Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
29-08-2017
X-peditie x-treem
Beste Lezers,
Het voorbije weekend was het uitstekend weer om in de lommer te vertoeven. De bossen rond Molenbeersel zijn dan ook de perfecte locatie om te verblijven. Het scoutsdomein Woutershof biedt een perfectie uitval basis voor het organiseren van een aantal activiteiten, o.a. het jaarlijkse kamp van de Oud Scouts Tereken. (Molenbeersel is deelgemeente van Kinrooi, samen met Ophoven)
Het thema van het weekend X-peditie X-treem sloeg dan vooral op de survival skills. Vlug nog even enkele boeken geraadpleegd zoals Het Knopen Boek, Hoe overleef ik in de wildernis en Wat is eetbaar.
Met dat laatste liep het wel niet zon vaart. Een viertal leuke dames heeft ons voorzien van de nodige spijs en drank. Er was zelfs een heus ontbijt buffet georganiseerd, met veel fruit.
Een wandeltocht liep langsheen mooie paadjes en een natuurgebied, het grensoverschrijdende landschap Kempen-Broek. In Molenbeersel vind je uitgestrekte natuurgebieden zoals het Stramproyerbroek, het Grootbroek, het Urlobroek, de Zig en de Goort. Aan een van de vele vennen konden we een ijsvogel spotten. Het was dan ook de eerste keer dat ik dergelijk vogeltje in de natuur kon zien. Zijn blauwe en oranje kleuren maken van deze vogel een zeer opvallende verschijning.
Ook de insecten zijn ruim aanwezig in deze gebieden. Mijn benen en armen dragen er nu de sporen van. En het jeukt dat het een lieve lust (?) is!
Zaterdag namiddag werd het spel één tegen allen gespeeld. En hier kwamen de woudlopers activiteiten goed aan bod. Het sjorren van een brug, het aanleggen van een apenbrug, een knopenbord maken met een twintigtal verschillende knopen, een vierpaal sjorring, een zandloper maken, allerlei zaken gaan zoeken door middel van vage hints waren allemaal leuke uitdagingen.
Een aantal pannenkoeken bakken op een Zweeds vuur, koken en vuurke stoken, was als een gegoten opdracht voor Jorg. Het opstellen van een kamp met camouflagenetten evenals het lopen van een toerke rond het hoofdplein tijdens de hele duur van het spel, werd door de jonge snaken voor hun rekening genomen. Het oplossen van een morse bericht was dan het gedroomde opdracht voor de moeders met de allerkleinsten. Er diende ook een versterkt touw te worden vervaardigd door middel van weven, iets van lange duur. Hiervoor werden een aantal vrijwilligsters gevonden.
Gelukkig waren vele hulpmiddelen zoals touwen, houten blokken, meel, fijn zand, een plank, netten, schaar enzoverder voorzien in een kist.
Alleen, die kist kon men enkel openen als je de code van het slot kon achterhalen. Hiervoor waren er een aantal moeren op het deksel bevestigd. Bij elke moer hoort dan ook een gepaste steeksleutel die je kon vinden ergens op het terrein. De vindplaatsen waren aangeduid op een summier plan.
Tussen de moeren stond een wiskundig symbool en als je dan wist welk cijfer voor die moer stond had je de vier cijfers voor de code. In een wip was dit opgelost. Na enige jaren ondervinding had ik de sleutel niet nodig om de maat van de moer te zien.
Iedereen was dan ook de hele namiddag druk in de weer om, tegen de klok van vijven, de verschillende uitdagingen tot een goed eind te brengen.
Gelukkig waren er vele helpende handen, 32 volwassen en 22 kleine handjes droegen hun steentje bij.
De tijd verliep moeiteloos, iedereen was tevreden dat alle opdrachten binnen de deadline werd gehaald.
Een avondspel was helemaal niet meer nodig, een uitgebreide BBQ met een goed glaske deed deugd. Vele kindjes en sommige ouderen (ik) lagen dan ook al vroeg onder de wol, meestal flink te zweten.
De zondag was er de traditionele opkuis waarna er naar het Eiland werd getrokken. Het Eiland ligt tussen de oude en de nieuwe Maas, waarbij de laatste de grens vormt. Ergens tussen Ohé en Laak en Stevensweert werd onder een stralende hemel genoten van een heerlijke picnic.
In het dorp Stevensweert, een oude vestig stad, werd een stadsspel gehouden. Op het marktplein was een rommelmarkt aan de gang. Als je dit plein wou betreden diende je een Euro entrée te betalen.
Met een gemengd groepje qua leeftijd lukte het me ook om zonder tol dit plein te dwarsen , wel werd ik nauwlettend in het oog gehouden.
