Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
29-12-2019
Prosper
Beste Lezers,
Vrijdag ll kon ik het niet meer houden, ik moest enkele passen maken. Het liefst dan nog in de polder.
Prosper polder was nogmaals mijn vertrek/aankomst punt. Waarom altijd naar daar. Weet ik niet precies, er is een grote aantrekkingskracht van dit laatste autentieke 'bolwerk'. Temeer daar dit gehucht zal blijven bestaan. Net zoals dat andere polderdorp, Doel, waarvan onlangs is beslist om het bestaan te garanderen. Toch weer jammer om vast te stellen dat het politiek gekrakeel er voor heeft gezorgd dat dit mooie, levendige dorp eerst wordt kapot gemaakt. De vraag is en blijft altijd, wie heeft hier voordeel bij. Ik denk dat hier weer veel zakken zijn gevuld. Het blijft schrijnend dat voor deze smerige zaken een dorp en families worden uit elkaar gehaald. Zou het niet beter zijn om aan politieke beslissingen voorwaarden te koppelen. Voorwaarden die gevolg zouden kunnen hebben aan diegenen die dit met hun goedkeuring ondersteunen. Voor de gewone burger is het altijd, wie niet luisteren wil moet voelen. Als je van niks weet betaal je. Waarom moeten diegenen die beslissen dan nooit betalen? Ergo, waarom krijgen die dan voor alles en nog wat (zonder te presteren) een vergoeding?
Waar ik het eigenlijk wou over hebben, het einde van de Hedwige polder is in zicht. Of moet ik nu al zeggen, is een feit. Landbouw is er al voorbij, de resterende woonhuizen zijn al afgebroken en de laatste honderden bomen worden nu gerooid. Het doet pijn aan de ogen als je aan het pompgemaal in Prosper, aan de Hertog Prosperstraat, de schepen ziet varen in de bocht van Bath. Waar je voorheen op een woud van canadabomen kon kijken zie je nu (bijna) een immense vlakte.
Aan dat pomp gemaal gekomen klauter ik (normaal) over het hek en over de rotsblokken om verder de kunnen gaan over de Hertog Prosperstraat. Gelukkig zijn mijn ogen nog voldoende sterk (mede dankzij een bril) om in deze voormalige straat een witte vlek te spotten. Bij nader inzien blijkt een automobiel zich in het midden van de voormalige Prosper polder te bevinden.
Liever blojan dan dojan, ik ga via een zijweg richting Carolusstraat. Het is niet zonder risico, een nat pak is niet denkbeeldig, maar het riet is sterk genoeg. Gelukkig ben ik tien minuten later al op Nederlandse bodem.
De aanblik van de (bijna) kale polder is .... is wat het is, triest. De Hedwigestraat is er nog, alleen de prachtige bomenrij is er niet meer. Verder op het kruispunt met de Engelbert straat is de voormalige stoeterij herschapen in een hoop puin.
Via den dijk bereik ik terug de grens. Hier zie ik een groep, met gids, die een tochtje maken rond de Prosper polder. Daarom waarschijnlijk dat er een bewaker in deze polder rond reed. Waarom? Om stropers tegen te houden? Waarom mag je op dit moment niet meer in deze polder, er is totaal geen gevaar. De fauna en flora beschermen? Afbakening van de werkplaats? De omver geworpen weg versperringen en signalisatie zeggen genoeg. Via den Ouden Doel kan je makkelijk over de dijk naar Emmapolder rijden. Maar dat mag niet!! Hoe bekrompen kan men zijn.
Terug aan het pompgemaal was de zon zo goed als onder. Het gaf zo een beetje het gevoel weer: winter, koud, donker... het einde nadert. Gelukkig ben je enige tijd later alweer in een warm nest.
Wat me wel is opgevallen, op de Muggenhoek doet men alweer aan nieuwbouw/renovatie van een boerderij.
