Vandaag is het wachten op de tropische storm. Deze voormiddag zijn we nog boodschappen gaan doen. Bij de kringloopwinkel vroegen ze aan de kassa of ik een bijdrage wilde doen voor vrouwenopvang. Een goed idee dacht ik. Later was ik blij dat ik maar een paar dollar had gegeven want Frans wees me er op dat ik hoogstwaarschijnlijk de anti-abbortie politiek steunde die de meeste kerken hier aanhangen. Ze gaan hier inderdaad heel ver in het indoctrineren van vrouwen.
Het was warm en vooral heel vochtig. We hebben al een goede vlaag gehad maar dat zal nog maar de voorloper zijn van het stormweer.
We zullen het binnen dus maar gezellig maken. Alvast nog een fotootje van het oostelijke duinmeer op mijn fietstocht van vrijdag. Toen was er geen vuiltje aan de lucht.
Woensdag heeft Zeping ons uitgenodigd om mee met haar de tweede belangrijkste feestdag te vieren. De Chinezen hebben deze week vakantie. Alleen thuis zitten was dus niet zo'n goed idee voor haar. Clint en Effie (Effie is ook Chinees) waren ook van de partij. Ze ging niets bijzonders maken maar zoals dat gaat zal ze toch wel wat tijd in de keuken hebben doorgebracht om zelf twee soorten dim sum, 3 groenten en zalm klaar te maken. Allemaal heel lekker en dan had ze zelf nog "mooncakes" gemaakt, die horen bij dat feest. Zelfs een Chinese moet daarvoor te rade gaan op U-tube. Het was een heel gezellige avond in haar spiksplinternieuwe huis. Clint is kunstenaar en heeft zijn eigen galerij. Hij heeft zijn jeugd in Zuid Afrika doorgebracht en verder nogal wat omzwervingen gemaakt. Met Effie woonde hij in Chicago dat hij nu heeft ingeruild voor NW Florida. Zijn acrylschilderijen zijn goed maar hij maakt ook doeken met metalen vissen erop en glas, die zijn te kitcherig voor mij. Zeping heeft gelukkig meer eenvoudige schilderijen van hem hangen.
De Chinezen vieren dan ook de maan. Toeval of niet ; voor het huis kwam er een schitterende volle maan op. Misschien wel besteld op Amazon voor de gelegenheid. We zijn dan ook een strandwandeling onder de volle maan gaan maken. Heerlijk, het witte zand en de golven waren prachtig.
Op het strand stonden af en toe knappe zandsculpturen. Nu zag ik deze auto staan. Ik moet het toch eens eerst zelf proberen voor ik op cursus gaat. Het zand schijnt hier wel van goede kwaliteit te zijn. De beeldhouwer maakt wel telkens variaties op hetzelfde thema. Hij wordt ook ingehuurd om huwelijksaanzoeken in zand uit te voeren.
Deze morgen nog een uitstapje gemaakt met Zeping. Het voordeel is dat ik dan niet zoals gisteren, alleen op de koersfiets, drijfnat thuis kom. Tocht hebben we 30 km gedaan. Weliswaar tussen de 13 en de 15 km per uur! zij aanziet dat toch al als conditietraining. Ik heb er in alle geval van genoten. We kijken ook graag naar wat er hier te koop staat. Het uitzicht op de foto is in alle geval boven ons budget. Gisteren zag ik ook nog een stulpje in de aanbieding met meer voor de deur en de baai erachter. Ik ben gelukkig blij met ons kleine huis. Ik kan met slecht weer natuurlijk niet in de living gaan rondfietsen.
Op cultureel gebied is Florida nu niet bepaald sterk maar we proberen toch mee te pikken wat er in de buurt te zien is. Ditmaal een balletvoorstelling in de theaterzaal van het cultureel centrum op de campus van de hogeschool van Niceville (een goed half uurtje rijden van hier) Zeping rijdt met ons mee, ik hoop dus dat de voorstelling niet teleurstelt. Ik verwacht me wel aan veel klassiek met de bijhorende tutu's. Onvermijdelijk is hier altijd wel de openingsspeech met o.a. het vermelden van de belangrijkste sponsors.
Mijn verwachtingen werden onmiddellijk ingelost met een pas de deux uit Coppelia. In het begin was ik wel blij met het heel enthousiaste publiek maar misschien kunnen ze volgende keer toch maar beter naar het circus gaan en daar ongegeneerd applaudisseren na iedere lift of spectaculaire act. Het eerste dansstuk viel dan ook tegen, ik dacht dat ze beter aan gym konden gaan doen. Het volgende stuk was gelukkig goed, misschien ben ik gewoon ook wat allergisch aan tule op de scene.
We hebben in alle geval een aantal mooie stukken en heel goeie dansers gezien. Het voordeel van de meer hedendaagse stukken was dat de drang om te klappen daarbij afnam. De appreciatie bleek achteraf gelukkig niet minder te zijn. De dansers waren goed, de meeste stukken waren goed maar wat het meest tegenviel was de kwaliteit van de muziekinstallatie. Bovendien was de sterdanser afwezig zodat ze nogal aan het programma hebben moeten sleutelen.
Uiteindelijk hebben ik en Zeping wel van de voorstelling genoten. Frans stoorde zich wat te veel aan de geluidskwaliteit.
Bij het terugrijden in het donker - met gps - miste ik een afslag en moest een paar kilometer verder rijden voor ik kon omdraaien. Terug bij het kruispunt begreep ik pas waarom ik te ver was gereden ; wij zijn het echt niet gewoon dat een kruispunt onbelicht is, ik moest echt een donker gat inrijden. Pas als je gedraaid bent zie je de reflectoren op de weg.
Vandaag is het fris en staat er een flinke wind. Frans ziet af van zijn laatste skironde. Beverly vraagt of we vanmiddag meekomen naar de 'local catch', dat is een populair café-restaurant in de buurt waar Forrest ook op zondag optreedt. Beverly is op aanraden van Frans hier komen skiën en is super enthousiast. Morgen vertrekt ze terug naar de UK maar ze komt zeker terug naar Santa Rosa Beach. Frans krijgt echter een serieuze klop in de namiddag, het wordt dus een meidenafspraak.
