Om 8 uur dingt Alex (van Barcelona) af op een taxitour in het binnenland. Het regent als we vertrekken maar aan de andere zijde van de berg is het weeral droog en kunnen we weer een schildpadden kwekerij bezoeken. Hier leven ze op drogere kost dan op Santa Cruz. Eindelijk lukt het om zo'n geel vogeltje te fotograferen. Bij, Chine, het strand aan het einde van de weg is de zon er weer volop. Het aantal zeeleeuwen overtreft het aantal mensen gemakkelijk. Door de golfslag zit er nogal wat zand in het water maar verder zien we toch een groepje prachtige vissen die zich laten meewiegen. Aan de andere kant is er een inham met rotsen.

Als we terug naar boven rijden zijn alle wolken opgeklaard om een wandelingetje te maken naar een kratermeer. Van daar boven heb je een mooi zicht op de rest van het eiland. We zien in de verte het prachtige strand liggen waar we gisteren aanlegden. Het middelste deel van het eiland ziet er onaards uit. Wat ik eerst aanzie als schaduwen van wolken blijken lavavelden te zijn. Door de witte kale boompjes ziet alles lichtgrijs. Onze laatste stop is bij de grootste boom, inclusief boomhut, maar we vinden het verder geen bezoek waard al heeft de man zelfs een boot in een andere gigant gehesen. Om halftwaalf eindigen we terug in de haven met een flinke honger. Frans probeert Guinese big, het heeft een textuur die lijkt op konijn. Het is niet slecht. Mijn stukje vis vind ik nochtans lekkerder. Nu zitten we in de tuin van het hotel. Onze spullen drogen in de zon in afwachting van de boot naar Santa Cruz. Ik zal er niet rouwig om zijn dat dit de laatste twee uur op de golven zullen zijn.

11-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Dat is een tour die rond het eiland San Cristobal gaat. We zijn nog altijd geen luie reizigers want om kwart na zeven zijn we op de afspraak. We beginnen langs de oostkant waar er meer golven zijn, die komen vanuit Chili aangewaaid. Na anderhalf uur kwakken op de golven kunnen we voet zetten op een prachtig spierwit strand. Het blijkt geen echt zand te zijn maar uitwerpsel van een vis. Het is als bloem en warmt ook niet op door de zon. Verder gaat het over lavarotsen naar een baai. Er is weinig plaats om je masker op te zetten, je begint te zwemmen en twee meter verder hang je boven een tros slapende haaien, dat was even schrikken (ik zou hier geen beginneling willen zijn, wij hadden er twee bij). Bovendien slapen ze niet allemaal en zwemmen ze vlakbij. Het zijn wel ongevaarlijke beesten maar toch. We zien nog maar eens een reuzenschildpad en ook een grote gele koffervis met stippen.

Heel vroeger zouden dit twee eilanden zijn geweest, een uitbarsting heeft de twee delen samen gelijmd en dat zie je nog. We zien nog 'Nazca boobies' op een rots. Aan de uiterste punt van het eiland zijn de golven mooi maar ook hoog. Na de lunch aan boord zouden we uitstappen maar de golven zitten niet mee dus varen we verder naar een beschutte baai. Aan deze kant van het eiland zijn de stranden geel.

Na een kleine wandeling varen we naar 'Kicker Rock', een serieuze rots met een spleetje. Hier springen we van de boot met onze snorkel. De muur gaat ook onder water recht naar beneden. De rotswand is best kleurrijk. Onder je is er geen bodem te zien. Er zwemt een zeeleeuw langs mijn zij. Die zou de groep wel kunnen volgen. Ik besef nog maar eens dat ik moet leren palmen, ik kom weer amper vooruit. Nu zijn alleen de goeie zwemmers mee, iedereen schijnt duikervaring te hebben. Ik verlies verschillende keren de groep. Eindelijk komen we samen achter de rots uit, waar de zon schijnt, of de gids roept: shark..shark... . Iedereen zwemt als een speer de andere kant uit en ik zie alleen maar flippers verdwijnen in de verte. Ik weet dat iedereen de haai wil zien maar 'jaws' krijg je toch niet zomaar uit je hoofd als je hier in het water ligt. Ik ben wel blij dat ik hier gezwommen heb maar ik was zeker blij om terug op de boot te zijn. Het is altijd extra vermoeiend om de zwakste te zijn. De hamerhaaien, die iedereen hoopte te zien, gaven niet thuis vandaag.

