Het is eindelijk zover.

Broer verlaat het ouderlijk nest en gaat alleen wonen. Heerlijk, het vooruitzicht van mijn eigen kamer die ik zestien jaar lang met Broer heb moeten delen.

Inclusief zijn verwoede pogingen om ‘Angie’ van de Rolling Stones uit zijn goedkoop vals gestemd gitaartje te krijgen.

Gelukkig was het geen elektrische gitaar want hij was ook fan van Deep Purple en ‘Smoke on the water’.

De smoke was wel degelijk aanwezig, hij vond het al psychedelisch om Belga’s te roken, samen met mijn zus de lampadère af te dekken met roze vloeipapier dat hij meebracht van het college om vervolgens angstaanjagende choreografieën te bedenken.

Dat allemaal op het onchristelijke uur waarop ik na het verorberen van een appeltje en een laatste glaasje Vichy Selestin door mama bedwaarts wordt gestuurd.

Probeer maar eens te slapen in de sigarettenrook met de riff van Deep Purple op de achtergrond en een zus die ligt te kronkelen alsof iemand dringend haar appendix eruit moet rukken.

Maar dat is verleden tijd. We rijden op een donkere koude herfstdag in papa’s Volvo 144 S (die S is vooral zeer belangrijk voor het ego van mijn vader) naar de eerste Ikea van België die in Ternat net de deuren geopend heeft.

Op het dak een ferm bagagerek want de Volvo is een vierdeurs berline waar een matras op geen enkele manier in past.

‘Summer night city’ van Abba op de radio. We wanen ons redelijk onaantastbaar, mijn broer en ik. Samen onderweg om zijn toekomst uit te bouwen. En de mijne.

Straks zal ik voor het eerst zijn huurflatje zien, spannend.

Slenter, slenter door de Ikea. Een matras maar ook een kleerkast, een beddenbak, drie lampen, vier stoelen, een tafel en een kamerplant belanden op de kar. De kleffe posters van David Hamilton neemt hij wel van thuis mee.

Gelukkig zit alles in platte kartonnen dozen verpakt, behalve de matras die we gezwind op het bagagerek van de Volvo zwieren.

De arme Zweedse zakt een beetje op haar knieën bij het torsen van al dat huisgerief en nadat we de matras onwrikbaar vastmaken op het bagagerek, kiezen we het ruime sop richting vrijgezellenflat van Broer.

Alleen, Broer stopt na twee kilometer op de pechstrook van de snelweg. Er scheelt iets aan de auto.

De gedachte om dit te moeten uitleggen aan Vader, doet het angstzweet over onze rug gutsen. Nee toch. De Volvo die heilig verklaard is en waar niets mag aankomen, de Volvo met honderd paardenkrachten dankzij de dubbele Stromberg carburator (vandaar de 'S'), de onverwoestbare en onneembare vesting, die Volvo staat op de pechstrook met een gebrek aan vermogen. Drie weken van diplomatiek overleg, het inzetten van al onze jokers inclusief een charme-offensief om Moeder voor onze kar te spannen en nu staan we hier schoon.

Een amateuristische blik onder de motorkap brengt niets bij vooral omdat Broer nog nooit onder een motorkap gekeken heeft en niet goed weet waar hij precies moet naar kijken.

Dan maar terug vertrekken.

Misschien was het wel inbeelding. Het is namelijk onmogelijk dat de stipt onderhouden tien jaar oude Zweedse tank het uitgerekend nu zou laten afweten.

Eerste versnelling, tweede, derde, alles gaat goed tot bij de vierde. Broer duwt haast een gat in de bodem maar onze Agnetha wil niet harder dan negentig per uur. Een Citroën 2PK die ons inhaalt bevat enkele passagiers die vol ontzag naar ons stukje Zweedse staalindustrie kijken.

Even later komt een Renault R4 voorbij met jongeren voorzien van foute kapsels, patchoulie en van okselkringen voorziene t-shirts vol revolutionaire boodschappen. Ze wijzen lachend naar ons kleinburgerlijk vervoermiddel.

Ik hou het niet meer uit en draai het raampje naar beneden. Ik steek mijn hoofd buiten waardoor mijn Jommekeskapsel danig in de war geraakt.

Meteen heb ik de oorzaak van het vermogensverlies ontdekt. De matras is met rekkers vastgesjord. Die zijn niet sterk genoeg om aan de rijwind te weerstaan waardoor de matras vanaf tachtig kilometer per uur als een rockabilly kuif rechtop gaat staan. Als een gigantische Mickey Mouse hand die naar iedereen ligt te zwaaien. Dé ochtenderectie onder matrassen.

Redelijk hilarisch maar gelukkig scheelt er niets aan onze geleende heilige Zweedse.

Een half uurtje later staan we halverwege een onbekende traphal te hijgen, volledig geblokkeerd met een matras tussen ons in.

Na een drie kwartier durend gevecht met het bed en de kast, de stoelen en de kamerplant, rusten we wat uit in het paleis van Broer.

Toegegeven, het kon slechter. Plankenvloer, wit geschilderde woonkamer met een erker, een sjofele maar gezellige badkamer en een slaapkamer waar nog menig spermatozoïde tegen de muur of het plafond zal belanden.

Of toch niet want Broer doet een verrassende bekentenis. Hij heeft een lief. Ze heet Christel.

Plots tovert hij een verfrommelde foto uit zijn bezwete broekzak.

Jezus Christus, niet slecht die Christel. Blond en lang haar, wespentaille, in haar uniformpje van  … SABENA!! Jaaaa, ze is airhostess.

Ok, geen sperma tegen de muur of plafond. Maar de matras die we net binnengehesen hebben … brrrr. Ik mag er niet aan denken welke lichaamssappen die allemaal te verteren krijgt.

‘We zullen de kleerkast eens monteren’, zegt Broer. Ik had liever eerst iets gedronken. Ben namelijk buiten adem van al die weerspannige meubels die niet naar boven wilden.

Komt daar nog eens bij dat ik voortdurend moet denken aan Christel. Chrissie Hynde mag van mijn part een kilo of tien rapen gaan uittrekken.

‘Neem het plan’, zegt Broer nogal autoritair. Zo is hij wel een beetje, met zijn belachelijke rijkswachtersnor annex zonnebril. Misschien daarom dat Christel op hem valt. Met de ogen half toe en in tegenlicht lijkt hij van ver misschien een beetje op een piloot die een Jupiler of drie op heeft. 

De plannetjes van Ikea zijn waardeloos. Het lukt maar niet om de schuifdeuren in de kast te krijgen. Eens ze erin vallen, doen ze van alles behalve openschuiven. Eruit vallen, ja en de boel blokkeren à volonté.

Maar netjes vlot openschuiven behoort blijkbaar niet tot hun takenpakket.

Broer merkt wel op dat de rand bovenop de kast handig is om reiskoffers aan het zicht te onttrekken.

Een kast met een rand bovenaan … Hebben die Zweden wel zo ver nagedacht. Of hebben we het plannetje onderste boven gehouden? De Zweden hebben niet zover gedacht. We hebben de kast integraal op zijn kop gemonteerd omdat Broer het plannetje heel de tijd onderste boven hield. 

Wat zou Christel daarvan zeggen? Hopelijk houdt zij de Kamasutra vast als ze de matras inwijden. Anders zal het pijn doen.

Broer begint de smalle stukjes muur tussen de ramen van de erker wit te schilderen. Het ruikt naar hout, hars, Ikea meubels, verf en prille liefde.

Daar gaat de deurbel van het herenhuis waarvan Broer’s appartementje deel uitmaakt. Christel huppelt als een hinde naar boven. Lange benen, mmmm, tot mijn grote spijt ben ik nog maar zestien en is het lief van mijn broer helemaal niet geïnteresseerd in Kleine Broers met Jommekeskapsels.

Ze komt een keer poolshoogte nemen van de werken aan het liefdesnestje. Niet dat ze hier permanent zal verblijven. Haar ouders zijn nogal conservatief en vooral steenrijk.

Niet echt het stel ouders om uitgebreide generatieconflicten mee uit te vechten. Dan toch maar liever braaf wachten op de erfenis en het dolce far niente dat daaruit zal voortvloeien.
 

Broer is gewoon een Lucky Bastard. Terwijl ik in een klas vol ongewassen puisterige pubers Griekse lierdichters moet bestuderen, kan hij vrolijk rampetampen met langpootmuggen.

En zich laten rondrijden in de spiksplinternieuwe VW Golf Rabbit die ze van vaderlief gekregen heeft voor haar vierentwintigste verjaardag.

Het testosteron is niet eerlijk verdeeld in de wereld.

We keren ’s avonds laat terug naar Aalst, terug naar mijn kamertje met posters van diverse Volvo modellen. Broer slaapt nog één keer bij mij. Morgen zal hij al zijn kleren in enkele sporttassen proppen en er met zijn goedkoop gitaartje vandoor gaan. Joepie.

Op de radio klinkt alweer ‘Summer night city’ van Abba. Ik weet dat het laatste beeld van de videoclip een Volvo 164 toont.

Heerlijke auto. Vooral met Agnetha Fältskog aan het stuur.

Jan Stephorst 

25-04-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Mijn genen denken nog maar aan één ding: plezier maken. De jeugdclub is een plaats waar dat af en toe kan, afhankelijk van de gemiddelde leeftijd in combinatie met de BMI der aanwezige tooghangers.

Maar raadt eens wie ik vandaag tegen het lijf liep, zomaar tussen de rekken van de Match terwijl ik op zoek was naar bier? SIEN! Ach Sientje! Parel voor de zwijnen toen we allemaal zestien waren en onze hormonen krampachtig volhielden dat we de meerderjarigheid reeds voorbij waren.

Sientje met haar prachtige spannende jeans, jeansvestje en zwarte blouse waarvan de bovenste drie knoopjes nooit dichtgingen. Never.

Sientje draaide op de dansvloer nogal uitvoerig met haar achterste en vervolgens met haar tong. Menig jongensondergoed werd bevuild enkel bij de gedachte aan een avond met Sientje. En ze heeft ze allemaal gehad. Jan, Pier, Joris en Corneel, Barten in overvloed, Koenen in alle soorten en maten, Karls, Peters, Krissen, Luc’en en drie Marken in verschillende gewichtsklassen.

Ik bleef zo afzijdig mogelijk van het betere tongdraaiwerk omdat ik heilig overtuigd was van de onbestaande kans dat Sien ooit de hare in mijn keel zou rammen.

Maar dan werden we echt achttien en gingen een beetje uitzwermen naar Brussel, Gent of Leuven. Sientje bleef redelijk alleen achter om in de zaak van haar vader mee te werken. Het kleuren van textiel is een vak apart dat weliswaar wars van allerlei amoureuze avonturen wel degelijk geld in het laatje brengt.

Gedaan met de seksuele experimenten op zaterdagavond en vaders klantenbestand eist eerder een deux-pièces dan een spannende jeans. Sientje zit nogal vaak op zaterdagavond alleen te wezen op een barkruk aan de toog van ons ooit zo favoriete danslokaal.

Tot ik haar dus op die bewuste zaterdagnamiddag ontmoet in de Smatch. Zij met een winkelkarretje vol onbestemde dingen, ik met een kar vol onverwacht verlangen om mijn overleden droom te reanimeren.

En ja hoor. Het gesprek loopt als een zescilinder diesel, komt wat traag op gang maar uiteindelijk schrikken we allebei als de bediende aan de kassa de sluiting van de Smatch aankondigt. Anderhalf uur staan we hier te palaveren en Sien geniet er zichtbaar van.

‘Zeg, ik durf het bijna niet te vragen, maar zullen we eens samen uitgaan? Like the good old days.’

Ik stamel en stotter dat het goed is. Waar wil ze heen?

‘God’, zegt ze, ‘ik wil niet teveel op het verleden voortborduren. Er is in Zottegem naar het schijnt een geestige discotheek: de Krypton.’

Aaaargh. De Krypton.

Het is de ark der verloren gelopen jeugdzielen. Degenen die met het oog op een academische titel naar Leuven, Brussel of Gent verhuisden, hebben geen boodschap meer aan boerenfuiven in gaten of fuiven in boerengaten.

De achterblijvers kruipen bij mekaar in speciaal ontwikkelde ruimtes zoals discotheken, opgericht voor jonge werkmensen zonder smaak en oude kalende mannen in foute geruite dralon kostuums die zich iets misrekend hebben bij de scheiding van hun universiteitslief.

Daar wil Sientje mij heen slepen. Of ik haar. Om het even waar.

‘Maar hoe geraken we in Zottegem?’ vraagt Sientje zich luidop af.

‘Ik heb een auto!’ antwoord ik enthousiast.

‘Aha, en welke auto dan?’ vraagt Sien nieuwsgierig.

‘Een rode’ mompel ik nogal ontwijkend. Een rode Zastava 1100 is het eigenlijk en dus niet meteen een model waarbij in bikini gehulde blonde babe’s voorzien van spons en zeepsop zich spontaan op de motorkap werpen.

Het is eigenlijk een ex-oostblok geval. De enige babe’s die ooit in de buurt kwamen van de motorkap, hadden wellicht maat 48, een borstrok, lieslaarzen en een KGB lidkaart.

‘Ach,’ zegt Sientje vertederend,’zolang het maar rijdt …’

Laat dat nu net het probleem zijn. Voor vijftienduizend frank (driehonderd vijftig euro) koop je een berg roest met een versleten koppeling en zeer zachte comfortabele okerkleurige zetels. Die bovendien nog eens plat kunnen.

Gezien het aanwezige testosteron is dat geen slecht compromis. En mijn Zastava is eigenlijk een afgeleide van de Fiat 128, een ultrasportieve Italiaanse gezinwagen. Hij heeft van die grote ronde klokken op het dashboard en een redelijk agressieve blik in de chroomomrande koplampen.

‘Het kan niet stuk gaan’ mompel ik in mezelf als ik de Zastava met een zwier op de oprit van Sientje’s huis parkeer. Zal ze een spannende jeans dragen of eerder een pied-de-poule mantelpakje?

Geen van beide. Haar moeder opent de deur met de melding dat Sientje nog even bezig is. Het resultaat daalt enkele minuten later gracieus de trap af in een minirok, geen spannend geval maar eerder een tennisrokje maar dan in het zwart. Daarop een mouwloos t-shirt met rolkraagje. Sientje verspreidt een heerlijk parfum.

Mensenlief, ik ben blij dat ik al zover geraakt ben. Hoeveel van mijn leeftijdsgenoten verdroomden niet de helft van de godsdienstles met gedachten aan Sientje in minirok en blote armen.

Sien geeft mij een arm en we stappen naar de rode Russische Italiaan. Mijn Zastava is even opgewonden als zijn chauffeur en doet zijn best om zo sportief mogelijk te klinken als ik over de kleine wegjes scheur onderweg naar de planeet Krypton.

Het is stikdonker geworden op de immense parking. De neonreclames flitsen opdringerig pastelblauw en roze. Het regent lichtjes en ik heb natuurlijk geen paraplu bij. Sientje weigert mijn jas om over haar hoofd te leggen.

De deurgatvullende portier ziet eruit alsof hij nog maar tien minuten geleden een koe de strot afgebeten heeft. Griezelig volk. Ik word gefouilleerd.

Logisch, want het zou best kunnen dat ik recht uit Rusland kom met een verse lading Kalasjnikovs in de kofferbak. Zo zie ik er namelijk uit met hier en daar wat fout donshaar en andere restanten van een pas geleden puberteit in mijn gezicht.

Het publiek binnen varieert zoals verwacht nogal sterk in stijl en leeftijd. Veertigjarige kale vertegenwoordigers in kantoormeubelen draaien rond achttienjarige kapstertjes, vijfentwintigjarige boerenzoons met blozende wangen en gestreepte gesteven hemden trachten met belachelijke danspasjes vijfendertigjarige van kantoormeubelverkopers gescheiden vrouwen te veroveren. 

Ieder diertje zijn pleziertje. Barry White, Bohannon, Gloria Gaynor, Marianne Rosenberg, Jezus Christus. Al heeft die laatste geen soft soul gemaakt.

De dj verhoogt het geluidsniveau per uur en om twee uur ‘s nachts kunnen we ons niet meer herinneren van welke parochie we afkomstig zijn.

Sientje roept in mijn oor dat ze weg wil. Nog geen enkele trage heeft die verdomde dj gedraaid. Ik zie mijn kans in fysiek contact dan ook slinken voor de euh.. maan.

Tenzij.

Tenzij Sien na een lang gesprek op café alsnog mijn huid wil aanraken. En hopelijk nog veel meer.

Ik start de Zastava. Enkele dissonanten stijgen op uit de versnellingsbak. Krak, daar schiet het juiste tandwiel toch in het juiste gat en we rijden traag de parking af.

Zottegem.

Heeft een groot station en een fantastische krantenwinkel annex sigarenwinkel annex koffiehuis waar je de drie grootste geneugten van het ochtendgloren na de erectie kan combineren. Het zijn dan ook de cafés recht tegenover het NMBS gebouw die als enige nog open zijn.   

En dan pakt ze mijn hand en vraagt mij om haar te ontvoeren naar een plek om naar de sterren te kunnen kijken.

Allebei gelukzalig glimlachend stappen we in de Zastava. Het zal ervan komen, popel ik zo ongemerkt mogelijk .

De Zastava helpt door van de eerste keer te starten.

Maar dan komt het: ik kan geen enkele versnelling meer nemen, het is alsof ik in een grote pot soep roer.

Vreemd genoeg kan ik de versnellingspook optillen en hem ook helemaal wegduwen in een bodemloze put. Maar hoezeer ik ook gas geef, de auto beweegt geen centimeter.

We staan onder het felverlichte raam van een volkscafé waar de aanwezigen reeds samentroepen om van ons spektakel te genieten.

Geen sterren vanavond.

‘Wat scheelt er?’ vraagt Sientje voorzichtig.

‘We kunnen niet weg. Ik bel de wegenwacht’ antwoord ik zwaar ontgoocheld terwijl ik de laatste ster definitief zie verdwijnen in het zwarte gat waar ik ook de versnellingspook kan induwen.

‘Ach, dan drinken we intussen gewoon nog een koffietje in dat leuk sigarencafeetje …’ Sientje pakt het nog goed op.

Ze vlijt zich erg dicht tegen mij op de rode pluchen bank, legt haar hoofd op mijn schouder en ik geraak helemaal bedwelmd door haar zoete lichaamsgeur. In mijn hoofd hoor ik een weemoedige bandoneon.

Net op het moment dat Sientje’s lippen de mijne opzoeken, zwaait de deur open en roept een dikke ongeschoren wegenwachter:’Wie rijdt met de rode Zastava?’

Het is een complot. De auto, de wegenwachter, mensenlief hebben ze nog nooit van timing gehoord? Drie miljoen opeengepakte zaadcellen die zich intussen klaarmaakten voor een nakende lancering, beginnen stilaan af te druipen.

We hijsen ons aan boord van de takelwagen die ons naar huis zal brengen. Weg moment, weg sterren, weg Sientje.

Wat overblijft is het oranje schijnsel van de zwaailichten die het onbestaande verkeer op de landwegjes moeten verwittigen dat we eraan komen: ik, mijn bijna lief en een rode desillusie van elfhonderd kilogram.

De wegenwachter is zo galant om even te wachten tot Sientje veilig binnen is.

Dan draait hij de vrachtwagen en voert mij tot thuis.

‘Een schoon meiske hé’ zegt hij terwijl hij nogal meewarig naar mij kijkt.

‘Och, gewoon een vriendin’ minimaliseer ik. Ik gun het hem niet om op de koop toe nog een keer plezier te beleven aan mijn miserie.

De Zastava heb ik de week erop verkocht aan een depressieve ambtenaar.

Sientje heb ik pas drie jaar later nog eens teruggezien op de parking van dezelfde supermarkt.

Ze zet de maxicosi in het winkelkarretje terwijl ze roept:’Schat, de auto is nog niet gesloten’.

Ik hoor mezelf haar naam roepen en zwaai naar haar.

Ze glimlacht terug en ik stap in mijn intussen drie jaar oude Fiat Panda met beige zachte zetels die je kan omvormen tot een bed.

