Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
26-02-2023
Abt Leo
Beste Lezers,
Vorige week is Abt Leo in de leeftijd van 83 jaar overleden. Pas onlangs nog heb ik mijn blog titel aangepast met de spreuk van Armand Van Schaverbeeck, de wereldlijke naam van pater Leo.
Het is maar twee weken geleden dat we de abdij van Bornem hebben bezocht. En pas een week geleden hebben we in de kapittel zaal van het klooster een ‘erotische verhalen’ avond meegemaakt.
Bij deze mijn condoleance aan de organisator van deze bezoeken en avonden, Pia. Zij droeg de abt een warm hart toe, ze zal een maatje missen.
Waarom schrijf ik over deze Abt? Wel omdat ik ook een beetje fier ben op deze Temsenaar. Hij kan gerust in het rijtje van Temsenaar van de 21e eeuw.
Ook in Koksijde kennen ze abt Leo, sinds 1994 verzorgde hij er de bedevaart en openluchtmis ter ere van de Zalige Idesbald.
In 2017 werd abt Leo ereburger van de gemeente. Burgemeester Marc Vanden Bussche: Abt Leo was terecht een ereburger van Koksijde. Hij was de verpersoonlijking van de rijke geschiedenis van onze Duinenabdij! De abt was een innemende man en gaf het gevoel een echte Duinenheer te zijn!
Leo Van Schaverbeeck werd in 1967 priester gewijd in de Sint-Bernarudusabdij, in december 1993 werd hij er verkozen tot abt. Toen hij hier in de jaren zestig intrad, telde deze gemeenschap nog een veertigtal leden, met twintig paters en tien broeders verbleven ze in de abdij. Nog eens tien paters werkten en woonden als priester in een parochie of hadden een functie in een klooster in het buitenland.
Abt Leo:
Het samen bidden en zingen in het koorgestoelte nam in onze abdijgemeenschap een bijzondere plaats in, ook voor mij. Na het overlijden van broeder Rafael mocht ik jarenlang de koorzang begeleiden op het orgel of het harmonium. Jammer genoeg zag ik doorheen de jaren het aantal leden van onze gemeenschap almaar verminderen. Het werd altijd weer loslaten van bepaalde prioriteiten en gewoonten. We moesten ons constant aanpassen aan de omstandigheden, tot het moment waarop moest beslist worden over de toekomst van de abdij. In samenspraak met toenmalig burgemeester Jo Van Eetvelt werd uitgekeken naar een model waarbij de gemeente het abdijcomplex kon kopen om er woningen te maken en het gelijkvloers een nieuwe bestemming te geven.
Ik hoor van de nieuwe bewoners dat het hier stil en rustig is en dat ze hier graag wonen.
Op het gelijkvloers is hard gewerkt, de buitenkant is gerestaureerd, de omgeving mooi aangelegd en ik ben blij dat het beeld van Sint-Bernardus een plaats kreeg aan de hoofdingang en dat het abdijpark nu toegankelijk is voor het publiek.
Ik groeide op in Temse, toen al kwamen we met het gezin regelmatig de Sint-Bernardusabdij in Bornem bezoeken. Als lagere schoolkind al trok het leven hier mij aan, er was heel snel sprake van een keuze in die richting. Als tiener ging ik in een weverij werken, maar na drie jaar besloot ik toch weer te gaan studeren. In september 1960 ben ik ingetreden, na één jaar noviciaat legde ik in '61 mijn tijdelijke gelofte af. Na studies filosofie en theologie én de verplichte legerdienst werd ik uiteindelijk in 1967 priester.
Ik koos heel bewust voor een leven in deze gemeenschap, omdat ik niet alleen als priester in een parochie wou wonen. Dat samenleven met anderen, het gezamenlijke gebed, het voorspelbare ritme van elke dag... was voor mij heel belangrijk. Toch kreeg ik -gedurende drie jaar- de parochie Oppuurs toegewezen, en het werd eerlijk gezegd een heel mooie periode. Ik was er nauw betrokken bij de verschillende jeugdbewegingen, ging mee met die enthousiaste jongeren op kamp, ... Ik koester prachtige herinneringen aan die tijd. Er zijn natuurlijk ook moeilijke momenten geweest, daar wordt iedereen wel eens mee geconfronteerd en ook een abt ontsnapt daar niet aan. Maar de twijfel was nooit groot genoeg om te stoppen. Mocht ik opnieuw dezelfde keuze kunnen maken, ik zou geen andere weg inslaan.
