Zwemspullen gepakt, me afgevraagd of ik een paraplu zou meenemen, en op weg naar de collectivo voor Minca. We moeten even wachten tot er genoeg medereizigers zijn en raken aan de praat met een paar jonge gasten. Na de eerste rit besluiten we samen een jeep te delen om ons naar de koffieplantage victoria op ongeveer 1000meter hoogte te brengen. De chauffeur zegt dat papa vooraan mag zitten! Voor een dag hebben we dus twee zonen gehad : Stijn uit Delft en Maxime uit Quebec. De plantage hebben we niet gezien maar wel het verwerken van de bonen. Dat doen ze hier al sinds 1892 en sindsdien is er niet veel veranderd. Alle behandelingen gebeuren met water uit de rivier. De bonen worden door buizen van het ene vat of bad naar het andere gespoten om te worden gepeld, gesorteerd, gefermenteerd... De pellen en het afval worden verwerkt tot humus. De laatste behandeling is het drogen in een grote draaiende ton. De beste bonen zijn voor de export, de Colombianen verwerken en drinken de derde keuze. Ze roosteren hier maar een heel klein gedeelte van hun oogst zodat de bezoekers kunnen genieten van hun wel heel lekkere bio fairtrade koffie. We wandelen 'en famille' naar beneden. Dat is trouwens veel prettiger dan dooreen geschud te worden op de slechte weg. Een motortaxi is hier ook een optie. Er staat enorme bamboe, hier kunnen reuzen mikado komen spelen. 

Er wacht ons nog een attractie waar de jongens niet op voorzien waren, de 'pozo azul' ongeveer halverwege de wandeling. De poelen in de rivier zijn wel niet azul maar wel uitnodigend. We klimmen naar het tweede maar niet naar het derde niveau. Het water is koud en je moet moeite doen om ter plaatse te blijven zwemmen. Zalig. Op de terugweg begint het plots te gieten. Onder een afdakje besluiten we dat het beter is om in badpak (of onderbroek) verder te gaan. Ons tempo ligt nu een stuk hoger want het is wel fris. Terug op de grotere weg zit het terras van het restaurantje stampvol, we lopen verder tot een restaurantje met groots uitzicht waar ze broodjes en pizza verkopen. We stappen er als verzopen konijnen en in onderbroek en badpak binnen en krijgen toch, heel hartelijk, 'bienvenido' te horen. Je ziet er heel in de verte de hoogbouw van Santa Marta onder een grijze wolk. Na het eten nemen onze zonen afscheid, zij moeten terug naar Tayrona en de laatste bus halen. Ondertussen is het opgehouden met regenen. Het busje van Minca naar beneden is weer snel vol, hier is de weg super. Ik zou wel op de fiets willen afdalen. De klim zou veel te warm zijn (bovendien stijl!)

Voor het bezoek van Minca had ik de website 'practical wanderlust' bekeken ; zij hadden prima tips en alles klopte tot de regen toe die we rond twee uur konden verwachten.