Jan Stephorst

03-04-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Ergerlijk: ik loop Kreng tegenwoordig voortdurend tegen het lijf. Bij de bakker, bij de slager, in de bib … Ze heeft al lang door dat het niets wordt met Bé en ze is de messen aan het slijpen.

Officieel zijn we nog niet gescheiden, ons huis is drie maanden geleden verkocht en de boel verdeeld, maar zij is voor de wet nog steeds mevrouw Stephorst.

Dat is iets waar ik dringend verandering moet in brengen volgens de brave man waar ik wekelijks met mijn ziel op onderhoud ga.

‘Duidelijkheid, Jan, duidelijkheid voor iedereen. Tap nu eens klare wijn, concretiseer de keuzes die je eerder nam.’

Gemakkelijk gezegd vanuit een rode pluche fauteuil met armsteunen terwijl je achteloos de net verdiende vijftig euro in je borstzakje steekt.

Maar ik moet de schijn eerst een beetje ophouden, ik moet eerst door het vagevuur.

Als ze op een dag alweer aanbelt met een cake die ze toevallig gebakken heeft, laat ik haar binnen in mijn oranje appartementje.

‘Ach Jan, laat ons helemaal opnieuw beginnen, een nieuw huis zoeken en met een schone lei een nieuwe start nemen.’

Koude rillingen kruipen op mijn rug naar omhoog bij de gedachte om haar moeder, miss Broekrok, opnieuw ontmoeten samen met de heilige drievuldige naarstigheid in de vorm van haar landbouwersschoonbroers vol blozende wangen en de andere inhoudloze hoofden die toevallig wat chromosomen delen met Kreng.

En vooral terug naar Moorsel, het oord der verderf, de hoofdstad der mauve permanenten. Spijtig genoeg is er geen zeehaven in de buurt om met een havenuitbreiding als excuus het hele dorp te bedelven onder enkele miljoenen tonnen slib. Dat zou nog eens een idee zijn.

Ik zet mijn pokerste face op en zeg haar dat het onverantwoord zou zijn om gezien de gebeurtenissen van de afgelopen eeuw zomaar zonder begeleiding opnieuw ons leven te gaan delen.

Met glazige ogen stemt ze zwijgend in.

‘Laat ons in therapie gaan’, gooit ze plots in het midden van de kamer. ‘Goed idee’, antwoord ik in een vlaag van perfecte timing. 

We maken een afspraak voor een huwelijkstherapie-sessie binnen drie dagen in het centrum waar ik nu reeds wekelijks passeer voor de zielebabbel.

Kreng is nog maar net buiten als Bé belt.

Dat ze lamskoteletjes over heeft en of ik geen zin heb en dat het zo jammer is van ons en van de koteletjes als ze alles moet weggooien.

Ik heb nog niet gegeten vanavond, dus… Zal ik de Krengcake meenemen? Neeeuh, dat zou pervers zijn.

Ik hijs mezelf in mijn dikke Duitse met de ster op het eind van de motorkap en diesel met enkele indrukwekkende rookwolken richting Bé.

De koteletjes zijn nog warm.

De dochters zijn niet thuis.

De cd van Ibrahim Ferrer staat op.

Die minirok is wel heel erg kort.

En er is in de verste verte geen ondergoed te bekennen.

Hmm.

Na twee glazen rode wijn en één koteletje gaat mijn duivelse telefoon rinkelen.

Baas.

Er is vanavond een nieuwjaarsreceptie in Temse en hij wil mij aan enkele mensen voorstellen.

‘Moeilijk’ opper ik.

‘Gaat ook’ sommeert Baas aan de andere kant van de ether.

Godverdomme, met slechts één lamskotelet achter de kiezen, zonder orgasme en met een ongemakkelijke testosteronophoping ter hoogte van mijn kruis, rij ik richting kantoor. 

De rode Toyota Hiace kotsbus staat al met draaiende motor half op de stoep geparkeerd.

Erik, mijn financiële collega zit ook in de bus. Ik trek de schuifdeur open en zet mij op de met grijze skai beklede achterbank.

In de bus hangt een vreselijke kleffe geur die het midden houdt tussen tenenkaas, ongewassen onderbroeken en in dralon vastgehouden okselzweet.

Baas rijdt zeer onregelmatig. Op de expresweg is er geen verkeer, geen enkele tegenligger, zelfs niet één konijn dat in een overmoedige bui wil oversteken.

Maar als baas zwijgt, geeft hij fors gas en wanneer er ergens in zijn brein de neiging ontstaat om via zijn mondholte geluid uit te stoten, remt hij.

De bus schommelt dan ook als een roeiboot in volle zee bij windkracht zes. Zo zwalpen we drie kwartier lang over een kaarsrechte weg tot in Temse.

De receptie is vooral een bijeenkomst van oude vieze mannen die stinken naar de urinevlekken op hun nylon broeken.

Ze braken nietszeggende zinnen uit terwijl hun adem het parfum van de rauwe bloemkoolhapjes vermengd met tandprotheselijm in de reeds duffe atmosfeer slingert.

Om tien uur ’s avonds braak ik de restanten van de receptie en een lamskotelet uit ter hoogte van Appels.

Baas noch Erik hadden het zien aankomen. Toegegeven, het is donker en dan valt het niet zo op als je groen uitslaat op de achterbank van een Toyota Minibus.

Schuifdeur open en bwaark. Alles eruit.

Toch wel heel wat anders dan wat ik in het begin van de avond verwachtte. Dat was namelijk eerder alles erin.

Ik kan bij aankomst aan het kantoor nog net in mijn Mercedes kruipen. Gedachteloos navigeer ik naar mijn appartementje waar mij nog een waanzinnige tocht naar boven staat te wachten, drie etages lang want de lift is kapot.

Als ik de volgende ochtend in mijn kleren op bed wakker wordt, besef ik dat het vandaag vagevuurdag is.

Eerst naar het werk waar ik Baas onder ogen moet komen: de terrorist der zwakkere maagmiddens.

Maar vooral: vanavond is de eerste huwelijkstherapie. Om zeven uur nog wel zodat je zeker niets ervoor en niets erna kan doen.

De kans op een door derden veroorzaakt orgasme is nu wel geheel onbestaande.

Daar zitten we dan in een licht vervallen herenhuis met vzw - geel en blauw geschilderde plinten en deurkozijnen. De pluche zetels beginnen te lijden onder de miljoenen emoties die ze te verwerken krijgen. Hier en daar piept er een stuk witte vulling door een naad.

De therapeute ziet er nogal lesbisch uit, met mannelijk kortgeknipt grijs haar, een strakke gifgroene bril en een sportbeha die haar schouders nog gespierder laat lijken dan ze al zijn. Mogelijk bijt ze één van ons de kop af bij het geven van een fout antwoord.

Nu ja, het gesprek zelf valt eigenlijk wel mee. Pijnlijke momenten komen onvermijdelijk weer boven tot het wekkertje gaat: het uur is voorbij. Oef en tot volgende week!

Week na week zie ik steeds dieper wordende rimpels in het voorhoofd van onze therapeute.

Even krijgt Kreng mij zover om nog een huis te bezichtigen. De therapeute doet het af als je reinste onzin om uitgerekend nu zo’n beslissing te nemen maar ik ga toch mee om de wanhoop alle kansen te geven. Het wordt niets.

Na zes weken is onze gefronste therapeute uitgezongen. Volgens haar moet er minstens een wereldoorlog uitbreken, een aardbeving van negen op de schaal van Richter of een storm met windkracht tien passeren om ons nog terug bij mekaar te krijgen.

Zij en ik zijn het erover eens dat we beter onze energie richten op een fatsoenlijke scheiding. Kreng wil niet wijken en ziet het anders. Tja.

Nog acht sobere weken en het tweede millennium is voorbij. Zo ook mijn eerste huwelijk want Kreng en ik hebben een afspraak bij de rechtbank op vijftien januari.

Er is weinig om mij op te vrolijken want de dagen korten nog steeds, het wordt ook kouder en het blijft ook akelig stil op romantisch gebied. Zelfs ter hoogte van de Zeelandbrug is geen zon te bespeuren.

Ik denk dat het de hoogste tijd is voor een mengeling van de volgende ingrediënten: één warm bad, een kaars of dertig, één fles Gato Nero en de verzamel cd van Astrud Gilberto.

‘Tall and tan and Young and lovely, the girl from Ipanema goes walking.

And when she passes, each one she passes, goes ‘aaaahhh’.

En ja, het is Astrud, niet Astrid. Niet alleen haar stem is erotiserend, zwoel en elke mannelijke weerstand verpulverend. Ook haar naam is dat.  

Het is intussen zomer in Rio de Janeiro. En ook in mijn bad.

Jan Stephorst

18-03-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Al lang niets meer van Kreng gehoord.

Ook niet van Bé. Gelukkig.

Kreng wil een reeks therapeutische sessies met een huwelijksconsulent organiseren. Bé wil eerder mijn ondergang tout court organiseren hoewel ik niet goed weet waaraan ik dat verdiend heb. 

September en nog mooi weer. En een erg eenzaam weekend in het vooruitzicht dat enkel kan gevuld worden door Bovenbuur en zijn Dana Winnerverslaving.

In combinatie met de goedkope Aldi pils die hij in gigantische hoeveelheden op zijn ouderwetse fiets aansleept is dit dodelijk voor (klein)kunstminnende zielen als ik. Alleen al die idiote Kerstmanmuts die hij winter en zomer op zijn kale schedel ploft, verdient de doodstraf in Talibanmiddens.  

Als hij dan op een gemiddelde zaterdagavond dertigduizend keer meekweelt met ‘De oude man en de zee’, is dat ronduit ondraaglijk.

Maar geen met kerstmutsen getooide kaalkoppen zullen mijn zaterdag vergallen.

Mijn zomerauto, de Citroën Dyane, is nog steeds ingeschreven en verzekerd en daar ga ik nu nog eens flink van profiteren. Want vanaf volgende week rij ik terug met Dikke Bertha, de Mercedes 200 d die ook wel een levende legende is maar toch een andere sfeer oproept.

Hoe zou het nog zijn met mijn geliefde Zeelandbrug waar ik een jaar geleden heen trok om een start te maken met mijn persoonlijke bevrijdingstocht? De brug die symbool staat voor al het zinnelijke dat mij de laatste jaren door Kreng ontzegd was, de drank, de sex maar ook het gevoel van zout op mijn huid, de geur van de zee en de combinatie van alles.

Genieten an sich. Yeah, man, ik zie het volledig zitten. Niemand in de weg die wijd open ligt richting Zeeland.

Op de Dyane staat wonder boven wonder een trekhaak. Geen idee wat je met dertig pk en zeshonderdtwee cc kan trekken maar veel zal het niet zijn.

Het autootje zakt al twintig centimeter als ik de fietsdrager monteer. Nog eens twintig als ik mijn fiets op de drager zet. Ik raak net de grond niet met het chassis.

Perkpolder, here I come!

Dakje open, de zon en de frisse lucht spelen tegen negentig kilometer per uur met mijn haar en Astrud Gilberto zit naast mij.

Binnen een uurtje parkeer ik in Kattendijk waar ik met de fiets verder rij richting Zeelandbrug. Spuwende oesters verspreiden hun weeë zilte geur en overal zie ik Belgische duikers de bierbuik in een wetsuit persen.

Na een klein brugje en een prachtig sluisje te passeren, fiets ik het laatste stuk voorbij Kats tot Colijnsplaat. Maar al vanaf Kats doemt het silhouet van mijn favoriete brug op, met de zon in het westen lijkt ze nog machtiger.

Er staat wel een felle wind als ik de brug oprij maar aan de overkant ligt mijn dampende beloning te wachten in de vorm van een pannenkoek met een donkere Leffe.

Eigenlijk ben ik wel een beetje trots als ik in het midden van de brug stop om mijn haar en huid te laten strelen door de westenwind.

De meeuwen vliegen lachend laag voorbij. Ze zijn heer en meester in de wind en de zon en draaien heel plezierig rondom mij.

Ik sluit de ogen, snuif de geur van de zee op en denk aan mijn jeugd en de zeedijk in De Haan aan Zee met Nora de ijsjesverkoopster in een vanillekleurige Fiat 500 met een zonnetentje erbovenop terwijl Julien Clerc in een blauw en wit gestreepte boothalstrui ‘This Melody’ zingt …

Op de achtergrond strandstoelen en de geur van Luikse wafels, barrevoetse boules de Berlin verkopers, Nivea, zout en teer.

De pannenkoek heeft niet alleen gesmaakt, ze heeft ook wat brandstof geleverd voor de terugweg richting Kattendijk. De Leffe zorgt dan weer voor de nodige instabiliteit rond het voorwiel.

Met september komt de koude en het duister rond halfzeven dus ik rep me richting Kruiningen om de ferry naar Perkpolder te halen.

Enkele gabbers die uit een Golf GTI kruipen, lachen wat meewarig met de Dyane met fiets of is het fiets met Dyane maar ik sta op het dek uit te kijken over de Westerschelde.

The more I’m with you pretty baby, the more I feel my love increase …

Thuis laat ik het bad vollopen.

Mijn haar is vettig van het zeezout, mijn oren zitten vol Julien Clerc en ik heb nood aan alcohol om de toppen wat af te vlakken.

Een fles Gato Nero gaat eraan.

Ik vind nog ergens een cassette met de Pastorale van Liesbeth List en honderd kaarsen. Die zet ik in de badkamer en ik steek ze één voor één aan waarna ik met de zwarte kat en Liesbeth in het warme sop kruip.

Ben ik de kou, ben ik het ijs, ben ik de dood  … aaaaaaaaaaah: ik ben de liefde!

Jan Stephorst.   

07-03-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Enkele jaren geleden zat ik deprimo te wezen op de lichtbruine achterbank van de gifgroene Toyota Corolla van het lief van mijn zus. Het is net uit met mijn lief en ik ben hopeloos down door een liedje van REO Speedwagon: ‘Keep on lovin’ you’. Het enige lichtpunt in mijn triestig bestaan was de film ‘Ragtime’ die we gingen zien in Brussel.

Brussel! Het leek wel een uitstapje naar het buitenland, alles was er anders, de taal, de gebouwen … Grandeur die mijn kleine provinciale hometown miste.

Vier jaar later staat Brian Adams intussen op één in de BRT Top 30 met het liedje ‘Heaven’. Een tearjerker van jewelste maar omdat ik nu eenmaal als emokikker geboren ben, doet het mij alweer iets. Vooral als ik op de donkere dansvloer sta te plakken met Anja in mijn armen.

De donkere dansvloer hoort bij de jeugdclub waar Anja werkt en waar ik lid van ben. Jeugd is een relatief begrip als ik kijk naar de rimpelclub die aan de toog hangt. De enige uitzondering is vijfenveertigjarige Jean maar dat komt omdat hij honderd vierenvijftig kilogram weegt waardoor zijn huid nogal strak gespannen staat.

Franske is de oudste met zijn volle tweeënzeventig jaar. Marianne volgt op twintig jaar en Freddy die op de zeldzame nuchtere momenten in zijn leven bij de brandweer is, ziet er zestig uit maar is eigenlijk tien jaar jonger. Bovendien geeft hij als brandweerman een geheel nieuwe invulling aan het begrip ‘open deuren instampen’.

Marianne gaat alleen door het leven behalve op zondag wanneer haar zus en bijhorende uitbreiding komt lunchen. Elke week dezel fde hatelijke vraag: ‘Wat zal ik zondag klaarmaken?’

Als malafide jongeren zijn we intussen gespecialiseerd in het verzinnen van nieuwe gerechten om Marianne uit de nood te helpen. De meest spraakmakende creatie van ons collectief tot nu toe is ‘kanarievogeltongetjes in Madeirasaus’. Als ze aan de slager vraagt hoeveel kanarietongen ze per persoon nodig heeft, slaat de aanvankelijke verwondering over in platte hilariteit bij hem en de vijftien andere aanwezige klanten. En de vierduizend volgende die in de volgende maand gewoon een stukje hertenkalf komen kopen.

Het resulteert in drie weken algehele stilte aan de toog, een poging van de oude garde om ons, jonge leeuwen het leven zuur te maken. Helaas is daar meer voor nodig. Anja bijvoorbeeld. Waarom is ze bij zo’n klier van een vent? Herbert heeft de snor van een walrus en een Honda Goldwing.

Niets speciaals, ware het niet dat hij met dat vreselijke overkill ding zes maanden lang door de Verenigde Staten heeft getoerd en zich nu heel de tijd geheimzinnig monkelend gedraagt alsof hij een vlag in het maanoppervlak gepland heeft. En nu heeft hij verdorie ook nog mijn favoriete auto gekocht en eigenhandig gerestaureerd: een Volvo Amazone. Tot slot van de rekening heeft hij ook nog eens het meest fantastische lief in het universum waar ik geheel toevallig en passant ook knalverliefd op ben.

Het is bijzonder jammer dat ik Anja niet meer dan een Fiat Panda kan aanbieden. En een Lambretta 150Li, ook geheel eigenhandig gerestaureerd maar naast een Volvo Amazone even indrukwekkend als een Fiat Panda naast een … euh … Volvo Amazone. Jezus. Ik zou toch wel eens heel graag met Anja in Gent ronddolen, of een keer met haar kamperen aan de zee. In dat kader stel ik de gecamoufleerde vraag aan de toog van de jeugdclub in de hoop dat niemand dit ziet zitten behalve Anja.

Helaas. Iedereen vindt het een schitterend idee behalve Anja. Herbert heeft niet graag dat ze langer dan één dag weg blijft, ook al wonen ze nog niet samen. De bezitterige walrus geeft mij zelfs de kans niet om zijn lief te versieren achter zijn rug. De anderen laten mij echter niet met rust wat betreft het in hun ogen schitterende idee van een kampeerweekend aan zee.

De nonkel van Geert heeft een camping in De Haan aan Zee. Dan zijn er nog Wendy en Hilda, honderd vijftig kilo per stuk die nog nooit in hun leven een tent gezien hebben, laat staan erin geslapen hebben. Het moet volgens mij ook al een redelijke grote tent zijn om te voldoen aan hun omvangrijke noden.

Prijs. Ze prikken een weekend vast in september. The last point of return ligt nu een paar dagen achter ons want de dames hebben zonder mijn medeweten al een spiksplinternieuw tentje gekocht in de Aldi.

De grote auto van Geert heeft het laten afweten en dus bevinden wij ons in de gietende regen met vier personen, twee tenten en kleren voor een weekend in een Fiat Panda 750L op de E40. Als ik over de brugnaden rij, slepen de banden tegen de carrosserie want in de plaats van het gewicht wat te verdelen, zijn onze twee dumbo’s samen gaan hokken op de achterbank. Met de koplampen verlicht ik vooral de onderkant van de vliegtuigen die gevuld met zelfvoldane Herberten en Honda Goldwings vast onderweg zijn naar de Verenigde Staten.

Maar alla, we mogen niet te negatief zijn en hoewel de enige reden tot vreugde uitblinkt door haar afwezigheid, moet ik trachten het beste te maken van de komende achtenveertig uur.

Anderhalf uur later rijden we een verlaten camping op. In de jaren zeventig moet het hier druk geweest zijn. Nonkel Camping geeft niet thuis en Geert doet teken dat we ergens een leuke stek moeten kiezen. Die vinden we in twee plaatsen die gescheiden zijn door een berk. Geert en ik slapen samen in zijn driepersoon tent die in een wip recht staat. Kies altijd een tent voor één persoon meer dan je effectief bent, is een gouden regel om comfortabel te kamperen.

Terwijl we onze sporttassen uit de koffer van de Panda halen, zien we dat de dames druk in de weer zijn met het grondplan van hun tweepersoon Canadienne. Een half uurtje later kijken Geert en ik onder het drinken van een pilsje naar een zeer vreemd bouwwerk dat uit het grondplan van de Canadienne ontstaan is. De schuine wanden van het tentje vertonen indrukwekkende uitstulpingen die de overlangse steunlat tussen de twee tentuiteinden angstaanjagend laten doorbuigen. Onvermijdelijk breekt het aluminium latje na een kwartiertje in drie stukken. Hysterisch giechelend worstelen twee massieve figuurtjes met het onverwacht naar beneden gekomen tentzeil.

