We zitten op een Nederlands schip en
dan ga je natuurlijk naar de benedenwindse eilanden. Als er nog
stormen komen in de Caraïben zullen wij er geen last van hebben.
Het grote schip dat je op de foto ziet
legt kabels over de oceaanbodem.
Als cruiser wordt je verondersteld 'to
shop till you drop'. Vanaf het moment dat je ontscheept kan je je
centen kwijt. Hier willen ze je vooral juwelen en diamanten slijten.
Dicht bij de terminal heb je nieuwe shoppingcentra.
Aruba is heel toeristisch. Als we de
bus nemen naar een strandje waar het goed snorkelen is passeren we
een rits grote en kleine hotels en alles wat strandtoeristen zoal
verlangen.
Op het kleinere openbare strand delen
we een parasol met een Nederlands koppel die hun zoon hier bezoeken.
Het eiland is voor het ogenblik
uitzonderlijk groen. Zij kregen onverwacht meer regen, er staan zelfs
nog plassen. Dat had Frans hier nog nooit gezien.
Onder water is het interessanter dan
aan land. De vissen zwemmen tot vlak bij het strand en daar waar er
rotsen in het water liggen zwem je tussen een grote variëteit aan
visjes. Het schijnt hier dan ook 'the place to be' want alle boten
met snorkelaars liggen hier voor anker. Voor koralen moet je hier
niet zijn. Ik vrees dat die over de hele omgeving in slechte toestand
zijn.
Het is wel verschieten als ik voor mij
een serieuze vis zie, zilvergrijs en ongeveer een meter groot. Ik kan
hem rustig een tijdje volgen. Ik zie ook nog een grote hele lange
smalle.
Frans heeft een schildpad gezien. Ik
vind het verwonderlijk hoe die visjes en vissen zich helemaal niets
van ons aantrekken. Mijn vingers zijn goed verrimpeld als ik uit het
water kom.
Oranjestad hebben we snel bekeken. Ik
denk dat de verschillende winkels ook het verschil in bevolking van
het eiland vertegenwoordigen.
Het schip vertrekt pas om half elf maar
we eten aan boord. De kwaliteit van het eten is er uitstekend,
evenals de bediening.
De Bahama's hebben we al wel eens
vanuit de lucht gezien, dat is schitterend. Vanmorgen liggen we voor
anker bij het privé-eiland van 'Hollandamerikalijn'.
Alles is prima georganiseerd. We weten
ondertussen al dat je geen excursies nodig hebt als ze je
fietstochten van 3 mijl en georganiseerde wandelingen van anderhalve
mijl aanbieden.
Het is een fijne morgen, het strand is
mooi, het zand is wit en de kleur van het water zoals je het verwacht
in dit deel van de wereld. Ze houden je hier wel aan de lijn :
voorbij het touw snorkelen, oeioei, alhoewel daar natuurlijk meer vis
zat. Helemaal naar de andere kant van het strand wandelen zat er niet
meer in (daar zijn er geen wachters), dan zouden we onze lunch
mislopen.
Om half drie zat iedereen weer tevreden
op het schip, om drie uur zetten we koers richting Aruba. Morgen
wordt een dagje op zee.
Ben mijn fototoestel vergeten mee te nemen, 1 fotootje van bij het vertrek, het lange en brede strand staat er niet op.
Een uur over de snelweg richting Miami rijden is te vergelijken met de spits naar Brussel. Eerlijk gezegd gaat het wel vlotter maar aangenaam kan je het niet noemen. De rit brengt ons ten westen van Miami waar er geen toerist te zien is tenzij ze de vuilverbrandingsoven en afvalbergen op tripadviser zouden zetten. Wij worden er verwacht in een klein bureau waar ze onze papieren voor het verschepen van de auto
in orde brengen. De telefoongesprekken worden er in het Spaans gevoerd. Na deze uitstap hebben we wel wat ontspanning verdiend. Die zoeken we op het strand, niet ver van onze logies. Ik hoop dat dit nu hoog tij is want het strand is zo goed als onbestaand. Tot aan het bultje met gras is het zand nat (je kan het moeilijk een duin noemen), dus bij hoog tij is er geen strand meer over. Het zwemmen doet deugd.