10-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

09-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

08-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

We verhuizen na het ontbijt naar een hostel in Puerto Ayrora. Van daaruit start het wandelpad naar baya tortuga. Het blijkt een aangelegd pad te zijn tussen de cactussen en kale bomen. Het geeft uit op een mooi wit strand. Wij krijgen een rode vlag en zwemverbod, de leguanen kunnen de golven aan. Verder ligt een baai met kalm water. Het is er goed zwemmen maar het water is niet helder genoeg om iets te zien bij het snorkelen. We zien alleen een minihaai van op het strand.

De wandeling terug is warm, er is weinig schaduw. 's Middags vecht ik eerst nog tegen mijn moeheid maar het helpt niet. Een siësta dan maar. Bij donker eten we hamburgers in een bar met clips uit de jaren 80. Daarna pikken we nog een dansfestival mee op een plein. De nationale dansgroep is erg goed, dat die van Florida maar eens komen kijken in plaats van in den treure 'de notenkraker' op te voeren. Dan volgt er nog een volksdans met oud en jong, beginners en gevorderden door elkaar. Heel vrolijk. Het beeld van de dag vind ik wel de zeeleeuwen op de bank. Er liggen er nog te maffen op de grond. Daklozen op hun eigen terrein.

07-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

06-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Om negen uur zijn we op de nieuwe luchthaven. Er is een balie voor de Galapagoseilanden waar je een soort visum koopt voor 20 dollar. We gaan naar de check-in maar worden terug gestuurd omdat er nog een speciale bagagecontrole is. Dan is er nog ruim tijd voor koffie. Van uit de lucht zie je goed hoe ze hele bergen hebben moeten afschrapen en betonneren om de grote wegen aan te leggen. Op de vlucht hebben ze een speciaal ritueel. Drie airhostessen lopen achter elkaar de gang door. De eerste doet het bagageluik open, de tweede spuit een spray op de bagage en de derde sluit het vak. Ik hoop dat wij straks niet aan de beurt komen. Aan land krijgen we onze bagage pas nadat een hond er aan gesnuffeld heeft. Bij de paspoortcontrole moeten we ieder nog eens honderd dollar betalen. De bus naar de ferry rijdt door een kaal landschap met cactussen als sculpturen. Kale bomen zijn opgeschoten tussen de funderingen van verdwenen huizen. Het zicht op het andere eiland is wel speciaal, er is een kleine groene strook met mangrove, daarachter zijn er witte stammen. We lunchen waar de ferry aankomt. Van daaruit nemen we een taxi naar ons hotel. De begroeiing is heel speciaal, hier wil ik wel eens wandelen. De witte bomen zijn blijkbaar niet dood. Ertussen staan struiken met geel en oranje. Als we hoger komen wordt alles groen. Hier is er gewoon landbouw. Ons hotel ligt in die groene zone en heeft een grote tuin waar ze koffie en bananen telen. Je kan er twintig minuten wandelen en dan zie je zeker 10 reuze schildpadden.

Ik maak nog een wandeling op het fietspad langs de grote weg en zie er nog veel grazen. Het is overal opletten voor hun grote keutels. Het vlijtig liesje woekert hier welig. Wel spijtig dat ik hier geen fiets heb.