Iets voor vieren was de winnaar bekend, de rode ploeg had alle opdrachten, met goed resultaat, als eerste vervult. Mijn ploeg, de groene had jammer genoeg enkele seconden langer nodig.
Met een goed gevoel, na een geslaagd en tof weekend trok iedereen dan op eigen kracht terug naar huis.
Het doet deugd om met een heleboel jonge en iets minder jonge mensen een weekend lang te kunnen optrekken. Het stemt ook hoopvol om te zien dat de variatie in leeftijd geen beletsel is om samen er iets fijn van te maken.
Proficiat aan Pé Bear Grills, G Scullcrusher Boeck en David Mac Crocket, het OC. Ook proficiat een de four swinging ladies voor de Culinary highlights.
Grtjs
Hugo
Fotos: Verwelkoming met hapje; Ontbijt buiten; Wandeling met gevaren!; Apenbrug; Voetgangersbrug; Knopenbord; Zweedsvuur; BBQ; OC & Swinging ladies.
Van Venlo tot Maastricht loopt het laatste deel van het Pieterpad. Dit pad vertrekt in het noorden van Nederland, bij Pieterburen, tot de Pietersberg, iets voorbij Maastricht.
Via Janswandelblog (Stappen in Vaderlandsche Bodem) kan je het hele verhaal lezen, uiteraard ook onze gezamelijke tocht die liep van 17 tot 21 augustus.
Ik kan me volledig bij Jan aansluiten en bevestigen dat we doorheen een heel mooi stukje Nederland zijn gelopen. Inderdaad, Nederlanders lopen terwijl wij eerder stappen of wandelen. Over de totale lengte van deze vijfdaagse tocht (ongeveer 130 km) is het merendeel over paden en wegels gegaan, doorheen een prachtig natuurlijk decor.
De weergoden zijn ons gunstig geweest, de hevige regenbuien zijn ons bespaard gebleven. Dat we weinig zon hebben gezien kon het plezier om doorheen de natuur te lopen niet drukken.
Het Pieterpad loopt langs de oostgrens en menigmaal over Duitse bodem, niks van gemerkt trouwens.
De laatste twee dagen liepen doorheen het zuiden van Limburg en dat kon je voelen aan de benen. De hoogtemeter ging flink te keer.
Tijdens die vijf overnachtingen in mijn tentje is het nooit later dan 21u geworden, gelukkig was het zagen van bomen virtueel.
Vandaag hangt alles te drogen, zon en een beetje wind, ideaal. Tegen vanavond is alles ingepakt en klaar voor een volgende trip.
Dat Toon Hermans naam regelmatig opduikt hoeft niet te verwonderen, je wandelt door zijn heimat.
Het was niet alleen een fijne tocht, ook de steden en dorpen zijn heel mooi. Limburg is niet zo ver af en zeker een bezoekje waard. Venlo, Sittard, Roermond en de kleine gehuchtjes zijn zeker een bezoekje waard, met de fiets of op een van de vele wandel trajecten.
Maastricht ligt juist over de grens, de Pieterberg was een grote verrassing. Het Fort, de Kazematten, de grotten zijn allemaal een bezoekje waard, om te zwijgen van het gezellige oude centrum. Voor al wie graag gaat shoppen, hop naar Mestreech.
Bij mijn vertrek vorige woensdag was ik vergezeld door een pak jonge mensen die met hun hele hebben en houden richting Kiewit trokken. Best amusant om zien wat die allemaal meenemen. En hoe! De pret zat er alleszins al in. Zelfs de conducteur zei er niks over dat hun spullen her en der in het gangpad lagen.
Aan mij stelde hij de vraag of ik ook richting Genk spoorde gevolgd door een knipoog. Waarop ik vroeg hoe hij dat kon zien.
Tijdens de 100 km van vorige week heb ik een blauwe teen opgelopen, hoe is me een raadsel. Wel, die hele nagel is nu diep blauw gekleurd. En eronder heb ik nu, op Nederlandse bodem, een bleintje gelopen. Maar zoals ik Raoul altijd voorhield, doe alsof die er niet is en het probleem is opgelost. En ik voel er ook niks meer van.
Nu nog even een fiets tochtje maken, terwijl de zon nog schittert.
Eind augustus naderd en dan is er traditioneel het kamp met de Oud-Scouts. Dit keer vindt dit plaats in Kinrooi, niet ver vanwaar ik gisteren de Pieterberg heb beklommen.