In 1973 werd ik onderpastoor in de Bornemse abdijkerk, in 1982 pastoor. Intussen ben ik al zeven jaar met pensioen, maar ik blijf doorgaan zo lang ik kan en gezond blijf. Al tientallen jaren ga ik élke dag de eucharistieviering voor, in het weekend meermaals, reken daar nog de uitvaarten en meer bij: alles samen gaat het om duizenden diensten. En toch deed ik het nog niet één keer met tegenzin. Er is nooit sprake van 'sleur', in tegendeel zelfs, die regelmaat geeft me net rust en houvast. Elke eucharistieviering blijft een beleving, en voor tien aanwezigen moet de dienst even verzorgd zijn als voor honderd mensen. Al zie ik natuurlijk liever wat meer volk in mijn kerk.
Niet enkel het aantal kerkgangers is de voorbije jaren sterk afgenomen. Ook binnen onze abdijgemeenschap kwamen er maar weinig nieuwelingen bij. Ik heb de voorbije jaren heel wat van mijn medebroeders moeten begraven. Dat dalende aantal heeft ook grote gevolgen voor het dagelijkse leven en onze werking. Zo zongen we vroeger veel, en begeleidde ik graag de vieringen op het orgel. Nu moet ik zelf voorgaan, dus lukt muziek maken simpelweg niet meer.
REQUIESCAT IN PACE.
Leo Van Schaverbeeck werd geboren aan de oevers van de Schelde. Hij kwam op 7 december 1939 ter wereld in Temse en verhuisde later naar Bornem, waar hij in 1960 intrad in de Sint-Bernardusabdij. In 1967 werd hij er tot priester gewijd en in 1993 werd hij verkozen tot abt. Dat bleef hij tot 2017, toen de abdij overgedragen werd aan de gemeente Bornem.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: Mack is de Sijs Maquette aan het herstellen, hiervoor is een archief soms nuttig.
Juist doordat ik niet heb stilgezeten is het al een tijdje stil op mijn blog.
Het is een feit, hoe meer tijd hoe minder.
Nen pensioen man/vrouw heeft meer tijd, ge kunt nu eindelijk doen wat ge wilt. Dat laatste klopt ook. Dat klopt ook terug.
In het begin doe je de al jaren uitgestelde klussen. Die opgespaarde klusjes werden bewaard om die zeeën van tijd op te vullen. Maar de oceanen zijn dan wel groot, het huis is eerder beperkt.
En dan zijn er de hobbys van vroeger die je wat meer activeert. Voor je het weet zijn je dagen gevuld.
Soms denk je waarvoor doe ik het allemaal. Wel, thuis zitten roesten is ook niet de bedoeling.
Want dat wordt er ook niet beter op, de fysiek.
Al enkele maanden sukkel ik met mijn bloeddruk. Volgens de dokter van het Rode Kruis lag die de laatste maanden iets te hoog. Niet om zorgen over te maken maar als het naar de 15 neigt bij sysdruk (systole of bovendruk) slaan ze bij het RK toch alarm. Net zoals dat ijzergehalte. Het moment dat je aan de randwaarde zit wordt er vanuit Brussel RK hoofdkwartier een brief verstuurd.
Kom je met die brief bij je huisdokter terecht krijg je als eerste een diepe zucht. Zijn de daar weer klinkt het dan. Gewoonlijk volstaat het om dan een donker pilletje te nemen en de zaak kan weer vooruit. Ondertussen ken je de trukken van de foor, een Fero-gradumet om de maand en klaar (gezond?) is kees.
Wat die sys betreft, ik zit nu aan een combinatie van twee pillen waardoor die waarde zelfs iets lager is als de voorheen vaststaande 13. Nu dinsdag volgt een bezoek aan de vrouw in het wit et, et Nous verrons.
Deze week er toch nog een dagje stappen kunnen uitpuren. Met de Jan en nieuwkomer Mark C hebben we een deel van Bosvoorde en Terhulpen verkend, vooral in het bos. Prachtige omgeving.
Toch weer iets bijgeleerd. Als je via de app van de NMBS naar station Terhulpen zoekt krijg je niet bekend als bericht. La Hulpe echter komt wel in hun computer voor. Idem als je, zoals Jan een, ticket bestelt en vraagt naar Terhulpen. Als je nu niet weet dat Terhulpen, ook wel La Hulpe, is vraag dan maar hulp aan de kuisman/vrouw. Die zijn meestal bilingue gezien hun grote verdienste. Een typische Belgenmop. Pour rire ou pleurer.
Geen gezeur, vanavond is het feest, Le petit écrivain of t Schrijverke is sinds 1 februari 2008 in handen van Herman Brijs. En vijfentwintig jaar een fijne kroeg runnen op een prachtige, menselijke en liefdevolle wijze, dat mag gevierd worden. Bij deze van harte proficiat aan Herman.
We hopen nog vele jaren ons weekend in te zetten in t Schrijverke, omringt door nen toffe cafébaas en zijn toffe bezoekers.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot: - Uitgebreid verslagje wandeltocht is te lezen op Jans gekende blog.
- BC The Pocket (min ploegsje) heeft zijn eerste interclub wedstrijd gewonnen met slechts twee caramboles verschil. Best spannend!
