In
Merlo schuiven we eerst aan bij het benzinestation. We gaan op zoek
naar nieuwe ruitenwissers. Winkel 1, voor derde keer door dezelfde
putten in de weg, winkel twee, door de putten, naar winkel 3, terug
erdoor. Joepie, ze hebben de wissers, maar oei, Frans heeft zijn
bankkaart niet meer. Nog twee keer door de putten om eindelijk (met
bankkaart) op weg te kunnen naar Cordoba. Ik kies toch voor de
langzame kronkelende weg 14. We worden beloond met afwisselend groen
en mooie dorpjes gelardeerd met 'artesanias'. Deze streek werd ons
aangeraden om te wandelen en pootje te baden in de rivier. Onze
nieuwe ruitenwissers moeten helaas de hele tijd werken. In Nono zit
het restaurant goed vol voor een maandagmiddag. Wat kan je als
toerist anders doen als het giet.
Verder
klimmen we de bergen in. Vraag me niet of ze mooi waren want ik heb
vooral op de lijnen op de weg moeten letten. Ondertussen weten we ook
waar ons mistlicht zit. Ons eerste plan was om de grote stad te
vermijden maar nu zitten we toch wel beter in Cordoba dan op de
buiten. En hier is het droog!
De
200 kilometer van Mendoza naar San Luis zijn slaapverwekkend. Het
gaat wel vooruit op de snelweg naar Amerikaans model. Waar we stoppen
voor de lunch is de inrichting heel simpel (en een beetje groezelig)
maar te zien aan al het personeel verwachten ze veel volk. Hun reuze
grill ligt dan ook vol met kippen, grote stukken vlees en worstjes.
Dit is dus een frituur op zijn Argentijns. De meesten komen hier
frietjes en vlees uithalen. Ik moet aan mijn bomma denken en de
rosbief die we daar altijd op zondag aten. Ik heb geen zin in een
familieportie op mijn bord. De aardappelsla was natuurlijk ook niet
zo'n goeie keuze. Daarna zitten we even op een mooi aangelegde weg
met fietspad. De luxe voor de fietsers is van korte duur maar de weg
is minder saai. We krijgen bergen te zien en een meer gevarieerd
landschap dat soms aan het noorden van Frankrijk doet denken, in de
vlakte zelfs even aan Woensdrecht en omgeving. De hortensias bij ons
verblijf in Cortaderas (na 5u rijden) doen het goed. Voor het grote
zwembad is het veel te koud. We gaan onmiddellijk op stap in het
valleitje achter het hotelletje. We mogen tot aan de sluis. Daarna is
het duidelijk dat het eerder klauteren wordt. Spijtig dat de rijpe
bramen uitgeregend zijn. Er was hier gisteren een grote storm. Er
zijn bomen en een elektriciteitspaal omgewaaid.
Op
zondagavond is er gelukkig één restaurantje open in het dorp. Het
is dan ook 'the place to be', vooral voor de mannen om het voetbal te
bekijken. Ons koteletje met frietjes smaakt. Op de plaza zijn er
trommelaars en jongleurs.
Gelukkig
is het vandaag droog maar Frans moet het op zijn verjaardag stellen
met een povere 14 graden. Hij raakt dan ook niet echt op gang. In
plaats van 's avonds uit eten te gaan beslist hij om goed te gaan
lunchen. In de stad zijn er wel wat straten afgesloten voor een
parade. We zien nog net de laatste groep en de kuisploeg die de boel
(vooral paardenstront), daarna opruimt. De dansgroepen lijken op diegene
die we al in Chili zagen. We hebben een geweldige lunch bij
Azafran. We raken aan de praat met een koppel uit Sao Paulo.
Die zijn hier voor de derde keer. Als we buiten komen is de straat
spic en span maar ook zo goed als verlaten. Alle winkels zijn dicht.
We maken nog een ommetje langs het grote stadsplein maar er valt niet
veel te beleven.
De
andere gasten zijn wijngaarden gaan bezoeken, dat is hier de
voornaamste bezigheid van de vele toeristen. We zitten trouwens een eind buiten de stad omdat alle hotels vol zitten vanwege het bekende wijnfestival.
Nogmaals
de “paso del Libertador” doen, dit keer richting Argentinië is
geen straf. Er is ook weinig volk op de weg. Gelukkig zijn er geen
camions om in te halen op de 28 haarspeldbochten net voor de grens.
