De vorige dagen heb ik volgens het
boekje gegeten en toch heb ik het zitten, toerista.
Dat wordt sinds we kind waren opgelost
met lactéol. Vandaag dus de maximum dosis en verder vasten en water
of thee drinken. Gelukkig voel ik me goed maar het huis verlaten zit
er niet in.
In de namiddag vat ik post op het dak.
Er zou hier een parade voorbij komen maar we weten niet hoe laat. Het
publiek ook niet denk ik want al vroeg zitten er mensen op de muur
voor ons en worden er voetzoekers gegooid en wordt er met schuim
gespoten. Onze buren die nogal marginaal zijn hebben de muziek alvast
op maximum gezet. Het aantal karretjes en tafeltjes met eten groeit
aan. Ik lees (homo sapiens) en kijk tussendoor of er iets verandert.
Er komt hoe langer hoe meer volk. Nog nooit in mijn leven hoorde en
zag ik zoveel bommetjes. Er komt een pausmobiel voorbij getrokken
door een ezel. De paus zwaait met een fles drank.
Een twintigtal minuten ga ik terug naar
de kamer. Als ik terug boven kom is er minder volk, ik heb de parade
dus gemist, of ze heeft een andere weg gevolgd en ik ben niet de
enige die aan het wachten was. Heel de namiddag waren er vegers aan
het werk, op een bepaald moment leek hun werk hopeloos maar kijk op
de laatste foto waar er alleen nog een paar agenten staan is de
straat weer spik en span. Een dertigtal politiemoto's staan nog
paraat op de muur. Om negen uur is al het feestgedruis afgelopen en
blazen ze de aftocht.
Vier à vijf uur in het busje staat eerst op het programma. De terugweg naar Cartagena lijkt me nog groener nu ik niet aan de zeekant zit.
Eerst tanken we nog wat pesos bij met de twee feestdagen in het vooruitzicht. We zien al een groepje pekzwarte mannen met gekleurde afropruiken lopen. Gelukkig aan de overkant van de straat, ze zien er vervaarlijk uit. Onze gastvrouw vertelde dat ze met olie zijn ingevet (volgens mij zijn ze ook zwart bijgekleurd) en je omhelzen als je geen geld geeft. We geraken proper terug. Onderweg zien we dat er op twee plaatsen podia worden afgewerkt.
s'Avonds is het hoofdstraatje van Getsemani (wijk) weer goed druk, er valt weer veel te zien van achter je bord of cocktail. Op het pleintje zijn er optredens aan de gang. De volksdansers die we zien zijn geweldig. Die mogen eens naar Schoten komen als ze er al niet waren. Ze doen 3 acts en dan is het al aan de volgende groep. Deze keer een salsaband. We dansen mee en trekken ons niks aan van het schuim dat in het rond wordt gespoten. Ze verkopen enorm lange spuitbussen waarmee in de lucht wordt gespoten, zodat het precies sneeuwt, of waarmee ze iemand belagen. Op de zwarten geeft het witte schuim wel veel meer effect dan op ons.
Na vier nummers mag ook dit bandje beschikken en krijgen we een bende ronde vrouwen op het podium, die mogen ze ook eens naar Antwerpen sturen. Zij worden door een mannelijk bandje opgevolgd. De wissels gebeuren bovendien er snel, soundchecks zijn niet nodig, belichting is er niet... gewoon op het podium stappen, hier en daar wat aansluiten en beginnen. En het klinkt nog goed ook!
Om halfelf houden we het voor bekeken, morgen gaan ze voort maar dan is het naar het schijnt verschrikkelijk druk. Nu was het gewoon top.
De eerste foto is van een fiets- en voetpad dat is opgehangen naast de grote weg. Het is maar een stuk veilig, voor de rest zou ik me hier niet met de fiets op die weg wagen.