De sterkte van het zuiden ligt in optredens als deze. Om half vijf zit de kroeg stampvol en is er al geen plaats meer op de dansvloer. Forrest en zijn band spelen alles ; eigen gemaakte nummers, rock, country, ballads. Iedereen amuseert zich. Zelfs Beverly waagt zich aan 'geel' eten. Achteraf vertelt Forrest ons dat het hem ook echt te doen is om energie over te dragen en terug te krijgen, dat lukt hem zeker. Van 4 tot 7 staat de parking vol. Bij mijn auto staat er een koppel met de sleutel te morrelen. Hun auto blijkt ook rood te zijn, maar ze moeten echt wel te veel gedronken hebben om niet te zien dat er bij ons nog een cijferslot op de deur zit. Ik hoop dat ze heel thuis komen met hun rode kar die bovendien nog een stuk groter is dan de onze. Als de politie hier in het zakje wil laten blazen moeten ze wel vroeg uitrukken, alles start en eindigt hier vroeg. Wel een voordeel voor 50plussers.
Gisteren was weer een warme dag maar het voordeel is wel dat je daarna kan genieten van een zwoele avond. Nogal wat inwoners hier maken die extra zwoel door op donderdag een caféconcert bij te wonen van Forrest en zijn band (hij is ook waterskiër maar zijn gitaarspel is vooralsnog stukken beter dan wat hij op de ski's presteert). De locals dansen dan in het café waar het loeiheet is en de muziek veel te luid. Gelukkig was ik niet de enige die op straat een danspasje neerzette.
Deze voormiddag mijn koersfiets nog eens laten trainen. Zoals meestal heb ik de kustweg in Oostelijke richting gevolgd en geprobeerd wat gas te geven en me niet te laten afleiden door omweggetjes . Toch valt mijn snelheid hier meestal tegen.
Wie er wel afgeleid zijn langs deze weg zijn de 'monarchvlinders', die zijn nochtans allemaal onderweg naar het Oosten. Hun snelweg ligt op de grens van het strand en de duinen. Om energie op te slaan trekken ze iets verder het binnenland in. Gisteren liep ik in Westelijke richting over het strand en dan zie je er honderden gehaast voorbij fladderen. Eén vlinder vloog de andere richting uit, dat moest dus wel een andere soort zijn. Dat was een black swallowtail, ook mooi.
Uiteindelijk heb ik hier al veel verschillende vlinders gezien, die doen het blijkbaar goed. Het is dan ook een redelijk bloemrijke omgeving.
Bij het opzoeken van informatie blijkt toch dat de monarchpopulatie er wel op achteruit gaat. Die vlinders zie je hier voornamelijk in de herfst wanneer ze massaal van het noorden naar Mexico of het zuiden van Florida trekken.
In de lente verloopt de trek noordwaarts over verschillende generaties want dan leven de vlinders maar een 14tal dagen. Bij hun zuidelijke trekt treden er hormonale veranderingen op waardoor ze veel langer leven en waarbij een vlinder duizenden kilometers kan afleggen. Blijkbaar houden de meesten ervan om de kust te volgen, dat wil zeggen dat ze een heel stuk naar het oosten moeten vliegen voor de golf van Mexico naar het zuiden afbuigt. Sommigen schijnen toch de route over de golf te kiezen.
In Florida blijken ze massaal te verzamelen in een park bij de hoofdstad Tallahassee.
Toen ik in westelijke richting terug fietste moest ik, op sommige plaatsen met veel bloemen langs de kant, wegduiken voor de vele fladderende tegenliggers op het fietspad.
Rond 5 uur gaan we geregeld nog wat zwemmen en snorkelen in zee, zelfs een eindje van het strand zag ik er eentje voorbij trekken.
De foto's heb ik niet zelf gemaakt. Er zijn hier wel vlinders genoeg, ook in onze tuin maar ze zijn erg rusteloos en dus geen gewillige modellen.
Gisteren nog maar eens een flinke wandeling gemaakt langs bekende paden maar toch heb ik nog iets bijzonders gezien. In de verte tussen de cypressen in het moeras zag ik beweging. Gelukkig had ik mijn verrekijker bij en kon ik twee prachtige koppels eenden bewonderen. Ze bleven ver weg, de foto die ik heb bijgevoegd is van het internet gehaald. In Schoten heb ik ook al eens het geluk gehad om aan de zeurt mandarijneenden te zien. Die zijn even mooi maar een beetje kleiner.
Deze "woodducks" blijven blijkbaar in Florida. Ik ga er zeker nog naar uitkijken als ik terug naar het moeras ga. (het moeras klinkt gevaarlijker dan het is want dit is er eentje midden in een woonwijk met houten uitkijkposten over het water) Alles ziet er heel vredig uit. Toch zullen die eenden op hun hoede moeten zijn want hier zitten ook alligators en die lusten wel zo'n mooie eend zou ik denken.
Wat heb je nodig : een niet al te groot shoppingcentrum met een variëteit aan diensten, een wisselend publiek, middenstand die wel wat marketing kan gebruiken en wat animatie om het geheel op te vrolijken.
Je koopt dus een glas en een armbandje voor 20 dollar de man. Je krijgt een plannetje en lijst met de deelnemers en je kan starten. In iedere winkel hebben ze een paar flessen wijn geopend en een hapje erbij. Dat hapje kan wel heel erg variëren ; van een chocoladekoekje tot een hele maaltijd. Wij denken dan wel dat we goed Engels spreken maar we hebben onze mond nog niet geopend of men spreekt ons al aan op ons buitenlanderschap. Soms zijn het de winkeleigenaars, soms maken anderen ook gewoon gebruik van het initiatief om wat aan marketing te doen en te horen of je geen appartement wilt kopen in de omgeving, soms zijn het gewoon mensen die graag een praatje maken. Er zijn 16 stops en ik houd me aan Amerikaanse wijnen alhoewel er ook redelijk wat Europese wijn wordt aangeboden. Onze buurvrouw die voor een makelaar werkt had inderdaad het beste eten. Zij proberen dure huizen aan de man te brengen, onder een kroonluchter staat er dan ook een chique gedekte tafel. Zij investeren dus wel wat in dit evenement. Volgens Marie loont het ook en levert het hen nieuwe klanten op. De andere makelaars kunnen hier in alle geval niet tegenop. Onze laatste post is de dierenarts, die heeft zijn eigen wijn al goed 'gesampeld'. Toch wil hij een serieus gesprek aangaan, met Frans is dat niet zo moeilijk, ook al had die ook al goed wat wijn binnen. Als democraat in Florida is het blijkbaar moeilijk om een goed gesprek aan te knopen. De walkabout duurde tot 7 uur maar uiteindelijk zijn we pas om 8 uur bij hem vertrokken. Bovendien kregen we nog zijn boek mee dat hij een paar jaar geleden met behulp van zijn jonge vrouw heeft geschreven. Je zou er al een hond voor kopen om klant bij hem te worden. Ik ga Zeping dan maar het glas dat ik van hem kreeg geven met zijn kaartje erbij.
