Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
05-11-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 7
XIII. Kwade dag, die al de dagen, eens lijk as weg zullen vagen, zoals Sibille en David het zagen.
Welk een gruwel zal het niet wezen, als de Rechter, opgerezen, het goede zal uit het kwade lezen.
Wondere trompetrumoeren, zullen al de graven roeren, al die dood zijn troonwaards voeren.
Stom zal staan de Dood en het Leven, als de doden antwoord geven, staan en voor de rechter beven.
Er zal een boek tevoorschijn komen, waarin het al staat opgenomen, dat het oordeel Gods moet schromen.
Als de rechter neergezeten, al het verdoken kwaad zal weten, straffen en niets vergeten.
Wie zal dan toch mijn verweerder zijn, mijn voorspreker en helper zijn, als de goeden zelf bevreesd zijn?
Koning, schrikbaar en grootmachtig, bron van goedheid, oppermachtig, bid ik u, wees mij indachtig.
Jezus, wil toch wel gedenken, toen gij mij kwaamt het leven schenken, was het om mij op die dag te krenken?
Jezus, moe van zoeken naar mij, Gij hebt op het kruis geleden, en daarom mij, zo duur vrijgekocht, ach, spaart mij.
Schoon het uw recht is van te wreken, wilt mij vrij van zonden spreken, eer de dag komt aan te breken.
Ik zucht als een ter dood verwezen, maar mijn schaamrood schuldig wezen, hoopt op uw barmachtig wezen.
Werd Maria het eeuwig leven, werd de moordenaar hoop gegeven, hopen durf ik ook, en beven.
Heer, onwaardig is mijn gebed, doch laat mij, door uw goedheid, vrij van het vuur der eeuwigheid.
Laat mij dan uw schaapjes weiden, wil mij van de bokken scheiden, en uw rechter hand geleiden.
Want ik kom al jammerklagen, het hart als asse rouw geslagen, hulp in mijn doodstrijd vragen.
Dag van weedom en van boeten, als gij zult verrijzen moeten, en berecht zijn om uw zonden.
God spaart u al die stonden, zoete Heer, Jezus mijn, laat ze in rust en vrede zijn. Amen.
XIV. Mysterie...de wolkende wierrook, die langzaam uit het gloeiend hart van zilver omhoog steeg, en van daar onzichtbaar nederviel in een re- gen van smeltende balsemgeuren, die de kerk doorwasemde en aan onze kleren bleef hangen. Evenals het klimmende, en weerom neder- dalende gebed van de rechtvaardigen. Mysterie...van schitterend Geloof, hemelwaards ziende Hoop en brandende Naastenliefde, die als fakkels rond de tombe flakkerden, in een aangenaam vertoog. Mysterie...het licht dat naar de Priester ging, toen hij van het hoge altaar kwam en met de gelovigen samen, het onschuldige slachtoffer offerde. Mysterie...het omhelzen van de gouden schaal, de slachtbank en de offerschotel van het heilige lam des Heren. Mysterie...het driemaal heldere gerinkel, dat het volk indachtig maakt, hoe diep reeds de Priester getreden is in het Heiligste de Heilig- dommen. Mysterie...alles zweeg en roerloos bleef, onze hoofden in onze handen vielen en wij weenden, als bij het nederdalen van de Heer, het koper driemaal door de stilte daverde en bleef beven, tot in de stenen van de kerk. Mysterie...gezegende en troostrijke stem van de klok, die, als een engel van vertroosting, verkondigde, dat Jezus voor ons geleden heeft en gestorven is.
05-11-2012, 00:00
Geschreven door André
04-11-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 8
XV. Hoe troostrijk is het, na de heilige mysteriën gehoord te hebben, en zijn hart gelaafd in het gebed, omhangen nog van de zoete wierrook-geuren, reisvaardig te staan, gravenwaards, met een afgestorven Broeder? Hoe troostrijk is het, de stem te horen van onzer Moeder, die haar kind de laatste zegen geeft? Hoe troostrijk is het, als de orgelklanken deunen, de klokken tribbelen, de kerkdeuren opengaan, het Kruis voorop treedt, het lijk omkeert, omhoog rijst en voortgaat, onder het luidruchtige vaarwel van de Heilige Kerk, naar de begraving. Zo stonden wij, de vijfde dag van mei van het jaar 1858, in het hart van West-Vlaanderen, in de brandende middagzon, te Staden op het kerkhof. De holle klank van de Priester, die heilige woorden op de kist liet vallen, de koorden die men van onder de kist haalde, de laatste kringen wierrook, die stilletjes uit de stervende kolen en tussen de zilveren ketentjes, stil wegkroop in de ijle lucht, en verdween. Alles viel stil als de dood zelf, alles scheen te wachten naar iemand om het woord van scheiden uit te spreken.