Grtjs
Hugo
Fotos: Pukkelpop, hier zijn we, dit in niet het perron naar Venlo; Stevig bankje; Een beetje regen houdt ons niet tegen; Steeds verder; Picnic in den droge; Voor alles goed, ook bleinen; Boze Moeders; Een lekker potje, rijst, curry, Unox rookworst en cashew noten; Nazorg.
Editie 15 van de dodentocht is goed verlopen, dat is wel eens meer zo als je bent aangekomen. Maar in dit geval is het wel degelijk goed. Ondanks de gewone pijn en pijntjes voelde ik me vrij goed bij aankomst.
Na het Vedettje (of twee) voelden mijn benen nog steeds fris genoeg om eventueel te voet naar huis te gaan. Mijn laagste onderdanen wilden eventueel ook nog mee doen maar dan wel op een trager ritme. Die kans kregen noch mijn benen noch mijn voeten niet meer, de taxi stond alweer op me te wachten.
Het is dan ook een grote luxe, een hulp middel dat de slaag kans met vele procenten op krikt. Bedankt aan de trouwe volgers, Agnes en Filip. Een voorzichtige schatting verteld ons dat Filip dit nachtelijk avontuur al meer dan 30 keer heeft volbracht!
Het goede verloop is ook te danken aan de milde temperaturen, zowel snachts als overdag. De regen zelf viel mee, de stort regen was jammer genoeg voor de laatsten, degene die het zowieso al moeilijk hebben. Daarom een hele dikke proficiat aan diegenen die aankomen tussen 20u en 21u, dat zijn pas echt sterke karakters.
Dit jaar ben ik samen met Christophe en Kevin gestart. Eerst genoemde nam voor de derde maal deel en heeft het weer gelapt, uitsluitend op doorzettingsvermogen. Ik denk dat zijn voeten alweer een herstel periode van een week nodig zullen hebben.
En de Kevin, bekend van Den Brabander, beweerd dat zijn job ook een goede training is. En dat heeft hij bewezen door, heel verstandig, op eigen tempo de tocht te vervolmaken. De regen bezorgde hem wel natte voeten. Na een perfect geplande wissel van schoeisel heeft hij ons laten gaan. Niet dat hij zo ver achter ons aankwam. Voor hem lag het ideale ritme iets lager dan het onze, en dat heeft hij goed aangevoeld.
Desalniettemin, voor een eerste tocht kan ik alleen maar mijn hoed afnemen en proficiat zeggen aan Kevin.
Nog een woordje van dank aan de supporters, die via blog, berichtjes en mail me hebben aangevuurd en gefeliciteerd.
10 augustus 2018 staat al genoteerd!
Grtjs
Hugo
Fotos : Aanmoediging!; Volgers; Nog fris en monter; Kevin In The Rain; Onder ; Geen problemen; Aanmoediging in Opdorp van R...; Puurs, klaar voor het eindoffensief!; Jonge supporters.
Morgen om 21u starten meer dan 13000 wandelaars voor de 48e dodentocht van Bornem.
Ik ben er één van, fingers crossed, die zo rond 18u op zaterdag avond blij zal zijn dat het er weer op zit. Het is helemaal niet van moeten, ik kijk er altijd weer naar uit. Maar je voelt wel dat het geen normale prestaties zijn.
Meer normaal zal het volgende week zijn, dan vergezel ik Jan (van voetstappen in Vaderlandsche bodem) van donderdag tot maandag, het einde van het Pieterpad. Ik pik aan in de buurt van Venlo en keer terug naar huis via Maastricht.
De rugzak met volle bepakking zal wel weer even wennen zijn. 17 kilo is al behoorlijk, voor deze vijfdaagse trip zal de belasting rond de twintig kilo liggen.
Tijd dus om mijn kookvuurtje nog even te testen, mijn potten en pannen te ramasseren. Enkele bereide maaltijden zijn al aangeschaft, drinken kan je altijd ter plaatse wel inslaan.
En kledij blijft ondanks de korte duur wel heel belangrijk. Zeker in onze contreien, van 28°C tot hevige regenbuien, het is maar een gepeinsd werk.
De trein tickets zijn al afgeprint, wel met een verzekering erbij, je weet nooit of de Dodentocht wel goed verteerd wordt.
Ik plaats nog een gedichtje van Tadorna (www.tadorna.blogspot.com) toepasselijk voor de vele dodentochters.
Op de dijk
Wij grazen samen, schapen op de dijk
Wij plukken moeder aarde kaal
Herkauwen haar gedachten,
Van bomen, gras en bloemen,
Het leven ook, en alles wat beweegt.