In de populaire bar was er een optreden van 'Forest' aan de gang, een waterskiër die in de buurt woont. Brenda en Marty zaten er met Marlies en haar man. Marlies spreekt nog een goed mondje Nederlands en verklapte me haar zelf bedachte vloek : 'afgeknabbelde piskont', best bruikbaar vind ik, klinkt knapperig. We hielden het wel niet lang vol. We hadden een slaapmutsje te veel op en er was te veel lawaai.
Deze voormiddag hebben we een aantal planten in onze tuin gezet. Van iedere soort maar eentje. We zullen kijken welke het volgend jaar nog doen, die kunnen we dan bijplanten. Van de gerbera's hadden we er wel twee. Die doen het hier goed. De paarse bloemen die het hier goed doen heb ik nog niet gevonden, misschien is het nu niet het goede seizoen. Ondertussen was er hier deze namiddag een serieuze onweersbui. Goed voor onze nieuwe plantjes. Raar is dat er hier niet overal goten zijn rondom het huis en dat het water gewoon van het dak op de grond druipt. Waar er een goot is komt die ook gewoon uit op het zand. De grond is hier wel heel zanderig en het water wordt dan ook wel snel opgenomen.
Vanavond eten we vroeg osso bucco, die staat al lang te pruttelen. Om halfacht spelen ze een musical in het plaatselijke theater. Die zou 'cute' moeten zijn, we gaan het eens beoordelen.
Zeping leerde ik zondag kennen tijdens optredens bij Gulfport in de buurt van het strand. Gulfport zijn een groot aantal appartementsgebouwen en winkels gegroepeerd rond een plein waar er al eens activiteiten worden gehouden. Deze avond zijn we van plan daar mee te doen aan de 'wine walkabout'.
Zeping zat daar op een bank, naast een splinternieuwe fel blauwgroene fiets, met haar hondje jing jing. Jing jing is een kleine jack russel die iedereen weet te charmeren.
Zij is hier nu alleen, ze hebben net een huis gebouwd in de buurt, haar partner werkt nog in Boston. Toen ze hoorde dat ik de buurt goed ken wilde ze wel eens mee op verkenning gaan. Ik had mijn verwachtingen qua fietsen gelukkig al heel laag gesteld. Bleek dat haar fietscapaciteiten nog lager waren, zo laag als haar zadel stond!
We spraken af aan de school, om 7u15 was het daar wel erg druk met filevorming op 30A. Gelukkig is er daar een afgescheiden fietspad. Na een paar honderd meter kunnen we daar al oversteken en beginnen met 'trespassen'. Vele wijken zijn hier privé maar als je er met de fiets doorrijdt of wandelt heb je nooit problemen en zegt iedereen goedendag. Daarna moeten we wel doorsteken over een oprit om op het weggetje naar het park te komen. De camping is ondertussen goed volgelopen met campers. Ik had al besloten om mijn wandeling van maandag over te doen met haar. Ze is goed gezelschap, een slimme kop ook want ze heeft electrical engeneering en robotica gestudeerd en lang als software schrijfster en daarna als manager gewerkt. Ik schatte haar zowat in de veertig, maar ja die Aziaten hebben toch wel speciale genen, ze blijkt binnenkort zestig te worden. Ze was in alle geval heel enthousiast over de wandeling en het fietsen. Gisteren had ik nog eens op de website van Topsail gekeken en gezien dat je als voetganger of fietser toch 2 dollar entree verschuldigd bent. Ik dacht maar ineens te betalen voor mijn 4 bezoekjes maar er scheen niemand te zijn om te ontvangen. Op de terugweg heb ik haar ons huis getoond. Het zal de vergelijking moeilijk kunnen doorstaan met het hare want dat is een 'beachhouse zoals in Watercolour. Dat zijn grote witte huizen met op iedere verdieping een veranda. Ze vond ons huis wel geschikt als tweede woning. Naar Amerikaanse normen is ons huis ook veel te leeg, we zouden vooral het dubbel aantal aan kussens moeten hebben en missen zeker een vijftigtal decoratieve stukken. De meeste huizen hier tonen ook te groot voor het stukje grond waar ze op staan.
In alle geval, het fietstochtje en de wandeling zijn haar heel goed bevallen.
Het andere doorsteekje naar de hoofdweg blijkt wel van eigenaar veranderd te zijn. Ik heb besloten het bordje 'no trespassing' te negeren.
Misschien kan ik er hier wel een 'onofficiële bijverdienste van maken :'trespassing with Nora'. Het komt er dan wel op aan te weten waar de 'lunatics who might shoot at you' wonen.
