Leen geeft mij een duw waardoor ik van de trap val. Daardoor valt het geplande uitje naar Zeeland in duigen.
Geen haar op mijn hoofd denkt eraan om nu twee uur op de moto te gaan zitten met haar achterop. Ik haat het mens.
Woensdagavond, morgen is het vijftien augustus, het begin van een lang weekend.
Wat zal ik doen? s Avonds is er een fuif in open lucht, op het erf van een boerenhof. Sergio komt ook om de inhoud van zijn bierglas terug in het publiek te spuwen maar alles is beter dan samen met het kreng in één ruimte te moeten blijven.
Ik drink me lazarus en moet nog met de moto naar huis. Gelukkig is het niet ver, slechts vijf kilometer. En gelukkig weet mijn oude legermoto de weg. Tijdens de fuif dans ik met verschillende donkere schoonheden van wie ik mij de naam noch het gezicht zal herinneren.
Wellicht kruip ik in mijn bed want ik wordt er de volgende ochtend rond een uur of tien in wakker. Hé, ik heb helemaal geen kater dus toch niet zoveel gedronken gisterenavond.
Krengetje is er niet, het bed is leeg op het moment dat ik wakker wordt. Geen briefje, niets. Goed zo. Ze zal wel bij haar idiote moeder zitten.
Ik neem een douche met Tahiti doucheschuim. Dat is zondigen want dat mag eigenlijk niet in huis komen wegens te duur.
Ik ruik helemaal naar kokosmelk, mocht ik een meisje zijn, ik zou mezelf verslinden. Denk ik.
Na het ontbijt bedenk ik dat ik mezelf niet hoef te straffen. Ik zou naar Zeeland rijden, het fantastische land waar een strand nog echt een open plek is en waar de duinen niet overgaan in hoogbouw.
Wat later tank ik mijn Citroën DS helemaal vol. Een hydropneumatisch ritje naar mijn favoriete land is net wat ik nodig heb.
Yeah, man, een cassette vol bossa nova wordt mijn enige compagnon in mijn heldendaad van vandaag.
Bergen op Zoom? Neen, verdomme, ik kies voor de route langs Hulst en de veerboot Perkpolder Kruiningen. Een heel speciaal gevoel bekruipt mij als ik sta te wachten aan de kade tot de Prinses Margareta heeft aangelegd.
Verschillende mensen kijken vol bewondering naar mijn Franse godin maar voor mij is het niet meer dan een statement. Loskomen van de wereld en je zorgen? Ja, maar dan wel ineens met stijl hé jongens.
Op de boot ben ik terug zes jaar oud en lijk ik wel eeuwig met vakantie te zijn. Ik zie in mijn fantasie mijn vader met een beige broek, sporthemd met sjaaltje in de kraag en een zonnebril zoals James Dean. Tevreden glimlachend staat hij in het gangboord.
Eens de overkant bereikt is, wacht iedereen vol spanning tot ik mijn oude dame start maar ik moet slechts een halve keer op de knop drukken en we verrijzen alweer boven het gemiddelde niveau. Samba do Aviao weet je.
Met een ruk schiet ze vooruit en we rijden richting Zeelandbrug. Ooit al geweest? Eén van de meest magische plekken ter wereld. Hopelijk is het beweegbare deel opgehaald en moet ik een half uur wachten.
Ja hoor. Ongeveer dertig meter lager passeert half Europa per boot. Wel de beter gegoede helft van Europa, maar kom. Intussen snuif ik de zilte zeelucht op, mijn haar in de wind, kijkend naar de meeuwen die zo laag boven de brug stilhangen dat je ze bijna kan pakken. Windwijze wimpels wapperen hoog in de zon. Liesbeth List in enkellang wit kleed aan de waterkant: de Pastorale.
Gas geven, open raam en overmoedig de op mij afkomende kilometers laten opslokken door de onverantwoord brede smoel van de DS.
En dan le moment suprême: Scharendijke!Een onbeduidend dorpje gelegen achter een dijk met een inspiratieloos centrum. Een Albert Hein, een bruine kroeg en een would be surferscafé.
Het geheim zit hem in de staart: net buiten het dorp rij je eerst onder de dijk door en dan er weer bovenop. Wat een zicht! Water, water, water. Rechts de Oosterschelde, links de Noordzee en ertussen in een dijk van een dijk. Met hellend vlak waar je kan op rijden als in een racecircuit. Ik ben in Le Mans.
De DS parkeer ik net voor de duinen. Het is nog tien minuten stappen tot de waterlijn. Vooruitziend als ik ben, heb ik thuis al mijn zwembroek aangetrokken. Veel volk aan het strand maar omdat het zo groot is als een gemiddeld Vlaams dorp, valt het niet op.
Het water is heerlijk. Zeesterren, krabben, en 1,92m aan Aalstenaar verenigen zich in het zoute sop. Na een halfuurtje heb ik reuzenhonger gekregen.
Er staat een frietkot vlakbij de auto. De dame die bedient, heeft een hoog tantegehalte en het lijkt er even op of ze mij extra goed wil soigneren.
Hollandse frieten. Verafschuw ze in België maar verslindt ze in Nederland. En spoel ze door met een Oud Bruin want Heineken is en blijft paardenpis.
Tussen Antwerpen en Rotterdam, op de snelweg naar het verre noorden rij ik met mijn schroothoop richting België.
Ik zie net de lichtjes van de laatste veerboot weerschijnen in het water van de Westerschelde. Het zal de Liefkenshoektunnel worden.
Snelle Antwerpse zakenlui stuiven in hun oersaaie Audis voorbij tegen geluidsbrekende snelheden. Ik hou het bij ambachtelijke stuurmanskunst en luister naar de snelheden die mijn Franse mechaniek het beste kan verdragen.
In de Scheldetunnels glijden de lichten over de lange motorkap terwijl Zjef zingt dat je niet zonder de anderen kan. Daar ben ik het vandaag helemaal niet mee eens. Ik hunker naar het alleen thuiskomen, niemand die zit te wachten om bakken ellende over mij uit te storten. Werkelijk alleen en ook alleen kunnen beslissen, kunnen genieten van de zon op mijn huid, de wind in mijn haar en de zilte geur van de zee.
Intussen sta ik alweer op de oprit van mijn afgrijselijke nieuwbouwhuis. Koop nooit een nieuwbouw. Het huis heeft geen ziel, geen historie, koude grijze en witte stenen vloeren met een opmerkelijk onderhoudsgemak. Grote rechthoekige en vierkante ruimtes vol van slechte akoestiek, koel en killig en zonder emoties.
Jezus, waarom heb ik dit huis ooit gekocht.
Onder druk van de familie van Krengetje en ook een beetje omdat ik het niet zag zitten om een verbouwing van een oud kot op mijn eentje te dragen. Want zij zou niet helpen, haar vader was dood en de rest van haar familie druk bezig met hopen geld bijeen te harken.
De beroemde Vlaamse zelfstandigen weet u. Voldaan van zichzelf en van goedkoop bier uitbuikend in zaal Pax of De Welkom. Hespenrolletjes met asperges. Koude schotels met maïs en tomaten. Opgerolde koek. Gehaktbrood met krieken. En morgen weer om zes uur op om te werken tot elf uur s avonds.
Daarom heb ik dus dat fucking nieuwbouwhuis gekocht maar ik heb er allang spijt van. Zoals over zoveel. Al de rest eigenlijk.
Ik sluip naar binnen maar ze staat me op te wachten en ze vraagt met vlammen in haar ogen waar ik in godsnaam ben geweest.
Even om en weer naar Zeeland, zeg ik achteloos. Ik zie zo dat ze me niet gelooft.
Ik geloof je niet. Je bent zeker bij één of andere del gekropen.
Jaja, dat zal het zijn. Daar heb ik nu nood aan, om de zaken voor de sport nog wat ingewikkelder te maken. Ach, ze is onbegrijpelijk idioot. Aanstellerij, de slachtofferrol in al zijn aspecten uitbuiten wat toevallig haar sterkste kant is.
Volgend weekend heb ik om een vergeten reden terug twee dagen verlof. Verlengd weekend en om te bewijzen dat ik de waarheid spreek, beloof ik haar dat ze mee mag naar Zierikzee. Ik zal haar al mijn geheime plaatsjes tonen zodat ze zelf kan kiezen of ze er zal van genieten of niet.
Wat een vreselijke werkweek. Drukdoende onbehouwen klanten die geloven dat hun gat het centrum van het universum is. Om vijf uur bellen ze om te vragen of hun auto klaar is. Als je dan vraagt welke auto ze hebben, antwoorden ze:Een Citroën. Ja, mevrouw, dit is een Citroën garage, dewelke bedoelt u?
Om zes uur staan ze daar, de hele familie is meegekomen en vader boekhouder die stinkt naar oudemannenzweet en seboum klaagt nogmaals over het feit dat de centrale vergrendeling niet werkt.
Uw auto heeft geen centrale vergrendeling meneer. Pittig detail: het wrak van een BX waar hij mee rijdt, is al tien jaar oud en hij is de eerste eigenaar wat het nog pijnlijker maakt.
In dezelfde reeks: mijn auto trekt niet goed meer. Instappen, voetenmat van onder het gaspedaal trekken en gas geven. Meestal met een gigantische zwarte rookwolk tot gevolg. Schaamrood op de wangen van de eigenaar die op de passagiersstoel zit.
