Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
Zoals vanmorgen al gemeld kon ik niet voor acht uur gaan ontbijten. Zelfs om kwart na keek mevrouw nog even naar de klok. Voor de rest viel het ontbijt wel degelijk mee, voldoende brood en konfituur, een kan koffie en een kan melk. En als extra nog een zoete koek/taart. Voldoende om de middag te halen.
Of het zicht op de goede morgen foto de bergen van het Paradiso zijn weet ik niet, wellicht is de hoogste die je kan zien vanuit Aosto de Pere Laurant. Praktisch de ganse dag lagen alle omringende bergen onder een wolkendek, beneden in het dal scheen de zon en was het een goede 22°C.
Aosta is een stad rijk aan geschiedenis. Het amphitheater, de Augustus poort en de Romeinse brug zijn enkele blikvangers. Ik ben ook even binnen geweest in het regionaal museum dat is gewijd aan het erfgoed van de Romeinen. Heb er geleerd waarom de amphoren een punt hadden.
Het eerste wat me opviel toen ik de oude stad binnenkwam was de Fondation Barry, je weet nog wel die vereniging die het hondenras van de Grand Saint Bernard in stand houd.
Aosta is een autonome regio en provincie. De kleinste regio van het land en de enige die slechts uit één provincie bestaat. Door het dal loopt de rivier Dora Baltea. Zijn water en van al zijn zijrivieren stroomt naar de PO.
Eens door de poort van Augustus en de Romeinse brug over rustig naar omhoog. Een dame sprak me aan. Ze was zelf pelgrim geweest, naar Compostela en een tweede maal naar het einde van de wereld. Die tweede tocht kon ze nooit meer vergeten, Galicië had zijn naam eer aangedaan, het had dan ook tien dagen aan een stuk geregend. Na nog wat wetenswaardigheden en ervaringen te hebben uitgewisseld kon ik na een tiental minuten mijn tocht verder zetten. Toch altijd wel leuk om eens een praatje te kunnen maken.
In een klein winkeltje stond een man voor mij die petatten nodig had. Hij sprak in het Frans, dus ik sprak ook Frans tegen de winkeldame, want ik mocht voorgaan van de Parijse gentleman. Toen hij vernam dat ik van België kwam begon hij over Jacques Brel, de beste zanger ooit. Ik beaamde dat en zei dat hij in Gent geboren was (eigenlijk Schaarbeek). Ja antwoorde hij, tis een Vlaming. En toen begon hij te zingen van Marieke. Geestig toch!
Een Nederlands koppel dat langs de kant van de weg zat was vrijdag morgen de pas overgestoken en konden door de galerie, die gisteren volledig verdwenen was, en een beetje sneeuw Italië bereiken. Zo zie je hoe vlug het weer op dergelijke hoogte kan omslaan.
Enkele uurtjes later hoor ik een vreemd geschreeuw. Ik denk aan een soort papegaai die is gaan vliegen. Opnieuw hoor ik dit geluid, nu dichter bij me en blijf staan. Ik spreek tegen het beestje van kom laat je maar eens zien als ineens een kopje van een reeën jong boven de betonnen rand van een open waterleiding komt. Ik wil in actie schieten als ook de voorpoten op het droge geraken en uiteindelijk het dier op zijn zij rolt en recht komt. Ocharme het jonge beestje, het stond te trillen op zijn pootjes. Het vluchtte helemaal niet weg, het kon amper staan. Ik naderde voorzichtig en kon het waarlijk over zijn hoofd en lichaam wrijven. Toen ik het rustig naar de overkant dirigeerde kwam er een zeldzame auto aangereden. Ik deed teken om te vertragen. De dame achter het stuur stopte en zette haar motor af. Toen nam ze haar fleece en droogde het dier. Het rillen minderde wel niet maar traag ging het beestje naar de graskant. Hopelijk is het door de zonnewarmte gered geworden. Betonnen kanalen en beken, niks voor reeën!
Ik bleef dus maar stappen tot in Châtillon waar ik tegen zevenen mijn locatie voor deze nacht heb gevonden.
Ook terug gevonden zijn Gabriella en Giuseppe, zij verblijven bij de Franseskanen. Wel zijn we samen gaan eten, soort kaasfondue en daarna nog een salade. Een pint bier heeft ook gesmaakt, Belgisch Maes Pils!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Drugshonden? Volgens Amerikanen wel; Aoste ten tijde van Augustus; Het oude theater; Poort en brug in één lijn; Ex-pelgrim; Aoste al ver achter me; Gered door mijn stem; Naar rechts.
Als je op tijd gaat slapen ben je meestal ook vroeg wakker. Vijf uur was iets te vroeg, vanaf zessen kon het wel al. Het ontbijt is pas om acht uur, dus kan ik nog even iets vertellen over het klooster.
Er is voor het eerst sprake van een klooster in de 9e eeuw. Dit was dan op de plaats die nu Bourg-St-Pierre wordt genoemd. Saracenen hebben het rond 940 verwoest. Een goede honderd jaar later vond de aartsdiaken van Aosta het welletjes dat hij regelmatig beroofde reizigers zag. Daarop richtte hij een hospice in op de pas zelf.
Het toevluchtsoord droeg eerst de naam van Sint-Nicolaas. Later, rond 1125, staat in een document de naam van Sint-Bernardus vermeld. Waarom het klooster nu in Zwitserland ligt komt omdat het door St-Bernard onder de verantwoordelijkheid werd geplaatst van de bisschop van Sion.
De hond genoemd naar de oprichter van het hospice heb ik er niet gezien. Men vermeld pas de
St-Bernardhond in 1709. Het ras spruit voort uit de dieren die eerst als waakhonden naar boven werden gehaald. Vanwege hun goede reukzin werden ze later speciaal gekweekt om mensen in de sneeuw op te sporen. Of ze ook een vaatje rond hun nek droegen is waarschijnlijk aan de verbeelding toe te schrijven.
Twee schilderijen, daterend uit 1690, van ene Salvatore Rosa beelden dit soort honden af.
In de zomermaanden kan je de St-Bernard hond nog zien op de pas, meer als toeristische attractie. Een stichting gevestigd in Martigny (Barry? Opgericht in 2004) houd het ras in stand.
Een laatste redding door een St-Bernard hond heeft plaats gevonden in 1955.
Heden ten dage is het Hospice een goed draaiende onderneming te noemen. Ik heb een viertal paters geteld. Wel zijn er een veertigtal mede paters die verdeeld zijn over de verschillende parochies en het Hospice van Sion. Hun congregatie heet voluit: Les congrégation des Chanoines du Grand-Saint-Bernard.
Het zijn vooral de werknemers die de boel draaiende houden. Een dertigtal mensen verdienen er hun boterham, in de zomer maanden kan dit nog oplopen met een aantal vrijwilligers. De kok is nu een Italiaan die zes maanden elke dag zijn kunsten kan tonen (met hulp uiteraard). Daarna is zijn jaar goed zei hij.
Langs de Zwitserse kant is de baan bijna het jaar rond vrij van sneeuw. (Daarvoor moet er wel regelmatig geruimd worden, ook de sneeuw van de zijkant wordt verwijderd met een kraan. Daarna komt de ruimer die alles vermorzeld en naar beneden spuit.) Dat trekt dan weer veel toeristen aan. Ook verblijven meerdere mensen voor een tijdje in het klooster, je kan een kamer huren, alleen of voor een gezin of groep.
Er zijn twee grote gebouwen waarin vijfentwintig kamers zijn ondergebracht. De kamers voor pelgrims tellen wel acht bedden. Het sanitair is modern net zoals de rest van de inrichting van de gebouwen . Enkel de muren, met een dikte van een meter, kan men niet aanpassen.
Ook de crypte, waar de kapel voor de bezinning zich bevindt, is modern te noemen. De verlichting bestaat uit sterren met hier en daar een goed gerichte spot. Tijdens het bijwonen van de vespers werden na de gebeden en het evangelie de spotjes geminderd en kwamen het kruisbeeld en de pelgrim speciaal in beeld. Tijdens de bezinning heb ik meer dan een half uur niet bewogen. Enkel de mede pater, die de rituelen zoals het wierook aansteken uitvoerde, heeft ook niet bewogen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Goede morgen; De bel; Salon; Gang; Museum vol schatten; Schilderij met St-Bernard; Kapel met prachtig houtsnijwerk; Bezinningsruimte; De pelgrim.
Rustig geslapen, op tijd wakker en gewassen. Voor het ontbijt nog wat kaartjes geschreven, daar is anders niet te veel tijd voor. Wel vergeten dat ik mijn laatste Francs al kwijt was en er niet te veel Euros meer over waren. Gelukkig overschreed de prijs van het aantal geschreven kaartjes en de zegels niet de beschikbare fondsen in mijn beurs.
Dit heb je allemaal al gelezen, dit maar om te zeggen dat er niet zo veel meer te vertellen is.
Ik ben wel steeds geïnteresseerd in jullie reacties. En ik kan melden dat de Peugeot 301 besteld is geworden in 1932 en afgeleverd in 1933.
De autobaan heb ik zondag genomen omdat het dan rustig is, geen 'poid lourd' op de weg. En door de hevige regen kan je beter de baan nemen dan de 'voie vert', daar rits je van de ene steen na de andere, met de diepe ravijnen in de buurt dus geen optie. En de Mont Blanc is in de wolken blijven steken, misschien voor een andere keer.
Dat het vandaag dus een pak warmer is geworden, door de zon wel te verstaan. Die is er na de middag in geslaagd de wolken te verdrijven. Ook door de afdaling in de vallei van Aosta steeg met elke meter de warmte. En geleidelijk verdwenen de laagjes kleding tot het bekende T-shirt. De pijpen zijn wel lang gebleven. (?)
Voor vanavond heb ik dus onderkomen bij papagrand in Variney. En morgen zien we wel weer.
Ciao
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Douane gebouwen zichtbaar, sneeuwval = vertrekken; In mei 1800 was het weer beter; Patrick aan de payage, niet meer gezien; Eerste blik op Italië, CINZANO in St-Oyen; Mooie paden op meer dan 1200 meter; Vallei naar Aosta; Afdalen naar Chef-Lieu 1267 m tot Chez-Henry 845 m op korte tijd, bijna vrije val; Uitzicht vanuit mijn hotel raam op Aosta.
Rustig geslapen, op tijd wakker en gewassen. Voor het ontbijt nog wat kaartjes geschreven, daar is anders niet te veel tijd voor. Wel vergeten dat ik mijn laatste Francs al kwijt was en er niet te veel Euros meer over waren. Gelukkig overschreed de prijs van het aantal geschreven kaartjes en de zegels niet de beschikbare fondsen in mijn beurs.
Patrick wou zo vlug mogelijk na het ontbijt vertrekken, de mist was al grotendeels verdwenen. Ik wou toch nog wel even afwachten, het veranderd zo snel.
Een pater die bij ons aan tafel zat kon hem dan toch overreden rustig te blijven. Nadat we tegen negen gepakt stonden troonde dezelfde eerwaarde ons mee naar de kelder, waar ook onze schoenen stonden en regenjassen hingen. Voor alle geval zei hij, neem deze raclettes maar mee en geef ze af in St-Oyen.
Toen we buiten kwamen viel de sneeuw met dikke vlokken, maar dat was eigenlijk beter dan regenen. De temperatuur was redelijk, ongeveer een graad of drie.
Gezwind de afdaling begonnen en, na ongeveer 350 meter, voorbij de Zwitserse douaniers gestapt. Niemand gezien, er stond wel een auto. (er was iemand aan het kuisen) Alvorens de Italiaanse confraters te bereiken stootten we op een ijs muur. De baan niet geruimd en dus even klauteren om erbovenop te geraken.
Aan het douane gebouw lag de sneeuw ruim tot tegen de dakrand. En niemand te zien, uiteraard. Alle deuren en vensters waren nog afgedekt met houten planken.
De raclettes kwamen al van pas. Toch even moeten zoeken naar de juiste richting. Ik kon de rand van de weg nog juist zien.
Even verder zou er dan een galerij moeten zijn. Galerij? Niet te zien, volledig bedolven onder de afgegleden sneeuw, een 'avalange'. Met de raclettes kon ik er wel op geraken. Zover ik kon zien was de baan volledig verdwenen.
Patrick was ondertussen al driemaal gevallen en één keer een schoen verspeelt. En op die galerij had ik een vrij goed zicht op de vallei maar ook op het gevaar. Als je je raclet niet stevig in de sneeuw drukte kon je wegschuiven. Het zou dus voetje voor voetje worden.
Met Patrick wou ik echter absoluut geen risico nemen, ook voor mezelf moet ik toegeven, kneep het wel even tussen de billen.
Zonder pardon maar het besluit genomen om terug te keren. Mijn Franse mede pelgrim wou me nog overreden. Maar zonder nog verder commentaar stapte ik terug naar boven, naar af. De raclettes liggen terug op hun plaats.
De afdaling langs Zwitserse kant dan maar genomen om via de tunnel naar Italië te liften. Vermits we met twee stonden stelde ik voor om enige afstand te nemen. Dat leverde al vlug resultaat op, tien minuten later was Patrick al verdwenen en schoof ik op naar de kassa, waar de wagens halt houden.
Zodat ik iets na half twaalf in St-Oyen stond.
Een vriendelijke Fransman had me meegenomen. Hij was uiterst geïnteresseerd in mijn tocht. Ook hij zou graag eens naar Compo gaan. Zijn lief naast hem lachte fijntjes.
Tot daar het eerste deel van mijn verslag, terug naar af. Of toch niet, want bij het binnen komen van Italië steeg de temperatuur met zeker 20°C.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Redelijke zichtbaarheid, vertrekken maar; Een paar terug zetten, een ander paar aan de rugzak bevestigen; Sneeuw muur; Waar is de juiste weg?; Via deze zeer snel beneden, in het dal waar de banen wel geruimd zijn; Merk het verschil; Geen risicos, terug!; Baan vrijhouden, voor wie?; Terug bij af
Omdat het hospitale op de pas van de Grand-Saint-Bernard nogal indrukwekkend is, hierbij nog enkele sfeer beelden. Het eten moet ik nog afwachten maar de thee beloofd al veel goeds.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: De inkomhal; Natte kledij en schoenen blijven (bij de voordeur) in kelder juist naast de inkom; Crocks voor iedereen; 2e verdiep voor de slaapzalen; Elke slaapzaal acht bedden; Propere, moderne sanitaire installaties én heerlijke warme (hete) douche; Evacuatie touw; Winter in Italië!.
