Een tiental dagen verplichte rust moeten houden want plots was daar een indringende rugpijn. Voorover buigen, grote stappen zetten of bruuske bewegingen gingen gepaard met een diepe pijnscheut in de lage rugstreek.

Na een CT-scan was het oordeel van de huisarts: hernia. Toch even slikken !

Een weekje ontstekingsremmers (Aceclofenac) en een pijnstiller (Tramadol) zouden de pijn moeten verhelpen.

Gezien ik mij hierbij toch niet al te goed voelde, besliste ik om ook eens een osteopaat te consulteren. Afgelopen woensdag mocht ik langskomen (één week nadat ik de eerste pijnscheuten gewaar werd). Ondertussen was 90% van de pijn al voorbij en voelde ik mij stukken beter. Normaal stappen ging terug en ook voorover buigen was geen probleem meer.

De diagnose van de osteopaat: inderdaad medisch gezien een hernia L5-S1 maar de uitstulping was nog relatief klein. In principe mag ik daar nooit geen last van hebben tenzij deze ontstoken geraakt wat in dit geval dus gebeurd was. Gezien de ontsteking ondertussen voorbij was, mocht ik terug gaan joggen :)

Vrijdagavond, dan maar afgezakt naar de Limberg in Herselt om deel te nemen aan de laatste manche van het Herselts Joggingcriterium. Een zo goed als volledig verharde omloop van 2,5 km met daarin de beklimming van de Limberg, een 'langzame' oplopende heuvel.

Keuze tussen 2 of 4 rondjes. De 5 km start was om 19:15 uur terwijl de 10 km van start ging om 20:00 uur. Gezien ik de kilometers absoluut kan gebruiken, viel mijn keuze dus op 4 rondjes.

Tijd genoeg om de lopers van de 5 km aan te moedigen, alhoewel ... op een bepaald moment viel de regen met bakken en bakken naar beneden dat ik maar wijselijk besloot om beschutting onder de tenten te zoeken. Wat een regenbui zeg. De lopers van de 5km liepen ondertussen door en doornat druppelsgewijs binnen :)

Ik begon het mij al stilletjes te beklagen dat ik in zo'n weer 10 km ging afhaspelen maar ... de weergoden waren ons gunstig gezind want zo'n 10 minuten voor de start begon het op te klaren en stopte het met regenen.

Ik starte vanachter want ik wou absoluut niets forceren en had toch een beetje schrik van de rug. Je weet immers maar nooit. Bovendien was het continue lopen op beton wat niet de ideale ondergrond is voor het opvangen van de schokken.

Naarmate de wedstrijd vorderde, versnelde ik ook om uiteindelijk na 53 minuten de aankomst te bereiken. Niets gevoeld en een heerlijk gevoel achteraf.

Ik kan mijn trainingsprogramma voor de halve marathon terug oppakken.