Enfin, om half acht s avonds sluit ik de garage en morgen rij ik met Kreng naar Zeeland. Hopelijk is ze het vergeten en gaat ze bij haar idiote moe wat crocheren.
Highway to hell op de radio onderweg naar huis. Ik rij in een directiewagen die toevallig een dijk van een stereo standaard heeft ingebouwd. Volume op negen. Het lied is nog niet uit als ik de oprit oprij en de motor stilleg.
Nog even naar AC/DC luisteren.
Nog wat luider.
Living easy, living free, dont need reason dont need rhyme
No stop signs no speed limits no ones gonna slow me down
Im on my way to the promised land
Ik kom het huis binnen en daar ligt ze dan, onderaan de trap in een onnatuurlijke houding en het hoofd lichtjes bebloed. Ze slingert wat onverstaanbare verwijten naar mijn kop.
Leentje, Leentje, Leeeentje! roep ik tevergeefs.
Wat later komt de MUG met loeiende sirenes de straat in gescheurd. Ik rij mee en volg het parcours op de spoed, onder de scanner, de hele rimram van onderzoeken, quoi.
Een gebarsten wervel en een hersenschudding, dat valt best mee bedenk ik als ik de volgende dag over het strand van Scharendijke wandel met mijn linnen broek opgerold en mijn voeten in het warme water. Ik zie een vette garnaal voorbijspringen.
Het is een prachtige zomeravond en ik sta buiten in het donker op het dek van de laatste veerboot die me naar Kruiningen brengt. Doegdoegdoegdoegdoeg, de motoren stampen vredig voort.
Het allesomvattend vakantiegevoel overvalt mij terug. In Cadzand is er een vliegerfestival ter afsluiting van de vakantie
Vanavond zal ik alleen thuiskomen. De start van een onomkeerbaar proces.
Zoals het goede partners van lesgevend personeel betaamt, ben ik zelf ook wat nerveus in de plaats van Lief. Zij blijft ijzig kalm bij het vooruitzicht van haar eerste schooldag.
Ze vertrekt om negen uur en zal ergens rond drie uur terug thuis zijn. Best aanvaardbaar voor een eerste werkdag na 2 maanden inactiviteit.
Daarna is er trouwens een weekend dat wij feestelijk zullen beleven met een eigen versie van 'Het Bourgondisch Complot' en enkele vrienden aan boord van onze 'Juliette' want zo heet ons bootje.
Ondertussen zijn deze boottochtjes al beroemd en berucht geraakt tot in de verste uithoeken van onze vriendenkring, meer nog: ze zijn uitgeroepen tot de anarchistische versie van Hyacinth Bucket's 'Candlelight dinners'.
Het devies is eenduidig: ik zorg voor de diesel en de gasten voor eten, drank, vrouwen en gezangen. Hoewel dat gezang na enkele 'Drongense Plezierkes' doorgaans niet meer zo zuiver klinkt.
Om twee uur fiets ik naar een selectiekantoor voor een gesprek rond de deeltijdse Volvo baan. Ik stap het kantoor binnen en de receptioniste vraagt me of ik het kantoor gevonden heb. Ze bedoelde wellicht of ik het GOED gevonden heb maar het klinkt bijzonder belachelijk.
Ik hef de armen in de lucht en antwoord:'Blijkbaar wel hé.' Een goede raad: nooit doen! Geef geen idioot antwoord op een idiote vraag. Het meisje bleef me de volgende tien seconden zeer boos aankijken.
Er is ook alweer verwarring over het tijdstip van de afspraak. Volgens de één ben ik te vroeg, volgens de andere te laat. Het probleem is dat je als sollicitant toch altijd het onderspit delft bij dergelijke discussies, dus hul ik mij verder in een diplomatische stilte.
Na even wachten in een zeteltje waarbij ik niet aan het gezichtsveld van het hele achterliggende kantoor ontsnap, roept een mooi meisje mij binnen: Isabelle.
Eerst luistert ze naar mijn verhaal en stelt dan de job voor. Hé, het klinkt wel leuk. Zeer leuk zelfs. Er zitten tal van overeenkomsten in met mijn verleden maar dit baantje biedt toch ook leuke vooruitzichten zoals het deeltijdse karakter: werken, varen, schrijven, brouwerij De Landtsheer sponsoren een leven vol afwisseling ligt op mij te wachten.
Op een bepaald moment vraagt ze of ik bereid ben enkele testjes te doen. Natuurlijk, graag zelfs.
De rest van de namiddag ploeg ik door eindeloze algebraïsche reeksen, persoonlijkheidstests en talentests. Om vijf uur kom ik uit het testlokaal en volg mijn eerdere gesprekspartner naar een ander kantoortje.
Isabelle opent de conversatie door nogal triomfantelijk en onomwonden te bevestigen dat ik 'de ideale kandidaat' ben. Ze zal me voorstellen aan de personeelsdirecteur van Volvo. Bingo!
Mooi. De dame belooft me tegen maandag of dinsdag een nieuwe afspraak.
Mooi. De hele verdere week blijft het windstil ter hoogte van Volvo.
Iets minder mooi: vrijdag was de dame van het selectiekantoor niet bereikbaar voor commentaar.
Helemaal niet mooi: de maandag erop krijg ik een mailtje van het kantoor in kwestie om te zeggen dat Isabelle er zelfs niet in geslaagd is om mijn kandidatuur op het bureau van de personeelsdirecteur te krijgen.
Zwak, zwak, heel zwak. Ik bel de dame op maar ze is 'in bespreking'.
Stilaan vormt er zich een anticyclonale wig ter hoogte van mijn computer en ik besluit mijn frustratie te kanaliseren in de vorm van een mail waarin ik me nog net kan bedwingen om haar virtueel neer te sabelen.
Woe 06/09/06
De afspraak te Lokeren begint slecht: mijn gesprekspartner laat me meer dan een half uur wachten. Ondertussen kom ik te weten wat de fabriek juist produceert: brandstoftanks voor auto's. Boeiende materie? Ik weet het niet.
Eigenlijk sta ik net op het punt om terug te vertrekken als een afgelikte kantoorknaap tevoorschijn komt met in elke zak van zijn vestje een gsm.
Spontaan schieten allerlei fictieve titels van 'Suske en Wiske' albums door mijn hoofd: 'De Glibberige Gabber' of 'De Flemende Flikflooier'.
De Gladde Glimmer zegt dat het over 'naftbakken' gaat en dat er heel hard moet gewerkt worden, er geen zicht is op een vaste aanwerving en er is eigenlijk ook geen budget om iemand aan te werven.
Wat verwacht die man dan van mij? Dat ik zeg dat ik gratis 50 uur per week wil werken? Ik vang uit het verdere betoog van de Sluwe Slijmprik op dat hij eigenlijk zelfs geen bevoegdheid heeft om mij aan te werven. Gelukkig is hij een wijnliefhebber en dit gemeenschappelijke onderwerp maakt de volgende tien minuten niet meer dan draaglijk.
Wanneer hij mijn hand schudt, benadrukt hij dat ik voor twintig september geen antwoord moet verwachten. Ik verwacht sowieso helemaal geen antwoord meer.
Tijdverlies, stilaan het kernwoord in sollicitantenland.
Do 07/09/06
September is erg warm, tot grote ergernis van Lief die moet werken en van Dirk die op een stalen schip woont dat genadeloos opwarmt in de blakende zon.
Prachtig weer, ik rij nog steeds nu en dan per fiets naar de boot in het centrum van Gent om de touwen los te gooien en een klein tochtje te maken.
Maar vandaag niet. Het is 'sollicitatie-time'. Ik had me in juni voorgenomen om net na het verlof terug aan de slag te gaan maar ik moet toegeven dat ik jammerlijk in mijn opzet mislukt ben.
Lief zei nog: 'Half augustus of begin september, wat maakt het uit ' maar ondertussen schuiven we al op naar midden september en er komen eigenlijk nog geen concrete jobs in zicht.
Mijn moeder zou zeggen: ''t Is al kwart voor twaalf en nog gene patat gescheld!'
Hoe mooi het weer ook is vandaag, ik zal de nodige discipline aan de dag leggen om op een ernstige manier even ernstig werk te zoeken.
Eens kijken op de website van de VDAB.
Ondertussen is het al namiddag en de aardappelen liggen er nog steeds ongeschild bij want ik heb natuurlijk al tweehonderd andere uiterst boeiende sites ontdekt die helaas niets met werk te maken hebben.
Ik stel me de vraag wat ik eigenlijk zoek en bedenk dat ik beter een prioriteitenlijstje kan aanleggen.
Te mijden:
-vroeg opstaan (half acht is wel het vroegste).
-Kale mannen met een bles.
-BMW eigenaars.
-Kale BMW eigenaars met een bles.
-Eigenaars van een suv.
-Kale eigenaars van een suv met een bles.
-Kale eigenaars van een suv van het merk BMW en een bles.
-De bouwsector (totaal oninteressant en ze beginnen om zeven uur).
-Zaterdagwerk (alle winkels).
-Opstartende bedrijfjes waar echtgenotes met een overgecompenseerdminderwaardigheidscomplex de dienst uitmaken.