De grenspost aan Argentijnse zijde is een “drive through”, die
niet speciaal sneller is, vooral niet als je in de verkeerde rij
blijkt te staan. Voor ons staan klimmers die de Ancongagua (hoogst
berg van ZA 6960 meter) gaan aanvallen. Na bijna 2 uur zijn we de
grenspost voorbij. Een paar empanadas zullen ons op de been houden.
De Argentijnse zijde van de pas is ook in de afdaling weer prachtig.
Er staat wel heel veel wind, het is moeilijk om de camera stil te
houden. Hoe meer we dalen, hoe grijzer het weer. De regen kan onze
heel vuile auto alvast afspoelen. Gisteren was het hier 32 graden,
vandaag 14! We logeren nu bij een Belg, getrouwd met een Argentijnse.
Jan, is een Limburger die hier een paar dagen verblijft. We zijn hier
niet de enige “overlanders”, op de parking staan er twee kleine
kampeerwagens die ook al heel wat kilometers op de teller hebben. We
hebben heel wat reisverhalen uit te wisselen bij het (late)
avondmaal.
Na
een paar cruises wordt ik specialist in het herkennen van hun
publiek. Er staan er dan ook een aantal aan te schuiven bij de antieke 'funiculaire'. Wat zouden die oudere koppels hier anders komen doen?
En inderdaad. Mijn laatste actie in Santiago blijkt voor velen de
eerste uitstap te zijn. Je hebt hier een goed zicht op de stad.
De bergen zouden helderder moeten zijn maar dan moet je hier wel heel
veel geluk hebben. Heel vaag zie je toch de sneeuw. Er komen nogal
wat fietsers de berg op. Ik ben een beetje jaloers. Toch wel knap dat
je hier in de stad kan trainen. Zelf ben ik op de duur aan het
klauteren tot bij de antennes. Hier zit je toch een beetje frisser en
boven de smog. Op de terugweg loop ik door de studenten- en
uitgaansbuurt. Ik wandel naar het afgedankte station Mapocho in de
hoop dat het culturele centrum nu iets te bieden heeft. Ik moet het
stellen met een fototentoonstelling. Ik lunch onder de imposante
koepel van de treinhal. Dan nog de was ophalen, bloggen en herpakken.
Morgen rijden we weer de Andes over richting Argentinië.
Frans is naar de waterski, hopelijk had onze auto daar een fijne vakantie.
De
dame van het wassalon heeft kort haar dus vraag ik het adres van haar
kapster.
Die
zit aan de overkant van de straat en heeft geen schrik om er flink de
schaar in te zetten. Frans volgt mijn voorbeeld en dus lopen we er nu
fris gekapt bij.
In
het museo de artes visuales kan ik nu wel terecht voor een knappe
tentoonstelling met hedendaagse Chileense kunst, ikke blij...
En
wel met het vliegtuig. Als we de Andes overvliegen herkennen we de
valleien waar we een paar weken geleden waren, doordat het stuwmeer
goed te zien is vanuit de lucht. Er is meer te zien op de foto's dan
verwacht. Op het schermpje was alles wazig.
Het
is maar een triestige maandag. Het regent en de buurtwinkels zijn
dicht. Voor carnaval krijgt men hier twee dagen vrijaf. In de
namiddag is het droog, ik ga poolshoogte nemen op de avenida de Mayo
waar ze gisteren een podium aan het bouwen waren. De eerste
carnavalsgroep is net vertrokken. Veel stelt het niet voor. Om de
vijftig meter zijn ze stalletjes met bussen schuim aan het vullen.
Hier hou je het straks niet droog. Gelukkig staan de tentjes met eten
verderop gegroepeerd. Niemand loopt verkleed op straat, zelfs de
kinderen niet. BA ligt ver van Rio!
Om
zeven uur zitten we in de cinéma voor de film “Wiñaypacha” van
Oscar Catacora. (la conmovedora pelicula Peruana en Aimara). Dit
verhaal brengt ons mijlenver van carnaval. Je ziet een oud koppel,
hoog in de bergen, anderhalf uur lang sukkelen en hopen dat hun zoon
terugkomt. Het is een prachtige trage film, gesproken in Aimari, de
taal die de Indiaanse bevolking op de grens van Peru, Chili en
Bolivie spreekt.
