Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
27-10-2016
Herfst
Beste Lezers,
De herfst is nu wel volop begonnen. Maandag een toerke gewandeld met Jan. We zijn tot Kallo gereden om vanaf daar via de Melkader tot Liefkenshoek fort te wandelen. Het is doorheen het havengebied met zijn druk verkeer en over de sluis. De weg terug liep over de dijk, dat was al veel beter. De tussenstop in de kantine van de golfclub liet zich smaken. Net zoals de verdere tocht langs mooie natuurgebieden tot Fort St Marie. Daar kon je niet veel meer zien tenzij de gebouwen aan de ingang, waar de vluchtelingen verblijven. Doorheen het groot Rietveld en het Rietveld Kallo terug tot het oud gemeentehuis waar ons vervoermiddel stond. Het was een fris maar mooi tochtje.
Wegens tijdsgebrek (!) verwijs ik graag naar de blog van Jan: voetstappen in vaderlandsche bodem. Daar kan je trouwens ook het relaas al lezen van onze tocht, gisteren, door de scheldevallei rond Melle. Zie de link in de rechterkolom van de pagina.
Volgende week kom ik terug met een verhaal over de stamboom.
Na de dropping is het deze week vrij rustig geweest. Op dinsdag voor de regenbui nog vlug een toerke met de fiets afgewerkt en voor de rest als sport enkele malen geoefend met biljarten. En dat is nodig want mijn vertoning is niet om over naar huis te schrijven.
Ik moet trouwens dringend mijn pommerance vervangen, versleten tot bijna op het beentje. De keu is nog afkomstig van mijn vader en ik schat dat deze al tegen de 70 jaar oud wordt.
Eind jaren veertig, begin jaren vijftig waren er nog een groot aantal clubs in Temse. Bijna elke kroeg had wel een of ander type van biljart staan. Ik weet alleszins nog dat de carambole bij ons thuis, café de Graanmarkt, door de week meestal gebruikt werd door ons om te spelen, niet te biljarten. En omdat ik maar juist boven het biljart kon kijken diende ik vrij veel rond het meubel te lopen. Maar de uren die ik daarop heb gespeeld met de lego zijn niet te tellen. Ook had ik een speelgoed treintje (Fleischmann) gekregen, een doos met een lokomotief en twee wagonnetjes, waarvan het spoor precies tussen de banden viel. Er lag wel altijd een bescherming op het biljart ter voorkoming van schade aan het groene laken. Op het biljart mochten we zeker niet komen, we zouden met ons grote gewicht de banden wel kunnen vervormen!
Het was meer in de wintermaanden dat er intensief gebruik werd gemaakt van de binnen speeltuin.
Een andere speeltuin bevond zich in het zaaltje boven het café. Met een touwtje over de breedte speelden ik met mijn oudere broer toen al volleybal, wellicht waren we de eerste Temsese club. Helaas begaf de grote kerstbol het al vlug, zodat we op een plastiek geval verder moesten. Dat deed al eens pijn aan de vingers maar vooral, het stootte hier en daar al eens iets om. Hierdoor werd ons moeder dan weer gealarmeerd waardoor de partij ten einde liep.
De schade aan de kerstbol werd enkele maanden later vastgesteld. Maar ja, het was dan vredestijd, en de herrie was vlug over. Het is altijd een zaak geweest om goed te kunnen plannen!
Onze grote speeltuin bevond zich uiteraard op de markt en omliggende. De kerk was een geliefkoosd terrein, vooral bij het huiswaarts keren na de cowboy en indianen gevechten achter de kerk, de noord, de kleine kaai en de Dijkstraat. De broers Servotte (Freddy en Roger) en onze Dirk waren meestal de goede cowboy, ik de jongste, lag meestal vastgebonden in het gras tussen de struiken.
In het wijwater vat achteraan konden we rustig onze handen en voeten afspoelen zodat ons moeder niet kon zien dat we tot bijna in de schelde waren geweest. Want haar heilige schrik was water. Den blauwen steen was absoluut verbonden terrein. Allé, als ze erbij was natuurlijk. En soms was het zo plezant om die regel aan je laars te lappen dat je versteende als daar plots die bekende stem over de kaai galmde. Afijn, het heeft me niet weerhouden om graag op het water te vertoeven.