XVI. Mijn beminde en dierbare leerlingen,
Het is mijn plicht, alle dagen, jullie het woord te voeren. Heden, dat wij niet meer in het stille schoolverblijf, maar te samen op de boorden van een graf staan, zal ik mijn plicht niet verzuimen, maar u hier mijn dagelijkse lessen voorhouden. Doch, wat behoort het mij te spreken, als alles rondom ons zo een klare taal voert, ja, als zelfs de doodse stilte van dit Kerkhof tot in ons gebeente zindert. O engel des doods, spreekt gij liever in mijn plaats, op wiens erfgebied wij hier staan. Spreekt gij, en leert ons, uw zo dikwijls herhaalde, dikwijls verstane en ook, en even zo uw dikwijls vergeten lessen. Spreekt gij in zonderheid, afgestorven Broeder, spreekt en verhaalt ons hoe de engels des doods niet heeft gezegepraald, maar hoe gij het Hemelrijk zijt binnengeklommen. Spreekt, en verhaalt ons, met welke vreugde de Gever van alle goed uw vele deugden beloond heeft. Met welk een kleed van Hemelse glans en met welk een kroon van schittering God u heeft beloond. Spreekt, o dierbare Vriend, en troost uw ouders, aangezien geen van ons ze troosten kan. Troost uw vader, die zijn eigen lijden verborg om het uwe niet te vermeerderen. Spreekt en zegt hem dat gij als Engel des Heren bij zijn bed zult staan en zijn ziel ten hemel voe- ren. Troost uw moeder, die er bij dag zo blij uitzag, uit vrees van u te bedroeven. Maar bij nacht, alleen en verborgen voor het kruisbeeld, daar de lang weerhouden stroom van tranen liet gaan, en haar gebroken hart ontlastte. Moeder, gij vroegt aan God een Priester, de Heer heeft u verhoord, hij heeft u geen Priester geschonken, maar een Engel. Spreekt gij nu ook, dierbare Broeder, als gij nog kunt... Maar neen, het wordt tijd dat wij scheiden. Afscheid nemen wij van u, dierbare Broeder, met de laatste tranen van vriendschap, met het laatste bidden der Christenen, met de laatste zegen van de Priester. En gij, dierbare grond van Vlaanderen, ons eigen Vaderland, gewijde aarde van het kerkhof des Heren, aarde waarin de muren staan van Gods tempel en de voet van zijn Kruis, aarde waar het gebeente in rust van al onze Voorvaderen, aarde die ik omhels als de grond waar ik geboren ben, en waar ik terugkeren zal, gewijde aarde, duizendmaal gezegend en besproeid met onze tranen, gewijde aarde, neem het lijk dat wij u toevertrouwen. Bewaar deze relikwie, tot de dag dat de Engel der Verrijzenis hier zal aankloppen en verkondigen: "Sta allen op gij die gestorven zijt." En weer zult gij opstaan, Eduard, in de glorierijke Verrijzenis, met stralende ogen die blinken van simpele eenvoud.
Zo scheidden wij van zijn lichaam, terwijl zijn ziel reeds het geluk genoot. Wij zullen nog vele gevaren moeten overwinnen en ook nog veel strijd moeten voeren, maar met de hulp van God zullen wij zegevieren. Wij blijven trouw aan het voorbeeld van onze klasgenoot, zoals wij het bij het graf aan onszelf en aan de Heer beloofd hebben. En om te sluiten, een vers van de overledene zelf: "elk slaapt op zijn schild en houdt het zwaard in de hand."
mei 1858
04-11-2012, 00:00
Geschreven door André
03-11-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 9
XVII.
Bezoek bij het graf.
Ik wandelde, ik wandelde alleen, ik wandelde en sprak tot de Heer, Hij sprak en ik hoorde, Hij hoorde en ik sprak, en ik wandelde, en ik sprak tot de Heer.
Wie leidde, wie leidde er mijn schreden? Waar leidden mijn schreden naartoe? En ik weet, het leidde mij ergens en ik ging, en ik stond op het kerkhof alleen.
Daar staat hij, de toren, het is hij, de haan op de toren, het is hij, daar staat hij, de toren, de kerk en het kruis, hier ben ik nog eenmaal geweest.
Hier legde ik een vriend in het graf, ik legde hier, en hij slaapt in het graf, en Jesus, die waakt in Zijn heilige tent, waakt naast hem, naast het graf.