Frans was al heel lang van plan om eens te gaan kijken naar het artificiële rif bij Grayton state park. Ze hebben daar een aantal ronde betonnen zuilen in het water gezet in de vorm van een schildpad. Het beton geraakt begroeid en dat trekt al snel vissen aan. Gelukkig had ik gisteren al wat in zee gezwommen met mijn snorkel want ik ben allesbehalve zeker van mezelf in zee. Toen Frans bij de ingang informeerde naar het rif kregen we meteen een plankje mee met daarop een rode vlag zodat men zou kunnen zien dat er mensen aanwezig zijn. Gelukkig waren er ook een paar duikers zich aan het klaarmaken, die maakten het ons gemakkelijk om het rif te vinden en hadden daar ook al een vlaggetje geplant dat we als richtingaanwijzer konden gebruiken. Het bleek nog maar eens wat een sukkel ik ben in het water. Om te beginnen deed ik mijn zwemvliezen te vroeg aan, stappen ging niet, dus dan maar direct met mijn buik in het water. Daarna kwam ik niet vooruit met die ondingen aan. Frans heeft me wel wat instructies moeten geven, gelukkig had ik dat vlaggetje aan mijn arm zodat hij zag dat ik achter bleef. Het rif ligt trouwens wel een paar honderd meter van het strand af. Toen ik er eindelijk was had ik al niet zoveel zin meer. Frans is als een vis in het water en ik lijk de hele tijd te knoeien met alles. Ik heb dan toch een aantal torens bekeken en inderdaad zie je daar wel veel meer soorten. Het zal zeker geen hotspot voor duiken worden zoals de rode zee maar je hebt er allesinds wat te zien. Frans heeft mijn flippers bij zich genomen zodat ik gewoon terug kon zwemmen. Het deed zo'n deugd daarvan verlost te zijn! Daarna zijn we nog maar eens onze parasol en strandstoelen gaan halen om op het strand te drogen (de derde keer al deze week, het wordt erg). Dat was een geluk want net voor we gingen vertrekken hoorde ik iemand zeggen : 'a giant turtle in the water'. En inderdaad, je zag een donkere vlek vlak onder de waterspiegel voortbewegen.Frans twijfelde nog of het geen enorme rog zou zijn, tot het beest zijn kop uit het water stak. Met wijdopen bek, waarschijnlijk om de omstaanders af te schrikken. Waarschijnlijk was het een 'loggerhead turtle'. Er zijn verschillende soorten die hier hun eieren komen leggen. Er is dan ook een organisatie die de nesten beschermd. Die komen 's morgens heel vroeg kijken of er sporen zijn in het zand. Als er een nest is wordt het afgeschermd zodat het niet verstoord wordt. Soms worden de nesten ook verplaatst. Een probleem voor de kleine schildpadjes is dat ze het licht van de maan volgen naar zee. Nu de hele kust bijna bebouwd is krijg je lichtvervuiling en lopen die beestjes soms de verkeerde richting uit waarbij ze natuurlijk nog meer kans lopen om opgegeten te worden, nog voor ze in het water zijn. Diegenen die hier in het statepark uitkomen hebben geluk.
Gisteren avond zaten we ook al op het strand. (dit is om iedereen jaloers te maken) met een beker wijn naast onze stoel en crackers om de zonsondergang te aanschouwen. We kregen een goed spektakel want niet allen de kleuren en workenformaties waren decoratief maar bovendien kregen we nog een lichtspektakel boven land. Daar hingen een paar serieuze bloemkolen die regelmatig oplichtten door bliksemschichten. We zijn dus blijven zitten tot het helemaal donker was (dat gaat hier wel redelijk snel). Vanmiddag kunnen we nog naar wat optredens gaan zien die worden georganiseerd om de slachtoffers van de orkanen te steunen. Dat is bij Gulfplace een appartementencomplex bij het hoofdstrand van Santa Rosa. Daarna heb ik nog heel wat boontjes te doppen, letterlijk, ze kunnen hier dan ook niks in kleine verpakkingen verkopen. We eten ook koteletjes omdat je er daarvan 2 kon kopen. Je zou zeggen dat iedereen hier een groot gezin heeft maar dat is natuurlijk niet zo. Gelukkig wordt er toch nog redelijk wat in bulk verkocht zodat je niet altijd de helft van wat je koopt moet invriezen.
Ieder jaar is er hier weer meer bos verdwenen. Langs de hoofdweg verdwijnen er grote stukken voor winkels en bewoning. Dan blijft er gewoon niks staan. De terreinen worden herleid tot een zandvlakte. Als er huizen komen blijft er gelukkig wel wat groen maar anders wordt alles geasfalteerd. Opvallend is dat er hier aan de kust niets wordt geproduceerd, het zijn allemaal winkels en diensten.
In de zijstraten worden er ook veel nieuwe wijken aangelegd. Hier valt het vooral op dat de nieuwe huizen zoveel groter zijn. Er zijn minder en minder vakantiebungalows aan de kust. Nu wordt er veel meer in de hoogte gebouwd. Voor gulfport stonden 3 mooie bungalows met een grote tuin, daar worden nu lelijke appartementen gezet.
Spijtig genoeg zal het er niet op verbeteren want er staat nog enorm veel bos (en minder duinen) te koop, vaak grote percelen voor projectontwikkeling. Als je langs het strand wandelt staan er overal bordjes ;'these dunes are nog ment to walk on', ik denk er dan altijd bij dat wandelen niet mag maar erop bouwen wel.
Niet dat die projecten altijd lelijk zijn. Een paar dagen geleden fietste ik door de wijk 'forest lakes' ; de huizen stonden daar in het groen en de straten werden smal gehouden. Over de meren hadden ze ook weer wandelbruggen aangelegd. Het stuk van het Washington state forest dat erachter ligt was veel kaler. Blijkbaar doen ze hier ook aan bosbouw. Het beheer van de bossen is hier ook speciaal. Als je het zijn gang laat gaan worden het echte oerwouden. Om de zoveel jaar worden stukken bos gecontroleerd in brand gestoken. Het onderste deel van de stammen van de dennen is dan zwart geblakerd. De palmetto's blijven zo ook laag en er komen weer meer bloemen. Je kan het een beetje vergelijken met onze heide waar ze schapen inzetten om de hei te vrijwaren. Het rare is dus dat de privé bossen veel meer verwilderd zijn dan de staatsbossen.
Ik ben wel eens benieuwd of we de komende jaren nog wel groen zullen zien langs dit stuk van de snelweg. Van de andere kant heeft Florida nog wel erg veel bos, als je de snelweg naar het zuidoosten neemt rijdt je voor uren aan een stuk tussen een groene muur. Ze hebben zowiezo een veel groter percentage aan bos dan wij in de lage landen.