05-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Vandaag schijnt de zon maar zijn er eerst nog klussen te doen. Daarna weken we anderhalf uur in de San Cathalina baden. Michele is al gerimpeld als we erbij komen. We eten nog eens forel, die is weer heerlijk. Daarna maken we de flinke afdaling naar de luchthaven. We hebben een hotel vlakbij omdat we morgen naar de Galapagoseilanden vliegen en we de auto en wat bagage hier kunnen laten. Frans is er op gebrand om naar de eilanden te gaan. Ik heb helemaal geen interesse. Misschien valt het dan wel mee. Ik vind het spijtig dat we nu toch gaan vliegen en bovendien las ik dat er te veel toeristen de eilanden bezoeken. Dat zien we hier al in het hotel. Hier zitten uitsluitend Amerikanen die naar de Galapagoseilanden gaan. Ze zien dan nog juist Quito en thats it. 

Het meest avontuurlijke vandaag was onze zoektocht naar interdentaire borsteltjes en papieren zakdoekjes. In Colombia hadden ze die overal. Hier gaan we nu 15 stomme kilometers rijden op zoek naar een grote supermarkt. Ben, een Taiwanese Amerikaan vergezelt ons. Ondertussen is het al donker en we moeten verscheidene keren de weg vragen. De 'grote' supermarkt is kleiner dan de Delhaize in Schoten en ook hier poetsen de mensen niet tussen hun tanden en worden ze misschien niet verkouden. Gelukkig vindt Ben wel wat hij nodig heeft. Wij zullen volgende week in Quito nog eens op zoek moeten gaan.

04-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Voor een keer heb ik de verrekijker bij en we zien een "Pato Zambullidor", die heeft een blauwe bek een een oranje lijf.
 

We hebben wel geluk dat we toch een beetje van de sneeuw kunnen zien boven op de vulkaan Antisana. De top blijft verstopt achter de wolken. We raken bijna tot bij de waterval als het terug begint te regenen. Twee uur later zijn we klaar voor een lekkere 'trucha', de forellen die ze tegenover het restaurant kweken. De timing is vandaag goed want terug bij de hostel is het droog. We gaan onmiddellijk de baden naast de deur uitproberen. Die zijn niet zo mooi als die van gisteren maar je kan er wel goed zwemmen, zeker als je de enige gasten bent. Het water wordt door dezelfde vulkaan verwarmd. 

Ondertussen is het terug aan het gieten. Goed dat ik een paar broodjes heb gekocht zodat we niet meer buiten moeten, voor vandaag hebben we ons natje wel gehad. 

Er is blijkbaar een beetje damp op mijn lens gekomen, hoe kan dat nu?

03-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

02-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

02-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Op zondag zijn de mannen meer opgekleed. Op de plaza de Poncho's hangen de poncho's om 8 uur weeral buiten. De grote overdekte markt is toch open op zondag en blijkt de ontbijtplaats voor veel families in traditionele klederdracht. Ik neem nog maar eens een wortelsap, de stella kan nog een half jaartje wachten.

We nemen de Panamerikano verder zuidwaarts. Er zijn weer een paar waanzinnige afdalingen bij met bochten die blijven duren. In de buurt van de hoofdstad is er wat meer verkeer, ze zetten hier wel snelheidsremmers over een weg van drie rijvakken. We zitten nu op de evenaar en bezoeken het monument van het midden van de wereld. We zouden hier een kilo lichter zijn omdat we sneller met de aarde mee draaien. Dubbel plezier in de bochten! Jullie in België zijn maar sukkelaars, je beweegt zoveel minder, zeker als je op de ring zit. Er zijn wat tentoonstellingen te zien over Ecuador en ook hoe de Fransen de plaats van de evenaar hebben bepaald.