Opvallend is eveneens dat de haven goed draait. Gedurende de korte tijd dat ik in de streek was heb ik 7 (zeven) grote container schepen zien liggen, toekomen of vertrekken. En dan kon ik niet in het Deurganck dok kijken. En precies daar wringt het schoentje van de teloorgang van de polders. (de foto's van het rode scheepje zijn van een chemie tanker die verplicht met twee slepers doorheen de sluizen moet)
De laatste foto is er een van een verdwaalde trucker. Truck met een Duitse nummerplaat, chauffeur spreekt ... onbekende taal, gebaren maken hem duidelijk dat keren op deze kleine polderstraatjes geen zin heeft en hij dus met zijn gevaarte doorheen den Ouden Doel moet begeven. Het bord, Max 3.5 ton kon hij wel lezen, afijn, hij had het gezien. Ik hoop voor die arme man dat diene witte auto van het begin van het verslag hem alsnog niet te pakken heeft gehad. Merry Christmas.
Gisteren was mijn laatste werkdag. Het is niet de schuld van mijn baasjes.
Het is weeral de 'overheid' die zomaar beslist om de pensioen leeftijd te verlagen. Normaliter zou ik mijn volle loopbaan van ruim veertig jaar hebben volbracht. Helaas moet ik nu opzij om allerlei niks ter zake doende argumenten.
Men beweert dat de nieuwe hygiënischer en beter voor het milieu zou zijn. Larie en apekool! Eigenlijk bedoelen ze dat het de kostprijs is. Ik ben namelijk te goedkoop!
Ik hoop alleen dat ik niet zomaar bij het oud vuil wordt gezet. Ook al zie ik er niet meer piep uit, ik ben helemaal nog niet versleten! Al was het maar om in de tuin te staan, bijvoorbeeld als groen afval bak. Dat lijkt me nog wel iets. Alleen, ik ontwaar zowaar ook op dit gebied moderne concurrentie.
Een drukke week werd opgevolgd door een druk weekend.
Op vrijdagavond ging voor de derde maal de Challenge editie van het DuwMee project van start. De DuwMee actie is zelf al aan zijn zevende uitgave toe. Als startplaats werd gekozen voor Lille. Omdat de afstand 15 kilometers korter was dan vorig jaar én het een challenge moest blijven zouden de moedige stappers 'basic' overnachten. Dat kon enkel op Franse Bodem. Juist voor de grens kan je nog wild kamperen, vijftig meter verder, aan de overkant van de Leie of La Lys, is dat niet meer mogelijk. Deze rivier werd door de challengers gevolgd stroomafwaarts. De grote bende, meer dan 600 deelnemers, volgde de Leie stroomopwaarts vertrekkende vanuit Deinze. Van hieruit bedraagt de afstand nog altijd een respectabele 35km. Achtereenvolgens konden mensen aansluiten in Wielsbeke (18km), Waregem (11km) en Harelbeke (6km) zodat iedereen, groot of klein, makkelijk of moeilijk stappend, kon deelnemen.
Iets later dan voorzien, bouchon voor de volgwagen met twee deelnemers, startte de 'BXL stoere bende' tegen 20u. De Whatsapp groep is zo genoemd naar de twee voorgaande marsen die vanuit Brussel Noord van start gingen. (Bxl - Wachtebeke 70km)
Dus nu maar 55km, tijd genoeg om zaterdag namiddag tegen vieren aan het rendez-vous punt in Kortrijk aan te komen. Onder de Groenige brug, aan het Albert Park - Skate Bowl zouden we de grote bende vervoegen. Vandaar ging het dan naar het Nelson Mandela plein alwaar de apotheose aan het StuBru podium plaatsvond.
Onze tocht verliep vrijwel rimpelloos. Ulrik, Gerlinde, Clairette (volgwagen/stapper), Cédric, Joachim, Geert, Veerle, Garcia en Wim (ben de naam van onze Nicaraguaanse vriend vergeten!) hielden allemaal het tempo vrij hoog. Of was het eigenlijk Wim die er de speed inhield. Hij is zowat de mentor en motor van de challenge.
Vanaf het station Lille-Fladres ging het via de oude stad naar de Deûle. Deze rivier vervoegd 15 km verder de Leie in Deulemonde. We passeerden de Avenue du Peuple Belge en op een haar na de geboorteplaats van Charles de Gaulle. Die is geboren in de Rue Princesse, in de nabijheid van de Citadelle.
Het jaagpad langs de Deûle was mooi. De aanblik van het feestelijk verlichte Wambrechies is bijzonder. Een 'soep' stop aan het sas van Quesnoy deed deugd.