Gisteren met het fietsje naar topsail geweest. Enkele plaatsen zijn nu bezet op de camping. De winkel was net weer open maar had geen kaart met de vogels van Florida. "Be safe" was de goede raad die de vrijwilliger in de winkel me nog gaf. De asfaltweg tot het eerste meer was langer dan ik me herinnerde. Nu is de 'trail' langs het meer wel vrij gemaakt. Ze moeten hier echt wel de grove middelen gebruiken en de paden af en toe terug open kappen. Misschien komen er hier uiteindelijk ook te weinig wandelaars om het pad vrij te houden. Het is wel één van de mooiere wandelingen in Topsail. Op de kruising naar het strand ga ik rechts om naar het volgende meer (Morris) te wandelen. Een stukje van de weg is zelfs drassig. Ik ben blij te zien dat ze de houten loopbrug verderop hebben hersteld. Vorig jaar stapte ik over het lint dat de toegang ontzegde en daarna moest je uitkijken waar je je voeten zette. Vanop de loopbrug heb je wel een mooi zicht op de plassen met waterlelies tussen het hoge gras. Alligators krijg ik niet te zien. De visarend zit deze keer mooi model voor me op een dode boom. Goed dat ik mijn verrekijker bij heb want als ik dichterbij kom zoekt hij een andere boom op. De tweede loop van de wandeling laat ik voor een andere keer. Er werd onweer voorspeld rond 11 uur en de lucht wordt hier en daar donkerder. Je kan de elementen hier beter niet uitdagen, er is hier geen kat. Op de terugweg fiets ik nog naar de hoofdstrandingang, daar zie ik één familie. De zee is wel terug helder, spijtig genoeg heb ik mijn bikini niet mee want de temperatuur is echt laf. Mijn T-shirt en mijn short zijn al nat van het zweet.
Na de middag neem ik voor het eerst sinds maanden het verhaal nog eens door dat ik in Tignes begon te schrijven. Het is meer dan ik verwachtte. Ik heb wel zin om er verder aan te werken. Voor een tijdje zit ik op onze veranda, er is daar gelukkig ook een stopcontact. Heel lang houdt ik het niet uit, het is echt vochtig en warm buiten.
Ik zet al vroeg de linzen op die we bulk kochten bij 'whole foods'. Frans wil zoals ik verwachtte nog even naar zee voor het eten. Deze keer heb ik mijn bikini aan maar trekt het water me niet aan, te hoge golven en niet meer helder. De lucht is wel mooi, boven het vasteland hangen er enorme bloemkoolformaties. Er was dan ook onweer voorspeld maar het blijft rustig, er is dan ook zo goed als geen wind.
Een jetlag in deze richting heeft zo zijn voordelen. Om halfzeven waren we al pancakes aan het eten en om twintig voor acht ben ik op wandeling vertrokken. Er zijn wel wat gevallen takjes op het wandelpad naar zee maar verder merk je niet veel van de windvlagen van gisteren. Op het strand staat er nog wel een stevige wind die nu uit het westen komt. Normaal gezien zijn slechts de eerste golven aan het strand heel licht doorzichtig groen. Nu is heel de golf een donkergroene soep, precies of ze er de mixer hebben ingezet. Ik ben eens benieuwd wanneer de blauwtinten er terug zullen zijn. Er zit ook een zwart laagje op het witte zand.
Wel positief is dat er hier opvallend weinig afval op het strand terecht komt, misschien is dat anders als de wind uit het zuiden komt. In de Dominicaanse republiek en centraal Amerika kon je op sommige plaatsen wel gaan huilen omdat er zoveel rommel lag aan zee. Twee keer heb ik zelf wat opgeruimd maar je beseft dat dat een druppel is op een hete plaat.
Op een uur was ik bij de strandingang van het Topsail park. Het verwonderde mij al dat er zo weinig wandelaars waren maar de camping is er gewoon leeg. Meestal staat het hier vol met gigantische mobilhomes, eigenlijk lijken ze meer op vrachtwagens, maar nu is er niet één. De rangers zijn allen bezig met het opruimen van gevallen takken en bladeren. Ik steek door naar de cypress wijk langs een kleine bosweg. Nieuw zijn de waarschuwingspanelen voor beren. Ik weet nu dat ik me groot moet maken, lawaai schrikt hen af, zachtjes praten (engels?) en achteruit moet stappen. De zwarte beren hier zijn van nature schuw maar ze verliezen snel habitat door de vele nieuwe wijken die worden aangelegd. Achter onze straat is er ook state forest maar de stukjes in onze buurt zijn erg versnipperd. Daardoor krijg je dan ook meer ontmoetingen tussen mensen en beren. Cypress garden is gebouwd rond enkele plassen met waterlelies en moerascypressen. Over eentje is een houten wandelpad gebouwd. Het gros van de bewoners van SRB weet niet eens dat er hier van die prachtige kleine moerassen zijn. Er is dan ook maar één straatje dat ernaartoe leidt wat geen hek heeft. Als ik terug op de hoofdstraat kom is het al warm. Ik loop achter de school door. Die is in een aantal jaren flink gegroeid. Het verwondert me altijd dat ze bijna alle bomen gekapt hebben zodat de kinderen geen schaduw hebben om te spelen. Scholen zijn hier toch een beetje als fabrieken vind ik. waarschijnlijk is het binnen beter maar van buiten spreekt het gebouw niet aan. Bovendien hebben ze dan nog een beeld van een klauwende beer voor de ingang gezet. Niet erg uitnodigend voor kleine kinderen.
vrijdag 8 september is niet onze beste dag. Wie wil er nu ook de volgende ochtend een vliegtuig nemen richting orkaan Irma (een obese maar erg actieve Irma)?
Gespannen doen we nog allerlei klussen voor we onze koffers pakken. Frans zit net uitgeteld in de zetel, ik in de douche als het bericht binnenkomt dat onze vlucht is geannuleerd. We zijn alle twee opgelucht. Het vliegen en landen op Orlando schrok ons niet af. Wel het feit dat we moeilijkheden zouden ondervinden om noordwaarts te rijden. De maatschappij heeft ons geduld op de proef willen stellen. Als wij als eerste een andere route aanvragen is het natuurlijk aan ons om de verandering te betalen. Frans belt de volgende ochtend naar de luchtvaartmaatschappij en kan een vlucht over Atlanta naar Fort Walton Beach krijgen. Ideaal voor ons want veel dichter bij onze bestemming. Toch boeken wij meestal een vlucht naar Orlando omdat die zoveel goedkoper zijn en ons bovendien nog de mogelijk geven een beetje toerist te spelen in het midden van Florida (kanovaren en zeekoeien zien...)
Uiteindelijk kunnen we nog wel een paar uurtjes gebruiken om het huis beter in orde te maken voor ons vertrek. Daarna is het genieten van de gewonnen dag. De zaterdagmarkt in Antwerpen is voor ons al eeuwen geleden en een goed alternatief voor onze lege koelkast. Niet alles is even lekker maar we komen zeker nog eens terug om de betere hapjes te ontdekken. 's Avonds gaan we op ons elan verder en 'verfijnde hapjes' proeven op 'Wezel culinair". De hapjes zijn inderdaad heel lekker maar de oplaadkaart om ze te bestellen is al even snel leeg als de bordjes. Ondanks het frisse weer blijven we toch een paar uurtjes plakken.