Daarna wacht ons nog een rit van anderhalf uur. Gelukkig wordt het terug groener als we aan de andere kant van een vallei weer omhoog gaan. De weg is weer super. Er is zelfs een dubbel fietspad langs de kant (ze moeten de steentjes er wel eens afvegen). De middagbui is weer present, hoger zitten we in de wolken. Gelukkig droogt het op als we terug afdalen naar Papallacta. De openbare baden naast de hostel zijn gesloten. Twee kilometer verder liggen de mooiste thermische baden. Om halfvijf liggen we met onze botten te genieten van het warme water. De baden om af te koelen heb je niet echt nodig, het is fris genoeg op 3000 meter. We praten nog met een Nederlandse jongen die hier nu werkt en niet van plan is terug naar Europa te komen. Het is al donker als we met rimpelvingers de 'balneario' verlaten. We kiezen één van de restaurantjes langs de weg. De forel met groenten is heerlijk maar een beetje veel voor één persoon, zelfs na een zwembeurt. We zitten nu met drie van de vier familieleden op het zuidelijk halfrond. Chloé is gisteren aangekomen in Sao Paulo in Brazilië.

02-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Op zondag zijn de mannen in Otavalo meer opgekleed. Op de plaza de Poncho's hangen de poncho's om 8 uur weeral buiten. De grote overdekte markt is toch open op zondag en blijkt de ontbijtplaats voor veel families in traditionele klederdracht. Ik neem nog maar eens een wortelsap, de stella kan nog een half jaartje wachten.

We nemen de Panamerikano verder zuidwaarts. Er zijn weer een paar waanzinnige afdalingen bij met bochten die blijven duren. In de buurt van de hoofdstad is er wat meer verkeer, ze zetten hier wel snelheidsremmers over een weg van drie rijvakken. We zitten nu op de evenaar en bezoeken het monument van het midden van de wereld. We zouden hier een kilo lichter zijn omdat we sneller met de aarde mee draaien. Dubbel plezier in de bochten! Jullie in België zijn maar sukkelaars, je beweegt zoveel minder, zeker als je op de ring zit. Er zijn wat tentoonstellingen te zien over Ecuador en ook hoe de Fransen de plaats van de evenaar hebben bepaald.

Daarna wacht ons nog een rit van anderhalf uur. Gelukkig wordt het terug groener als we aan de andere kant van een vallei weer omhoog gaan. De weg is weer super. Er is zelfs een dubbel fietspad langs de kant (ze moeten de steentjes er wel eens afvegen). De middagbui is weer present, hoger zitten we in de wolken. Gelukkig droogt het op als we terug afdalen naar Papallacta. De openbare baden naast de hostel zijn gesloten. Twee kilometer verder liggen de mooiste thermische baden. Om halfvijf liggen we met onze botten te genieten van het warme water. De baden om af te koelen heb je niet echt nodig, het is fris genoeg op 3000 meter. We praten nog met een Nederlandse jongen die hier nu werkt en niet van plan is terug naar Europa te komen. Het is al donker als we met rimpelvingers de 'balneario' verlaten. We kiezen één van de restaurantjes langs de weg. De forel met groenten is heerlijk maar een beetje veel voor één persoon, zelfs na een zwembeurt. 

We zitten nu met drie van de vier familieleden op het zuidelijk halfrond. Chloé is gisteren aangekomen in Sao Paulo in Brazilië.

02-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Vandaag laat ik Frans liggen en ben ik voor half zeven de deur uit. De dierenmarkt begint hier vroeg. In de straten worden er al stalletjes opgesteld voor de grote markt. Langs de hoofdweg ligt er een enorm overdekt marktgebouw. Aan de overkant is er geen dier te bespeuren. De dierenmarkt blijkt verhuisd te zijn naar een volgend dorp. Aan de overdekte markt zijn ze volop aan het uitladen. Ik koop een wortelsap van de dikste wortels die ik ooit zag.

Voor de eerste keer zie ik de top van de twee vulkanen die over Otavalo waken. De hoogste is zelfs een beetje bepoederd. Als ik terug op het marktplein kom staat er al veel meer opgesteld. De straten rond het plein worden ook ingenomen door kraampjes. De meerderheid van de marktkramers zijn 'indigena's'. Ook in de week lopen hier heel veel vrouwen in traditionele klederdracht.