-Garages. Ik heb er ooit gewerkt en het was een klotejob: vanaf acht uur krijg je bakken gezeur van klanten over je heen omdat hun auto kapot is.
Op dat moment van de dag houden ze je daar trouwens persoonlijk verantwoordelijk voor.
Vanaf vijf uur opnieuw gezaag van dezelfde mensen omdat de rekening van de herstelling te hoog is.
Tussen die twee tijdstippen door krijg je nog een hele meute misnoegde en onder de olie zittende tandenloze garagisten aan de balie die wisselstukken komen bestellen van wagens die al tien jaar uit productie zijn.
Of wagens waarvan ze zelfs helemaal niet zeker zijn of ze wel bij de juiste merkgarage staan.
Van welke auto is dat onderdeel mijnheer? als ze een onherkenbaar stuk staal tevoorschijn halen dat gewikkeld is in een voormalige onderbroek. Althans hopelijk voormalig.
Van nen blauwen is het antwoord dat daarop volgt en een belletje doet rinkelen dat je het volgende uur op en af mag pendelen tussen het magazijn en de schoonvader van garagist Drek.
Er blijft precies niet zoveel over. Misschien even samenvatten in één zin:
Ik ga niet werken voor een kale man met een BMW jeep die net samen met zijn vrouw een zaak in bouwmaterialen opgestart heeft (die ook op zaterdag open is) terwijl zijn vrouw wekelijks naar de therapeut rijdt om haar minderwaardigheidscomplex te behandelen.
Zoiets dus.
Maar hé, wacht eens even Wat is dat hier? Een marketingbedrijf op 500m van mijn huis zoekt een deeltijdse medewerker. Toch even reageren.
Half vijf. De telefoon gaat en het is het bewuste marketingbedrijf op 500m van mijn huis. Of ik even kan passeren? Geen probleem mevrouw.
Half zeven. Het was een aangenaam gesprek. Een toffe kerel, die baas. Hij is wel een beetje dik en kaal en heeft een BMW jeep. Maar voor de rest zie ik het wel zitten en hij ook. Morgen belt hij me op om een voorstel te doen. Prima! Zal ik mijn deadline toch nog halen?
Vr 08/09/06
Vandaag zal ik toch nog maar eens niet naar de boot gaan. Of misschien na de middag als ik het voorstel van het marketingbureau op 500m van mijn deur heb ontvangen.
De telefoon lijkt wel in staking en vertikt het om te rinkelen.
Ook de mailbox van mijn computer is solidair en blijft leeg.
Even checken of ik niets over het hoofd gezien heb. F5 (functietoets om te 'verzenden en ontvangen'). Niets.
Toch nog even 'F5 doen'.
Nog steeds niets. Werkt die rottelefoon wel? Ik bel met mijn gsm naar het vaste toestel en beiden verkeren in blakende gezondheid.
Ondertussen nog geen mail binnengekomen?
Och, misschien heeft die brave man pech met de BMW jeep. Platte band of zo misschien staat hij nu ergens langs één of andere snelweg hulpeloos te zwaaien naar al wat passeert omdat hij die dikke zware band niet van de auto afkrijgt.
Of misschien is hij wel vermoord door zijn psychisch onstabiele vrouw en ligt hij badend in een plas bloed in bed met de telefoon in zijn handen klaar om mij te bellen.
Ik heb toch nooit geluk.
Om twaalf uur fiets ik even naar de bakker op de hoek om een koffiekoek te kopen en die op de boot te verorberen.
Daar loopt Martin. Joehoe! MARTIN!! Hij heeft me gezien en komt lachend naar me toe. Hij is de havenmeester, de man die de aanlegplaatsen regelt in het kleine jachthaventje. Een uiterst sympathieke peer, ambtenaar op rust en veel te goed voor deze wereld.
We zitten wat rustig te keuvelen aan boord als Martin vraagt of ik even naar zijn bootje kan kijken. Er is wat mis met de aandrijving.
We gaan even een stukje testvaren en god, wat is het mooi weer. Martin heeft bovendien heel lekker bier aan boord.
Bij onze terugkeer staan Roger en Johan ons op te wachten. We palmen een terrasje in en het wordt echt een leuke boel.
Ik spreek af met Johan om dinsdag zijn bootje naar de werf te slepen.
Die kale knikker met zijn BMW mag voor mijn part tegen een boom rijden.
Za 09/09/06
Tien uur. Mijn vader wordt vandaag vijfentachtig en ik ben onderweg naar Aalst om hem te feliciteren. Zijn bed staat in de living want hij is slecht ter been dus komt de verpleegster dagelijks om hem te wassen, te scheren en de nodige injecties toe te dienen. Mijn mama is twee jaar jonger en wel in goede conditie. Zij doet nog alles zelf: boodschappen, poetsen en koken.
Mijn zus komt dagelijks langs om een oogje in het gerimpelde zeil te houden.
Ik vertrek terug naar Gent met een halve kilogram pralines (Leonidas). Die heeft hij van mijn tante (81) gekregen. Ze vergeet ieder jaar dat hij geen chocolade mag hebben omdat hij dan verstopt geraakt. Omdat mijn zus al honderd kilo weegt, ben ik de Chinese vrijwilliger die zich de komende week te pletter mag eten in de zoete zonde.
Het weer is wat beter, maar koud dat het is. We halen geen twintig graden meer. Ik ben net terug van het postkantoor als de telefoon gaat. Het is de dame van de kerncentrale die me belt.
Ze klinkt heel erg Aaaantwaarps en ze wil me dan ook ontmoeten in de sinjorenstad. Blijkbaar werkt ze met haar evenementenbureau (dat een zeer exotische naam heeft) in onderaanneming voor de kerncentrale om het onthaal en de rondleidingen te organiseren. We maken de afspraak dat ik volgende dinsdag om twee uur zal langskomen.
Vr 18/08/06
Het is acht uur dertig als mijn wekker afloopt. Lief ligt nog lekker te slapen en ik geef haar een zoentje op haar voorhoofd waarna ze even kreunt en zich omdraait.
In de cd speler van de auto zit een plaatje met alle liedjes van de Bondfilms en vreemd genoeg vormen deze de ideale soundtrack op weg naar mijn 'droomafspraak' met het communicatiebureau.
Ik ben een half uur te vroeg, dus even wachten achter de hoek lijkt een goed plan.
Bij gebrek aan pepermuntjes die ik altijd eet als ik zenuwachtig ben, begin ik aan mijn nagels te bijten. Niet zo lekker als de muntjes. James Bond is ondertussen aan 'For your eyes only' bezig. In mijn stijlvol maar niet te deftig hemd, linnen colbertje en linnen broek voel ik me een beetje Sean Connery die in Barbados op het punt staat een knappe spionne te ontmaskeren.
Mijn blik dwaalt verder naar beneden en met een schok zie ik dat ik de verkeerde schoenen heb aangetrokken.
Grote paniek, verdorie, hoe kan ik zo stom zijn. In al mijn zenuwachtigheid heb ik mijn zwarte schoenen aangetrokken maar in combinatie met de beige linnen broek lijkt het alsof ik sandalen met witte kousen aan heb.
En dat zou Sean Connery nooit dragen, zeker niet als hij op het punt staat een knappe spionne te ontmaskeren.
Ietwat onzeker bel ik aan terwijl ik mijn broek zoveel als mogelijk naar beneden duw om de foute schoenen te verbergen.
Een pracht van een vrouw komt opendoen. Blond, groot, slank, prachtig figuur, linnen broek (!), lekker ruiken, ja ze lijkt een beetje op een Russische spionne. Als ze spreekt, blijkt ze ook nog eens zeer intelligent te zijn.
Ze laat me mijn verhaal vertellen, is zeer geïnteresseerd en stelt nu en dan relevante vragen. Uiteindelijk antwoordt ze dat ze vindt dat ik veel te creatief aangelegd ben om in een communicatiebureau te werken. Ze minimaliseert het werk door te stellen dat er weinig creativiteit komt kijken bij het spreekbuis spelen voor een IT bedrijf. Haar uitleg is niet kwetsend en houdt steek.
In alle vriendschap nemen we afscheid en ik voel me niet ontgoocheld of boos. Zo zou elke sollicitatie moeten zijn. Hopelijk uiteindelijk wel eens met een positief gevolg.
Het is bijna middag en volgens mij de hoogste tijd voor een aperitiefje. Bert en Katrien wonen vlak in de buurt en zijn goede vrienden. Misschien kan ik wel even langsgaan ...
Ik ben vijf minuten binnen als mijn telefoon rinkelt. Het is Annelies van uitzendkantoor Y die me sommeert om onmiddellijk langs te komen in Lokeren. Ik vraag haar of 'onmiddellijk' een rekbaar begrip is omdat ik nog in Asse ben en we maken een afspraak om twee uur.
Na een boterhammetje met kaas neem ik afscheid van Bert en Katrien en hun twee schatten van kinderen. Ik geef de Picasso de sporen richting Lokeren.
Na aankomst in deze parel van het Waasland stap ik binnen in het kantoor waar de Annelies van dienst ook nog eens een buurvrouw uit Gent blijkt te zijn. Ze werkt nog maar pas voor het uitzendkantoor maar de sfeer is gelijk gemoedelijk.
