 |
| We zijn de 34de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 12-11-2015 |
 Lenteblauw. Hélène Swarth |
|
Blauwe balsem van lenteluchten,
je zalft zachtjes onze lentepijnen,
die ons steeds zo erg toeschijnen,
lavend blauw vol zoete liefdezuchten.
Waar blije vogels klapwieken en verdwijnen,
verkoel, bedwelm, versmelt in uw geneugden,
het verlangen dat wacht op nieuwe lentevluchten,
om tot verheven weemoed weg te kwijnen.
Laat mij jong zijn in de jonge aprildag,
een blanke bloem die zet haar kelk open,
om het blauw te ontvangen blij, zo wijd haar wil mag.
En de kelk vol lenteblauw laat lopen,
of heel de hemel in haar beker stil lag,
o lente laat mij jong zijn, bloeien en hopen.
12-11-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 11-11-2015 |
| Kom mee. Hélène Swarth |
|
Kom mee hier aan zee, waar duinenkruinen blonden,
en laat de zorgen die u trouw vergezelden,
verwaaien in het blauw van klare hemelvelden,
waar wolken zich tot bolle heuvels ronden.
Of troost u met de sproken, die vertelden
de grote schoonheidsdronken godsgezonden
rhapsoden. Rood van rozen en van wonden,
praalt in hun dichten de jonkvrouw en de helden.
O droeve ziel en laat ge u heen niet leiden,
van grijze weemoed bleek met bolle wangen,
zo wil uzelve in rijmenspel vermeien.
De wanden wijken die u houden omvangen,
gij wandelt zwevende over de bloemenweien,
uw paradijs bereikt ge alleen door zangen.
11-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-11-2015 |
| O zon. Hélène Swarth |
|
O zon voor wie ik steeds zwicht,
ontsluier even uw aangezicht,
en laaft met gouden stralenwijn,
de ziel die in mijn lichaam ligt
te woelen, moe van aardepijn,
klagende als een klein wicht,
dat aldoor wil bij moeder zijn.
Zij luikt vergeefs haar ogen dicht,
zij kan niet slapen in het wiegje klein,
zij waakt zo bang en roept en richt
zich op, en wil geen medicijn.
Zij drukt mij neer met zwaar gewicht,
mijn arm is moe van het wieggedein,
ik zing haar voor uit moederplicht,
maar droef zijn al die liedjes mijn.
Goudgelaat dat vrede sticht,
kracht doet bloeien en vreugde rein,
laat haar drinken een beker licht,
het zal niet verarmen uw glansfontein.
10-11-2015, 08:24
Geschreven door André
|
|
|
| 09-11-2015 |
| O ziel. Hélène Swarth |
|
Een dwarrelend blad van de levensboom
Een druppel verloren in de levensstroom
Een zingende vink van een zilveren ster
Een trillende vlinder, een roze aroom.
Een klank in het zwellende stormorkest
Een korreltje duinzand aan de zeezoom
Een schaduw van het wolkje dat vlot door het blauw
Een sneeuwvlok bij dooiweer, een hemeldroom.
Een seconde licht in mijn dichterslichaam,
o ziel
zo trots ben ik
een Gods atoom.
09-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 08-11-2015 |
| Hemelblauw. Hélène Swarth |
|
Mijn liefde heimwee voor het hemelazuur,
doorbarnd van sterren als vonken godenvuur,
het groot verlangen van mijn vlammend hart,
naar het blij bevrijdend heilig stervensuur.
Om op te zweven in het blauw paleis van God.
Waar zijn zij thans, wanneer ik ten hemel tuur?
Bewonderend koel, mij voelend een arm atoom,
die sterren ver en klein mijn aanzijn duur.
Mijn denken bouwde tussen God en mij,
niet te overkomen hoog een koude muur
van grauw graniet. Mocht die storten in puin.
Dat ik weer zien kan als een kindje puur,
want al mijn denken maakt mij wijs noch blij,
het lege blauw en het leed dat ik verduur.
1904
08-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 07-11-2015 |
| November in het bos. Hélène Swarth |
|
De winden wenen, de wolken druilen,
als in een spookwoud waar wolven huilen,
zo ijl ik hijgend rond, en zie niet om.
