De straat van Maghelaan is de moeite. Spijtig dat we ook 's nachts verder varen. 's avonds is er een vraag naar een bepaalde bloedgroep voor een noodgeval. De volgende morgen doe ik om halfzeven de gordijnen open en zitten we tussen besneeuwde bergen. De gps geeft aan dat we de 'avenue van de gletsjers' net voorbij zijn. Daar zouden we om zeven uur langs komen. Indien we nog met een heel zieke patiënt zitten, varen we wel erg traag. De route is schitterend maar ik ben toch 'pissed off' omdat we de gletsjers niet zagen. We komen drie uur te vroeg aan in Ushuaïa maar er is geen ambulance te zien. Ik begrijp nog altijd niet waarom we de gletsjers niet gezien hebben als er op het eerste gezicht toch geen haast bij was. We krijgen ook geen uitleg.

Ushuaïa zelf maakt veel goed. Gisteren heeft het er heel de dag geregend, en gesneeuwd (ik schat vanaf vierhonderd meter). We zouden onmiddellijk na aankomst om 12 uur op wandeling vertrekken, nu verkennen we eerst het stadje. De winkelstraat is hier goed voorzien van sport- trekking materiaal. Teneinde de straat ligt de vroegere gevangenis die nu dienst doet als museum. Er is hier behoorlijk wat dwangarbeid geleverd door de gevangenen die onder andere een deel van de weg hebben aangelegd. Gelukkig ben ik een vrije vrouw want ik zou niet in zo'n cel passen. Natuurlijk waren er ook weer schaalmodellen van schepen te bewonderen en oude kaarten. Er was ook een filmpje te zien van de eerste vliegenier in deze streek.

Na een vroege lunch kunnen we de bus op voor onze 'trekking'. Ik stel er me niet veel bij voor. Een drietal mensen haakt al af nog voor we vertrekken. Iedereen op sportschoenen krijgt een paar rubber laarzen aangemeten. We zijn met bijna 30 man en vier begeleiders. Al snel vraag ik me af waarom we ons niet opsplitsen in kleinere groepen. Het terrein is héééél nat, je kan niet gewoon doorstappen. De groep is dan ook langgerekt. De vier jongens zijn niet overbodig. Na de zompige vallei met beverdammen gaan we door het bos omhoog. Het gaat zelfs goed omhoog. Ondertussen begint het een beetje te sneeuwen. Het bos is heel vochtig, de bomen hebben kleine blaadjes. Er staan nog twee kleine watervallen op het menu. Als we boven de bomen uit komen hoop ik dat we nog verder zullen klimmen tot de vlakke vallei daarboven. Uiteindelijk ben ik ook wel blij met de uitzichten die we op de terugweg hebben. Niet alleen de zon is tevoorschijn gekomen maar ook de besneeuwde toppen. De groep schijnt er meteen meer vaart in te zetten. Ik hang nu achteraan om rustig te genieten en foto's te maken. Ik heb bewondering voor de zeventigers die allemaal flink hebben doorgezet en niet zonder moeite de zeven kilometer op moeilijk terrein hebben gelopen. Frans heeft kletsnatte voeten, mijn bergschoenen hebben me droog gehouden.

Op het terrein van de chalet is er een dorp met hondenhokken waar een twintigtal husky's wonen, prachtige en heel lieve dieren. Sommigen hebben nog een beetje bloed van honden die op Antartica waanzinnig koude temperaturen hebben overleefd. Toen ze verbannen werden van dit continent hebben ze niet lang overleefd.

Terug in het stadje probeer ik nog een paar foto's te schieten van mijn favoriete berg daar ; de Olivia, geflankeerd door de zeven broers. Tijd om een andere uitstap te maken is er niet meer. Ushuaïa ligt in een omgeving om langer dan één dag van te genieten. We hadden er gelukkig één mooie.