Wim had de tocht voorbereid en een goed kampeer plaatsje gevonden. Een vaag iets na de brug van Les Ecluses, Deulemonde, bereikten we voor twaalven. Dat het door de overvloedige regen van de laatste dagen een beetje drassig was kon voor een korte nacht niet veel betekenen. Ik heb goed en diep geslapen. Alvorens de ogen te sluiten zag ik nog het mastlichtje van een binnenschip voorbij schuiven. En nee, dat was geen droom. Nadat de bomen in de omgeving omgelegd waren was het alweer tijd om in te pakken. Om zeven in de morgen waren we reeds op pad, de Leie volgend, om de resterende 41km af te malen. Bij het ochtendgloren deed de zon zijn best. Vanaf vandaag lengen de dagen terug, hoera!
Een koffie stop in Komen, bij Des Douanes, was welkom voor enkelen, niet alleen voor de koffie. Langs Belgische kant verder lopend lieten we het Tabaksmuseum te Wervik links liggen. Het was tegen de middag dat een grotere rustpauze zich aandiende. In Menen namen we rustig de tijd om in Bistro Franco een spaghetti te nuttigen. Na Menen maakt het niet meer uit of je op de linker of rechter oever loopt, het is steeds op Vaderlandsche Bodem. Nog een dikke 12km scheidde ons van de Groenige brug, nu ging het meer over paden dan verharde wegen. Zoals voorzien waren we ruim op tijd zodat we de werkploeg ter plaatse nog een handje konden toesteken. Dit kon pas nadat we onze 'slang' in elkaar hadden gestoken.
De laatste 1.5km was een wandeling met de staart van de slang in mijn handen. Allee, ik droeg het staarstuk van de Quetzalcoatl wat "gevederde slang" betekend. Dit stond voor het goede in de mens en was een van de weinige belangrijke goden aan wie geen mensen werden geofferd.
Arnaud Raskin, oprichter van StreetwiZe en Mobile School, was dit jaar in Mexico en heeft daar dat fenomeen leren kennen. Onze Wim vond dit een leuk gegeven om dat aardige lieve beestje mee te nemen op het laatste stukje van de tocht. Het is ook een eerbetoon aan Sas, zie foto boven, die de duivel doet al was voor de vrijwilligers. Er werd haar dan ook een hulde gebracht onder de Groenige brug.
Het was in het geheel weeral een zeer geslaagde dag. Het groot aantal deelnemers blijft uiteraard een belangrijk signaal naar de warmte onder de mensen. Het opgehaalde bedrag van 47.000 is ook niet mis.
Alweer een dikke proficiat aan de organisatie op alle gebied en zeker niet te vergeten de beveiliging van de mensen massa op de baan.
Grtjs
In bijlage enkele foto's en filmpjes
Ik heb vooraan in dit verslagje iets vermeld over rimpelloos. Dit is niet geheel naar waarheid. Twintig meter voor het eind van het eerste deel, waar het pad uitkomt op de baan, ben ik gestruikeld. Mijn knie en beide handen licht geschaafd. De knie gaf enkele problemen bij het opzetten van de tent. Voor de rest niks ergs te melden. (zie google foto van brug)
De voorbije dagen, sinds het overlijden vorige zaterdag van Laura, de moeder van Agnes, zijn goed gevuld geweest. Gisteren hebben we in alle sereniteit afscheid kunnen nemen. Het was een mooie dienst met mooie teksten van Agnes namens de dochters, Ilse haar petekind en Elke namens de kleinkinderen. De bijhorende foto reeksen waren goed in balans, gepast bij de tekst.
En zoals het traditie is werden er op de koffietafel heel wat herinneringen en anekdotes opgehaald. Het was goed deze gesprekken te voeren, het geheel is mooi afgerond.
Hierbij het levensverhaal van Laura.
Een leven dat begon op 5 oktober 1930.
Laura groeide op in Vrasene als oudste in een gezin van 8 kinderen, samen met 3 zussen en 4 broers. Zoals in die tijd gebruikelijk was ging het schoolgaan als snel over in het werken.
Laura ging als 14 jarig meisje werken bij Tante Mieke in Sint-Niklaas als Corset-maker, toen nog een handmatige arbeid. Op de tram naar het werk leerde ze dan Georges kennen. Hij trok een oogske naar haar en .van het een kwam het ander.
Ze trouwden en Georges veranderde van werk en vertrok met het vliegtuig als baggeraar naar het verre en tropische Ceylon.