Waar, zegt mij, o zwijgend veld, waar ligt hij begraven? Alhier? Waar is het dat ik wenend mijn ogen verborg? En zegde, vaarwel, o vaarwel?
Het water gaat open en toe, het water gaat op en neer, het water, als het kind er een steentje in smijt, het water gaat op en gaat neer.
Het water gaat op en neer, het water gaat open en toe, en haast is het water weer heel en gans stil, waar viel en waar ligt nu de steen?
En de aarde gaat open en toe, ook de aarde gaat op en gaat neer, wanneer de grafdelvers met geldwinnende hand, er een kist in legt, open en toe.
En de aarde gaat op en gaat neer, ook de aarde gaat open en toe, en, hoger als de andere graven, een tijd, daar toont men een graf en zegt: Daar.
En de aarde zinkt langzaam neer, en de aarde zinkt weerom toe, en weerom strekt er zijn armen naar uit, het vergeten gras, en het groeit toe.
En de aarde gaat open en toe, en de aarde gaat op en gaat neer, en haast is het alles zo effen en groen, zo effen als al dat er leeft.
Wat zegt gij, o zwijgend veld? Waar lag hij, waar ligt hij nu, hij? Waar is het dat ik wenend mijn ogen verborg? En zeide: vaarwel, gij, vaarwel?
Een stem, geen ander die sprak, een stem, geen ander, geen één, Komt hier, zei een stem aan het Kruis, hij ligt hier, Komt hier, zei een stem aan het Kruis, hier.
Stem van het houten Kruis, kruis van de Heer, gegroet, gij blozende vrucht aan de edele boom, gekruisde Verlosser, gegroet.
Waar staat gij, hoog boven mijn hoofd? Waar staat gij, gedoken in het gras? Waar staat gij, waar staat gij? Dat ik u groet, o Kruis, ik groet u, o edel Kruis.
Stem van het houten kruis, stem van het houten kruis, ik vroeg zo dikwijls, ik vroeg en ik bad, en het antwoord is altijd: het Kruis.
Kruis op de toren, Kruis in het gras, Kruis aan het verborgen graf, Kruis waar gij staat, of waar gij gaat, zij gegroet, gegroet zij mij het heilige Kruis.
Stam van het heilig Kruis, triomferend houten Kruis, gij toonde mij, ik vond mijn oude vriend, die stierf aan het heilig Kruis.
1859
XVIII.
Nog eens.
Nog eens, o christen studenten, bij het graf gestaan. In tranen? Neen. laat vreugde op ons de zegel prenten, want wij zijn christenen. Het geween
betaamt hen die hoop noch troost kennen, in Christus kruis en dierbaaar bloed, betaamt die kerk en kerkhof schennen, betaamt een ander jongelingstoet.
Voor ons is doodgaan levend worden, door Hem die leven en lichaam gaf, het zijn geen beenderen die verdorden, of zullen opstaan uit het graf.
Zo zult gij ook, beminden, sterven, Jezus heeft hetzelf ons voorgedaan, de doodsbrief staaft uw recht om te erven, het rijk waar hij is ingegaan.
Gelukkige jongeling, rust in vrede, God heeft uw ziel in zijn gena, gij droegt, het is waar, uw deugden mede, maar uw voorbeelden liet gij ons na.
Die volgen wij, tot op de rand van het graf, onwankelbaar samen één, brengt deze belofte ooit iemand in schande van die hier staan? God helpt ons, neen.
1864
03-11-2012, 00:00
Geschreven door André
02-11-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 10
XIX.
Jaargetijde
Gij, die wij beminden eens, wij groeten u, vol droef geween, en staan rondom uw graf te gaar, op het einde van uw stervensjaar.
Waar zijt gij? Sterk en kloek en al, waar zijt gij, ach, te groot getal, van vrienden, gij, die dacht misschien, ik zal menig uwer sterven zien.
Aleer gij iemand sterven zaagt, was het gij die eerst gestorven laagt, en droevig staan wij, onze plicht, bij het graf, waar gij begraven ligt.
Zo vaart de dood, doof en blind, zij spaart geen ouder, zij spaart geen kind, smijt al in het graf, alleen de hoop niet, die mij in het kruis hier staande ziet,
O zalig teken op het graf, o nooit ontvallen wandelstaf, staat bij, staat bij, in deze nood, gij zijt remedie na de dood.
O Kruis, waar Christus bloed aan was, de mens is licht en broos als glas, hij valt, hij breekt, gij staat en houdt, omhoog die op uw stam betrouwt.
Daar liggen zij aan uw voet, o Kruis, onze liefste neder, in stof en gruis, herleeft het stof en wordt, wat Gods hand eens geschapen had.