Geert kan het niet aanzien en breekt alvast een redelijk dikke tak af van de berk waar we onder staan. Geduldig begint hij met zijn zakmes de twijgjes en de bast eraf te pellen. Tegen het moment dat de twee uit hun verwarde situatie gekropen zijn, steekt Geert zelfzeker de dikke tak door de lussen van de tent en verbindt zo opnieuw de twee verticale tentstokken.

Nu nog een luchtmatras oppompen en we kunnen eten zoeken. Luchtmatrassen en kamperen gaan niet samen maar dat wisten Hilda en Wendy nog niet toen ze een tweepersoon luchtmatras kochten in de Lidl. Onhandig omdat je met twee constant ligt te bewegen en het is ook nog eens ijskoud omdat de lucht in de matras niet opwarmt. Ze neemt bovendien flink wat plaats in wat in hun geval meer dan een handicap is. Vooral omdat het model dat ze gekozen hebben nog eens voorzien is van apart opblaasbare hoofdkussens.

Een biertje in de ‘Pan Am’ op de dijk, nog een wafel met slagroom voor Hilda en Wendy en nog een biertje voor Geert en mij. Dan wandelen we naar de camping waar Geert en ik ons vrolijk maken bij de rubberen geluiden die opstijgen uit tent B. Na een uur wordt het wat rustiger en schijnt iedereen zijn draai gevonden te hebben.

Om zes uur komt de zon op maar het is niet zij die Geert en mij wakker maakt. Het zijn alweer aanzwellende rubberen geluiden. Geroezemoes ook in tent B. Nog meer rubberigheid en dan een plotse knal gevolgd door het flubberend geluid van een snel leeglopende luchtmatras.

BOEM – FRRRRRRRRRR.

Een ijselijke gil die overstemd wordt door het gegier, gehuil en tranengelach van Geert en mijzelf. One canadienne down!

Als we buiten gerold zijn, zien we dat van het tentje intussen niets meer overblijft, de berkentak is weliswaar nog in één stuk maar de naden van de Canadienne hebben zo onder druk gestaan dat de stof er van rond gescheurd is.

ANJA! Denk ik als ik op zaterdagavond met de Panda alweer vliegtuigbuiken verlicht op de E40. Maar Anja strijkt op dit moment wellicht het hemd van Herbert, die in de hoek monkelend geheimzinnig doet over de Verenigde Staten. Op het hemd is een badge genaaid waarop staat ‘keep on trucking’. Pfoeh, hij verdient helemaal geen Volvo Amazone. En zeker geen Anja.

Misschien wel een truck om een beetje in de Verenigde Staten mee rond te rijden. 'Sweet Home Alabama'. En dan liefst voor minimum zes jaar. Kan hij samen met zijn walrussnor in Hotel California overnachten terwijl hij Glenn Frey en Don Henley de stuipen op het lijf jaagt.

Jan Stephorst

12-02-2010 om 20:09 geschreven door Jan Stephorst  

Een jong koppeltje wandelt de garage binnen waar ik werk. Hij, een late reeds kalende twintiger heeft een auto gekregen van zijn werkgever. Hij heeft of liever had rood haar, zijn wenkbrauwen zijn even zichtbaar als een ijsbeer in de sneeuw en het weinige haar op zijn hoofd lijkt eerder op dons dan op haar. Calimero.

Hij aarzelt niet om met zijn titel te zwaaien: MIS manager. Ik weet helemaal niet wat dat is.

MISlukte manager die ze in een bureeltje apart gezet hebben met wat nutteloze cijferreeksen om na te kijken?

Of MISschien volgend jaar manager maar nu even niet want nog te groen? 

Of zet hij gewoon lege zakken recht bij De Post?

Zij, een wat jongere twintiger, heeft van haar overleden suikernonkel een Citroën DS gekregen. Bouwjaar 1967, veertigduizend kilometer op de teller en een perfecte onderhoudshistoriek.

Maar zij ziet het helemaal niet zitten om in haar onberispelijke donkerblauwe deux-pièces een onoverzichtelijke en van kuren voorziene Franse routière te temmen.  

Dus wilt ze de DS inruilen voor een Saxo, toch een wel veel degelijker en betrouwbaarder instrument want het is eigenlijk een gecamoufleerde Peugeot 106.

Het wil net lukken dat Citroën een premie uitlooft aan alle Calimero’s die een auto van minimum tien jaar inruilen voor een nieuwe Saxo. Honderdduizend frank krijgen ze voor de DS! Hier tekenen alstublieft.

Een uur later is de DS door mijn kordate optreden eigendom van mijn baas die door zijn vrouw onmiddellijk gek wordt verklaard. Oud ijzer stallen in de dure nog niet afbetaalde garage? No way, José. Het ding moet weg en wel even snel als het gekomen is.

Dank u baas.

Hier is tachtigduizend frank, de rest moet je mij nog aan achterstallig loon.

Aanvankelijk stond de hele schoonfamilie op zijn kop toen ik vertelde dat ik een oude Citroën wilde kopen.

WAAAAT? Tachtigduizend frank voor een schroothoop? Dat was helmaal niet naar de conservatieve zin van schoonmama.

In haar universum is het verboden om geld om te zetten in genot. Sparen, dat moet ik doen. Later zou dat geld zeker van pas komen. Yeah, right, later om mijn kist te betalen. Of eerder de hare, hopelijk.

De schoonbroers en zussen deelden die mening. Somber, in alle vroegte opstaan om hard te werken in de kou, afzien, dat is het leven. Maar zeker niet durven genieten. Ho ho ho! Zondig!

Bovendien is een auto een gebruiksvoorwerp, een ding zonder ziel dat dient om het geproduceerde inkomen te vervoeren, eender of dat nu bloemen of kinderen zijn.

En wat kun je nu voor gebruiksgemak hebben aan een achtentwintig jaar oude bak tenzij je graag een beetje met panne langs de kant van de weg staat kostbare tijd te verliezen?

Leen, mijn vrouw, twijfelde. Moeder of man? Toch maar man? Ik kreeg de tachtigduizend flappen. Schoonmoeder en heel de familie kunnen mijn rug op. En eigenlijk ook Leen want ik heb nogal wat overtuigingskracht en diplomatie moeten steken om haar te overtuigen van mijn licht egoïstisch gelijk.

En dat egoïstische gelijk is zich nu aan het voltrekken.

Het is een prachtige zonnige zondagochtend in april en ik zweef hydropneumatisch richting Antwerpen. De geur van de lente, oude olie en vet, de ceremonie om de Citroën DS na een lange winter vertrekkenklaar te maken … spannend.

De soundtrack voor mijn tripje naar Antwerpen heb ik deze week nietsvermoedend uit de bibliotheek gehaald.

En sindsdien heb ik naar niets anders meer geluisterd. Donkerbruine stemmen, gesatureerde klanken, voor mij kan er op dit moment niets completer uit de muzikale hemel komen vallen.

Dit is geen muziek, het is een levensstijl! Die mij verdomme goed bevalt.

Een sigaar in mijn bakkes, de zon op mijn vel, verse lucht die door het open raampje van de DS mijn neusgaten invliegt en de oude mannen van de ‘Buena Vista Social Club’ of ‘The Afro Cuban All Stars’ op de cassettespeler.

Meer moet ik niet hebben om gelukkig te zijn.

Distinto Diferente!

Dan is er de Antwerpse speelgoedbeurs in Hangar 17. Ik loop wat rond op zoek naar nostalgie tussen veel rommel en vervelende kinderen die met snot aan hun neus nergens hun poten kunnen af houden tot groot ongenoegen van de standhouders.

Ik stop bij een standhouder die miniatuurtreinen verkoopt. Märklin. En wat ziet mijn lodderig oog? Een V200 in perfecte staat.

Wat the fuck is een V200?

Herinner u de tweede wereldoorlog en het einde van Duitsland.

Herinner u de wederopstanding van dit land door de wetenschap, het ‘Wirtschaftswunder’, de oorlogsmachine omgevormd tot vredige vooruitgang.

Wel, de V200 was de eerste diesellocomotief van de Duitse spoorwegen voor lange afstanden. En niet alleen de techniek had gewonnen, ook het design. Diep rood van kleur met een bolle, gestroomlijnde neus met een V afgezoomd en contrasterende zwarte vlakken.

De machine ademde snelheid uit terwijl ze nog stil stond. En een soundtrack die de gemiddelde tussenwervelschijven doet trillen wanneer het monster alles geeft om honderden tonnen staal in beweging te zetten.

Een miniatuur V200 in perfecte staat voor dertig euro. Hier met die handel! Mijn dag kan niet meer stuk.

Nadat ik op de Scheldekaai een vintage porto ter waarde van tweehonderd frank in mijn kast gegoten heb, stap ik onder een nog steeds blakende zon op mijn crèmekleurige Franse chica af.

Achteloos stuur ik mijn rijkelijk met chroom gelardeerd strijkijzer de E17 op, cruisend met eens stuk Cubaanse tabaksindustrie in mijn muil, de Cubaanse muziekindustrie in de cassettespeler en een Duits wetenschapswonder in de koffer op weg naar huis.  

Het is mijn eigen kleine Wirtschaftswunder. De wederopstanding uit mijn eigen kleine derde wereldoorlogje.

Viva de dichterlijke vrijheid, viva de fantasie, viva het gat in mijn hand!

Viva de V200!

Jan Stephorst

13-01-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Veel te laat. Veel te vroeg!

Op de zetel naast mij ligt een verfrommelde bruine zak met een half opgegeten chocoladebroodje. Ik martel mijn oude diesel en jaag ze bocht na bocht door de Vlaamse Ardennen naar Geraardsbergen.

Gisteren belde baas nog op om mij een last minute opdracht in de versleten schoenen te schuiven. Volgende week wil hij een feestelijke opening van het vaarseizoen organiseren. Geen idee hoe hij dat wil doen en wie daar in godsnaam in geïnteresseerd is.

Intussen heeft hij één of andere lokale tv zender zover gekregen om bij wijze van preview een reportage te maken over een boottochtje op de Dender, van Geraardsbergen naar Ninove.

Hij vertrouwt de schipper en zijn vrouw niet op het vlak van hun mediagenieke capaciteiten. Waar hij wel een punt heeft.

Brylcreem en krulspelden zijn attributen die je op de meeste binnenschepen nog aantreft in het badkamerkastje. En is de brylcreem op dan zijn er nog voldoende alternatieven om het haar Elvisgewijs mee achterover te leggen.

Vlakvet, schroefasvet, kettingvet, rollagervet …

En dan de garderobe. Het is vandaag al een erg warme dag in het voorjaar, ik schat een graad of achttien en het is nog maar negen uur. Op een stalen schip zal de temperatuur algauw oplopen tot vijfentwintig graden.

Het nieuwste hawaïhemd zal uit de kast gehaald zijn, een gebloemde legging de dikke billen omsluiten.

Ik parkeer achter de bus die reeds vroeg in de ochtend een bende haveloze ouderen bij elkaar sprokkelde om de boot te vullen. Ze dachten wellicht aan iets anders bij het woord ‘gratis cruise’ en dat is duidelijk van hun gerimpelde gezichten af te lezen.

Gelukkig is er ook een gids aan boord. Tijd heeft de arme man niet om de pers te woord te staan, hij heeft de grootste moeite om de bende gratiszoekers in toom te houden.

Ze stellen allemaal moeilijke vragen, over beloofde ontbijten, een gratis koude schotel ’s middags en of hun kleinkinderen en poedels gratis mogen meereizen als ze op hun schoot blijven plakken.

Ghislain de schipper start zonder verpinken de hoogbejaarde tweetakt GM dieselmotor die gerecupereerd is uit een verdwaalde Amerikaanse Sherman tank net na de tweede wereldoorlog.

Het ding schiet met een indrukwekkende rookontwikkeling in gang, de wind zit verkeerd en de gratis bejaarden worden gratis getrakteerd op een gratis dieselwolk.

Valse gebitten vliegen nog net niet in het rond maar veel scheelt het niet tijdens de hoestbuien die zich op dat moment aan dek manifesteren.

De tv ploeg wil nog snel een kort interviewtje met Ghislain. Ik hoor net te laat dat ze allerhande delicate vragen stellen terwijl ik benedendeks slappe koffie sta te drinken met Yana, de schippersvrouw.

In een poging om toch de aandacht van de tv ploeg af te leiden van Ghislain’s desinformatie, spurt ik naar de trap om boven te geraken.

Spijtig genoeg verspert Ghislain’s volslanke figuur mij elke uitweg naar buiten. Hij staat boven tegen de deur geleund, in Hawaïhemd en fuchsia short.

Blijkbaar vind Ghislain het zo warm dat het niet nodig is om enige vorm van ondergoed te dragen waardoor ik gratis een splendid view op het glockenspiel heb.

De tv boys kiezen het euh jaagpad wat alweer ontstemming veroorzaakt bij het aan dek verblijvende bejaardentehuis. Geen croissant, geen koude schotel en nu ook niet op tv komen.

Enkel maar in de rook van een even bejaarde tweetakt diesel een uur of twee aan boord verblijven van een pseudo passagiersschip met een Hawaïaanse schipper en zijn slaafse vrouw in een elke vetrimpel onthullende bloemetjeslegging die slappe koffie zet.

Je zou voor minder een moord begaan. Of eerder van boord gaan maar dat laatste is intussen niet meer mogelijk.  

Ghislain trekt zich niets aan van al deze onvrede, hij is het zelfs gewoon en hij stuurt zijn schip vastberaden de sluis in. Terwijl de sluis leegloopt belt Baas mij op en vraagt mij of ik wat reclame heb kunnen maken voor de zaak.

Ik hoor hem zuchten bij mijn relaas. Het verhaal over de onderbroekloze confrontatie hou ik nog voor mezelf. Wellicht zullen opdrachten in het oog van de media niet meer aan mij besteed worden.

Daar ben ik alleen maar opgelucht over.

Eigenlijk heb ik ook geen zin om aan boord te blijven. Het is vandaag zondag, de dag dat iedereen rust behalve sluiswachters en schippers van pseudo passagiersschepen.

Voorzichtig klim ik op de glibberige sluisladder naar boven, zwaai even naar de sluiswachter en stap recht op mijn blauwe Benz af als mijn gsm alweer loeit.

Lief.

‘Euhh, neen ik heb vandaag niets te doen.’

‘Dan kom ik vanmiddag langs met een verrassing. Meer zeg ik niet!’.

Dikke Bertha werkt zich alweer de olie uit de pakking om mij op tijd door de Vlaamse Ardennen te loodsen. 

Een lichte vorm van paniek maakt zich van mij meester als ik in de living kijk. Ok, de lege flessen in de glasbak, asbakken leeg, zeven oude Humo’s in de papierbak, schoenen en kleren in de kast proppen en de deuren dicht.

Rest nog: stofzuigen, dweilen en de afwas van twee weken.

Stress.

Och, en naar de bakker om koffiekoeken want van zoveel huisvlijt krijgt een mens honger.

En daar gaat de deurbel al!

Ik druk op de buzzer om Lief binnen te laten en roep nog zenuwachtig luid door de parlofoon dat het op de derde verdieping is dat ze moet zijn.

Shit, shit, shit.

Ik zet de deur op een kier maar ze staat al in de gang, dus ze moet mij nu maar nemen zoals ik eruit zie, ongeschoren met mijn haar in de war. 

Hele zwermen vlinders verplaatsten zich in mijn buik als ze op haar tenen staat en mij zoent terwijl ze mijn arm vastpakt om haar evenwicht te bewaren.

‘Appelcake!’

Beter dan die smerige koffiekoeken van de bakker op de hoek. Appelcake met koffie en verhalen als middagmaal.

Verhalen over lange moeilijke relaties, verlatingsangst, alleen achterblijven. Over impulsieve reizen naar overzeese gebieden om te vluchten of net niet.

Over de kleine dingen van ’t leven, de afwas, de boodschappen, koken en het nut van eenpansgerechten.

Over Brazilië waar zij al geweest is en mijn verslaving aan Bossa Nova. Over caipirinha en feijoada, moceca en zarzuela.

We zitten in mijn sofa en Lief leunt met opgetrokken beentjes tegen mij aan met een warme kop thee in haar kleine handjes. Intussen valt er al een beetje duisternis buiten.

‘Ik moet naar huis want ik heb nog werk voor school.’

‘Zal ik je brengen?’

‘Je mag mij brengen.’

Haar stem klinkt hees, zwoel bijna als ze dit zegt. Ik help haar in haar jas, hou de deur voor haar open en laat ze instappen in de Mercedes.

We glunderen allebei als we wat later de snelweg opdraaien richting Gent. Het vredige geronk van de dieselmotor, Duke Ellington en Lief op de zetel naast mij… Een beetje thuiskomen hoewel ik net van huis wegrijd.

Nadat Lief is uitgestapt, rij ik nog een blokje om en parkeer de wagen. Ik moet frisse lucht hebben, teveel vuur op één dag dat dringend moet geblust worden.

Het is geen hitsig vuur deze keer, geen orgastische hitte of zwaar gehijg. Het is veeleer een warme gloed, een knisperend haardvuur dat veel warmte brengt maar zonder de likkende en alles verterende vlammentongen.

Ik stap de Albertlaan af tot aan het station. Ik kijk even rondom mij naar al die statige gebouwen die mij met hun grote vensters aanstaren. Het is net alsof de dag vijfentwintig uren telt.

Deze ochtend was ik nog in een ander werelddeel. Deze namiddag in Brazilië. Deze avond in Gent.

Mijn gsm loopt alweer af als een wekker en ik zie dat het Bé is die mij belt. Ik duw op het rode knopje. Een seconde later piept een bericht. Ik sluit mijn gsm af voor vandaag.

Jan Stephorst

07-01-2010 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Het is als een bevrijding. Ik in een klein keukentje van twee op vier op deze ijskoude nieuwjaardag, samen met acht borden, zestien glazen, vier potten en drie heel erg vette pannen.

Bovendien is er geen verwarming, waait de droge ijzige oostenwind naar binnen en druipt het condensatievocht van het plafond.

Toch is het een bevrijding.

Na tien jaar kerstmis en nieuwjaar gevierd te hebben in het teken van ‘de familie’ is het enige waarover ik mij nu vrolijk maak dat het dit jaar MIJN nieuwjaar is.

Geen foute schoonbroers die enkel over de prijs van de bloembollen raaskallen, geen schoonzussen die niet zouden misstaan in ‘maagd Maria - lookalike’ wedstrijden …

Zelfs de boertige neefjes zonder manieren blinken uit door hun afwezigheid.

Het heen en weer gerij met in broekrokken gehulde aangetrouwde bejaarden was er dit jaar ook niet bij.

‘Voer jij moemoe terug naar huis? Jullie hebben toch geen kinderen die om acht uur in bed moeten?’ Dat mens slaagde er telkens weer in om mijn enige lichtpunt dat het alcoholmisbruik in deze duisternis was, met een achteloze beweging uit te knippen. Geen wijn voor mij want ik moet moemoe naar het afgrijselijke dorp Moorsel brengen.

Als er een ranglijst zou bestaan van meest belachelijke dorpen in België, dan zou Moorsel zeker in de top vijf staan. Moorsel is een foutje van de natuur, de dienst urbanisatie en één of ander opperwezen tegelijkertijd. Het dorpje ligt op een boogscheut van het al evenmin tot de verbeelding sprekende stadje Aalst waar de volledige zelfkant van de maatschappij gevestigd is.

Toegegeven, Daens, Dirk Martens en Louis Paul Boon zijn er geboren of hebben er gewoond maar daar houdt het dan ook bij op.

De stad hinkt zowat bij alles achterop, trends, ecologisch beleid, je kan stellen dat als het in Gent twaalf uur slaat, Aalst nog aan het ontbijt zit en Moorsel op dat moment nog in bed ligt. Het is het Louisiana van Oost Vlaanderen, zij het dat de alligators er broekrokken dragen en voorzien zijn van een purperen permanent.

Het is een dorp waar het nut van naamborden om de dorpsgrenzen aan te duiden noodzakelijk is. Je rijdt er zo door, er is een kapel en wat huizen met een veranda. O ja, natuurlijk ook een parking op een pleintje dat de markt zou moeten voorstellen.

Terwijl dat alles voorbijschiet, denk je: ‘Hierachter zal vast nog wel een gezellige dorpskern liggen, met een tweetal volkscafeetjes en een zaal die ‘De Welkom’ of ‘Pax’ heet.’