Deze nacht menige donderslag gehoord, ben niet gaan kijken of het ook regende. Via de badkamer verluchting kon ik de wind horen gieren, de deur dan maar dicht gedaan. En vanmorgen was het hevige regen bij het opstaan. Later werden dat cats and dogs.
Dat opstaan was vrij laat, 08u30, ondanks dat ik al om 10u00 in dromenland was. De klimpartij van gisteren was niet in de kleren gekropen. De warme maaltijd, met een flinke paarden biefstuk, heeft zijn werk gedaan. Geen problemen met spieren of voeten deze morgen, de fysiek was terug ok.
Wel deed het weer niet mee. Gisteren mooi tot zeer mooi gedurende de tocht met op het eind enkele druppels, vandaag toch nog een 45 gewacht alvorens te starten.
Had ik geweten dat de baan bijna over het volledige traject tot de tunnel overdekt was, ik was wel vroeger gestart. Maar dan had ik weer Patrick niet ontmoet, een pelgrim uit Besançon.
Die was voor me gestart en heb ik zien passeren aan het hotel. Na de splitsing tussen tunnel en col haalde ik hem in aan de eerste abri. Ik zei hem om binnen te gaan en te schuilen. Je kan er zelfs overnachten, kachel en hout voorzien, zelfs kranten en een alumeur.
We stelden ons aan elkaar voor. Hij doet ook de Francigena en hoopt Rome te bereiken. Ook voor hem is de voorgestelde route van de VF te moeilijk om met een zware rugzak te lopen. Daarom had hij eergisteren al besloten om nog enkel de banen te nemen.
Ik bedenk me daarbij dat het vandaag zondag is, er geen trucks rijden en het daarom mogelijk is veilig over de weg te gaan. Daarom ook dat ik absoluut vandaag dat laatste stuk wou doen. En morgen neem ik langs de Italiaanse kant zeker niet de baan, zal wellicht de eerste elf kilometer toch niet nodig zijn. Op dat moment ben ik al genoeg afgedaald om eventueel de zijbaantjes te gebruiken.
De ontvangst hier in klooster is zeer goed. Eens je de juiste ingang hebt gevonden moet je afdalen in de kelder om je natte kleding en schoenen achter te laten. Crocks staan er in rijen, voor iedereen wel een schoentje dat past. Eens je via pijltjes de acceuil hebt gevonden treed je het cafetaria binnen.
Een vriendelijke dame wenst je goedendag, geeft je een warme kom thee en vraagt wat je wil. Een slaapkamer of een dortoir. Voor beide zijn de voorzieningen uitstekend, voor de slaapzaal moet je de gang op voor sanitair. Maar alles is in pico bello toestand, echt modern.
Bij het verkennen van de douche keek in langs de Italiaanse kant door het raam en zag niks. Terwijl ik een half uurtje eerder nog de Zwitserse en Italiaanse douane posten kon bemerken.
We zien morgen wel, ik ben alleszins tevreden dat ik toch de berg ben opgeklommen, het is de moeite zeker waard. Temeer daar ik nu een lange namiddag heb en vanavond zeker op tijd in de slaapzak zal liggen.
En ik ben in de voetsporen van beroemde personen geweest : Julius Caesar en Bonaparte!
Na de zware inspanning om de 800 meter hoogte verschil te overbruggen, is dit eigenlijk een rustdag. De laatste 4 km heb ik afgelegd in meer dan anderhalf uur.
Ook nog een Amerikaan ontmoet in het Hospice, hij komt van Nevada. De bergen rijzen daar op vanuit de zee en zijn wel iets hoger dan hier, maar ronder boven, niet met pieken. Hij doet de VF in delen, neemt regelmatig de trein of bus om vervelende stukken over de slaan, zoals de PO vlakte!
Wel is hij goed in het werken met kaarten. Hij prefereert kaarten boven GPS en maakt regelmatig gebruik van het kompas. Tja, tegen wie had hij het vandaag!
Als het morgen helder is zal ik zeker de Mont Blanc kunnen zien, de hoogste berg van de Alpen.
Nog op het programma voor vandaag: wifi zoeken, naar de Vespers om half zes, een uur later souper en dan nog een beetje praten en de weg voor morgen voorbereiden.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Overdekte gang; Het pad aan de overkant ziet er groen uit, voor vandaag houd ik het zeker aan deze zijde; Rechts nog 7 km; Eerste schuilhokje, met kachel en hout; Het water hoor je wel; Selfie; Het dal; Patrick bijna aan het eind; Oef, het zit erop!.
Alleen op, het doet een beetje raar. Na meer dan een week is Matteo ineens verdwenen. Wellicht duikt die weer ergens op.
Hoe dan ook, ultreia is de boodschap.
En vandaag heb ik dit woord meer dan eens gebruikt.
De start was alleszins om tegen te zeggen. Tot Bovernier was het pad eigenlijk niet te doen met rugzak. Het pad was soms zo smal en steil dat je voetje voor voetje kon vorderen. Heel tof en mooi eigenlijk. Maar meer iets voor randonnées, mensen met minimum belasting, goed voor dagtochten.
Ik wil hier zeker niet klagen, integendeel. Ik heb hier van genoten. Enkel, het gaat niet voor vooruit. Ja met boneknopen. En ik kan daar niet zo goed tegen.
In Bovernier zag ik een luifel wuiven, tiens, een café. Inderdaad had ik dat goed gezien. Tevreden dat ik alsnog mijn koffie kon krijgen. Bovendien, in Bovernier (iets om een gedicht te verzinnen) kon ik een brood aanschaffen, in het café staat een mand van de bakker. En als surplus was de koffie de la maison omdat ik pelgrim ben.
Volgende traject was er daarom niet minder zwaar om. Iets voor de middag was ik tot in Sembrancher gesukkeld. Bekaf, toen al, daar moest iets aan gedaan.
Vermits ik graag eens met een Zwitsers treintje wou rijden besloot ik om de vijf kilometer tot Orsières te overbruggen. In een wip en een gij ben je der. Dus eerst nog een koffie en daarna terug op pad.
Het pad was vanaf daar meestal een goed begaanbare brede weg met af en toe nog een steile overbrugging.
Tot Liddes zou ik gaan en daar overnachten.
Voor Liddes zag ik een dame haar tuin onderhouden. Met een riek draaide ze een beetje aarde onder, die met mest was bedekt, en klopte daarna de aarde terug vast. En ook wierp ze de aarde bergopwaarts.
Een bonjour volgde met daarna mijn vraag of de weg naar Bourg-St-Pierre ook gelijkaardig was als de route waar ik nu op liep. Ja zei ze, hier en daar nog een steile helling maar voor de rest gestaag omhoog.
Bon, ook al zijn je beste patronen al verschoten, een beetje afzien kan geen kwaad.
Zolang de weersomstandigheden het toelaten kan je best maar verder doen, voor morgen word regen voorspeld. En als ik in B-s-P geraak moet ik morgen maar een goede 15km in de regen lopen om de Pas te bereiken. Wel moet ik dan ook 837 meter klimmen!
In Palasui Barrage was mijn drank op (heb nog altijd een halve liter noodrantsoen) en zag ik een man die houten latten aan het zagen was. Op mijn vraag of hij water kon geven antwoordde hij bevestigend. Met zijn wagen reed hij over de dam tot zijn werkplaats bij de centrale. Voilà, even zijn werkzaamheden onderbreken voor de pelgrim.
En dus ging het ultreia en vooral traag. In het dorp aangekomen moest ik nog even klimmen om het hotel te bereiken. Je kan wel zeggen dat op dat moment de batterijen leeg waren.
En het weer speelde mee. Vooraf al enkele druppels gevoeld, met hotel in zicht moest ik me nog reppen om droog binnen te raken. Ook de temperatuur daalde fors, van een goede 24°C naar een flauwe 16°C een half uurtje later. En de wind gaat flink te keer en brengt koude mee van de ijsvlakten boven mij.
Nu dus veilig en warm, met een goede volwaardige maaltijd achter de kiezen, mijn blog nog afwerken en dan lekker slapen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Hier ist ergens, links was de goede keuze, rechts in reuze vaart bergafwaarts; Bovernier op 620 meter, nu in B-s-P op ongeveer 1632 meter; Goed kijken; Uit dat gat kom je dan geklauterd; Hier omhoog, naast de rots; Slak leert zwemmen, water is iets sterker en dus heb ik slak haar leven gered; Langs die wand loopt het pad; Liefst niet invallen, te koud en te snel. B-s-P, temperatuur daalt door de ijswind van uit de bergen.
Temperatuur op de pas nu ongeveer 5°C, heb al erger meegemaakt!
Met de zon opgestaan, de Polen waren ondanks het late uur ook al op. Maar of ze gingen biken, dat geloofde degenen die in Ierland woonde ook niet.
Ik heb geen oog dicht gedaan voor half één. Mede door mijn gebuur, een Fransman die naar TV aan het kijken was in zijn tent, een spectaculaire show met veel oohs en aahs. Toen ik eens goed op zijn vlaams vloekte (pelgrim!) daalde het geluidsniviea. Toen de Polen terug kwamen van hun avondeten, draaide hij terug aan zijn volumeknop. Afijn vanmorgen was het een korte bonjour en basta.
Ik mocht onze vriend Matteo wakker maken, hij zou een eind meestappen en daarna de trein nemen. Ik begrijp wel dat hij moe is, door Wales stappen met 20 kilo op je rug en dan nog vele regendagen en vriesdagen moeten meemaken, je wil wel eens rusten. Eenmaal uit bed ging het toch niet van harte. Na een WC bezoek kwam hij terug en zei dat hij het hele traject met de trein zou doen. We spraken af op de camping in Martigny.
Tot nu heb ik hem nog niet gezien, misschien morgen wel weer.
Voor de rest kan ik enkel melden dat het een warme mooie dag is geweest en dat mijn bedje alweer deugd zal doen. Hier op de camping lijken me het vooral weekend mensen te zijn.
Morgen is het niet al te plat meer, we nemen afscheid van de Rhône vallei en beginnen te stijgen naar de GSB.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Links; Rechts; In primeur, een nieuwe trein; AMMAN kom je overal tegen; Smeltwater genoeg bij 25°C; Achter elke hoek een ander zicht en uitzicht; Rhône water vermengd met ander smelwater; De stroom is betaald zenne.
Lang in bed, of beter tent, gebleven. Vermits de ferry maar afvaart om 11u40 is er tijd genoeg om de tent te drogen alvorens in te pakken. Matteo had er niet zoveel zin in en trok eerst naar de cafetaria voor een koffie. Daarna ging het beter maar wel traag. Ik wou zeker op tijd zijn, anders moesten we nog tweemaal in de dure buurt overnachten. Zonder hem op te jagen begreep hij wel dat de pleziervaart niet wacht op een pelgrim.
En dus rond de middag mooi op het Lac Leman richting Chateau de Chillon, dit is juist voorbij Montreux. Vandaar af langs de prachtige boulevards naar Aigle, waar we nu verblijven, via Villeneuve. Daar ben je aan het eind van het meer en begint eigenlijk de tocht door de bergen. Al vlug loop de door de vallei waarlangs alle transport moet gebeuren. Regelmatig zie je dan ook verschillende soorten treinen passeren, goederen treinen, gewone- en intercity treinen.
Op het meer was het frisjes, door het water uiteraard maar ook het wolkendek wou maar niet wijken. Eens op stap warmte het merkelijk op en was de insmering met 50 dus niet tevergeefs.
Nu is het in Aigle zelfs 21°C en bijna windstil. Hopelijk een niet te koude nacht en vooral een rustige.
Ik heb mijn tentje opgesteld naast enkele Poolse bikers. Er komt er een uit Ierland en die vertelde me dat ze allen uit dezelfde buurt komen, tussen Stettin en Gdansk. Daar is de scheepsbouw nog actief maar op een zeer laag pitje. Vanaf de subsidie is weg gevallen zijn ook de bestellingen achter gebleven. Waar hebben we dat nog gehoord.
Voor morgen zijn de weersvooruitzichten zoals vandaag, lichtjes bewolkt en redelijke temperatuur, een kleine vierentwintig graden.
Als ik op tijd kan vertrekken, afhankelijk hoe vroeg M paraat is, wil ik nog tot Martigny geraken.
Wellicht nog een keer op een camping, maar dat is vrij goed hier, vlakke pelouses.
Ik weet ook niet of de Ralley du Challois voor hinder op mijn pad kan zorgen. Dan liften we eens voor de verandering.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Gisteravond enkel de bergen in de zon en ernaast een mooie regenboog; Met de stoomboot naar de overkant; Een Sulzer motor, de boot is gerestaureerd eind vorige eeuw; Fris op het water; Daar tussen moeten we zijn; Wat een ingang!; Montreux; Over de 3000m, en daarachter kan je de pas van de Grand Bernard zien; Poolse bikers.
Dus gearriveerd in Lausanne, weliswaar in de lichte regen. De prijzen zijn hier zeker Zwitsers en daarom maar afgezakt naar de camping. En dat afzakken is in velerlei betekenissen te zien. Afzakken in prijs, 18F ipv 41F voor een kamer met vier bedden, alles op de gang, zonder ontbijt en wifi.
Op de camping betaal ik wel 2F voor internet, maar goed voor vier uren. Afzakken in de betekenis van de berg afdalen, want het gaat flink naar beneden om van de kathedraal tot het meer te komen. Bovendien is/zijn campings steeds een eind uit de stad verwijderd, dit keer iets meer dan 3km. Ook de maaltijd is minder dan gisteren, een gewone pizza margarita voor 16F met één glaasje wijn, 3,40F en voorzichtig drinken. Nog enkele dagen en we zitten bij de levensgenieters, zeker als ik zie wat mijn pelgrims vriend kan verorberen.
Voor morgen zijn we weersvooruitzichten goed, zon en tot 24°C, als de regen uit de bergen wegblijft. Die hebben we vandaag al goed kunnen waarnemen. Ik zit nu in het restaurant van de camping en kijk uit over het meer met aan de overkant de witte bergtoppen.
Alleen zal het erop aankomen om een geschikte overzet te vinden. Volgens het uur boekje is er morgen een naar Saint-Gingolph, twintig na elven. Ik moet dit nog even checken anders moeten we misschien op zoek naar een andere oplossing.