Herworde jong en stervensvrij, herworde in God vreugden blij, herworde in God zelf geleerd, herworde al het duister in licht gekeerd.
Dierbaar is het vriendengraf, ik schei daar met een traan van af, ik laat mijn hart daar... bij vrienden, dat u vrede zij.
na 1860
XX.
Het Kruis
Het Kruis redde de mens, uit vijands helse banden, en het Kruis brengen hem, in het doopsel, in priesters handen.
Gebiecht, gevormd, berecht, getrouwd, gezalfd in het kruis, nog wijst het kruis hem de weg, naar hier, zijn laaste thuis.
O kruis dat daar staat, och, of zij het allen wisten, gij zijt het teken en de hoop, van elke Christen.
Christus leefde en stierf, in Kruis en verdriet, zo zult gij..., of ge volgt, in Zijn triomf hem niet.
juni 1870
02-11-2012, 00:00
Geschreven door André
01-11-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 11
XXI
Uit het Italiaans.
Ik hoor ze zingen in de rozenhagen, de nachtegalen, hun liefdezang, in de eikentronk, oud en bruin, doordragen, de gulden najaarszonnesrtalen lang.
Duizend stemmen achter het land die roeren, het geloverte, het gras en het beekje roert, in het diep blauw zie ik de Apenijnen loeren, de hemel wordt door zijn rozenverf ontvoerd.
Bij zulk een zalig, eenzaam vredezegenen, Ach moeder, mocht ik uw stem ontvangen, Ach moeder mijn, mocht ik u nog bejegenen, één enkele keer nog, en toen sterven gaan.
Neen, koud zo ligt gij daar, in het graf gedragen, het horen van mijn stem is u geroofd, wijl bomen, bergen en rozenhagen, de nacht bedekken, mijn hart nu dooft.
december 1889
XXII
Rust in vrede.
Rust in vrede, rust in vrede, gij die wandelend, zijt van hier voorwaards en voorbijgetreden, onder Christus kruisbanier.
Die naar het land zijt, het verdoken, waar de koninklijke staf, ligt bij het naamloos stof gebroken, van het onedel werkmansgraf.
Waar geleerdheid niets kan baten, weet men Christus lessen niet, waar men geld en goed moet laten, waar geen schoonheid overschiet.
Rust gij leraar en geleerde, rust scholier en schoolregent, rust, die elkeen vereerde, rust, die niemand heeft gekend.
Rust, die hetzelfde bloed in de aderen, droeg misschien als ik en gij, vrome zielen onzer vaderen, rust, en dat u vrede zij.
Moge God u rust geven, die begonne, die dolend, of die, midden in het leven, wakend hebt de dood gekend.
Rust in vrede, rust in vrede, jong en oud, groot en smal, rust, in Gods zaligheden, rust, gij afgestorven al.
Rust in vrede, rust in vrede, u nog eens vaarwel gezeid, eer ik weg en thuiswaards trede, rust tot in de eeuwigheid.
17 november 1862
01-11-2012, 00:00
Geschreven door André
31-10-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 12
XXIII
Gouden rozen.
I Gouden rozen, zelden bloeiend, in dit arme tranendal, of zo spoedig weer verwelkend, wie is het die u vinden zal?
Jezus volgende, en Maria, gouden rozen na de geest, hij was edel, hij was christen, hij was priester aldermeest.
Hij was levend, hetgeen hij stervend, wilde zijn, de gouden roos, uit zijn wapenschild, oud, eerlijk, ongeschonden, vlekkeloos.
Beeld van liefde, beeld van goedheid, beeld van al wat edel is, bloeit hij zo in aller harten, en in elke geheugenis.
Beeld van priesterlijke deugden, van geleerdheid, hoog en klaar, in de kunst, die alle kunsten overtreft, kunstenaar.
Kunst der kunsten, zielen leiden, zielen leren, vroeg en laat, God betrachten, God beminnen, met de woorden en met de daad.
Kinderzielen, al verzameld, langs de weg en in het dal, schoon niet altijd even prachtig, even kostbaar zijn zij al.
Hoogbestemde zielen Christi, maagdenbloemen, leliepracht, van de wereld afgestorven, God beschouwend dag en nacht.
Wie zal ieders voorbeeld wezen? Wie zal ieders voorbeeld zijn? Wie zal onder zoveel edele parels, van ieder de edelste parel zijn?
Wie zal de vijand keren? Wie zal wakend vooraan staan? Wie de weg, de weiden vinden? Wie de bronnen gadeslaan?
Hij zal werken, hij zal waken, hij zal sterven, helpt in nood, en lijk Jesus, voor de kinderen, hulp en heil zijn, tot de dood.
