 |
| We zijn de 37de week van 2025
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 17-03-2014 |
 De boer 5. Jan Adriaensen |
|
Later, te laat, wanneer het klokje is
begonnen met beetjes te kleppen,
waggelt de boer naar buiten,
en wandelt dezelfde weg op,
die dol kronkelend langs de akkers,
toch uitloopt, zoals in een dorp,
alles en alle gedachten en handelingen,
toch uitloopt, vlak aan de kerk.
Daar op de kansel geklommen,
de vliegende mouwen in plooien,
beurtelings dreigend en zalvend
in de volkstaal, predikt de pastoor,
nu fors beukend de vuisten,
en onder de preekstoel al de kinderen,
dichter zich dringen bij moeder.
Dan stil bewijzend, verloren
in de oneindige hoogte,
van de Christelijke lering, zo hoog,
dat de vrouwen zijn verbeelding
onmogelijk volgen, en beneden
zalig een dutje in de vreze
des Heren verkiezen,
tot dan plotseling het rinkelen ,
van de koperen sintel,
het In Nomine Patris van de priester,
het orgelgepiep, het Introidus,
dempig en schor begeleidend,
gans de verademende schare,
tot bidden en knielen komt noden.
17-03-2014, 07:30
Geschreven door André 
|
|
|
| 16-03-2014 |
| De boer 4. Jan Adriaensen |
|
Langzaam galmt het getamp
van de bedeklok, over de velden,
hoeven en hutten ontsluiten
bescheiden, hun nederig deurtje,
het kindervolkje, dan anders
verwildert buitelt en heenwipt,
blootshoofds en bar in de klompen,
verschijnt bedremmeld op de drempel,
in nijpende schoenen,
en drukkend zondagspetje.
Moeder, de voorschoot glad,
in gemeten plaveien gestreken,
snokt de geblauwselde muts,
met haast op de glimmende haarbles,
dichter en vaster, en volgt dan
de traag voortstappende kinderen.
Eenden en hoenderen rekken
de nek, uit een dampende drinkbak
heffen de boeien verwonderd
en vragend, de druipnatte stompkop.
Halftijds buiten zijn hok,
met de staartpunt tussen de poten,
jammert en jankt tussen zijn tanden,
de hond om zijn lieve bekenden,
die samen zo vroeg heengaan,
gaan waar hij nooit meemag.
16-03-2014, 08:46
Geschreven door André
|
|
|
| 15-03-2014 |
| De boer 3. Jan Adriaensen |
|
Als Flora's hand de weiden tooit,
in bonte bloemenlivrei,
dan danst men op het dorpsplein rond,
een schralen masten mei.
Als kant en barm en weg en haag,
vol hoge netels staan,
dan ziet men jaarlijks gans het dorp,
op een verre bedevaart gaan.
Als iedere tuin in zomergloed,
vol kriekrobijnen bloost,
dan viert men in de kille kerk,
Onze Lieve Vrouw half oogst.
En ringaaneen in het groeiseizoen,
is het zondag of heiligdag,
of wappert aan de torennaald,
alweer de kermisvlag.
En tussendoor, en altijd aan,
in volle werkensweek,
een bid octaaf, een boet noveen,
een vreemde pater zegt zijn preek.
En immer even gauw gereed,
ontvlucht de boer zijn veld,
en smijt zijn werktuig in de schuur,
en komt naar de kerk gesneld.
15-03-2014, 07:14
Geschreven door André
|
|
|
| 14-03-2014 |
| De boer 2. Jan Adriaensen |
|
De wintervorst viert er zijn lusten zonder toom,
en vloert nu met schotsen het meer en de stroom,
en sneeuwt op de bomen, op wegen en op wei,
met dwarrelende pluimen een donzige sprei.
En heft de zon nog haar roodvossen bol,
soms tegen de middag van onder de wol,
dan duikt ze ras, griezelend voor ijzel en kou,
zo diep weg, of ze nimmer ontwaken zou.
En lui als de zon, geduffeld in baai,
met wanten en sokken van dubbel karsaai,
het hofhek gesloten, bij het vee en zijn vrouw
versteekt zich de boer, in de hoek van de schouw.
Daar wintert hij door, als een das in het bos,
als een egel en een otter, in bladeren en mos,
als een vleermuis gevouwen, in hooischelf en schuur,
als een insect, diep in een reet van de muur.
Dan dampen de koeien op gistende mest,
Dan walmen de plaggen in smeulende test,
Dan doomt uit de ketel het stomende voer,
Dan rookt als een stoomschouw, de pijp van de boer.
De toebak per pond door de baardbrander trekt,
De winter nog weken aan weken zich rekt,
en huilen de winden door het muizegat heen,
De boer zit geborgen, en stopt er nog een.
