Dat is de hoofdstad van de Falkland eilanden. Een klein stadje met 3000 inwoners waar de cruises er toch in slagen om sommigen een 'stadswandeling' voor 80 dollar te verkopen. Voor twintig dollar kan je de bus nemen naar 'gypsy cove'. Dat is de goedkoopste manier om pinguïns te zien. Het is een goed kwartier rijden. De zee en de lucht zijn blauw, de duinen en het strand zijn wit, en de pinguïns zijn nog op post. Toen we op het schip onze verrekijker boven haalden stonden ze er al. Nu kunnen we tenminste zien dat ze 'echt' zijn. Waar er iemand met een fluo hesje op het pad staat kan je best je fototoestel boven halen. Hier wordt er niet geprotesteerd maar dit zijn vrijwillige pinguïn bewakers. Je krijgt er nog een hele uitleg bij. De grotere jongen staan al op het strand, ze zien er wat slordig uit met een halve pels van dons. Er wordt wat geplonsd en geflapperd en gecoiffeerd, verder zit er niet enorm veel beweging in deze Maghelaan pinguïns. We genieten van het zonnetje en het uitzicht. In plaats van de kleine lus te maken lopen we verder langs de kust. Er zijn hier aalscholvers met witte buiken en verschillende soorten ganzen en eenden. We zien ook een caracara die we verkeerdelijk voor een arend aanzien. Geelgrijze vinkjes lusten de rode besjes die hier overvloedig groeien. Er wordt wel een confituur van gemaakt maar ze zouden niet erg lekker zijn. Ondertussen moet de zon het afleggen tegen de wolken. Wij wandelen verder tot de scheepswrakken. Daar komt de bus langs. Een overvol busje pikt ons toch op, ik wordt vreemd aangekeken met mijn bouwvakkershelm en vuilblik die ik jutte op het strand. De helm was aangenamer dragen in de regen dan de kap van mijn jas. We hebben een kleine twee uur gewandeld. We lunchen bij een Engels-Chileens koppel dat niet veel succes heeft met het verkopen van hun empanadas, cupcakes en broodjes. Alles is nochtans best in orde, voor onze medereizigers ziet het er wat te eenvoudig uit. Zij heeft rechten gestudeerd in Chili en staat nu in de keuken. Al zes jaar heeft ze haar familie niet bezocht. Ik hoop dat ze nog veel brood en zoets kunnen slijten vandaag.

Buiten het toerisme leven ze hier vooral van de uitvoer van inktvis. Op het eiland zijn er maar 21 werklozen en de bevolking groeit. Alle fruit moet hier worden ingevoerd maar toch kunnen de fuchia's hier buiten overleven. Er staan alleen wat oude coniferen in het stadje. Verder zijn er natuurlijk monumenten die naar de oorlog verwijzen, een goed uitgerust museum en veel borden met toeristische uitleg. Door het Engelse weer doen de souvenirwinkels goede zaken. Ingewikkelde nummerplaten hebben ze hier niet nodig voor de weinige auto's die hier rijden. Op mijn wandeling spreek ik nog met het enige koppel uit Ecuador dat hier woont. Zij duwt een fiets de helling op. Ze zien er wel tevreden uit. De Falklands (of Malvinas voor Argentinië) stonden niet op onze bucketlist maar we hadden er wel een fijne dag.