De regen is al een tijdje in het land. Het doet deugd, voor alles. Met de regen is ook de herfst meegekomen. Ook dat doet deugd. Ik hou er wel eens van om in de regen te gaan wandelen. 

Vorige week, half september, heb ik nog helpen plantjes verkopen voor Kom Op Tegen Kanker. Ondanks de regen is die verkoop van de azalea's goed gegaan. De 2000 plantjes die de Nauwe Band had aangevraagd waren tegen zaterdag middag aan de man/vrouw gebracht. De partytentjes die ons beschermen tegen ofwel de zon of de regen kwamen er dit jaar bekaaid van af. Zowel op vrijdag als zaterdag joeg een plotse wind alles omhoog. Deze jaarlijkse activiteit van de vereniging is ook deugd doend.

Voorbije weekend was er weer volop regen. Voor organisatoren van buiten evenementen is dit uiteraard minder plezant. En dat zag je ook in Eksel. Want daar was de start en aankomst van de Boslandtrail. Deze 100 km tocht doorheen het grootste avonturenbos van Vlaanderen werd voor de 5e maal georganiseerd. De tocht loopt doorheen Hechter-Eksel, Pelt, Lommel en Peer. 

Voor mij was het mijn derde deelname. Net zoals de eerste deelname heb ik het einde niet bereikt. Na 80 km was de blein onder mijn linkerhiel te groot. Een bezoek aan het Rode Kruis was de bevestiging dat doorgaan niet aan te raden was. Zo zie je maar dat het krijgen van bleinen soms onberekenbaar is. En een kleintje, daar stap je doorheen. Alleen was deze ook onderhuids waardoor normaal stappen niet meer mogelijk was. Tja, was de fysiek uitstekend, duiken er weer andere stoorzenders op. Volgende keer ??? beter.

Ik moet wel vermelden dat Mark C een uitzonderlijke pijngrens heeft. Ondanks meerdere bleien blijft die stappen aan een mooie snelheid. 

Die snelheid was er ook vrijdag namiddag. Mark en mezelf waren de eerste wandelaars op het start terrein. Voor drank en eten waren we nog op onszelf aangewezen. En het moet gezegd en geschreven, de trein was op tijd. Bij het tonen van mijn senioren ticket vroeg de conducteur of ik al +65 was. Hilariteit bij de mede reizigers als ik antwoorde: just. Alleen waren we met de bus een halte te laat afgestapt. Maar eigenlijk was dat geen erg, die 1.5 km nog er nog wel bij.

En de regen, wel, die viel met zachtheid. Pas na een viertal uurtjes waren de druppels goed voelbaar. Ondanks de paraplu in mijn rugzak was ik niet door, doornat. Zelfs mijn voeten waren droog, op het eigen nat na.

Bij deze een dikke proficiat aan Mark. Goed gestapt en me uitstekend onderhouden met een muziek kwis. De muziek van de jaren zeventig was wat door de box klonk. Dat klinken was zeer modest, voor eigen gebruik, om de natuur en de mede wandelaars niet te storen. Maar het kwam de wandel kadans ten goede. Hoe we toch in de jaren zestig terecht kwamen weet ik niet meer. Wel dat een vliegtuig ongeval de aanleiding was, The Day The Music Died. Twee van de omgekomen artiesten wisten we te achterhalen. Alleen die derde wilde maar niet op ons scherm verschijnen. 

En ja hoor, na een tweetal uurtjes was het Mark die Buddy wist. Daarna was het makkelijk om Holly bij te voegen. 

Voor de volledigheid, het ongeval vond plaats op 3 februari 1959 (niet 1960!) en de slachtoffers waren buiten de piloot en BH nog The Big Bopper (J.P.Richardson) en Richie Valens.

Jammer genoeg was ook voor mij het avontuur voorbij.