Gouden roos, vol van krachten, milde reuken, schone kleur, alles met de lucht verfrissend, van uw zo edele liefdegeur.
Wie peilt er al de schatten, die gij, bloeiend rozenblad, God alleen bekend, de mensen onverstaanbaar, hebt bevat?
Dat is het woord, o gouden roos, dat ik in uw taal vond, dat is de wijsheid van dat wapen, gouden rozen, groene grond.
II Groene grond was het, en goede aarde, waar gij het leven hebt ontvangen, en waar eerst de gratielonken, van Gods zon u vonden staan.
Goede grond zijn onze harten, en de vruchten, ongeteld, zijn wij schuldig uwer goedheid, die nu rust in het heilig veld.
Vruchten, waard het milde zaaien, van uw hand en al het werk, van uw priesterlijk bezorgd zijn, voor Gods volk en voor Gods kerk.
Groene grond zal op het kerkhof, haast verbergen het heilig oord, waar gij rust, en wacht op de stem, van de Engelen hun wekkend woord.
Maar geen groenen, geen verdrogen, van het jaar of van het veld, dat de erkentelijke droefheid, onzer harten palen stelt.
Neen, geen tijdstip, geen verjaren, van uw sterfdag, mindert ooit, het geheugen van al het weldoen, dat gij hebt rond u gestrooid.
Want wij hopen, schoon wij wenen, dat, alwaar gij God geniet, gij het werk nog uwer liefde, en al uw kleine kinderen ziet.
Betrouwt ons, dat wij zullen, uw naam en uw blazoen, klein en groot, rijk en arm, naast onze ouders eer aandoen.
Dankbaar en dierbaar zal hier blijven, uw gedacht, en, waar gij zijt, zal de weerklank u verheugen, van uw naam gebenedijt.
Wij beloven en wij menen, dat wij, ver van u voortaan, zullen werken, leren bidden, en met u standvastig staan.
Ja, standvastig als de bomen, van dat vruchtbaar wapenveld, dat, vol gouden eikels, u, en onze vrienden, voorstelt.
Vrienden, die aan ons u binden, schoon gij reisde hemelwaards, en die, in uw plaats, ons troosten, of gij het zelve waart.
Tot eens een dag van vrede, een dag van blijdschap God verleent, hetgeen hij kwam te scheiden, in Zijn goedheid weer vereend.
Juli 1882 ter nagedachtenis van Joseph de Pélichy, priester en bestuurder van de zusters van Maria te Izegem.
31-10-2012, 00:00
Geschreven door André
30-10-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 13
XXIV
Kind van de dood.
I Daar zijn er die de levensbaan, met schaars een kruimel brood, tot hun oude dagen gaan, en leven, spijts de dood.
Daar zijn er die het leven steeds, van hun blijde baan stoot, en hun eerste reis begint reeds, als een kind van de dood.
Eén wist ik, en zijn moeder, als, zij het droeg op haar schoot, zong zij, en zeide, mijn kind, het was vals, het was een kind van de dood.
Zij leefde en leefde tweemaal toen, als zij het tegen haar hart sloot, en driemaal toen zij het voeden kon, haar kind... van de dood.
Het kind at en dronk uit klare dwang, en het pramen van de nood, maar al wat het nuttigde van spijs en drank, was voedsel en drank van de dood.
Het groeide op als een plant die wast, die nimmer het zonlicht ziet, een tenger kindje was het, en deerlijk als een riet.
De andere bloemen, blank en blij, zij lachten allemaal, over van vreugde, zo lachten zij, met zijn bedrukte staal.
Het lachte, en hief in het blauwe meer, des hemels zijn ogen, maar, zij vielen zo licht op de aarde weer neer, en zij stonden daar, immer daar.
Aanschouwd hem,aan zijn huis geleund, hij rust, en overand, op de één en op de andere voet gesteund, daar staat hij nu aan de wand.
II Hij staat daar, van als de morgen breekt, en, en spreekt geen enkel woord, tenzij dat hij in zijn hart spreekt, en God alleen hem aanhoort.
Aldus wacht hij op het noengetij, hij buigt zijn hoofd, hij hijgt naar adem, en pijnlijk ademt hij, maar klagen nooit, hij zwijgt.
Zo zinkt het sappig loverkruid, in het branden van de noen, en ademt al de krachten uit, die zijn bladeren voeden doen.
Hij staat daar als de zon zinkt, een rode hemelbal, die loerend al onder de bomen blinkt, en wegvaart, liefst van al.
Dan heft hij zijn grote oogbal op, en laat hem, overslaan, ontlasten de blinkende pareldrop, die niemand kan verstaan.