Gisteren avond heb ik nog eens mosselen gegeten. En ze smaakten voortreffelijk, ik heb me drie maal bediend. En niet alleen de mosselen waren goed op smaak, ook de voorgerechtjes en de bijhorende wijnen én de gesprekken maakten het tot een toffe avond. Onze maatschappij is drastisch aan het veranderen, hoe gaan we hiermee om en wat brengt de toekomst. Bedankt L&M.
Volgende week staan er dan weer twee wandeldagen op het programma, telkens een goede 23 km, moet lukken.
En eindelijk ben ik gestart met het maken van het fotoboek. Nu is het doorbijten en niet meer omkijken. سنرى - Sanraa we zien wel
Grjts
Hugo
Fotos: Vrijdag eerste frisse dag met mist van dit jaar.
Schip gaat achterwaarts onder de brug door, kapitein is niet honderd procent zeker van de doorvaar hoogte.
Weeral was het een druk weekend. Vrijdag was nog rustig maar zaterdag stond er een dropping op het programma.
Messages by owl vlogen binnen alsof het niks was. The Daily Prophet werd nagelezen met een vergrootglas. Was, wat er neergeschreven stond, wel het gene dat werd bedoeld? Gelukkig wisten Dobby&Bobby dat er veel Dreuzels onder de geachte lezers zijn. Daarom zijn enkele belangrijke woorden vertaald naar het Flemisch en afgedrukt in de First-Second Edition van bovenvermelde kwaliteitskrant.
Ik vernoem er enkelen:
Insleeper Kafeebaas
Defaulter Wanbetaler
My Wife Dievanons
I am Dursty Ikemdust
Dementor Dooie Lelijkaard
Pinch Mespuntje
We are Lost Wezijnonzewegkwijt
Teaspoon Koffielepel
Broomstick Nen bustel
Damned Godmiljaardedju
Good Day Djeur.
Ik laat het hierbij. Zoals later zal blijken zijn enkele vertalingen absoluut nodig om de raadsels en doe opdrachten te kunnen uitvoeren.
Sisselspraak daarentegen kan je niet leren of vertalen, die kracht krijg je van thuis mee. Gelukkig kwamen we op onze barre tocht doorheen het Meerdaalbos (Heverleebos en Egenhovenbos), ten zuiden van Leuven, geen snakes tegen.
Onder de titel Magic Potions, designed specially for Black Magic Hunting kon je maar beter de waarschuwing, A well prepared Wizard never leaves his House without his Potion Recipes, op volgen.
Twilight Moonbeams, Alihotsy Draught, Mandrake Restorative, Girding Potion en Wiggenweld potion bleken mengsels te zijn. Elk recept beloofde goed te zijn voor een bepaalde kwaal of gevaar, het kwam er dan ook op aan nauwgezet deze chemische formules te respecteren.
De Ochtenprofeet had nog weten te melden dat A pair of scissors might come in handy during the expedition, en die hadden we dan ook bij.
En dus, kort na het vertrek, kregen we nog enkele raadgevingen mee van Rubeus Hagrid en Albus Dumbledore. Een Magic Stick verscheen, met de nodige geheimzinnigheid, uit een grijs doosje, Gray Rasly genaamd, en werd aan onze Head Girl overhandigd. Als ballast, klassiek bij dergelijke ondernemingen, kregen we een bakje met 16 flesjes, een kaars met stekskes, een mengbeker en enkele Weck potjes met beugelsluiting mee.
Extra was een bord waarop het wapenschild van Gryffindor staat afgebeeld.
De spreuk van de bende luid:With a lion as its crest and Professor McGonagall at its head, Gryffindor is the house which most values the virtues of courage, bravery and determination. Zeg nu zelf.