Na de middag gaat onze gastheer mee naar de haven. Chicquita heeft hier voet (of liever gezegd bananen) aan de grond, containers vol.
Het afleveren van de auto gaat iets minder vlot. We doen er een dik uur over. Hopelijk heeft ons wagentje een goede reis. Die is al wel weer twee dagen uitgesteld. Wij zullen al een tijdje in Carthagena zijn voor we hem terug zien.
Deze avond aten we Italiaans in een wel heel klein restaurantje. Het deed me aan Tignes denken maar bij het buitenkomen waren er geen sneeuwmuren voor de deur en was het 25 graden. Een heerlijke temperatuur om terug naar huis te wandelen.
Morgen om 1 uur schepen we in. Dan zal je waarschijnlijk een weekje niet veel terugvinden op mijn blog. Wifi wordt op een cruise duur verkocht, dat reserveren we voor Frans zijn klanten, maar wie weet...
Woensdag maak ik nog een wandelingetje
in de buurt. Niets bijzonders te zien behalve het 'wienermuseum voor
decoratieve kunst'. Ik smokkel mezelf mee binnen met een groep
vrouwen die met heel veel Ooh's en Aah's de fossielen, opgeprikte
insecten, keramiek en glaswerk bewonderen.
Beneden is alles te koop maar ik heb er
geen probleem mee dat mijn creditcard niet in mijn zak zit.
Ik geniet in feite zeker zoveel van het
bekijken van de voortuintjes en huizen in deze zuiderse wijk nabij de
luchthaven en de haven.
Het was nooit onze droom om een cruise
te maken in de Caraïben maar nu varen we uit en krijgen er een mooie
zonsondergang bovenop.
We zitten met Nederlandse koppels aan
tafel alhoewel het gros van de passagiers Engelstalig zijn.
We steken na het ontbijt nog een paar nieuwe filters in de auto en dan zitten we weer voor een aantal uren op de snelweg. Bij ons moet je die ook niet nemen om iets te zien maar geef mij toch maar de autoroute du soleil in plaats van deze saaie wegen. Als je de tijd hebt kan je veel beter de kustweg nemen maar die is wel erg traag. We nemen de afslag voor Fort Pierce om te picknicken. Niet ver van de snelweg zien we een klein, nieuw aangelegd parkje. Daar kunnen we na onze picknick nog even de benen strekken. Ik zie enkele vogels, bloemen en vlinders die ik nog nooit zag.
Bij West Palm Beach wordt het drukker en wordt de weg vijfbaans. We zien twee keer "bergen" onderweg, dat zijn enorme storten die ze daarna met gras bezaaien. We zijn blij als we rond 5 uur op onze bestemming aankomen. Een fris ingerichte airbnb met een mini jungle als tuin. Hij is een Mexicaanse architect en zij komt uit Sao Paulo in Brazilië. We eten goedkoop en lekker bij een Cubaan. Ik drink een 'Belgian style' biertje maar wel met sinaasappelsmaak. Het paste trouwens goed bij mijn stoofschotel met kip.
Nog wassen en plassen en pas om 12 uur zitten we in onze rode Ford escape. Eerst moeten we bijna 3 uur in oostelijke richting rijden voor we onze neus naar het zuiden kunnen draaien. Onderweg zien we vooral de schade die Michael aan de bomen heeft aangericht. Gewoonlijk rij je hier op de snelweg tussen een groene muur van bomen en struiken (heel saai rijden). Nu waren zeker 30 km bruin. Als de bomen niet zijn geknakt of omgewaaid hebben ze ook nog grotendeels hun bladeren verloren. Op het eerste stuk vielen de bomen in zuidelijke richting, op het laatste stuk wezen alle stammen naar het noorden. Er zijn hier duizenden bomen gesneuveld.
