Het is weeral heet als we met onze bagage naar de markt stappen. Daar stoppen ze onze bagage achterin de bus maar die blijkt al vol te zitten. Een kwartier later zou er een andere moeten zijn maar Frans spreekt een taxichauffeur aan en voor 25 brengt die ons 40km verderop.
Aanvankelijk gaat het niet vooruit. Er zijn veel vrachtwagens, voor de haven denk ik. Daarna wordt de weg mooi groen en rijdt het vlot. Een klein uur later zijn we bij ons verblijf, een stel bungalows met een rieten dak op een steil heuveltje gebouwd. Je hebt een schitterend uitzicht over de rivier en de bergen. In een kwartiertje kan je van hier naar een strand stappen. Het is wel langs de grote weg en in de zon.
Gelukkig is er op dat strand iets te eten. We zijn de enige gasten. Je kan hier ook tenten huren. Je zit hier wel op een mooi strand met daarachter kokospalmen maar zwemmen kan je hier niet, te gevaarlijk. Na onze lunch komt er wel een familie picknicken. We praten met een meisje uit Buenos Aires die hier twee maanden werkt en blij is een tijd aan de grote stad te ontsnappen. Ik maak nog een heel kleine wandeling naast het hotel. Daarna is het zwembadje hier extra welkom. In de tropen kan je gewoonlijk niet zomaar even een wandelingetje doen. Hier is bijvoorbeeld één geasfalteerde hoofdweg en één zijweg naar het natuurpark dat we morgen bezoeken. Wandelpaden zijn er niet, ofwel zit je op privéterrein ofwel moet het pad veel begaan worden want het groeit onmiddellijk dicht.
Ik zie wel enkele heel mooie vlinders maar ze laten zich niet fotograferen. Een van de twee gekortwiekte parkieten houdt van slippers.
We krijgen regen op ons rieten dak, hopelijk zijn de paadjes in het park morgen niet te glad.
Voor je op de 'microbus' kan gaan zitten moet je wel door een relatief grote draaimolen. Wij zijn ook relatief groot voor deze bus naar de quinta de san Pedro Alejandrino. Op deze voormalige rietsuikerplantage heeft Simon Bolivar zijn laatste levensdagen doorgebracht (gestorven in 1830). Hij is de grootste held omdat hij een aantal landen in centraal en zuid Amerika heeft bevrijd. In de jaren 80 heeft men hier een soort mausoleum voor hem gebouwd. Gelukkig hebben ze er nog een aantal galerijen aan toegevoegd. Van de plantage is een botanische tuin gemaakt. Het museo Bolivariano is wel de verrassing. Kunstenaars uit de landen die hij bevrijdde schonken een werk aan de galerij. Er waren ook nog een paar tijdelijke tentoonstellingen. Mijn favoriete schilderij is van Brooke Alfaro, een Panamees waar ik voor het eerst iets van zie (zwevende bomma). Zoek hem maar eens op, interessante kerel! Er zijn nog wel meer verassingen, spijtig dat buitenlandse kunstliefhebbers het hier niet weten te vinden. We zien alleen Colombianen die hun held komen bezoeken. De quinta is ook de moeite, spaarzaam maar mooi bemeubeld. De vlag die ze op Bolivars bed hebben gelegd vloekt wel met de sfeer van het huis. In de tuin bekijken we maar een klein gedeelte, we vergaten insecticide te spuiten, in de stad hebben we die niet nodig.
Waar vroeger waarschijnlijk rietvelden waren staat nu een grote 'mall'. Daar kunnen we even verkoeling zoeken.
We zoeken onze lunch in de buurt van de overdekte markt. Daar kunnen we onze bus voor morgen eens bekijken.
Na een siësta in en bij het zwembad verkennen we de buurt van de kathedraal en de plaats van de verliefden. Ze zijn hier begonnen met wandelstraten en er worden er nog nieuwe aangelegd. 's Avonds blijkt dit ook het uitgaanskwartier. Het schouwspel is hier stukken beter dan op de keizerlei!
Een busje dat je thuis komt ophalen,
wat een luxe! Zijn we niet zot dat we straks zelf gaan rijden vraag
ik me af. Frans is ondertussen heeeel blij dat onze auto echt
vertrokken is vanuit Florida.