Wat betreft onze verzamelplaats hoefde je het artikel In the Starting Blocks in The Daily Prophet, ons gebracht door Hedwig, nauwkeurig na te lezen. The Holy Church of Saint-Sulpice, gelegen in Beauvechain was aan de rand van het Verboden bos. De Zweinsteinexpress, die me oppikte voor mijn deur zodat ik niet naar perron 9 ¾ in Kings Cross Station moest, was ruim op tijd. Na nog een laatste Orvalletje in de Renaissance, (misschien een hint?), vatten we, onder een heerlijk nazomers zonnetje, onze queeste aan.
Zonder Tweewegspiegel of een nimbus 2000 op zoek gaan naar .. Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus is inderdaad geen Zwerkbal. Aan de eerste splitsing hing er een flesje aan een paal, vergelijkbaar met de flesjes in ons bakje. De link met het mengsel in het flesje en de recepten, gepubliceerd in The Daily Prophet, was vlug gevonden. Het kwam er dus op aan de nodige brouwsels te fusioneren om te weten dat zuur-links, bitter-rechtdoor en zoet-rechts betekende. Na een half uurke waren de toverdrankjes gereed, de rest van het pad was a piece of cake. Doorheen mooie holle wegen en langs prachtige, in hersfstkleuren gestoken bossen vonden we naadloos onze weg. Eventjes was er toch een moeilijk moment bij een splitsing zonder drankflesje. Bleken de snoodaards van de Ravenclaw het exemplaar naar hogere regionen te hebben verplaatst, met een spreuk gehaald uit het stripboek De Avonturen van Martin Mummels De Dolle Dreuzel.
Onze Head Girl gebruikte de Accio spreuk zodat alles toch goed afliep. Op een 'gelukkig gevonden' platte grond kon je nummertjes zien staan, tenminste als je de magische kaars gebruikte. De tevoorschijn getoverde cijfertjes wezen je de weg naar plaatsen waar puzzle deeltjes te vinden zouden zijn. Eens alle stukjes op hun plaats vormde deze de Magic Amulet. Zoals het woord Magic aanduid, niemand wist wat je daarmee moest aanvangen. De tijd zou het wel uitwijzen.
Het was alsof we door de etalageruit van Lodder&De Krimp waren gelopen (Tonic&Gin!) maar plotsklaps verscheen The Leaky Cauldron uit het niets.
Some people argue that the oldest pub in London is the White Hart on Drury Lane; others that it is the Angel on Bermondsey Wall, or the Lamb and Flag on Rose Street. All of these people are Muggles, and all of them are wrong. The oldest pub in London, as any wizard will tell you, is the Leaky Cauldron on Charing Cross Road.
En daar mochten we genieten van een lekkere hamburger. Enkel diegenen die twee burgers konden verslinden mochten nog een pudding.
Ook al waren alle leden van Gryffindor ouder dan 17 jaar, Boterbier was er niet en de Orval was al gedegusteerd door de vermaladijde klojos van Ravenclaw.
Bij het opkomen van de maan (volgens iemand onder ons, nee, geen naam, stond de zon nog mooi aan het firmament!) zochten we verder onze weg. Blijkbaar was het spelletje zwerkbal nogal slecht gespeeld want regelmatig vonden we achter gebleven snaaien. De letters en cijfers gaven ons dan weer toegang tot de volgende opdracht.
Voor die opdracht kwam onze Magic Stick (sommigen maakten er iets anders van, stoeffers!) goed van pas. Als je de stick goed op een platte grond lei en de windroosbezwering uitsprak lichtte de punt op, zodoende je de goede richting aanwijzend.
En of hij de goede richting aanwees, na enige tijd kwamen we Hagrids aan. En het is geweten, daar kon je niet alleen soup maar ook spirituals verkrijgen. Een Butterbeer deed deugd, de pompoen soupe verwarmde heerlijk.