Matteo begint te sakkeren op het dure Zwitserse leven.
En op de kerk, die stuurt je hier van hot naar heir maar doet niks voor pelgrims. In de kathedraal, die nu protestants is (zie uitvoerige uitleg van gisteren) is het goedkoopste voorstel dat van 41F. in de katholieke paroisse verwijzen ze terug naar de kathedraal, want die ligt op de route, een papier als bewijs erbij gehaald. Matteo vroeg of ik Pilatus kende.
Na de zegening van abbé Jean-Luc nog onze zak gepakt en tegen negenen waren we op weg. De gigantische vallei oversteken en steeds die bergen beter kunnen zien, Matteo ging er steeds vlugger door stappen. Zodanig dat ik regelmatig eens moest plassen of drinken, kwestie het ritme eruit te halen.
Niettemin ging het bijzonder goed vooruit ook omdat het ideaal weer was vanmorgen.
Toen we de overkant bereikten wachtte er een mooi klimmetje van ongeveer 8km, in een ruk afgewerkt. Oef!
De tevredenheid was nog groter omdat we eindelijk de bergen in hun volle glorie konden zien. Ik hoop dat het overkomt op de fotos.
Het weer blijft dreigend, de overkant van het meer is in een lichte mist gehuld, mijn tent is waterdicht en het zal niet koud worden, dus geen zorgen.
Morgen zien we wel weer.
Toch als uitsmijter nog iets dat ik enkele dagen geleden heb verzonnen tijdens de tocht door de bossen van Gy:
Pelgrim
Als pelgrim loop ik traag
Maar gestaag
Naar mijn volgende vraag
Sigeric is me voor geweest
Was ik anders ook
Naar Rome geweest.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Hier in ORBE is het begonnen; Er komt zicht in; Mist is weg; Precies spot op gericht; Zicht vanaf de kathedraal, eerste druppels vallen; Van trappen kennen ze der hier wel teen en tander; Cercle Democratique en Bruxelles café, hoe krijgen ze dat gerijmd?; In perspectief valt het wel mee; En een zee van ruimte.
Nu kan je je afvragen, waarom nog zo laat op café vertoeven om een verslagje op je blog te krijgen. Vandaag heb ik weeral Wifi.
Dit maal zit ik in een parochie lokaal, in het kelder verdiep, maar de zon schijnt hier al een hele avond binnen. Ook een kleine keuken en toilet zijn aanwezig. Verder konden we de douche gebruiken (met handdoeken) op het eerste verdiep.
Via de toeristische dienst zijn we hier geraakt, de katholieke parochie.
Pastoor Jean-Luc is een toffe pee die ons alles ter beschikking stelt. Maar alvorens zo ver te komen dienden we eerst een koffie te drinken. En het gesprek ging vlot, hij sprak vloeiend Italiaans, en Matteo was dan ook in zijn nopjes. Bepaald moment zat ik er bij en keek alsof ik het hoorde donde .. We schoten alle drie in een lach, waarna de Franse vertaling volgde. Latijn is niet zijn ding, enkele uren in de rhetorica waren onvoldoende om hem te overtuigen deze oude taal aan te leren.
Toen ik dan begon over mijn jonge jaren als misdienaar kwam het gesprek automatisch op de liturgie. Vroeger zaten de mensen in de kerk zonder ook maar een woord te begrijpen van wat er vooraan werd gezegd. Sinds het laatste Vaticaans concilie, dus enkele jaren later, kon je de eredienst volgen in de landstaal. Ik dacht dat dit concilie in 1963 had plaatsgevonden, de pastoor dacht eerder aan 1965. Wie kan me helpen, want dit mag geen scheuring veroorzaken. En wanneer werd bij ons het Nederlands gebruikt in de kerk? (1970?)
De verdeeldheid tussen katholieken en protestanten is in Zwitserland wel duidelijk te merken. De kerk in het centrum is protestants. Dit komt omdat ongeveer tussen 1550 en 1850 de katholieke rite in de streek verboden was. Hierdoor namen de protestanten de kerken over en vormden ze om. Vandaag even binnen geweest in zon protestantse kerk, omdat het orgel werd bespeelt, en het viel me op dat deze veel soberder en donkerder is.
Dus na midden vorige (2x) eeuw werd de katholieke eredienst terug toegelaten, onder meer door aanhoudende druk van de gelovigen maar ook door emigratie van katholieken uit andere regios en landen. Wel hadden ze geen ruimte meer waar ze hun diensten konden houden. Daarom werden er nieuwe kerken gebouwd, meestal juist buiten de oude dorpskernen.
Na een rondje door de stad, deden we inkopen in de COOP (weet niet van welke gezindheid, en heb het niet gevraagd) om een heerlijke Mezzi Penni Rigate te maken. En het smaakte voortreffelijk.
Vanmorgen was het helemaal niet zonnig, maar zoals gisteren en vijf graden celcius. Maar tweehonderd meter verder hield het op met regenen, zelfs de zon deed zijn best om de mist te verdrijven. We hebben de gorges de Cavatannaz, tussen Saint-Croix en Vuiteboeuf, gevolgd. Ditmaal was het wel doenbaar met een rugzak. Wondermooi was/is het geboden natuurspektakel. Toen we eruit kwamen keken we uit over een enorme vallei waar in de verte de bergen zouden moeten liggen. Alvast volgens Matteo, die naar zijn bergen verlangt.
Toen uiteindelijk de einder een beetje zichtbaar werd zagen we inderdaad witte bergtoppen. Volgens de padre kan je vanop de citadel bij mooi weer de Mont Blanc zien liggen. Dat zal dan iets voor morgen zijn, als het helder is en we Lausanne naderen. Wel duidelijk was het Lac de Neuchâtel met Yverdon.
Onze gastvrouw van gisteren gaf ons vanmorgen nog een koffie. Tijdens de babbel ging het over Brussel en dat het erg is wat is voorgevallen.
Bleek dat ze door Freddie Thielemans in de echt is verbonden op de grote markt. Haar oudste kind, dochter Gabriella, is er geboren in het Sint Elisabeth ziekenhuis. Ze heeft nog een zoon van bijna vijf
die al eens moeilijk doet. Gisteren avond toen ze toekwam met haar kinderen van school smeet die pagadder zijn tas op de grond en gaf er nadien nog een flinke sjot op. Caractère!
Maar bovenal drinkt ze graag Belgisch bier, enzo haar man ook. De aangepaste glazen staan in de kast, zelfs stenen frietzakken staan paraat. Waar België al niet voor gekend is.
Haar man komt uit de buurt van Neuchâtel, zij uit de buurt van Yverdon-les-Bains. Wat ze in Brussel hebben gedaan weet ik niet. Wel is mevr Faure secretaris van de kerk gemeenschap en woont ze in de pastorie. Heb niet gevraagd of ze misschien mgr Leonard kende.
Op de middag, in Rances, een plat du jour naar binnen gespeeld met een glas plat water. Kost voor het water 2,80F, effe slikken!
Onze afwas is ondertussen gedaan, voor morgen krijgen we ontbijt. Wel moeten we een deel van de Chaiselong terug naar boven sleuren. Ik lig op een vouw bed, tis altijd beter dan op de grond.
Ciao!
Hugo Pellegrino
Fotos: Start; Zwitsers treintje in Zwitsers decor; Zon!; Prachtig toch; Ook voor kayak?; Goed begaanbaar; Zeer goed kijken; Met Curé J-L; Goede nacht.
Zwitsers landschap,treinen en prijzen, vandaar de titel
Vertrokken in de regen, en met onze pongo diep over de ogen getrokken op stap op dag 25. De sleutel netjes in de brievenbus gedropt, met een donation erbij gevoegd, en een kleine nota als dank. Mocht ook wel na de goede zorgen van mijnheer pastoor. Ik heb dus geen eten hoeven te kopen om de dag door te komen.
De eertste zeven kilometers langs een redelijk drukke baan gelopen en van tijd een flinke spatter op je toch al natte kleren. Geen erg eigenlijk, wel was het maar 5°C bij vertrek. En dit zou er zo te zien niet beter op worden. En dat werd bewaarheid.
Eens de D6 genomen naar Saint-Croix liep het gestaag omhoog. De temperatuur daalde naargelang de hoogte. Juist voor de grens, ja want ik ben intussen in Zwitserland aanbeland, gaf de thermometer nog 3°C aan. Mijn handen kunnen wel wat verdragen maar met die regen erop waren ze zo goed als bevroren. Het plaatselijke restaurant gaf een goede menu du jour en de warmte deed deugd.
Daar heb ik bovenop mijn extra shirt nog mijn windjack aangedaan. En nog niet zweten ondanks dat het voortdurend redelijk steil opwaarts ging. In Saint-Croix stond vermeld 1153 meter.
Gisteren al een koejebel gehoord, wel vandaag veel meer van dat. Ook de huizenbouw begint er erg Zwitsers uit te zien.
In SC geen paroisse, wel een protestantse en een katholieke kerk. De toeristische dienst verwees ons door naar een dame die wel een kamer verhuurde: 30/p, enkel bed en douche. Geen keuken of Wifi. Dus de keuze is met dit weer vlug gemaakt. Wel nog even wachten tot 18u30 alvorens we binnen mochten.
Wel van de tijd tussen 16u30 tot openingstijd heb ik gebruikt gemaakt om in een café met wifi eindelijk mijn blog bij te werken.
Daarna vlug nog even om boodschappen en onze intrek genomen en mijn verslagje voor deze dag gemaakt. Dit dan nog naar de post gebracht zodat jullie uptodate zijn.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Bijna in de wolken; Zo begin je soms de dag; Nog een Frans skigebied; 3; Liften; De grens; CH; Bergen?; Overnachting plaats.
noot: De pub van deze namiddag was al gesloten, ook al bleef die open tot zeker 20u. 19u45 was al te laat. Er was er nog een met Wifi, alleen de Wifi werkte soms en soms niet. Ik heb al tiental maal geprobeerd, anders lezen jullie dit wel op een andere keer.
Nog een laatste poging! Alles afgezet en opnieuw opgestart et VOILA!
Het is geen koude nacht geworden maar ik had me veiligheidshalve toch maar voorzien. Die muts heeft alleszins mijn hoofd warm gehouden en het zilverdekentje mijn rug.
In M-H-P toch nog een winkeltje gevonden. De laatste twee baguetten kregen we nog van de bakker, zijn vrouw had ze blijkbaar aan iemand anders beloofd. Er lag nog brood, maar dat was te groot voor de rugzak. Goed gezien van die vent.
Toen begonnen we aan onze tocht. En die leidde ons (nog steeds met Matteo) naar de Gorges du Nouailles. Bijzonder prachtig en mooi maar ook zo vermoeiend. Na een zestal kilometers kwamen we dan aan de 'Sources de la Loue, eveneens de moeite waard. Daar troffen we dan de toeristen aan die vanaf boven naar dit fenomeen kwamen kijken.
Na nog een redelijk steile beklimming kwamen we aan in Ouhans. Vanaf daar tot Goux-les-Usiers ging het gestaag en steil opwaarts. Daar hebben we dan ook een half uurtje gerust en gegeten. Er volgden nog enkele vlakke kilometers met veel wind.
In Sombacour merkten we precies een cafeetje, een beetje aftands. Weinig waarschijnlijk dat we daar een koffie zouden kunnen krijgen. Edoch, precies daar hebben we een grote mok goede straffe koffie gedronken. Eerst zei de man dat hij geen koffie had. Maar als jullie tijd hebben maak ik er wel. Ik ging dan even naar het toilet en merkte in de naastgelegen eetzaal een uitgebreide collectie trekzakken. In het café zelf zag je, naast de kleine toog, geen andere kenmerken van een Franse bar: geen tapkranen, geen loterij, geen sigarettten, geen schreeuwerige TV schermen, eigenlijk juist die tapkast.
Achter deze laatste hing een grote foto aan de muur. Hierop stonden een zevental mensen met een accordeon te poseren. Een van heb was de patron achter den toog. Hij vertelde dat hij een verzamelaar was en speler. Voor zijn vijftigste verjaardag had hij naar verschillende verenigingen en ensemble een brief geschreven om bij heb thuis een samenkomst te houden. Vanuit Frankrijk zijn er dan een aantal afgekomen die dan ook een hele dag samen accordeon hebben gespeeld. Sindsdien komen deze fervente accordeonisten elk jaar terug. En omdat we pelgrims zijn en interesse toonden in zijn hobby kregen we een postkaart van hem. Deze toont de Chemin de Croix, zie foto, waarvan er nog een drietal bestaan in Frankrijk, volgens hem. Die andere zou in Rocamadour zijn, de derde wist hij niet meer. Wel die derde ben ik tegen gekomen in .. moet het zelf opzoeken. Als afsluiter kregen we ook de koffie nog gratis.
Na zevenen kwamen we pas in Pontarlier toe. De jeugdherberg was op zondag namiddag gesloten. Dus toch naar de Paroisse. Geen pastoor te zien. Een dame vroeg me of we pelgrims zijn. Ze is vast besloten om ons te helpen en houd een andere dame, die juist de kerk verlaat, tegen. Een hele uitleg, en jammer dat die pelgrims geen onderdak hebben .. vele telefoontjes . Eindelijk beweging in de pastorie zelf.
Een jonge cure vraagt ons binnen voor de koffie. Uiteindelijk heeft hij een oplossing voor ons, in de parochiezaal kunnen we op de vloer terecht. Er is een toilet en keuken. Op mijn vraag of er ons kunnen wassen stelt hij voor eerst een douche in de pastorie te nemen. Als we terug beneden komen heeft hij nog wat eten klaargelegd.
Met een volle tas eten en drinken begeleid hij ons en geeft ons dan de sleutel van de zaal. Hij wenst nog een goede nacht en een veilige tocht. De sleutel steek je morgen maar in de boîte van de pastorie.
Toeval of niet, de enkele druppeltjes waren ondertussen al een hele bui geworden. Maar wij zitten lekker onderdak, uit de regen en de wind in de parochiezaal.