De 31
jarige cineast bracht als kind een paar maanden per jaar door bij zij
grootouders op de altiplano. Zijn andere grootvader vertolkt nu de
mannenrol. Diegene die de vrouw speelt zag nog nooit de binnenkant
van een bioscoop.
We
zijn zelf in de bergen geweest en zagen dat je na uren rijden in
bewoonde valleien komt waar je dan weer uren kan hobbelen over smalle
wegen die voortlopen in paden die nog verder de bergen in leiden naar
de weinige mensen die daar overleven met een paar veldjes en wat
dieren.
Ons
gemoed wordt nog zwaarder als we op de terugweg een koppel met kleine
kinderen in het afval zien wroeten op zoek naar eten. We stoppen hen
een brief toe waarmee ze tenminste vanavond vers kunnen eten. Daarna
bedenk je dat je veel meer had moeten geven. Er ligt altijd veel
afval rond de containers omdat mensen erin zoeken, meestal jonge
gasten. De misdaad is toegenomen in BA, dat krijg je als er geen
voorzieningen blijken te zijn voor de armsten.
Gisteren
dineerden we met een “online bridgepartner” van Frans. Die
klaagden dat er te veel profiteurs waren die niet werkten en toch
geld van de staat ontvangen. De sukkelaars op straat horen zeker niet
bij deze categorie.
In
San Thelmo ligt de “kloosterstraat van BA”. Op zondag is de hele
straat ten zuiden van de Plaza de Armas afgelijnd met stalletjes die
ambachtelijk werk verkopen. Onderweg stoppen we voor koffie in een
café dat ook best in een Antwerpse volkswijk zou passen. De sfeer is
er te drinken, de koffie niet... Het stadspleintje verderop is een
antiekmarkt die wordt opgefleurd met straatmuziek. Dit is het oudste
stadsgedeelte van BA. De huizen zijn hier lager. Vele mooie
herenhuizen zijn in een bedenkelijke staat. De nieuwe economische
crisis zal niet helpen om ze snel op te knappen. San Thelmo is ook de
thuis van het museum voor moderne kunst. De buitenkant is oude
baksteen maar binnen is het compleet verbouwd. Er is o.a. een trap
als een ruggengraat. Nicolas Mastriacchio laat ons even zen worden
met “pulso” in zijn ruimte met vast tapijt. We duikelen in
verschillende kunstsferen.
We vervolgen onze zuidelijke route en
lunchen in een simpel restaurant. Hun eigen versie van “salade
caprese” is hun vergeven, hier bestel je beter geen exotische
liflafjes, toch smaakt het. We krijgen er nog een concertje van een
paar straatmuzikanten bij.
We
kruisen nog een zondags park met aan zijn voet een marktje, daarna
wordt de wandeling minder mooi. De parken die ik nog dacht te kruisen
zijn sportvelden. (gelukkig zijn er de muurschilderingen) We passeren nog een enorm stadium maar de omgeving
is vuil. Maar een klein hoekje van La Boca is toeristengebied. Drie
stukken straat zijn met felle kleuren beschilderd. Op de terrasjes
boven de cafés steken grote poppen hun armen uit. Het is allemaal te
artificieel. Maar het toeristische circus draait, de terrassen zitten
vol. Gelukkig is er nog het museo Benito Quinquela Martin. Een
schilder met 'poot' die zijn inspiratie voor de deur kon vinden in de
haven. Ik veronderstel dat zijn kleurrijk leven (letterlijk) de
inspiratie was voor de andere huizen. Op de terugweg heb ik geluk, de bus stopt voor mijn neus en er is voldoende plaats. Ik heb zeker voldoende stappen gezet voor vandaag.
We
nemen samen de bus naar Palermo, dat is een stadsgedeelte met heel
veel tuinen. De botanische tuin is onze eerste stop. De tuin is geen
wereldklasse maar onze aanloop voor de rozentuin en de Japanse tuin.
Tussendoor maken we nog een lus in de ecotuin waar ze een aantal
romantische gebouwtjes aan het restaureren zijn. De Japanse tuin is
heel populair. De sushimakers draaien hier ook filadelfia kaas door
hun rolletjes, niet erg authentiek. Een klein beetje verder ligt het
moderne museum latinoamericano. Een aanrader. Ik begin al enkele
stijlen en namen te herkennen. Frans geeft het op. Ik bezoek nog de
stichting voor de “arte popular” (foto gaucho). Het huis van Xul Solar (bruinige aquarel) ligt nog op mijn weg maar, helaas, die
zijn ook weer met vakantie. Ik had wel wat meer willen leren over
deze kunstenaar.