Zondag 9 september zijn we dan toch om 7u30 onderweg naar de luchthaven.
We zitten in het middendeel van het vliegtuig. Voor mij is het onbegrijpelijk dat we bijna de hele vlucht bij kunstlicht doormaken. Iedereen aan het raam doet zijn luikje dicht. Willen die mensen echt niet weten dat ze in of boven de wolken zijn? Voor ik zelf een film kies kijk ik half mee met een buur die voor een actiefilm met Tom Cruise koos. Typisch een film die je best zonder tekst en klank kan zien.
In Atlanta is het niet te druk. Waarschijnlijk gaat deze luchthaven morgen ook dicht. Opvallend is dat al het vliegend personeel blank schijnt te zijn en in de luchthaven bijna alle werknemers zwart zijn. Om 17u10 zijn we dan op weg naar NW Florida. De lucht is heel speciaal. Ik denk dat Irma hier alle wolken in rijtjes blaast.
Fort Walton is echt een kleine luchthaven maar nu wel één van de twee die nog open is in Florida. Frans had op voorhand een taxi besteld. De bestuurster is heel zwaar, dat kan je bovendien ook nog aflezen op haar kaart die in de auto hangt : lengte 5ft 4 en 249 pond. De wegen zijn zo goed als leeg en er staat een fikse frisse wind. We zijn snel thuis.
Het is nu 1uur s'nachts maar het lijkt ons verstandig om toch nog boodschappen te gaan doen. Het is niet zeker of de winkels morgen open zijn. De storm kan nog altijd onze richting op komen. Alle water is uitverkocht, blijkbaar is dat een van de voorzorgen die je moet nemen. Onze kop is niet meer echt fris, hopelijk moeten we het de volgende dagen niet doen met wat we nu in onze kar hebben liggen.
Toch nog even op TV kijken hoe het er verder in Florida aan toe gaat. Het kon erger, dat is duidelijk. De uitzending is wel vreselijk, telkens je denkt :"ah dat wil ik zien", komt er een reclame. Dan schakel je dus over van "irma in volle actie" op een herfstlandschap in Japan of een lang verhaal van iemand die je heel geloofwaardig iets wil verkopen. Leve de VRT!
Uiteindelijk slapen we toch wel goed, alhoewel de nacht lang duurt!
Vandaag blijken we hier hetzelfde weer te hebben als in België, veel wind en regen. We rijden even naar het strand. De meeuwen zien er niet gelukkig uit zoals ze in rijtjes geparkeerd staan met hun staart naar de wind. Ik vertel hen dat het morgen beter wordt.
Deze morgen gezellig lang blijven ontbijten. Er is dan ook geen reden tot haast, het is goed aan het regenen. Hier dichtbij is het Savannah park. Onze gastvrouw geeft een tip voor een mooie wandeling daar. Om 12 uur starten we onze wandeling vanuit de camping. Op het eerste stuk is er volop activiteit want dit weekend gaan ze "civil war" spelen op het terrein. Er staan al een heleboel katoenen tenten opgesteld en een groot deel van het volk is al verkleed. We kunnen al enkele geweren en kanonskogels bewonderen alsook een huisje op wielen (voorloper van de RV's daar). Er is een betonnen pad aangelegd op een dijk, dat houdt onze voeten goed droog want de omgeving ziet er verder erg nat en zompig uit. We zien enkele vogeltjes maar krijgen niet echt de kans om de verrekijker boven te halen. We hebben in alle geval anderhalf uur onze benen gestrekt en genoten van de frisse lucht met een flinke bries.
In Fort Pierce eten we een sandwich met gebakken vis en lopen we even door de hoofdstraat. De wind is intussen flink aangewakkerd. Het is ook al na 3 uur en omdat we fort Pierce al eens hebben bezocht is er geen reden om verder rond te lopen. Dan kan ik mijn blogs aanvullen voor ik terug in België ben en mijn koffer herpakken voor de reis.
We rijden even om naar het Morikami
museum (Japanse tuin en museum), dat ligt bijna achter de hoek en ik zag dat ze een origami
tentoonstelling hebben. De tuin is nog altijd mooi, er wordt hier
flink wat gesnoeid. De witte reiger poseerde speciaal voor mij. De tentoonstelling zelf valt me een beetje tegen.
De stukken zijn mooi maar in NWT tijdschrift had ik al foto's gezien
van meer spectaculaire vouwkunst.
We gaan langzaam langs de kust rijden.
De A1A geeft niet veel spectaculaire zichten op zee maar je hebt wel
mooi aangelegde stukken, de meeste huizen en appartementen zijn heel
verzorgd. Het contrast met de kustweg naar Boca Chica is groot. Bij
West Palm vindt je een aantal lelijke paleizen waarvan er één van
Trump zou zijn. We veronderstellen dat het onding met een reuze vlag
zijn stulpje is.
Langs de intercoastal zie je ook enorm
veel boten, er is hier dan ook overal water.
We lunchen in zo'n typisch groot
restaurant waar het plafond vol hangt met oud scheepsgerief.
Noordelijker volg ik even de A1 langs
een natuurpark dat aan de heide doet denken. De begroeiing is er
veel armer, de grond is puur wit zand. In Sint Lucie heb ik wat
moeite om de Indian river road te vinden die langs de westzijde van
de intercoastal loopt. Daar heb ik 2 jaar geleden met de minifiets
gereden. Je rijdt daar de hele tijd vlak langs het water. Het
terugrijden langs de A1A viel toen erg tegen omdat ik toen niet
alleen moe was en voor donker terug wilde zijn maar die route was ook
veel saaier. We moeten wel een stukje terugdraaien voor onze
logeerplaats. Die ligt in een heel saaie wijk met superrechte straten
met te veel gazon en te grote opritten. 's Avonds zijn sommige
huizen wel spectaculair door de overdadige kerstversieringen.
We eten in Port Sint Lucie bij de
cottage grill. Een kok uit Newfoundland die duidelijk de ambitie
heeft om de mensen goed eten voor te schotelen. De sfeer is er relax
en de prijzen naar Florida normen heel redelijk.