Aan Tallahassee, de hoofdstad van Florida zetten we onze klok een uur naar voor. We komen pas om acht uur ter bestemming. We logeerden nog al eens in Winter Garden. Er is hier een oud charmant hotel in een gezellige straat met in het midden een fietspad en aanplantingen. De oude lift kan je niet alleen nemen want hij stopt niet automatisch ter hoogte van de vloer. Ze hebben ook een heel gezellige gemeenschappelijke eetkamer.
Gisterenavond zijn we nog afgezakt naar een plaatselijke kroeg waar Forrest Williams met zijn bandje optrad. Dat is ook een waterskiër die hier in de buurt woont. Hij speelt rock, country en blues, zolang er maar op gedanst kan worden. De 'locals' vliegen er hier serieus in. Ze trekken zich nergens iets van aan en staan flink te shaken en te flirten. Ondertussen is het danszweet al uit mijn kleedje gewassen. Het werkte aanstekelijk. Ik verwachtte dat dit een training zou zijn voor Colombia maar volgens Elisabeth gaat het er hier heviger aan toe.
Vanmorgen waren we toch vroeg uit de veren om een fietstochtje te maken. Je ziet de zonsondergang achter de grondwerken voor een zoveelste nieuwe woonwijk. Aan de baai vonden we een tevreden visser. Die had één keer zijn net uitgegooid (staande in het water) en had nu al voldoende om vanavond zijn gasten op 'mullet' te trakteren. Hier doen de vissen het blijkbaar beter dan in de oceaan.
Ondertussen is mijn strijk gebeurt zodat we morgen kunnen inpakken.
Toen ik buitenkwam voelde de lucht weer fris en aangenaam aan. Er is wel veel wind, dus eerder wandelweer dan fietsweer.
Op het strand ligt de vloedlijn nu vol met dode vis en een dode aalscholver. Dit is zeker mijn laatste strandwandeling hier. Het is niet echt appetijtelijk. Voor een keer had ik mijn verrekijker mee maar de levende dieren schenen zich schuil te houden ook in het 'statepark'.
Gisteren zag ik wel een slangetje en enkele dagen geleden vloog er een grote uil op naast de weg.
Vanmiddag komen ze het huis afspuiten. Dat zou volgens mij beter in de lente gebeuren, zeker nadat ik eergisteren zelf de voorkant heb gekuist met borstel en spons.
Vanavond komt Elisabeth op bezoek. Dat is een Colombiaanse, zei kan ons hopelijk wat tips geven voor onze reis in Colombia.
Het is buiten nog steeds warm en vochtig. Dus ben ik binnen maar wat gaan kuisen. Vanmiddag zouden er mensen van Panama City komen kijken of ze hier een half jaar kunnen wonen omdat hun eigen huis onbewoonbaar is door de orkaan. Het zijn vrienden van Margie, een vriendelijke buurvrouw die heel geëngageerd is en zich hard inzet voor de democraten.
Ze zijn toch niet aan de deur geweest omdat ze, gelukkig voor hen, iets dichter bij hen in de buurt hebben gevonden.
We hadden graag mensen geholpen die onderdak nodig hadden. Nu zal het niet meer gebeuren omdat we zondag al vertrekken en we toch wel willen zien wie er in het huis komt. Op de foto zie je dat onze eethoek niet echt 'kinderproof' is. Er zijn hier wel heel veel tweede verblijven, op het internet zie ik ook niet echt vraag naar onderdak. Er is nu op het spitsuur wel een enorme verkeersstroom van en naar het rampgebied.
Gedaan met de frisse ochtendlucht. Om zeven uur vertrok ik naar de 'hotyoga'. In een donkere, warme en vochtige ruimte zweet je de poses uit. Helemaal belachelijk wordt het als je weet dat het om zeven uur buiten al heel warm en vochtig was. Toch ben ik blij dat ik een paar keer les heb kunnen volgen bij Debra, ze is de beste!
Frans heeft terug geskied, die is tevreden. We zijn maar even in zee geweest, het heldere water is verdwenen en er lagen volop dode vissen op het strand. Frans verondersteld dat het groene water nu uit de baai komt.
Dat is ongeveer het enige wat niet in orde was in de ruime omgeving. De bevoorrading in de winkels en de benzinestations heeft ook een beetje te lijden van de storm. De scholen zijn ook dicht maar dat kan ook omdat de eerste punten worden uitgeschreven.