Helaas, driewerf helaas, er is achter de kapel en de markt niets te vinden van dat alles. Nog wat meer fermettes met veranda en een Opel Kadett op de oprit doen de grijsheid er in al haar glorie gapen.

Het summum van de teloorgang van het intellect bevond zich de afgelopen tien jaar telkens weer op de dag dat moemoe terugkeerde van haar jaarlijkse busvakantie naar het Zwarte Woud.

Vast aangeworven door mijn huwelijkscontract was het mijn plicht moemoe op te halen aan de bushalte en Moorselwaarts te voeren. Mits een kleine hatelijke stop aan mijn eigen huis waar haar dochter een avondmaal voorzien had voor de uitgeputte moemoe.

Het resulteerde telkens weer in een eindeloze opsomming van alle eten dat in haar maag was verdwenen met een gedetailleerde beschrijving van de reactie van de diverse ingewanden op het Duitse vetvoer.

Driehonderd foto’s van onbekende hoofdeloze mensen (de werking van een fototoestel had nog steeds geheimen voor moemoe), schotels met asperges in hesp gerold, verschillende dode vogels op groentebedden passeerden de revue.

In Duitsland staan ook vele dakloze gebouwen, kerken met halve torens en in twee gespleten fonteinen. Enorme aantallen sokkels van standbeelden, parkings met groepen onherkenbare reisgenoten en onderdelen van de autobus, het haar van de buschauffeur, het hield niet op.

Op zich wel hilarisch natuurlijk, alleen moet je met twee zijn om er te kunnen mee lachen en dat was net het droevige aan de hele situatie. Ik stond alleen.

Intussen begin ik aan de kookpotten, het water is wat vuil en lauw geworden. Ik spoel het weg en terwijl ik de wasbak opnieuw vul, loop ik even de living in om een nieuwe cd op te zetten. ‘Buena Vista Social Club’.

Mijn lief is vanochtend op skivakantie vertrokken en ik gun het haar van ganser harte. Want het is mijn lief, het was gisteren onze oudejaarsavond die volledig in het teken van onszelf stond, met ongebreidelde sex, liters wijn, champagne en trappist.

Dus ben ik wat blij op deze nieuwjaarsdag samen met mijn goede Cubaanse bejaarde vrienden mijn schotels te kunnen wassen in de kou.   

©Jan Stephorst - 2009

18-12-2009 om 20:48 geschreven door Jan Stephorst  

Heel traag rij ik de parking op en parkeer de corpulente Benz behoedzaam naast een Smartje. Mijn zwarte hoed lag al een tijdje in de kast bestoft te wezen maar vanavond zal hij goed dienst doen tussen al die artboys –en girls. Ik probeer zo flamboyant mogelijk te kijken als ik het tot evenementenhal omgebouwde klooster binnenstap.  

Terwijl ik mij door de menigte een weg baan naar de exporuimtes, ontwaar ik hier en daar vaag een bekend gezicht. De voormalige kloosterkapel is indrukwekkend en volledig aan het werk van de leerlingen van de Gentse academie gewijd. Waaronder Elly.   

Bij de ingang van de kapel, in de ruimte waar ooit de doopvont gestaan heeft, is een geïmproviseerde bar ingericht. Jef en Bernardo zwaaien luidkeels naar mij. Ik had het kunnen weten dat die twee schobbejakken hier ook zouden rondhangen.

‘Joehoe, Jantje!’ roept Jef die er stilaan begint uit te zien als de zanger van The George Baker Selection.

‘Ik kom’, roep ik haastig, ‘maar ik ga eerst naar Elly en Ivo’. Een beetje beleefdheid hé …

‘Dag Elly, dag Ivo.’ Ik geef hen beiden een kus.

Elly trekt aan mijn mouw. ‘Kom eens hier, ik moet je aan iemand voorstellen.’

Ze sleurt mij de hele zaal door naar buiten in een gang waar kleiwerk en keramiek staan opgesteld.  

Behalve de kunstenaar zelf is er niemand in de ruimte waar Elly mij binnentrekt. ‘Dit is Hubie.’ Ik steek mijn hand uit naar de magere grijzende veertiger. ‘We vinden zijn werk allemaal het beste wat de academie heeft voortgebracht, maar hij verkoopt niks.

Wil jij niet eens het goede voorbeeld geven en een milde schenking doen om Hubie aan een bakfiets te helpen? Toeeeee?’

In de ruimte staan enkele zeer abstracte voorwerpen die mij eigenlijk totaal koud laten. Maar ik twijfel er niet aan dat een bakfiets al een hele stap vooruit is in het chaotische leven van een alternatieve kunstenaar.

‘We maken een deal,’ stel ik voor, ‘ik koop iets van Hubie en jij doet er mij iets uit jouw collectie bovenop.’

‘DEAL’, roept Elly en ze kletst op mijn hand alsof ze me tien koeien verkoopt.  

Tweehonderd vijftig euro later vraag ik mij af waar ik het keramisch ding zal zetten.  

Het schilderijtje van Elly dat erbij hoort, vind ik wel mooi, erg oranje, warm en expressionistisch.

Ik stap net achteruit om Hubie’s werk van op iets grotere afstand te bekijken als iemand met een schotel met zestien champagneglazen passeert.

Ze kan mij niet meer ontwijken en het gerinkel en gekletter blijft eindeloos duren. Redelijk gegeneerd over mijn eigen lompigheid help ik alles oprapen en ik wil mij net excuseren tegen de blonde vrouw in een LBD als ik denk dat ik die prachtige neusbrug nog al gezien heb ...

LIEF!

Blijkbaar kan ik haar niet op een beschaafde manier ontmoeten. Ofwel trap ik letterlijk op haar tenen of ik loop ze omver samen met zestien champagneglazen.

We stappen zwetend naar de geïmproviseerde bar in de kapel om een nieuwe voorraad champagne te halen.

‘En wat komt gij hier doen?’ vraagt ze. Ze kan haar sexy West-Vlaamse accent slechts met moeite verbergen.

‘Elly is een oude vriendin’.

‘Elly is een leerling van mij’, antwoordt ze onmiddellijk. Aha, ze geeft les aan de academie.

‘Sorry, sorry, dat ik u blijf omver lopen.’

‘Ge staat nu wel serieus in ’t krijt hé manneke. Ge zult mij straks naar huis moeten voeren hé, als compensatie voor de opgelopen blauwe plekken.’

Wie ben ik om daar neen tegen te zeggen.

Het loopt al tegen middernacht aan als Lief in mijn oor fluistert dat ze binnen een uurtje wil vertrekken.

Lawaai in de kapel trekt mijn aandacht – een opstootje? Nee, toch niet. Ik baan mij een weg naar de barruimte om daar een languit gevloerde Jef te vinden.

Bernardo onderneemt verwoede pogingen om het dronken kunstenaarsgevaarte weer op de been te krijgen.

’t Es da loatste woaterke da ’t hem eet gedoan!’ brabbelt Jef alweer verontschuldigend.

Afgrijselijk. Samen met Bernardo lukt het toch om de scheve toren van Pisa weer recht te krijgen en arm in arm strompelen Jef en Bernardo de zaal uit, de trap op.

Het wordt vier uur in de ochtend. Vier uur! Begint de dj om één uur nog Cubaanse salsa en merengue te draaien!

Lief is net ingestapt en ik laat mijn vermoeide vege lijf en leden ook in de zachte kussens van de Mercedes zakken. De Smart is al vertrokken en we trachten niet teveel naar de grote plas braaksel te kijken die naast de parkeerplaats ligt. Definitely Jef en Bernardo.

Lief is wat te klein voor de immense zetel van de Benz. Ze verdwaalt er een beetje in. Het heeft ook iets chique, zo een klein tenger meisje in een stokoude limousine. Het lijkt een beetje alsof de oude auto zijn best doet om het jonge tengere vogeltje zo voorzichtig mogelijk vast te houden.

‘Naar huis’ dringt ze doodmoe een beetje aan. Tijdens de rit door Gent speelt Van Morrisson op de radio. ‘Well it’s a marvellous night for a moondance, with the stars up above in your eyes’.

Het witte dashboardlicht weerkaatst in haar ogen en op haar bleke huid.

Ze geeft me summiere aanwijzingen om naar haar huis te rijden. Links, rechts, weer links, rechtdoor…

De slaap dwingt Lief naar bed. In haar rommelig huis, stop ik haar onder met oranje lakens.

Zelf zoek ik een plaatsje in de zetel beneden. Ik kan mijzelf niet bij Lief in bed proppen, dat zou een ongevraagde brug te ver zijn op.  

In de verte hoor ik het slepend geluid van een opengaande deur. Shit, shit, ik heb nog dezelfde rokerige kleren aan, stink waarschijnlijk uren in het rond uit mijn bek en zie er op zijn zachtst gezegd een klein beetje onappetijtelijk uit.

Ik dacht vóór Lief wakker te worden en stilletjes naar buiten te sluipen, een gigantische liefdesbrief achterlatend.

Twee blote benen komen van de trap. Lief bukt zich om te zien of ik er nog ben. Heerlijk warrig haar. Bedroom eyes.

‘Sorry’, verontschuldigt Lief zich. Mijn coördinatiecentrum is nog niet voor de volle 100% in orde en bij het rechtop zitten in de zetel voel ik een scherpe pijnscheut in mijn door alcohol mishandelde hersenen.

‘Wil je wat koffie?’

Eigenlijk ook een bad, een tandenborstel en een paar verse kleren, denk ik bij mezelf.  

Twee minuten later komt Lief naast mij zitten met twee koppen heerlijk ruikende Senseo.

‘Je mag gerust een douche nemen’, zegt Lief. Blijkbaar ben ik niet de enige die last heeft van mijn eigen stank.

‘Graag’, zeg ik waarop ze rechtstaat en wat handdoeken uit de kast neemt. Daarna komt ze met opgetrokken knieën naast mij zitten in de zetel.

We drinken zwijgend onze koffie op.

‘Waar denk je aan?’ vraagt ze.

‘Ik zie u eigenlijk wel zitten’, zeg ik schuchter.

‘Ik ben bang. Kunnen we het voorlopig op een goede vriendschap houden?’

‘Tja, we zien wel’, maak ik mij sterk. Ik trek naar boven naar de douche die nog niet is afgewerkt.

Plots schuift het douchegordijn en ik heb geen andere keuze dan mij over te leveren aan enkele orale geneugten.

Goede vriendschap kan soms ook wel heerlijk zijn.

De zon schijnt uit alle macht en er is geen verkeer op de E40.

Scorchio!

Jan Stephorst  

12-12-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Yorkshire!

Calais, 22/12/2007.

Bij windkracht zes stampt en slingert de Seacat als een briesend roofdier tegen de rijbrug die haar met de kaai verbindt. Kleine fluorescerende mannetjes doen teken dat ik moet wachten om op te rijden. Bonk, bonk, opspattend zeewater tegen de voorruit en dan komt het sein: go, go, go!

Mijn oude Mercedes 200 d protesteert hevig als ik het gaspedaal vloer en hoestend en kuchend schiet mijn Dikke Bertha dan toch in gang. Maar net voor ik de rijbrug bereik, springen de fluomannetjes recht en zwaaien uit alle macht dat ik moet stoppen. Dat lukt maar net, Bertha steekt haar kont hoog in de lucht en schuurt met haar breed bakkes tegen het begin van de oprij brug. Ik moet terug achteruit rijden en nog een keer proberen.

De derde poging lukt en met en diepe zucht van opluchting stappen we uit in het ruim van de Seacat. Twee fluomannetjes komen eraan. Ze dragen samen een pak zeer dikke kettingen. Blijkt dat die dienen om de achtersteven van Dikke Bertha extra vast te sjorren.

Als de Seacat wegvaart van de kade gaat het er nog redelijk rustig aan toe. Papa en mama kuieren gemoedelijk van winkeltje naar winkeltje op het centrale dek.

‘Jinglebells, jinglebells, jingle all te way…’

De kindjes kijken vol verwondering naar de kerstversiering en opa twijfelt nog of hij een doos ‘Werther’s Originals’ karamellen zou kopen voor oma.

Maar eens de havenpier gepasseerd, begint de zeekat te grollen, te brullen en te stampen. Ze gooit alle veertigduizend aanwezige paarden in de strijd om haar corpulente lijf door de golven te slepen. 

Hierbij beklimt ze elke golf tot de top om daarna in het ijle naar beneden te storten.

De gevolgen voor de gemoedelijkheid op het centrale dek zijn niet te overzien: kotsende kindjes, kokhalzende mama’s en groene papa’s die kampen met een acuut tekort aan plastic zakjes, grootouders die op handen en knieën op zoek zijn naar vermiste prothesen die aan mekaar plakken met resten ‘Werther’s Originals’. 

De Seakots dus. De wilde zee heeft de geur van vanillezeepjes en kerstkaarsen veranderd in een zurige walm van halfverteerde Betterfood koeken.  Ach, het is als door het vagevuur gaan om de hemel te bereiken want …

 
Wij vertrekken naar Yorkshire!

Gent, 22/12/2007

Overvolle winkelstraten, ellenlange wachtrijen aan allerhande kassa’s en gevechten in regel om de laatste parkeerplaats zijn niet aan ons besteed.

We zwijgen ook nog over de idiote muzak die uit 80% van de luidsprekers in de Veldstraat knalt en Perry Como een pensioen bezorgt.

Daarom vertrekken wij naar Yorkshire!

Engeland denkt u, is dat niet het Walhalla der kerstsfeer in het kwadraat? Met winkels als Harrods die het bruto nationaal product van een doorsnee Afrikaanse staat spenderen aan gevelverlichting. Of de ‘Christmas shopping tours’ die vanuit heel Engeland busladingen vol koopgeile smakelozen naar London brengen?

Heel Engeland?

Neen, in Noord Engeland is er een dappere streek die moedig weerwerk biedt aan het door Amerikaanse multinationals gedicteerde kerstgebeuren.

Feit: in Noord Yorkshire (de Yorkshire Dales) is Christmas shopping een onmogelijke zaak. De belangrijkste reden daartoe is het totale gebrek aan winkels. Zelfs als je zou willen dan kàn je er gewoonweg geen kerstpop kopen.

Het houdt ook een bijkomend risico in om zomaar zonder overleg deze onherbergzame streek te doorkruisen. Het ene dal volgt het andere op en evenzoveel keer maak je kans op andere atmosferische storingen.

Je kunt op honderd kilometer regen hebben, mist, sneeuw, zon of hagel. De temperatuur schommelt tussen de vijf en de min vijf graden Celsius. Regent het in het ene dal, het sneeuwt in het andere waardoor het geheel afgesneden is van de bewoonde wereld.

De colonne verlichte Coca Cola trucks die al jinglebellend komt aangereden, zou zich hopeloos vast rijden in de smalle onoverzichtelijke bochten die allen afgeboord zijn door een venijnig stenen muurtje. Ze geraken de hellingen met 24% stijgingspercentage nooit op met een bende vloekende als kerstmannen verklede chauffeurs tot gevolg.

Noord Yorkshire en meer bepaald The Swaledale is the place to be. De achthonderd kilometer lange rit is verre van eentonig.
Allereerst komt het laatste avondmaal aan boord van de Franse ferry die ons vanuit Calais naar Dover brengt. Het is de allerlaatste kans om in blind vertrouwen een gerecht te bestellen in het chique scheepsrestaurant.

Hoewel de Engelse keuken de laatste decennia een enorme vooruitgang heeft geboekt, blijft het nog steeds een zeker risico om iets van de menukaart te bestellen zonder eerst te informeren naar de aard van het dier dat die namiddag geschoten is en welke onderdelen ervan zijn klaargemaakt. Kwestie van gekookte en in muntsaus drijvende schapendarmen vakkundig te vermijden.

Eens ontscheept in Dover is het wel wat wennen aan het links rijden natuurlijk maar het is vooral een bevrijding. Engeland is zoals aankomen op een vreemde planeet waar mensen nog beleefd zijn in het verkeer.

Toon mij in België een parking waar een ‘honesty box’ staat, waar je niet gedwongen maar gevraagd wordt om 50p parkeergeld te deponeren.

Zelfs na wegenwerken staat een bord waarop de aannemer zich uitgebreid excuseert voor de opgelopen vertraging.

En acht uur lang naar BBC Radio One luisteren, het is bijlange geen straf.

Oxnop Hall Gunnerside, 23/12/2007

‘Wot’s your name dear?’

Het haar in een grijze dot opgestoken en een grijze nylon schort: onze gastvrouw  lijkt sterk op Mrs. Doubtfire en ze spreekt ook op dezelfde alles vertroetelende toon.

Zullen we honger hebben?

Certainly not als we haar twee massieve blinkende zonen bekijken. Mrs. D. houdt zich bezig met het verzinnen van de meest waanzinnige lunchpakketten die ze meegeeft aan haar wandelende gasten.

Boterhammen met black pudding, saucage and egg, beans in tomatosauce … cholesterolbommen waarbij de Belgische boterham met choco plots voer lijkt voor sissi’s.

Kerstmis zelf is een formaliteit tussen het melken van de koeien en het ruimen van de varkensstal door.

Uiteraard heeft de kalkoen het niet gehaald en de fles Château Neuf du Pâpe komt vermoedelijk uit de Lidl van Hawes, het dichtstbijzijnde marktstadje.

Maar het gevoel van rond te dwalen in een verlaten natuur, honderden kilometers verwijderd van de rest van de wereld die een poging doet om het wereldrecord kneuterigheid te verbeteren, dat gevoel is onbeschrijflijk.   

Ter hoogte van Malham Cove komen we een andere verdwaalde kerstmishater tegen op ons pad.

Dan roepen we ‘Merry Christmas’ naar mekaar, kijken elkaar aan en schieten in de lach omwille van dit surrealistisch tafereel.

Een week later moeten we terug rechts rijden in het verkeer enkel en alleen omdat we terug in België zijn. Intussen is de kerstellende in Gent alweer verdwenen. De ijspiste is gesmolten en hier en daar hangt nog een uitgeregende kerstman tegen de gevel maar ook zijn uren zijn geteld.

Met Nieuwjaar likken we nog even ons volledige bestand aan familie en kennissen af terwijl we wat ongemeende wensen uit onze luchtpijp laten ontsnappen en daarna … hop!

Met zijn allen naar de koopjes!

Jan Stephorst

05-12-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

De lucht is azuurblauw, ruikt naar zout en teer en de zon tracht vruchteloos met haar oranje gloed de ijskoude scheepswerf op te warmen. Donkere figuren lopen tussen de enorme stalen casco’s die wel op zieke walvissen lijken, aangespoeld op één of ander strand. Nu en dan flikkert het macabere licht van de lasposten, gevolgd door het wenende geluid van een slijpschijf.

Vandaag heb ik een vergadering met Véronique Reynaert (Rijnvaartcommissie) en Henk Deville (Zeevaartinspectie). In het geval van Véronique is het helemaal niet zo erg dat ze mij op de vingers kijkt bij de keuring van de schepen. De 26 jarige blondine behoort tot de familie van de langpootmuggen: eindeloos lange benen afgezoomd door een moorddadig kort rokje.

Maar ik doe mijn best om mij te concentreren op de vergadering.

François is er ook bij. Hij is ergens in de vijftig, heeft een ringbaardje en een bril die vooral hip is in ziekenfondsmiddens. Heel het jaar door draagt hij een groene parka. Het ding is zo vies en vettig dat je er in tijden van hongersnood een pittige bouillon kan van trekken. 

Ze willen allemaal dat het schip dat nu op de werf staat geen vuil water meer uitstoot.

Nu enkel nog de schippers overtuigen van de noodzaak om een waterzuiveringsinstallatie aan boord te hebben om in het vervolg de koffie te zetten met hun eigen pis.

Schippers die al heel hun leven alles overboord gooien, inclusief hun dode kat. Ik zal maar een zwemvest aantrekken voor ik aan boord ga.

Het loopt al tegen de middag aan als ik in de oude roestige Peugeot J5 van de rederij kruip om naar Temse te rijden en een broodje te kopen.

Telefoon gaat.

Bé aan de lijn.

Ik zet het met roestgaten gevulde geval opzij maar laat de motor draaien omdat het vriest dat het kraakt.