Bij
mijn wandeling naar het immigratiemuseum kan ik me voorstellen hoe
het nu in Antwerpen moet zijn als je de leien over moet. Hier is het
onaangenaam. Het reuze gebouw, geopend in 1910 doet nog altijd dienst
voor immigratie. Voor de museo de “arte contemporaneo” kan ik
weer op mijn kin kloppen. De zalen over de immigratie zijn wel open.
Hier konden 3000 nieuwkomers worden opgevangen. De grote ruimtes
stonden toen vol met stapelbedden. Er zijn nog lange wasgoten tussen
de zalen. De gelukzoekers waren hier welkom, in dit gebouw kregen ze een goede verzorging en antwoorden op vele vragen.
Van
boven heb je een zicht op het dok met de busboten naar Uruguay en aan
de andere kant een eenzame schoorsteen. In de verte staat nog een geweldig modernistisch gebouw.
Gelukkig
is het beter wandelen als ik bij het smallere kanaal kom. Hier waan
ik me in Rotterdam met de nieuwbouw en de restaurants langs het
water. In een privé-museum bewonder ik verbaasd een Breughel (de
volkstelling in Bethlehem) en een toren van Babel van een tijdgenoot.
Turner is ook van de partij. Beneden is er een knappe selectie van
Argentijnse werken waarbij ik vooral de naam Berni onthou.
Voor
de “puente de mujer”, een slanke voetgangersbrug is er de “plaza
de la reina de Hollanda” met een beeldje van een spelend meisje.
Aan de andere kant kan je het Argentijnse schoolschip bezoeken. Om
terug de stad in te komen moet je spijtig genoeg weer langs de
wegenwerken. Ik kan oversteken bij een gebouw met een enorm beeld van
een strijdende vrouw. De indigena's hier hebben de strijd tegen de
immigranten verloren. De zoveelste massamoord op dit continent die de
Europeanen op hun geweten hebben. De foto is van de achterkant van
het monument.
Ik
besluit maar terug te wandelen als ik de vele wachtenden voor de bussen
zie. Ze staan hier wel netjes in de rij zoals in de UK.
Een
korte busrit brengt me in de buurt van één van de topattracties van
BA : “el retiro”, het kerkhof. Gelukkig mag je de doden om 10 uur
's morgens een bezoekje brengen want voor hedendaagse kunst kan je
beter uitslapen. Het kleurrijke culturele centrum ernaast gaat pas om
13 open. Ik hoor een gids vertellen hoeveel het wel niet kost om hier
te mogen vergaan. De meesten hebben dan ook het geld om tussen
marmer of achter smeedijzer te liggen. Het rare is wel dat sommige
kisten gewoon te zien zijn. Bijna bloot liggen heeft hier zijn prijs. De gaucho lijkt zo op zijn paard te kunnen springen. Ook buiten het kerkhof kom je overal monumenten tegen, groot , groter en grootst...
Op de
terugweg stap ik binnen bij de bekendste boekenwinkel. Die stalt zijn
boeken uit in een riante theaterzaal.
Van achter eer grote steak raken we aan de praat met een Nederlander aan het tafeltje naast ons. Die is geoloog en heeft een methode om te onderzoeken of het de moeite is om putten te boren om olie op te pompen. Ik vraag hem of hij de mooie landschappen met rust kan laten. Hij stelt me gerust en vertelt dat ze in Argentinië in heel droge gebieden werken en dat er door hun onderzoek juist minder wordt geboord. Hier mag je je geen zorgen maken over het klimaat als je een biefstuk bestelt. Je moet hier steak eten voor je eigen gezondheid en die van de economie... We doen dus even alsof we Argentijnen zijn.