Joggers lopen
nergens heen,
Fietsers keren
telkens weer,
Een wandelaar
komt soms alleen,
maar niet altijd
Brengt trage stappen mee
Stemmen ook, samen praten
Jong en oud, geliefden met elkaar
Genieten van de tijd
Zomaar bij de wereld zijn
Vrij en onbezorgd
Vlinders op de dijk.
Grtjs
Hugo
Fotos: Karel met zijn medaille van 42 DDT; De supporters van Beurrem; Het selecte clubje van de +30 deelnames, Afhalen van de badge tijdens het spitsuur op zaterdag ll.
Het koelt af en er valt regen. Ik kan het alleen maar toejuichen. Nu vrijdag is het Dodentocht, dan moet het niet te warm zijn. En af en toe een bui kan er wel bij.
Zoals te lezen op de website van DDT, na het afsluiten van de inschrijvingen op 15 juli stond de teller op 13952 deelnemers.
De 48e editie is voor mij de vijftiende deelname. Ik heb er dus nog veel voor de boeg als ik ooit het getal van mijne stapmaat Karel wil evenaren, 42 geslaagde tochten. Mocht dat lukken dan zou dat in 2034 zijn op de gezegende leeftijd van 92 jaar.
Ten eerste is het de vraag of de organisatie zo lang zal blijven doorgaan. Ten tweede is het nog meer de vraag of ik dan nog in leven ben. Ten derde is het zeer twijfelachtig dat, als beide voorgaande voorwaarden vervuld zijn, ik überhaupt nog op mijn benen zal kunnen staan, laat staan stappen.
Maar laat ik niet te ver vooruit blikken en eerst maar eens proberen om deze editie goed uit te lopen.
Beste Lezers, je kan me hier ook steunen via een donatie aan het BCG, mijn actie tijdens mijn Polen tocht. Ik vermeld hier nog even dat Drop je Dopje altijd mogelijk blijft en het hoofddoel is, dit brengt het nodige geld in het bakje.
Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw
www.geleidehond.be
IBAN BE49 0681 0550 1671
BIC GKCCBEBB
Agenda van het BCG: eetfestijn op 27 augustus te Borgloon, Dag van de hond te Leopoldsburg op 10 september en de geplande Nationale Dopjesweek van 13 tot 19 november, info volgt nog. (ook via website)
Van vrienden mocht ik een boek ontvangen getiteld: Guide Des Chemins de Pélerinage.
Het eerste deel handelt over de grote pelgrims routes, te weten: La Via Francigena (de Canterbury à Rome), Jerusalem, le grand voyage en Les principales voies vers Saint-Jacques-dCompostelle.
Een tweede deel behandelt een zestal lange afstands wandelingen (LAW), tochten over meerdere weken en over afstanden variërend van 200 km tot 600 km.
Het derde deel omvat tien mooie tochten doorheen Frankrijk.
Een laatste en vierde deel beschrijft 16 dagtochten.
Als er dus een gebrek aan inspiratie mocht optreden in verband met pelgrims tochten, mijn rugzak zit nu boordevol. Bedankt supporters uit Beurrem.
Vooreerst wil in een beetje reclame maken voor Jans wandelblog, Stappen in Vaderlandsche Bodem. Hij is maandag vertrokken naar het noorden van Nederland. Daar start het Pieterpad (LAW-9), een tocht van Pieterburen (nabij Winsum) tot de Sint-Pietersberg bij Strabeek, in Zuid-Limburg. Het traject loopt over een afstand van 498 km langs het oosten van Nederland en is verdeeld over 26 etappes. (zie rechterkolom)
Vandaag is het een test dag geweest. Volgende week is het alweer Dodentocht, het was dus hoogtijd om de voeten en benen eens te testen.
Ondanks de regen vanmorgen was het aangenaam wandelen. Te meer omdat het vanaf tien uur begon uit te klaren, dankzij de wind. En die sterke wind heeft het voor de rest van de dag droog gehouden. Ik zou zeggen (schrijven) dat het prachtig weer is geweest, lekker uitgewaaid.
Via Rupelmonde ben ik de polder ingedoken en heb kriskras de paden gevolgd. De potpolder is een prachtig natuur gebied geworden.
Uiteindelijk kom je toch aan de overzet van Kruibeke. Dit veer bracht me dan naar Hoboken.
Op de voormalige werf van Cockerill heerst er nog steeds een grote bedrijvigheid. Alhoewel het al lang is geleden dat ik hier, occasioneel, werkzaam was deed het me iets. Nostalgie? In ieder geval, hier kan je nog iets zien van de voormalige scheepswerf, en het werkt nog!
Wel heb ik vastgesteld dat de Maccabi verdwenen is, sport accommodatie gelegen achter het groot dok.