14-03-2014, 08:56
Geschreven door André
|
|
|
| 13-03-2014 |
| De boer 1. Jan Adriaensen |
|
De boer die werkt wat werken heet,
victorie zo ik hem bezig vond,
als God het graan niet groeien deed,
geen pijltje piepte er uit de grond.
De boer die werkt wat werken heet,
mijn vriend, kijkt gij eens rond,
driehonderdvijfenzestig dagen,
soms eentje meer, telt het jaar,
wat nu lezer, laat mij u vragen,
betrapte gij de boer, en waar,
aan het werk, wat werken heet?
Versta mij goed, en zeg mij wat hij deed,
waar woont die boer die ik zo zoek,
voor wie arbeid niet een last is of een vloek,
maar het loon van grootse waarde,
onze edelste zending op deze aarde.
Ik vind er slechts hun tegenvoeters,
die langs het veld, langs laan en baan,
daar zitten, liggen, gaan of staan,
en gelijk de meeste lieden,
voor één dag werk, een week genieten.
1889
Jan Baptist Cornelis Adriaensen, geboren te Brussel in 1847
en gestorven te Schaarbeek in 1932. Hij was onderwijzer te Lier
en later schoolopziener te Antwerpen.
Dit spotgedicht toont aan hoe weinig respect de bevolking had (heeft ?)
voor de landbouwers. Nu nog te merken in ons taalgebruik: "stomme boer, lompe boer".
13-03-2014, 08:14
Geschreven door André
|
|
|
| 12-03-2014 |
| Loutering 2. Edward Brom |
|
In verre diepte woelt het leven voort,
daar kruisen zich de duistere smartwegen,
van het droef weleer, waar ik neergezegen,
de handen strekte in gebeden nooit verhoord.
Daar wordt nog de echo van mijn smart gehoord,
de hoge hemel schreiend opgestegen,
weeklagend om verloren vredezegen,
tot mij het hoger licht heeft gegloord.
Zwoel duisternis vaarde heen, al het aardgerucht
stierf weg, waar ik opging in zuivere lucht,
glorierijk in het heilig licht geheven.
Hoog boven het leven en zijn marteling,
Hoog boven de smartende herinnering,
straalt mij Gods liefde en het liefelijke leven.
12-03-2014, 08:55
Geschreven door André
|
|
|
| 11-03-2014 |
| Loutering 1. Edward Brom |
|
Nu sta ik op de reuzen hoge top,
van de louteringsberg, fier en alleen,
in bange, roerige lijdenstocht steeg ik op,
door rotsgegrim en duistere wouden heen.
Hier troont de vrijheid, die mijn harteklop
juichend versnellen doet, hier heerst slechts die enen,
hij is de enige en de eeuwige, die mijn harteknop
doet springend bloeien in een geur van gebeden.
Hier lacht de klare goddelijke rust,
oneindig als het hemelgewelf, onmetelijk wijd,
grote eenzaamheid, eindeloosheid van goudblank licht.
Gods eigen rust, heerlijk koelend streelt mij
het brandend voorhoofd, de God die ik belijd
staar ik recht en fier aan, in het heilig aangezicht.
11-03-2014, 09:27
Geschreven door André
|
|
|
| 10-03-2014 |
| Wijding 5. Edward Brom |
|
Toen is de muze opnieuw tot mij gekomen,
in klaar mysterie van de heilige nacht,
ik dacht mij een spel van speelse schone dromen,
tot mij haar stem riep zacht fluisterzacht.
Toen zag ik hoger glorie haar omstromen,
dan eertijds bij dagelijkse helle pracht,
licht wit als maanlicht puur, in bevend schromen,
zag ik op, en hoog blonk de gouden sterrenwacht.
Toen in die nacht, in sprakeloos aanschouwen,
knielde ik devoot in biddend handenvouwen,
voor haar als voor een grote heilige neer.
Toen zag ik haar, haar eerste wijding
gaf mij de kracht van Gods belijding,
die nu zich geheel gaf, meer noch eindeloos meer.
10-03-2014, 08:27
Geschreven door André
|
|
|
| 09-03-2014 |
| Wijding 4. Edward Brom |
|
Ik ging gezegend, groot in het begeren
van strijd en offer, om al het heil, genoten
in klare aanschouwing, eindeloos te vermeerderen,
weggevend alles wat ik hield in het hart besloten.
En in mijn ziel de liefde en het hoog vereren,
in het starend oog de aanbidding, stille devotie,
in het hart de gloed van laaiend wit verteren,
om de fiere mond de wil, de daad besloten.