Dan sukkelt hij weg, en hij kijkt, wanneer, hij staat om binnen te gaan, nog een laatste, nog een laatste lange keer, al zuchtend, aan de baan.
En als de wind de deur wrijft, dan keert hij treurig om, wendt weder, schudt met zijn hoofd en schrijft, in het as daar schrijft hij, kom.
Gelijk een kind dat 's avonds blij, denkt aan zijn speelgenoot, en wenst dat het morgen zij, zo wenst hij naar de dood.
De dood is maag en vriend van hem, hij kent zijn witte hand, hij kent zijn lijzige stap en stem, zijn delfspade en zijn land.
(morgen de rest van het gedicht)
30-10-2012, 00:00
Geschreven door André
29-10-2012
Kerkhofbloemen. Guido Gezelle deel 14
XXIV
Kind van de dood
III Zij is vriend van hem en speelgenoot, zijn hart verlangt erom, ja, zij nestelt reeds in zijn hart, de dood, en zo schrijvende zucht hij: kom.
Zij verlangde, en hij verlangde, zo lang naar haar, en zij kwam toch een keer, waar hij stond, alwaar hij placht te staan, en alwaar, zij kwam, en alwaar hij haar vond.
Zij kwam, en zij ging in huis, en hij zag, en hij stapte haar achterna, zij klom en hij klom, en zij lag en hij lag, en zij lachte, en hij lachte op haar.
Eén zei tegen een ander: zie, hij lacht, hij lacht, wat is er met hem geweest? Wat doet hij nu? Dat hij nog nooit placht, onze broeder, ons Heer, hij geneest.
Ach, zei toen nog een andere vrouw, dat was mij een aardige lach, zo zou hij lachen, wanneer hij sterven zou, de arme man......ach.
De schrik kwam in het huis, en elk beefde en elk sprong, en elk vloog, alhier en aldaar, het klepte op de toren, en de bel klonk, en een kaars brandde klaar.
Stil, zo viel het toen, stil...niets, roerde, of leefde meer, om het schrikken en om de eerbied, en de komst van de Heer.
Toen zei een lijzige stem, toen zij weerom spreken dorst, Wat gaat hij daar, kijkt, wat gaat hij doen, wat maakt hij daar op zijn borst?
Ai, zei een andere vrouw en sprak, terwijl zij naar Christus wees, het kruis, hij maakt zijn pak, hij gaat sterven en zij krees.
IV En het water viel gewijd op hem, het kruis ging naar zijn mond, en snikkend weende er nog menige stem, die anders geen woorden meer vond.
Toen sprak hij, terwijl hij staag voor hem zag, en een iets??? in zijn armen sloot, ach moeder, geef mij een kruiske, ach, maar zijn moeder was reeds lang dood.
Met ogen half open, en een mond half toe, zo lag hij, en zo lachte hij, en keek, en velen die het zagen, zeiden: hoe, dat hij toch zo geleek.
De landman, op de droeve klop, die de eindeklok bood, rechtte zijn hoofd op, en dacht, het is voor dat kind van de dood.
Hoe snel nu van die rechtvaardige man, het gebed in de hemel schoot, het was er niet eer, als de ziel van, het kind van de dood.
En zij, die eens voor haar eigenste kind, haar stervende ogen sloot, zoende in de hemel teerbemind, haar kind van de dood.
En ik wilde wel gaan door levens baan, met schaars een kruimel brood, als ik recht naar de hemel mocht gaan, als het kind van de dood.
1860 Hiermee eindigt Kerkhofbloemen van Guido Gezelle
29-10-2012, 00:00
Geschreven door André
28-10-2012
Schilderkunst. Johannes Vermeer 6 1632-1675
13.de geograaf 14.de sterrenkundige 15.meisje bij een glas wijn 16.meisje drinkt een glas wijn
28-10-2012, 16:39
Geschreven door André
Liedje van een droom. Miek Janssen
Het water tintelt uit de donkere bron, zo stil is het, en alle uren rusten, daar ergens ver een zingend kind begon, te trillen als een vogel.
Uit het onbewuste, zoals een droom begint, voel ik uw hart mij naderbij komen, nu leeft een groot geluk.
Er zijn veel luchtige bloesems en verward gekleur, van rode rozen, en ik pluk, en pluk, dicht bij de donkere bron.
Het water tintelt en de uren rusten, mijn eenzaam hart, haar zachtste lied bezon, en in de rozen wij elkander kusten.