Ondertussen was het zaak om de Dementors te ontwijken. Na een klein ommetje arriveerden we in the middle of nowhere, tijd dus om een morse berichtje te ontcijferen. En ik moe zegge, morse intikken in je mobieltje, op een knopke drukken en voila, de tekst kan je zomaar aflezen, fluitje van een cent. Al dat gedoe was er om te melden dat je via de codes en de Magic Amulet je weg wel zou vinden. En zo geschiedde tot we terug in de bewoonde wereld kwamen alwaar nog een dreuzel kroeg open was. De frisse pint deed deugd. Genoeg om het laatste gedeelte door het bos rond Zweinstein gezwind te kunnen afleggen. Als je de reflectors kon zien tenminste. Op het glibberige parcours was het niet voor iedereen makkelijk. Gelukkig beheerste iedereen de anti Glisseo spreuk, anders waren er misschien wel enkele onder ons in Sint-Holistos terecht gekomen.
Eind goed al goed, een aantal CM met koffie deden de vermoeidheid vlug vergeten.
Na een verkwikkende (?) korte nachtrust (amai als je moest gaan plassen!) smaakten de boterkoekies alweer.
Toen merkte ja pas goed in welk fantastische locatie we de nacht hadden doorgebracht. Bleek het Sint-Janscollege te Meldert verdraaid goed te laiken op Kasteel Zweinstein, zowel exterior als interior. Ik weet niet of het motto van de school eensluidend is met deze van Zweinstein: Draco Dormiens Nunquam Titillandus ofte Kietel nooit een slapende draak.
Aan de organisatie een dikke proficiat, goed ineen gestoken dropping en fantastische uitwerking en aankleding met geniale vondsten.
Zondagmorgen bijtijds terug te Temse zodat ik nog een dik uurtje kon gaan kaarten bij de vrienden in Kruibeke.
Na de middag eerst nog naar de Watermolen voor een tentoonstelling 75 jaar scouts Sint-Willebord en daarna naar Als ge van Temst zijt in het Lindenhof. Dit laatste is een evenement georganiseerd door de Facebook groep Je bent van Temse als en dit al voor de derde maal.
Zowel de tentoonstelling in de Watermolen als actie in t Lindenhof En da aulemoal om Temsteneijrs toejp te bringen om te klappe en te ziejvere brachten veel volk op de been.
Al bij al weeral een gevuld weekend achter de rug.
Grjts
Hugo
Fotos: La Renaissance; Hagrids House; THE Magic Stick; Ballast met schaartje; Mengen en proeven; Door het bos vol gevaren; Gin&Tonic pauze en voila, Alastor "Dwaaloog" Dolleman ofte Alastor "Mad-Eye" Moody met HP, wiens Invisibility Cloak zijn magische kracht is kwijtgeraakt, zijn onmiddellijk ter plaatse; The Leaky Cauldron; Zon onder of Maan op!.
Enkele foto's om het bericht ivm de dropping af te ronden.
grtjs
Hugo
Foto's: Magic Stick: Soup and Butterbeer; Te vermijden; Morse, waarheen?; Betekenis?; De oplossing; Het slechte pad, datgene waarop je loopt; Zweinstein (in België); Gryffindor.
Ooit heb ik nog het vak "statistiek" gekregen op school (Mechelen). Ik dacht dat het eigenlijk meer gokken was. Na een tijdje begon het toch te dagen dat er heel wat meer bij kwam kijken. Niettemin is en blijft statistiek een bezigheid die nooit iets met 100% zekerheid zal kunnen voorspellen, wel heel dicht tegen.
De statistiek die ik bedoel zijn degene die zijn opgemaakt door Bloggen.be aangaande van alles en nog wat in verband met mijn Tempus Fugit. En dat zijn naakte cijfers in een . statistiek gezet, ofte een kolom. Als je leest 'verwachte dit of dat' is dit het resultaat van de dagen dat ik de blog al bewerk. Ik geef niet alles mee, het moet een beetje plezant blijven hé.