Ravijnen dreigen met donkere muilen,
en nevel ommanteld met grijnzende mom,
de grijze bomen, de tempelzuilen
van het woud, waar ik vroeger was welkom.
Verwelkt strooiden hun lovertuilen,
de oktoberblaren waar bloed in glom,
ik strompel op stronken, ik tuimel in kuilen,
en zoek de heuvel die ik eens beklom.
Ik hef de handen ten somber vuilen
gesloten hemel, en vraag waarom,
maar ik zie niet mijn god in wolken schuilen,
de twijgen kreunen, de hemel is stom.
God van schoonheid, wil zo niet pruilen,
maar het woud weer wijden tot heiligdom,
voor mijn devotie uw liefde ruilen,
en laat mij u voelen mijn bruidegom.
07-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 06-11-2015 |
| Stille vijver. Hélène Swarth |
|
Gelijk een reine droomgewijde vijver
in een heilig bos, waar vroom de wind komt zingen,
een scherpe steen in het hart voelt dringen,
geslingerd wild door ruw een rustverdrijver.
Haar stilte rilt in brede rimpelingen,
luid lacht de knaap en werpt vol dwazen ijver
nu steen na steen in het spiegelvlak, beschrijft er
elk kantig keitje groter smartekringen.
Zo voelt mijn ziel de tedere spiegelbeelden
van hemel en aarde, door het honend woord vermoorden,
en beeft van pijn om plots verloren beelden.
Dan kwetst de wereld wel met wreder woorden
de zachte ziel, en toch, de wondere beelden,
de stenen zonken, die haar vrede stoorden.
06-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 05-11-2015 |
| Doop. Hélène Swarth |
|
Bij de bronzen doopvont, wit roze omwonden,
staat recht in een licht waarin wierookdampen waren,
in een aureool van ijle zilverharen,
de eerwaarde priester zuiverend van zonden,
de donzen blonde kopjes, met de klaren
gewijden vloed, waar wit zich rozen in ronden,
dat rozegeurig reinheid wordt bevonden,
als vlokken schuim die drijven op zeebaren.
En parelend drenkt die levende guirlande
van zieltjes wit in slanke leliekleren
de dauw van de doop, dat zondevuur niet brande
de in het vlees verborgen engel-vleugelveren,
waarmee de ziel die leven in het lijf verbande
naar hemelland zal jubelend wederkeren.
05-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 04-11-2015 |
| Overstroomde landen. Hélène Swarth |
|
Een reuzebaarkleed, zilvergrijs satijn,
ligt over heel de polderwei gestrekt,
waar luwe mei geen loverleven wekt,
dan wilgenkruinen, tuilend pluimefijn.
Boven het water wenend lijze lekt,
uit grijze luchten bleke wederschijn,
en hemel en aarde smelten zonder lijn,
tot waar een dakje het grijze oranje vlekt.
Maar plots verbreekt een brede zonnelach
van vrolijk koolzaad, als een gulden zoom
van sombere wolk, het grijs waar al in lag.
O bloeiend goud, o lichte lentedroom,,
tussen hemel en aarde trekt uw vredevlag,
dat nu de duif in zege wederkomt.
04-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 03-11-2015 |
| In bleekgroen licht. Hélène Swarth |
|
In bleekgroen licht van luwe lentelanen
komt, met pijnvoeten, moe van stenen steden,
hier zachtblank zand en koelgroen mos betreden,
en heel het bos voor u alleen wanen.
Laat, smartelijk brandend hart, u rein in omvreden,
door loofaromen, die zich vleiend banen,
een vrije weg tot waar die wel van tranen
besloten ligt in grotzwart van verleden.
En rust een wijl van peinzen over leven
en dood, o leedmoe hoofd, waar blank op brandde
de pinkstervlam, die voort mij heeft gedreven.
Om de eigen ziel te strooien door de landen
wijl zo mijn God bevolen had, o beven
voel ik die vlam, de niet-gelovige ten schande.
03-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 02-11-2015 |
| Elfenkelk. Hélène Swarth |
|
Ik droomde in zomerzoel aromenbad,
toen ik plots ontwaarde, met een leliekelk,
vol vonkelend vocht zo blank als manemelk,
een maanblonde elf, die bij mijn peluw zat.