Vier uur rijden is het naar Santa
Marta. De kuststrook hier is soms een vogelparadijs met ondiep water
met veel groen ertussen. Soms is het één en al ellende met
sloppenwijken die marineren in een bruine soep die bezaaid is met
plastic afval. De aanblik van de grote stad Baranquilla is dan weer
hoopgevend, veel nieuwbouw en hopelijk meer werkgelegenheid en een
gegoede middenklasse. Voorbij de stad is er een enorme brug in
aanbouw, de vraag is alleen hoe lang ze al aan het bouwen zijn. Dichter bij de bergen zien we hoe het toerisme zich hier ontwikkelt ; we passeren nieuwe hotels, villa's, een golfterrein, een all in...
Bij de eerste aanblik is Santa Marta heel druk en stoffig. Als we naar zee lopen valt ons oog eerst op de containerhaven. Dit is een diepe natuurlijke inham. Het strand ligt links, de haven rechts. Ook hier spreekt het me niet aan om in zee te zwemmen. De Colombianen genieten gewoon van het water. Ik ben blij dat ons hotelletje een klein zwembadje heeft. De 'strandboulevard' is hier dan weer gewoon theater van de bovenste plank.
Als Europese toerist kom je hier ver
met je geld. Ons verblijf is schitterend en een beetje duurder dan
een jeugdherberg bij ons. Wij zijn geprivilegieerd dat we kunnen
kiezen tussen een maaltijd van anderhalve euro zoals vanmiddag of een
diner in een 'beter' restaurant waar een dure schotel rond de 15€ kost.
Frans zijn saté op het strand kostte 1€. Voor sommigen hier is dat
nog te veel.
Na een stadswandeling en museumpje met
Frans ga ik in de namiddag naar het commerciële centrum in onze
wijk. Dat heeft niets te maken met het shoppingcentrum van gisteren.
De winkeltjes hier zijn een zakdoek groot. Ik ben op zoek naar een
kapsalon. Soms staat er maar één stoel en hangt er vooral vals haar, ik denk niet dat ik daar moet zijn. In één salon
moet ik te lang wachten. Ik kan terecht in een combisalon. Er werkt
een vrouw aan een naaimachine, er is een klein tafeltje om nagels te
lakken en er is één stoel en één wastafel. Ik moet flink
achteruitzakken om mijn haar te laten wassen. Later vraag ik me af of
de kapster wel een opleiding heeft gehad. Ze weet of durft haast niks
te doen en knipt gewoon de onderkant hier en daar bij. Ik vrees dat
het er niet beter op zal worden als ik haar meer vraag. Kort daarna
sta ik buiten, zes dollar armer, ik vergat nog te vragen om in
mijn nek bij te knippen. Colombia staat voor het ogenblik op de
laatste plaats voor een knipbeurt. Ten noorden van Rome staat een
vrouw met stip bovenaan, helaas is die wat ver weg.
We herpakken onze spullen om morgen
verder naar het noorden te gaan. We kunnen onze grote koffers in de
airbnb laten.
's Avonds eten we bij een vriendelijke
Nederlander in het enige Indonesische restaurant van Colombië. Ik
hoop dat de centen inderdaad naar een schooltje voor kansarme
kinderen gaan want prijs-kwaliteit scoorde het eten hier bijzonder
slecht.
Voor een keer krijg ik eens gezelschap
van Frans op mijn wandeling. Het grootste fort van de Amerika's is te
zien vanaf het dak van ons nieuwe logement. In de zestiende en
zeventiende eeuw zijn er hier verschillende gevechten om de stad
gevoerd. Bovendien was het hier in de buurt dat de piratenschepen het
goud wilden onderscheppen dat van de plaatselijke bevolking werd
geroofd.
Cartagena heeft dan ook een omwalling
van 12 km en een groot aantal forten. Het fort is flink gerestaureerd
en best indrukwekkend. De gangenstelsels hebben we maar niet bezocht.