Zwemspullen gepakt, me afgevraagd of ik
een paraplu zou meenemen, en op weg naar de collectivo voor Minca. We
moeten even wachten tot er genoeg medereizigers zijn en raken aan de
praat met een paar jonge gasten. Na de eerste rit besluiten we samen een jeep
te delen om ons naar de koffieplantage victoria op ongeveer 1000meter hoogte
te brengen. De chauffeur zegt dat papa vooraan mag zitten! Voor een
dag hebben we dus twee zonen gehad : Stijn uit Delft en Maxime uit
Quebec. De plantage hebben we niet gezien maar wel het verwerken van
de bonen. Dat doen ze hier al sinds 1892 en sindsdien is er niet veel
veranderd. Alle behandelingen gebeuren met water uit de rivier. De
bonen worden door buizen van het ene vat of bad naar het andere
gespoten om te worden gepeld, gesorteerd, gefermenteerd... De pellen
en het afval worden verwerkt tot humus. De laatste behandeling is het
drogen in een grote draaiende ton. De beste bonen zijn voor de
export, de Colombianen verwerken en drinken de derde keuze. Ze
roosteren hier maar een heel klein gedeelte van hun oogst zodat de
bezoekers kunnen genieten van hun wel heel lekkere bio fairtrade
koffie. We wandelen 'en famille' naar beneden. Dat is trouwens veel
prettiger dan dooreen geschud te worden op de slechte weg. Een
motortaxi is hier ook een optie. Er staat enorme bamboe, hier kunnen
reuzen mikado komen spelen.
Er wacht ons nog een attractie waar de
jongens niet op voorzien waren, de 'pozo azul' ongeveer halverwege de
wandeling. De poelen in de rivier zijn wel niet azul maar wel
uitnodigend. We klimmen naar het tweede maar niet naar het derde
niveau. Het water is koud en je moet moeite doen om ter plaatse te
blijven zwemmen. Zalig. Op de terugweg begint het plots te gieten.
Onder een afdakje besluiten we dat het beter is om in badpak (of
onderbroek) verder te gaan. Ons tempo ligt nu een stuk hoger want het
is wel fris. Terug op de grotere weg zit het terras van het restaurantje stampvol, we lopen
verder tot een restaurantje met groots uitzicht waar ze broodjes
en pizza verkopen. We stappen er als verzopen konijnen en in onderbroek en badpak binnen en krijgen toch, heel hartelijk, 'bienvenido' te horen. Je ziet er heel in de verte de hoogbouw van Santa
Marta onder een grijze wolk. Na het eten nemen onze zonen afscheid,
zij moeten terug naar Tayrona en de laatste bus halen. Ondertussen is
het opgehouden met regenen. Het busje van Minca naar beneden is weer
snel vol, hier is de weg super. Ik zou wel op de fiets willen
afdalen. De klim zou veel te warm zijn (bovendien stijl!)
Voor het bezoek van Minca had ik de
website 'practical wanderlust' bekeken ; zij hadden prima tips en
alles klopte tot de regen toe die we rond twee uur konden verwachten.
Mijn verrekijker eens bovengehaald om wat vogels te spotten. Het hele kleurenpalet is hier wel aanwezig. De groene parkietjes zijn het best gecamoufleerd, eindelijk blijven er een paar zitten en dan nog houdt ik ze eerst voor blaadjes. We pakken langzaam in en genieten nog van het terras en het uitzicht. We besluiten de bus te nemen die hier om het kwartier passeert. De buschauffeur denkt dat we teken doen naar de taxi die voor hem rijdt. Uiteindelijk doen we een goeie zaak want de taxi wil ons voor een goeie prijs meenemen. Er zit al een klant vooraan, met ons erbij doet ook hij een goede zaak, zijn rit is toch al betaald, hij is zeker op de terugweg. Wat we doen is tegen alle veiligheidsvoorschriften maar we zijn er al heel snel gerust in en genieten van de rit. In Santa Marta is het rustiger dan de vorige dagen. En nee, het was geen 'armageddon' aan de Caraïbische kust. Die wolk hebben we ook overleefd.