Ze leest de jobomschrijving voor die ze ontvangen heeft van het bedrijf in kwestie. Er staat onder andere in dat het bedrijf een aankoper zoekt op ingenieursniveau (heb ik niet), je moet kennis hebben van ERP (wat dat ook moge zijn) en ervaring in een 'productieomgeving'. Bovendien heb je kennis van extrusie (daar ken ik ook niets van), moet je drietalig zijn met een perfecte kennis van het Duits (heb ik niet) en je mag geen nine to five mentaliteit hebben. Tot slot moet je over de bereidheid beschikken om één week per maand in het buitenland te vertoeven alwaar je je excellente onderhandelingscapaciteiten moet tentoon spreiden.
Ik heb mijn twijfels maar wil haar die eerste overwinning wel gunnen dus ik zeg dat ze me mag voorstellen. Ik weet zeker dat ik niet in aanmerking zal komen.
Doodmoe draai ik een kwartiertje later de E17 op richting Gent. Genoeg voor vandaag, het is intussen half vier geworden. Ik ben om half vijf thuis waar ik in de zetel plof en Lief me een dubbele porto uitgiet. Wat een schat heb ik toch.
'Je hebt het verdiend', zegt ze met haar sensuele donkerbruine stem en ze geeft me een zoen op mijn voorhoofd waarbij haar lichaamscontouren prachtig uitkomen. In welk leven heb ik haar verdiend?
Di 22/08/06
Zal ik het aangename aan het nuttige paren? Lief is vandaag naar school om te helpen bij de inschrijvingen voor het nieuwe schooljaar. Om twee uur moet ik in Antwerpen zijn voor madame Nucléaire maar ik weet niet goed waar het is.
Dina is een goede Antwerpse vriendin die ik in tijden niet meer gezien heb en die niet ver van het St. Jansplein woont. Ik bel haar en ja, het zal lukken om samen te lunchen in een soort van Franse bistro, 'De Rode Zeven' genaamd. Het is er heerlijk toeven en je kan er voor een klein budget allerlei lekkere hapjes krijgen. Op de achtergrond klinkt het betere Franse chanson en de inrichting, tja, ze lijkt wel op een set uit een film met Georges Brassens en Anna Karina medio jaren '60.
We kletsen gezellig bij en we spreken af dat ik Dina's fiets zal gebruiken om me naar het exotische evenementenbureau te begeven.
In het kantoor van Dame Reactor is het één en al bedrijvigheid. Iemand gebaart dat ik naar boven mag gaan. Het is een oud herenhuis en de bovenverdieping is zeer mooi ingericht. Blijkbaar schuift dat goed, het bezoekerscentrum van een kerncentrale uitbaten.
Het klikt echter wel met de dame in kwestie en zij ziet het al helemaal zitten. Ik daarentegen heb moeite met het oranje uniform waartoe ik zal veroordeeld worden en het hemeltergende karige loon dat ze voorstelt. Daarbij komt nog dat ze de personeelszaken nog eens via een onderaannemer regelt.
Ik vertrouw het zaakje niet en we spreken af om volgende week nog eens te bellen.
Het woord oplichten is hier in al zijn betekenissen van toepassing. Als ik niet oplicht in het duister door de radioactiviteit, zal ik oplichten in mijn oranje apenpakje of zal ik opgelicht worden door de loonadministratie. Tja.
Ik heb er even genoeg van en zal de rest van de week mijn lief in de watten leggen. Voor haar komt het schooljaar nader en dat betekent slecht nieuws: onze twee maanden samen zijn bijna geschiedenis. Het was een heerlijke tijd.
Zo 27/08/06
Het weer is goed! Vijfentwintig graden en een azuurblauwe hemel. We hebben snel wat vrienden besteld om te gaan varen: Bert en Katrien met hun kinderen en Evy (de zus van Bert) en haar man Piet met de kinderen.
Het wordt een vrolijke boel maar met elf op een boot waar je met negen op kan, is een slecht idee. Dus volgen Katrien en Lief per fiets langs het jaagpad.
We hebben afgesproken in een alleraardigst cafeetje in Drongen waar we op het terras twee glazen 'Drongens Plezierke' zullen drinken. Lief is druk in de weer met haar camera vanaf de oever waardoor ik nu voor het eerst over foto's van onze boot in actie beschik.
Bij het vertrek had ik gezien dat de boot van mijn buurman er ook niet lag en bij onze aankomst was hij er nog steeds niet. Vreemd omdat Johan nog niet zolang vaart en zeker niet gewoon is om in het donker te varen. Als er maar niets ergs gebeurd is.
Ma 28/08/06
Om half negen gaat de telefoon en het is Johan. Of ik even naar zijn bootje kom kijken want bij aankomst gisterenavond had hij een grote 'bonk' gevoeld en daarna was de motor uitgevallen. Wat hij ook deed, hij kreeg hem niet meer gestart.
Tegen een uur of elf sta ik aan onze ligplaats, gewapend met een zaklamp. Ik trek het zeil dat de kajuit afdekt omhoog en kruip aan boord. Wel, wel, wel Heel het bootje is bezaaid met lege blikjes bier. Op de vloer, op de bank, onder de bank, overal dezelfde blikjes.
Ondertussen is Johan ook aangekomen en ietwat rood aangelopen, verzekert hij mij dat hij niet alles zelf heeft uitgedronken. Gezien de lichtgroene kleur op zijn gelaat en het feit dat hij de gasproductie en gistingsprocessen in zijn maag duidelijk niet onder controle heeft, geloof ik hem niet.
Helaas ontdek ik ook dat de schroefas afgebroken is van de motor en dat deze as zo krom is als het handvat van een paraplu. Wat hier juist gebeurd is, doet niet terzake maar het zal wel een kostelijke reparatie worden.
Terwijl ik even sta te bedenken naar welke werf we het bootje zullen slepen, komt ook spontaan de vraag bovendrijven (om in de sfeer te blijven) naar welke werf ik met ons bootje zou gaan.
Het begint vrij dringend te worden dat ons scheepje nog eens uit het water gaat ter controle maar ja, dat kost een hoop geld.
Besluit: ik zal toch weer wat meer geld moeten gaan verdienen.
Di 29/08/06
Het uitzendkantoor uit Lokeren belt om te zeggen dat ik op woensdag 6 september om drie uur een afspraak heb met de heer Geerts van het bedrijf met de aankoopvacature op ingenieursniveau. Blijkbaar moeten die mensen wel erg wanhopig zijn dat ze mij laten komen voor een interview.
Nog andere afspraken dezelfde dag: Isabelle nodigt mij uit voor een gesprek in verband met een deeltijdse baan bij Volvo Gent.
En ik bel zelf de Antwerpse hinde met de mededeling dat ik pas voor een deeltijds bestaan als glimworm in de kerncentrale.
Tot daar de belangrijkste informatie rond dinsdag 29 augustus 2006.
Er staan boodschappen op mijn antwoordapparaat van Isabelle, Daphne, Evelien, Eline, Sofie, Phoebe, Annabelle en Darling!!
Darling! Spontaan moet ik aan de laatste reeks 'Blackadder' denken, wanneer Rowan Atkinson met zijn kompanen in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog zat. Zijn commandant heette 'Captain Darling'.
Ik zal maar beter geen allusies maken op dit personage en laat 'Captain' weg als ik Darling opbel.
Wellicht is zij te jong om zich iets van Blackadder te herinneren. Als ze per ongeluk een heruitzending van deze pareltjes zou meepikken, zullen haar door overconsumptie misvormde en van glitterpalletjes voorziene roze hersentjes wellicht niet in staat zijn om de pointe van menige grap te bevatten.
De nutteloze verplaatsingen komen mij ondertussen de strot uit. Ik wil in de toekomst graag op mijn eigen wijze snel aan de weet komen of het interview tijdverspilling is dan wel een echte kans op interessant werk.
Onder het motto 'Ten aanval!' en 'Ik stel hier de vragen!' zal ik trachten het interview wat te sturen.
Woe 09/08/06
Darling is zichtbaar ondersteboven als ik haar vraag waarom ze denkt mij aan werk te kunnen helpen.
Ik breng mijn verbale artillerie stilaan in positie en schiet de ene na de andere kritische vraag af. Ik zie steeds meer rimpeltjes in haar met dagcrème ingesmeerde kleine voorhoofdje verschijnen. Het is alsof ze bij elke vraag wat ineenkrimpt, ze lijkt zich wel te bukken voor mijn van vlijmscherpe messen en gruwelijke weerhaken voorziene volzinnen.
Maar dan vindt ze plots de ingebeelde knop om een onzichtbare kogelvrije wand tussen ons te laten uitklappen en ze gebruikt haar ingepompte afweergeschut door met een expressieloos gezicht af te dreunen dat ze me bedankt voor mijn bezoek.
Uiteindelijk belooft ze om mij op de hoogte te houden van mogelijke vacatures.
Jaja, 'morgen brengen' zeggen ze in Aalst als er een zekere twijfel bestaat aan de positieve afloop van een situatie. Misschien is mijn loopgraventactiek toch niet de beste.
Vr 11/08/06
Ik zit thans (het is nu elf uur) aan het bureau van Sofie. Zij werkt voor een Aalsterse vestiging van een keten van uitzendkantoren en is ervan overtuigd dat ze mij, gezien mijn curriculum vitae, vast wel aan een interessante baan kan helpen.