Rein is uw mond, dat zonde niet verwelk
het koel satijn van het welvend lelieblad,
zo neem deze lelie, toverwijn bevat
die bloem, wees blij, ik bied haar niet aan elk.
Drink leeg die kelk, doch enkel les uw dorst
naar het hoogste goed en het heerlijkst hemelheil,
en zorg wel zeer, dat ge nooit een drop vermorst.
En geef hem nooit aan valse blikken veil,
dan voel je een vogel opwieken uit uw borst,
en zing een lied, dat geeft wel vree en wijl.
02-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 01-11-2015 |
| Witte seringen in haardgloed. Hélène Swarth |
|
Karmijnen schijn van vlammenvuur laat blozen
de blanke pluimen, die zich mollig ronden,
van tedere seringen, wreed gezonden
uit zuiderzonnezoelte, om droeve, in bozen
moordende noordenwinter stil, aan wonden
onzichtbaar, weg te kwijnen. Gloed van rozen
werpt zo de zon, in rode apotheosen,
op blank van sneeuw, tot vlokken bloeien als monden.
Zo leidde een laan zacht mij naar het land van dromen,
het blanke land waar lachen is noch wenen,
wil me uit die bloemen uw ziel omzweven komen,
door vlammenzee met sproken-rood beschenen,
o toversneeuw, die rook naar lente-aromen,
in de eeuwigheid versmolten en verdwenen.
01-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 31-10-2015 |
| Wilde wingerd. Hélène Swarth |
|
De wilde wingerd laat haar bladen mat
druppelen neer, en vlekken als vallend bloed
het murwe mul, wel wetende dat zij moet
verwelken en sterven, langzaam, blad na blad.
Verslapt en saploos, moe van duldenmoed,
wijl zomerzon haar kwijnend zijn vergat,
gekruisigd wreed op bruin vermolmde lat,
smeekt ze om één bleke streling nog van gloed.
En krachteloos, klachtloos, zijgen één voor één,
de bladeren neer en laat armzalig bloot,
de martel strak gespannen ranken ween.
O wingerd, bloedige bladeren om droeve dood,
na mei beloofde zomerzaligheden,
zo nodig verloren en die gij nooit genoot.
31-10-2015, 09:46
Geschreven door André
|
|
|
| 30-10-2015 |
| Rozen. Hélène Swarth |
|
Nu sterven de rozen wel overal,
maar ik heb gered van de ruwe dood
in een lucht als van lente, in een kelk van kristal,
septemberrozen, liefderood.
Maar nu vallen de bladeren al in mijn hand,
nu vallen de bladeren al in mijn schoot,
en zij lijken de schelpen van het levensstrand,
en de vlokkende wolken van avondrood.
En de tranen zo zwaar van wie niet bemint,
en tragische trage druppels bloed,
één ziet er mij aan als een lijdend kind
met vlammende wangen, dat sterven moet.
Nu blijven alleen maar de harten bloot,
en de smartelijke doornen in kil kristal,
ze waren al zo broos, zo rijp voor de dood,
nu sterven de rode rozen wel overal.
30-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 29-10-2015 |
| Godsverlangen. Hélène Swarth |
|
Ik weet zeker dat ik nooit
aanschouwen zal, in het blanke roze hart
van het Paradijs, God, die woorden tart,
hoe liefelijk ook trouw mijn donker hart vermooit.
Ik zie de rotswanden ruig en zwart,
die sluiten mij eeuwig uit van het heil, ontplooid
in reuze rozebladen. Het lied verstrooit
noch troost mij langer, het luidt vol droeve smart.
Het vlammenpurper van het vagevuur
symbool en kleur van vrolijk morgenrood,
belooft de ziel het hemel lente-azuur.
Maar het somber dal met zijn kerker op slot
laat geen straal door van boven, hoe ik tuur,
nog trilt verlangen, doch mijn hoop is God.
29-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-10-2015 |
| Naar het luwe dal. Hélène Swarth |
|
De lente lokt naar het luwe dal,
vraagt of ik het altijd schuwen zal,
verlaat nu het blank dat nimmer smelt,
voor blauw en groen van meer en veld.