Deels langs het water zijn we dan 4 km naar Bocagrande gelopen ; dat
is het strandgedeelte van de stad met voornamelijk hoogbouw. Je waant
je hier niet aan de Caraïben maar meer aan de Noordzee, alhoewel die
er properder en zelfs helderder uitziet. Bovendien is het vandaag
bewolkt en staat er een bries zodat we geen spijt hebben dat we
zonder badpak vertrokken zijn. We verkennen even het shoppingcentrum,
het eetgedeelte doet een beetje aan city 2 in Brussel denken maar dan
met zicht op zee.
De
oude stad heeft op zijn minst een gevarieerd winkelaanbod. Op nummer
1 staan de souvenirwinkels, er worden hier best wel wat mooie dingen
gemaakt. En allemaal willen ze je juwelen met emerald slijten. Dan
heb je exotische stoffenwinkels voor de plaatselijke bevolking en de
haute couture van hier.
Zie
je mij en Frans al aan de côte d'azur lopen met die bloemenprint of
zal ik het roze kleed eens gaan passen?
Sommige dingen zien er hier nog uit zoals bij ons 50 jaar geleden...
Nog
een paar kiekjes erbij van de oude stad en de wallen.
Na
het avondeten zetten we nog wat danspasjes, het groepje jongeren die
er een verjaardag vieren, vindt onze pogingen wel grappig. We zullen
nog veel moeten oefenen.
Het is een beetje als thuiskomen. Ik heb hier direct het gevoel dat er geen onderbreking is geweest tussen onze reis door centraal Amerika en nu. We zitten in een gezellig hotelletje in een heel kleurrijke wijk van Cartagena. De straatjes zijn bezaaid met hostels en eten vind je hier ook genoeg. Onze eerste maaltijd tussen de Colombianen heeft in alle geval gesmaakt. Ondertussen hebben we ieder een nieuwe simkaart voor een maand en duizenden Colombiaanse pesos, die bovendien lang kunnen meegaan (zeker in vergelijking met NY en Florida).
Meer dan je ogen de kost geven is er niet nodig om te genieten, kijk maar naar de foto's. De eerste is ons hotel.
Voor
het eerst ben ik naar het oude centrum gewandeld. Hier zijn de
straatjes ingenomen door luxe winkels, restaurants en hotels.
Minstens één beeld bewaakt elk plein.
Ik
kom langs het museo de arte moderne, daar moet ik natuurlijk naar
binnen. De meeste werken stemmen je niet vrolijk, zou het aan de
gewelddadige geschiedenis van het land liggen? De tijdelijke
fototentoonstelling van Martha Amorocho grijpt je ook naar de keel.
Zij klaagt het geweld tegen vrouwen aan, het lijdt geen twijfel dat
ze zelf slachtoffer is.
Gelukkig
brengt een (inmiddels overleden) beeldhouwer wat tegengewicht.
Vlak
daarbij ligt het klooster en de kerk van San Pedro Claver. Misschien
had ik één van de schilderijen moeten posten waarop te zien is hoe
de eerste heilige van de Amerika's de slaven beschermd. Aangezien het
vanavond Halloween is en morgen 'el dia de muertos' krijg je zijn
graf te zien. Zijn lichaam is aangekleed maar zijn doodshoofd is
gewoon zichtbaar. Gelukkig kijkt hij me niet aan vanuit zijn glazen
doodskist.
Dan
krijg ik toch wel liever een tegel in de gang verderop. Er zijn er
nog enkele vrij. Dan moet ik wel even deemoedig leren kijken als de
dame op de laatste foto. Ik hoop dat ik nog wat tijd krijg om daarop
te oefenen.
Sorry, de laatste twee foto's moet je lager zoeken bij 'el centro foto's'
Voor zeven uur is het al druk bij de
selfservice. Hier schijnen veel mensen een tour te nemen. Om halfacht
zijn we als eersten van het schip. We worden samen met Amerikaanse
technici naar de immigratie dienst gebracht. Zij vliegen vanmiddag
terug, ze hebben de airco van het schip opgeknapt. Je komt de
havenpoort uit en onmiddellijk zit je in kleine drukke straten. Dit
is waarschijnlijk onze makkelijkste grensovergang. In een mooi oud
gebouw worden onze paspoorten afgestempeld, verdere vragen zijn er
niet. Om half negen zijn we terug op de boot waar we onze valiezen
nog moeten pakken. Ze zullen ons om 12 uur terug oppikken en naar
ons hotelletje brengen.