Bé snikt en zoekt naar woorden. Dat het haar allemaal teveel wordt. Dat ze niet meer weet waar ze aan toe is. Dat ze mij beter beschouwt als een vriend van de familie. Ja, dat zal de oplossing zijn, op die manier kan ik toch nog op de kinderen passen als het haar uitkomt zonder een schuldgevoel op te wekken.

En nu en dan kan ik nog steeds opgevoerd worden in familieverband om geen genante onevenwichten te veroorzaken. Haar instant partner maar verder no strings attached. Behalve de hare dan.

Mijn tanden klapperen. Niet van de kou maar van de hoop onnozele praat die ik moet aanhoren. Ok, Bé, zeg ik en ik hou in gedachten dat ik er af en toe nog eens zal moeten overgaan ook.

Ik wil net de Peugeot teug in eerste gooien en vertrekken vanuit de Scheldedijk als ik alweer telefoon krijg.

’t Is Elly. Zaterdag is er een vernissage van de Gentse academie en ze vraagt of ik kom.

Natuurlijk kom ik, Elly. Ik schrijf het adres in mijn handpalm.

Nu moet ik echt doorrijden anders denkt baas dat ik ervandoor ben met dit prachtige vehikel.

De Peugeot is in feite een minibus met zeven plaatsen met ramen in de zijwanden. Rond de ramen zit ook de meeste roest en het is elke keer weer spannend om sneller dan honderd te rijden.

De banden zijn al zo oud als het wegdek waarover ze bollen. Worden ze te warm van snel te rijden, dan vervormt het karkas lichtjes waardoor heel de wagen gaat dreunen.

De garagist zegt dat de banden dan vierkant worden. Eens boven de honderd dreunt het karkas zo hard dat het lijkt alsof de ramen er elk moment kunnen uitspringen. Spannend, vierkante banden. 
 

Vanavond parkeer ik een veel te grote Peugeot J5 in een veel te kleine parkeerplaats. Ik bel aan bij huisnummer 34 in de Acaciastraat.

Vroeger had ik een sleutel maar dat kleinood gooide ik alweer enkele maanden geleden met een venijnige plof op de keukentafel, gevolgd door de belofte om hier nooit nog een voet binnen te zetten. But the times, they are changing en helaas overwint mijn testosteron dergelijke hindernissen met gemak.

Bé opent de deur en snokt mij letterlijk binnen. Huilen, armpjes open, hela, verwacht ze nu troostende woorden? Mijn neus in haar zwarte krullen die ruiken naar thuiskomen.

‘De kinderen zijn bij hun vader’ is de eerste zin waardoor ik begrijp dat het onmogelijk zal zijn om mijn zaad binnen te houden vanavond.  

‘Ken je de Buena Vista Social Club?’

Ja natuurlijk, gaat de zon op in het oosten? Het is de persoonlijke soundtrack van mijn herwonnen vrijheid na het Krengerig huwelijk waar ik tien jaar in verstrikt zat. Kreng haatte dit soort muziek.

Het is de muziek waarop ik afgelopen zomer met mijn exotische topless wagens van terras naar terras flaneerde, de Havana in mijn gezicht en niet gehinderd door enige terughoudendheid op zoek was naar pussy.  

Bossa nova!

Binnen blijven, het licht wat dimmen, een liter caipirinha brouwen en João Gilberto die de frêle stem van Astrud Gilberto begeleidt. João en Astrud hebben niet veel instrumenten nodig, het valt nogal mee wat kabels en gedoe betreft.

De deurbel gaat en daar staat Gilberto Gil voor mij. Hij heeft Stan meegebracht, Stan Getz en ik geef hem een dikke knuffel omdat het alweer veel te lang geleden is dat we mekaar nog hoorden.

Hij vraagt of hij João en Astrud ook mag begeleiden. Natuurlijk, Gilberto en Stan, kom binnen en zet u, gasten.

Kussens op het parket, de rolkraagtrui uit de kast want we hebben het wat koud na een middag op het strand van Ipanema.

Veel is er niet nodig om de juiste ambiance op te roepen. Wat innerlijke schoonheid, een snuif verliefdheid, een gitaar en een saxofoon. Oh ja, en liefst ook nog een onderwerp of twee om verliefd op te worden.

João stemt zijn gitaar wat en neuzelt zachtjes dzjin dzjin dzjin dzjin dzjin … Olha que coisa mais linda mais cheia de graça é ela menina … Astrud valt in en terwijl ze dat doet, fluit haar microfoon wat.

Als Stan de laatste noot uit zijn sax geblazen heeft, gaat de telefoon. ‘Doris!’ roep ik enthousiast. Doris Monteira is altijd uit op wat cafépraat. Ze vertelt me dat het heerlijk ruikt in haar keuken omdat Elis Regina en Chico Buarque er feijoada klaarmaken.

‘Waarom komen jullie niet bij ons en breng de schotel mee. Chico kennende zal er meer dan genoeg zijn!’

Een uurtje later hoor ik het typische motorgekletter van een VW Kever die voor de deur parkeert.

Sedert de dag dat ik kerstmis ben gaan haten, nu zo een dikke zevenentwintig jaar geleden, teer ik op mijn denkbeeldige ontmoetingen met João en Astrud, Stan, Gilberto, Doris, Elis en Chico.

Tijdens het geweldig geforceerde kerstdiner met mijn theatrale broer en hysterische zus bereid ik zorgvuldig enkele ontsnappingspogingen voor. Tussen de soep en het pluimvee, het dessert en de koffie en terwijl de ijstaart uit de kelder komt.

Even naar boven glippen, weg van de donderpreken en het hysterisch gekrijs, naar mijn kamertje.

De ogen sluiten en naar ‘Doralice’ luisteren, of ‘Insensatez’, ‘Samba de minha terra’, ‘Chega de Saudade’, ai ai ai Isaura, … ze brengen mij instant geluk en het hoofd op hol. Miss Bikini! Carolina Carol Bela! Maria Fulô!

Net als ik ernstig overweeg om naar Zaventem te vertrekken en er als verstekeling aan boord te glippen van een vliegtuig van de maatschappij Vaspe met bestemming Rio de Janeiro of Sao Paolo, staat moeder beneden aan de trap te roepen.

Helaas moet the boy from Ipanema alweer naar beneden om het griezelverhaal in de kerstcatacomben verder te ondergaan.

Bossa Nova is waarin wij ons onderscheiden van de dieren. Geen enkel dier kan zo subtiel en gedoseerd zichzelf met zoveel emotie uiten. Less is more.

Bossa Nova is ook pure sixties. Het decennium waarin het nooit regende en de wereld nog werd voortgetrokken door donkergroene stoomlocomotieven, de echte ‘wheels on fire’.

In mijn vroegste herinnering komen we aan in een klein station. Mijn mama helpt me van de veel te hoge treden van de naar smeervet en verf ruikende wagon. Op het perron zwaait een meisje naar ons.

Ze draagt een hippe gele regenjas en een minirok. Haar prachtige benen zitten vervat in zwarte gelakte laarzen. Ze heeft lang blond haar met een zwarte band erin, een schoonheidvlekje en zwart omlijnde ogen. Mama geeft ze drie zoenen en mij een knuffel.

Door het hoogteverschil drukt ze mijn aangezicht in haar buik die fantastisch zacht aanvoelt en ruikt naar haar vers gewassen trui en heerlijke zeep.

Ze neemt mijn hand en we stappen naar de uitgang van het station. Als we het buffet passeren, ruikt het naar OXO soep en tomatensap met selderijzout.

Eens op het stationsplein, zie ik pijprokende mannen in lange jassen met een krant onder de arm en dames in piéd-de-poule pakjes die hun best doen om op een vroege Marva te lijken.

Het meisje leidt ons naar een witte Triumph Herald met een zwart dak. Wit en grijs geruite zeteltjes, veel chroomlijsten en een zwart dashboard bepalen de charme van het interieur.

De auto is nog nagelnieuw en het meisje start de motor die als muziek in mijn oren klinkt.

Mijn prachtig ontvangstcomité zet de radio aan. Uit de enige luidspreker klinkt ‘Aguas de Marco’ van Antonio Carlos Jobim en Elis Regina.  

Gele Mercedes taxi’s rijden af en aan en mijn chauffeur draagt handschoenen om te sturen. Met bijzonder veel tederheid beweegt ze de zwarte versnellingspook en omzichtig draait ze aan het grote zwarte stuur.

Alle gevoel voor dimensie is verdwenen. Waar rijden we heen? Waarom? Wie zullen we nog ontmoeten? Het heeft geen belang meer want ik voel me zo rijk als de zee diep is.

Al mijn zintuigen liggen voldaan achterover uit te buiken.

Mas que nada …

dJango Stephorst

Met dank aan Nicola Conte voor de twee prachtige ‘Viagem’ compilaties op het ‘Far Out Recordings’ label en aan Rosalia de Souza om te zijn wie ze is. Een gouden tip voor … onder de kerstboom!

23-11-2009 om 22:55 geschreven door Jan Stephorst  

Oude mannen met lange witte baarden!

Lange bebaarde oude mannen met witte sokken onder een rood kleed en met een kartonnen doos op hun hoofd. Ze halen ’s nachts stiekem kunstjes uit op de nok van je dak waar zwarte jongelingen en witte paarden bij betrokken zijn met de bedoeling je kinderen te verleiden.

Is de eerste bende oude mannen met de Schimmel tussen de benen tegen begin december verdwenen, dan staat de tweede ploeg al gauw klaar om het kinderlokken over te nemen. Deze keer zijn het korte dikke bebaarde oude mannen die zich per vliegende slee voortbewegen. De slee wordt aangedreven door zes lekkere rendieren.

Lekker in de zin van op mijn bord liggend in een saus op basis van rode wijn gegarneerd met veenbessen en kroketjes, want dat is voor mij de enige manier om rendieren te verdragen in mijn onmiddellijke omgeving.

De oude dikke mannen trachten van alles door je schoorsteen te proppen waardoor deze mogelijk verstopt geraakt. Dan moet je beroep doen op een schoorsteenveger maar wees niet verwonderd als er in deze periode van het jaar plots een vliegende vrouw met een paraplu voor de deur staat in het gezelschap van twee kinderen en driehonderd dansende schoorsteenvegers.

Aaaargh. Dat brengt ons naar nummer twee:

Het wordt weer een winter vol van …

Melige films op de televisie!

De plastieken randverschijnselen bij een aanstormende kerstmis zijn waar te nemen in de vorm van herhalingen van afgrijselijke draken van films.

 ‘The Sound of Music’, ‘Mary Poppins’, ‘White Christmas’,  ‘Chitty Chitty Bang Bang’. Eerder shitty shitty en daarna bang bang wat mij betreft want na tien minuten kijken wordt de drang naar toiletbezoek overheersend. En durf ik nog niet te denken aan het aantal zeemzoeterige Amerikaanse familiefilms rond het kunststoffen kerstgevoel dat alles peis en vree moet zijn.

Kinderen die door dieren gered worden, slechteriken die plots berouw krijgen, oma’s en opa’s die de wereld redden … het ergst van al zijn de films over tweelingzusjes die bij hun geboorte gescheiden zijn en in twee verschillende leefwerelden opgroeien tot ze elkaar in een zomerkamp ontmoeten en het nobele plan opvatten om hun ouders weer aan mekaar te plakken met zoete emotiebrij en tranen.

Nu, het alternatief is ook niet echt vrolijk makend.

Want het wordt ook weer een winter vol van …

Idiote televisieprogramma’s.

‘Huizenjacht’ bijvoorbeeld, een tv programma dat betaald is door een bende makelaars die alle gevoel met de realiteit verloren hebben vanachter het stuur van de gehuurde BMW X6.

Je krijgt na een half uurtje kijken naar deze langgerekte reclamespot de indruk dat het normaal is om driehonderdduizend euro te moeten uitgeven aan een te renoveren fermette uit de jaren tachtig van de vorige eeuw.

‘Hier zijn Kelly en Kevin’, zegt een vrolijke achtergrondstem, ‘Kelly is schoonheidsconsulent en Kevin werkt als warehousemanager en hun budget bedraagt vijfhonderdduizend euro’.

Voor de goede verstaander: Kelly is kapster en Kevin magazijnier. De duurste firmawagen die Kevin ooit al zijn gat geschoven kreeg, is de door zijn baas geleasede vorkheftruck waarmee hij elke dag dozen stapelt. Deze mensen zullen nooit vijfhonderdduizend euro bezitten, laat staan dat ze in staat zijn om van zoveel geld ineens te dromen. Misschien twee nachten na elkaar van tweehonderd vijftigduizend euro, dat lijkt eerder haalbaar.

Het wordt weer een winter vol van …

Idiote reclame.

Een reclamespotje over moeders die er eerder uitzien als topmodellen of filmsterren die al lachend keukens poetsen en met één wreef van de spons een muur akelig hard laten glanzen.

Een mama die niet zou misstaan in het augustusnummer van ‘Playboy’ loopt met dichtgeknepen neus door het huis, op zoek naar een bron van stank. Doe dat maar eens na.

Het is even onontbeerlijk als praktisch om een zoektocht naar de oorzaak van een irritante geur vooral niet met een dichtgeknepen neus aan te vatten.

Eenmaal de bron ontdekt (meestal een propere glimmende WC pot) giet ze er al lachend een vloeistof in die een wolk van lavendelbloemetjes de kamer injaagt.

Wel, dat klopt niet.

Als een WC pot stinkt dan is hij niet glimmend mooi maar eerder bruin met vieze gele urinespetters en donkere randen her en der. Kwestie van een kat een kat te noemen. 

Het volgende spotje toont ons een visser met een fijn geschoren baardje die in de stuurhut van zijn schip met een gelukzalige glimlach en een lepeltje een kaasje eet. Kan wel, denkt u.

Toch niet want het schip bevindt zich namelijk in het midden van een zuidwesterstorm met striemende regen, golven van drie meter hoog en windhozen die niet zouden misstaan op de dag des oordeels. Op de achtergrond zie je de bemanning met netten en touwen in de weer in de hoop hun eigen hachje te kunnen redden.

U moet mij eens vertellen hoe het mogelijk is om zich aan boord van een in alle richtingen zwalpend bootje waardig recht te houden met een kaasje in de ene en een proper lepeltje in de andere hand.

Het zou geloofwaardiger zijn mocht de schipper in kwestie, slechts voorzien van één tand, stond te brullen en te sleuren aan zijn stuurrad om de zaak in bedwang te houden terwijl hij nu en dan honderd liter zeewater door de openvallende deur van de stuurhut in de niet zo frisse kraag gegoten kreeg.

Bovendien zou het duidelijk zijn dat er shampoo noch zeep aan boord is en als de schipper tussen twee golven door toch een kaasje zou eten, dan zou hij dat zeker in één keer met papier en al in zijn mond proppen.

Zonder het gebruik van een lepeltje.

Maar over naar het anorexiezwembad waar drie skeletten yoghurt zitten te eten.

Het mag!

Ze nemen zulke grote happen dat ze wat lijken op Obelix tijdens het verslinden van een everzwijn. Het is een oude truc van anorexiepatiënten.

Ze eten één blaadje sla en dat proppen ze met veel overtuiging in hun mond zodat die helemaal vol lijkt waarna ze nadrukkelijke kauwbewegingen maken en de indruk wekken dat ze gulzig zijn.

Daar zijn de smakelozen van ‘Huizenjacht’ weer! Ze schuifelen van smakeloos huis naar smakeloos huis, het ene al saaier, duurder en ongezelliger dan het andere.

Ik zie al een vergadering van de programmamakers voor mij. Op de tafel van het in strak design ingerichte kantoor met lichtgroene en blauwe wanden liggen foto’s van de deprimerende panden die in het volgende programma aan bod komen.

Zielige slaapkamertjes, donkere leefkamers, achter – achteroverbouw waar koepels een soort van mistroostig licht verspreiden …

Maar dan zegt een van een blitse bril voorziene dynamische medewerker plots: ‘En als we nu eens trendy namen bedenken voor de nadelen?’

Gejuich alom rond de vergadertafel en even later smakken de nieuwe omschrijvingen met een goedgemikte marketingplets op de designtafel.

Wie wil nu een naar het noorden gerichte tuin? Behalve professionele depressievelingen of moskwekers. Maar als het klinkt als een blits hebbeding, ‘wij hebben een noordtuin, weet je wel …’ dan wil iedere smakeloze toch zijn eigen noordtuin?

Is er iemand geïnteresseerd in een slaapkamer waar je je moet bukken om binnen te komen en waar je de twee muren tegelijk kan aanraken als je je armen strekt?

Laten we eerder spreken over de masterbedroom en de nieuwsgierigheid is geprikkeld. Ik denk dan spontaan aan een zeer grote slaapkamer in koloniale stijl met in het midden een bed met baldakijn, een groot balkon en rode pluche gordijnen. In elke hoek van de kamer staan naakte slaven met grote palmtakken om koelte toe te wuiven aan het vrijend paar. 

Echter, in dit geval zullen de slaven redelijk dicht bij elkaar moeten staan en in de plaats van een palmtak, zullen ze met hun vijgenblad moeten wuiven. 
  

En is er ergens een kot op het einde van de gang waar de toenmalige architect ook geen raad mee wist, dan stelt de presentatrice het graag voor als een ‘inloopdressing’.

Een gat in de vloer van de badkamer? Een ‘inloopdouche’, meneer!

Kelly en Kevin houden net zoals alle andere opgevoerde personages in de immopoppenkast van een modern en strak design. Wellicht heeft de interieurarchitect, die overigens een geschikte kerel is, hen op het hart gedrukt om dit zinnetje te gebruiken. Terwijl ze in de grond van hun hart eigenlijk willen gaan voor de roze gelakte plakhouten kasten van Leenbakker.   

Om het programma af te sluiten, mag een ander jong koppel een gooi doen naar onsterfelijke roem door zich als vlot ratelende verkoper van hun eigen huis te profileren.

Je krijgt dan mededelingen als ‘In de garage hangt een gaswandtoestel dat werkt op … gas!’ Dat het toestel niet op kolen werkt, is intussen voor iedereen wel duidelijk. Wat ook niet werkt, is het platte verkoopspraatje.

Meestal gaat het om samengestelde gezinnen die op een ochtend na een wilde nacht plots beseffen dat ze nu samen driehonderd kinderen hebben die in de gegeven omstandigheden vanaf de hoek van de straat moeten aanschuiven om ‘s ochtends in de badkamer te geraken.

Frappant is ook de naamkeuze van de kinderen die vaak erg compatibel is. Dylan uit het enige gezin meets Milan uit het andere. Kylyan is het kleine broertje en het zusje van Milan heet Sienna.

Hoe moeten ze nu trouwens al die namen op de achterruit van de grijze Opel Zafira krijgen. ‘Milan, Kylyan, Dylan, Sienna, Britney, Kevin, Kelly, Liam, Tristan, Britt, Jade en Lana aan boord’ is niet op één zelfklever te krijgen.  

Het grappige aan de afsluiter is dat dergelijke gezinnen meestal spreken van huizen met zes slaapkamers terwijl ze een budget hebben van honderd vijfentachtigduizend euro.
Om in de sfeer van het programma te blijven: Dream on, losers!

Eens buiten kijken: donker grijs weer, regen, wind en koud dat het is!

Jan Stephorst

14-11-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Ik haal de overvolle boodschappentas met diepvriesmaaltijden uit de koffer van de Benz en steek loom de straat over.

De gang geurt naar de ‘swinging sixties’ dankzij de poetsvrouw die nog steeds in ‘Marseille’ zeep gelooft. Vanachter elke hoek kan Twiggy opduiken in een korte gele mini-jurk maar Twiggy houdt zich ook vanavond niet aan de afspraak.

De enige glimp die ik opvang, is van de idiote kerstmuts die mijn bovenbuur het hele jaar draagt. Hij ligt weer eens dronken in de gang te maffen en hij snurkt deze keer  luid genoeg om alle voorbijtrekkende hagelbuien uiteen te laten spatten.

Ik gooi de boodschappen op het aanrecht in de keuken en schenk mezelf een gigantische dubbele rode porto uit. En passant even op de knop van de stereo drukken. Omara Portuondo stelt mij een vraag: ‘Donde estabas tu?’. Tegelijk zet ik de televisie aan en Jan Becaus vertelt mij dat het net zes uur geworden is.