Gisteren was zwaar, maar vandaag liep het een beetje de spuigaten uit, vooral door die prachtige tocht door de gorges.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Toch nog ravitaillering, eigenlijk alles te verkrijgen; Prachtig zicht, moeilijk of eigenlijk bijna niet te doen met rugzak; Zo blijft het doorgaan; Source de la Loue; Links Mr Guyon M; Chemin de Croix, en dat zal ook afzien zijn; Pontarlier, nog geen bergen in zicht, en het regent nog niet.
Vandaag dus vertrokken vanuit Gare Viotte tot Gare LHopitale du Grosbois. Dit ligt al op een hoogte van 560 m en dat voel je als je uit de trein stapt. Toch nog iets te fris om in shirt te starten. Al vlug echter is die fleece niet meer nodig. We volgen een oude spoorweg en lopen meestal in de schaduw.
Enkele uren later, als we de gorges van de Loue verlaten om Ornans binnen te gaan valt de warmte ons letterlijk in de nek. Van een goeie 22°C naar plots 31°C, het is wel even aanpassen.
Daar de nodige inkopen gedaan zodat we morgen alvast overdag niet zullen omkomen van de honger.
In Vaillafans is een auto en moto samenkomst gepland. De reden dat we zoveel old-timers en motos tegenkomen.
Bij de old-timer autos wel even rond gekeken en er een Peugeot gezien waarvan de eigenaar ook aanwezig was. En wat voor een eigenaar. De leeftijd heb ik niet gevraagd, dat doe je uiteraard niet. De leeftijd van de wagen wel en die is respectabel, vooral omdat het voertuig er onberispelijk uitziet, gelijk nieuw. En origineel, niks aan verandert. Wel zij de dame me dat haar vader er de twee richting aanwijzers later heeft laten bijplaatsen omdat hij het beu was om steeds zijn arm door het venster te steken. Ook wist ze me te vertellen dat het kussentje waar ze op zat verschrikkelijk veel geld heeft gekost, en of ik wist waar het vandaan kwam. Ik zei Irak, maar dat was niet juist. Syrië was het juiste antwoord. Ze vond het zo verschrikkelijk wat daar gebeurt dat ze regelmatig erom weende. Oh en ik kwam uit België, en sprak zo goed Frans. Of ik dan weer wist waar Den Haag was? En dat ze het daar verschrikkelijk mooi vond, om op vakantie te gaan en aan het strand te liggen. Vanuit Parijs was het niet eens zo ver. De lieve dame was zeker bereid om in te stappen voor een foto. Met deze auto had haar vader ze rijles gegeven.
Verder dan maar met de tocht, de tijd en de vermoeidheid begonnen al te spelen. Tegen 18u bereikten we de camping municipale de Lods, een kleine twee kilometer voor M-H-P.
Daar vonden we nog een restaurantje dat nog een Plat de terrior wilde geven.
Nu al over negenen, de friste van de vallei valt zachtjes neder, de rivier de Loue zal ons wel in slaap golven.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: 567; Jaja, gevaarlijke wegen; En donker! (Tunnel de Plaisir-Fontaine); Jaartal, ongeveer?; From Syrië, toen het nog pijs en vree was; Leeftijd, ongeveer?; Nonkel Martin heef er nog zo een gehad, net als mijn vader, zijn eerste karretje. Ik heb er ook nog mee gereden (zonder rijbewijs!); Nog nooit van gehoord of gezien; De Laue, vanop de brug naar de camping toe.
Gisteren was er geen verbinding met WF te verkrijgen via men laptoppeke. Na herhaalde pogingen heb ik het opgegeven, ook aan de balie konden ze met niet helpen. Via gsm lukte het nochtans wel.
En we moesten toch nog gaan eten, in het CIS was er gisteren geen restaurant. G&G en Matteo zijn er nog steeds bij. Het ontbijt voor vandaag komt dan weer niet in het gedrang. Dit CIS ligt wel een eindje uit de stad, wel zeker twee kilometer. Bij de Fransen, die alles met de auto doen, is dit au coin à droite et un peu plus loin. Bon courage!
Enfin, die afststand dienden we dus terug te doen om af te dalen naar de Stad. Uiteindelijk een goede, wil zeggen voor mijn Italo vrienden, Italiaan gevonden. Normaliter eet Giuseppe enkel in zijn thuisland bij een Italiaans restaurant. In het buitenland zijn er geen goede! Maar deze sprak en gebaarde als nen echte! En voor een redelijke prijs.
Gisteren een mooie tocht gedaan, lang door het bos gelopen. Enkel op het eind een viertal kilometer langs een drukke baan gelopen, steeds goed opletten dat je op het kantje loopt.
En dat randje eraf lopen mag nu wel, het kan je leven redden. Een roekeloze vent was met alles bezig in zijn auto zodat hij op een vijftig meter voor mij in de graskant reed. Ik stond al klaar voor te springen maar hij rukte aan zijn stuur en schoot midden de weg op. Gelukkig dan ook geen tegenligger op de weg. De bestuurder reed echter in volle vaart gewoon verder. Ergo, aan het rond punt dat ik even voordien had genomen reed hij gewoon over de voetpaden.
Zoals de wandelgidsen aangeven, neem ja als pelgrim best de bus om het centrum van een grote stad te bereiken. En dat wil ik vanmorgen ook doen zodat ik vlug de stad uit ben. Via LHopital-du-Grosbois bereik ik een prachtige randonnée langs het Ravin du Puit Noir en kunnen we vandaag al Mouthier-Haute-Pierre bereiken. Matteo is akkoord en zal ook meegaan. Het koppel neemt een rustdag, zal ik in Milaan zeker terug zien.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Gezond en wel, zie onderaan; Recht houden is soms de kunst (vier benen!); Lijken wel tempels; De u(i) zorgt ervoor dat dezelfde weg een andere nummer krijgt, volgens departement. D3 is Haute Saone en D1, zoals die verder loopt, loopt in de Doube; Wie kent dit merk van vrachtwagens nog?; En achter de hoge bergen .; Herdenkingsplaats, omzoomd door stalen platen. In deze platen staan namen gegraveerd; Deze namen van gedeporteerden vormen figuren.
Bij deze nog enkele foto's over werken gerealiseerd door Vauban. We naderen dan ook Besançon. Ik volg ook een mooi stuk van de VF.
grtjs
H-P
foto's; Goed opletten, schuifgevaar; Tunnel onder spoorweg; De Sâone; Versassen kennen we al; Enkel voor de scheepvaart; Gras 1m hoog, dus nog eens nat tot middel; Op de tunnel.
De donderwolken bleven zich maar aanmelden met af en toe een ferme windvlaag. Nog niet goed vertrokken of de nodige regenbeschrerming moest al boven gehaald worden. Ver moest ik wel niet zoeken, de hoes en de pongo waren er in een wip aangedaan. Dit scenario zou zich deze dag meerdere keren herhalen, dus ook hier komt nu een routine in. Mijn voeten zijn wel droog gebleven evanals mijn bovenlichaam. De twee belangrijkste onderdelen, het brein en de onderdanen , zijn dus goed in functie gebleven.
Vooreerst wou ik toch nog eens de VF volgen. Ik heb het me niet beklaagd, wondermooi. Zie ook naar de titel en de fotos. Wel moet je dan vaststellen dat je tegen halftwaalf nog maar een zestal kilometer verder bent gegaan op de route. Dus zo kort mogelijk terug naar Igny om naar Gy te stappen.
Een dame, Marie-Thérèse genaamd, bracht me een bageutte voor onderweg toen ik mijn stukje brood opat.
In Gy kwam ik dan juist voor sluitingstijd aan het Office de Toerisme. Er zijn geen voorzieningen tenzij de Gîte de la Fontaine. Goed, onze vriend Matteo, de jonge Italiaan was er al. Die had vermeld dat er misschien nog drie pelgrims zouden volgen. Ik was dus de tweede. Na het afzetten van mijn rugzak ben ik dan terug gekeerd om G&G op te vangen die anders misschien nodeloos lang op zoek zouden moeten gaan. Voilà, voor vanavond is iedereen weer onderdak inclusief avondeten en ontbijt.
Morgen dus een lange trip, iets meer dan 30km tot Besançon, met nog wat zoeken naar onderkomen zal het al vlug de 35 bereiken.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: 4 rivierenland; Seveux; Dreiging; Dorpje met kerk; Boer spreekt tot zijn koeien (was aan het telefoneren alvorens de melk koeien terug op de weide te laten, wel zeker 80 stuks; 1879; Chambre de Pompe; Gigantische boom.
Voor vandaag was de route vooral langs trage wegen, voie verte. Het begon wel ietske flauw, de verkeerde richting uit! Vandaag dan ook geleerd dat voor Via Francigena naar Rome toe de pijlpunt geel is, in de tegenovergestelde richting wit. Gelukkig heb ik een ingebouwde gps, dat zeggen sommigen toch, en een goede Michelin kaart, zodat de schade beperkt bleef. Ochot, 2,5km extra op een dag traject van 24 km, zo erg is dat toch niet.
Ik heb dus vele Sigeric wegen gevolgd, prachtig. En het weer deed ook zijn best, vandaag weer factor 50 gebruikt.
In Framont kwam een jonge zwarte poes me helpen bij mijn boterham. De paté, vers van de beenhouwer uit Champlitte, lustte ze wel. De gel echter mocht ikzelf verorberen.
Imkers waren bezig de nest bakken te ledigen nabij uitgebloeide koolzaad velden. Beide imkers droegen wel volledige pakken. Met geforceerde lucht bliezen ze de bijen van tussen de raten.
Na een rustige tocht rond 16u aangekomen in Dampierre-sur-Salon en door de Toeristische Dienst doorverwezen naar het CroqLoisirs. Dit is een soort fitness ruimte, muziekschool, dansschool, tekenschool .
Daar worden enkele matrassen, keuken en sanitair ter beschikking gesteld voor de pelgrims.
Emilienne is een vlotte en zeer actieve jonge dame die de zaak runt. Ik kwam binnen als nummer vijf, er is plaats voor vier. Geen probleem, een opblaasbaar matras (met electrische blazer-moet ge zelf niet blazen) met mat en een grote privé ruimte kreeg ik ter beschikking. Na de douche heb ik nog even geholpen om een springmatras op te zetten, de veren zijn nogal moeilijk te monteren.
Teen plezier is tander weird!
Emilienne heeft er ook voor gezorgd dat we in een chique restaurant, op de achtste verdieping, een warme maaltijd konden verkrijgen aan 12 ipv 28. De patroon heeft het glas wijn voor zijn rekening genomen.
Aan de lift stonden een veertigtal Chinezen te wachten, met grote pakken bagage. Ze waren op rondreis voor een veertiental dagen door Europa. De reisbegeleider, toevallig ook Italiaan, zie ons dat ze elke dag een andere grote stad bezochten. Zottekkes spel,bus in, rijden, bezoekje, rijden en naar hotel, slapen, bus in ..
Tijdens het souper barstte er een flink onweer, met hevige regen en flinke wind, los boven het dorp. Toen we buitenkwamen rook het heerlijk fris, dus alles viel perfect.
De post was al gesloten, daarom blijft mijn tent nog minstens een dag bij mij.
Morgen naar Gy, weeral een goeie 24km. De weer voorspelling is zoals de laatste dagen, weeral niet te goed. Blijkbaar is dit een goed teken.
Matteo is er ook nog bij maar heeft een flinke verkoudheid.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Begin van een prachtige voie verte; Factor 50; Honing en duizenden bijen; Op en neer; Slaap(zaal)kamer; Mijn gezelschap; Matrasje opblazen, fluitje van een cent; Accueil CroqLoisirs; Achtste verdiep!.
Over gisteren morgen kan ik nog zeggen de het een mooie gîte is maar dat de uitbaatster nog al gierig was ingesteld. Na het avondeten vroeg ik of er nog koffie was. Ze antwoordde dat er nog stond van deze morgen en met de micro was hij zo warm. Ik heb vriendelijk bedankt. Deze morgen herhaalde dit zich nog eens, na het uitschenken van de klaargemaakte thermos, die na twee bollen uiteraard leeg was, vroeg ze of ze de koffie van gisterenmorgen, die nog steeds in een kan stond, mocht opwarmen. Je zag de Italianen en mezelf kijken, niet te geloven maar echt waar.
Goed geslapen en uitgerust en dus vroeg op weg, was al voor zessen wakker. Na een stevige maaltijd, vis met groenten uit een blik, je zag Jan even kijken, fris op weg. De zon deed zijn best.
Langres ligt op een hoogte van 560 meter, je moet dus afdalen in de frisse velden. Langres is een vestingsstad gezien zijn ligging. Heden is er nog steeds een garnizoen gevestigd, kollossale gebouwen in rijen na een.
Heb vandaag ook mijn eerste Pellegrino gedronken, parelt een beetje maar geeft geen extra kracht.
In Rivières-le-Bois, waar ik een koffie heb gedronken bij Nicole, kwam de winkelwagen door de straat gereden. Als je die niet hebt gehoord ben je flink doof.
Het ging goed vooruit en dus was ik al tegen driën in Champlitte. Voor pilgrims is er enkel een CdH of een camping. Dus een kilometertje terug, ik had de camping al gezien. Een tijdje later komen ook Matteo en Jan ook langs. Zij huren een caravan, ik slaap nog eens in mijn tentje. En zeggen dat ik had beslist om het op te sturen bij het eerste het beste post office. In ieder geval stuur ik ze toch op voor ik Zwitserland betreed.
Vanavond eet ik voor de tweede keer Andouillette, nu op de wijze van Troyes. Dit maakt goed dat de douche niet echt warm is, eerder koud. (problemen met de op de Franse wijze!)
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Jeanne Mance, mede oprichtster van Quebec; Indrukwekkende kerk, kathedraal!; Elke kathedraal een kaarsje met een gedachte, deze rode is voor mijn LIEF, Diderot Denis, filosoof, encyclopisiste in de Verlichting, 1713 Langres, 1784 Parijs; Boven de mist op 560 m; Enige en laatste café in Riviéres-le-Bois, ik geweest!; De weg is meestal degelijk aangeduid, ook al loop je door de velden; Tent opgesteld, was hangt te drogen in de schrale zon maar camping met wiefie.
Onze bende is samengebleven ondanks dat de Nederlanders zinnens waren verder door te trekken naar Chalindrey, nog een 9 km verder. Door de aanhoudende koude wind, die weliswaar in het voordeel blies, zijn ze toch van idee verandert. Zo komen we allemaal samen in de Presbytère, zodat deze volzet is.