Als mijn koffers gepakt zijn ga ik nog
genieten van het buffet. Ik vraag me af wanneer ik de volgende keer
brie en gerookte zalm zal eten, dat kan wel eens heel lang duren.
Het is ondertussen heel warm en vochtig
buiten, dat zal wennen worden, alhoewel ik al weet dat ik daar nooit
echt aan wen.
Bij aankomst zie je al dat dit een
mooier eiland is dan Aruba. Het is nu ook erg groen.
Er is ook meer industrie alhoewel
die een beetje verstopt zit.
Willemstad heeft mooie huizen maar op
zondagmorgen is er weinig leven. De markten en de winkels zijn
gesloten met uitzondering van het grote nieuwe shoppingcentrum waar
we langs lopen als je van het schip komt. Ik hoop voor hen dat de
gasten aan boord even kooplustig zijn als de marketeers van die
centra hebben voorspeld.
We sluiten aan bij een rondrit van twee
uur, gegidsd door een Duitse dame, best OK.
Daarna halen nog net onze bus naar
'Lagun', daar heeft Frans 20 jaar geleden een duikcursus gevolgd.
Voor 3 dollar samen, hebben we een
mooie rit van een uur. Zelfs op zondag is het kleine strandje niet
overbevolkt. We zetten ons meteen aan het snorkelen. Hier zijn er wel
enkele koralen. Ik zie een heel bijzondere vis op de bodem. Hij heeft
meer weg van een reuze mot, zijn vinnen zien er als vleugels uit.
Vooraan heeft hij kleine vinnetjes waarmee hij zich over het zand
beweegt. Als ik Frans teken doe om te komen, ben ik hem kwijt. Als
hij stopt met bewegen is hij te goed gecamoufleerd. Gelukkig hebben
we nog tijd voor een hapje en een drankje voor we de bus weer op
moeten.
Het schip heeft trouwens prima
entertainment aan boord. Voor het diner speelde een piano quintet
Argentijnse muziek. De avondshow was een steelband van Trinidad en
Tobago die populaire musicaltracks en klassiekers brengt (foto).
Frans houdt het maar twee nummers uit. De melodie klinkt altijd
redelijk scherp. Ze begonnen heel stijf maar hadden al snel het
publiek op hun hand. Met Offenbach kwamen ze echt goed op dreef.
Diegene die de bassen bespeelde en aanvankelijk heel stijf overkwam
kreeg zelfs even de slappe lach. Het was een uniek concert met veel
ambiance.
Om af te sluiten ben ik nog even bij de
twee vleugelpiano's gaan zitten. Daar speelde en zong een duo jaren
80 liedjes. Die twee hebben zelf ook veel plezier en lijken het
allemaal uit hun mouw te schudden.
De bluesband in de disco heeft vandaag
zijn vrije dag. Die zijn niet top maar we zijn toch al een paar keer
gaan dansen.
We zitten op een Nederlands schip en
dan ga je natuurlijk naar de benedenwindse eilanden. Als er nog
stormen komen in de Caraïben zullen wij er geen last van hebben.
Het grote schip dat je op de foto ziet
legt kabels over de oceaanbodem.
Als cruiser wordt je verondersteld 'to
shop till you drop'. Vanaf het moment dat je ontscheept kan je je
centen kwijt. Hier willen ze je vooral juwelen en diamanten slijten.
Dicht bij de terminal heb je nieuwe shoppingcentra.
Aruba is heel toeristisch. Als we de
bus nemen naar een strandje waar het goed snorkelen is passeren we
een rits grote en kleine hotels en alles wat strandtoeristen zoal
verlangen.
Op het kleinere openbare strand delen
we een parasol met een Nederlands koppel die hun zoon hier bezoeken.
Het eiland is voor het ogenblik
uitzonderlijk groen. Zij kregen onverwacht meer regen, er staan zelfs
nog plassen. Dat had Frans hier nog nooit gezien.
Onder water is het interessanter dan
aan land. De vissen zwemmen tot vlak bij het strand en daar waar er
rotsen in het water liggen zwem je tussen een grote variëteit aan
visjes. Het schijnt hier dan ook 'the place to be' want alle boten
met snorkelaars liggen hier voor anker. Voor koralen moet je hier
niet zijn. Ik vrees dat die over de hele omgeving in slechte toestand
zijn.