Terug in de airb&b hebben we nog
een gezellig gesprek met de eigenaars en de andere Duitse gasten. De
eigenaar is een helicopterpiloot die vooral graag tijd uittrekt om
met zijn catamaran de Caraïben te verkennen. Ze hebben al maanden
op hun boot gewoond en bijna alle eilanden verkend. De man gaat op
jacht met zijn speer zodat ze bijna volledig onafhankelijk zijn. In
sommige wateren mogen ze echter niet vissen of blijkt alle visvangst
in concessie te zijn gegeven aan grote Chinese schepen. Voor hun zijn
de Bahama's ideaal.
Ze hebben vroeger ook in Panama
gewoond, dat zag ik direct aan de tas met mola(patchwork van daar). Binnenkort gaan ze weer
zeilen omdat er in de winter veel minder te doen is als piloot en hij
al zijn werkuren al heeft gepresteerd. Zij heeft hier heel het huis
ingericht en is nu bezig nieuwe overtrekken te maken voor de kussens
in hun boot.
In de voormiddag nog even genoten van
het zwembad, het is warm vandaag en de zon schijnt.
De vlucht is minder spectaculair dan bij het heengaan. Het licht zit anders en ik denk dat we ook hoger
vliegen. Een uur na de landing kunnen we al vertrekken. We krijgen
een gratis upgrade bij Alamo, alles past dus makkelijk in de auto. Er
is een beetje file als we door Fort Lauderdale rijden tijdens het spitsuur
maar in Antwerpen zijn we erger gewoon. De airb&b ligt in een
typische community, maar heeft mooie oude bomen. De huizen,die zeker
30 jaar oud zijn, zijn allen identiek, ook de kleur. Ik verwacht me
al aan zware donkere meubelen. Maar Paola heeft alles eruit gegooid
en binnen is het licht en modern. Ze heeft een prachtige keuken en
wij krijgen een ruime kamer. Zij is zelf van Peruviaanse afkomst een
werkt als binnenhuisarchitecte voor hotels. Siska, het hondje heeft
niet zo graag gasten in huis.
Delrey is ook een prima plaats om uit eten te
gaan. Atlantic avenue is een aaneenrijging van terrassen. Bij
Farmhouse specialiseren ze in groenten, joepie!
Net over de spoorlijn knalt live
rockmuziek uit een café, de drie gasten kunnen er wat van. Het
publiek bestaat voor een groot deel uit Harley D. rijders. Hun
bikes staan naast de spoorlijn. Scherp door de bocht gaan
hoort er niet bij want de koffers achteraan slepen zo al bijna over
de grond.
We wandelen nog een blok en horen
drums. Het plein is de site voor de alternatieve gemeenschap die
kunstjes uitvoeren of dansen op de drums van de circle. Het weer is
er dan ook perfect voor. Dit is waarschijnlijk de laatste avond dat
we in T-shirt zullen rondlopen en buiten kunnen eten.
De volgende dagen zal er niet veel te vertellen zijn. We zitten nog een week in Boca Chica. Vandaag heb ik een barkruk gevraagd zodat ik nu mijn privé tafel heb aan de ongebruikte bar aan het zwembad. Vandaag heb ik er een kei overgetekend. Het resultaat is niet denderend maar ik heb wel een prima werkplek gevonden. Onze kamer is nogal donker en niet echt aantrekkelijk om lang te verblijven. Voor de wifi zitten we op sofa's, vooraan op de patio van het hotel.
De eigenaar is vooral geïnteresseerd in waterski en zou beter de kamers wat opfrissen. Alles is netjes hoor maar niet alles werkt meer naar behoren en de spreien zien er wat triestig uit.
Zo goed als alle straten ben ik hier al door gewandeld en het strand is nu ook niet zo super. Deze morgen ben ik nog mee gegaan naar de waterski om daar wat oefeningen in mijn Spaanse boek te maken. Daar zit je gezellig en in de schaduw maar dan moet je wel bijna een half uur heen en terug rijden over een weg die de laatste dagen (door veel regen) nog slechter is geworden. Wij zijn dus gelukkig aan die regen ontsnapt.
Deze namiddag heb ik nog lang gezwommen ter compensatie van het feit dat ik hier niet kan fietsen. Ik heb hier trouwens nog geen fietser gezien iedereen bromt hier.
Nochtans ben ik begonnen met het
fotograferen van de zon die speciaal voor ons vlak voor ons terras
opkwam. Bovendien zat er nog een soort reiger met kuif en dikke bek
aan het zwembadje.
Dankbaar voor het mooie schouwspel ben
ik daarna met een grote plastiek zak naar het strand getrokken. Mijn
goede daad is niet zichtbaar want alleen valt er niet aan te
beginnen. Ik heb maar een stukje gedaan waar er bij regenweer water
naar de zee stroomt. Het strand van het hotel ziet er trouwens niet
vuil uit maar toch liggen er vooral dopjes van flessen. Bij een
poging tot snorkelen ben ik dan later de snorkel verloren, heb ik
verdorie zelf een stuk plastiek in zee achtergelaten. Zoeken heeft
niet geholpen. De golven zijn hier vlak bij het strand van het
krachtige type die steentjes tegen je benen kletsen en waar je niet
zomaar blijft staan. Ik voel me in alle geval een pak geruster in het
kleine zwembadje waar ik tenminste niet moet terugvechten. Het gras
hier onder de palmen is ongelooflijk zacht en moet maar 2 keer per
jaar gemaaid worden.
Vandaag hebben we betaald voor wifi,
dus profiteren we ervan op het terras.
Voor de lunch vinden we een gezellig
tafeltje langs de straat. Eigenlijk hoef je zelfs niet te vragen wat
ze verkopen want het is zo goed als altijd kip met boontjes, rijst en
sla. Daarna nemen we het kleine kustweggetje door het dorp dat zeker
de prijs wegkaapt voor de langzaamste passage zonder dat je een
andere auto tegenkomt. Je hebt er een vijftal grote goten en zeker
evenveel verkeersdrempels. Hier boven in de bergen ligt de larimar
mijn. Dat is een lichtblauwe halfedelsteen die alleen hier te vinden
is. In het dorp koop ik twee paar oorbelletjes. Ze verkopen hier
voornamelijk de ruwe stenen. Het restaurant er tegenover wordt ons
aangeraden door de eigenares ervan die duidelijk zelf haar eigen
kostje lust. Een beetje verderop ligt het strand van San Rafael. Dat
is een breed kiezelstrand. De rivier die er op uitkomt hebben ze
door dammetjes in badjes verdeeld. Frans test eerst het water van de
oceaan uit maar je moet hier blijkbaar nog meer vechtlust hebben om
te baden dan bij ons hotel. Verder is het hier rustig met een paar
families met spelende kinderen die duidelijk van het water (vooral de
rivier) genieten.