Voor 7 uur heb ik al gele, blauwe en
een rood vogeltje gezien. Spijtig genoeg krijgt hun gezang
concurrentie van de vrachtwagens die hier langs rijden. Na twee korte
busritjes kunnen we beginnen wandelen in park Tayrona. Dit is een
heeeeel populaire bestemming zelfs in het laagseizoen ben je hier
alles behalve alleen. Het eerste uur lopen we voor een groot deel op
verhoogde planken. Het gaat op en af, we zijn al snel aan het zweten.
Het eerste strand is levensgevaarlijk, bij de volgenden kan je
zwemmen. In de jungle rondom is het verbazend stil, misschien zijn
wij met te veel. Gisteren was er blijkbaar een hele groep aapjes maar
die zijn nu ergens anders aan het foerageren. Je bent dan wel in een
soort jungle maar met een pad dat zoveel belopen wordt voelt het niet
zo aan. Als we wat verder langs de weg een slang van anderhalve meter
zien krijg ik toch meer een junglegevoel. Voorbij het tweede strand
wordt de weg heel modderig. Sommige stukken worden ook door paarden
gebruikt en dat in combinatie met het regenseizoen geeft een vettige
brij. Mijn teva's zijn prima voor dit terrein. Eigenlijk heb ik hier
meer plezier dan van het lopen op het plankenpad. Op het laatste
strand ga ik mee snorkelen. Het is hier best druk maar ook heel mooi.
Het water is niet heel helder maar we
zien toch een prachtige vis (zo'n aquarium model maar dan wel 70 cm
groot met grote gele ogen) en ook een paar mooie blauwe vissen. Er
zijn heel veel jongeren die hier blijven overnachten, er zijn tenten
en hangmatten. Wij vangen om halfdrie de terugweg aan. Gelukkig is
het nu rustiger op de weg. De zon is wel verdwenen maar zweten doen
we toch. Pas om halfvijf zijn we bij ons vertrekpunt. Er vallen al
enkele druppels.
Ik zit nu op bed te schrijven en hoop
dat ons rieten dak waterdicht blijft want het is al een half uur aan
het gieten. Ik denk aan de kleine krottentjes die op de laatste
camping stonden. Ik hoop dat die niet allemaal bezet zijn en dat er
ruimte genoeg is onder het afdak van het restaurant om te schuilen.
Het is weeral heet als we met onze bagage naar de markt stappen. Daar stoppen ze onze bagage achterin de bus maar die blijkt al vol te zitten. Een kwartier later zou er een andere moeten zijn maar Frans spreekt een taxichauffeur aan en voor 25 brengt die ons 40km verderop.
Aanvankelijk gaat het niet vooruit. Er zijn veel vrachtwagens, voor de haven denk ik. Daarna wordt de weg mooi groen en rijdt het vlot. Een klein uur later zijn we bij ons verblijf, een stel bungalows met een rieten dak op een steil heuveltje gebouwd. Je hebt een schitterend uitzicht over de rivier en de bergen. In een kwartiertje kan je van hier naar een strand stappen. Het is wel langs de grote weg en in de zon.
Gelukkig is er op dat strand iets te eten. We zijn de enige gasten. Je kan hier ook tenten huren. Je zit hier wel op een mooi strand met daarachter kokospalmen maar zwemmen kan je hier niet, te gevaarlijk. Na onze lunch komt er wel een familie picknicken. We praten met een meisje uit Buenos Aires die hier twee maanden werkt en blij is een tijd aan de grote stad te ontsnappen. Ik maak nog een heel kleine wandeling naast het hotel. Daarna is het zwembadje hier extra welkom. In de tropen kan je gewoonlijk niet zomaar even een wandelingetje doen. Hier is bijvoorbeeld één geasfalteerde hoofdweg en één zijweg naar het natuurpark dat we morgen bezoeken. Wandelpaden zijn er niet, ofwel zit je op privéterrein ofwel moet het pad veel begaan worden want het groeit onmiddellijk dicht.
Ik zie wel enkele heel mooie vlinders maar ze laten zich niet fotograferen. Een van de twee gekortwiekte parkieten houdt van slippers.