Het is wel verschieten als ik voor mij
een serieuze vis zie, zilvergrijs en ongeveer een meter groot. Ik kan
hem rustig een tijdje volgen. Ik zie ook nog een grote hele lange
smalle.
Frans heeft een schildpad gezien. Ik
vind het verwonderlijk hoe die visjes en vissen zich helemaal niets
van ons aantrekken. Mijn vingers zijn goed verrimpeld als ik uit het
water kom.
Oranjestad hebben we snel bekeken. Ik
denk dat de verschillende winkels ook het verschil in bevolking van
het eiland vertegenwoordigen.
Het schip vertrekt pas om half elf maar
we eten aan boord. De kwaliteit van het eten is er uitstekend,
evenals de bediening.
De Bahama's hebben we al wel eens
vanuit de lucht gezien, dat is schitterend. Vanmorgen liggen we voor
anker bij het privé-eiland van 'Hollandamerikalijn'.
Alles is prima georganiseerd. We weten
ondertussen al dat je geen excursies nodig hebt als ze je
fietstochten van 3 mijl en georganiseerde wandelingen van anderhalve
mijl aanbieden.
Het is een fijne morgen, het strand is
mooi, het zand is wit en de kleur van het water zoals je het verwacht
in dit deel van de wereld. Ze houden je hier wel aan de lijn :
voorbij het touw snorkelen, oeioei, alhoewel daar natuurlijk meer vis
zat. Helemaal naar de andere kant van het strand wandelen zat er niet
meer in (daar zijn er geen wachters), dan zouden we onze lunch
mislopen.
Om half drie zat iedereen weer tevreden
op het schip, om drie uur zetten we koers richting Aruba. Morgen
wordt een dagje op zee.
Ben mijn fototoestel vergeten mee te nemen, 1 fotootje van bij het vertrek, het lange en brede strand staat er niet op.
Een uur over de snelweg richting Miami rijden is te vergelijken met de spits naar Brussel. Eerlijk gezegd gaat het wel vlotter maar aangenaam kan je het niet noemen. De rit brengt ons ten westen van Miami waar er geen toerist te zien is tenzij ze de vuilverbrandingsoven en afvalbergen op tripadviser zouden zetten. Wij worden er verwacht in een klein bureau waar ze onze papieren voor het verschepen van de auto
in orde brengen. De telefoongesprekken worden er in het Spaans gevoerd. Na deze uitstap hebben we wel wat ontspanning verdiend. Die zoeken we op het strand, niet ver van onze logies. Ik hoop dat dit nu hoog tij is want het strand is zo goed als onbestaand. Tot aan het bultje met gras is het zand nat (je kan het moeilijk een duin noemen), dus bij hoog tij is er geen strand meer over. Het zwemmen doet deugd.
Na de middag gaat onze gastheer mee naar de haven. Chicquita heeft hier voet (of liever gezegd bananen) aan de grond, containers vol.
Het afleveren van de auto gaat iets minder vlot. We doen er een dik uur over. Hopelijk heeft ons wagentje een goede reis. Die is al wel weer twee dagen uitgesteld. Wij zullen al een tijdje in Carthagena zijn voor we hem terug zien.
Deze avond aten we Italiaans in een wel heel klein restaurantje. Het deed me aan Tignes denken maar bij het buitenkomen waren er geen sneeuwmuren voor de deur en was het 25 graden. Een heerlijke temperatuur om terug naar huis te wandelen.
Morgen om 1 uur schepen we in. Dan zal je waarschijnlijk een weekje niet veel terugvinden op mijn blog. Wifi wordt op een cruise duur verkocht, dat reserveren we voor Frans zijn klanten, maar wie weet...
Woensdag maak ik nog een wandelingetje
in de buurt. Niets bijzonders te zien behalve het 'wienermuseum voor
decoratieve kunst'. Ik smokkel mezelf mee binnen met een groep
vrouwen die met heel veel Ooh's en Aah's de fossielen, opgeprikte
insecten, keramiek en glaswerk bewonderen.