Allez vooruit,
Meting sinds: 19-3-2015
Huidige tijd: 14-10-2016 16:42:54
Totaal aantal dagen: 575.7
Totaal aantal pageviews tot nu toe: 15.879
Totaal aantal unieke bezoekers tot nu toe: 8.601
Dag met meeste pageviews tot nu toe: 1-5-2015
Aantal pageviews toen: 212
Dag met meeste bezoekers tot nu toe: 3-5-2015
Aantal bezoekers toen: 88
Dag met minste pageviews tot nu toe: 2-12-2015
Aantal pageviews toen: 1
Dag met minste bezoekers tot nu toe: 2-12-2015
Aantal bezoekers toen: 1
Statistieken vandaag:
Aantal pageviews vandaag tot nu toe: 14
Aantal bezoekers vandaag tot nu toe: 13
Aantal pageviews laatste uur (sinds 15:00u): 15.879
Aantal bezoekers laatste uur (sinds 15:00u): 8.601
Het maken van een fotoboek in verband met de pelgrimstocht naar Rome geeft me nog meer kopzorgen dan die naar Santiago.
Dat komt omdat ik sinds vorig jaar meer oog en goesting heb om fotos te maken.
Vroeger had ik soms wel een fototoestel bij maar vergat dat meestal te gebruiken. Bij thuiskomst bleken er dan enkel klassieke kiekjes te zijn gemaakt, genre Agnes met gelati of Hugo voor een berg. De gelati was wellicht wel lekker maar wazig op de foto, net als de berg in de achtergrond.
Dus de interesse was gewekt om eens vlugger naar het kodakske te grijpen en meer oog te hebben voor het algehele plaatje.
Dat is de reden dat de problemen bij het samenstellen van het fotoboek zijn geëscaleerd. Had ik voor mijn Santiago voetreis nog de keuze uit een goede 1400 fotos dan is dit aantal bijna verdubbeld, 3700.
Natuurlijk kan je sowieso al de helft schrappen, tistezeggen, niet geschikt voor in het boek. Blijven er nog steeds 1800 te sorteren. En tenzij ik een missaal wil maken, qua dikte, moet ik dus streng selecteren. Ik herinner me trouwens nog levendig uit mijn misdienaars periode dat die dingen heel zwaar zijn en moeilijk op je schoot blijven liggen.
Schrappen en selecteren is dus de boodschap. En daar ben ik al een tijdje mee zoet geweest. Maar uiteindelijk dien je toch een beslissing te nemen. En dan stelt zich de vraag, hoe belangrijk vind je zelf een bepaalde foto. Is het de vriendschap die ervan af straalt of zijn het de mooie zichten die de doorslag gaan geven.
De mooie zichten kan je dagelijks maken, bijna achter elke hoek. Typische en verassende fotos zijn moeilijker te schieten, omdat het momentum al voorbij is tegen dat je het toestel uit je zak hebt of omdat je iets niet (of te laat) opmerkt.
Daarom ook dat men geneigd is om meer fotokes te nemen, het is tenslotte digitaal. Met als resultaat het grote aantal.
Ik kom er wel uit, maar telkens als ik een aantal fotos bekijk van een bepaalde dag, zo staan ze gesorteerd, komt het hele verhaal weer voorbij en wil ik soms drie à vier kiekjes kiezen.
Grjts
Hugo
Fotos: Enkele die er zeker bij horen, de vriendschap.
Zandkastelen bouwen op het strand is altijd al een leuke bezigheid geweest. Ook nu we al een redelijke leeftijd hebben bereikt blijft het spannend om te zien welk fort er het langst blijft staan. Dit spelletje hebben de jonge leden van de Nauwe Band dit weekend gespeeld op het strand van Oostduinkerke.
Het was onderdeel van het jaarlijks weekend dat steeds begin oktober plaats vindt.
Met 43 leden kwamen we vrijdagavond samen in La Rose des Sables. Na het avondmaal is er meestal de tijd om bij een drankje op verhaal te komen.
De zaterdag volgt er meestal een fysieke activiteit, dit jaar een mooi fietstochtje door de Moeren. Tegen de middag is er dan ergens wel een halte voorzien. Dit jaar was dit in Steenkerke alwaar in Café Kunstemaecker het inwendige kon versterkt worden.
Savonds volgde dan de traditionele kwis, gewonnen door het ijzersterke team van Agnes. Dit team won dezelfde namiddag al de kastelen race, hun 'Fort' hield ruim vier minuten langer stand dan de vier overige. Toevallig sierde de Duitse vlag hun kantelen.