We krijgen regen op ons rieten dak, hopelijk zijn de paadjes in het park morgen niet te glad.
Voor je op de 'microbus' kan gaan zitten moet je wel door een relatief grote draaimolen. Wij zijn ook relatief groot voor deze bus naar de quinta de san Pedro Alejandrino. Op deze voormalige rietsuikerplantage heeft Simon Bolivar zijn laatste levensdagen doorgebracht (gestorven in 1830). Hij is de grootste held omdat hij een aantal landen in centraal en zuid Amerika heeft bevrijd. In de jaren 80 heeft men hier een soort mausoleum voor hem gebouwd. Gelukkig hebben ze er nog een aantal galerijen aan toegevoegd. Van de plantage is een botanische tuin gemaakt. Het museo Bolivariano is wel de verrassing. Kunstenaars uit de landen die hij bevrijdde schonken een werk aan de galerij. Er waren ook nog een paar tijdelijke tentoonstellingen. Mijn favoriete schilderij is van Brooke Alfaro, een Panamees waar ik voor het eerst iets van zie (zwevende bomma). Zoek hem maar eens op, interessante kerel! Er zijn nog wel meer verassingen, spijtig dat buitenlandse kunstliefhebbers het hier niet weten te vinden. We zien alleen Colombianen die hun held komen bezoeken. De quinta is ook de moeite, spaarzaam maar mooi bemeubeld. De vlag die ze op Bolivars bed hebben gelegd vloekt wel met de sfeer van het huis. In de tuin bekijken we maar een klein gedeelte, we vergaten insecticide te spuiten, in de stad hebben we die niet nodig.
Waar vroeger waarschijnlijk rietvelden waren staat nu een grote 'mall'. Daar kunnen we even verkoeling zoeken.
We zoeken onze lunch in de buurt van de overdekte markt. Daar kunnen we onze bus voor morgen eens bekijken.
Na een siësta in en bij het zwembad verkennen we de buurt van de kathedraal en de plaats van de verliefden. Ze zijn hier begonnen met wandelstraten en er worden er nog nieuwe aangelegd. 's Avonds blijkt dit ook het uitgaanskwartier. Het schouwspel is hier stukken beter dan op de keizerlei!
Een busje dat je thuis komt ophalen,
wat een luxe! Zijn we niet zot dat we straks zelf gaan rijden vraag
ik me af. Frans is ondertussen heeeel blij dat onze auto echt
vertrokken is vanuit Florida.
Vier uur rijden is het naar Santa
Marta. De kuststrook hier is soms een vogelparadijs met ondiep water
met veel groen ertussen. Soms is het één en al ellende met
sloppenwijken die marineren in een bruine soep die bezaaid is met
plastic afval. De aanblik van de grote stad Baranquilla is dan weer
hoopgevend, veel nieuwbouw en hopelijk meer werkgelegenheid en een
gegoede middenklasse. Voorbij de stad is er een enorme brug in
aanbouw, de vraag is alleen hoe lang ze al aan het bouwen zijn. Dichter bij de bergen zien we hoe het toerisme zich hier ontwikkelt ; we passeren nieuwe hotels, villa's, een golfterrein, een all in...
Bij de eerste aanblik is Santa Marta heel druk en stoffig. Als we naar zee lopen valt ons oog eerst op de containerhaven. Dit is een diepe natuurlijke inham. Het strand ligt links, de haven rechts. Ook hier spreekt het me niet aan om in zee te zwemmen. De Colombianen genieten gewoon van het water. Ik ben blij dat ons hotelletje een klein zwembadje heeft. De 'strandboulevard' is hier dan weer gewoon theater van de bovenste plank.
Als Europese toerist kom je hier ver
met je geld. Ons verblijf is schitterend en een beetje duurder dan
een jeugdherberg bij ons. Wij zijn geprivilegieerd dat we kunnen
kiezen tussen een maaltijd van anderhalve euro zoals vanmiddag of een
diner in een 'beter' restaurant waar een dure schotel rond de 15€ kost.