Frans is om half negen mee op stap. Ook al is er veel volk in de straat, wij houden het overzicht want we steken er toch een kop boven uit. Ik koop een halsketting gemaakt van meloenpitjes en een sjaal. Er is mooi handwerk te vinden maar ook veel rommel (made in China, denk ik). Er zijn zoveel kramen die hetzelfde verkopen dat ik me afvraag of er hier geen verkopers zijn die op een hele dag niks kunnen slijten.

We willen naar een uitzicht boven de stad maar de weg is versperd, dus rijden we rond het meer. Er is niet veel te zien. In Peguche waar de meeste weefateliers zijn gaan we de waterval bekijken. Het is een prettige kleine wandeling. In het dorp lunchen we met twee voor 4$. Alle ateliers zijn dicht want iedereen zit nu op de markt.

Om half negen na een taco en een lokaal gebrouwen bier zijn er nog kramers hun spullen aan het pakken. Die hebben er een lange dag opzitten.

01-12-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Ik zit weeral op hete kolen om in actie te schieten, en Frans blijft maar slapen! Dan duurt het nog eer we ontbijt vinden. Er is hier geen espressomachine te bespeuren. De plaats die ons was aangeraden zit te vol voor de twee man personeel. We eten bij een bakker en bestellen elders een koffie die we laten staan. Dan krijg je weer instant heimwee naar Colombia waar je op iedere hoek van de straat gesneden fruit kan kopen en ze prima koffiehuizen hebben. Frans zet dan maar een potje koffie op de kamer, het laatste restje uit Minca.

Gelukkig is het kratermeer van Cuicocha nog zichtbaar als we aankomen. De tocht rond het meer is uitgesloten gezien het weerbericht maar we genieten toch van de paar kilometer in het natuurgebied.

We zitten hier op 3000 meter, je voelt dat als het steil wordt. In een ander seizoen moet het geweldig zijn als je zicht hebt op de toppen van de vulkanen. Nu genieten we vooral van de, voor ons, nieuwe plantengroei. We hadden de afslag naar de 'Intag' vallei gezien. Ze organiseren daar afdalingen met de fiets. Ik had gelezen dat er op het einde thermische baden zijn. Dat had ik niet mogen vertellen want Frans, met of zonder zwembroek, is dan niet te houden. Het werd een rit over steile bergen met heel scherpe bochten door nevelwoud en jungle. Als beginner moet je hier vooral niet met een fiets naar beneden gaan sjeezen. 40 kilometers verder ontmoeten we een oude Amerikaan die hier koffie kweekt. Hij heeft nog een half uur te rijden op zijn kleine tractor om terug thuis te komen. Hij raad ons aan dezelfde weg terug te nemen. Vroeger deed je er daarlangs 4 uur over om hier te komen. Na de lunch kopen we nog een 'erg duur' pak koffie uit de vallei.

Er zijn werken bezig aan de zwembaden, de helft is maar open. Frans geniet van het water van meer dan 30 graden. Ik kijk rond bij de rivier.

Op de terugweg is er nog meer mist. In Otavalo maak ik nog een toertje. De hoofdkerk is niks bijzonders maar ik vind wel de fruitmarkt. Boven staat er wel een gek gebouw met vogelkop.

Op 10 minuutjes wandelen van onze hostel had Frans hier in stijl én in zwembroek kunnen zwemmen.

30-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Om zeven uur beginnen we met een gevarieerde fruitsla. De Franse eigenaar wil de culinaire reputatie van zijn geboorteland hoog houden. Om acht uur zijn we onderweg. Men had ons verteld van de wegenwerken richting Ipiales maar toch valt het weer tegen als je er in zit. 'Pare – Siga', het duurt vaak lang eer we weer aan het rijden zijn. Ze zijn de weg hier van twee naar vier rijstroken aan het brengen en daarvoor moeten er heel wat heuvels afgegraven worden. Een gezonde rit is het ook niet alhoewel je door een mooi groen landschap rijdt. Frans is goed geïnformeerd over de grensovergang maar iedere dag schijnt anders te zijn. Wij doen er lang over om een 'salida' stempel van Colombia in ons paspoort te krijgen. Het helpt niet dat er veel Venezolanen zonder paspoort staan aan te schuiven. Na een uur is het gelukt en kunnen we de brug over rijden naar Ecuador. Daar is de rij gelukkig kort. Bij het kantoortje om de auto tijdelijk in te voeren zijn we de enigen maar dat schijnt geen garantie voor snelheid te zijn. Er zijn hier redelijk wat voorzieningen gemaakt voor de toevloed van Venezolanen. Er zijn rodekruisposten, douches en afdaken neergepoot.