Het is weliswaar de eerste keer dat iemand van een uitzendkantoor de peptalk achterwege laat en mij in een normale zinnen toespreekt.
In mijn linker ooghoek zie ik door het raam hoe een man in een blauw uniform voor onze wagen staat en de nummerplaat ijverig opschrijft in een boekje.
Wat soort van werk interesseert je, Jan?
Sofie kijkt nogal bedenkelijk als ik iets zeg over de onderwerpen 'scheepvaart', 'mini-evenementen organiseren' of 'schrijven'.
'Ja maar,' antwoordt ze dan,' wat bedoel je dan met schrijven?'
Ik leg haar uit dat ik voor het plezier schrijf: korte stukjes, gedichten en dat soort dingen. Af en toe ook wel iets zakelijker werk: een inleiding voor een catalogus of een tekst van een folder of zo
Dat vindt Sofie dan weer niet relevant. Goed dan.
We spreken af dat ze me aan twee firma's zal voorstellen. Eigenlijk wil ze me nog aan een derde bedrijf voorstellen maar dat is mij bekend en ik wil er niet werken.
Met een redelijk goed gevoel verlaat ik het kantoor en hoewel het bezoek aan Sofie me tot nu toe enkel een parkeerboete opleverde, heb ik er toch wel vertrouwen in.
Ik rij nog even langs mijn ouders die ook in dit provinciegaatje wonen. Mijn mama heeft overheerlijke rijstpap gemaakt zoals ze vroeger elke vrijdag deed.
Als ik binnen kom, snuif ik de geur van mijn jeugd op en nog beter: wat later smaak ik ook mijn jeugd. Met bruine suiker!
Zo 13/08/06
Waar in de maand juli alle zonnerecords geklopt werden, is het in augustus de beurt aan de regen om dit te doen.
We slapen uit vandaag. We slapen eigenlijk alle dagen uit. Maar vandaag zijn de weersomstandigheden echt niet te doen.
Net een vroege herfstdag, het waait en het regent dat het een lieve lust is waardoor we extra lang in bed blijven.
Het is rond één uur als ik nog maar eens achter de pc kruip teneinde mijn toekomst op middellange termijn in handen te nemen. Met lange tanden hoor, maar ik wil niet wachten tot mijn uitkering vermindert om dan acht uur per dag shampoo te moeten inpakken.
We kunnen wel overleven dankzij het loon van Lief maar niet echt investeren in het huis, de boot en hopelijk komen er niet teveel kosten aan de auto.
Ik slenter langs de verschillende websites, VDAB, Vacature, Job@, Monster, Stepstone de meeste banen gaan over administratieve bediendes, werkplaatsleiders, verkopers die niet bang zijn van prospectie, en meer van dat fraais.
Zal ik het toch eens over een andere boeg gooien? Bijvoorbeeld iets zoeken dat weliswaar buiten het bereik van mijn CV ligt maar daarentegen binnen mijn interesse en capaciteiten.
Copywriter. Of medewerker van een marketingbureau, evenementen organiseren, voor een communicatiebureau werken
Plots wordt mijn aandacht getrokken door een heel alternatieve advertentie van een communicatiebureau. De tekst is helder en zuiver en verraadt een gelijkaardige werksfeer. Ik piep even op de website en ja hoor! Dit zie ik wel zitten, ik voel me erg compatibel.
Ondanks mijn zwaar verleden in de scheepvaart en de garagewereld stuur ik toch mijn cv door met een begeleidend briefje.
En wonder boven wonder, het klikt aan de andere kant van de euhh provider en alras komt er een mailtje terug.
Chris en ik maken een afspraak voor aanstaande vrijdag, 18/08/06 om tien uur. Yes!!!! Ik stuif naar boven om Lief het goede nieuws te melden en merk dat ik helemaal zenuwachtig ben.
Het komt er nu op aan om de juiste indruk te maken. Zou het geen goed idee zijn om een portfolio samen te stellen met al mijn creatieve verwezenlijkingen van de afgelopen jaren?
Ik begin er meteen aan maar eerst toch nog even een flesje opentrekken om mijn kleine overwinning te vieren.
Ma 14/08/06
Wat moet er eigenlijk in zo een porfolio zitten? Ik heb enkele dvd'tjes maar die kan ik toch niet afspelen tijdens het gesprek?
Ok, dan maar wat teksten, foto's van een evenement en wat uitnodigingen. En een krantenknipsel, hola, ik sta zelfs op de foto met minister Kris Peeters, Jean-Luc Dehaene en Jos Chabert. Wil ik een dergelijk non-event eigenlijk wel tonen?
Di 15/08/06
Ik ontdek nog een advertentie voor een onthaalmedewerker in een kerncentrale. Lijkt me leuk, rondleidingen geven, reservaties boeken en de mensen ontvangen met een kwinkslag. Bovendien is het nog parttime ook zodat heb ik nog wat tijd heb voor andere bezigheden. Zoals schrijven bijvoorbeeld. Of varen.
Lief zegt me droogjes dat het toch niet zonder risico is om in zo een kerncentrale te werken.
Wellicht begin ik na enige tijd te fluoresceren in het donker maar dat heeft dan ook weer voordelen in verband met toiletbezoek in het midden van de nacht.
Ik wil toch meedingen naar deze job en schrijf een volgens mij zeer originele mail, volledig opgetrokken uit vriendelijke woorden en laagdrempeligheid, kwestie van de aandacht te trekken.
De rest van de dag zal ik besteden aan huishoudelijke taken. Het lijkt er namelijk stilaan op of er een klein nucleair conflict is uitgevochten in onze leefkamer.
Ik moet nog net niet mijn rubberbotten aantrekken om binnen te komen.
Het is weekend! Het is vakantie! Mijn lief is thuis! Het leven is mooi! Deze gedachten flitsen tegen geluidsmuurbrekende snelheden door mijn brein. Ondertussen is het weer omgeslagen en genieten we van tropische temperaturen.
Ik geef toe aan de onweerstaanbare drang om naar de boot te trekken. Wat verder schilderen, wat plamuren en het onderhoudswerk aan de motor wissel ik af met het drinken van een pintje op het terras van de jachthaven in het gezelschap van een collega schipper.
Stilaan besef ik dat de doorstane beproevingen van de laatste weken toch wel een diepere indruk nagelaten hebben dan ik dacht. Ik verwacht op elk moment iemand die op mij afkomt en met open armen roept: Welkom in het echte leven.
Maar is dit het echte leven wel als ik vlakbij mijn boot zit, omgeven door vrienden en met vanavond een barbecuefeestje in het vooruitzicht.
Het is in alle geval het GOEDE leven.
Ma 10/07/06
De afgelopen week was genieten: overdag mij onledig houden door dingen te doen die ik al jaren niet meer gedaan heb en met mensen afspreken die ik normaal nooit overdag zie.
Op een middag op bezoek bij mijn bejaarde meter om met de obligate oude Franse muziek op de achtergrond veel te zoete cake en het onvermijdelijke elixir naar binnen te werken.
Het gemis aan geld (ben van 1500 euro per maand naar 800 euro teruggevallen) wordt ruimschoots gecompenseerd door uitgebreid sociaal contact dat in mijn loonslaafsituatie niet mogelijk was. Bovendien doe ik de boodschappen voor de helft van Gent zodat ik mij ook een beetje nuttig maak.
Vanavond hebben we een leuke afspraak: mooi weer en hoewel het maandag is, hebben we toch alle zussen van mijn lief bij elkaar gekregen om bij mijn schoonouders in de tuin een feestje te bouwen. HEEEEEERLIJK feestje. Iedereen is los en ongedwongen wat niet altijd het geval is bij de zussen. Het leven zoals het steeds zou moeten zijn: misschien een idee voor een nieuw 'docudrama' op één.
Ik geef dit soort luxe nooit meer op. Geen enkele werkgever krijgt me nog zo gek om als een onversaagde workaholic exclusief voor zijn profijt te werken.
De wijn op het feestje is subliem. Het is een zelfgestookt brouwsel van mijn lieve schoonvader die, mocht hij kunnen, wijn zou maken van een oud tafelkleed. Het loopt in elk geval goed binnen.
Karen, mijn meest voluptueuze schoonzus heeft voor een verrassing gezorgd door een fles zeer gereputeerde Franse wijn mee te brengen. Godendrank. Familiefeestjes zijn tof!!
Di 11/07/06
O. Ah. Ai. Die laatste fles gereputeerde Franse wijn was er toch teveel aan. Mijn gsm ligt als een gek te kwaken en met een tong als van hout storm ik de trap af net te laat. Ik strompel naar de keuken om een glas water terwijl de man met de hamer er zijn plezier in vindt om de overblijfselen van mijn gemarineerde hersenen te lijf te gaan met zwaar gereedschap.
'Biep biep'. Een boodschap op het antwoordapparaat. Ik luister naar een jonge vrouwenstem die zichzelf voorstelt als Lindsay van uitzendkantoor X. Blijkbaar wil deze persoon mij 'heel dringend spreken in verband met een vacature. Allez hop, daar gaan we weer.
