Heel veel bochten later zitten we in Pasto. Die stad is groter dan ik verwachtte, (500 000 inwoners) omdat ze toch op vijf uur rijden van Popayan ligt, en er niets van enige betekenis tussen ligt. De hele rit is de omgeving groen, eerst tropisch maar daarna verschijnen er cactussen. Als we langs een V-vormige canyon rijden staan er nog amper bomen. Op een tiental kilometers na is de weg heel goed. Nu zitten we weer in een vruchtbare streek.

We logeren in het hotel van een Fransman die trouwde met een vrouw van Pasto. Naar goede gewoonte vertrek ik onmiddellijk om de stad te verkennen maar na een kilometer keer ik terug. Mijn regenjas vraagt om een truitje eronder en de regen wordt te hevig voor mijn schoeisel. Dan moeten we maar goed uitrusten voor de rit van morgen met de grensovergang naar Ecuador.