|
Beste Lezers,
Rustig geslapen, op tijd wakker en gewassen. Voor het ontbijt nog wat kaartjes geschreven, daar is anders niet te veel tijd voor. Wel vergeten dat ik mijn laatste Francs al kwijt was en er niet te veel Euros meer over waren. Gelukkig overschreed de prijs van het aantal geschreven kaartjes en de zegels niet de beschikbare fondsen in mijn beurs.
Patrick wou zo vlug mogelijk na het ontbijt vertrekken, de mist was al grotendeels verdwenen. Ik wou toch nog wel even afwachten, het veranderd zo snel.
Een pater die bij ons aan tafel zat kon hem dan toch overreden rustig te blijven. Nadat we tegen negen gepakt stonden troonde dezelfde eerwaarde ons mee naar de kelder, waar ook onze schoenen stonden en regenjassen hingen. Voor alle geval zei hij, neem deze raclettes maar mee en geef ze af in St-Oyen.
Toen we buiten kwamen viel de sneeuw met dikke vlokken, maar dat was eigenlijk beter dan regenen. De temperatuur was redelijk, ongeveer een graad of drie.
Gezwind de afdaling begonnen en, na ongeveer 350 meter, voorbij de Zwitserse douaniers gestapt. Niemand gezien, er stond wel een auto. (er was iemand aan het kuisen) Alvorens de Italiaanse confraters te bereiken stootten we op een ijs muur. De baan niet geruimd en dus even klauteren om erbovenop te geraken.
Aan het douane gebouw lag de sneeuw ruim tot tegen de dakrand. En niemand te zien, uiteraard. Alle deuren en vensters waren nog afgedekt met houten planken.
De raclettes kwamen al van pas. Toch even moeten zoeken naar de juiste richting. Ik kon de rand van de weg nog juist zien.
Even verder zou er dan een galerij moeten zijn. Galerij? Niet te zien, volledig bedolven onder de afgegleden sneeuw, een 'avalange'. Met de raclettes kon ik er wel op geraken. Zover ik kon zien was de baan volledig verdwenen.
Patrick was ondertussen al driemaal gevallen en één keer een schoen verspeelt. En op die galerij had ik een vrij goed zicht op de vallei maar ook op het gevaar. Als je je raclet niet stevig in de sneeuw drukte kon je wegschuiven. Het zou dus voetje voor voetje worden.
Met Patrick wou ik echter absoluut geen risico nemen, ook voor mezelf moet ik toegeven, kneep het wel even tussen de billen.
Zonder pardon maar het besluit genomen om terug te keren. Mijn Franse mede pelgrim wou me nog overreden. Maar zonder nog verder commentaar stapte ik terug naar boven, naar af. De raclettes liggen terug op hun plaats.
De afdaling langs Zwitserse kant dan maar genomen om via de tunnel naar Italië te liften. Vermits we met twee stonden stelde ik voor om enige afstand te nemen. Dat leverde al vlug resultaat op, tien minuten later was Patrick al verdwenen en schoof ik op naar de kassa, waar de wagens halt houden.
Zodat ik iets na half twaalf in St-Oyen stond.
Een vriendelijke Fransman had me meegenomen. Hij was uiterst geïnteresseerd in mijn tocht. Ook hij zou graag eens naar Compo gaan. Zijn lief naast hem lachte fijntjes.
Tot daar het eerste deel van mijn verslag, terug naar af. Of toch niet, want bij het binnen komen van Italië steeg de temperatuur met zeker 20°C.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Redelijke zichtbaarheid, vertrekken maar; Een paar terug zetten, een ander paar aan de rugzak bevestigen; Sneeuw muur; Waar is de juiste weg?; Via deze zeer snel beneden, in het dal waar de banen wel geruimd zijn; Merk het verschil; Geen risicos, terug!; Baan vrijhouden, voor wie?; Terug bij af
|