Frans zijn saté op het strand kostte 1€. Voor sommigen hier is dat
nog te veel.
Na een stadswandeling en museumpje met
Frans ga ik in de namiddag naar het commerciële centrum in onze
wijk. Dat heeft niets te maken met het shoppingcentrum van gisteren.
De winkeltjes hier zijn een zakdoek groot. Ik ben op zoek naar een
kapsalon. Soms staat er maar één stoel en hangt er vooral vals haar, ik denk niet dat ik daar moet zijn. In één salon
moet ik te lang wachten. Ik kan terecht in een combisalon. Er werkt
een vrouw aan een naaimachine, er is een klein tafeltje om nagels te
lakken en er is één stoel en één wastafel. Ik moet flink
achteruitzakken om mijn haar te laten wassen. Later vraag ik me af of
de kapster wel een opleiding heeft gehad. Ze weet of durft haast niks
te doen en knipt gewoon de onderkant hier en daar bij. Ik vrees dat
het er niet beter op zal worden als ik haar meer vraag. Kort daarna
sta ik buiten, zes dollar armer, ik vergat nog te vragen om in
mijn nek bij te knippen. Colombia staat voor het ogenblik op de
laatste plaats voor een knipbeurt. Ten noorden van Rome staat een
vrouw met stip bovenaan, helaas is die wat ver weg.
We herpakken onze spullen om morgen
verder naar het noorden te gaan. We kunnen onze grote koffers in de
airbnb laten.
's Avonds eten we bij een vriendelijke
Nederlander in het enige Indonesische restaurant van Colombië. Ik
hoop dat de centen inderdaad naar een schooltje voor kansarme
kinderen gaan want prijs-kwaliteit scoorde het eten hier bijzonder
slecht.
Voor een keer krijg ik eens gezelschap
van Frans op mijn wandeling. Het grootste fort van de Amerika's is te
zien vanaf het dak van ons nieuwe logement. In de zestiende en
zeventiende eeuw zijn er hier verschillende gevechten om de stad
gevoerd. Bovendien was het hier in de buurt dat de piratenschepen het
goud wilden onderscheppen dat van de plaatselijke bevolking werd
geroofd.
Cartagena heeft dan ook een omwalling
van 12 km en een groot aantal forten. Het fort is flink gerestaureerd
en best indrukwekkend. De gangenstelsels hebben we maar niet bezocht.
Deels langs het water zijn we dan 4 km naar Bocagrande gelopen ; dat
is het strandgedeelte van de stad met voornamelijk hoogbouw. Je waant
je hier niet aan de Caraïben maar meer aan de Noordzee, alhoewel die
er properder en zelfs helderder uitziet. Bovendien is het vandaag
bewolkt en staat er een bries zodat we geen spijt hebben dat we
zonder badpak vertrokken zijn. We verkennen even het shoppingcentrum,
het eetgedeelte doet een beetje aan city 2 in Brussel denken maar dan
met zicht op zee.
De
oude stad heeft op zijn minst een gevarieerd winkelaanbod. Op nummer
1 staan de souvenirwinkels, er worden hier best wel wat mooie dingen
gemaakt. En allemaal willen ze je juwelen met emerald slijten. Dan
heb je exotische stoffenwinkels voor de plaatselijke bevolking en de
haute couture van hier.
Zie
je mij en Frans al aan de côte d'azur lopen met die bloemenprint of
zal ik het roze kleed eens gaan passen?
Sommige dingen zien er hier nog uit zoals bij ons 50 jaar geleden...
Nog
een paar kiekjes erbij van de oude stad en de wallen.
Na
het avondeten zetten we nog wat danspasjes, het groepje jongeren die
er een verjaardag vieren, vindt onze pogingen wel grappig. We zullen
nog veel moeten oefenen.