De reservatie die gisteren is gemaakt door het koppel en mezelf was wel genoteerd. Niettemin waren de eerste bedden ingenomen door . vooral het kamertje met 1 bed.
Ach wat kan het ook schelen, we hebben weeral een dak boven het hoofd. De hemel is tegen de tijd dat we aankwamen erg donker geworden, wellicht heeft dit ook hun beslissing om niet verder te trekken beïnvloed.
De pastoor is al langs geweest. Je hebt het al gevonden, stelde hij vast. Ja, zo gaat dat, als de deur openstaat komt de pelgrim binnen, installeert zich en neemt een douche.
Voor de rest is het vandaag erg rustig geweest, kwestie van ontmoetingen. Het is nog vroeg dag,er kan nog van alles gebeuren. Wel content dat we weeral in een stadje zitten, er is nog wel gelegenheid om te gaan eten in een toeristisch centrum. (vandaag 2e Pinksterdag = alles gesloten)
Met mezelf gaat het goed, de hele dag goed aangekleed en flink doorgestapt en dus ook goed uitgezweet.
s'Avonds nog een extra 4km gelopen om een super marktje te vinden dat open was. Het was de de moeite want voor morgen geen problemen met de innerlijke. Ik ben gaan eten met G&G, het Italo koppel. Een goede menu pelerino voor 13, met heerlijke warme petatten in de schil met een kaassausje over, mmm......
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Toch weer enkele volgers gehad vandaag; Peugeot? Type?; Eens een wasplaats, nu een overdekte vijver; Nog een laatste klimmeke; Eenvoudig maar perfect voor een pelgrim.
Deze nacht heb ik flink gezweet, dreef letterlijk uit het bed. En het kwam niet van de verwarming, die stond al lang uit. Sinds vrijdag heb ik een beetje hoofdpijn die gisteren de ganse dag aanhield.
Vanmorgen is het beter, met een pilletje en iets dikkere kleding zal de rest van de sluimerende ziekte wel verdwijnen.
En het weer is niet beter geworden, bewolkt met de wind uit dezelfde verkeerde richting. Edoch, vandaag zal ik in Langres aankomen.
Gisteren avond nog wel een goed gesprek gehad in meerdere talen door elkaar. Ook is de reisweg besproken waarbij de vraag zich duidelijk stelt, heb ik nog een tent nodig. Volgens Matteo, uit Bergamo, kan je in Zwitserland wel regelmatig een camping nemen. Ook jeugdherbergen, waarvan er voldoende zijn, zijn een mogelijkheid. Ik weet het nog niet precies, de meesten hebben slechts het noodzakelijkste bij, en daar hoort geen tent bij.
Heb ook nog gekeken naar Matteos blog, ziet er iets anders uit. Maar hij vond de mijne ook best wel interessant, zeker toen zag dat hij al vermeld stond. Matteo schrijft ook om de week voor een plaatselijke krant. Hij heeft er alleszins al een machtige tocht opzitten.
Gisteren avond kwam uiteindelijk de zon er nog doorheen. Het beloofde dus een koude nacht te worden. En dat was het dus ook, deze morgen toch maar goed aangekleed en dat was nodig.
Dit wil niet zeggen dat je door het stappen kou kon krijgen, het was de ijzige wind die te veel voor afkoeling zorgde. Daarom heb ik besloten na 20km te kiezen voor een gîte in Mormant. Dit geeft me ook de mogelijkheid om primo te rusten en secundo mijn blog bij te werken. (lees je al de Italiaanse invloed)
Vandaag is dus een echt rustige dag. Misschien toch nog even afwachten, er zijn nu al drie Italianen aangekomen, het koppel van gisteravond en Matteo, de man die vanuit Dublin is vertrokken, weet je nog wel en die ik in Chalôn-en-Champagne. Goed gestapt van die gast met 20 kilo op zijn bult.
De noorderburen zijn nog op komst, zij moesten om 10u30 eerst nog naar de Pinksterdienst in Châteuavillain, een protestant en een katholiek.
Wijfij of Wiefie, op zijn Frans klinkt het meer zoals bij ons. Niettemin is het een beetje een verslaving!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Gîte van de AIVF, een appartement; Gabriella en Jozef, Richebourg in de zon; La Maison-Dieu; Verkloaring; Gîte vanavond met 3 Italianen, 2 Hollanders en 1 Belg, ik zal mijn best moeten doen.
Vandaag nog eens een flink stapje gezet. En dat kon wel, na een zeer goede nachtrust en goed ontbijt bij de familie Sainton. Mijnheer had voor mij nog een copietje gemaakt van de te volgen weg, volledig door de bossen.
Bij het vertrek vroeg ik of ik mocht bijdragen in de kosten. Dit werd absoluut geweigerd. Ze vonden het normaal hun katholieke plicht om pelgrims bij te staan. Met dank en nederig aanvaard.
In het eerste dorp kwam ik Jaco al tegen, Nederlander die ik de vorige dag al even had ontmoet. Jaco is afkomstig van Delft en heeft twee zoons die beide chirurg zijn en in België werken, een in Vilvoorde, de andere in Tienen. De beiden hadden ook gestudeerd in Leuven omdat het niet lukte in Nederland. Daar is een maximum vast gesteld aan personen om in een bepaalde richting te studeren, bij lot trekking dan nog wel. Zodoende waren die gasten naar Leuven uitgeweken. Die in Vilvoorde is in het nieuws geweest enkele weken terug. Hij had een slachtoffer van de bom explosie op Zaventem geopereerd (een been afgezet). Toen de koning en de koningin op bezoek kwamen moest hij mee op de foto. Ook is de zoon uit Tienen in Temse op stage geweest, iets met orthopedie. Voorts is Jaco sinds vorig jaar weduwnaar, zijn vrouw is overleden aan kanker. Hij vond het tof dat ik voor Ator op stap ben, hij kan er goed over praten. Dit jaar is dan zijn moeder overleden in de gezegende leeftijd van 91 jaar. Hierna ging het over vergeten en op kamers, rusthuis gaan wonen.
Voor de rest was het vandaag enorm zwoegen geblazen, daar was er over een heel lange afstand geen sprake van een pad. Toen ik zei tegen Jaco dat dit afzien is, keek hij even raar. Moest ik dus uitleggen dat afzien ook kan betekenen : lijden.
Wat ik ook aan Jaco moest vertalen was het volgende. Tijdens een ontmoeting met een tweetal mannen die, in Cerfontaine, stonden te praten vroeg ik eenvoudig weg of er een café in het dorp was. Uiteraard wist ik al het antwoord, maar de oudste van de twee antwoordde toch. Zo slaan we aan de praat over Rome etc en vraagt hij of we soms een café willen. Yep, wij mee om enkele huizen verder binnen te treden in de keuken van een vrijgezel. Alles overhoop, het middag eten nog op tafel en in het midden nog een kan met ongeveer twee tassen koffie. Hij opent een kast, neemt er twee redelijk propere tassen uit (hij inspecteerde eerst) en goot ze vol. Via de microgolf was onze koffie redelijk warm. De babbel, waar het eigenlijk om ging, was des te interessanter. Weer was hij de derde generatie op dezelfde hoeve. Wel had hij de koeien teelt vaarwel gezegd en zich uitsluitend toegelegd op gewassen. Hier en daar hielp hij zijn zoon nog. Zelf was hij over enkele jaren terug in de kliniek beland met een hersen bloeding, een drainage gehad en volledig verlamt aan de linkerkant. Maar hij zag er goed uit en kon nog aardig overweg om het huishouding te doen. Zijn naam is Etienne, 'comme St-Etienne' zei hij. Vervolgens zei hij droogweg dat zijn voornaam Eric is, dus deux fois EU. EU-EU, uitspraak van de E en français. Euh-Euh! Klinkt een beetje als de grap Tiens Tiens, tiens tiens wat zou dat willen zeggen?
Tijdens het gesprek had hij het ook over president Hollande. Toen we later buiten kwamen vroeg Jaco met wat hij over Holland had gezegd?....
Vanavond gelegen in een Gîte van de AIVF, voorzien van douche, bed enz én een ijskast met frisse melk en gratis!
Bij aankomst in het dorp, Châteauvillain ben ik eerst nog langs de Super marche geweest. Toen een Italiaans koppel, dat ook een deel van de tocht doet, langs mijn kar kwam zei de man me om geen melk te kopen. Voila, de camino way.
Nog een fijne babbal gehad met Jozef en Gabriella, over taal en intonatie én over de tocht.Gabriella had de VF al vanaf Milaan tot Rome gedaan. Zij heeft op mijn adressenlijst de volgens haar goede en goedkope (of donativos) slaapplaatsen aangeduid. Jaco had een fles wijn gekocht, enkel ik heb er een glas van gedronken. Tegen tienen was het al duidelijk hoorbaar dat de fles leeg moest. Er was trouwens nog een Nederlander ten tonele verschenen: Jan Kolb, afkomstig uit de Noord-Oost polder, is vertrokken op 15 april en ook al zo ver geraakt, iets meer dan 600km. Blijkbaar ook al een oude rot in het pelgrim gebeuren, Santiago vanuit NL, Madrid en zilverroute.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Opwarmertje, zoals in Spanje; Waarheen in de mist?; Mooi pad en geen regen; Het klooster is sinds Napoleon een gevangenis (met Jaco); Hard labeur, echt afzien; Gelukkig heb ik 4 benen; Per schoen een kilo extra; De paarden route van Jeanne dArc; Mr Eric Etienne en Jaco.
Vanmorgen eerst couscous gegeten met kipsticks. De sticks ware n gisteren avond vergeten, vandaar dat het een stevig ontbijt was.
Na de opkuis van de gîte op wegonder een bewolkte hemel. Richard zou zijn eigen weg wel volgen, we hadden afgesproken in Bar-sur-Aube. Daar zouden we wel tussen 14u en 15u arriveren.
Toen ik aan de kerk aankwam stond mijn Australiën al te praten met een man. Bleek het een pater te zijn die een toer maakte door Frankrijk en hier en daar in een kerk ging blokfluit spelen en zingen. Die man bleek van Ierland afkomstig, maar al meer dan 25 jaar in Frankrijk te verblijven.
Richard begaf zich tot de prysbyterie en kwam terug met een jonge priester in zijn zog die met een stempel stond te zwaaien. Even later zaten we dan toch bij de man in zijn woning waar we fris water konden aftappen. Na enkele telefoontjes gaf hij ons een adres waar we naar toe konden om te overnachten. Bleek dat het bij Me en Mme Sainton zou zijn, rue Pierre Brosellete, nee, 1 rue dAube afijn, een plannetje erbij met een pijl zodat we niet konden missen.
Na nog een zegening en een handoplegging wenste hij ons nog een goede pelerinage toe.
Wij daar naar toe. Ik dacht al, vroeg gesteld, nog eens de stad door en hup op tijd slapen. Op het adres met de pijl geen dergelijke naam. Terug gegaan naar het opgegeven adres. Wel een naam Sainton op een van de vele bellen. Omdat de voordeur van de hal met code was te openen, dus wachten. Een typ komt buiten, duwt voor ons de betreffende bel, geen antwoord. Dus wachten! Een dame die er woont, maar ook pas, kent die naam niet maar duwt toch maar op het knopje. Dit was al na meer dan een uur wachten.
Richard was ondertussen naar de post en bij terugkomst moest hij gaan plassen. Ik wijs hem de Mairie aan. Na een halfuur komt hij terug. Bleek dat er in het dorp twee mensen wonen met de naam Sainton. De tweede was degene die wij moesten hebben en waarvan de priester met een pijl de woning had aangeduid, wel niet op de aangegeven plaats maar alleszins dicht in de buurt. Op Mairie hadden ze al contact gehad.
Mme Sainton vroeg zich al af waar we bleven. En met het juiste adres met de juiste naam kwamen we na twee uur op onze overnachtingsplaats terecht. Een lieve dame wees ons de kamer, de badkamer enz.
Zodoende had ik even tijd om nog eens naar mijn camera te kijken. Die was half weegs de tocht in panne gevallen. De lens wou niet meer in. Ik dacht eerst aan de batterij, die normaliter altijd vol is, en trachtte die met mijn powerbank te laden. Dit lukte niet. Op een kartonnen doos heb ik dan met de achterkant van het toestel een tik gegeven, je weet nog wel met de voorzichtigheid van de smid, en hop, alles werkte weer als normaal.
We zijn nu ondergebracht bij de rechterhand van de priester. Het huis staat vol Maria beelden en beeldjes, tekeningen van Maria aan de muur, afijn, ik hoop dat ik deze nacht niet van een Maria droom.
Aan tafel was de Richard in bloed vorm. His face was always moving, zijn toot stond niet stil zodat hij uiteindelijk ook over homos binnen de kerk sprak. Even werd het wel stil aan de overkant van de tafel, naderhand bleek het wel mee te vallen, R had een boel fotos op stick bij van het Midden Oosten. Ook dus van de heilige plaatsen in onder andere Jeruzalem. Hij wou die graag delen met Jean-Michel.
JM is ook pelerin en heeft al Compo en Rome gedaan. Hij heeft ook vastgesteld dat je in Italië geen tent meer nodig hebt, net zoals op de Camino.
Even zijn we nog in de tuin geweest, waar in een garage een oude Citroën C6 staat. De wagen, gebouwd in 1930 wordt op het ogenblik volledig gerestaureerd.
Deze morgen nog een remarkabele ontmoeting gehad in Jessain met een oude man, genaamd Cuisin. Hij is 85, en kwam onmiddellijk buiten toen ik, met het toen nog intacte toestel, een foto nam van zijn woning. Ik vond het treffend dat boven zijn deur de woorden staan: Ma Vie Là. Dan kan je lezen als Mijn leven daar of als Mijn Villa. Hij verklaarde de woorden als volgt: ik was bakker, in de derde generatie en ben met pension gegaan in 1991. Naast die deur was de werkplaats, ernaast het magazijn voor de bloem en ernaast stond de oven. Dus die drie dubbele deuren stelden mijn leven voor.