Laura reisde hem achterna met de boot. Een nieuwe wereld ging open voor hun, zo moest de Engelse taal geleerd worden en werd er Indisch eten geleerd en gekookt.
Twee dochters werden er geboren, eerst Agnes en daarna Anita.
Na Ceylon verhuisde het prille gezin naar de Congo, een ander land en een andere cultuur.
Ze leefden tussen de lokale bevolking en hadden een boy Jozef. Die leerde Laura de Congolese gerechten, die op haar beurt veel taartjes bakte voor de plaatselijke missiezusters.
Terwijl Georges overdag gaan werken was hield Laura zich bezig met naaien en voor de kinderen zorgen en zelf leerde zij autorijden in de Congo.
Toen ze voor de tweede keer naar Congo gingen, was het gezinnetje uitgebreid met de komst van dochter Christel. Toen het gevaarlijker werd in Congo werd de verhuis ingezet, deze keer naar Bremen in Duitsland.
Voor Laura was het opnieuw een aanpassing aan de nieuwe mentaliteit en de nieuwe taal. De radio stond vaak op en daar kon ze genieten van het meezingen van de vele liedjes.
Na Bremen stuurde de baggermaatschappij Den Dredging Georges naar Italië en Frankrijk maar het gezin vestigde zich in Vrasene en gingen alle vakanties Georges bezoeken.
Thuis in Vrasene zorgde ze voor het huishouden en dat de kinderen niks te kort hadden. Ook organiseerde ze thuis alle familiegebeuren van de broers en zussen.
Elke dinsdag ging ze met zus Irene naar de markt in Beveren.
Ze keek niet alleen uit als er brief terugkwam van Georges maar ook zijn terugkomst was elke keer een blij weerzien. Hierbij bracht Georges vele cadeaus mee met de laatste nieuwe mode.
Als Georges op pensioen ging kwam voor Laura een nieuwe tijd. Zo spendeerde ze samen veel tijd met elkaar, gingen op vele uitstapjes met Okra en maakten verschillende dingen bij de hobbyclub. Lampenkappen en kransen maken en ook borduren werden Laura haar nieuwe hobbys.
Thuis bracht ze veel tijd door in haar bloementuin en het tasje thee met koekje en de bezoekjes van de klein en achterkleinkinderen waren voor haar gelukkige momenten.
Er kwamen ook meer gezondheidsproblemen en het werd alsmaar moeilijker en moeilijker voor Laura en Georges en een opname in de Notelaar drong zich op.
Georges kwam te overlijden, maar stilletjes verzonk ze zich ook meer en meer in haar eigen gedachten. Bekende gezichten werden raadsels voor haar.
Een plotse val maakte haar zwakker en de nood aan rust werd groter en groter .
Afgelopen zaterdag sliep ze zachtjes in en vertrok ze voorgoed naar haar lieve Georges.
Beste Lezers, ik heb gemerkt dat het uitzicht van mijn blog is gewijzigd. Waarschijnlijk ligt dat aan mij, ergens weer een verkeerd vakje aangevinkt. Dit is een probleem voor later.
Nu ga ik me preparen voor de 'challenge' Duw Mee. Vanavond rond 19u starten we met een tiental mede stappers van Rijsel naar Kortrijk. Uiteraard worden de 55 kilometers niet in een dag afgehaspeld. Deze nacht nog blijven we op Franse bodem overnachten in de IGLO tentjes. Koud zal het niet echt worden, alles droog houden zou wel eens het probleem kunnen zijn. Gelukkig is er een volgwagen waarin de zwaarste bagage kan. Een kleine rugzak met ravitaillering zal volstaan.
De titel slaat op meerder zaken. Vorige week ben ik nog in de storm gaan wandelen. En dat deed deugd. Alleen is mijn plu, die ik eerst nog had gereanimeerd, toch in de prullenbak geraakt. Een gebroken balein kon er nog mee door, meerdere geknakte exemplaren waren er te veel aan. Het zicht op een woelige stroom, water dat in golfjes, tegen de wind, toch richting Dendermonde moet, het spel van water en wind, blijft voor mij iets moois. Iets zoals het leven zelf.
Het Barbara feest blijft ook altijd een momentum van het jaar. De verbondenheid met én het plezier van het samenzijn is en zal altijd een feest blijven. En blijkbaar geniet de poes ook van de brandweer kepie.