Als ik terugbel, krijg ik een nasale stem aan de lijn die me zegt: 'Bedankt om X te bellen, met Lindsay, wat kan ik voor u doen?'
Mijn door alcohol geteisterde maag protesteert even maar ik slaag er nog net in om met een donkerbruin stemgeluid vanuit mijn virtueel dronkemansgraf te vragen waar het juist over gaat.
De dame blijft erg vaag en dringt erop aan dat ik zo snel mogelijk even in Deinze op kantoor langskom.
De rest van de dag breng ik door met een boek op het bankje onder de vijgenboom op ons terras terwijl ik zie hoe de vijgen langzaam beginnen te rijpen. Wellicht zullen we al in Frankrijk zitten als ze eetbaar zijn.
Woe 12/07/06
Om kwart voor vier moet ik in Deinze zijn. Ik begin er stilaan als een echte zeebonk uit te zien. Of eerder een rivierbonk in mijn geval. Dus heb ik me als blijk van goede wil eens geschoren en een mooie linnen broek aangetrokken.
Allemaal moeite voor niets. Ze willen me inschakelen om de draaischijf te worden binnen de productie eenheid van een bedrijf dat elektrische schakelkasten ineenknutselt.
Ik vraag me af welk element aan mijn persoonlijkheid Lindsay zelfs nog maar doet vermoeden dat ik ooit op een punt mijn leven zou komen dat ik deze 'uitdaging' met de glimlach zou aanvatten. Ik zal deze boeiende vacante plaats met plezier aan iemand anders te laten.
Als ik thuiskom, halen we de foie gras, een fles Cadillac en wat gerookte eendenborstfilets uit de koelkast en we fietsen op ons dooie gemak naar de boot. Mijn lief heeft een nieuw en uiterst zomers rokje gekocht dat haar beeldig staat. Ze zit op de voorplecht van onze boot in het zonnetje met een boek.
Ik maak de touwen los voor een romantisch boottochtje naar Merelbeke. Vanuit mijn zeteltje in het gangboord voel ik de zon en de warme wind op mijn huid. Fietsers zwaaien vanaf het jaagpad als we voorbijvaren en enkele vissers staan met hun armen in hun zij te lachen als ik het glas hef op hun gezondheid terwijl ik naar hen knik. De wijn kleurt goud in het licht en ik krijg het gevoel dat we in een romantische film leven. Of in een schilderij van Monet.
Zo 16/07/06
Volià mensen, dat was het dan. We verlaten binnen het uur ons huis in Gent om drie weken door ons geliefde Frankrijk te kruisen. De Picasso is goed geladen, we laten niets aan het toeval over. Hoewel we gereserveerd hebben voor de eerste twee weken, willen we toch de tent meenemen 'just in case'. En dan natuurlijk ook het kampeerstelletje, de slaapzakken, de frigobox
Vroeger reden we met een Citroën C3 en ik begrijp nog altijd niet hoe we erin geslaagd zijn al onze spullen in zo een klein autootje te stouwen.
Maar voor nu: gas geven en vooruit! Attention la France: on arrive!
Onze eerste halte is Château Thierry in de Champagnestreek. We logeren er in een zeventiende eeuws huis. Morgen enkele kelders in de buurt bezoeken en daarna naar de Provence, meer bepaald Roussillon met zijn okermijnen. We verblijven er een weekje bij Claire en Alain die een chambres d'hôtes voor alternatieve kunstminnende zielen uitbaten.
Daar maken we kennis met een koppel Duitse muzikanten en hun vier kinderen die in hun veel te kleine Opel vanuit Koblenz afgezakt zijn. Als ik het roestige en gedeukte autootje bekijk, is het een wonder dat dat gelukt is.
Er zijn ook twee Franse dames (des cousinnes) die recht uit de swinging sixties zijn overgekomen. Ze lopen in enkellange gewaden met veel te grote zonnebrillen en behangen met gigantische designjuwelen hele dagen te klagen en te zagen over de hitte, de slangen in het struikgewas, de kikkers in de vijvers en de kwallen in de zee die trouwens honderdvijftig kilometer verwijderd is van Roussillon. De ene heeft als stopwoordje 'tok' (of 'tocque' in het Frans) en het duurt niet lang of iedereen gebruikt te pas en te onpas dit absurde woordje op het einde van een zin.
Lief en ik noemen hen de 'ijskoninginnen': een Franse versie van Absolutely Fabulous live.
Daarna verblijven we twee nachten in Cassis aan de Méditerranée om dan via de Ardèche naar het westen door te steken tot de Gers waar we onze familie bezoeken.
Nonkel Marcel, die gezeten op een bankje onder de boom voor het huis met de hand op de knie om de tien seconden 'Bèn oui!' zegt, heeft een zeer hoog 'Bourvil' gehalte. Soms, als hij moe wordt, trekt hij de 'Bèn' erg lang door. Lief en ik trachten met het digitaal fototoestel de diverse soorten 'Bèn oui' op film vast te leggen voor het nageslacht.
Pas na vijf dagen lukt het want Marcel heeft ons natuurlijk al lang door en vertikt het om zijn slagzin uit te brengen als het toestelletje in de buurt is. De hoeveelheden wijn, pastis en Armagnac die we voor dit doel gebruikt hebben, kunnen volstaan om een volledige divisie van het Vreemdelingenlegioen dronken te voeren.
Het programma voor de laatste week ligt nog niet vast en hangt een beetje af van verschillende factoren zoals de eventuele aanwezigheid van Nederlandse vrienden in hun kersvers vakantiehuis. We kunnen ons nu niet permitteren om drie weken lang in chambres d'hôtes te logeren waardoor we noodzakelijkerwijze twee weken betalende logies moeten aanvullen met vriendenbezoek en familiebezoek. Creatief zijn met kurk, daar gaat het nu om.
Zwakkelingen als we zijn, kunnen we het niet laten om op de terugweg even een ommetje te maken langs Rochefort, vlakbij La Rochelle. In de buurt ligt een klein dorpje dat Fouras heet en waar ik nog goede herinneringen aan heb.
Het strand is er ongerept en gelegen tussen twee forten van de Atlantische verdedigingslijn. Op vijftig meter in de zee is een soort van betonnen bak gebouwd waarin het water blijft staan bij eb. Een primitief openluchtzwembad op natuurlijke wijze gevuld en elke twaalf uur ververst met zeewater.
Verder heb je het onbekende Ile Madame, een klein eilandje dat met de auto enkel bij eb bereikbaar is. We hebben even het gevoel van over de zeebodem te rijden.
Er staan enkele huizen en overnachten is er voor toeristen verboden. De grootste bevolkingsgroep bestaat uit oesters die er massaal gekweekt worden.
We plannen om ten laatste op 7 augustus terug in Gent te zijn. Het is nu de hoogste tijd om aan te zetten.
Vandaag heb ik beslist om mijn opdracht als uitzendkracht bij de invoerder van zilveren bestekken te stoppen.
De zaakvoerder heeft namelijk slechts één passie in zijn leven: geld verdienen. Het aantal scrupules dat hij daarbij hanteert, is omgekeerd evenredig met het aantal miljoenen op zijn bankrekening. Nadat hij me acht weken lang behandelde als een stuk alaam, gooi ik de autosleutels van de armtierige Japanse bedrijfswagen op de tafel en de handdoek in de spreekwoordelijke ring.
Zijn kleine varkensoogjes spuwen vuur op het moment dat ik mijn beslissing diets maak. Zenuwachtig loopt hij met klakkende schoentjes op en neer terwijl hij met zijn korte armpjes in het rond zwaait. Zijn echtgenote slaat alle tinten van rood uit en langzaam vormen zich onder haar oksels transpiratieplekken ter grootte van een tennisraket.
Terug naar af, ik kan opnieuw aan de slag als fulltime sollicitant, een bedrijvigheid die ik de afgelopen jaren iets teveel heb mogen uitvoeren.
Ik denk dat ik voorbestemd ben om steeds weer op de meest idiote werkgevers te vallen.
Neem nu mijn blitzcarrière bij een producent van houten ramen. Enorme harde werkers, zeer vakkundige ambachtslui met een onvoorstelbaar technisch inzicht. Helaas op menselijk vlak relatief grote nullen.
Er was de baas, een kale veertiger die, in een krampachtige poging om zijn indrukwekkende blinkende schedeloppervlak van een laagje dons te voorzien, het haar langs één zijde van het hoofd liet groeien om het dan in één sliert over de rest van het vettige kopje te kletsen.
Of neem de boekhouder, de enige zogezegd cultuurminnende bewoner van dit met Beotiërs gevulde pand. Zijn culturele horizon eindigde bij Marco Borsato, die volgens de anderen een operazanger was.
Maar goed, niet getreurd en kop op want overmorgen heb ik alweer een sollicitatiegesprek. Deze keer voor een echte interim van drie maanden om een zwangerschapsverlof te overbruggen. Het is het enige werk dat ik op dit moment nog zie zitten: tijdelijk, overzichtelijk en indien het tegenvalt, kun je jezelf optrekken aan de einddatum. De dame van het uitzendkantoor heeft de datum en het uur telefonisch bevestigd: woe 14/06 om 9u30. Als ik vraag om dat ook nog eens per mail te bevestigen, antwoordt ze 'ja' maar tot vandaag heb ik nog geen mail zien verschijnen.