Tweeënhalf uur heeft het uiteindelijk geduurd. We zitten nog op schema om voor donker aan te komen. In Ecuador zijn ze klaar met hun wegenwerken, de afdaling is geweldig, de weg is bijna leeg. Wat we niet snel tegenkomen is eten. In colombia proberen er velen wat bij te verdienen door op straat te koken, hier niet dus. Het eerste restaurant is wel dik in orde. Je begrijpt niet hoe ze soep, rijst, aardappel, vlees, sla of groenten, een limonade en nog aardbeien toe kunnen voorschotelen voor 2,5 dollar. Het is nog lekker ook. We houden het niet droog en blijven afdalen. In Ibarra loopt de Panamerikano door de stad. We zien vooral auto- en bandenwinkels.

Otavalo ziet er niet meteen aantrekkelijk uit. We regelen eerst een nieuwe simkaart voor de gsm en hebben allebei zin in Chinees. Een deel van de menukaart was Chinees voor ons maar dan Spaans - Chinees. Terug in de hostal spreekt een 'Antwerpenaar' ons aan. Die heeft op zijn eerste dag in Ecuador meteen heimwee naar Colombia. Wij hebben het ook een beetje zitten.

29-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Heel veel bochten later zitten we in Pasto. Die stad is groter dan ik verwachtte, (500 000 inwoners) omdat ze toch op vijf uur rijden van Popayan ligt, en er niets van enige betekenis tussen ligt. De hele rit is de omgeving groen, eerst tropisch maar daarna verschijnen er cactussen. Als we langs een V-vormige canyon rijden staan er nog amper bomen. Op een tiental kilometers na is de weg heel goed. Nu zitten we weer in een vruchtbare streek.

We logeren in het hotel van een Fransman die trouwde met een vrouw van Pasto. Naar goede gewoonte vertrek ik onmiddellijk om de stad te verkennen maar na een kilometer keer ik terug. Mijn regenjas vraagt om een truitje eronder en de regen wordt te hevig voor mijn schoeisel. Dan moeten we maar goed uitrusten voor de rit van morgen met de grensovergang naar Ecuador.

28-11-2018, 23:44 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Popayan is een koloniale stad. Het theater is groen en er is nog één beige gebouw maar al de rest is wit geschilderd. De universiteit zit in oude gebouwen verspreid over het stadje. Frans en ik beginnen met de heuvel naast ons logies te beklimmen, een ruiterbeeld houdt een oogje op de heuvelachtige omgeving. De meeste straten lijken erg op elkaar, hier en daar zie je een mooie binnenplaats. De plaza is groot in vergelijking tot het stadje. Er hangt hier een aangename sfeer. In een cafeetje krijg ik een heel mooie cappuccino voorgeschoteld. De oude mannen hier schijnen de koffie ook te waarderen. Het natuurhistorisch museum zou een heel goede collectie moeten hebben maar is gesloten, de vloer is helemaal uitgebroken.

We eten een almuerzo en betalen samen 4€. Zo leer je het koken echt af. Op vraag van Frans ga ik op zoek naar een carwash, dat brengt me in de buurt van de markt. Hier worden een heleboel verse kruiden verkocht die ik niet herken. Er zijn ook een heleboel stalletjes waar je alternatieve geneesmiddelen kan kopen.