Terug in het hotel is de zon verdwenen
van het strand, ideaal om nog even te wandelen. Ik ben nog wat isimo
aan het jutten en stukjes spons die geslepen zijn als de keitjes van
het strand. Een vrouw wil me een paar schelpjes verkopen maar ik heb geen
centen bij. Ze toont me een stuk aangespoeld koraal, ik kan er haar
een mooier geven. Ze werkt in het hotel voorbij de rotsmuur waar het
nu ook erg kalm is. Met kerst zou het hier allemaal vol moeten
zitten. Behalve als je van zandstranden houdt is het hier wel veel
mooier dan in de buurt van Boca Chica waar we vanaf morgen weer
zullen zitten.
Frans was al heel lang van plan om eens te gaan kijken naar het artificiële rif bij Grayton state park. Ze hebben daar een aantal ronde betonnen zuilen in het water gezet in de vorm van een schildpad. Het beton geraakt begroeid en dat trekt al snel vissen aan. Gelukkig had ik gisteren al wat in zee gezwommen met mijn snorkel want ik ben allesbehalve zeker van mezelf in zee. Toen Frans bij de ingang informeerde naar het rif kregen we meteen een plankje mee met daarop een rode vlag zodat men zou kunnen zien dat er mensen aanwezig zijn. Gelukkig waren er ook een paar duikers zich aan het klaarmaken, die maakten het ons gemakkelijk om het rif te vinden en hadden daar ook al een vlaggetje geplant dat we als richtingaanwijzer konden gebruiken. Het bleek nog maar eens wat een sukkel ik ben in het water. Om te beginnen deed ik mijn zwemvliezen te vroeg aan, stappen ging niet, dus dan maar direct met mijn buik in het water. Daarna kwam ik niet vooruit met die ondingen aan. Frans heeft me wel wat instructies moeten geven, gelukkig had ik dat vlaggetje aan mijn arm zodat hij zag dat ik achter bleef. Het rif ligt trouwens wel een paar honderd meter van het strand af. Toen ik er eindelijk was had ik al niet zoveel zin meer. Frans is als een vis in het water en ik lijk de hele tijd te knoeien met alles. Ik heb dan toch een aantal torens bekeken en inderdaad zie je daar wel veel meer soorten. Het zal zeker geen hotspot voor duiken worden zoals de rode zee maar je hebt er allesinds wat te zien. Frans heeft mijn flippers bij zich genomen zodat ik gewoon terug kon zwemmen. Het deed zo'n deugd daarvan verlost te zijn! Daarna zijn we nog maar eens onze parasol en strandstoelen gaan halen om op het strand te drogen (de derde keer al deze week, het wordt erg). Dat was een geluk want net voor we gingen vertrekken hoorde ik iemand zeggen : 'a giant turtle in the water'. En inderdaad, je zag een donkere vlek vlak onder de waterspiegel voortbewegen.Frans twijfelde nog of het geen enorme rog zou zijn, tot het beest zijn kop uit het water stak. Met wijdopen bek, waarschijnlijk om de omstaanders af te schrikken. Waarschijnlijk was het een 'loggerhead turtle'. Er zijn verschillende soorten die hier hun eieren komen leggen. Er is dan ook een organisatie die de nesten beschermd. Die komen 's morgens heel vroeg kijken of er sporen zijn in het zand. Als er een nest is wordt het afgeschermd zodat het niet verstoord wordt. Soms worden de nesten ook verplaatst. Een probleem voor de kleine schildpadjes is dat ze het licht van de maan volgen naar zee. Nu de hele kust bijna bebouwd is krijg je lichtvervuiling en lopen die beestjes soms de verkeerde richting uit waarbij ze natuurlijk nog meer kans lopen om opgegeten te worden, nog voor ze in het water zijn. Diegenen die hier in het statepark uitkomen hebben geluk.
Ieder jaar is er hier weer meer bos verdwenen. Langs de hoofdweg verdwijnen er grote stukken voor winkels en bewoning. Dan blijft er gewoon niks staan. De terreinen worden herleid tot een zandvlakte. Als er huizen komen blijft er gelukkig wel wat groen maar anders wordt alles geasfalteerd. Opvallend is dat er hier aan de kust niets wordt geproduceerd, het zijn allemaal winkels en diensten.
Gisteren met het fietsje naar topsail geweest. Enkele plaatsen zijn nu bezet op de camping. De winkel was net weer open maar had geen kaart met de vogels van Florida. "Be safe" was de goede raad die de vrijwilliger in de winkel me nog gaf. De asfaltweg tot het eerste meer was langer dan ik me herinnerde. Nu is de 'trail' langs het meer wel vrij gemaakt. Ze moeten hier echt wel de grove middelen gebruiken en de paden af en toe terug open kappen. Misschien komen er hier uiteindelijk ook te weinig wandelaars om het pad vrij te houden. Het is wel één van de mooiere wandelingen in Topsail. Op de kruising naar het strand ga ik rechts om naar het volgende meer (Morris) te wandelen. Een stukje van de weg is zelfs drassig. Ik ben blij te zien dat ze de houten loopbrug verderop hebben hersteld. Vorig jaar stapte ik over het lint dat de toegang ontzegde en daarna moest je uitkijken waar je je voeten zette. Vanop de loopbrug heb je wel een mooi zicht op de plassen met waterlelies tussen het hoge gras. Alligators krijg ik niet te zien. De visarend zit deze keer mooi model voor me op een dode boom. Goed dat ik mijn verrekijker bij heb want als ik dichterbij kom zoekt hij een andere boom op. De tweede loop van de wandeling laat ik voor een andere keer. Er werd onweer voorspeld rond 11 uur en de lucht wordt hier en daar donkerder. Je kan de elementen hier beter niet uitdagen, er is hier geen kat. Op de terugweg fiets ik nog naar de hoofdstrandingang, daar zie ik één familie. De zee is wel terug helder, spijtig genoeg heb ik mijn bikini niet mee want de temperatuur is echt laf. Mijn T-shirt en mijn short zijn al nat van het zweet.