Di 13/06/06
Vandaag moet ik me officieel aanmelden als werkloze. Ik moet toegeven: de overheid heeft dit vernederende moment toch wel wat verzacht door het mogelijk te maken via het internet. Gewoon op de website van de VDAB een document afprinten, daarmee naar de vakbond gaan en klaar is kees. Stempelen hoeft niet meer en het is mooi weer dus ik zal straks naar onze boot gaan om wat te schilderen. Mag dat eigenlijk wel als werkloze? Aan de andere kant ken ik geen enkele professionele schilder die aan ons roestig bootje de handen wil vuilmaken. Bovendien wil ik mezelf een beloning toekennen voor de acht weken terreur en indoctrinatie van de heer en mevrouw Bestek.
Nog geen mail van het uitzendkantoor ontvangen.
Woe 14/06/06
Om 9u30 heb ik de afspraak bij de kandidaat werkgever voor de interim van drie maanden. Ik ben om 9u vertrokken per auto - ruim op tijd want de rit naar het bedrijf zal maar 10min duren. Tot mijn GSM rinkelt en Vrolijke Vicky van het uitzendkantoor vraagt waar ik zit? Euhh, in de auto, op weg naar de afspraak. 'Ja maar, je moest er om 9u zijn, toch?' Terwijl ik eerst ontkennend antwoord en de vergeetachtige bediende herinner aan onze mailafspraak, houdt zij bij hoog en bij laag vast aan het verkeerde uur.
Bij mijn aankomst blijkt het om een groothandel in kappersproducten te gaan. Razend interessant. Een groot magazijn zonder lichtinval en enkele chaotische bureaus doen me even walgen. Ik zie mezelf hier niet werken. Uit beleefdheid volg ik de zaakvoerder naar een vergaderruimte waar gelukkig al snel blijkt dat ik niet compatibel ben met de vooropgestelde verwachtingen.
Zal ik mijn Nederlandse vriend een bezoekje brengen? Hij ligt hier ergens in de buurt met zijn woonboot. Dirk moet hard lachen bij het idee dat ik me zou onledig houden met het versturen van dozen gevuld met shampoo en allerlei verzorgende zalfjes. Uitgerekend ik, die een hekel heb aan die dingen.
We verbroederen aan boord met enkele koppen koffie.
Do 15/06/06
Toch even op de website van de VDAB wat naar werk gezocht. Pff, niet veel soeps tegenwoordig. 'Java programmeurs' wat dat ook moge zijn of 'technisch bediende, niet ouder dan dertig met 10 jaar ervaring en die vloeiend drietalig is, een diploma elektriciteit op zak heeft, flexibel en dynamisch is en een hands-on mentaliteit heeft'. Dat wil zeggen, goed, goedkoop, dag en nacht werken, nooit tegenpruttelen en de vuilste jobkes eerst doen. Bedankt.
Of een advertentie die begint met 'Are you object oriented?' met een glimlachende meneer in Italiaans maatpak eronder. Wat wil dat nu in 's hemelsnaam zeggen? Er kon evengoed staan: 'Kunt u kabbezakken wokken?' Lijkt me even duidelijk.
Vr 16/06/06
Ha! Wakker geworden om 9u en nog slaapdronken naar beneden gestrompeld met als enige target 'het bereiken van de koffiemachine'. Onderweg de gsm aangezet en hela, er staat toch wel een boodschap op zeker!
Het was Damien van uitzendkantoor XXX te Sint Niklaas. Damien doet op mijn antwoordapparaat alsof hij mij al eeuwen kent en we regelmatig samen doorzakken in mijn stamkroeg. Maar ik ken Damien niet. En ik heb ook geen stamkroeg.
Hij stelt me voor om terug te bellen wat ik na mijn eerste kop koffie ook doe.
De jongeman aan de andere kant van de lijn klinkt vrij onzeker maar nodigt me uit voor een gesprek over wat hij 'de job van mijn leven' noemt. We zullen zien, hij maakt een afspraak de volgende week woensdag om 9u. Ik vraag hem dit te bevestigen en ja hoor, een uurtje later zie ik een mail verschijnen.
Het is vandaag 'uitzendkantorendag' want ik krijg nog drie andere telefoons van concurrerende uitzendkantoren.
Ze hebben allen razend interessante en boeiende banen in de etalage die me allemaal op het lijf geschreven zijn wat bij mij meteen wantrouwen wekt. Hoe kunnen die mensen dat nu weten? Waarom denkt een poppemie van 22 jaar dat ze weet wat ik kan en wat ik wil? Toch ga ik steeds in op hun uitnodigingen. Al was het maar om geen kansen op een passende en rendabele tijdsbesteding onbenut te laten.
Woe 21/06/06
Joepie!! De zomer start vandaag. Mijn lief ligt nog in bed als ik om 8u15 de voordeur dicht trek. Spijtig genoeg regent het op de eerste dag van mijn geliefde seizoen. Ik rij in onze Picasso naar de stad met het enorme marktplein. Het is jaren geleden dat ik in Sint Niklaas geweest ben en schrik dan ook geen klein beetje van de hypermoderne ondergrondse parkeergarage die eerder doet denken aan een decor uit 'Start Trek'. Het uitzendkantoor bevindt zich aan de andere kant van de straat dus ik wacht nog even in de auto tot het 9u is.
Een blonde rondborstige jongedame vertelt me met een plastieken Mickey Mouse stemmetje dat Damien me boven verwacht.
Jommeke (daar lijkt Damien op) nodigt me uit te gaan zitten. Midden in het gesprek schakelt de jongen over naar een andere taal. Frans is duidelijk niet zijn sterkste punt, het verschil in taalniveau is gênant. Maar het wordt nog erger als hij alweer omschakelt naar het Engels waar hij niet verder komt dan wat onverstaanbaar gebrabbel en ik drie keer moet vragen wat hij juist wil zeggen.
Nooit gedacht dat Mickey en Jommeke samen in een uitzendkantoor werkten.
Nog voor hij meer uitleg geeft over de vacature, stelt Damien me voor enkele testen te maken. Persoonlijkheid, organisatietalent, ik ben ruim 2 uur en een stevige hoofdpijn verder als ik terug aan zijn tafeltje ga zitten.
Ze praten allen zo gladjes, die werknemers van uitzendkantoren. Zou dat deel van hun training zijn? Ze spreken over 'functies', 'dynamisch', 'uitdagingen' alsof het koopjes zijn.
Drie functies voor de prijs van één!
Voor trouwe klanten doen we er nog een dynamische uitdaging bij!
In hun ogen is de wereld één gigantische reclamespot voor Radio Atlantis waarbij het saaiste baantje als magazijnier in een bedrijf dat deurklinken produceert een blits hebbeding is.
Blinkende mannen in propere werkkledij, gebruinde metsers die lachend stenen stapelen in de zon. Knappe secretaresses toevallig voorzien van de Ideale Maten, in een mantelpakje gehuld, wijzend naar een computerscherm, omgeven door een reeks lachende mannen met strenge brilmonturen die overduidelijk moeite hebben om haar schrandere uiteenzetting te volgen.
Dat soort van marketingcampagnes bedient zich graag van het woord 'jouw'.
Hey, doe je mee?
Dit zijn jouw taken, jouw bureau, maar ook (en dat wordt nogal eens vergeten) jouw problemen, jouw overwerk, jouw onbeschofte baas, jouw idiote paranoïde collegae, jouw schamel loontje, kortom, het is ook jouw depressie.
Een gevoel van walging bekruipt mij als ik het uitzendbedrijf een volmacht moet verlenen om vrij in mijn verleden te kunnen spitten.
Damien vraagt me nog hoe snel ik me kan vrijmaken omdat hij denkt dat ik de ideale kandidaat voor de baan ben. Als ik antwoord dat ik op 16 juli voor drie weken naar Frankrijk vertrek, belooft hij me voor die datum in contact te brengen met de werkgever.
Als ik dit schrijf, zijn we ondertussen 16 november en Damien heeft nog steeds niet geantwoord.
Ik stop om 8u aan een bakkerij om deux petits pains au chocolat te kopen, quid est een deel van mijn ochtendritueel.
Om 8u20 parkeer ik onze oude Citroën Picasso op de enige vrije parkeerplaats voor het bedrijf waar ik als interim zal starten.
De ontvangst is gemoedelijk, ik krijg een plaatsje op de hoek van een tafel die het bureau vormt van de magazijnier. Voorlopig zullen we met twee één computer delen wat ik eigenlijk niet zo erg vind. We zullen wel zien hoe het verloopt.
Mijn collega die ik Lumumba doop en een heel stuk jonger is, geeft me een rondleiding in zijn werkplaats. Het magazijn is kraaknet en ik heb dan ook bewondering voor de werkijver van mijn jonge collega.
Dinsdag 18/04/2006
Mijn baas vertelt me dat ik een opleiding van drie dagen moet volgen in Zwitserland, in het hoofdkantoor van de messenfabrikant.
Ik start mijn gloednieuwe laptop en surf naar de websites van Virgin, Ryanair en enkele andere low-cost vliegmaatschappijen.
Dat valt niet in goede aarde bij mijn baas.
Vliegen, dat is duur hoor.