In Steenkerke is, achter de kerk, een Belgisch militaire begraafplaats alwaar twee Temsese vrijwilligers uit WOI begraven liggen. De namen ken ik al jarenlang, deze worden elke 11 november herdenking voorgelezen aan het memoriaal. Hier in Steenkerke liggen Polydoor Van Britsom en August De Meirleir begraven. Polydoor sneuvelde in Kaaskerke op 31 oktober 1917, August op 4 april 1917 te Stuivekeskerke. Volgend jaar is het dan ook 100 jaar geleden dat beide Temsenaars het leven lieten.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog stierven ongeveer 41.000 Belgen in militaire dienst. Ongeveer de helft ervan rust vandaag op een militaire begraafplaats of militair ere perk. De anderen werden, meestal in de jaren 20, gerepatrieerd en liggen vandaag over het hele land verspreid op burgerlijke begraafplaatsen.
Velen kennen het dodenregister van de Commonwealth War Graves Commission.
Voor België kan je via http://www.be14-18.be/nl/defensie/oorlogsslachtoffers zoeken waar een familielid begraven ligt.
De gebroeders Liessens stierven beiden tijdens deze verschrikkelijke oorlog, Joseph Arthur op 10/09/1918 in Frankrijk (Manéglise (FR) dep. Seine-Maritime gemeentelijke begraafplaats), Pierre François in Boezinge maar hij is begraven te West-Vleteren.
Je vindt o.a. van Frans nog volgende gegevens terug via de link.
MIJN LEVEN VOOR DE OORLOG
Geboortedatum: 13/06/1894
Geboorteplaats: Temse
Woonplaats: Temse, Paters Recolettenstraat
Naam vader: Joseph Amedee
Naam moeder: VERGAUWEN Philomena
Getrouwd met: ongehuwd
MIJN MILITAIRE LOOPBAAN
Datum overlijden: 09/08/1916
Doodsoorzaak: verwondingen (gasintoxicatie)
Plaats hospitalisatie: Boezinge, C.A. 5 D.A., 1916/08/09
Plaats overlijden: Boezinge (C.A. 5 D.A.)
Begraafplaats: Westvleteren Sint Maartensstraat militaire begraafplaats graf nr 66 (er zijn op deze plaats 1208 belgische graven)
Graad en hoedanigheid: Soldaat Tweede Klasse mil 1914
Stamnummer: 126/55195
Eenheid: 2 Ch à P 2/4 (8 Cie)
Boezinge is ook de plaats waar een herdenkingsplaat is opgericht ter ere van Francis Ledwidge (Slane, 19 augustus 1887 - Boezinge, 31 juli 1917). Hij was een Iers nationalist en Engelstalig dichter. Als autodidact had hij het, in zijn dichtkunst, over de natuur en het Ierse landschap.
Ledwidge werd geboren in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en als stratenmaker. Hoewel aangetrokken tot het Ierse zelfbewustzijn verkoos hij toch om dienst te nemen in het Engelse leger. Hij werd eerst uitgestuurd naar Turkije om daar uitgeput in de hospitalen van Saloniki en Caïro te belanden.
Nadien kwam zijn eerste bundel Songs of the Fields uit.
Eind 1916 werd Ledwidge naar het Vlaamse front gestuurd om er te werken als stratenmaker. De eerste dag van De Slag om Passendale kwam hij bij een beschieting in Boezinge op 31 juli 1917 om het leven.
Op de plaats van zijn overlijden kwam er in 1998 een monument. Onderaan staat het gedicht van hem, Soliloquy, dat hij kort voor zijn dood schreef. Daarbij staat de vertaling Alleen door Benno Barnard.
Nu ligt Ledwidge begraven op het zeer nabije Artillery Wood Cemetery in Boezinge.
Francis Ledwidge died in Flanders Fields, Belgium and not France!
Om het weekend af te sluiten bracht de groep een bezoek aan het Hopmuseum te Poperinge. Nadat we alles over de Hommel te weten waren gekomen volgde nog een heerlijk middagmaal. Eens de rekeningen voldaan ging ieder op zijn eigen tempo terug naar het Waasland.
k zien t gat af, toet in droai.