Het is een beetje als thuiskomen. Ik heb hier direct het gevoel dat er geen onderbreking is geweest tussen onze reis door centraal Amerika en nu. We zitten in een gezellig hotelletje in een heel kleurrijke wijk van Cartagena. De straatjes zijn bezaaid met hostels en eten vind je hier ook genoeg. Onze eerste maaltijd tussen de Colombianen heeft in alle geval gesmaakt. Ondertussen hebben we ieder een nieuwe simkaart voor een maand en duizenden Colombiaanse pesos, die bovendien lang kunnen meegaan (zeker in vergelijking met NY en Florida).
Meer dan je ogen de kost geven is er niet nodig om te genieten, kijk maar naar de foto's. De eerste is ons hotel.
Voor
het eerst ben ik naar het oude centrum gewandeld. Hier zijn de
straatjes ingenomen door luxe winkels, restaurants en hotels.
Minstens één beeld bewaakt elk plein.
Ik
kom langs het museo de arte moderne, daar moet ik natuurlijk naar
binnen. De meeste werken stemmen je niet vrolijk, zou het aan de
gewelddadige geschiedenis van het land liggen? De tijdelijke
fototentoonstelling van Martha Amorocho grijpt je ook naar de keel.
Zij klaagt het geweld tegen vrouwen aan, het lijdt geen twijfel dat
ze zelf slachtoffer is.
Gelukkig
brengt een (inmiddels overleden) beeldhouwer wat tegengewicht.
Vlak
daarbij ligt het klooster en de kerk van San Pedro Claver. Misschien
had ik één van de schilderijen moeten posten waarop te zien is hoe
de eerste heilige van de Amerika's de slaven beschermd. Aangezien het
vanavond Halloween is en morgen 'el dia de muertos' krijg je zijn
graf te zien. Zijn lichaam is aangekleed maar zijn doodshoofd is
gewoon zichtbaar. Gelukkig kijkt hij me niet aan vanuit zijn glazen
doodskist.
Dan
krijg ik toch wel liever een tegel in de gang verderop. Er zijn er
nog enkele vrij. Dan moet ik wel even deemoedig leren kijken als de
dame op de laatste foto. Ik hoop dat ik nog wat tijd krijg om daarop
te oefenen.
Sorry, de laatste twee foto's moet je lager zoeken bij 'el centro foto's'
Voor zeven uur is het al druk bij de
selfservice. Hier schijnen veel mensen een tour te nemen. Om halfacht
zijn we als eersten van het schip. We worden samen met Amerikaanse
technici naar de immigratie dienst gebracht. Zij vliegen vanmiddag
terug, ze hebben de airco van het schip opgeknapt. Je komt de
havenpoort uit en onmiddellijk zit je in kleine drukke straten. Dit
is waarschijnlijk onze makkelijkste grensovergang. In een mooi oud
gebouw worden onze paspoorten afgestempeld, verdere vragen zijn er
niet. Om half negen zijn we terug op de boot waar we onze valiezen
nog moeten pakken. Ze zullen ons om 12 uur terug oppikken en naar
ons hotelletje brengen.
Als mijn koffers gepakt zijn ga ik nog
genieten van het buffet. Ik vraag me af wanneer ik de volgende keer
brie en gerookte zalm zal eten, dat kan wel eens heel lang duren.
Het is ondertussen heel warm en vochtig
buiten, dat zal wennen worden, alhoewel ik al weet dat ik daar nooit
echt aan wen.
Bij aankomst zie je al dat dit een
mooier eiland is dan Aruba. Het is nu ook erg groen.
Er is ook meer industrie alhoewel
die een beetje verstopt zit.
Willemstad heeft mooie huizen maar op
zondagmorgen is er weinig leven. De markten en de winkels zijn
gesloten met uitzondering van het grote nieuwe shoppingcentrum waar
we langs lopen als je van het schip komt. Ik hoop voor hen dat de
gasten aan boord even kooplustig zijn als de marketeers van die
centra hebben voorspeld.
We sluiten aan bij een rondrit van twee
uur, gegidsd door een Duitse dame, best OK.
Daarna halen nog net onze bus naar
'Lagun', daar heeft Frans 20 jaar geleden een duikcursus gevolgd.