Ik mocht door het leven en zijn woelen schrijden,
toen zag ik de hemelse glans plots openbreken,
in gouden gestraal, in goddelijk verblijden.
En van de heerlijkheid die ik zag pralen,
ging ik in gouden verrukking spreken,
en deed de hemel op deze aarde dalen.
09-03-2014, 07:05
Geschreven door André
|
|
|
| 08-03-2014 |
| Wijding 3. Edward Brom |
|
En als ik opstond was zij heen, ik schreide
niet meer, een wonderzoete geur nog zweefde
als een stille herinnering, een wijl ik leefde
in licht gedroom, dat ik haar wederkomst bereidde.
Toen was het mij, of zich een brede glorie wijdde
rondom mijn hoofd, een witte wade weefde,
van pure heiligheid om mijn leden, ik beefde
van het heil, waarrond mijn stil verlangen zich vleide.
Ik was als een jonge wijdeling, opgerezen
voor het witte altaar, mij nu priester wetend,
voelend mijn wijding, uitgelezen.
En ik ging, zo rijk gezegend in genaden,
in zielejubel mijn leed vergetend,
op zegetocht naar dichterlijke heldendaden.
08-03-2014, 09:39
Geschreven door André
|
|
|
| 07-03-2014 |
| Wijding 2. Edward Brom |
|
Toen is mijn dode liefde mij verschenen,
de schone muze in het goudlicht van de dag,
om de zoete mond, in haar ogenpaar sereen,
de zuivere glanzing van haar godenlach.
Toen voelde ik eindeloos in mijn ziel opwenen,
al de oude weeë smart, al het bange geklaag,
waarin ik riep om haar, zij ging ver henen,
waar ik in sombere wanhoop nederlaag.
Maar hoger steeg, het extatisch hel opjuichen
van het oude geluk, eens juichende getuigen,
zegenende haar wederkomst in zielezang.
Volzalig zonk ik aan haar voeten neer,
ik vond die zang in klank noch woorden weer,
en sprakeloos snikte ik het uit, heel lang, heel lang.
07-03-2014, 09:15
Geschreven door André
|
|
|
| 06-03-2014 |
| Wijding. Edward Brom |
|
O arm mensenhart dat sterven moet,
zonder een grote liefde, die het geeft
het hoge leven, en het grote streven
telkens wanneer het kwijnt, het opleven doet.
Hoe was mijn hart zo licht, toen daar de gloed
van haar genade, ontbloeide in prachtvol beven
van gouden vlammen, wonder tintelend leven,
mij weelderig stroomde door het jonge bloed.
Zij was mijn liefde, zij die grote en hoge,
die wijding gaf aan mijn arme droeve zijn,
hoog op mij voerde in gadeloos vermogen.
Toen kwam de twijfel, de twijfel, de droefheid, de kilte,
die dacht dat mijn liefde was een doem van laffe schijn,
wat troost mij nu, mijn gewijde weedom in de stilte.
06-03-2014, 08:03
Geschreven door André
|
|
|
| 05-03-2014 |
| Lente 3. Edward Brom |
|
Dat is wellicht het allerlaatste opbloeien,
van mijn hartejeugd, na bange droefenis
en treurig kwijnen, het allerlaatste opgroeien
van mijn levenskiem, die niet gestorven is.
Wellicht de laatste sprank voor het heel vergloeien,
van de gouden vlam, even voor het sterven wis,
opflakkerend, ik voel de stilte, stil wegvloeien,
mijn juichenskracht na een korte ontvangenis.
O lente, moogt gij nog eenmaal ontspringen
in goddelijke bloei, en heerlijk doen zingen,
in zangenpracht uw kleur uw geur uw zon.
Ga dan vrij dood, ga dan vrij dood , mijn hart,
hoog boven de dode vreugde en de dode smart,
leeft iets in mij, dat de dood overwon.
05-03-2014, 09:37
Geschreven door André
|
|
|
| 04-03-2014 |
| Lente 2. Edward Brom |
|
Ik kan het niet verklaren, al het verlangen,
dat nauwelijks nog ademde in onze harten diep,
springt op, en rijst zo heftig, dat ik bang,
bang word, om zo een groot verlangen, dat sliep
de stille slaap, of het slapend wilde ontvangen
de koude dood, die somber weedom schiep.
Toch het is zo wonder heerlijk, niet meer bang,
verlangen stijgt naar het licht, dat hoger riep,
hoor hoe verlangen stijgend lacht, heel luid,
al weet ik niet wat die roep beduidt.
Ik hoor een triomfkreet in die gouden lach,
o nieuwe lente, o nieuwe hartemei,
dat weet ik, dat ik uw wijding benedij,
en juichend groet de nieuwe heilige dag.
