Popayan is een koloniale stad. Het theater is groen en er is nog één beige gebouw maar al de rest is wit geschilderd. De universiteit zit in oude gebouwen verspreid over het stadje. Frans en ik beginnen met de heuvel naast ons logies te beklimmen, een ruiterbeeld houdt een oogje op de heuvelachtige omgeving. De meeste straten lijken erg op elkaar, hier en daar zie je een mooie binnenplaats. De plaza is groot in vergelijking tot het stadje. Er hangt hier een aangename sfeer. In een cafeetje krijg ik een heel mooie cappuccino voorgeschoteld. De oude mannen hier schijnen de koffie ook te waarderen. Het natuurhistorisch museum zou een heel goede collectie moeten hebben maar is gesloten, de vloer is helemaal uitgebroken.

We eten een almuerzo en betalen samen 4€. Zo leer je het koken echt af. Op vraag van Frans ga ik op zoek naar een carwash, dat brengt me in de buurt van de markt. Hier worden een heleboel verse kruiden verkocht die ik niet herken. Er zijn ook een heleboel stalletjes waar je alternatieve geneesmiddelen kan kopen.

De auto krijgt een beurt in de “sala de bellezza para su vehiculo”. Ze zijn meer dan een uur bezig met de binnen en de buitenkant (langer dan de kapster in Cartagena, die na 10 minuten niet meer wist wat te doen). Tijdens het wachten zie ik het beeld. Deze heer kijkt eens niet verwaand. Hij schijnt te zeggen : 'ik heb mijn best gedaan maar zie wat ervan gekomen is.'

De auto staat amper in de garage of het begint te gieten. Lang zal hij niet blinken. Onze gastheer laat ons de rest van het huis zien. Hij heeft alle kamers anders ingericht. Deze airbnb is een echte aanrader.

De jonge eigenaar trekt een fles wijn open voor zijn vier gasten. Daarna kruipen we met zijn zessen in zijn auto en gaan samen op restaurant. Katherine is een Canadese die hier voor plastische chirurgie kwam. Het werd haar afgeraden en nu brengt ze drie weken in Colombia door. Ze ontmoette de andere drie in Cali. Het werd een gezellige avond. En het blijft hier regenen.