Deze morgen ben ik voor het eerst een fietstocht gaan maken. Vijftien kilometer oostelijker is er ook zo goed als niets te merken van stormschade, behalve dat er een aantal winkels niet openen. Er vliegen sinds de storm wel veel meer helikopters over om hulp te verlenen.
Foto 1 : in Watercolour is het niet triestig om te wonen, er zijn veel parkjes.
Foto 2 : nu mag ik nog zo hard gefietst hebben maar ik krijg geen water in mijn mond bij het zien van deze taarten.
Dezelfde wandeling gemaakt als
gisteren. Ondertussen is de 'red tide' helemaal verdwenen en zijn de
golven weer glashelder zoals het hier hoort te zijn.
De monarch vlinders hebben hun trek
naar het zuiden hervat en vliegen langs de kustlijn.
's Namiddags met Frans gaan zwemmen. De golf van Mexico is nog als een spiegel, dat is uitzonderlijk, in de namiddag zijn er meestal golven.
Deze morgen was ik om 7uur op en om 8
uur uit de deur voor een wandeling. Als ik met de fiets over het
paadje naar zee wil zal ik een zaagje moeten meenemen. Er zijn enkele
dode boompjes over het pad gevallen.
Het strand is nog wat smaller en er
zijn plassen op het strand, iets wat ik hier nog niet zag.
De reigers zoeken nu hier hun kostje,
de witte 'egrit' op de foto had net beet. Meestal zie je de reigers
aan de rand van de meren.
De krabben hebben ook meer werk gehad
om zich uit te graven. Tegen de duinen zie je allemaal hoopjes zand
liggen.
De Amerikanen gebruiken wel waanzinnig
veel plastic maar gelukkig komt er maar weinig van in zee terecht. Ik
vind wel een grote tas waarin ik wat rommel verzamel.
In het 'topsail state reserve', een
natuurgebied met een camping staat er 1 kampeerwagen en komt er 1
caravan aangereden. Normaal gezien staat het hier vol.
De temperatuur is om 10 uur, als ik
terug ben, nog heerlijk. Ik zit nu op het terras te tikken. Ik ben
wel benieuwd wanneer ik dit bericht op mijn blog kan plaatsen.
Ik heb ook al gedacht aan
vrijwilligerswerk voor de slachtoffers van de orkaan maar we zitten
hier toch wel op een goeie 50km van de meest getroffen plek.
We kunnen terug naar huis. Er is geen haast bij dus gaan we deze morgen nog een bezoekje brengen aan Montgomery. Gisteren was het geen weer voor een toeristisch uitstapje. Volgens onze buurvrouw is er alleen een stukje dakgoot los gekomen. We hebben ook nog elektriciteit. Gelukkig is het oog van de orkaan op een goeie 50 km ten oosten van ons voorbij getrokken. In Santa Rosa beach zal de schade dus wel meevallen, ze zijn daar wel wat gewoon. De brug schijnt ook terug open te zijn. De brug bij Panama city is nog dicht, ik veronderstel dat het water daar erg hoog staat. We zullen de TV nog even moeten aanzetten. Gisteren hebben we lang gekeken. Ook hadden we even op Fox news afgestemd. Ik ben geen Amerikaanse maar ik maakte me onmiddellijk kwaad bij het zien van een talkshow onder republikeinen. Volgens hen wordt de US een socialistische staat en gaat het de richting van Venezuela op als de democraten nu de verkiezingen zouden winnen. Socialisme betekent voor hen hetzelfde als het wegnemen van je vrijheid en het is volgens hen een gevaar voor de democratie. Dan halen ze allerlei futiele feiten aan om aan te geven hoe de 'snode' democraten de republikeinen aanvallen. Ik zag een foto in de standaard van 'de poppenkast' bij ons (trouwens wel een goeie foto van die politici op een rijtje) maar hier in de US is het een onwaarschijnlijke poppenkast. De realiteit overtreft de fictie. Het is hier ook niet erg mocht je Alzheimer hebben, de reclameboodschappen, en zelfs binnen de boodschap, worden zo vaak herhaald dat je met een heel klein geheugen kan toekomen.