Het
schip verlaten is goed georganiseerd maar aan de taxi's staat een
grote hoop mensen. De oplossing is simpel : de boulevard oversteken
en daar een taxi aanhouden. Dora hotel is ons aangeraden door een
Argentijnse, ik kan haar niet meer bedanken maar de prijs-kwaliteit
is dik in orde en de ligging ook. We maken een wandeling en bezoeken
het operagebouw : “theatro Colon”. Begin twintigste eeuw zou BA
het Parijs van Z.A. moeten worden. Het ontwerp, de schilderingen en
de glasramen zijn dan ook van Franse makelij. De zaal zelf is één
van de grootste van die tijd en zou de beste akoestiek ter wereld
hebben. (Ik vergeet een foto te nemen). Spijtig genoeg zijn er nu geen voorstellingen.
In de parken staan er bomen met takken zo dik als een stam. De geweldige bomen met roze lelie's die we in Montevideo zagen staan hier ook te pronken. Avonds eten
we in een gezellige Spaanse tapasbar achter onze hoek.
Deze
morgen zijn we aangemeerd in BA maar ik ben nog niet gehaast om de
stad plat te lopen. Nog even van het zwembad en het buffet genieten
op het schip.
Als
je uit de terminal komt belandt je op een bouwwerf die veel wegheeft
van de Antwerse leien. Daarna is het voetpad druk. Je hebt hier dan
ook het busstation en twee treinstations. Spijtig genoeg hebben de
treinen geen goede reputatie maar het station ziet er wel schitterend
uit. Aan de achterkant ligt het treinmuseum. We staan nog maar eens
voor een gesloten deur. Verderop mogen we wel de terreinen op waar er
met oude spoorwegspullen geknutseld werd. Gelukkig weet de kapitein
niet dat een paar van zijn passagiers de platgetreden paden verlaten.
De kunstwerken zijn bijna allemaal overgroeid, het is best raar als
eerste kennismaking met de stad. Als we de grote boulevard oversteken
komen we meteen een gezellig terrasje tegen. Het zou Berchem kunnen
zijn. Verder is de rustige straat gevuld met kleine winkeltjes. Naar
boven kijken is de boodschap want vele huizen zijn de moeite waard.
Naar binnen kijken ook, als er en deur open staat, vaak zie je zo'n
knappe metalen lift in een stijlvolle hal. Een tentoonstelling op de
eerste verdieping is vooral de moeite door de locatie.
Door de
galerijen en een privé-collectie waar ik nog binnenloop moet ik me
nog haasten om de show van 7 uur te halen op het schip. Het is een
gastoptreden van de tangoschool van BA en bijzonder knap. Onze
laatste tafelgasten zijn twee Amerikaanse dames die in één dag de
hele stad zagen met een gids. Ik vraag me af wat ze de komende vijf
dagen nog kunnen ontdekken.
De
haven ligt hier, zoals vroeger in Antwerpen, vlak bij de oude stad.
Aan de andere kant kijken we op een scheepskerkhof. De stad zou er
beter uitzien moest oud en nieuw niet door elkaar staan. Je kan hier
heel wat art-deco en neoklassieke gebouwen vinden. Ze hebben nog
veel werk om alles op te knappen. In het 'palacio municipal' vind ik
geen tijdelijke expositie maar wel de lift naar de 'mirador'. De rio
Plata ziet er uit als een bruine zee, er staat dan ook veel wind. Er
zijn nogal wat groene straten. In de oude 'Mercado de abonduncia'
zijn ze de tafels nog aan het klaarzetten. Een beetje verder schep ik
mijn lunch op in een vegetarisch en chinese natuurwinkel. Er zijn
blijkbaar heel wat Uruguayanen die geen grote lap vlees op hun bord
willen. Daarna ben ik blij een expo te vinden in het ministerie van
cultuur. Jonge illustratoren bereiden er hun reis naar Bologna voor.
Hun werk hangt in de zaal (best goed, bijna allemaal digitaal
bewerkt). Verder zijn er twee aparte musea voor de bekendste
kunstenaars van Uruguay. José Gurvich spreekt mij meer aan dan zijn
leermeester Torres Garcia. Garcia was meer filosofisch, had zijn
eigen esthetisch systeem ;'universalismo constructivo'. Gurvich is
speelser. Het smalle museum is heel mooi ingericht.
Ik
wijk regelmatig af van de toeristische wandelstraat. Een marmeren
trap geflankeerd door zwarte beelden blijkt de ingang van het
postkantoor te zijn. Het was niet evident om hier een postzegel te
kopen als je niet goed te been was. De mooie oude loketten zijn er
nog maar worden gebruikt als kantoor. De post hier had blijkbaar zijn
gloriedagen. Hier ben je vlak bij de rivier waarvan de overkant niet
te zien is. Terug in de buurt van de haven trekken de stalletjes en
de ''mercado del puerto heel wat cruisers. Het museo del
carnaval geeft een idee van hoe ze dat hier vieren ; met veel
kleur, schmink en enthousiasme.
