De crisis nekt ons en we zullen eigenlijk, tegen onze zin, moeten overgaan tot het ontslag van al wie hier bij ons werkt, omdat dat de enige manier is om snel de kosten te drukken. De inkomsten verminderen jaar per jaar, de leningen liggen nog heel zwaar. We zijn zelfs 'buitengesmeten' deze week bij de bank waar wij de grootste lening hadden. Dinsdag mag ik voor een bespreking naar een andere bank en ik hoop daar opnieuw aan een financiering te geraken..... Zucht.... Ik heb het gisteren tegen m'n ouders verteld. Die mensen hebben al zo veel voor ons gedaan op financieel vlak. Ik was echt 'beschaamd'. Ik zadel hen niet graag steeds op men onze financiële problemen. Ik slaap de laatste nachten echt slecht en ik heb er verschrikkelijk veel hartepijn van dat ik onze werknemers, met wie het nu allemaal goed vlot, allemaal ga moeten afdanken....
Ik wil niet nalaten elke maand toch iets te schrijven. Zo klopt mijn archief Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden. En ik ben weer begonnen om er wat kilo's af te krijgen. Ik begon zo bij de randgevallen van de gewone maten te raken, en ook al eens erbuiten. Het heeft me veel tijd en moeite gekost om er terug aan te beginnen. Ik ben toen gestart ook met een bepaald dieet waarbij je van alle soorten poedertjes en shake-jes moest eten en drinken. Vrij duur. Ben ik na een maand gestopt. Ik ben er toch al 4 kwijt hé ! Nu nog 4 te gaan en het is ideaal : niet te dik en niet te dun. Ik kreeg toch wel een boost om nu m'n tweede deel aan te vatten : iemand die mij dit weekend had gezien en zei dat ik er goed uitzag. En dan nog terloops via een mail van iemand waar ik vroeger mij ging wegen hoe het nu nog met mijn kilootjes gaat. Vond ik wel leuk dat er nog interesse was, ondanks het feit dat ik niet meer ga. Dit jaar een communicantje, misschien is dat ook wel een groot stuk van de motivatie Onlangs kregen wij nachtelijk bezoek..... Ja, ik was het ooit eens verwachende. Voor mij moeten ze nu niet meer komen. Bij deze sluit ik mijn litanie af. Mijn oogjes vallen bijna dicht. Doei.
Soms vraagt een mens zich af .... als je je hele leven moet leven met een man die eigenlijk nog heel veel aan een ander denkt.....
Is dat dan de moeite waard ? Of zou hij zich beter wagen bij die andere die eigenlijk ook bezet is ondertussen..... maar ze sms'en af en toe nog.... en uit hun smsjes kan je merken dat ze elkaar niet vergeten zijn..... Maar ik denk dat hij haar liever ziet dan zij hem.
Ik krijg er de tranen van in m'n ogen.
Ik ben misschien niet altijd even happig en niet altijd even vriendelijk.
Wij delen ook lief en leed met elkaar.
Al ons geluk, al onze miserie, onze kinderen... die wij alletwee even graag zien.
Maar wij zien ook niet graag de andere lijden, alé, ik toch hem zeker niet.
Ik vraag mij dan af : in hoeverre ben ik eigenlijk belangrijk voor hem ? Werken en routine en daarmee basta ?....
En is er van gevoel niet veel sprake ?
Het is ook niet dat, als je hele dagen samen woont en werkt, het van 'schatje' langs hier en 'schatje' langs daar zal zijn....
Liefde zit hem volgens mij ook veel in de dingen die je voor en met elkaar doet.
Het is ook een soort vertrouwen, gehechtheid, weten dat je kan rekenen op elkaar.
Of moet ik het me gewoon allemaal niet aantrekken ?
Mannen zijn soms zo moeilijk te benaderen. En ik las eens dat je hen zeker ook niet mag dwingen tot een gesprek.
Dat dat alleen maar de tegenstelde reactie uitlokt.
Waarschijnlijk kunnen mannen beter praten met andere vrouwen dan hun eigen vrouw.
Ofwel blijven ze steeds op zoek naar iets wat ze thuis niet vinden.
't Is bijna weer al een maand geleden dat ik hier nog eens wat krabbelde. Ik had nochtans wel af en toe eens zin, maar dan komt het er niet meer van. We staan weer voor de feestdagen. Een drukke periode. Ik ga eerlijk gezegd blij zijn als het voorbij is. Ik heb een stil vermoeden dat we iets minder werk gaan hebben door de crisis. Mensen lopen naar de supermarkten die extra lang open zijn en velen zijn ook al heel het weekend en de maandag thuis. Als we genoeg werk hebben is dat voldoende. Ik slaap eigenlijk liever langer dan twee uur.