Frans kan nog altijd niet goed stappen,
dus veel zien we niet in Montgomery. De stoomboot vertrekt net vanaf
het parkje aan de rivier. In het station passeert de ene vrachttrein
na de andere. Het opmerkelijkste dat ik zie is de fietsenstand. Er
hangt allerlei gereedschap aan een paal met daarnaast een fietspomp
die aan de grond vastzit. In de fietsenstalling staat er wel geen
enkele fiets.
Het belangrijkste dat ik geleerd heb
van deze stad is dat ze een grote rol heeft gespeeld in de strijd
voor gelijke rechten van de zwarten. Rosa Parks, de vrouw die haar
plaats in de bus niet wilde afstaan aan een blanke, woonde hier en
heeft haar eigen museum. Het heeft tot de jaren zestig geduurd eer de
segregatie werd opgeheven. Nu schijnt iedereen hier goed samen te
leven. In het restaurant waar we gisteren aten was het personeel mooi
gemengd. Onze gastheer is zwart maar ik denk niet dat hij in een
'zwarte buurt' woont. Hetgeen ze hier denk ik gemeenschappelijk
hebben is dat ze van een nette en kale omgeving houden. Iedereen zal
hier op zaterdag op zijn grasmachine zitten (foto tuin). Johnny kookt
nooit, een blik in zijn ijskast zegt genoeg. Een goeie pan bezat hij
niet, we hebben onze garnalen en Sint Jacobsschelpen maar in een pot
gebakken.
Frans wilde veel meer westelijk naar de
kust rijden. Ik zag dat niet zitten. Ik verwacht er te veel verkeer.
De gps stuurt ons over zandwegen naar onze nieuwe route. Hier zijn er
nog veel minder verharde wegen dan bij ons. De rit voert ons langs
boerderijen en katoenvelden die binnenkort geoogst gaan worden.
De brug ten zuiden van Freeport is
open. Er zitten nog golven op de baai en het water staat duidelijk
hoger naast de brug. Het ruikt ook een beetje naar verrotte vis.
Verder zie je aan zo goed als niets dat er een storm is langs
geweest. Op het strand hangen nog twee rode vlaggen, dat wil zeggen
dat je niet mag zwemmen, maar de zee is kalm. Het strand is wel een
stuk kleiner maar dat hebben we nog al gezien na een storm.
In huis is alles in orde, we hebben
alleen geen internet en geen televisieverbinding. Dat kan nog even
duren.
Santa Rosa Beach zit niet in het 'rode' deel van de orkaan!
Hier in Montgomery Alabama 13u10 krijgen we nu wel regen op ons dak maar de beelden vanuit Panama city beach zien er niet best uit.
Ongelooflijk ook hoeveel mensen er toch aan de kust zijn gebleven. Hier gaan doden vallen! Gelukkig wonen er toch minder mensen daar waar de storm aan land kwam. Santa rosa Beach zit in het 'gele' en 'oranje' gedeelte van de storm. We zijn blij dat we vertrokken zijn. Rose en Cory van de waterskischool zijn thuis gebleven. Ze hebben wel een stevig bakstenen huis dat hoog genoeg ligt. Ze zullen wel in orde zijn.
Die komt ongevraagd op ons af. We willen wel graag nieuwe ervaringen op doen maar een orkaan met kracht 3 willen we toch niet meemaken. Frans had al reservaties gemaakt voor dinsdag en woensdag maar uiteindelijk zijn we toch al maandag na het avondeten vertrokken. We zitten namelijk op een smalle strook land tussen de oceaan en een baai. De brug over die baai is 5 km lang en wordt afgesloten als de wind te sterk wordt. Bovendien vreesden we voor files als we pas 's morgens zouden vertrekken. Kijk maar eens naar 'Santa Rosa Beach Florida' op google maps.