04-03-2014, 08:35
Geschreven door André
|
|
|
| 03-03-2014 |
| Lente 1. Edward Brom |
|
Daar zijn de knoppen wonderbaar gebroken,
de lentezegen breekt er stromend uit,
op koele wuiving drijven zoete roken,
de lucht is een wijd ruisen van geluid.
Dat lijkt een liefelijke toversproke,
van wijdse heerlijkheid, die plots ontspruit
bij lichte feeënroede, leven is ontloken,
glorieus, nog pas met rouwklokken uitgeleid.
Zijn het nu mijn hartknoppen die daar breken,
in weelde uitstromend, bij het lafenis leken
van het warme licht, rein heiligend gespreid.
Dat vreemd bedwelmen, zijn het mijn hartaromen,
is het al een toversproke in lichte dromen,
eens stil gedroomd als wondere werkelijkheid?
1895
Edward Theodoor Johannes Brom
geboren te Amsterdam in 1862 en aldaar overleden in 1935
Hij werkte mee aan verschillende Christelijke tijdschriften.
03-03-2014, 07:38
Geschreven door André
|
|
|
| 02-03-2014 |
| Brussel in oude prenten 1 |
Prentkaarten uit grootmoeders tijd. Zo schoon.
02-03-2014, 16:47
Geschreven door André
|
|
|
|
| Tranen 2. Julius Flens |
|
De bloemen sloegen aan het kwijnen,
en bogen het hoofdje op de borst,
dat kwam van het felle zonneschijnen,
de schepseltjes hadden zo een dorst.
Een enkel lief roosje stond er,
vol fierheid en frisheid en gloed,
ach, riepen haar zusjes, het is een wonder,
zij houdt in de hitte zich goed.
Hoe kom je aan de dauw of de regen,
die lavend, mijn kind, op je viel?
Ach, zegt het een beetje verlegen,
dat dank ik een droevige ziel.
Die keek in mijn kelkje, bewogen,
en weende daarin drop op drop,
de liefelijk dauw harer ogen,
die bracht mij er weer bovenop.
02-03-2014, 09:22
Geschreven door André
|
|
|
| 01-03-2014 |
| Tranen. Julius Flens |
|
1
Ach, vraag niet mijn oog,
waarom het zo weent,
geen zand is zo droog,
geen steen zo versteend,
zo hard is geen hout,
en het ijs niet zo koud,
of het wordt wel eens nat,
begrijp je dat?
2
De bittere kelk van 's levens wee,
leeg ik ten bodem nimmermeer,
want als ik drink, dan schrei ik mee,
en vul hem met mijn tranen weer.
3
Ik zat te turen droef naar de maan,
die prompt tien uren was opgegaan,
"Gij diep verslagen en bleke meid,
mag ik u vragen, hebt gij ooit geschreid?"
"Jawel confrater, mijn droefenis,
dat hier geen water voor tranen is."
1892
Julius Flens is geboren te Nijmegen in 1835 en gestorven te Rotterdam in 1915.
Pseudoniem van Bernardus Van Meurs. Hij was leraar in het seminarie van
Kuilenberg en redacteur van het daar opgerichte tijdschrift "Studiën"
01-03-2014, 08:43
Geschreven door André
|
|
|
| 28-02-2014 |
| Sympathie. Jacob Winkler Prins |
|
De morgenglansen
van de zon, doorlichten
de golf beneden,
de wolk omhoog.
Zo doet de liefde,
de wondere parel
van medelijden stralen,
in het menselijk oog.
Doorlicht de randen
van zorgenwolken,
op het sombere voorhoofd
van lijden zwart.
Sproeit malse regen
die groeikracht losmaakt,
in de dorre vlakten
28-02-2014, 07:47
Geschreven door André
|
|
|
| 27-02-2014 |
| Waterranonkels. Jacob Winkler Prins |
|
O bloemeneiland, wat moet ik beginnen?
Je drijft voorbij, voorbij aan mijn zij,
O bloemeneiland, wat moet ik verzinnen?
Opdat je niet dobbert, al verder voorbij.
Ik spreid mijn vingers,
Ik strek mijn handen,
Ik wandel mee, ik krop mijn verdriet.
De zon lacht in het water, met rosse vangarmen
pakt zij je vanonder, voor niet, voor niet,
O bloemeneiland, waar heen getogen?
Ik strek mijn armen, ik wandel mee,
Ik wandel mee met tranen in de ogen,
drijf jij naar de afgrond, naar de eeuwige zee?
1894
Jacob Winkler Prins geboren 5 februari 1849 te Tjallebert, en overleden november 1904
bij een schipbreuk tussen Amerika en Nederland.
27-02-2014, 08:56
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