En terwijl ik met de (ex)collega's de officiële plechtigheden bij woonde nam Agnes de gelegenheid te baat om het huis in de kerstsfeer om te toveren. Dat is dit jaar alweer prachtig gelukt.
Het gemeentemuseum van Temse wil volgend jaar een tentoonstelling organiseren over de gemeentelijke patrones: de H Amelberga. Over deze figuur bericht ik later nog wel eens, als ik het niet vergeet. Op de zolder van de dekenij heeft men nog een draagstoel met bootje ontdekt. Dit is niet zomaar een bootje. Het geheel was onderdeel van de Amelberga ommegang of processie die jarenlang doorheen Temse plaatsvond. Ikzelf ben nog als ik weet niet meer wat in deze processie mee opgestapt.
Op vraag van het Gemeentemuseum aan Op Stoapel voor eventuele herstelling van dit 'relikwie', ben ik eens gaan kijken naar dit scheepje. Het is inderdaad une pièce unique en daarom bijzonder moeilijk te restaureren. Samen met collega Arthur waren we het bijzonder vlug eens, dit moet naar professionele herstellers.
De processie die ik bedoel is niet de Wegom, daaraan kan je driemaal per jaar deelnemen, een bedevaart ter ere van de Heilige Amelberga. De Wegom is een voetbedevaart van 23 km lang en voert de deelnemers langs 8 Amelbergakapellen en 1 kapelletje ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Zeven Weeën. Deze bedevaart gaat driemaal per jaar uit op Pinksterzaterdag (13.00 uur), op Pinkstermaandag (4u30) en de zaterdag voor de laatste zondag van september. Het vertrekpunt van de bedevaart is telkens op de markt, aan de OLV-kerk van Temse. Enkel op Pinkstermaandag worden de relikwieën van de Heilige Amelberga meegedragen. Volgens de overlevering stak ze ter hoogte van Temse de Schelde over op de rug van een steur om te ontsnappen aan Karel Martel, die met haar wilde trouwen. In 772 stierf Amelberga in Temse en werd ze in de plaatselijke kerk (markt) begraven. De bedevaart ter ere van Amelberga zou uit de 11de eeuw dateren. Het stoffelijk overschot van de Heilige Amelberga werd toen van Temse overgebracht naar de Sint-Pietersabdij van Gent. In de daarop volgende eeuwen kende de bedevaart geregeld veel bijval en liepen er zelfs muzikanten, goochelaars en potsenmakers in mee. De bedevaart werd niet enkel te voet maar ook te paard en met huifkar gedaan.
Op zondag ll. heeft de moeder van Agnes haar arm gebroken. Van het aan kwam het ander, gisteren zaterdag morgen is Laura overleden. De kliniek in Beveren was de laatste dagen onze verblijfplaats.
Zoals mijn trouwe lezers weten maak ik regelmatig reclame voor sponsoring voor het goede doel. Bij mijn grote zomers tochten is dit voor het BCG. Dit project blijft altijd lopen via onder ander de dopjes actie.
In de winter periode, en dan specifiek de Warmste Week, is dit voor het project van de Mobiele Scholen. Ook dit jaar doe ik mee aan de special: de DuwMee Challenge. De uitdaging is om te overnachten in tentjes.
Het vertrek van deze challenge is in Rijsel (Gare de Lille Flandres) op vrijdag 20 december. Overnachten doen we nog op Franse bodem zodat we op zaterdag de laatste 30 van de totale 55 km afleggen. Het is een beetje luxe, onze bagage dienen we niet mee te zeulen. Onderaan zie je de link naar deze actie.
Na een korte onderbreking was het vandaag, op de dag van de Sint, weer wandeldag.
Het was weeral niet 'vrieskoud' om te stappen. Nochtans, met 3°C om te starten in de regen, was het de eerste uren best koud te noemen.
We trokken vanuit Willebroek doorheen de Rupelvallei terug tot Temse. De paden lagen er glibberig bij en een eerste tussenstop in Sauvegarde mocht wel. De wind speelde ook zijn rol, mijn trouwe plu heeft het begeven.
Maar vooral opmerkelijk is dat het een vrijdagse wandeling is geworden met Slecht Weer. Het gezegde 'Het zal de laatste keer zijn met zo'n prachtig zonnetje' is nu wellicht voorbij in dit jaar 2019. En dat geeft alweer hoop voor binnenkort, de dagen gaan terug lengen, een nieuw jaar ligt in het verschiet.