Shit, vanavond heb ik afgesproken met Elly in ‘Het Ponton’. Ze had belangrijk nieuws zei ze vorige vrijdag aan de telefoon.

Misschien eerst nog snel een glaasje porto nemen…

Om kwart voor zeven en lichtjes geplaagd door maagzuur loop ik naar beneden in mijn favoriete outfit: zwarte broek, zwarte rolkraagtrui en zwart kostuumjasje. Yeahh, take five! Dave Brubeck. No stress.

Ik sla de deur van ‘La Mercedes’ met een harde klap dicht, start de motor en ik geef de moeder overste van de weg de sporen. Het is al donker en de veertig kilometers naar Tielrode gaan snel wegens geen verkeer.

Elly is er nog niet als ik het café binnenkom. ‘Het Ponton’ is een bruin café dat vol zit met schippers, werfgasten en geestig cultureel uitschot. Geen gebrek aan couleur locale.

‘Luiza, een koffietje alstublieft.’

In de zomer kan het wel eens gebeuren dat Luiza, de eigenares, enkele kleinkunst coryfeeën inviteert. Ze wekt eerst hun medelijden op met haar zielige VZW ten voordele van ‘weet ik veel wat’. Daarna giet ze hen op de avond zelf zoveel drank op dat het gênant wordt waardoor ze ook geen factuur durven sturen.

Ik zoek een tafeltje voor twee dat in een hoekje staat, uit het zicht van de cafégangers maar van waaruit je wel een zicht hebt op wat er aan de toog gebeurt. Een half uur lang zit ik in de laatste ‘Morse’ te lezen en ik twijfel net of ik een tweede koffie zou bestellen als de deur openzwaait en een frivole wervelwind binnenwaait.

Ze heeft rode dreadlocks, Elly, naar achter opgestoken met een brede haarband. Door de tocht van de deur wappert haar rok alsof hij van zijde is. Ze ziet er alweer prachtig vrijgevochten uit en terwijl ze aan de toog een theetje bestelt, krijgt ze mijn donker figuur in de mot.

‘Jantjeeee, kom hier dat ik je een dikke knuffel geef!

Ik pak haar ferm in mijn armen. Hmm, doet deugd. We gaan aan het kleine eenzame tafeltje zitten terwijl ze honderduit vertelt over Ivo, de nieuwe vlam in haar leven en hoe hij haar met één blik murw kreeg.

Ze volgden samen een workshop aan de academie van Gent, daarna dronken ze nog iets in ‘De Groote Avond’ en hoe ze elkaar naar huis brachten.

Wilde seks was onvermijdelijk, net als eeuwige trouw - voor die avond althans. Maar goed, enfin, het kon wel wat worden met die Ivo.

Twee kunstenaarszielen bij elkaar – een Bulgaarse poetsvrouw zou wel het minimum zijn om het huis leefbaar te houden.

‘Ik moet vanavond spijtig genoeg vlug terug naar Gent’, zegt Elly met een blik in de ogen die het midden houdt tussen smoorverliefd en bloedgeil.

Niets of niemand kan op tegen deze twee gevoelens. Ik geef de moed op om nu nog over Be of mijn nieuw Oudejaarsavondlief te beginnen. Te gecompliceerd om in twee minuten uit te leggen. Ze drinkt de rest van haar thee op, staat recht en buigt zich voorover om mij te zoenen.

‘Ik loop even mee naar je auto’. Ik open als een gentleman de deur voor Elly. Ze geeft mij op de parking een laatste knuffel.

Dan weerklinkt het geluid van opspringende kiezelsteentjes. Het felle licht van verblindende koplampen vangt ons beiden als verblinde konijnen op een landweg.

Er stappen twee vreemde figuren uit het Smartje. Ik weet met één blik te zeggen dat ik nu alle pogingen om op tijd naar huis te gaan, voorgoed kan opbergen.

‘Jan!’ roept een grote magere man met een sigaar in de hand. Hij slaat zijn arm rond mijn nek, ‘Beste Jan, jongen toch je ziet eruit alsof je onder een boot gelegen hebt!’ Bulder, bulder, want dat heb ik vandaag ook gedaan. De schepen van de rederij staan op de werf voor hun jaarlijkse keuring. Een wolk van sigarenlucht vermengd met whiskydamp vult mijn neusgaten als Jef mij weer loslaat.

Jef en Bernardo zijn twee van mijn collega’s en onafscheidelijke stamgasten van ‘Het Ponton’. We gaan naar binnen en ik ga op de middelste van drie barkrukken zitten.

Jef is een echte dandy van dertig met een sjaaltje in de hemdskraag en een kitscherige geurnevel rond het lichaam. Alles wijst erop dat hij een nicht is en dat is hij ook.

Hij tekent de plannen van de nieuwe projecten voor de rederij waar ik ook werk. Bij de verbouwing van een schip, levert hij de schetsen af en volgt de afwerking op.

Hij verschilt nogal eens van mening met de schippers, vooral wanneer het begrip ‘chique’ ter discussie staat. Schippers zijn brave mensen die gek zijn op koperen klinken en ornamenten als beeldjes van herderinnetjes, plastic bloemen en kanten turkooizen gordijnen. Deze hulpstukken blinken meestal uit door hun afwezigheid in de tekeningen van Jef.

Maar het komt altijd wel goed, vooral wanneer Jef capituleert onder druk van François, de eigenaar van de rederij die altijd bang is om zonder schippers te eindigen. Wat niet geheel onbelangrijk is voor een rederij.  

Bernardo is vijftig jaar, Jef ’s levenspartner en tegenpool: klein, nuchter, kalend en een kort geknipte baard. Hij is zo vast als eik en zijn droge humor houdt Jef met beide kunstenaarsvoeten op de grond.

Als materiaalmeester van de rederij sloft hij hele dagen rond in het magazijn, gekleed in een bruine stofjas terwijl hij de voorraadlijsten controleert. Het zal hem worst wezen wat de anderen over hem denken, zolang alles maar klopt, is er voor hem geen probleem. Vraagstukken uit de hogere designsferen kunnen hem ’s nachts niet uit zijn slaap houden.

De decibels in ‘Het Ponton’ zwellen net als de vette levers angstaanjagend snel aan. Op een bepaald moment schuift Jef ’s barkruk met een geweldige smak onder hem uit.

‘Luiza, breng ons eens een flesje Louis David want we hebben hier enkele hersencellen over die nog leven!’

Ik knipoog naar Luiza en raap de kruk weer op.

‘Sorry jongens, het was een zware dag vandaag en morgen heb ik alweer een boot om onder te gaan liggen. Jef, zal ik jullie naar huis brengen?’ Het lijkt mij redelijk onverantwoord om mijn gemarineerde vrienden zelf naar huis te laten rijden.

Jef knikt, ‘Jaja, veeg ons hier maar bijeen’, en pakt, steunend op Bernardo, zijn dure lederen jas. De twee waggelen samen naar de parking terwijl ik aan Luiza de rekening voor het kleine bacchanaal betaal.

Jef kapseist op de beige achterbank van de Mercedes en mompelt nog iets van ‘zachte kussens …’ alvorens zijn bewustzijn het tijdelijk voor bekeken houdt.

Bernardo stapt vooraan in. Ik steek de sleutel in het contact en we wachten tot mijn dikke Duitse voldoende voorverwarmd is.

‘Hoe gaat het nog met Bé?’, vraagt Bernardo om toch met iets de stilte te doorbreken.

‘Goed zeker?’ antwoord ik achteloos terwijl ik achteruit manoeuvreer. Eerst Kreng, daarna Bé, het mag stilaan ophouden met al die gekke vrouwen.

Natuurlijk is er nu Lief maar daar kan ik nog niets over zeggen tegen Bernardo. Toch niet zo in vijf minuten terwijl ik de auto achteruit manoeuvreer.

Bernardo blijft ambetant lang in mijn richting kijken als er plots een reutelend geluid opstijgt vanaf de achterbank.

‘O nee, hij gaat kotsen.’

‘Niet op mijn zetels!’

Met een ruk stuur ik de Benz in de berm en duw de achterdeur open. Net op tijd steekt Jef zijn zat hoofd door het deurgat en met een geluid als van een oude koffiemolen katapulteert hij de inhoud van zijn maag in de berm.

‘Godverdomme Jef’, roept Bernardo, ‘hoe is ’t mogelijk dat …’ maar ik gebaar naar Bernardo dat het nutteloos is om nu trachten door te dringen in het mistgordijn dat zich rond Jef zijn hoofd bevindt.

We dragen de door de drank verlamde en intussen schoenenloze patiënt de trap op. Ik sla het aanbod van Bernardo om een slaapmutsje te drinken af, loop naar buiten en richt even later de Duitse ster op Aalst.

Allemaal goed en wel, Elly, Ivo, Luiza, Jef en Bernardo. Maar waar zou Lief op dit moment eigenlijk zijn? Ik weet niet wat ze doet, waar ze van houdt en wie haar vrienden zijn.

Lief, waar ben je? Ik wil alles weten.

Op de radio doen Stan Getz en Astrud Gilberto een verdienstelijke poging om mij door deze hatelijke donkere dagen te slepen.

‘Djin djin djin djin, djin djin djin…

Olha que coisa mais linda mais cheia de grace

E ela menina que vem e que passa
Num doce balance caminho do mar…’

dJANgo Stephorst

08-11-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Oude mannen met brillen die reiken van hun voorhoofd tot hun kaken, hoog opgetrokken wenkbrauwen die verdwijnen onder de rand van hun oude pet. Ze hebben bleke papperige kaken, dunne roze lippen en mondhoeken die steeds afkeurend naar beneden wijzen. Als ze praten, rammelen hun valse tanden als een goedkoop servies in een kast terwijl een trein voorbij dendert.  

Ze denken dat ze overal voorrang hebben, dat ze de belangrijkste oude man uit het heelal zijn.

Chagrijnig klagen ze over alles, het weer, de jeugd, het verkeer, de bus, de trein, de buren, de bakker en de slager.

Ze hebben volgens zichzelf altijd gelijk waardoor ze andere deelnemers aan het verkeer door middel van een slippende koppeling en veel te hoog toerental op de zenuwen werken. Ze rijden in een groene Toyota Starlet, grijze Opel Agila of lichtblauwe Suzuki Swift maar de jongste generatie durft zich ook wel een Kia Picanto aan te schaffen terwijl de meest vooruitstrevende oude mannen een Ford Fusion kiest.  

Ze stoppen zomaar in het midden van de straat. Het duurt een uur vooraleer hun vrouw, zwijgzaam streng voor zich uitkijkend met de beide handen op de lichtblauwe kunstlederen handtas, begrijpt dat ze moet uitstappen.  

In de buurt van een tram slaan ze al helemaal tilt en dan draaien ze steevast de andere kant op die hun richtingsaanwijzer aangeeft. Het is alsof er dan plots geen verkeersreglement meer bestaat.

Op de autosnelweg blijven ze op het middenvak rijden tegen 103,5 km/u, halsstarrig met de neus op tien centimeter van de voorruit en de armen krampachtig op het stuur alsof het hun enige houvast is in hun voor de rest zeer triviale leven.

Kruispunten durven ze niet over en het duurt dan ook een eeuwigheid vooraleer ze drie keer na elkaar met volgas vertrekken en dan beslissen om opnieuw te stoppen. Hun nummerplaten klinken als ‘104.AE’ of ‘H.304.B’.

Maar zelfs te voet vormen ze een bron van ergernis.

Als je staat aan te schuiven in de monsterfile die veroorzaakt wordt door de wekelijkse markt (die trouwens speciaal voor hen gehouden wordt want waar vind je anders nog de uit petroleumderivaten geweven kleren die ze dragen) slagen ze erin om allemaal tegelijk in dichte drommen over het zebrapad te strompelen.
 

Net als je denkt dat ze allemaal gepasseerd zijn, komt er toch nog een verloren gelopen oude man aangeschuifeld die halverwege het zebrapad zijn geruite pet verliest en zich niet diep genoeg kan bukken om ze op te rapen. Als hij ze bijna te pakken heeft, steekt er een rukwind op die het armtierige hoofddeksel een meter verder blaast.

Grote concentraties oude grijze mannen troepen samen in Temse, een stadje dat een echt oudemannenreservaat is.

Grijsaards met grijze regenjassen in dralon op grijze damesfietsen met grijze skai draagtassen op het bagagerek gaan naar de ziekenbond, de vakbond of de pensioenkas waar ze andere grijsaards ontmoeten en luid kwaken over het slechte weer, de oprukkende artrose of de prijs van de incontinentieluiers.

De kaailopers zijn er altijd, goed weer, slecht weer, winter of zomer.

Regelmatig organiseren hele bendes grijsaards de ‘Wereldkampioenschappen in de weg staan’ waarbij ze mijn favoriete supermarkt uitkiezen als wedstrijdveld. Ze komen ongegeneerd in je rug duwen omdat ze als eerste een blik sardienen willen veroveren.

Hun besluiteloosheid is even groot als die van Yves Leterme tijdens een doorsnee regeringsformatie.

Hulpmiddelen in die competitie zijn halfvolle winkelkarren die ze in het midden van een gang laten staan terwijl ze vijf keer van gedacht veranderen bij de keuze van het vlees aan de beenhouwerij.

Ze schuiven aan bij de ‘selfscanning’ kassa hoewel ze hun havermoutpap niet zelf hebben ingescand waardoor heel de rij terug achteruit moet om de oude man eruit te laten die intussen luid roept dat het een schande is hoe ze hem behandelen.   

Argentijnse ouderlingen nodigen hun dames uit in stijlvolle gelambriseerde tangosalons om met klasse hun door de jaren getaande driften na te jagen.

In Engeland gaan grijsaards mee naar de pub om op groot scherm voetbalwedstrijden te volgen terwijl ze vijf liter bier in het bejaarde keelgat gieten. De beter opgeleide Britse bejaarde gaat in de regen naar het cricket wat doen alsof hij het begrijpt.

In Frankrijk spelen de oude mannen jeu de boules, met een pastis in de hand en fluitend op alles wat een rok draagt.  

Zelfs Teutoonse oude mannen richten zangkoren op die namen hebben als ‘Plattlinger Isarspatzen’, ‘Die Oetztaler Spitzbuam’ of ‘Die Zillertaler Hertzbuben’. Eens de met schinken und Thüringer bradwurst gevulde pens in een lederhose gehesen is, zijn we klaar om wat te jodelen.

Daarna een vaatje of twee bier legen in het gezelschap van een varken dat op een onfortuinlijke manier tegen een spit is aangelopen en thans in alle gemütlichkeit hangt te draaien boven het gezellige vuur.

Griekse grijsaards tiktakken heelder dagen in de schaduw met hun komboloi tussen hun vingers, raki drinkend, nu en dan tavli spelend en naar de vrouwen kijkend terwijl Maria het eten maakt, de was doet, de boodschappen haalt en tussendoor de kerk opruimt.

Dat zijn nog eens oude mannen!

Maar de koningen van de seniliteit zijn toch wel de Cubaanse oude mannen. Hun testosteron is prominent aanwezig op een leeftijd waar Vlaamse mannen enkel nog wat kunnen kwijlen op het massieve achterwerk van de verpleegster die hun pamper ververst.

Gesterkt door rum en dikke sigaren blijven ze macho tot op hun sterfbed.

Daarbij zit er meer beweging in hun artroseheupen dan in die van alle Miss België kandidaten van de afgelopen tien jaar samen.

Vlaamse oude mannen daarentegen, degraderen het oud worden tot triviale bezigheden waarbij uitwerpselen van duiven en mishandelde zangvogeltjes een belangrijke rol spelen. Intussen maken hun Vlaamse vrouwen in een keuken vol ongezelligheid bij het licht van één neonlamp en omgeven door een weeë urinegeur stoverij met niertjes klaar op de toile ciré.

Als ze klaar zijn met het malen van glas om de katten uit de buurt te vermoorden, lozen de Vlaamse oude mannen hun veel te kleine blaas in een urinoir dat ze tegen de muur van het schuurtje ophingen en dat via een vergeelde darm uitkomt in de goot waardoor de hele tuin naar oude mannenpis ruikt. Net zoals hun vieze grijze oude mannenbroek want soms zijn ze net te laat.

Daarom: everybody salsa! Vanaf de kleuterschool tot we tachtig jaar zijn en geen enkele tand meer in onze mond hebben (everybody falfa).  

Django Stephorst

25-10-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Langgerekte gele strepen weerspiegelen in de bolle motorkap van de Benz uit 1982 als ik door de tunnels rij.

Op het einde van de motorkap staat ze, sprankelend fonkelend als een hemellichaam dat steeds de weg wijst naar het noorden, de verzilverde ster gevangen op haar flexibele voet voor eeuwig verbonden aan de Duitse degelijkheid die met een daverende bariton kilometer na kilometer de wereld toeschreeuwt.

Hier hebben fijne monteurs als horlogemakers maanden aan gesleuteld, in werkplaatsen die de gesmeerde geuren van vet impregneerden in hun grijze stofjassen. Feilloos gesculpteerde assen en kleppen die nooit ophouden met draaien en tikken.   

Welke betere bekroning kunnen ze bedenken dan deze schitterende ster die mij, de enige inzittende, zal behoeden voor het stranden in onherbergzame gebieden.

Deze ster stuur ik nu zachtjes deinend de tunnel uit, de duisternis in. Tot plots mijn aandacht afglijdt naar de rand van de weg. Een frêle schaduw, haarlokken die achteloos opspringen boven bleke schoudertjes waar wild zwaaiende armpjes aan vastzitten.

Ik stop.

De symfonie der vier cilinders zwakt af tot een zacht fezelen, discreet opgesteld als een souffleur in een Berlijns theater.

De ster richt zich recht op haar tengere lichaampje en mijn twee ton zware brok Duits vertrouwen heeft alle moeite om op het laatste nippertje het bleke figuurtje te ontwijken.

De Benz komt met een ontspoorde schok volledig tot stilstand.

Merde.

Enorme stofwolken omhullen de lompe contouren met een voile, een beetje beschaamd om de echte afmetingen van het koude ijzeren karkas te tonen dat in scherp contrast staat met de onbeduidendheid van het kleine wezentje waar het rakelings langs is gescheerd.

Twee carbonkleurige ogen kijken mij aan. Ik buig voorover en draai het raampje aan de passagierszijde open.

‘Oostende?’ is het enige woord dat van tussen de rode lippen komt. Niet zomaar de naam van de stad, eerder een wens, een uitgesproken verlangen dat ongeremd vanuit de kleine longen via de luchtpijp door de stembanden naar buiten wordt gekatapulteerd.

Ik knik. De deur gaat open en het meisje vleit zich neer in de veel te grote beige lederen zetel. Anaïs is de geur die zich in mijn neusholte nestelt om er nooit meer uit te gaan.

Ze sluit haar ogen en haar ademhaling wordt rustiger. Een wit kleedje tot net boven de knie, mouwloos en met een ronde hals boordt haar strakke lichaampje af.

‘Hoe heet je?’

‘Coralie’

‘Coralie hoe?’

‘Coralie Wilson’

Het rechter achterwiel van de Benz draait blij springerig door in het grind als ik het langwerpige gaspedaal induw. Coralie Wilson heeft rood haar en het is haar natuurlijke kleur.

Ha, Coralie.

Bijna overhaalt ze mij tot onmiddellijke onnozelheden. Ze heeft een hese stem die even overslaat als ze vertelt waar ze heen wil, een hotel in Oostende dat eigendom is van haar oom, een oude eenzame sater.

Ik parkeer de Benz aan de Lousbergkaai. Zwijgend verlaten we de auto en stappen in het donker naar nummer 102. Klakkende hakken op de blinkende kasseien. Een zweem van Anaïs prikkelt mijn reukorgaan als ze haar arm rond de mijne draait.

We kloppen aan bij een herenhuis met een donkerblauw geschilderde dubbele voordeur met vergulde zuilhoofden. Je klopt er aan alleen en soms ook in gezelschap.

Een dienster opent zwijgend de deur en gaat je voor. Talloze trappen en eindeloze barokke gangen volgen elkaar op, gevuld met vergulde engelen en beelden van Afrodite en Salomé. Ze zegt dat ze kamer 44 wilt, de kamer die ‘Cleopatra’ heet met aan de deur twee naakte mannen, zwijgend en wuivend met palmtakken.