Ondertussen heeft onze werkneemster die deze zomer geopereerd is en een paar maanden extra buiten strijd was haar ontslag ingediend. Ze verhuist en het is nog eens een aantal kilometers verder en ze ziet dat dan niet meer zitten om naar hier te komen. Ze heeft al ander werk. Nu ja, voor ons des te gemakkelijker, want wij waren toch al van plan om haar te ontslaan omdat ze ook niet meer zo capabel was als voorheen en wij ergens moeten snoeien. Om met flinke financiële stappen vooruit te gaan zouden we onze kokkin ook moeten ontslaan. Maar dat is nog even zien en afwachten. Het is een alleenstaande mama met 2 kids en zij kan ook niet op alle momenten die wij eigenlijk zouden willen hier zijn. Mijn man ziet het alleszins niet te vet zitten om zonder personeel te werken. Alé, zonder.... we houden dan nog 2 partimes.... Ik zou het graag eens willen proberen, 3 maanden, een half jaar en dan zien of het effectief vooruit gaat. En eigenlijk zou hij moeten luisteren naar mij, want we hebben nog maar eens financieel beroep moeten doen op m'n ouders. Bedoeling is dat alles netjes terugbetaald wordt.
Ik heb geprobeerd weer te starten met wat te vermageren, maar m'n leven is te 'zwaar' om dat te kunnen houden. Eens alles weer in normale lijnen verloopt zal het lijnen mij dan misschien ook weer beter lopen. Want we hebben hier eigenlijk al ons deel gehad dit jaar. Het is een jaar waar er heel veel in gebeurd is. Wij hopen beiden sterk dat 2013 een grote sprong vooruit is in de goede richting.
De hoogoplaaiende ruzie's zijn gelukkig al wat bedaard. M'n oudste dochter vroeg bedeesd of wij soms zouden scheiden omdat wij zoveel ruzie maakten.... Zucht.... Ik heb haar toen verteld dat dat altijd kan, maar dat dat de bedoeling niet is. Dat iedereen eens ruzie maakt en als je hele dagen tesamen werkt dat dat net hetzelfde is als met je zus de hele vakantie samen zijn. Dan maak je ook al eens meer ruzie ;-)
Een paar spannende dagen achter de rug, maar daar zullen we het maar niet te veel over hebben. Hoog oplopende ruzie's, heel hoog oplopende ruzie's.... zucht..... Het zou je serieus doen twijfelen aan je relatie als het op die geweldige manier moet. Maar laat het mij hebben over de kleine deugden van 't leven. Over m'n jongste haar rake en grappige reacties. Zoals bv toen ik met hun boekentassen overladen werd en ik reageerde : 'Ik ben toch jullie pak-ezel niet.' Waarop de jongste antwoordde : 'Mama, een ezel is slim hoor.' En hoe ik vandaag bezig was tegen m'n schoonma over wat de kids van de Sint kregen bij haar : 'Die ceedeetjes, een paar playBOYS, euh... playmobils'.... Een boodschappenlijstje van iemand waarop stond : 100 gr trepar en 200 gr kiepenvelle. Ik wist wat het was ;-D Over m'n oudste die zooooo verlangde naar haar verjaardag en die we een fiets cadeau gedaan hebben (want ze moest er toch een nieuwe. Is 1m40 groot en reed nog altijd met haar kleine communiefietsje.
Best dat we al die dingen nog hebben.
Ik heb al verschillende programma's uitgedokterd voor volgend jaar. We moeten nu enkel nog tot een gezamenlijk akkoord komen. En dat is juist het moeilijkste. En we zullen moeten besparen op loonskosten. Ja, nog eens.....
Wij dachten altijd dat wij wat wij willen doen niet kunnen zonder personeel. Maar dat moet een foute redenering zijn. Als je met je personeel serieuse verliezen boekt. Dan klopt dit niet. Met je personeel moet je vooruitgang boeken, geen achteruitgang. Dus moeten wij anders werken met zo weinig mogelijk personeel. Ja, kopbrekertjes.
Zondag doen we het verjaardagsfeestje van de oudste. Ze ziet er al naar uit.
Maar nu zit er toch een gaatje in : februari 2013. Er zijn periodes geweest dat ik dagelijks hier kwam krabbelen, momenteel dat minder. Ik heb er daarom niet minder behoefte aan. We leven en lopen maar verder. Op personeelsvlak is van juli vorig jaar tot januari dit jaar nogal tumulteus geweest. Momenteel, buiten 1 zieke, zitten we weer op het goede spoor. Financieel zijn we er nog steeds niet. Ik hoop dat de leveranciers nog altijd wat geduld blijven hebben met ons. Maar ik begin er steeds meer voor te vrezen. We werken nu met 1 arbeidskracht minder en het lukt ook eigenlijk. Door herschikking werk en ook iets laten vallen. Maar als ik het zo allemaal eens uitreken hebben wij gewoon te veel leningen. En dat maakt het zo superzwaar. Het is soms heel erg belastend voor mijn man en ik. Heel erg belastend. Eens ik af en toe eens onder m'n optimisme schuif, mag je al zeggen dat het ver gekomen is. Ik bedoel dan m'n optimisme in het publiek, openbaar. Hier op papier komt het er allemaal uit zoals ik het eigenlijk echt wel denk. Dus schuilt er misschien toch nog meer pessimist in mij dan dat mijn buitenkant laat vermoeden.