1922 1890 Arnhem-1953 Hilversum Miek Janssen groeide op in een kunstenaarsgezin. Haar oudere broer schilderde en haar zuster en jongere broer speelden piano en fluit. Zijzelf legde zich toe op gedichten, romans en ook op schilderen. Maar het klimaat was niet gunstig voor mystieke, vrome en katholieke verzen en romans. Zij werd door de kritiek fel ondergewaardeerd en afgewezen. Wat hard aankwam.
28-10-2012, 13:53
Geschreven door André
Najaar. Miek Janssen
Het verre zingen van de avondstad, het tergend roepen van de najaarswinden, ik heb uw hart zo dicht nabij gehad, zal ik het nimmer, nimmer wedervinden?
De wolken dringen naar het verborgen doel, de horizon ligt in verlaten zwijgen, eens wist ik uw hart, het was een zo zoet gevoel, dicht naar het mijne te neigen.
Er trilt de huiver van wat is vergaan, van het dorre blad, de dode wereld der bloemen, ziet ook uw hart deze herinnering aan? Doet zij ons elkanders namen stamelend noemen?
De maan, als één die wederkeert, is zacht, en teder in de duisternis verschenen, nog nimmer wist ik, dat zij met mij wacht, van het ogenblik, dat gij zijt verdwenen.
1923
28-10-2012, 09:16
Geschreven door André
27-10-2012
In de woestijn. Miek Janssen
Soms voel ik als een dier in een ijzeren kooi, mijn hart zich wild verweren tegen het leven, want ben ik niet zijn vastgeklonken prooi, voel ik niet mijn lippen, in liefde beven?
Voel ik de tederheid niet in mijn hand, zoals jasmijnen hun geuren mild verspreiden, slaat niet met wilde klop mijn hartewand, verlangend hopen en verlangend lijden?
Soms geloof ik, o het duizelend ogenblik, dat gij mij roept tot u nabij te komen.
De wereld gaat voorbij, en aan haar zomen, zijn gij en ik, zeer eenzaam, en de blik van u naar mij, van mij naar u, is licht, o, mocht ik sterven bij dit droomgezicht.
1925
27-10-2012, 10:02
Geschreven door André
Zomereinde. Miek Janssen 1890-1953 Arnhem
Het leven, de ogen gesloten, gelaten zwerft strak en zinnende buiten de tijd, wat kunnen verloren kreten nog baten, de nacht is somber en stil en wijd.
Achter de dromen is immer gelegen, achter de daden de blinkende dood, zwart en zwijgend staan langs de wegen de bomen, de wind woelt hun armen bloot.
Zij werden de wachters voor duistere deuren, werend de dringende ziel naar de tijd, waar sterren de wolken wijd openscheuren, wil huiveren zij, verrukt en bevrijd.
Er zingt een stem, hoog, hoog over de landen, de bladeren ritselen, ritselen aan, o wachters met uw kale handen, laat mij nog even de droom en de waan.
O bomen met uw naakte hoofden, die zwart zwijgend mij van de verte scheidt, zijt gij of ben ik de eeuwig beroofde, de donkere zoeker buiten de tijd?
1928
27-10-2012, 09:22
Geschreven door André
26-10-2012
Bij de haven. Jo Landheer
Daar keert uit volle zee de moegezworven schuit, de veilige haven in, als vogel neergestreken, het verdonkerd silhouet gevangen in de bleke, ijl wazige morgenlucht, die het sidderend omsluit.
De vage lijn der duinen vloeit onzeker uit, en ginds opeens, het dorp, in nevelen weggeweken, waar aan het glanzend strand de schuimende golven breken, murmelt Gods eigen stem, en anders geen geluid.
Een verre meeuw vliegt op, vlucht naar de kim verloren, dan blijft de oneindige stilte, nog stiller dan tevoren.
Elke ziel die sinds lang het bidden heeft verleerd, vergeet voor dit gebed een poos de wereldse dagen, en opent als een bloem, de hemel toegekeerd, want voor de wijde zee verstommen alle vragen.
1922
26-10-2012, 10:50
Geschreven door André
Mijn gedachten. Jo Landheer
Al mijn gedachten gaan tot u, en keren niet weer, maar blijven fladderen om u heen, weerloos en eigenzinnig, en begeren niets meer, en zien niets meer dan u alleen.
Zoals de vogels die in lentenachten, zwermen om de stralende vuurtorenschijn, in dichte schare, en verwonden hun zachte vleugels, en weer, en voelen niet te pijn.
Maar als het dag wordt, liggen wijd en zijd, de dode vogels op het land verspreid.
1928
26-10-2012, 09:32
Geschreven door André
25-10-2012
Herfstdag. Jo Landheer 1900-1986 Rotterdam
Als strakke vlammen staan in de ijle zon, de najaarsbeuken, ritselend op het mos, valt soms een blad, geen vogelkreet alom, een zachte dennegeur stijgt uit het roerloos bos.