Hugo
Fotos: Steenkerke Belgische begraafplaats; Hier liggen meer dan 600 soldaten, een klein kerkhof; Polydoor Van Britsom; August De Meirleir; Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke; En maar graven; Het water komt nu wel dichtbij; Duitse vlag blijft als laatste staan; De overwinnaars van het weekend.
Gisteren morgen verliep het verkeer in het Waasland precies niet heel vlot.
We hadden met enkele stapmaten afgesproken om een Toerke Makkegemse Bossen in Merelbeke te gaan lopen, zo rond de 21 km.
Uitzonderlijk zouden we me de auto naar de vertrekplaats rijden. Normaliter nemen we de trein. Als we dan per uitzondering al eens een pintje drinken hoeft zich niemand zorgen te maken.
De verkeersberichten op de radio hadden iets gemeld over moeilijk verkeer vanaf Lokeren naar Gent. Maar vermits we pas om 09u15 vertrokken vermoeden we dat het meeste leed geleden zou zijn. Dat was dan duidelijk verkeerd gegokt. Bij het verlaten van het klaverblad zagen we meteen een file voor onze neus opduiken. Het is te zeggen, de file was al aangegroeid ver voor het klaverblad, vanaf afrit Haasdonk. Dus onmiddellijk weer van de E17 wegrijden. Dat deden we ook niet alleen, vooral truckers dachten via de oude baan sneller vooruit te komen. Het resultaat was een lange colonne zware vrachtwagens, meer stilstaand.
Rond half elf kwam eindelijk Lokeren in zicht. Daar Merelbeke al lang geen optie meer was voor een dagtocht besloten we in de nabijheid een verkorte wandeling te doen. En dus kwam het Molsbroek in het vizier. Afijn, tegen elven stonden we geparkeerd voor café het Breimachien. Er vlakbij ligt het natuurpark Het Molsbroek.
Het Molsbroek is een natuurreservaat van zo'n 80 hectare. Het is een moerasgebied met een grote biodiversiteit. Het staat bekend om zijn in het wild levende watervogels en moerasplanten.
Het natuurgebied ligt ten oosten van de stadskern van Lokeren en wordt omringd door een 4,5 km lange verharde wandeldijk. Ten noordwesten van het Molsbroek ligt het reservaat De Buylaers, en ten noorden daarvan liggen het Verloren Bos en het stedelijk Bospark.
De bescherming van het natuurgebied verliep stapsgewijs vanaf de jaren 60. Op 16 december 1984 kreeg het Molsbroek als een van de twee eerste gebieden in Vlaanderen het statuut van erkend natuurreservaat. Daarnaast is het Molsbroek gerangschikt als landschap. De regionale natuurvereniging vzw Durme, opgericht in 1969, beheert het reservaat. Vzw Durme heeft 2,40 ha van het Molsbroek in eigendom en 75,81 ha in beheer. Maaien, hooien, beperkt begrazen, wilgen knotten en groen aanplanten behoren tot het beheersplan van vzw Durme.
Daarnaast organiseert de vereniging onder andere begeleide wandelingen door het reservaat.
Sinds 1986 is er een bezoekerscentrum aan de oostrand van het reservaat, in de Molsbergenstraat.
En het is aan het bezoekerscentrum dat we meteen ons middagmaal hebben klaargemaakt (ballast vermijden als je kan). Jan had voor de nodige ingredienten gezorgd om een pan paella te bereiden. Onze gasvuurtjes, achter een windscherm, deden de verse ajuin al vlug verkleuren. Met een bouillon van kip werden de rijst, de garnalen, de mosselkes, spekskes en de groenten, die al voorbereid waren, op temperatuur gebracht. Eens de ajuin het juiste kleurtje had werd de rijst in de pan gekieperd. Het geheel werd afgewerkt met de nodige kip en voorzien van een fris kleurtje bij middel van peterselie en tomaatjes.
Voila, een heerlijke maaltijd en een lekker glaasje wijn zorgden voor voldoende kracht om de wandeling aan te vatten.