Voor 3 dollar samen, hebben we een
mooie rit van een uur. Zelfs op zondag is het kleine strandje niet
overbevolkt. We zetten ons meteen aan het snorkelen. Hier zijn er wel
enkele koralen. Ik zie een heel bijzondere vis op de bodem. Hij heeft
meer weg van een reuze mot, zijn vinnen zien er als vleugels uit.
Vooraan heeft hij kleine vinnetjes waarmee hij zich over het zand
beweegt. Als ik Frans teken doe om te komen, ben ik hem kwijt. Als
hij stopt met bewegen is hij te goed gecamoufleerd. Gelukkig hebben
we nog tijd voor een hapje en een drankje voor we de bus weer op
moeten.
Het schip heeft trouwens prima
entertainment aan boord. Voor het diner speelde een piano quintet
Argentijnse muziek. De avondshow was een steelband van Trinidad en
Tobago die populaire musicaltracks en klassiekers brengt (foto).
Frans houdt het maar twee nummers uit. De melodie klinkt altijd
redelijk scherp. Ze begonnen heel stijf maar hadden al snel het
publiek op hun hand. Met Offenbach kwamen ze echt goed op dreef.
Diegene die de bassen bespeelde en aanvankelijk heel stijf overkwam
kreeg zelfs even de slappe lach. Het was een uniek concert met veel
ambiance.
Om af te sluiten ben ik nog even bij de
twee vleugelpiano's gaan zitten. Daar speelde en zong een duo jaren
80 liedjes. Die twee hebben zelf ook veel plezier en lijken het
allemaal uit hun mouw te schudden.
De bluesband in de disco heeft vandaag
zijn vrije dag. Die zijn niet top maar we zijn toch al een paar keer
gaan dansen.
We zitten op een Nederlands schip en
dan ga je natuurlijk naar de benedenwindse eilanden. Als er nog
stormen komen in de Caraïben zullen wij er geen last van hebben.
Het grote schip dat je op de foto ziet
legt kabels over de oceaanbodem.
Als cruiser wordt je verondersteld 'to
shop till you drop'. Vanaf het moment dat je ontscheept kan je je
centen kwijt. Hier willen ze je vooral juwelen en diamanten slijten.
Dicht bij de terminal heb je nieuwe shoppingcentra.
Aruba is heel toeristisch. Als we de
bus nemen naar een strandje waar het goed snorkelen is passeren we
een rits grote en kleine hotels en alles wat strandtoeristen zoal
verlangen.
Op het kleinere openbare strand delen
we een parasol met een Nederlands koppel die hun zoon hier bezoeken.
Het eiland is voor het ogenblik
uitzonderlijk groen. Zij kregen onverwacht meer regen, er staan zelfs
nog plassen. Dat had Frans hier nog nooit gezien.
Onder water is het interessanter dan
aan land. De vissen zwemmen tot vlak bij het strand en daar waar er
rotsen in het water liggen zwem je tussen een grote variëteit aan
visjes. Het schijnt hier dan ook 'the place to be' want alle boten
met snorkelaars liggen hier voor anker. Voor koralen moet je hier
niet zijn. Ik vrees dat die over de hele omgeving in slechte toestand
zijn.
Het is wel verschieten als ik voor mij
een serieuze vis zie, zilvergrijs en ongeveer een meter groot. Ik kan
hem rustig een tijdje volgen. Ik zie ook nog een grote hele lange
smalle.
Frans heeft een schildpad gezien. Ik
vind het verwonderlijk hoe die visjes en vissen zich helemaal niets
van ons aantrekken. Mijn vingers zijn goed verrimpeld als ik uit het
water kom.
Oranjestad hebben we snel bekeken. Ik
denk dat de verschillende winkels ook het verschil in bevolking van
het eiland vertegenwoordigen.
Het schip vertrekt pas om half elf maar
we eten aan boord. De kwaliteit van het eten is er uitstekend,
evenals de bediening.
De foto's doen het geen recht maar er was vanavond heel veel ambiance op het pleintje.