Zijn overgrootvader was begonnen in 1900 en heeft in 1914 zijn eerste auto gekocht. Zijn vader had de winkel geopend en de eerste automatische oven op houtvuur gekocht. Hijzelf had, na een periode in het leger (waar hij bij de staf met de generaals had rondgereden) de bakkerij overgenomen in 1957. En de oude oven had hij vervangen door ene van Italiaanse makelij, merk Congo. Hij had twaalf bestelwagens versleten door elke dag een tour van 42km te doen.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Gîte; Kraakhelder water; Eindelijk ben ik ook eens in een andere wereld geweest; Prachtige bache op de opligger, wat er uit wordt gelost kan nog prachtig worden; Zo houd Frankrijk zijn water huishouding op orde; Ma Vie Là; De haan kraait; L-E-F.
Zoals gezegd is planning iets om op te maken, maar dat heb ik al eens verteld.
Vandaag ben ik al veertien dagen onderweg. Heb de afgelegde kilometers eens vlug opgeteld en kom al een eind voorbij het cijfer 400. Rest er dus nog een goede 260 kilometer te gaan tot Zwitserland.
Bellen of berichten doorsturen met gsm was gisteren onmogelijk. Wifi was er wel maar zeer moeilijk, tekst en fotos van de blog door sturen nam meerdere minuten in beslag. Een mens zou er thuis de kriebels van krijgen, nu wacht je gewoon af.
Ook omdat ik vroeg onder de wol lag was ik om 06u al wakker. Het ontbijt was afgesproken rond 08u, dus toch nog even rond draaien en warempel nog een uilke gevangen.
Elk dorp, groot of klein, heeft een gedenkteken ter ere van de gevallenen van beide wereldoorlogen. Meestal zijn die nu properkes onderhouden en ligt er een frisse bloementuil bij. 8 mei!)
Gisteren heb ik de vallei van de Marne verlaten, wat zich vertaalde in een aantal steilere heuveltjes.
Vandaag dan ben ik aanbeland in de vallei van de Aube. Het landschap is echter niet meer vlak en de banen niet meer zo recht. Het loopt lekker, ondanks het de druilerige regen.
Voor twaalfen al in Brienne en een warme maaltijd genomen, 8 voor een plat met een glas wijn. Na het eten kijk ik even naar mijn kaart en wil in mijn rugzak nog iets nemen. In een flits zie ik Michel passeren. Ik stuif naar buiten om hem te begroeten. Hij verteld me dat hij gisteren zijn plannen had gewijzigd en ook de korte route had genomen. Blijkbaar heeft hij de nacht doorgebracht in de parochiezaal, 50 meter van de CdHôtes verwijderd. Maar hij was er niet gelukkig mee, vuile matras, geen douche of lavoirke en heeft zich dus niet kunnen verfrissen.
Hij ging verder tot Unienvielle, een aantal kilometers verder dan Brienne en ik dacht waarom ook niet. Dus hebben we elkaar halfweg ontmoet in de kerk van Dienvielle (om te schuilen). Daar hebben we een uur gezeten en diepzinnig gepraat. Over de wereld en zijn ontstaan, welke krachten schuilen erachter, evolutie, geloof en paranormale gebeurtenissen.
De Gîte de Groupe waar we overnachten is eenvoudig maar goed voorzien. Richard, want zo is eigenlijk de naam van Mr M., had couscous meegebracht. Omdat een grote doos te veel was voor beiden kwam het erop aan om de juiste verhoudingen te vinden met behulp van drie glazen. En ik moet zeggen het klopte als een bus. De olie in het water, de wateropname, de mengeling met boter en aangevuld met peekes en hartjes maakten alles samen een excellent maal.
Ook onze verdere reis is besproken. In Zwitserland neemt hij afscheid. Een vriend verwacht hem voor enkele dagen waarna hij naar Koeweit vliegt. Hij is raadgever in some business, heeft daarvoor een gsmke dat alles kan, waar ook. Zoals vanavond heeft hij een uurtje buiten gestaan om een video conferentie te houden met zijn contact op de Filipijnen. Daar heeft hij een klein bedrijfje dat geld leent aan boeren om zaaigoed aan te schaffen. Terug betalen gebeurd door de oogst op te kopen aan de gangbare prijzen op de markt. De boeren betalen wel 10%, dus een aantal zakken meer. De meer opbrengst kan dan weer dienen om andere boeren een voordelige lening te geven. Bij de bank betalen deze mensen tot 145% terug. (Wurgprijzen want in baar geld!)
In Australië is hij ook volunteer Fireman geweest. Als beroep is hij eigenlijk account manager met een voorliefde voor techniek.
Zo, het typwerk zit erop, nu de was doen en mezelf nog fatsoeneren en dan in een van de zes bedden voor de nachtrust. Richard heeft al voorgesteld om airpluggen in te doen. No worry mate, I snork at the same level.
Nog dit, Richards achternaam is Sabella, zo veel als Janssens in België.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Glasraam in kerk Chavanges; Speciale kerktoren van Rances; Ook al is het minimum, herdenking is er wel; Brienne-le-Château, Mairie; Tot Longres loop ik over Romeinse wegen; Richard is bijna verdwenen in de regen/mist; Dienville aan de Aube; Gezellig hardvuur; Lekkere couscous.
Gisteren avond nog hele tijd aan de blog gewerkt, fotos uitzoeken, bewerken, tekst voor bereiden en controleren, reacties lezen,als er zijn (bvb vanuit Steendorp).
Vandaag ben ik gestopt om 15u, juist bij aankomst in het dorp Chavanges.
De kerkklokken luiden volop, maar niet om me te verwelkomen. Het was een begrafenis, in de namiddag. Wellicht ook omdat er niet al te veel priesters meer zijn.
Ook op het gemeentehuis was niemand meer aanwezig. De winkel opende juist zijn deur zodat ik al zeker was van voldoende eten. Het brood was al op, morgenvroeg zal er wel weer zijn.
Vroeger stoppen kan je het eigenlijk niet noemen, vandaag eens geen dertig kilometerkes doen heet het nu. Alhoewel, over de D396, de hoofdbaan tussen Vitry en de D56, ter hoogte van Chavanges is het al 27km. Misschien toch!
Ik ben gelogeerd in Le Gilliard, bij Agnès en Jean-François Hougardy, een mooie en nette Chambres dHôtes.
Daarom ben ik al vlug aan het tokkelen. Alhoewel het traag vooruit gaat, Agnès zit al meer dan een uur te vertellen over de streek, de gezondheid, het dorp enz. Het koppel is afkomstig uit België, Namen meer bepaald. Met haar ouders vele jaren in Afrika gewoont, vooral Congo. Voor de job zijn ze als koppel in Algerij gaan wonen, laatst in Frankrijk. Dus wonen ze al vanaf 1989 hier in de streek.
Vandaag zou dus een gewone dag worden, niks speciaals te melden. Wel, op de middag zie ik een oudere man aan een info bord met kaart staan. Ik stap erop af en vraag hem of hij ook pelgrim is.
Bleek het een Australiër te zijn maar geboren in Italië. Michel stapt nu de VF en is vertrokken vanuit Canterbury, op 15 april. Hij had nu last van zijn rechter voet en daardoor ook aan de knie. Daarom zou hij nog slechts een viertal kilometer verder stappen. Normaal stapt hij, volgens hem uiteraard, tegen zes per uur. Hij was al naar Indië geweest om de Ganges af te stappen, tot de bron. Daar heeft hij dan een aantal flesjes gevuld met voor Indoes heilig water. Zijn rugzak woog toen ongeveer twintig kilo maar zijn Australische Indo vrienden waren/zijn hem eeuwig dankbaar. Ook heeft hij al van Noorwegen naar Finland gestapt en of course de route naar Compostela gedaan vanuit Italië. Hij was vooral tevreden dat hij tegen de eerste pelgrim die hij tegen kwam eens kon praten. Michel is nu 74 jaar oud en is pas begonnen met stappen toen hij, zoals ik, en retraite is gegaan. Bon, onze wegen kruisen elkaar nog wel eens, hij neemt waarschijnlijk de bus om een hondertal kilometers verder terug aan te pikken. (als het maar niet aan 6/U is)
Voilà, Agnès is pas weg, twee uur luisteren. Ze heeft hier een parler gehouden over universele krachten, geneesmethoden door handoplegging enz. Best interessant om dit allemaal eens te horen, daarvoor leg ik het typ werk graag eens opzij.
Morgen niet te vroeg op weg, tot Brienne-le-Château is het niet zo ver. Tenzij ik de GR neem, dan is het weeral 32km. Afwachten morgenvroeg. Het weer blijft warm maar regenachtig.
Nu Agnes nog bellen, het is woensdag niet.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Imker op het dak van zijn garage; Zo staan er veel te koop of te huur, dus geen vlees meer; Leuk op te zien; Ist nog ver; Typisch hier in de streek: Pans à Bois avec le Torchies; Houten kerkje van Drosny, zo zijn er zeven in de streek, uniek; Michel.
Het is bijna de gehele nacht blijven regenen. Goed zo dacht ik dan maar, dan is er misschien niks meer over voor vandaag. Vandaag dank ik dat er nog meer dan voldoende water over is om me nog enkele dagen nat te houden.
Om zevenen al wakker maar toch nog eens rond gedraaid op die heerlijk zachte matras. En als ontbijt mocht/moest ik de spaghetti overschot als ontbijt verorberen. Hij smaakte nog steeds lekker, zelfs iets pikanter. In ieder geval kon ik er de eerste uren weeral goed tegen.
Het pad van Sigeric liep een groot stuk langs het kanaal. En net als vorige dag trof ik een dood hert aan, drijvend in het water. Een uur later was het volgende slachtoffer er al, ditmaal al goed opgezwollen. Iets voor Pogny hoor ik iets in het water. Bleek het toch wel een zwemmend hert te zijn, een bok. Nu had ik een 150 meter ervoor aan de overkant van het kanaal een uitsparing gezien in de damplanken, juist ietske boven de waterlijn. Om dat beestje te redden moest ik het naar de overkant krijgen. Dus mijn ponjo uit, mijn rugzak op de grond en al lopend terug tot bij het beestje. Als het voorbij die opening zou zwemmen zou het verloren zijn. Op mijn arm gezwaai reageerde het maar half, het wou altijd maar naar die kant toe. Toen ik dan met mijn regenjas begon te zwaaien zwom het naar de overkant. Maar ik moest blijven zwaaien tot het eindelijk zijn redding in de gaten kreeg. Wellicht was er achter de damplanken een uitkolk want het beestje sloeg pardoes op zijn zij. Ik dacht nog als het nu zijn poot breekt is het alsnog over. Gelukkig kwam het recht uit de put en stond even paraplu, na te hijgen. Maar al vlug hervond het zijn positieven en verdween aarzelend in de bossen.
Verder valt er vandaag niet te veel te melden. Iets na de middag arriveer ik halfweg mijn dagtocht het dorpje Coulmier en zie enkele wagens geparkeerd staan. Aha, denk ik dan, eten in de buurt. Om de hoek een restaurant met op de menukaart Andouliette. Et voilà, le premier And est degusté.
Voor de rest regen en zonneschijn en vrij laat gearriveerd in Vitry-le-François.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Bedankt Michel en Jan voor de goede zorgen en het lekkere eten; Visser verscholen in het ; Zeer goede zwemmer, maar de kant is te hoog!; De overkant; In het gat; Even bekomen; En weg; Er is wat op komst; Toch even schuilen.
Gisteren tijdens de trip naar Châlons-en-Champagne zag ik dus voor mijn neus een schip het Canal latéral à la Marne opdraaien. Blijkbaar is mijn stapsnelheid ongeveer dezelfde als de vaarsnelheid van het schip. Enkele kilometers verder ben ik iets vlugger bij de sluis. Ik profiteer hiervan om een aantal fotos te nemen. Een goede dag en een praatje met de schipper is vlug gemaakt en au revoir volgt erop.
Hoe het komt weet ik niet maar weer kan ik het schip vlotjes bijhouden en bij de volgende sluis speelt zich hetzelfde scenario af. Nu neem ik wel meer fotos voor de sluis. Als het schip de sluis uitvaart ben ik al op weg en hoor de motor steeds zwakker en zwakker achter me.
De erop volgende sluis neem ik een korte rustpauze. Als ik terug wil opstappen ligt de boot al binnen. Ik stap op de schipper af en vraag of ik mee mag varen tot de volgende sluis. Hij denkt even na en knikt van ja. Als de peniche hoog genoeg ligt spring ik aan boord en leg mijn rugzak op dek. De schipper meld me op te passen als we bruggen passeren. Als ik mijn hoed af doe en zeg dat mijn haar al weg is lacht hij. Bij het buitenvaren roept hij me mee naar achteren. Ik doe mijn schoenen en kousen uit, het dek voelt warm aan. Ik blijf in de deuropening staan, de cabine is niet van de grootste en ik wil zeker niet in de weg komen.
Hij roept zijn vrouw voor koffie en we maken kennis. Thiry en Rosina kennen elkaar al lang, meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Ze hebben vijf dochters die zoals het vandaag past nog allemaal singel zijn. De oudste is vijfentwintig, de jongste 18. Een dochter studeert in Lyon voor advocat, een andere doet in- en verkoop van plezier jachten. De schipper zijn vader had het varen vaarwel gezegd toen hij 15 jaar oud was. Na zijn studies electriciteit heeft hij kennis gemaakt met Rosina, wiens vader ook schipper was. Zodoende nam hij de boot over tot ze een twaalftal jaren geleden besloten om het schip te verkopen. Dit deden ze voornamelijk om een vaste thuis te hebben voor de kinderen. Vorig jaar waren die kinderen dan allemaal groot genoeg en hebben ze besloten weer te gaan varen. De zelfstandigheid is natuurlijk ook een drijfveer, niet afhankelijk zijn van een baas is belangrijk.
Het vervoer over water via de kanalen brengt nog redelijk op.
Aan boord is alles voorzien uiteraard. Ook voor de schipper zijn er veel hulpmiddelen. De gps duidt precies aan waar op het kanaal de boot is, waar de sluizen zijn (met nummer), de naam van de bruggen en omliggende dorpen. Tegenliggers worden tijdig aangegeven met naam zodat contact kan worden genomen tussen de beiden. Ook het navigeren en sturen verlopen automatisch. Met behulp van cameras ziet de computer als het ware vooruit en stuurt bij waar nodig. Ook het invaren van de sluizen gebeurd computer gestuurd. Enkel de vaarsnelheid regelt de schipper. Uiteraard kan hij op elk moment ingrijpen en manueel overnemen. De diepgang van het schip mag niet meer zijn dan 1,8m, daarom vaart hij (nu leeg) onder ballast achteraan. Zo kan hij onder de bruggen met de cabine.