Lezingen,
op het dek wandelen, fitness, de albatrossen en andere zeevogels
observeren, optreden met het koor..., ik hou me bezig.
Zo
meteen ga ik me omkleden voor het optreden van ons 'koor'. Het gaat
geen vette zijn maar het zingen was wel plezant. Ik kan meteen mijn
zwart-wit kleren aanhouden voor de 'formal night' van vanavond. Wat
zullen we weer stralen....
Dat
is de hoofdstad van de Falkland eilanden. Een klein stadje met 3000
inwoners waar de cruises er toch in slagen om sommigen een
'stadswandeling' voor 80 dollar te verkopen. Voor twintig dollar kan
je de bus nemen naar 'gypsy cove'. Dat is de goedkoopste manier om
pinguïns te zien. Het is een goed kwartier rijden. De zee en de
lucht zijn blauw, de duinen en het strand zijn wit, en de pinguïns
zijn nog op post. Toen we op het schip onze verrekijker boven haalden
stonden ze er al. Nu kunnen we tenminste zien dat ze 'echt' zijn.
Waar er iemand met een fluo hesje op het pad staat kan je best je
fototoestel boven halen. Hier wordt er niet geprotesteerd maar dit
zijn vrijwillige pinguïn bewakers. Je krijgt er nog een hele uitleg
bij. De grotere jongen staan al op het strand, ze zien er wat slordig
uit met een halve pels van dons. Er wordt wat geplonsd en geflapperd
en gecoiffeerd, verder zit er niet enorm veel beweging in deze
Maghelaan pinguïns. We genieten van het zonnetje en het uitzicht. In
plaats van de kleine lus te maken lopen we verder langs de kust. Er
zijn hier aalscholvers met witte buiken en verschillende soorten
ganzen en eenden. We zien ook een caracara die we verkeerdelijk voor
een arend aanzien. Geelgrijze vinkjes lusten de rode besjes die hier
overvloedig groeien. Er wordt wel een confituur van gemaakt maar ze
zouden niet erg lekker zijn. Ondertussen moet de zon het afleggen
tegen de wolken. Wij wandelen verder tot de scheepswrakken. Daar komt
de bus langs. Een overvol busje pikt ons toch op, ik wordt vreemd
aangekeken met mijn bouwvakkershelm en vuilblik die ik jutte op het
strand. De helm was aangenamer dragen in de regen dan de kap van mijn
jas. We hebben een kleine twee uur gewandeld. We lunchen bij een
Engels-Chileens koppel dat niet veel succes heeft met het verkopen
van hun empanadas, cupcakes en broodjes. Alles is nochtans best in
orde, voor onze medereizigers ziet het er wat te eenvoudig uit. Zij
heeft rechten gestudeerd in Chili en staat nu in de keuken. Al zes
jaar heeft ze haar familie niet bezocht. Ik hoop dat ze nog veel
brood en zoets kunnen slijten vandaag.
Buiten
het toerisme leven ze hier vooral van de uitvoer van inktvis. Op het
eiland zijn er maar 21 werklozen en de bevolking groeit. Alle fruit
moet hier worden ingevoerd maar toch kunnen de fuchia's hier buiten
overleven. Er staan alleen wat oude coniferen in het stadje. Verder
zijn er natuurlijk monumenten die naar de oorlog verwijzen, een goed
uitgerust museum en veel borden met toeristische uitleg. Door het
Engelse weer doen de souvenirwinkels goede zaken. Ingewikkelde nummerplaten hebben ze hier niet nodig voor de weinige auto's die hier rijden. Op mijn wandeling
spreek ik nog met het enige koppel uit Ecuador dat hier woont. Zij
duwt een fiets de helling op. Ze zien er wel tevreden uit. De
Falklands (of Malvinas voor Argentinië) stonden niet op onze
bucketlist maar we hadden er wel een fijne dag.