Wel drijft mij heimwee naar het dal,
maar ik voel mij dalen als een val,
ik steeg als strevensblij een held,
naar de ijle sfeer waar het ijs nooit smelt.
In reinheid leven was mijn doel,
hoog boven kudde en marktgewoel,
in waarheid leven was mijn wil,
mijzelve wezen hoog en stil.
Hoog woonde ik boven het hoogste woud,
de sneeuw lag rein, de wind woei koud,
het was al doorzichtig, blauw en klaar,
ik woonde alleen met de adelaar.
Toch is in de ijslucht niet verstard,
dit al te warme liedehart,
ik breng u geen verlossingswoord,
daarboven heb ik het niet gehoord.
Mijn open handen houden omvat,
geen steen der wijzen en geen schat,
alleen van de zon wat tovergoud,
van het hemelazuur dat me overblauwt.
28-10-2015, 08:42
Geschreven door André
|
|
|
| 27-10-2015 |
| Dode bladeren 2. Hélène Swarth |
|
O dode bladeren, die ik ontvouwen zag
uit duizend knoppen, de eerste blauwe dag
die ik weven zag rond bomenkruinen breed,
uw koelte en schaduw-wuivend bomenkleed.
Die ik zag verwelken en vallen op de baar
van de dode zomer, traag als tranen zwaar,
in regenbleke schemer, als geween
van eenzaam kranke bomen, één voor één.
Eens verheven, zingend zomerlof,
laag gedaalden, keert nu weer tot stof,
keert niet gedwee gij weer in de aardschoot?
zo wekt u nimmer lente's morgenrood.
Om weer te spruiten in zon en juich azuur,
moet gij eerst verbrand in aarde's vagevuur.
27-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-10-2015 |
| Dode bladeren 1. Hélène Swarth |
|
Wat ritselt achter mij in de winterlaan,
waar star van wanhoop zwarte bomen staan,
wat rent mij na, en hecht zich aan mijn kleed,
zodat ik schichtig omzie, bang voor leed?
Het zijn maar dode bladeren, zwart en blond,
die ijswind voortzweept over grijze grond,
het zijn enkel maar bevrozen bladeren als heel,
heel oude brieven, rimpelvol en geel.
Ook zwarte zijn er als verkoold papier,
en bruingeschroeide, als redde een hand ze uit het vier,
nu dwarrelen zij alleen rond mijn, geel en ros
en bruin, een krans die laat mijn kleed niet los.
En altijd verder, koud en eenzaam, vlied
ik waar de stormwind loeit zijn koningslied,
waar zwavelgeel laait op in louteringsbrand,
de wrede hemel boven het lijdend land.
26-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-10-2015 |
| Mei-verlangen. Hélène Swarth |
|
Ik heb de hele winter naar de mei gesmacht,
en komt de mei, wat zal de mei dan brengen?
veel goud en blauw om lente-azuur te mengen,
veel bladergroen, waar het blije bos mee vlagt.
Zal de hete zon geen tedere knoppen zengen?
Zal rijp vernielen de blanke bloesempracht?
ik wacht op de zon, na grijze wolkenjacht,
wanneer rust de lucht van storm en regenplengen.
Ik tel de dagen lentelichtend lengen,
ik wacht en wacht, en weet niet wat ik wacht,
en wacht en wacht en zo naar de mei getracht,
komt er een mei, wat zal die mei dan brengen?
25-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-10-2015 |
| Landschap in het vuur. Hélène Swarth |
|
Windstille gitten winterbomen staan
in luchtrood, op purperen rotswand,
tragisch scharlaken, wreed oranje brandt
de hemel. Zal de wereld nu vergaan?
Op karmozijnen vijver drijft een plant,
een roze lotus vreemd op brede bladeren,
ik denk en mijmer en wil het geheim verstaan,
van een zomerbloem ontloken in het winterland.
De purperen rotsen ploffen plots in puin,
ontwortelt stort in het karmozijnen meer,
mijn ogenlust, mijn rode tovertuin.
Verbeeldt die lotus niet verzaking-leer,
en het meer Nirwana? Wacht, op trots-arduin,
mijn wereld niet de brand die haar verteert?
24-10-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