Voor het einde van de tocht werd nog een bezoekje gebracht aan de 'Vadde'. Terug over de brug was het donker en kwam de trein voor Ronny, Jan en Catsjoe al aangebold.
Maar vandaag was voor het paard van de Sint de hoofdrol weg gelegd.
Hierna volgen nog tientallen landen, sommigen waarvan ik niet weet waar die liggen op onze aardkloot.
Voor de rest is dit het bewijs dat het WWW inderdaad de hele wereld omvat en dat het 'dorp' verdwenen is.
Reeds in 2001 schreef Mark Eyskens hierover in zijn boek: Het Verdriet van het Werelddorp.
Misschien zou ik dit later nog eens moeten herlezen. Nu houden de 'Geheimen van het Derde Rijk' (Guido Knop) me bezig. Hoe dit regime, en zijn leiders o.a. Hitler, Himmler, Rommel en Speer, eigenlijk grote leugenaars bleken te zijn.
Verdomd interessante lectuur.
Grtjs
Hugo
Noot: Het bericht ivm de Broebelfuif is verwijderd, de link werkt niet meer. Dus aan allen die nu zaterdag tijd en goesting hebben, Broebelfuif in JOC De Nartist ten voordelevoor de geleide honden (BCG).
Een (bijna) rustige week, de afgelopen week. Het biljart kampioenschap van Temse nadert zijn eindstadium. Nu maandag en donderdag zijn er de halve finales. Volgende zaterdag volgt dan de ontknoping van het 65e kampioenschap. De finales vinden plaats in lokaal Sportvrienden 'op de jager' in de Gasthuisstraat.
Op maandag en dinsdag ll zijn we (Agnes en ikke) naar Epernay gereden. De rit erheen was geweeeldig. Het mooie herfstweer zorgde in de Ardennen voor mooie panorama's. In de hoofdstad van de champagne was het rustig. Een nieuwe attractie op het grote centrale plein, naast de evengrote parking, is een echte blikvanger. We zijn wel niet, met een zucht, 130 meter mee omhoog geweest.
In december zijn er tal van festiviteiten en natuurlijk blijft er de 'expérience unique en Champagne', de l'avenue de Champagne, inscrits au Patrimoine Mondial de l'Unesco. Hier kan je het weekend van 13/15 december une flûte komen degusteren, op kosten van de communale.
Vorige donderdag ben ik voor het eerst, als proef, op pad geweest als 'Wegspotter'. Als wegspotter ga je de toestand van Trage Wegen controleren, op vrijwillige basis. Wat zou onze gemeenschap nog zijn zonder vrijwilligers! Trage wegen vallen onder de categorie ‘openbare wegen’. Volgens het wegenrecht ligt de
verantwoordelijkheid voor het onderhoud bij de stad of gemeente. Echter, om de toegankelijkheid
van alle trage wegen periodiek te controleren, komt de gemeente soms vele ogen te kort. Samen
met Trage Wegen vzw en Regionaal Landschap Schelde-Durme ontwikkelde de Provincie Oost-Vlaanderen daarom het project Wegspotters.
Wegspotters zijn vrijwilligers die de toestand van de toegankelijke trage wegen controleren en
knelpunten zoals zwerfvuil en overhangende takken doorgeven aan de gemeente. Dit gebeurt via het
digitaal meldingssysteem MobiMelder. De gemeente op haar beurt gebruikt dit meldingssysteem
om de wegspotters op de hoogte te brengen wanneer het knelpunt in behandeling / opgelost is.
In functie van een goede opstart van de module biedt de Provincie aan elke deelnemende stad of
gemeente een jaar begeleiding aan door een Oost-Vlaams Regionaal Landschap of Trage Wegen vzw.
Het systeem van melden werkt al, de proef is voor mij geslaagd. Wel zou het beter zijn om dit bij mooi weer te doen, het scherm van mijn telefoon is moeilijk te 'bevrijven' met waterdruppels erop.
Volgende week komt Barbare weer langs, dus feest bij de Brandweer! Dat van die H Margaretha en de krampen, deze week was het serieus prijs, ik ben terug overgeschakeld op af en toe een magnesium pil.