De mannen openen de deur en volgen je mee binnen om de nog onbestaande hitte te verdrijven, de stomme getuigen van wat in de plafondspiegel dadelijk zal reflecteren. 

Coralie kirt, schreeuwt, lacht, giechelt en krijst. Snerende gitaren, op hol geslagen bas en een drum die het ritme nauwelijks bij kan houden.

De volgende ochtend zit ik aan het ontbijt met nonkel sater in een dikke met gouddraad afgeboorde fluwelen kamerjas. Hij lijkt wel op een neef van Jack Nicholson die geveld door diabetes het leven wars van alle opwinding doorbrengt.

Enkel zijn mephisto-wenkbrauwen bewegen nu en dan, afgewisseld met het druppelend geluid van de koffie die hij vanuit een zilveren kan uitschenkt.

Nu en dan monkelt hij iets naar zijn nichtje, lichtjes lachend om het geheim dat ze samen delen.   

Helemaal weg van deze wereld ben ik, moegestreden, het lichaam murw gekneed. Mijn gewrichten vertonen een tot nu toe onbekende elasticiteit. Alle zin voor tijd en ruimte blinkt uit in afwezigheid.

Ergens staat de Benz intussen afgekoeld te verkleumen, te wachten op de volgende opdracht, het volgende lichaam om te vatten in de simililederen beige zetels voorzien van ouderwetse springveren.

Coralie fluistert in mijn oor dat het tijd is om te vertrekken. Waarheen weet enkel de atmosfeer waar we momenteel op surfen.  

Het gaat richting luchthaven. Ik parkeer de Benz in een betaalparking en Coralie haalt haar koffer uit de auto. Mijn zeer bescheiden reisuitrusting ligt op de achterbank en bestaat uit een zonet gekochte zwembroek, een tandenborstel en wat ondergoed.

Mijn zwarte broek, zwart colbertje en mijn zwarte rolkraagtrui volstaan volgens Coralie volledig voor ‘the occasion’.

De zilveren DC4 is hoogbejaard maar van een schoonheid waar hedendaagse vliegtuigen niet kunnen aan tippen, met bolle vormen en motoren die rook en vuur spuwen bij het starten.

De geur van kerosine is nooit ver weg als we de startbaan opdonderen met een zwetende piloot die achteloos enkele tuimelschakelaars op en neer wipt terwijl de hele kist schudt en beeft alsof ze elk moment uit elkaar kan spatten.  

Trouwens, heb ik die piloot niet eerder gezien? Naakt en wuivend met een palmtak? 

Horendol worden we van de jankende, brullende en zwetende motoren tot we ons losmaken van de tarmac en even later gaat het lawaai over in een diep grommende maar geruststellende ondertoon.

Op de vloer van de cabine liggen zebravellen, er staan vier gepolsterde clubfauteuils en in de hoek een bar in bamboe.

‘Noilly Prat?’ vraagt Coralie loensend van lust.

‘Een Marseillanais met ijs’ vervolg ik.

‘Waar gaan we heen?’ vraag ik aarzelend.

Maar voor Coralie kan antwoorden, voel ik een enorme doffe klop. Ik vlieg vooruit en raak met mijn hoofd iets hard. Plots voel ik me zo moe, mijn ogen vallen dicht.

Mensen praten rondom mij. Steeds luider en overal zie ik lichtflitsen. Een fel wit licht schijnt plots recht in mijn ogen en ik hou mijn hand hoog om toch iets te kunnen ontwaren.

Het is ijskoud en vochtig in de Benz. Ik draai verkleumd het raampje naar beneden, een onaangenaam scherpe stem stelt plots honderd vragen.

‘Gaat het? Ben u gewond? Bent u alleen? Wat doet u hier op de pechstrook, meneer?’

Weet ik het, in slaap gevallen zeker? Ik open het portier dat eerst een beetje klemt. Ik stap strompelend uit de auto en zie rook opstijgen vanonder de misvormde motorkap. In het licht van de koplampen zie ik her en der brokstukken verspreid liggen op het natte asfalt. Wat heb ik geraakt?

Voor ik iets kan opmaken uit de brokstukken komt een takelwagen piep piep piep achteruit gereden. De chauffeur heeft zijn arm door het raampje gestoken, de pet diep over het aangezicht getrokken terwijl hij manoeuvreert. Hij pikt met een vork de voorwielen van de auto op, stapt uit en maakt ze vast met een riem.

De politie stelt niet aflatend lastige vragen waar ik geen antwoord op heb, de alcoholtest geeft ‘safe’ en ze laten mij hoofdschuddend gaan.

De chauffeur van de sleepdienst biedt mij een lift naar het station aan. De zwaailichten kleuren de straten caleidoscopisch oranje. Eens we rijden, neemt de chauffeur zijn pet af. Ik herken hem onmiddellijk.

‘Heeft u ooit al met een DC4 gevlogen?’ vraag ik.

‘Wat is dat, een DC4?’ grolt hij.

‘Laat maar’, antwoord ik. Ik kan moeilijk vragen of hij ooit al naakt in een Oostends  hotel met palmtakken heeft staan wuiven.

Het station is troosteloos eenzaam. Zelfs geen saaie loketbediende meer te vinden. De grote ‘B’ lichtreclame buiten aan de gevel zoemt onophoudelijk en knippert af en toe. Ik haal mijn ticket uit een automaat en stap door de lekkende tunnel naar het juiste perron.

Het regent terug, ik heb geen paraplu en stilaan begin ik echt te verkleumen.

Na een kwartier wachten, suist de trein zachtjes langs het perron om op het einde met één vreselijke schreeuw tot stilstand te komen. De diesellocomotief is donkergroen met gele strepen en er hangt een zwart plaatje aan de zijwand waar in zilveren letters ‘COCKERILL’ op staat.  

Ik stap naar de eerste wagon en druk op de knop die de deuren met een sissend geluid opent. Hoewel de wagon helemaal leeg is, ruik ik het pendelaarszweet van vijf uur nog.

Ik nestel mij in een hoekje dichtbij een verwarmingselement om mijn verkleumde bast iet of wat warm te krijgen.

Met een schok vertrekt de trein. De acht cilinders van de Cockerill dieselmotor grommen diep en traag, je kan de slag van de zuigers in de cilinders één na één volgen. Het gegrom gaat na enkele seconden over in een alles overstemmend luid gebrul, gestamp en gesis als de machinist alle registers opentrekt om de honderden tonnen staal op snelheid te krijgen.

Achter mij hoor ik de schuifdeur in de middengang open glijden. De conducteur stapt vastberaden op mij af.

‘Reiskaartje alstublieft’.

Het is eerder een hese meisjesstem. Ik kijk op en zie een bleek tenger meisje in een iets te groot uniform zelfzeker mijn ticket afwachten. Onder haar kepie merk ik rood opgestoken haar. Haar ronde zwarte karbonkels van ogen priemen dwars door mijn ziel.

Even wil ik vragen of ze  … neen.

Ik geef haar mijn ticket en achteloos knipt ze er een gat in.

‘Avond, meneer!’ tikt ze tegen haar pet.

Ze stapt terug naar de andere wagon maar net op het moment dat ik ‘Coralie!’ roep, slokt het ongegeneerde gebrul van de optrekkende Cockerill diesel mijn woorden volledig op.       

Django Stephorst  

15-10-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Maandag 5 februari

Op deze blauwe maandagochtend heeft de grote baas in Brussel tussen twee slokken whisky in beslist dat mijn opleiding erop zit.

De drie maanden durende opleiding is drastisch ingekort tot de voorbije maand.

De reden is een acuut gebrek aan inspiratie omtrent het opleidingsparcours. Afgelopen week heb ik meegedraaid in het magazijn in Brussel waar iedereen (inclusief de verantwoordelijke) er in gespecialiseerd was om zich zo vakkundig mogelijk weg te steken tussen de rekken teneinde te vluchten voor iedere activiteit die voor ‘werken’ zou kunnen doorgaan.

De verantwoordelijke had een lachwekkende voornaam: ‘Zorro’. Hij kwam dagelijks pas om negen uur aan en vertrok alweer om drie uur in de namiddag. ‘Als je cijfers goed zijn, kan je je dat permitteren’ klonk zijn uitleg.

De laatste week nam een rondreizende inspecteur mij op sleeptouw, tot groot ongenoegen van de man zelf.

De eerste dag viel in het water door onduidelijke omstandigheden waardoor de grote baas me een kaart voor het autosalon in mijn handen duwde en in mijn oor fluisterde dat hij me die dag niet meer wilde terugzien.

De rest van de week reden we van garage naar garage aan een slakkengangetje om niet te snel terug op kantoor te zijn. Mijn mentor leek erg goed op Peter Sellers in een ‘Pink Panther’ film en toonde me de mooiste plaatsjes in Vlaanderen waar een rondreizend inspecteur zijn boterhammen kan nuttigen. 

Maar nu zit ik in Ledeberg en het moment van de waarheid komt met rasse schreden dichterbij: ik zal eindelijk zal het werk mogen uitvoeren waar ik voor aangenomen ben.

Ik voel me als een Romeinse honderdman en mijn troepen bestaan uit drie soldaten die zo uit het Romeinse kamp ‘Petibonum’ zijn weggelopen:

Eén hyperkineet die leeft op porties friet met mayonaise,

Eén slome Brusselaar met een brilletje waar glazen inzitten die niet zouden misstaan als behuizing voor de modale goudvis,

Eén zware Gentenaar die wel van goede wil is maar zijn gewicht tegen heeft om snel voor de dag te komen.  

Ik ben er zeker van dat het voor hen even bang afwachten is als voor mij.

Er heerst een regime waarbij veel uren geklopt worden, ook op zaterdag waardoor er in de week als het druk is veel mensen afwezig zijn. Mijn Hongaarse baas is dat beu en wil daar zo snel mogelijk verandering in brengen.

Maar dat zal toch niet vandaag zijn.

Ik ben het beu om op de meest onmogelijke uren te werken en wil stilaan terug een geregeld leven opnemen. Het is eeuwen geleden dat ik mijn boot nog gezien heb. Die ligt nog in het pittoreske Geraardsbergen waar ik een plaats heb gekregen in het klein haventje net voorbij de sluis. Onder de permanente bewaking van de sluiswachter. Hoop ik.

Zaterdag 10 februari

Het is de eerste zaterdag dat ik van dienst ben.

Het goede nieuws is dat ik hierdoor maandag thuis ben. Ik ben er niet alleen, vier verkopers dragen samen met mij dit kruis.

Geef toe, niemand werkt graag op zaterdag maar Hongaar wil absoluut op zaterdag meer diensten verlenen dan het invullen van bestelbonnen door verkopers.

Ik ben blij als ik om vier uur in de namiddag de deur terug op slot kan doen. Toch twee klanten geholpen vandaag.

Maandag 12 februari

Het regent pijpenstelen als ik om negen uur wakker wordt. Lief is al lang weg naar school en als ik in pyjama naar beneden strompel, ligt er een briefje op tafel met de boodschap dat ze van me houdt. De woonkamer ruikt nog naar de thee die we gisterenavond dronken.  

Met een slaperige kop slenter ik richting keuken om te zien of er nog iets eetbaars in de kast ligt.

De ontgoocheling is groot bij de vondst: enkele sneden oud brood en de bodem van een pot Nutella choco. Dan maar toast met choco.

De geur van verse koffie verdringt die van oude thee en ik nestel me in de zetel. Daar blijf ik op een hoopje liggen tot na de middag, nu en dan slaap ik nog een beetje en de enige die me gezelschap houdt is Muis, onze huisknuffel.

Het magere licht kleurt vaal op de houten plankenvloer en even voel ik een walging bij de gedachte dat ik morgen terug werken moet. Is dat normaal? Hoort het erbij dat het bovenmenselijke inspanningen vergt om zich naar het werk te slepen?

Ik denk het niet. Stilaan moe getergd door de idiotie van een valabele carrière en de vaak lachwekkende positie van anderen op de hiërarchische ladder zie ik het nut er niet meer van in.

Het nut om mij eerst gedurende maanden lang te laten behandelen als een stuk stront om toch maar aan een baantje te geraken en daarna op het zelfde elan door te gaan tegen betaling van een loon, zichzelf wegcijferend tot meerdere eer en glorie van iemand anders met wie ik niet getrouwd ben.

Vrijdag 16 februari

Hongaar ontploft als ik hem op de hoogte breng van mijn plan. Ik zie denkbeeldige stoom ontsnappen uit zijn puntige oren, de pupillen van zijn ogen zijn zo klein geworden dat ze als naalden priemen.

Hij verdient volgens zichzelf een standbeeld voor zijn opoffering, zijn moed en doorzettingsvermogen. Dit geheel in tegenstelling tot mij, simpele luierik, ongelooflijke gemakzuchtig persoon met een acuut gebrek aan enig karakter.

Toch blijf ik bij mijn standpunt: vandaag, vrijdag zal mijn laatste dag zijn in deze georchestreerde chaos.

De lillende vleesmassa die mij moest opleiden lacht even later stiekem in zichzelf als hij het nieuws van mijn ontslag verneemt.

De drie legionairs in het magazijn blijven verweesd achter. Ik sla voor de laatste keer de deur van de bedrijfswagen dicht, haal mijn paraplu uit de koffer en loop breed glimlachend in de gietende regen naar huis.

Het is ongeveer een wandeling van vier kilometer tot thuis waar Lief op me wacht. Angstig omdat ze verwacht dat ik een depressie zal krijgen die in omvang kan wedijveren met het ego van Marco Borsato.

Hoewel ik geen enkel idee heb over hoe ik vanaf maandag aan geld zal geraken, ben ik blij. Of neen, eerder vredig.

Bij een buitentemperatuur van slechts vijf graden straalt een warme gloed tot in alle  uiteinden van mijn lichaam.

Vanaf dit moment kan het met mijn beroepsleven niet meer stuk. Ik besef eindelijk dat ik niet op zoek moet gaan naar werk maar dat het werk mij nu maar moet vinden.

En dan nog.

Ik bots later toevallig op een knotsgekke drukker die me koste wat het kost wil aannemen, een rondleiding geeft en mij belooft te zullen contacteren in verband met een loonsvoorstel dat ik tot op vandaag nog moet krijgen.

Ik heb geleerd dat ik niet functioneer in afgelijnde standaard arbeidsovereenkomsten.

Misschien dat ik dat beter overlaat aan mensen die elke tien jaar blinkend nieuwe meubelen kopen bij Morres, bij een dagje uit spontaan denken aan Molecule of graag doelloos rondstruinen in het Wijnegem shoppingcenter.

Teveel vraagtekens in de ogen van teveel tegenpartijen hebben me doen inzien dat ik wellicht niet beantwoord aan het huisje-tuintje-kindje ideaal waar onze marketingboys ons mee bestoken tijdens de reclameblokken.

En dan word ik natuurlijk een risicofactor waar een werkgever liever in een ruim beschreven boog omheen loopt. Terwijl ik nu eerder degene ben die wijde bogen zou moeten maken.   

Maandag haal ik onze boot weg in Geraardsbergen. Juliette moet naar de scheepswerf om haar ronde welgevormde onderwaterschip te behandelen. Een plastisch genoegen waar ik al lang naar uitkijk.

Ik zal in twee dagen naar Gent varen, het haar in de koude wind, stinkend naar een combinatie van smeerolie, vet en uitlaatgassen. Het enige gezelschap aan boord komt van Daniel Melingo, een even prettig gestoorde geest. Zijn diepe bariton stem warmt hart en ledematen.

Als ik onder de opgehaalde bruggen doorvaar, kijken tientallen loonslaven mij verwijtend aan omdat ze nu tien minuten te laat op hun werk zullen arriveren.

Ik steek mijn hand op en wuif naar de bruggenwachter en stilletjes roep ik:

‘Narigón, compadre!’

©Jan Stephorst

24-09-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Dinsdag 2 januari

Ledeberg, here I come. Ik stap om 8u stipt door de dubbele glazen deur van het gebouw waar ik de komende maanden en misschien wel jaren 8 uur per dag zal doorbrengen.

De wenkbrauwen gaan de lucht in als ik het kantoortje van mijn Franstalige baas binnenstap.

‘Jan, jij moest toch naar Brussel vandaag?’ Met de glimlach vertel ik over het telefoontje op vrijdag 31/12 waarin de personeelsdirecteur me vanuit Brussel instructies gaf om mijn eerste werkdag in Ledeberg door te brengen.

Dat kwam volgens hem nog goed uit ook want dan kon ik meteen mijn nieuwe firmawagen in ontvangst nemen zodat ik op dinsdag reeds per extra legaal voordeel naar Brussel kon komen.

Tot overmaat van ramp is de collega die mij moet opleiden die dag ziek. Dat verhindert de baas niet om de arme man uit zijn bed te bellen en hem te verplichten zijn zieke lijf en leden tot Ledeberg te slepen.

Een uur later zit ik aan een klein tafeltje met naast mij een enorme hoop hoestend vlees die duidelijk niet in zijn hum is met de onverwachte wending van de dag.

Mijn eerste werkdag blijkt puur tijdverlies te zullen worden en meer dan een bronchitis zal ik niet mee naar huis kunnen nemen.

‘Slechte start, slechte start’, gonst het in mijn hoofd.

Wanneer ik ’s avonds thuiskom, tracht ik mijn verstand op nul te zetten en een afwachtende houding aan te nemen. Het beste van de hele dag, was het in ontvangst nemen van een hele mooie glimmende auto die nu voor de deur geparkeerd staat.

Woensdag 3 januari.

Bach. Die klinkt door de wekkerradio om 6u30. Wat een ontiegelijk vroeg uur om op te staan. Lief slaapt gelukkig door want zij heeft nog de hele week vakantie. In het midden van de nacht hijs ik me in de nieuwe auto om de weg naar Brussel aan te snijden.

Gelukkig zit er een bekerhouder in het ding en bij het eerste benzinestation dat open is, koop ik een kop koffie teneinde een minimale hersenactiviteit te genereren in mijn nog slapende grijze massa.

Vijfenveertig minuten later parkeer ik het bedrijfsblik in een slaperig kasseistraatje in Brussel en wandel het hoofdkantoor van mijn werkgever binnen.

Mannen met snorren in sjofele pakken met foute dassen lopen af en aan, dikke veertigers en vijftigers die eruit zien als dikke zestigers met dikke papieren dossiers en door nicotine geelomrande vingers staan samen met mij te wachten op de lift.

Afgaande op hun brilmonturen waan ik me in een Franse politiefilm uit de jaren zeventig. Ook de interieurinrichting ademt de seventies uit met veel plastic, bruin gefumeerde glazen deuren en dik vasttapijt op de vloer.

Ik meld me aan in het kantoor van de personeelsdirecteur, de grootte van een voetbalveld met mahoniehouten meubelen, koperen lichtarmaturen en een bureaustoel die niet zou misstaan hebben in het paleis van een doorsnee Afrikaanse mensenetende dictator.

Gelaten onderga ik mijn lot en de man neemt me op sleeptouw door het gebouw waar iedereen het eerste uur van de werkdag gebruikt om koffieslurpend en geeuwend al roddelend wakker te worden.

Een blozende man met een snor en een foute brilmontuur blijkt de Algemeen Directeur Onderdelen te zijn. Hij geeft me vriendelijk de hand, nodigt me uit om te gaan zitten in zijn veel minder groot kantoor.

Hij declameert het programma van mijn vier maanden durende opleiding.

Ik zal meewerken in verschillende afdelingen van het bedrijf, verspreid over Vlaanderen. Antwerpen, Brussel centrum, Drogenbos, Evere, kortom mijn geografische kennis zal de komende maanden zwaar uitgebreid worden, aangevuld met de nodige couleur locale.

‘Ik stel voor dat je vanaf morgen naar Antwerpen gaat’, eindigt hij.

‘En vandaag?’ antwoord ik.

‘Ik weet niet, de collega’s hier wat leren kennen zeker?’.

Dit plan blijkt toch wel iets te hoog gegrepen. Niet alleen heeft niemand de tijd om onverwacht een onbekende leerling op sleeptouw te nemen. Ik spendeer de meeste tijd aan de koffiemachine terwijl ik wacht op dhr. X of Y.

Na de middag komt de onrustwekkende mededeling dat mijn leraar in Antwerpen de hele week verlof heeft.

