365 Dagen jullie mama ! Ik zou jullie nooit anders dan anders willen
25-01-2010
En toch ben ik ook blij!
Hallo,
We zijn maandag, en dat is altijd even wennen aan de stilte na een weekend vol kinderstemmetjes. Roibin vertrok zoals ik hem al altijd ken, gewoon " dag mama, tot vrijdag." Je weet nooit hoe hij de week tegemoet gaat,net zoals je niet weet hoe zijn week zal geweest zijn. Heb een afspraak gemaakt met de school, kwestie dat ik op de hoogte blijf van hoe hij het stelt. Het probleem is dat hij thuis niet altijd is zoals in school. Hij neemt nogal vaak de houding van de mensen rondom hem aan. Ben benieuwd wat men mij zal vertellen.
Rowan, dat is iets anders. Hij vertrekt altijd met grote vragende ogen. "Hoeveel keer slapen mama?" Ik word het maar niet gewend. Maar vanavond klonk hij opgewekt aan de telefoon. Dat maakt heel wat goed. Maar morgen, en woensdag mag ik niet bellen. Dat lijkt zo lang, zeker als hij vraagt " mama, mag papa morgen een keer bellen, en mag ik Randall ook bellen?" Wat zeg je daar op? Het voelt alsof ik hem in de steek laat, maar dat is niet zo...en ik zou zo graag bellen, eventje maar... horen dat het goed met hem gaat, eventje maar... laten weten dat mama aan hem denkt.
Al een geluk dat Ranald en Randall thuis zijn. Ze breken de stilte, ze doen me lachen met hun enthousiasme, met hun verhalen,... Ranald zei vanavond " mama, ik vind het sjiek dat ge terug naar school wilt gaan, gebarentaal,... dat is kunst!" Waar hij dat gehaalt heeft weet ik niet, maar ik vond het super!
Vandaag opnieuw een paar reacties gekregen op mijn blogje. In de eerste plaats sta ik daar verstelt van,maar ik vind het wel leuk. Maar weet je, het is niet zo dat ik mijn leven als een aanéénschakkeling zie van verdriet en ontgoocheling. Ik zie mijn leven niet als een last, ook mijn kinderen zie ik zo niet. Toen Jozef die diagnose kreeg stond ik inderdaad niet te huppelen,eerder gelaten,... maar Jozef was behoorlijk van slag. Hij zei " ik hoor het, ik ben de oorzaak van alles, ik ben de slechten" Ik weet dat ik daar heel kort en kwaad op gereageert heb. "Ik heb nog nooit gezegd dat Roibin slecht was, nog nooit heb ik gezegd dat Ranald slecht was!" Hij keek me geschrokken aan en zei" dat is waar" En dat is zo, nooit zal je mij horen zeggen dat mijn kinderen een last zijn. Soms zijn het zorgen, en soms zijn het tranen. Maar ik denk dat het voor elke ouder opgaat " kinderen opvoeden is gewoon niet eenvoudig! Je weet nooit echt of wat je doet het beste is, maar ik ben ervan overtuigd dat elke vader, elke moeder, altijd de keuzes maakt met hun hart. Dat zij ervan uitgaan dat wat ze ook doen, waar ze ook voor kiezen dat ze dat in de eerste plaats doen met hun hart! Ik heb er bv. altijd voor gekozen Roibin te vertellen over wat er met hem aan de hand was. Onlang zei hij " mama wanneer is iemand normaal?" Ik kon niet direct een antwoord vinden en zei dat dat waarschijnlijk is als je bent zoals de meeste mensen. Hij antwoorde " dus eigelijk ben ik uniek" Ik heb hem gezegd dat hij inderdaad uniek is, en dat ik hem nooit anders zou willen dan dat hij nu is. Ik vond het zo mooi, dat hij de dingen zo kan zien. Ergens ben ik ervan overtuigt dat Roibin en Ranald hun problemen ook wel voor een deel maatschappijgebonden zijn .We moeten tegenwoordig aan zoveel verwachtingen voldoen, men stelt zoveel eisen,...Het lijkt soms alsof we allemaal superkinderen moeten hebben, mooi, sociaal, ijverig,sportief,... Dus zal je me ook nooit horen zeggen dat Jozef slecht is, maar ik zeg niet dat het makkelijk is, sommige dingen mis ik in onze relatie, nu weet ik dat hij er niks kan aan doen, en ik weet ook dat sommige dingen er nooit zullen zijn,...
Ik wil maar zeggen: mijn leven is niet altijd zoals ik gedacht had, sommige dingen maken me boos, sommige dingen maken me blij, sommige dingen doen me huilen, en er zijn dingen die gewoon gebeuren, en sommige dingen zijn gewoon wat ze zijn, dat is niet zo erg... Ik kijk om me heen en zie mensen die ook verdriet hebben, ik hoor verhalen waar ik het koud van krijg, en als ik na een week mijn kinderen terug zie, en een dikke knuffel geef dan besef ik hoe gelukkig ik mag zijn dat ik dat nog kan. Ik ken andere verhalen.... Een lieve groet nog... Hilde
Ik ben Hilde Geldhof
Ik ben een vrouw en woon in Gullegem (Belgie) en mijn beroep is Psychiatrisch verpleegkunde/ momenteel thuis.
Ik ben geboren op 25/08/1972 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, Lezen, Dansen.
Hallo,
Ik ben geen hulpverlener, geen expert, maar gewoon de mama van 4 prachtige kinderen. Elk op hun eigen manier h