Deze morgen bij het ontbijt vernamen we dat iedereen langs dit deel van de kust moest vertrekken. We sliepen in het oudste hotel in Defuniak springs (foto 1). Dat is een plaatsje bij een cirkelvormig meer. Het hotel had zijn charme maar stonk nog naar de mottenballen omdat het lang gesloten was. Deze morgen zijn we even de oudste nog werkende bibliotheek van Florida gaan bezoeken, die ligt aan het meer (foto 234) Verder zijn er vooral gesloten winkels in het oude centrum. Spijtig want het stadje heeft wel toeristisch potentieel. Er zijn gelukkig nog een paar heel oude charmante winkeltjes. De rit verder noordelijk was heel charmant. Bossen, landerijen, katoenvelden, het landschap is licht rollend. Onderweg stopten we in Troy, één van de zovele stadjes in Amerika waar het me heel saai lijkt om te wonen.
Nu zitten we in een airbnb in Montgomery Alabama. De rand van de storm zou hier net moeten passeren. Onze gastheer heeft geen kaas gegeten van tuinieren, er zal hier geen boom op het huis of de auto kunnen vallen. Vanavond kunnen we hier ons potje koken met wat we uit onze ijskast konden meebrengen.
Morgenmiddag zou Michael aan land komen, donderdag zullen we het hier meer voelen schat ik. Na een paar dagen wordt het weer mooi maar we zullen moeten horen wanneer we kunnen terugkeren. Als er geen elektriciteit is in de straat heeft het weinig zin om naar huis te gaan en daar in de warmte en het donker te gaan zitten. Het wordt dus even afwachten wanneer we terug kunnen. We hebben er wel vertrouwen in dat het huis de storm zal doorstaan. Wateroverlast is mogelijk maar ik heb goede hoop dat het allemaal zal meevallen.
Weer een rustige dag. Deze voormiddag naar de waterskicompetitie gaan kijken. Benieuwd of Alan het wereldrecord figuren kan breken.
Dan Spaans geoefend, boodschappen gedaan en daarna de fiets genomen naar gulfplace. Daar was er om vijf uur een openluchtoptreden.
De band was best goed maar er was uitzonderlijk weinig volk. Dat komt allemaal door die algen. Ik zat er ook alweer te hoesten.
Op de terugweg nog een foto genomen van de zonsondergang. Het strand is leeg. Iedereen blijft liever binnen. In Miami zijn de stranden naar het schijnt gesloten, daar is het al een hele tijd code rood voor de rode algengroei en de allergische problemen die ze geven.
Flauw misschien dat we het niet willen meemaken maar we pakken vanavond onze biezen voor er morgen misschien verplicht geëvacueerd wordt. Vanmiddag in de supermarkt was er al geen water meer te krijgen. Vele benzinestations waren ook uitverkocht. Onze auto zit gelukkig vol. Rose, die de waterski beheert heeft het nu niet makkelijk. Er zijn hier een aantal kinderen op kamp. De zenuwachtigheid begint toe te nemen. De 'locals' zijn hier al wel wat gewoon, onze buurvrouw komt vanavond zelfs terug naar huis. Waarschijnlijk zal onze straat niet onder water lopen. We liggen toch wat hoger en er zijn een paar vijvers in de straat die het overtollige water moeten opvangen. De regen loopt hier wel gewoon van het dak af op de grond. Gelukkig is die wel erg zanderig en goed doorlaatbaar.
Op hoop van zegen dus. Ik ga hier nog een potje koken en dan rijden we een uurtje noord over de brug. Die sluiten ze als de wind te hard gaat waaien. Maak jullie dus niet ongerust, we zoeken veiligere oorden op.
Die komt ongevraagd op ons af. We willen wel graag nieuwe ervaringen op doen maar een orkaan met kracht 3 willen we toch niet meemaken. Frans had al reservaties gemaakt voor dinsdag en woensdag maar uiteindelijk zijn we toch al maandag na het avondeten vertrokken. We zitten namelijk op een smalle strook land tussen de oceaan en een baai. De brug over die baai is 5 km lang en wordt afgesloten als de wind te sterk wordt. Bovendien vreesden we voor files als we pas 's morgens zouden vertrekken. Kijk maar eens naar 'Santa Rosa Beach Florida' op google maps.