Dus ben ik de rest van de week veroordeeld tot een leeg bureau en een stapel vaktijdschriften om de tijd te doden.

Om half vijf stroomt het gebouw in een recordtempo leeg. Op -en neergaande bomvolle liften met dezelfde snorren, geruite hesjes en gedemodeerde trenchcoats die hun fantasieloze werkdag achter zich laten en terugkeren naar hun fantasieloze echtgenotes in fantasieloze huizen …

Frankly, my dear, not really my cup of tea.

Het leukste moment van de dag bestaat erin om in de auto naar mijn lievelingsmuziek van het moment te luisteren. Distinto differente. Even het verstand op nul tot in Gent.

Zaterdag 6 januari

De koopjesperiode is gestart. Hordes mensen bestormen gewapend met hun portefeuille de stad.

Lief en ik willen alleen maar een kleine wandeling maken door het centrum maar dat is even buiten de koopzieke massa gerekend.

Dikke vrouwen met strenge gezichten, het purperen permanent stijf gekapt, vullen de kuip van onze stad.

Oude bleke mannen met veel te grote brillen schuifelen met een expressieloos gezicht achter hen aan. Ze dragen grijze jassen in dralon waarvan je je afvraagt waar je ze in godsnaam nog kan kopen en ze zetten steeds een witte pet op het hoofd.

Ze kruipen na de koopwoede in hun grijze Toyota Corolla en vertrekken met een huilende motor richting Boerengat.

Trouwens, het is een steeds weerkerend fenomeen dat je op een autobuslading gepensioneerden die richting Monschau evolueren doorgaans tien purperen permanenten telt per witte pet.

Hoe komt dat?

Omdat de mannen eerder sterven dan de vrouwen.

Wat niet verwonderlijk is bij die bevolkingsgroep. Als ik veroordeeld zou worden tot een tank met een purperen hoofd die enkel nog interesse toont in het aankopen van Duitse pannen en een halve kip gegarneerd met liedjes van Eddy Wally, zou ik met graagte de witte pet aan de kapstok hangen en kiezen voor een uitstrooiing op de weide van een middelgroot Oost-Vlaams bloemendorp.

Zondag 7 januari

Kwaliteitsmoment: een heerlijk ontbijt met verse croissants en Daniël Melingo, mijn nieuwste tango ontdekking, zit mee aan tafel. Straks fietsen we naar het centrum waar we de traditionele nieuwjaarsreceptie onveilig maken. Lief is in vorm, de jenever loopt goed binnen en uiteindelijk is het al drie uur in de namiddag als we doodop in de zetel ploffen.

Jezus, morgen moet ik naar Antwerpen. Ik probeer niet al teveel over het juiste uur van vertrek na te denken aangezien dit mij zeker depressief zal maken.

‘Ach, het went wel’, zei een vriend me eerder op de week aan de telefoon. Hij rijdt dagelijks van Erembodegem naar Zaventem en vertrekt om 6u15 om rond 8u15 aan te komen.

Maandag 8 januari

‘Neen, het zal nooit wennen’, denk ik bij mezelf nadat ik om 6u15 de E17 ben opgedraaid. Ik heb medelijden met de rest van de bevolking die mijn lot deelt en zich in het midden van de nacht naar een werkgever moet reppen om de heer Bostoen tijdig te kunnen terugbetalen.

Is het Weltschmerz of ben ik abnormaal? Ik passeer in de file een busje van een bouwbedrijf uit West Vlaanderen dat gevuld is met slapende mannen wier hoofd op het ritme van het wegdek heen en weer klutst. Eén enkele heeft de winterjas opgerold tot een hoofdkussen en ligt met wijdopen mond tegen de ruit te ademen.

In Antwerpen wordt ik opgewacht door een soort van legerofficier mét snor en een groene trui met epauletten. Hij is de chef van het magazijn en zijn afdeling is één van de grootste depots van Vlaanderen.

De magazijniers lopen er rond als zenuwachtige kippen die denken dat elke dag hun laatste kan zijn. Ondertussen brult de generaal orders en durven de kippen nauwelijks op te kijken van hun werk. ‘Chicken Run’ live.

Ik loop die dag met elke kip een stukje mee, kwestie van zicht te krijgen op de verschillende handelingen in een dergelijk groot magazijn.

Daglicht komt nergens binnen en ik ben maar wat blij als het tijd is om te eten. Ik spurt naar buiten en vind in de buurt een kleine sandwichbar waar ik een omeletje bestel.

Nooit had ik gedacht dat een omelet me zo zou smaken. Voor een half uurtje was ik terug in de echte wereld.

Om half vijf was mijn eerste dag in de kazerne een feit maar het beste moet nog komen: Herr Stürmbahnführer nodigt me uit om de volgende ochtend anderhalf uur vroeger te starten om de ontvangst van de nachtlevering eens in levende lijve mee te maken.

Niet dat mijn lijf om dat uur al veel leven zal vertonen maar goed, ik stem ermee in om mijn nog steeds aanwezige goede wil te etaleren.

Zaterdag 13 januari

Mist in mijn hoofd. Het is half twaalf en ik ben net opgestaan. Na de middag wordt het mooi weer maar ik krijg mezelf niet bijeen geraapt om iets meer te doen dan in de zetel voor de televisie te vegeteren.

De Antwerpse week heeft mijn bioritme danig aangetast.

Her en der liggen stofpluizen maar de stofzuiger weegt minstens driehonderd kilo vandaag.

Pijnscheuten tergen mijn troebele geest bij de gedachte dat ik straks om vlees moet naar de Delhaize die hier nochtans net om de hoek is.

En zeggen dat ik morgen een afspraak heb om met een vriendin naar een boot te kijken die ze wil kopen … in St. Quentin, op driehonderd kilometer van hier.  

Ik val in slaap en droom over gigantische magazijnen vol militaristische mannen met kaplaarzen die in het Duits van vijf uur in de ochtend tot zes uur ’s avonds orders schreeuwen.

Ik loop zelf rond in een streepjesplunje en als ik ’s avonds doodmoe naar huis mag, wemelt het op de autosnelweg van de grijze Corolla’s met aan het stuur oude mannen met veel te grote brillen die in dichte drommen tegen zeventig kilometer per uur in het midden van de weg rijden.

Naast hen zit een dikke vrouw met purperen permanent en de handtas op de schoot stuurs voor zich uit te kijken.

Naast het halsstarrige ‘middenstroken’, remmen ze bij het nemen van een afrit nog eens af tot vijftig km per uur.

Ze stoppen op 30m voor het verkeerslicht en als het op groen springt, blijven ze tergend lang staan alvorens ze hun Japanse investeringsobject in beweging zetten.

Zondag 14 januari

23u30: Nog even kort iets opschrijven. Het was een prachtige dag maar ik ben doodmoe.

Mijn vriendin had ook haar vriend meegebracht – een toffe kerel die houdt van knappe Alfa Romeo’s en snelle vrouwen. Of omgekeerd.

De boot die we gezien hebben, bleek volledig opgetrokken uit papier-maché en dus de moeite niet waard.

Maar St. Quentin is een erg mooi Frans stadje dus snel een terrasje opgezocht, een restaurantje gedaan, kortom, het was een erg Bourgondische uitspatting vandaag en daar betaal ik nu spijtig genoeg de tol voor.

Lief is nog klaarwakker en babbelt er nog op los terwijl ik halverwege de trap eigenlijk al slaap. Mijn bed! Mijn bed! Snel!

Mijn ogen vallen toe … morgen om zes uur op … pfff …

Jan Stephorst

13-09-2009 om 00:00 geschreven door Jan Stephorst  

Vr 17/11/06

Zou ik Deerlijk kiezen of het automerk?

Za 18/11/06

Ik zal Deerlijk kiezen. Of neen, het automerk. Er is vanavond een toneeloptreden van een uiterst sympathieke voormalige collega.

Het is een stuk van Hugo Claus, 'Suiker' en het valt mij een beetje zwaar op de maag.

Tijdens de pauze denk ik dat het zeker het automerk wordt.

Maar na afloop bedenk ik hoe leuk die Volvo V50 er wel niet uitziet die ik in Deerlijk zal hebben.

Zo 19/11/06

In Deerlijk zal ik meer op de baan gaan, meer vrijheid hebben.

Bij het automerk ben ik heel de tijd bezig met een onderwerp dat me mateloos boeit.

Ma 20/11/06

Bij de dood van mijn broer heb ik psychologische ondersteuning gezocht bij Elvire. Ondertussen ben ik ervan overtuigd dat iedereen recht moet hebben op zijn eigen 'Elvire'.

Onze relatie is uitgegroeid tot een onwaarschijnlijk baken, een referentiepunt in mijn leven. Bij elke moeilijke beslissing, ga ik te rade bij deze mooie blonde dame uit Sint Martens Latem.

Ik bel haar en mag dadelijk langsgaan. Een uurtje later en 35 euro armer weet ik het: het automerk!! Denk ik.

Di 21/11/06

Het regent niet zo hard als vorige week. Ik kom op tijd aan in de kasteelwijk te Deerlijk en bel aan.

De stevige dame laat me binnen en steekt in koor met haar man een eerste van een eindeloze reeks sigaretten aan.

We praten over enkele concrete zaken zoals de opleiding waarvoor ik gedurende drie weken naar Hamburg moet.

Niet zo fijn, vind ik dat. Hamburg is de ideale bestemming voor eeuwige optimisten om zich toch nu en dan eens wat depressief te kunnen voelen. Veel vet vlees, dun bier en magere geesten bijeen.

De deurbel gaat en wie staat daar weer aan de deur? De opperpoppemie uit Waregem. Ik vloek in mijn binnenste en blijkbaar hadden de twee kettingrokers haar ook niet meer verwacht.

We spreken over de auto, over de stijl van het bedrijf, wat ze precies verwachten, hoe ze het zien, enfin we blijken erg veel ideeën gemeen te hebben.

Dan verandert het onderwerp naar mijn toekomstig loon en -ik wist het, ik wist het- de pop begint geluid uit te stoten. Zij permitteert het zich mijn voorstel (waar de tegenpartij in eerste instantie geen probleem mee had) naar beneden te draaien. Hela, ik ga daar wel niet mee akkoord hé.

Ze pingelt zomaar tweehonderd euro af en plaatst daartegenover een zeer vage en ondoorzichtige onkostenregeling.

Op dat onzalige moment zie ik dat het alweer half twaalf is. Ik moet de trein van vijf voor één halen in Gent Sint Pieters om tijdig in Brussel te zijn.

Ik beloof hen dat ik morgen iets zal laten weten.

Potvernondepillekes zou Lief zeggen.

De fauteuil in de eerste klasse wagon van de rechtstreekse trein naar Brussel is lekker zacht. Ik zoef tegen honderd veertig kilometer per uur mijn lot tegemoet. 

Maar de confrontatie in de stad van ’t Ketje is niet wat ik ervan verwacht. Ik moet … testen maken! Daarna nog een gesprek met de secretaresse van de personeelschef maar hem zelf krijg ik niet te zien. Het is zeer vervelend dat ik nog niet weet waar ik sta als ik terug op de trein naar Gent zit.

Als ik thuiskom, kan ik mijn ontgoocheling niet verbergen voor Lief. Ik ben ook doodmoe, twee intensieve sollicitatiegesprekken per dag is echt wel veel. Een trappistje later lig ik voor pampus naar de televisie te kijken.

Woe 22/11/06

Als ik om tien uur wakker wordt, zet ik meteen mijn gsm aan. Er staat een bericht op het antwoordapparaat van de interimbabe uit Waregem. Ik bel terug en tracht wat tijd te winnen.  

Wat zullen we vandaag een keer doen? Vrijdag verjaart mijn moeder, ze wordt 83. Ik fiets naar de FNAC om wat rond te scharrelen op de muziekverdieping.

Joe Dassin. Hoort ze graag, dat weet ik wel zeker. In 1973 had de man een hit met 'L'été indien' en dat plaatje is toen zoveel gedraaid in huis dat ik het voor de rest van mijn leven op elk moment uit het hoofd kan debiteren.

Terug thuis kijk ik 5000 keer mijn mailbox na en vorm drie keer na elkaar het nummer 1230 op mijn gsm. Kwestie van zeker te zijn dat er niemand stiekem een boodschap op het antwoordapparaat heeft in ingesproken.

Niets.

Do 23/11/06

Het blijft oorverdovend stil. Zowel ter hoogte van Brussel als in Deerlijk. De hele dag loop ik zenuwachtig heen en weer. In de namiddag hou ik het voor bekeken en neem de fiets richting boot. Ik zet alles uit: computer en gsm. Voilà, dat ze maar een boodschap inspreken.

Martin hangt rond in de jachthaven en hij vraagt me of ik een eindje wil meevaren en hem enkele knepen voor het aanleggen wil bijbrengen.

Daar zeg ik geen nee tegen, we gooien de touwen van zijn boot los en varen naar de Brusselse Poort waar een sluis is, een kaaimuur en wat bolders. Ideaal.

Telkens we dichter bij de sluis komen, zien we de werkloze sluismeester recht veren in de hoop dat hij zijn sluis eens kan draaien.

Maar onverbiddelijk draaien we net op het laatste moment de boot weer om. Hèhè!

Martin heeft ook wat bier aan boord. Heerlijk.

Vr 24/11/06

Feest! Mama is jarig. Lief heeft les en kan er jammer genoeg niet bij zijn.

Blijkbaar heeft mijn moeder niet op een euro gekeken en flink wat taart en champagne gekocht.

Op het moment dat de kurk met een maagdenscheetje uit de fles komt, gaat mijn gsm rinkelen. Ik zie op het schermpje dat het een Brussels nummer is en ik krijg de krop in de keel. Snel loop ik de kamer uit en loop naar boven naar mijn oude slaapkamer om ongestoord te kunnen praten.

Een donkerbruine mannenstem spreekt me toe en heet me welkom bij het automerk. Het is de personeelsdirecteur himself. Bij het overlopen van de voorwaarden en werkomstandigheden word ik lichtjes vrolijk.

Ik start op twee januari 2007 wat me de tijd geeft om nog enkele karweitjes op te knappen.

Ik storm als een gek van de trap en roep triomfantelijk dat ik werk heb! De champagne heeft er een reden bij gekregen. Mijn moeder is overgelukkig, ik ook want het voelt alsof er een last van duizend kilogram van mijn schouders is gevallen.

Ik stuur een sms naar Lief, Dina, Dirk, Martin …  Verdorie, als ik een keer goed nieuws heb, mag heel de wereld het weten.

Na een laatste stukje taart dat zoals steeds net teveel is, rij ik op vleugels terug naar Gent.

Als Lief er is, halen we nog een goede fles champagne boven en drinken ze helemaal leeg. We bestellen Grieks, trekken nog een flesje rood open en genieten van dit heerlijke moment. Vier maanden na het overschrijden van zijn eigen deadline heeft Jan Stephorst terug werk.

Za 25/11/06

'Hello Julie? Hi, it's Jan from Belgium. How are you? Julie, would it be possible to book our favourite room in your Bed & Breakfast for Christmas? No problem? Great! I'll give you a call as soon as we 've crossed the channel!  See you! Bye!'

De ferry vertrekt op zaterdag 23/12 om 12u15.

Jan Stephorst

05-09-2009 om 10:49 geschreven door Jan Stephorst  

Honderdduizenden mensen staan onder een loden zon stil op autosnelwegen. Schreeuwende kinderen, oververhitte moeders en op de rand van een zenuwinzinking verkerende vaders. Stuk voor stuk tijdbommen die op het punt staan van te ontploffen. Sommigen zijn al ontploft, anderen eerder geïmplodeerd. Te warm om nog ruzie te maken, kinderen met opgedroogd snot en tranen die tegen de zijruit liggen te slapen. De ouders met een glazige blik en open mond starend naar de inzittenden van de andere auto’s.

Het is ondraaglijk. Niet alleen de hitte maar ook de hallucinante stupiditeit van de mensheid waarin wij een actieve rol spelen.

Marie Françoise vroeg ons eerder die ochtend aan de telefoon om niet later dan 4 uur in de namiddag te arriveren.

Iets wat gezien de omstandigheden hoe langer hoe onwaarschijnlijker wordt. Lief belt even op om te verwittigen dat we het niet zullen halen. Marie Françoise zal ‘un petit mot’ voorzien.

De zon kapseist in l’étang de Thau en staat toe aan de wind om wat minder heet te blazen. Zilt komt in de plaats van de alles verschroeiende woestijnwind en de weeë geur van schaaldieren dringt binnen in onze aan negentig kilometer per uur voortbewegende habitat. 

We rijden tweemaal voorbij het stoffige baantje dat naar ons bed voor vannacht moet leiden. Het is een weggetje met putten waar in de winter wanneer ze gevuld zijn met water een doorsnee nijlpaard zou kunnen in baden.

Gelukkig zitten hier geen nijlpaarden noch andere dikhuiden, neen, de enige in het wild levende speciën zijn roofvogels, vossen, marters, muizen en ratten. En wat dieper in het water natuurlijk de oesters hoewel die enkel wat wild rond zich heen kunnen spuwen.

Het baantje slingert zich rond de heuveltop en duikt daarna steil naar beneden het bos in. Nog meer koelte. Ik zie de vleugels en de motorkap van onze Britse trots langzaam op en neer deinen, vredig langzaam als een ‘ja’ knikkende eminentie in een clubzetel met een whisky in de hand.  Plots rijden we een erf op, voor ons staat een met klimop begroeid kasteel.

Ik stuur de Spirit of Ecstacy tot voor de deur waar een wit A4-tje hangt met duizend excuses en waar we alles kunnen vinden. De deur staat wijd open.

Aarzelend stappen we binnen en komen in een gang met een brede stenen trap. Hoge plafonds, geportretteerde voorouders aan de muren en gordijnen met gouden koorden larderen de immense bogen.

De echo's van het gekir, gekrijs en gegiechel van Melody Nelson weergalmen in enkele kamers van mijn hoofd.

We gaan rechtdoor, passeren een salon waar chaos ons zit op te wachten in vergane pluche zetels. Achter elke hoek verwacht ik creoolse dienaars die met enorme waaiers de bewoners koelte toewuiven.

We openen de deur die uitgeeft op het royaal terras met witte ijzeren draadstoelen, we snuiven de ambiance van het lichtjes decadente feestje van gisteren.

De helft van de gasten is met iets teveel whisky op en alle kleren aan in het étang de Thau gesprongen, hebben gezwommen, gierend lachend tot aan het kleine motorbootje dat even verder uitnodigend op vertier lag te wachten.

De nachtelijke tocht op het meer, de lege flessen aan boord en de kou die genadeloos toesloeg, maakten een einde aan het feest.

De handdoeken liggen nog in de stoelen.

We trachten ons zo onzichtbaar mogelijk te installeren.

Onze kamer baadt in de oude glorie en in elk hoekje vinden we artefacten van de glorieuze geschiedenis die zich hier heeft afgespeeld.

Speech ter gelegenheid van een huwelijk in 1932.

Maar vergane glorie is toch nog steeds glorie.

Ach, alles mag en niets moet, als we de volgende ochtend iets zoeken dat min of meer op een ontbijt lijkt, ontmoeten we de adellijke eigenaars.

Ja, ze zijn lichtjes decadent maar niet hautain, hij is rond de zestig, zij rond de veertig.

Op de tweede verdieping ontdekten we foto’s aan de muur. Ze was op zijn minst fotomodel, hij wellicht toen al een oude sater die haar aantrok met zijn decadente intelligentie. Ah, Melody.

Maar het hield stand. En nu zijn we hier, binnengetreden in een liedje van Gainsbourg of was het Brel.

We zijn het vergeten.

We zijn alles vergeten.

Omwille van de stilte.

Omwille van de ondraaglijke warmte.

Omwille van alle zintuigen die tegelijk prikkelen, de zilte zoetheid van de schaaldieren, de kleuren rond het meer en de smaak van zoute lucht op je lippen.

Het leven sleept zich hier voort als een péniche op het Canal Du Midi. Aan boord zitten Django, Coco Briavel et les autres en als ze ons zien, knikken ze traag en gaan voort met het componeren van een meesterwerk.

DJango Stephorst

27-08-2009 om 22:34 geschreven door Jan Stephorst