Beneden is alles te koop maar ik heb er
geen probleem mee dat mijn creditcard niet in mijn zak zit.
Ik geniet in feite zeker zoveel van het
bekijken van de voortuintjes en huizen in deze zuiderse wijk nabij de
luchthaven en de haven.
Het was nooit onze droom om een cruise
te maken in de Caraïben maar nu varen we uit en krijgen er een mooie
zonsondergang bovenop.
We zitten met Nederlandse koppels aan
tafel alhoewel het gros van de passagiers Engelstalig zijn.
We steken na het ontbijt nog een paar nieuwe filters in de auto en dan zitten we weer voor een aantal uren op de snelweg. Bij ons moet je die ook niet nemen om iets te zien maar geef mij toch maar de autoroute du soleil in plaats van deze saaie wegen. Als je de tijd hebt kan je veel beter de kustweg nemen maar die is wel erg traag. We nemen de afslag voor Fort Pierce om te picknicken. Niet ver van de snelweg zien we een klein, nieuw aangelegd parkje. Daar kunnen we na onze picknick nog even de benen strekken. Ik zie enkele vogels, bloemen en vlinders die ik nog nooit zag.
Bij West Palm Beach wordt het drukker en wordt de weg vijfbaans. We zien twee keer "bergen" onderweg, dat zijn enorme storten die ze daarna met gras bezaaien. We zijn blij als we rond 5 uur op onze bestemming aankomen. Een fris ingerichte airbnb met een mini jungle als tuin. Hij is een Mexicaanse architect en zij komt uit Sao Paulo in Brazilië. We eten goedkoop en lekker bij een Cubaan. Ik drink een 'Belgian style' biertje maar wel met sinaasappelsmaak. Het paste trouwens goed bij mijn stoofschotel met kip.
Nog wassen en plassen en pas om 12 uur zitten we in onze rode Ford escape. Eerst moeten we bijna 3 uur in oostelijke richting rijden voor we onze neus naar het zuiden kunnen draaien. Onderweg zien we vooral de schade die Michael aan de bomen heeft aangericht. Gewoonlijk rij je hier op de snelweg tussen een groene muur van bomen en struiken (heel saai rijden). Nu waren zeker 30 km bruin. Als de bomen niet zijn geknakt of omgewaaid hebben ze ook nog grotendeels hun bladeren verloren. Op het eerste stuk vielen de bomen in zuidelijke richting, op het laatste stuk wezen alle stammen naar het noorden. Er zijn hier duizenden bomen gesneuveld.
Aan Tallahassee, de hoofdstad van Florida zetten we onze klok een uur naar voor. We komen pas om acht uur ter bestemming. We logeerden nog al eens in Winter Garden. Er is hier een oud charmant hotel in een gezellige straat met in het midden een fietspad en aanplantingen. De oude lift kan je niet alleen nemen want hij stopt niet automatisch ter hoogte van de vloer. Ze hebben ook een heel gezellige gemeenschappelijke eetkamer.
Gisterenavond zijn we nog afgezakt naar een plaatselijke kroeg waar Forrest Williams met zijn bandje optrad. Dat is ook een waterskiër die hier in de buurt woont. Hij speelt rock, country en blues, zolang er maar op gedanst kan worden. De 'locals' vliegen er hier serieus in. Ze trekken zich nergens iets van aan en staan flink te shaken en te flirten. Ondertussen is het danszweet al uit mijn kleedje gewassen. Het werkte aanstekelijk. Ik verwachtte dat dit een training zou zijn voor Colombia maar volgens Elisabeth gaat het er hier heviger aan toe.
Vanmorgen waren we toch vroeg uit de veren om een fietstochtje te maken. Je ziet de zonsondergang achter de grondwerken voor een zoveelste nieuwe woonwijk. Aan de baai vonden we een tevreden visser. Die had één keer zijn net uitgegooid (staande in het water) en had nu al voldoende om vanavond zijn gasten op 'mullet' te trakteren. Hier doen de vissen het blijkbaar beter dan in de oceaan.
Ondertussen is mijn strijk gebeurt zodat we morgen kunnen inpakken.
De foto's doen het geen recht maar er was vanavond heel veel ambiance op het pleintje.