Ik merk op dat ik erheen kan vliegen voor 52 euro en terug voor 108 wat in mijn ogen een belachelijk laag bedrag is.
Zijn echtgenote oppert dat de terugvlucht zo duur is omdat ik in het weekend vlieg. Kun je niet wachten tot maandag en dan ook een terugvlucht nemen aan 52 euro?
Tja, ik kan ook te voet terugkeren natuurlijk, dat is nog goedkoper.
Uiteindelijk opperen ze beiden dat de beste oplossing erin bestaat dat ik met de auto naar Zwitserland rij. Aangezien mijn firmawagen nog niet beslist is, stellen ze voor dat ik met onze Picasso ga.
Allemaal goed en wel maar hoe zit dat dan met de onkostenvergoeding en de verzekering, vraag ik me af. De man van het uitzendkantoor stelt me even later aan de telefoon gerust dat dat allemaal wettelijk geregeld is, behalve een extra verzekering voor pech en ongevallen.
Vrijdag 28 april
Volgende week dinsdag vertrek ik naar Zwitserland. Ondertussen heeft mijn baas aangeboden om met zijn wagen te rijden. Een Range Rover. Omdat het veel slechter kan, piep ik niet meer over verzekeringen en andere kosten. Lichtjes euforisch rij ik naar huis in de rotsvaste veronderstelling dat het misschien nog allemaal goed zal komen. Ondertussen zingt Ella Fitzgerald een verjaardagsliedje voor Louis Armstrong op mijn iPod.
Woensdag 3 mei
Deze namiddag laat vertrek ik naar Zwitserland in de Range Rover van de baas. Als ik om negen uur op kantoor aankom, wacht mij echter een koude douche. Na een slapeloze nacht heeft mijn baas berekend dat de Range toch wel vijftien liter diesel zuipt. Dat zou de rekening voor de Zwitserse uitstap veel te duur maken. Hij vraagt mij om toch met mijn eigen wagen te rijden. Alsof die op water rijdt.
Ik heb geen zin in een discussie aan het begin van mijn carrière en zonder morren maar met enkele donderwolken boven mijn hoofd rij ik terug naar huis om te pakken en afscheid te nemen van Lief.
Zes uur en ik draai aan de Sterre de Kortijksesteenweg op richting Frankrijk. Ik plan vananvond nog tot Troyes te rijden waar ik per SMS een goedkoop routier hotelletje geboekt heb. De uitbater is heel vriendelijk en als ik even voor middernacht aankom, staat er nog een ongevraagde koude schotel met île flottante op mijn kamer te wachten. Aardige mensen.
Donderdag 4 mei
Om vier uur loopt mijn wekker af en mocht ik de energie hebben om het ding in gruzelementen te slaan, ik zou het zeker doen. Gelukkig voor het toestel lukt mij dit niet. Het lukt me amper om mijn beide ogen te openen. Mijn linker oog plakt nog aaneen met prut. Geen koffie in de buurt, mijn kleren zijn weerspannig, het licht is veel te fel en mijn bagagekoffer weegt zeker driehonderd kilo. In de auto worstel ik met de kaart en pas na vijf minuten dringt het tot me door dat ik ze ondersteboven hou. Ik verwacht nog een kleine drie uur te moeten rijden vooraleer ik op mijn bestemming aankom. De laatste honderd kilometer bestaan uit kleinere baantjes die niet altijd even duidelijk op de kaart zijn aangegeven.
Halverwege stop ik om te tanken en een koffie met een croissant te kopen en dat doet wonderen.
Om half negen draai ik de parking van het Zwitserse hoofdkantoor op. De onthaalbediende brengt me snel naar het lokaal waar de training doorgaat. Ik sta plots oog in oog met de lesgever, een soort van Italiaanse gentleman die een taaltje spreekt dat het midden houdt tussen Italiaans, Frans en Engels.
Wielceume, miestere Stiepoorste
De klemtonen zijn een voortdurende bron van hilariteit, zijn accent schattig als een Italiaanse ober in een goedkope pizzeria maar toch wel redelijk onverstaanbaar.
Het publiek is erg verschillend: een Engelsman, een Ier, twee Noren, een Turk en mezelf. Ik neem plaats op de enige stoel die nog vrij is: naast de twee Noren die tot overmaat van ramp Björn en Benny heten.
Na een gevecht tegen de slaap van drie uur lang, komt om twaalf uur de verlossende boodschap dat ons een lunch wordt aangeboden in een vlakbij gelegen restaurant. We kunnen er te voet heen want de zon schijnt.
Björn en Benny hebben mij intussen aangesteld tot hun officiële tolk. Niet dat ik Noors spreek (tenzij na een overdosis alcohol misschien) maar ze begrijpen wel Engels als het goed is uitgesproken. Dus herhaal ik de verdraaide Engelse uitspraak van de leraar en de Turk verstaat wel goed Duits waardoor ik binnen het gezelschap al snel de centrale figuur wordt om alles voor iedereen te vertalen. Wat heel vermoeiend en verwarrend is.
Intussen is onze groep aangegroeid met een Griekse schoonheid en een Fin met een varkensneusje en een onuitspreekbare voornaam. Hij doet overduidelijk alle moeite van de wereld om het met de Griekse Athena aan te leggen. Gelukkig spreek ik Grieks noch Fins.
De namiddagcursus verloopt iets vlotter omwille van de geserveerde alcohol tijdens de lunch en om vijf uur mogen we naar ons hotel. De afspraak is dat we s avonds om acht uur terug op het bedrijf zijn en van daaruit naar een ander restaurant rijden voor het souper.
Omdat blijkt dat niemand eigen vervoer heeft en omdat ik met een grote wagen rij kruipen Björn, Benny, Paddy (de Ier) en Richard (de Engelsman) bij mij in de Picasso. Björn en Benny wegen hondervijftige kilogram per stuk wat de vering van ons Frans blik zwaar op de proef stelt.
Het hotelletje valt wel mee vooral het zalig ligbad waar ik in plof is heerlijk. Ik bel met Lief om haar gerust te stellen dat ik goed ben aangekomen als er plots op de deur geklopt wordt. Het is Paddy die me zegt dat het tijd is om alweer te vertrekken.
Eens de hele meute zich opnieuw in mijn Citroën gehesen heeft, rijden we richting fabriek waar de Italiaanse gladjanus ons opwacht in zijn Alfa 156 Quadrofoglio Verde met 200 pk onder de motorkap en alle vrouwelijke deelnemers op de achterbank.
Het restaurant blijkt op de top van één of andere berg te liggen (we zijn in Zwitserland) en onze leraar stuift er vrolijk vandoor.
Plots herinner ik me tijdens het verkoopsgesprek bij de aankoop van onze Picasso 1.6i met 95 niet zo temperamentvolle paardenkrachten de vraag van de verkoper:Rijdt u soms in de bergen, mijnheer?
Waarop ik zonder aarzelen Neen antwoordde.
Aanvankelijk gaat het nog redelijk vooruit maar halverwege de berg begint het overgewicht van Björn en Benny me parten te spelen. De benzinetank is nog halfvol maar de boordcomputer geeft aan dat ik als ik deze mishandeling zou aanhouden- nog slechts vijftig, neen, veertig, neen, dertig kilometer kan rijden. Allerlei alarmlichtjes beginnen te knipperen en ik ben maar wat blij dat we na een half uur en tegen een gemiddelde snelheid van vijf kilometer per uur de parking van het restaurant bereiken.
De Alfa stond er reeds verlaten bij, de inzittenden hadden al plaats genomen in het restaurant en ik krijg bij het binnenkomen prompt de taak toegewezen om mijn groep te begeleiden in de keuze van het menu. Dat blijkt niet zo moeilijk aangezien er enkel kaasfondue te krijgen is.
Vrijdag 5 mei
De obligate rondleiding in de fabriek en een lunch met de directeur is het enige wat mij nog scheidt van het vertrek naar België. Mijn Belgische baas heeft me nog gevraagd om 300 zilveren messen mee te brengen en het is pas als ik de grenspost tussen Zwitserland en Frankrijk voorbij ben dat ik besef dat ik me schuldig heb gemaakt aan smokkelen. Nu ja, de Zwitserse douanier was niet bepaald een toonbeeld van vlijt te noemen. Hij stond in de zon, zweterig geleund tegen zijn kantoortje met de kepie in de nek en het voorhoofd constant opdeppend met een vieze zakdoek teken te doen dat ik vooral snel moest doorrijden. Iets teveel kaasfondue gegeten?
Maandag 8 mei
Waaat? 400 euro onkosten? Je denkt toch niet dat ik je dat ga betalen voor een keer over en weer te karren naar Zwitserland? Hier, honderd euro kan je krijgen. Ik zie de krenterigheid in zijn ogen.
Mijn baas denkt dus echt dat onze auto op water rijdt.
Eén telefoontje naar het uitzendkantoor later heb ik mijn zelfvertrouwen teruggewonnen.
Het komt erop neer dat ik zal moeten betalen om hier te mogen werken. Ik geef hem nog een maand om bij te draaien maar dit laat ik niet zomaar over mij gaan.
Ik ben Jan Stephorst
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/07/1964 en ben nu dus 60 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: schrijven, scheepvaart, jazz, oude auto's, Frankrijk.
carpe diem