Hoe anders wordt nu, nieuw en zonder pijn, het schrijnend leed dat nimmer is gezwicht, en dof en willoos om een uitkomst staarde.
Vandaag is het of wij niet meer vreemden zijn, wij die bewegen in dit glanzend licht, de stille slapers in de donkere aarde.
1934
25-10-2012, 11:50
Geschreven door André
Dooi. Maria Van Royen
De zachte regen kwam zo traag, vanuit de lauwe lucht omlaag, zo zwevend stil en zonder teken, kwam hij ter aarde neergestreken, als vermoeide hem de blanke pracht, die hij moest slopen onverwacht.
De zon verbergt haar bleek gezicht, en sluiert heel de hemel dicht, wanneer met tikkelend gepraat, het langs de huizen leven gaat, en al de bomen, moe en oud, staan wenend in het stille woud.
Soms valt er van een tak met zacht en dof geluid, een ganse vracht, die onderweg nog even stuift, dan diep de voze sneeuw in schuift, zo schrijft de grond, in put na put, wie zich zijn last heeft afgeschud.
De brede goten neuren stil, van het sprookje dat niet enden wil, doch vinnig sputtert, bruist en raast, de nauwe waterpijp er naast.
Een merel, in een blanke tuin, heel dik en zwart, het kopje schuin, stuift driftig, met een snel gebaar, een loze sneeuwhoop uit elkaar, en vindt er niet, wat hij vermoed, en huppelt verder, welgemoed.
Een oude, afgeleefde plant, nog over uit het zomerland, die zich in zijn deemoedigheid, in het witte graf had neergevleid, ligt nu zo broos en krank en teer, en tragisch glanzend ter aarde neer.
Alleen de ontroerde mussen, scharrelen er terloops eens tussen, en suizen plots, om niet vervaard, in zwenkende, brutale vaart, neer op het meest nabije hek, en hebben stof voor een gesprek.
Er treurt een zang om heel de stad, die eens zo stil verdoken zat, doch, nu de blanke tover breekt, weer punt na punt de lucht in steekt Dat duurt zo door de ganse nacht, ge luistert stil en zonder klacht, tot, 's morgens als ge het dek opslaat, het leven ratelt door de straat.
1928
25-10-2012, 10:07
Geschreven door André
24-10-2012
Visioen. Maria Van Royen
Zij zag mij, even, helder aan, zij kwam uit louter zonneschijn, of van een duister raam het gordijn, met milde hand werd weggedaan.
De voetjes bleven, even, staan, een stilte viel, een dorre pijn, maar langs het zwijgende van mijn gestalte, is zij weer heengegaan.
Een donkere rust nu, als wanneer een deur viel, met een bonzing dicht, zwijgende stemmen, dovend licht.
Het hart verwonderd, en zo teer, dat het vanzelf overvloeit, naar het duister, dat reeds is volgroeid.
1930
24-10-2012, 09:35
Geschreven door André
Het wederwoord. Maria Van Royen
Zijn wezen kwam haar stralend tegemoet, je kent haar reeds, je hebt haar eens ontmoet, en in haar glimlach wist zij zich verscholen.
Alleen haar denken werd een klagend lam, dat vrezend naar zijn moeder zoeken kwam, die uit speelsheid zich hield verscholen.
Maar stilte dekte elke horizon, ik ben gestorven, dacht zij, en bezon, verward het mirakel van bewuste dood.
Dan zag zij het kijken van twee klare ogen, en werd verschrikt aan haren waan onttogen, een smartelijke trots bloosde haar wangen rood.
Zij zegde zacht beminnend wat haar kwelde, ik dank je zeer, dat jij het mij vertelde.
1930
24-10-2012, 09:19
Geschreven door André
23-10-2012
Aquarel. Maria Van Royen
Maria spoelde linnen in de beek, haar stil gezichtje boog zich over het water, de vlugge handjes wekten zoet geklater, waarvan een rappe rimpeling verstreek.
De noen was goud en neigend en het leek, toen ze van het spoelen opstond even later, of langs de rand van het stil geworden water, een enkele bloem der lichte windzucht week.
Dan ging zij, rustig, in het weer gebeuren, van het vallend licht, dat vreemde schaduwen baart, haar witte voetjes, in de dove kleuren, twee blanke duiven nedervluchten op aard.
Zo kwam zij, en wachtte, wachtte nog ter deure, en was een kind, dat naar de avond staart.
Het water tintelt uit de donkere bron,
