De 200 kilometer van Mendoza naar San Luis zijn slaapverwekkend. Het gaat wel vooruit op de snelweg naar Amerikaans model. Waar we stoppen voor de lunch is de inrichting heel simpel (en een beetje groezelig) maar te zien aan al het personeel verwachten ze veel volk. Hun reuze grill ligt dan ook vol met kippen, grote stukken vlees en worstjes. Dit is dus een frituur op zijn Argentijns. De meesten komen hier frietjes en vlees uithalen. Ik moet aan mijn bomma denken en de rosbief die we daar altijd op zondag aten. Ik heb geen zin in een familieportie op mijn bord. De aardappelsla was natuurlijk ook niet zo'n goeie keuze. Daarna zitten we even op een mooi aangelegde weg met fietspad. De luxe voor de fietsers is van korte duur maar de weg is minder saai. We krijgen bergen te zien en een meer gevarieerd landschap dat soms aan het noorden van Frankrijk doet denken, in de vlakte zelfs even aan Woensdrecht en omgeving. De hortensias bij ons verblijf in Cortaderas (na 5u rijden) doen het goed. Voor het grote zwembad is het veel te koud. We gaan onmiddellijk op stap in het valleitje achter het hotelletje. We mogen tot aan de sluis. Daarna is het duidelijk dat het eerder klauteren wordt. Spijtig dat de rijpe bramen uitgeregend zijn. Er was hier gisteren een grote storm. Er zijn bomen en een elektriciteitspaal omgewaaid.

Op zondagavond is er gelukkig één restaurantje open in het dorp. Het is dan ook 'the place to be', vooral voor de mannen om het voetbal te bekijken. Ons koteletje met frietjes smaakt. Op de plaza zijn er trommelaars en jongleurs.