De bediening van de sluizen is geautomatiseerd, enkel nog voorrang aangeven is nodig.
Aan de hand van de vaarsnelheid heb ik kunnen vaststellen dat mijn stapsnelheid ongeveer rond de 5 km/u ligt. Dat zal wellicht wel iets minderen als ik de heuvels en bergen nader, en dat is overmorgen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Zachter komt de lichter naderbij;De THIROS; Schipper in actie; Zoals gisteren al gemeld: juist gepast; Ook just onder de bruggen; Schakelaar kwartslag draaien, voorrang om sluis binnen te varen; Koffie op de brug; Brug en sluis in C-s-M; Water tanken.
Zoals afgesproken met Viviane was ik om 07u30 present voor het ontbijt. Onze vriend Johan zat al aan tafel. Hij had niet boven willen slapen. De trap leek hem te gevaarlijk en hij had zich enkele dagen voordien bezeerd aan de rug toen hij was uitgegleden. Niettegenstaande hij dan op de zetel in het salon de nacht had doorgebracht leek hij merkbaar beter dan de avond voordien. Althans, zo leek het toch. De verhalen bleven maar komen, je kon er bijna geen woord meer tussen krijgen. Plots begon hij te beven. Geen probleem zei hij, het komt van het drinken van de koffie? Tja als je niet tegen koffie kan, waarom drink je er dan van? Ontbijten deed hij ook niet.
Afijn, al schuddend was hij naar buiten gegaan om even nadien een pilletje te komen innemen. Zijn maagkrampen en het schudden zouden straks wel overgaan. Ook had hij zijn maag ontlast.
Viviane keek me aan met een blik van wat hebben we nu en deed het drinkgebaar, le petite bouteille!
Mijn ontbijt was voorbij en ik gaf Viviane voldoende euros zodat mijn verblijf en een beetje van dat van onze visser was gecompenseerd. Hartelijk namen we afscheid, zowel zij als ik hadden van de avond genoten.
Gezwind op weg door de wijnvelden. Daar wemelde het van de telers die de ranken kwamen kortwieken. Een vriendelijk man gaf me een beknopte cursus van waar en wat er diende verwijderd te worden. Hij was eerlijk en zei dat hij de kleine velden onderhield, zijn zoon en personeel de steilere en moeilijk te bereiken delen. En het karretje hielp hem zijn rug te sparen.
Zo tegen tienen kwam ik al aan in Condé-sur-Marne, waar ik met Jan en Michel had afgesproken. Ik was nog maar pas geïnstaleerd voor het drinken van een koffie of die gasten waren er al.
Na de begroeting besloten om iets verderop te pic-nikken. Die mannen hadden echt alles bij, zelfs verse zelf gelegde eieren. Natuurlijk moest ik daar eens van proeven, en ja, viel best mee. Ik kreeg nog het adres van de camping mee, ook dat was al voorzien, en mocht dan rond de middag aan nog een dikke twintig kilometerkes beginnen.
Juist toen ik aan de samenloop van het Canal de lAisne à la Marne met het Canal latéral à la Marne kom draait een schip voor me het kanaal op. Terwijl ik mijn tempo aan neem merk ik dat het schip niet verder uitloopt, integendeel, heel zachtjes aan loop ik in. Hierover meer in een volgende bijdrage.
In Châlon-en-Champagne neem ik afscheid van de boot en begeef me naar het info kantoor. De camping lijkt toch nog wel een eindje weg te liggen. Maar erg vond ik dit niet daar ik wist dat mijn bedje gespreid was.
De douche, moet ik niet vertellen deed deugd. De zelf bereide spaghettisaus smaakte voortreffelijk.
Ze mocht wel ietske pikanter zijn geweest, maar mevr Desmet, de oorzaak ligt volledig bij mij. Toen ik vroeg of het pepertje je lippen kapot brandde als je er aan likte kreeg ik bevestigend antwoord. Dus raadde ik het ten stelligste af om de specerij in stukjes te snijden.
Niettemin werd de maaltijd afgesloten met een lekkere koffie. En als brave jongens kropen we op tijd onder de wol, ik alleen op een dubbel persoons lucht matras. Het heeft wel nog even geduurd alvorens we de slaap konden vatten. Het gegiechel ,met uiteindelijk tranen met tuiten, deed wel deugd.
En de regen wiegde ons daarna in slaap.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Madame Viviane; Stevige dijen nodig om met dit karretje naar beneden te stappen; Pic-nic met Jan en Michel; De boot draait voor me weg maar ik blijf lang in de buurt; Gigantische gevel!; Mijn verblijf, wel de linkerzijde; Verfrissend; Welke kok houdt wie in het oog; Spaghetti afgieten.
8 mai, le jour du commémoration. Il y a 71 ans, lAllemagne capitulait a Reims.
Lacte de reddition prévoyait la fin effective des hostilités le lendemain 8 mai à 23 heures afin que les ordres nécessaires puissent être communiqué à toutes les unités sur lensemble du front européen. La capitulation des troupes allemandes a eu lieu le 7 mai à 2h41 du matin dans une petite école rouge près de Reims. (dit werd nog eens overgedaan te Berlijn op 9 mei op vraag van vadertje Jozef)
Vandaag is het de herdenking van het einde van de tweede wereldoorlog in Frankrijk, nationale feestdag.
Het was heel rustig in de stad en vooral aan en in de kathedraal kon je rustig fotos nemen. Zoals overal in grote steden kan je op zondag, nationale feestdag of wat dag dan ook altijd wel een magasin vinden voor de nodige inkopen.
Van rust is helemaal geen sprake meer als je de stad verlaat en via het Canal de lAisne à la Marne naar Sillery stapt. Joggers, fietsers en wandelaars maken de tocht best aangenaam. Ook de verschillende kleine sluizen zijn de moeite waard. Gelukkig liep ik langs de goede kant van het kanaal, in de lommerte.
Een fransman sprak me aan in tEngels. Als ik een douche wenste kon ik het vragen in het jachthaventje van Sillery. Ook wist hij nog goede bakker enz. Goed bedoeld maar het ging hem om zijn Engels te demonstreren. De man vond ook dat hij een Belgisch klinkende naam had: Gilson.
Vanaf Sillery, waar ik geen douche heb genomen, de velden in, over de E 50 en de brug van de TGV.
Het was vandaag dan ook zeer warm, zeker tussen de wijngaarden. Eens je boven aan de bosrand aankwam deed de koelte van het bos deugd. In de buurt van Trépail kwamen donkere wolken opzetten. Ik was pas binnen bij mevr Jacqueminet Viviane en de eerste druppels vielen al.
Mevrouw moest nog dringende zaken regelen en opende de deur van een bijgebouw en zei: zoek maar een bed, douche en straks ben ik terug. Dat was dan wel al na achten.
Ondertussen was er nog een gast afgezet, door een vriendelijke Fransman per auto tot aan de albergo gebracht. De gast bleek al (8,5) acht en een halve maand op stap te zijn. Via de westkust naar Spanje, de camino Norte tot Compostela en dan terug via de camino Frances en doorheen Frankrijk.
De man zag er niet uit en je rook hem van ver. Hij zat er doorheen, daarom stelde ik voor om al een douche te nemen. Maar hij wou niet binnen alvorens hij zou weten wat het hem zou kosten. Hij was namelijk blut, geen geld, geen eten en niet weten waar te slapen. Zijn tent was nog nat, wellicht had hij al een paar dagen als clochard geleefd.
Gelukkig is de mevrouw begrijpend, het gasthuis is toch Donativo en ik zal hem wel steunen.
Dus morgen zal hij al naar Reims kunnen. Hij is als visser wel een en ander gewent, zegt hij zelf. De geur van de keuken komt me tegemoet, mijn honger gevoel stijgt met de minuut, het is ondertussen wel al 20u30.
21u45 en terug van tafel, eenvoudige kost maar honger is de beste saus. En het glas wijn mocht er wel zijn. Het blijkt dat Johan en Viviane elkaar al kennen. Viviane heeft Johan aan de kust leren kennen. Van zodra Viviane arriveerde keken ze elkaar aan en beiden maakten de klik onmiddellijk. Ik heb ondertussen al kennis gemaakt met de crendiatal boekjes die Johan bij elkaar heeft gespaard, indrukwekkend (aan elkaar gekleefd toch wel 'm lengte). Net zoals zijn verhalen over zijn emotionele ontmoetingen. Hoe meer hij er verteld, hoe minder geloofwaardig hij wordt.
Viviane runt al twintig jaar de Accueil Pélerin Domicile (APD). Het is een zeer opgewekte dame die, zoals ze zelf zegt te vlug spreekt. Dan zijn we met twee heb ik geantwoord. Ze heeft haar man verloren, dertig jaar terug, toen haar twee zoons nog erg jong waren. Voor beiden is het zien aftakelen van hun vader door kanker het meest bijgebleven. Zo zie je maar, het woord is weeral eens gevallen, en het komt terug in veel verhalen van pelgrims. Zo wist Johan nog het verhaal van een koppel dat toch wel erg traag hun weg gingen. Een van beide was op het eind van zijn leven en het was hun gezamelijke wens om deze tocht eens in hun leven te doen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Clovis en Remi; Spreekt voor zich; Aan het wieltje (boven) draaien en er komt water uit de teut; Bootje past er precies in, er kan geen eend meer bij); Rivier stroomt onder het kanaal door; Zeker bekent; Molen van waaruit de generaals toekeken op het slagveld (op veilige afstand) tijdens
beide WO. Nu opgekocht door G.H. MUMM als exclusieve ontvangst en feest ruimte; Amai, van de lommer in de zon; Trépail centrum.
En ik die dacht dat het onder de kerktoren rustiger was. Het luiden van het uur en halfuur stoort me niet, heb ik zelfs niet meer gehoord tot de klok elf maal sloeg. Dat komt doordat even daarvoor een house fanaat zijn kuren kreeg. Het gedreun, weliswaar gedempt, klonk in mijn niet geïsoleerd tentje duidelijk hoorbaar. Tot drie in de morgen heeft het monotone doem doem doem, soms afgewisseld met doem.. doem of doem dim doem geduurd.
Om halfzeven was ik al aan het inpakken, gewekt door de natuurlijke klanken. Omdat het niet gevroren had en er een beetje wind was verliep het inpakken vrij vlug, er moest niks gedroogd worden.
Bij dezelfde bakker nog een chocoladekoek en een croissant gekocht. Kwam ik daar dezelfde Nederlandse manager tegen. Waar ik geslapen had wou hij nog weten. Toen ik de kerk aanwees keek hij even raar. Toen ik zei dat ik tot Rome ging werden zijn ogen als .. groot.
Het was vandaag al vlug warm zodat ik mijn benen terug de kans gaf om een beetje van kleur te veranderen. Toch nog een andere weg genomen, rustiger, en rond elven te Hermonville. Weer enkel een bakker, voor iets anders terug tot Cormicy of Reims. Cormicy had ik door de alternatieve weg gemist, dus op naar Reims.
Iets voorbij de dorpskern kom ik een pijltje tegen met vermelding Via Francigena. Niet getwijfeld en mijn eigen route gevolgd, dus de route van Sigeric. Vanaf daar doorheen bossen en velden naar de stad van Clovis. En geen spijt van gehad, mooi tot in de stad. Als dit zo blijft én het weer houd zich goed zou ik wel eens vlug aan de Zwitserse grens kunnen staan.
De stad zelf is zoals zovelen. Te beginnen met een grote, verkeersvrije winkelstraat om dan aan te komen aan een prachtig en groots monument.
Binnen de kathedraal langs geweest bij de vereniging van Compostela,die ook voor Rome (VF) de zaken regelen. Dus mijn eerste Via Francigena stempel is binnen. Ook nog een lijst ontvangen met adressen die ik eventueel op mijn route nog tegenkom.
Bij het binnenkomen van de kathedraal werd ik onmiddellijk geassisteerd door iemand van Securitas. Hij vroeg of ik pelgrim was en wees aan waar ik de tafel voor pelgrims kon vinden. Eigenlijk kwam hij eens kijken of ruiken of ik inderdaad een goede rugzak had. Iemand mijn zijn hond in zijn armen vloog onverbiddelijk buiten.
Ben voor de avond gelogeerd in het CIS, Centre International de Séjour, met voor pélerins aangepaste prijzen (met ontbijt) én op loopafstand van de kathedraal. Hier voor 14 goed gegeten.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Vroeg gekwetter, vroeg op pad; Scheren op het gevoel; Eerste druivelaars in Guyencourt (off road); VF of GR 145; Steil maar fijn stappen; Wel nog een heel eind; Kunst onder de brug; Maquette geeft beter beeld; Eerste tampon van VF.
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Met deze zin begon ik vorige blog. Ook na het middagdutje mag ik niet vergeten dat de bril onderaan de rugzak ligt. Vandaag half slapend op mijn vergrootglazen getrapt. Nu stond er geen oor op halfzeven, alles stond in alle richtingen. Gelukkig niks gebroken en met de voorzichtigheid van een smid alles ongeveer in de plooi gebracht. Mijn zicht is niet slecht, ook het uitzicht valt nog best mee.
Vanmorgen dus eerst nog mijn verslagje geplaatst waarom ik al in Laon was aangekomen. Om tienen naar de kathedraal getrokken. Best wel indrukwekkend hoe men honderden jaren geleden dit allemaal in elkaar kreeg en wel zodanig dat het nu nog steeds overeind blijft. Nog even een stempel opgehaald op toeristische dienst en weg. Via kleine straatjes/steegjes en een steil pad de oude stad uit. Via een redelijk drukke baan eindelijk op de rustige D 903. Rustige en mooie dorpjes zijn het wel, zelfs te rustig want geen winkeltjes. Geen nood er volgen er nog genoeg en normaliter kan ik tot morgen vroeg verder. Maar ik vind helemaal niks, zelfs geen bar voor een koffie.
Wel heb ik LAbbeye de Vauclair bezocht, met errond een boomgaard (arboretum) waar ze verschillende rassen fruit cultiveren (of de oude bewaren). De moederabdij is deze van Clairvaux en dus van de Cisterziënzers.
