Om negen uur zijn we op de nieuwe luchthaven. Er is een balie voor de Galapagoseilanden waar je een soort visum koopt voor 20 dollar. We gaan naar de check-in maar worden terug gestuurd omdat er nog een speciale bagagecontrole is. Dan is er nog ruim tijd voor koffie. Van uit de lucht zie je goed hoe ze hele bergen hebben moeten afschrapen en betonneren om de grote wegen aan te leggen. Op de vlucht hebben ze een speciaal ritueel. Drie airhostessen lopen achter elkaar de gang door. De eerste doet het bagageluik open, de tweede spuit een spray op de bagage en de derde sluit het vak. Ik hoop dat wij straks niet aan de beurt komen. Aan land krijgen we onze bagage pas nadat een hond er aan gesnuffeld heeft. Bij de paspoortcontrole moeten we ieder nog eens honderd dollar betalen. De bus naar de ferry rijdt door een kaal landschap met cactussen als sculpturen. Kale bomen zijn opgeschoten tussen de funderingen van verdwenen huizen. Het zicht op het andere eiland is wel speciaal, er is een kleine groene strook met mangrove, daarachter zijn er witte stammen. We lunchen waar de ferry aankomt. Van daaruit nemen we een taxi naar ons hotel. De begroeiing is heel speciaal, hier wil ik wel eens wandelen. De witte bomen zijn blijkbaar niet dood. Ertussen staan struiken met geel en oranje. Als we hoger komen wordt alles groen. Hier is er gewoon landbouw. Ons hotel ligt in die groene zone en heeft een grote tuin waar ze koffie en bananen telen. Je kan er twintig minuten wandelen en dan zie je zeker 10 reuze schildpadden.

Ik maak nog een wandeling op het fietspad langs de grote weg en zie er nog veel grazen. Het is overal opletten voor hun grote keutels. Het vlijtig liesje woekert hier welig. Wel spijtig dat ik hier geen fiets heb.