De auto krijgt een beurt in de “sala de bellezza para su vehiculo”. Ze zijn meer dan een uur bezig met de binnen en de buitenkant (langer dan de kapster in Cartagena, die na 10 minuten niet meer wist wat te doen). Tijdens het wachten zie ik het beeld. Deze heer kijkt eens niet verwaand. Hij schijnt te zeggen : 'ik heb mijn best gedaan maar zie wat ervan gekomen is.'

De auto staat amper in de garage of het begint te gieten. Lang zal hij niet blinken. Onze gastheer laat ons de rest van het huis zien. Hij heeft alle kamers anders ingericht. Deze airbnb is een echte aanrader.

De jonge eigenaar trekt een fles wijn open voor zijn vier gasten. Daarna kruipen we met zijn zessen in zijn auto en gaan samen op restaurant. Katherine is een Canadese die hier voor plastische chirurgie kwam. Het werd haar afgeraden en nu brengt ze drie weken in Colombia door. Ze ontmoette de andere drie in Cali. Het werd een gezellige avond. En het blijft hier regenen.

27-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Het regent in Cali. Als het nog maar druppelt wandel ik naar het centrum. Ik scoor er een paraplu voor nog geen 4€. Deze is vandaag tenminste al twee keer nat geworden mocht ik deze ook verliezen. Veel bijzonders is er niet te zien behalve de obligate kerken en de goedkope winkels die je hier meestal midden in een grote stad aantreft. En, nee, de kerstversieringen zijn hier niet overdreven!

Om 12 uur vertrekken we weer zuidwaarts. Het duurt lang voor we de stad uit zijn. Daarna gaat het tussen suikerrietvelden door. We kopen een ananas langs de weg. Halverwege de rit gaan we weer klimmen en begint het spelletje weer om vrachtwagens voor te steken. We zitten nu in een appartementje, ik ben maar begonnen met de was. Die hangt gelukkig onder een luifel want het is weer goed aan het regenen. Ik hoop dat mijn paraplu morgen binnen kan blijven.

26-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)

Veel zin had ik niet in Cali. Het zou een warme drukke stad zijn waar je bovendien op je tellen moet passen. Ook het binnen rijden van grote steden schrikt me af. Zelfs met de gps maak je nog makkelijk fouten, zoals vanmiddag, toen we even op een rijvak voor bussen terecht kwamen en nog wel in de verkeerde richting.

Aangekomen valt de temperatuur goed mee en ga ik direct op stap. Ik kom langs het plaatselijke Montmartre. Verder ligt er een park op een heuvel. Bovenop staat een kerkje met daarnaast een geweldige boom waar een jongetje aan de luchtwortels zwiert. Je kan hier kratten huren met een kussentje erin om van de steile helling naar beneden te glijden.

Een parkje op een zondag in Colombia, daar is heel wat te zien! Ik koop mijn eerste souvenirtje, een halsketting van een soort dun macramé aan één van de vele tafeltjes met handwerk. Daarna loop ik richting centrum langs kleine oude huizen. Uit eentje klinkt luide salsamuziek, het blijkt een atelier te zijn. Er staan een koppel heel oude persen. Nu zijn ze T-shirts aan het zeefdrukken. Een vrouw is bezig een masker uit papier-maché te maken. De kerels die in Salento met een masker in de weer waren, verkopen hier postkaarten van de foto's die ze met de maskers maken.

Op nog geen vijfhonderd vierkante meter kom ik een groot aantal muurschilderingen tegen. Voor een keer neem ik mijn gsm om ze op facebook te posten. Op een wandeling van twee uur heb ik mijn ogen ongelooflijk de kost kunnen geven.

's Avonds gaan we terug naar het parkje en eten er met uitzicht op de stad. Naast het park staat er een rij van wel honderd brommers. . Er zijn optredens, bijvoorbeeld ongelooflijke breakdancers (op de kasseien nog wel). Cali valt best mee!

25-11-2018, 00:00 Geschreven door noravenken  
Reageren (0)