Hier
zijn we ook vroeg. De uitlopers van het continent steken zwart af
tegen de lucht. Hier zijn er heel veel schepen vergaan, voor ons is
de zee gelukkig mild. De passagiers van een kleiner schip zetten voet
aan wal op het groene kale eiland dat telkens één jaar bewoond
wordt door een familie. Er is een vuurtoren en een monument. De
zuidkant zou te wild zijn, dus zien we alleen de noordzijde. De rest
van de dag kunnen we vergeten, cruiselife...
De
straat van Maghelaan is de moeite. Spijtig dat we ook 's nachts
verder varen. 's avonds is er een vraag naar een bepaalde bloedgroep
voor een noodgeval. De volgende morgen doe ik om halfzeven de
gordijnen open en zitten we tussen besneeuwde bergen. De gps geeft aan dat we de 'avenue van de gletsjers' net voorbij zijn. Daar zouden
we om zeven uur langs komen. Indien we nog met een heel zieke patiënt
zitten, varen we wel erg traag. De route is schitterend maar ik ben
toch 'pissed off' omdat we de gletsjers niet zagen. We komen drie uur
te vroeg aan in Ushuaïa maar er is geen ambulance te zien. Ik
begrijp nog altijd niet waarom we de gletsjers niet gezien hebben als er op het
eerste gezicht toch geen haast bij was. We krijgen ook geen uitleg.
Ushuaïa
zelf maakt veel goed. Gisteren heeft het er heel de dag geregend, en
gesneeuwd (ik schat vanaf vierhonderd meter). We zouden onmiddellijk
na aankomst om 12 uur op wandeling vertrekken, nu verkennen we eerst
het stadje. De winkelstraat is hier goed voorzien van sport- trekking
materiaal. Teneinde de straat ligt de vroegere gevangenis die nu
dienst doet als museum. Er is hier behoorlijk wat dwangarbeid
geleverd door de gevangenen die onder andere een deel van de weg
hebben aangelegd. Gelukkig ben ik een vrije vrouw want ik zou niet in
zo'n cel passen. Natuurlijk waren er ook weer schaalmodellen van
schepen te bewonderen en oude kaarten. Er was ook een filmpje te zien
van de eerste vliegenier in deze streek.
Na
een vroege lunch kunnen we de bus op voor onze 'trekking'. Ik stel er
me niet veel bij voor. Een drietal mensen haakt al af nog voor we
vertrekken. Iedereen op sportschoenen krijgt een paar rubber laarzen
aangemeten. We zijn met bijna 30 man en vier begeleiders. Al snel
vraag ik me af waarom we ons niet opsplitsen in kleinere groepen. Het
terrein is héééél nat, je kan niet gewoon doorstappen. De groep
is dan ook langgerekt. De vier jongens zijn niet overbodig. Na de
zompige vallei met beverdammen gaan we door het bos omhoog. Het gaat
zelfs goed omhoog. Ondertussen begint het een beetje te sneeuwen. Het
bos is heel vochtig, de bomen hebben kleine blaadjes. Er staan nog
twee kleine watervallen op het menu. Als we boven de bomen uit komen
hoop ik dat we nog verder zullen klimmen tot de vlakke vallei
daarboven. Uiteindelijk ben ik ook wel blij met de uitzichten die we
op de terugweg hebben. Niet alleen de zon is tevoorschijn gekomen
maar ook de besneeuwde toppen. De groep schijnt er meteen meer vaart
in te zetten. Ik hang nu achteraan om rustig te genieten en foto's te
maken. Ik heb bewondering voor de zeventigers die allemaal flink
hebben doorgezet en niet zonder moeite de zeven kilometer op moeilijk
terrein hebben gelopen. Frans heeft kletsnatte voeten, mijn
bergschoenen hebben me droog gehouden.
Op
het terrein van de chalet is er een dorp met hondenhokken waar een
twintigtal husky's wonen, prachtige en heel lieve dieren. Sommigen
hebben nog een beetje bloed van honden die op Antartica waanzinnig
koude temperaturen hebben overleefd. Toen ze verbannen werden van dit
continent hebben ze niet lang overleefd.
Terug
in het stadje probeer ik nog een paar foto's te schieten van mijn
favoriete berg daar ; de Olivia, geflankeerd door de zeven broers.
Tijd om een andere uitstap te maken is er niet meer. Ushuaïa ligt in
een omgeving om langer dan één dag van te genieten. We hadden er
gelukkig één mooie.