Zo zijn er ook grote veranderingen op het Zuid, vanaf petroleum. Haven activiteiten zijn er verdwenen (uitzondering petrol pier) en ook het terrein aan de DHerbouvillekaai (tussen Olieweg/Mazoutweg) is volledig vrij gemaakt. Iets verder aan de Ledeganckstraat verrijzen de gebouwen van Nieuw Zuid als paddestoelen.
Allé, als het een tijdje geleden is verschiet ne mens wel eens.
Ondertussen zag ik de nieuwe boot verbinding tussen Hemiksem, Kruibeke en het Steen over het water scheren. En in plaats van de Kennedy tunnel te nemen ben ik doorgestapt tot aan de Lange Wapper.
Hier kon ik de waterbus nemen die me in een dik kwartier afzette aan het ponton te Kruibeke. Hier nog even een toerke gemaakt tot de brandweer kazerne alwaar ik mijn dorst kon lessen.
Niks is zeker en je moet altijd voorzichtig zijn maar ik zie de Dodentocht volgende week alweer met voldoende vertrouwen tegemoet.
Deze week is de buxus gekortwiekt. De palmboom was meer dan honderd jaar oud. Blijkbaar is er een ziekte in het land gekomen die vooral deze bomen aantast.
Er zit nu een groot gat in de begroeing, gelukkig niet in de begroting.
Grtjs
Hugo
Fotos: Halfweg het snoeien, zowel in tijd als in omvang; Het gat!; De rest; Het Nieuwe Zuid in aanbouw; Ook nieuwe kaaimuren; Oude toegang tot de Zuiderdokken; Erfgoed dat je regelmatig nog aantreft in de haven; Skyline Antwerpen 2017; De Waterbus.
In het verleden heb ik de naam al eens laten vallen: Ledwidge Francis.
Het is nu precies honderd jaar geleden dat deze oorlogs vrijwilliger om het leven kwam, op 31 juli 2017.
The Hell of Passchendaele betekende ook voor deze jonge Ierse dichter het abrupte einde.
Francis Ledwidge, geboren op 19 augustus 1887 in Slane (County Meath) was een Iers nationalist en dichter. Hij kwam ter wereld in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en stratenmaker.
In oktober 1914 nam hij dienst bij het 5de bataljon van de 'Royal Inniskilling Fusiliers' (voordien behoorde hij bij de 'Irish Volunteers'). Hij vocht in Gallipoli en Salonika, vooraleer hij in december 1916 met het 1ste bataljon terugkeerde naar het Westelijk Front.
In juni 1917 arriveerde hij in de Ieperboog. Hij was met kameraden met 'wegwerkzaamheden' bezig op 31 juli 1917 (begin van de Slag om Pilckem Ridge) toen hij en 5 werkmakkers dodelijk getroffen raakten door een granaat. Hij werd begraven in de omgeving vooraleer hij in 1919 werd overgebracht naar het nabijgelegen 'Artillery Wood Cemetery'.
Het gedenkteken, dat voor Ledwidge werd ontworpen is uitgevoerd door de Stad Ieper. Voor het monumentje werd gebruik gemaakt van Ieperse, gele baksteen, die in zogenaamde 'Vlaams verband', gemetseld zijn. In het Engels heet dit 'Flemish Bond', symbool voor de vreemde band die er tussen Vlaanderen en Engeland bestaat via het verhaal van de oorlog. Speciaal is ook het gebruik van een bleke, kalkachtige mortelspecie voor het volzetten van de voegen tussen de bakstenen. Deze bleke mortelspecie wil refereren naar de snelle kalkachtige specie die gebruikt werd bij zeer veel wederopbouwwoningen.
Bij de onthulling op 31 juli 1998 waren neef Joe Ledwidge en de Ierse schrijver Dermot Bolger aanwezig. Inmiddels staat een exacte replica van dit monumentje in de tuin van Ledwidges geboortehuis in Slane.
Het monument ligt langs het fietspad op de bedding van de oude spoorweg naar Torhout. Sinds enkele jaren heet het stuk van aan het kanaal Ieper-IJzer tot aan de Poezelstraat, passend het Ledwidgepad. Op de plexiplaten op het monument staat bovenaan een foto van de onfortuinlijke dichter en de aanhef van Ledwidges beroemdste vers, Thomas MacDonagh. Onderaan, als epitaaf, het gedicht Soliloquy (1917) vertaald door Benno Barnard (Alleen, 1998).
Vlakbij ligt "Carrefour des Roses", iets meer naar het N ligt "Artillery Wood Cemetery".