Ook kom je voorbij de Caverne du dragon, een museum over Le Chemin des Dames. Wat verder zie je dan het indrukwekkende memoriaal voor de Baskische oorlogsvrijwilligers van 14-18. In de streek zijn trouwens ook veel begraafplaatsen van CWGC en Franse, Duitse, . Triestig om er zo veel te zien, al zijn het soms maar enkele graven.
Rond zessen in Craonelle aangekomen. Hier was enkel een kasteel waar ze geen kamers verhuurden, wel kreeg ik nog een vulling van mijn waterflesje. Ook al was ik redelijk vermoeid, de frisse drank bracht me erboven op zodat de 7,5 km naar Pontavert er zeker nog bij konden. Dus laatste zin van gisteren
Vandaag rustige dag, maar 22km, alhoewel je nooit zeker bent! is uitgekomen. Het zijn er weer 30 geworden.
Te Pontavert kondigde een groot bord een restaurant, hotel en feestzaal aan. De manager ging verder in het Nederlands en zei dat het weinig waarschijnlijk was om voor één nacht een kamer te hebben. Geïsoleerd was hij wel, geen kamer en ook geen eten, de gasten gingen binnen korte tijd aan de sjiek gedekte tafels. (lang weekend zeker!)
Weer verder richting de D 19, waar juist in de straat de dorpskerk staat. Langs beide kanten is er een mooi pelouzeke voorzien voor het plaatsen van een tentje. Nog mooier wordt het als iets verderop een persoon bij een bakker buitenkomt met enkele stokbroden in zijn pollen. Ik daarbinnen voor wat er nog rest. Rest er ook nog een pizza, die de man met plezier in vieren deed. Die man zijne pizza verkocht, ik eten voor vanavond en morgenvroeg. Is dit nog toeval? Bovendien bleek het achter de kerk nog rustiger en afgescheiden!Het heeft gesmaakt en nu vlug onder zeil.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: De Dame is toevalling; Nu met de zon in het Oosten (wel om 10u); Buiten kerkelijke zijbeuk; Pad in de stad Laon, weinig gebruikt wegens te steil, denk ik toch; Niks boucherie nie meer (Bièvres); Abbay Vauclair met arboretum; Iets tussen keizers, Napoleon en Wilhelm; Baskisch memoriaal, symbool voor onverzettelijkheid; Achter de kerk in een tentje (op tijd!).
Bij het inpakken van de rugzak mag ik niet vergeten mijn bril uit de tent te nemen. Gisteren morgen was het zover. Bij het vertrek nog even het kaartje raadplegen en . Moeilijk leesbaar. Oeps, bril mee opgerold met de binnentent. Terug uitpakken en vaststellen dat één oor op halfzeven staat. Toevallig ook het startuur. Vijf minuten later was, gelukkig met goed oor en zicht, de boel alweer weggeborgen en kon ik starten. De schapen sliepen nog en ik kon dus geen lawaai maken. Hoeft ook helemaal niet als je bij zulke prachtige morgen kan genieten van het natuurconcert.
Vrij vroeg mezelf ingesmeerd met factor 50. En het ging goed, ook goed vooruit, zonder te forceren. Rond de middag op een mooi dorpspleintje mijn laatste sauciske uit Ninoof opgepeuzeld. Wel geen geluid of beweging waar te nemen.
Iets na de middag kan ik de kathedraal duidelijk waarnemen. En dan denk je: nog een flinke dagtocht morgen, voor vandaag is dit te ver. Maar rond 15u, bij een kopje koffie, in het enige cafeetje dat ik ben tegen gekomen, lijkt de voorziene overnachtigsplaats Monceau-le-Waast alvast niet meer zo ver. Tegen vijven was ik daar al en er is niks te zien. En die kathedraal ligt daar zo te blinken, dus een tiental kilometerkes kunnen er nog wel bij. Zoals altijd wegen de laatste loodjes zwaartst. Dus die steile klim op die heuvel sprak mijn laatste dagkrachten flink aan. Tegen achten had ik al een fotoke van de tempel en een overnachtingsplaats in de vorm van een warm hotel.
Een klein
dineetje met een glaasje wijn gingen er dan ook goed in.
Het bijwerken van de blog duurde wel even, Wifi openen bleek moeilijker dan verwacht. Eindelijk bij de derde code van het hotel bleek het te lukken.
Wegens het late uur vanmorgen (2u) beslist om de tocht naar Laon te schrijven alvorens te vertrekken. Bij deze.
Vandaag rustige dag, maar 22 km, alhoewel je nooit zeker bent!
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Niet gevroren, wel een beetje wind, dus alles droog; Tweede blote benen dag, valt dat op?; Is dat Laon, een dagreis verder?; Middagrust, letterlijk; Op den bult staat .; Nog 19 km, effen doen; Zicht vanop de brug over de A 26; Nog eventjes doorbijten en op de tippen lopen; In de avondzon!
Na de vrieskou in Liessies, die ik dankzij mijn zilverpapier goed heb overleefd, met frisse (!) moed op stap richting Rome. Het wandelpad verder gelopen tot Glageon waar ik zou kunnen aansluiten op een stuk randonee tot Fourmies. Wel vond ik een diepe put (steengroeve). Door het zoeken wel een tijdje verloren, geen erg want tijd is er genoeg. Wel een drietal kilometerkes omgelopen om dan terug naast die put uit te komen. Het pad ernaast liep nog steeds dood op een immens veld. Dus wederom naar beneden, het dorp in en dan maar de D-baan genomen tot Fourmies.
Bij een pizza delivery station mocht ik ter plaatse er een naar binnen werken. Goed gelachen met die gasten, niet uitgelachen maar samen plezier gehad.
In Wimy staat een pijltje, je bent er voorbij voor je het weet, dat een wasplaats (Lavoir) aanduid. Een bezwete pelgrim ziet dit meteen en doet er de nodige zaken. Zelf genieten van de verfrissing en ook de was doen.
Iets na zevenen stond mijn tent opgesteld bij een schapenboer. De weide was zeker groot genoeg en in de naastliggende liepen ooien en lammekes voor het eerst in de wei. Mooi om zien hoe op het geblaat en gemekker de juiste kleintjes bij de moeder terecht komen en er een flinke snok aangeven.
Niettemin toch goed geslapen want ik moest geen schaapjes tellen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Waar zitten we? We? IK!; Prachtig wandelen in de morgen; Randonee niet gevonden, wel een putteke; Fourmies, klein is dit theater toch niet; Lavoir te Wimy; Voor mij alleen!; Schapen tellen; Eentje die niet goed hoort, bij de verkeerde ooi.
Weeral uitgevonden waarom Bloggen.be soms anders reageert. Als je eerst met de juiste lettergrootte begint, volgt de rest vanzelf. (goed hé)
Dag Vijf.
Het volgen van die Ligne 108 is een waar festijn. Weinig of geen volk, zeker niet zo vroeg. Rechte paden en wegels, het is dan ook een oude spoorbedding. Je loopt ook meestal uit de wind omdat die bedding veelal lager ligt dan de omliggende landerijen. Zoals aangehaald loop je zo Erquelinnes binnen. Iets voor twaalfen kreeg mijn LITTEREA PATANTIS er een stempeltje bij.
Langs de oever (!) van de Samber stond een bank, ideaal om mijn boterhammetje te eten. Een aantal kippen dachten er net zo over, zodanig dat ze de kaas bijna voor mijn neus opaten. Dus weg rust en hup twater over, Jeumont binnen.
Goed weer, gunstige wind en zin om te stappen, op naar Solre le Chateau, wel nog een eind weg. In Aibes een mussen huis gezien waar voor de venster een prachtige hond zat. Misschien dat sommigen het dier zijn ras kennen, laat maar weten.
Maar na de koffie in Solre volgde er nog een mooi pad door de bossen dat ik het weer niet kon laten. Rond de klok van zeven was het dan wel tijd om nog iets te eten en een slaapplaatske te zoeken. Wonderlijk genoeg bleek op een oversteek een cafeetje te zijn die nog plat du jour serveerden. Het was zeker warm eten en daarom alleen deed het deugd. Voila.
Vijftig meter verder was een picnic plaats, dus goed geschikt voor mijn tent. Weeral Voila, vlug geplaatst. Goed geslapen en weer zeer fris op.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Voie vert, spoorweg bedding; Juist over de grens, Jeumont; Aan de Sambre, voor de fabrieken van Jeumont Electric; Hoe alleen eten; Mussengevel met waakhond; Solre le Chateau prachtig pad tot Liessies.
Met de vrieskou opgestaan, eventjes op de tanden bijten.
Vlug de nodige klederen bovenop de rest getrokken. Eigenlijk viel het best mee,
enkel mijn handen bij het opvouwen van de tent deden even pijn. Voor de rest
ging alles zijn gangetje, eten, drinken, tanden poetsen, wass . iets minder.
Korte tijd later denk je er niet meer aan. Het werd steeds
beter. In Strepy was ik op het schijten van de markt. Voor 1
had ik een appelsien, een appel en twee bananen. De scheepsliften van
Strepy/Braqegnies zijn zeker de moeite waard om te bezoeken. In Binche
aangekomen heb ik nog een telefoontje mogen beantwoorden. Een van de twee, zeer
gedienstige hostessen had contact opgenomen met een oud collega die ook al naar
Santiago was geweest. Na nogal wat
telefoons kwam ik terecht bij een Hotel de Ferme. Een zekere Michel wou me wel
te slapen leggen als ik geen bezwaar had om op de hooizolder te slapen. No problems!
Toen ik een uurtje later ter plaatse was werd ik verwelkomd
door de dochter. Via gsm, ook op de boerderie, kwam Michel met zijn ega vlug
ter plaatse. Het was niet voor de profijt, maar zijn vrouw vond dat het hooi
wel een beetje verleden tijd was. Dus, Michel zijn zuster, in de nabijheid, nam
af en toe ook gasten in huis. Voor 30 kon ik blijven slapen, wassen, eten savonds
én ontbijt met bovenop nog de was gedaan. Dus ik met de wagen van de dochter
mee om de 500m te overbruggen. En weeral een topper meegemaakt. Anne is een
uitstekend onderhouden persoon. Na mijn wasbeurt kwam ik in de keuken met het
vuil goed. Het gesprek is niet meer stilgevallen. Ook bood ze een biertje aan.
En daar was ze best trots op. Het was/is gebrouwen door een van haar zoons. Die
is naast ingenieur (bij de concurrentie Vinçotte Luxembourg) ook brouwer. Zijn
ARA Miss is een meer dan voortreffelijk bier. Misschien iets voor de Objectieve
Bierproevers om dit aan hun leden voor te stellen. Ze zullen er wel voor naar Aarlen
moeten rijden. Maar het is zeker de moeite.
Afijn, tegen zessen kwam haar man Christian thuis van zijn
werk. Heel aangename vent. Zijn hobbys zijn velerlei onder andere fietsen. Hierdoor
had hij een grote kennis van de paden in de streek. Dank zij hem heb ik dan ook
gekozen om de voie verte te nemen, recht tot Erquellines, Ravel Ligne 108. Als
je ooit in de buurt bent, er is veel te zien en te beleven. Tot daar het promo
gedeelte.
Bij deze bedankt Anne en Christian, het was een mooie avond
met een goed gesprek, jammer dat ik ben vergeten te betalen. Beste lezers, deze
openstaande rekening zal alsnog op een andere manier worden vereffend, Anne is
al op de hoogte. (het is niet dat ze er wakker van ligt)
Nog dit als overeenkomst tussen de gemeenschappen: Michel
zijn vrouw is van Ieper, spreekt dus nog vloeiend Vlaams, de dochter niet meer.
Michel en Anne hun ouders zijn afkomstig uit Gooik, hun vader kwam met zijn
ouders mee op elf jarige leeftijd en spreekt nog steeds zijn moedertaal. De
grootouders van Christian zijn ook afkomstig uit Vlaanderen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Geen plekken op het zeil, wel ijs; Mooie
winterfoto; Droogtijd en ijs verwijderen; Lift van Stepy; Canal du Centre,
Historisch Erfgoed, de moeite!; Ook Terrils; Koolputters woningen; Binche
vergeet zijn verleden niet.
Ik heb begrepen dat mijn lettergrootte niet voldoende is. Wel, ik heb al van alles geprobeerd maar het lukt niet. Toch wil ik verder werken met het systeem van mijn tekst (en foto's) eerst voor te bereiden en dan alles in te voeren via bloggen. Mijn vingers zijn minder geschikt om op een klein klaviertje te tokkelen. Vorig jaar heb ik meerdere keren mijn tekst (of iets dat er nog op geleek) moeten overdoen. Blijkbaar zijn er een aantal automatische toets verbindingen die ervoor zorgen dat je alles kwijtraakt. En dat is best frustrerend.
Dus,als de tekst ietsepietsie te klein is, met ctrl en scroll kan je die nog altijd aanpassen aan je scherm. Als je nu moest weten hoeveel keer ik al heb moeten corrigeren, amai....
Vanaf nu copy en paste!
Beste Lezers,
Gisteren ben ik met goed weer vertrokken. Carlos heeft me nog twee uur vergezeld, hij moest dus ook een eindje terug, ik denk dat hij niet voor twaalf aan tafel zat. Bedankt C.
Het weer werd steeds beter en de wegen waren uitstekend, klein en fijn. Tot Rebecq ging het dus prima, daar ben ik waarschijnlijk weer een weg vergeten. Niet getreurd zeg ik dan maar, sGravenbrakel is ook al een goed eind op weg. Het stappen ging prima maar de zon begon al wat lager te staan en dus was het tijd voor nachtrust.
Een kleine vaag buiten Braine le Comte leek geschikt voor een tentje. De persoon die nog in de tuin was, er recht over, dacht dat het van een boer iets verderop was. Hij dacht wel in het Engels, dus no problems. De tent was vlug opgezet, de bodem was wel niet optimaal maar het zou wel volstaan.
Zoals de bodem was dan ook de rust. Niettemin heb ik nog heel wat uurtjes geslapen.
De morgenstond had nu wel degelijk ijs in de mond. Het had goed gevroren, zelfs de binnenkant van het zeil was wit.
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Selfie bij het vertrek in de buurt van Ninove; Ninoof; Heikruis, Adieu Vlaanderen; Rebecq, niet ver genoeg; sGravenbrakel dan maar; Mijn stokken vallen op! Mag niet meer gebeuren!
Extra nieuws, blijkbaar lukt het nu wel via de mini PC van Roel. Hoera dus!