Zoals al aangehaald, de tocht zou maar een tochtje worden. Tegen drie uur hadden we al postgevat op de markt van Lokeren. Het zonnetje deed deugd en het pintje, een Primus, smaakte voortreffelijk.
Bij aankomst aan het vertrekpunt volgde nog een tweede biertje, ditmaal een Palmke. De totale afstand bedroeg een elf kilometers, beter dan niks.
Het was, ondanks alles, toch weeral een leuke dag. Bedankt aan Jan Paella, Ronny Catsjoe en de weergoden.
Als je even wil uitwaaien, het Molsbroek is niet ver en het is er mooi wandelen.
Hugo
Fotos: Breimachien; Het Molsbroek; Paella in een niet paellapan; Mooi weertje; Zes op een rij; Voor de Catsjoe, een varkensoor of een kiekepoot én twee kommekes water; De Durme in Lokeren; De Ronny gaat om Lokerse Paardenworsten, de Catsjoe wacht geduldig; Toch iets te weinig water, dus dringend regen gevraagd.
Ik kan me nog zeer goed de hoera stemming herinneren bij het ondertekenen van het contract (eind 1973) voor de bouw van een gastanker, in die tijd de grootste ter wereld. En dat hiervoor een groot dok zou gebouwd worden. De enorme uitbreiding van de werf (van 40 naar 80 ha) en daarmee de uitbreiding van de tewerkstelling zijn twee bijzondere kenmerken die worden verbonden aan de bouw van de LNG tanker.
Gedurende enkele jaren konden we dan vanop de dwarshelling de werkzaamheden, achteraan in de polder, vanuit de verte aanschouwen. Hoe het groen plaats maakte voor het beton, maar dat was toen nog volledig ten voordele van de bevolking.
En er kwamen inderdaad meer banen. Alleen, vooraan op de werf kwamen de hellingen er langzaam eenzaam bij te liggen. En het aantal werknemers begon weer af te kalven.
Er zijn dus meerdere schepen gebouwd in het droogdok. In de eerste dokhelft was dit dus de Methania. De Ortelius, een containerschip in opdracht van de CMB met een capaciteit van 2458 20 voet containers, volgde als tweede schip in het achterste gedeelte van de dok. Dit geeft meteen een idee over de omvang van de bouwplaats, 560 m lang en 55 m breed. Wellicht heeft de bouw van dit immense dok er ook voor gezorgd dat de scheepsbouw iets langer in onze contreien is gebleven.
Niettemin blijft het jammer dat er slechts één gastanker van het Invar membraan type is gebouwd en niet de vele die de tewerkstelling voor minstens tien jaar zou garanderen.
De Methania was en zal voor mij altijd een unicum blijven. Dit heeft alles te maken met enkele factoren zoals er zijn: de afmetingen, de voortstuwing, de techniek van de isolatie en ook met mezelf.
De afmetingen waren ongezien voor een schip gebouwd op de Boelwerf te Temse.
De afmetingen van het schip: 280 m x 41.66 m 27.5 m en een diepgang van 11 m, Capaciteit: 131.264 m³ Natural Liquid Gaz, Stoomturbine van 45.000 Hp (33.098 Kw).
Met deze afmetingen is/was het schip te vergelijken met een olietanker van 150.000 ton dw.
Zoals al vermeld in vorige alinea, de stoomturbine ontwikkelde een maximum vermogen van 45.000 Hp op 108 tr/min langs een reductiekast. De snelheid bij 36.000 Hp kon ca. 20 knopen bedragen of ongeveer 37km/u.
De Invar mebraan techniek voor transport van gekoeld aardgas is ontwikkeld begin jaren 60 van vorige eeuw. De Franse firma SOFRAMA ontwikkelde the self-supporting tank technique voor het transport over zee.
Het eerste vaartuig dat gebruikt maakte van deze techniek was de Jules Verne. Dit schip had een capaciteit van 25.000 m³ en kwam in de vaart in maart 1965 (gesloopt in Alang in 2008). Nog een aantal schepen werden gebouwd vòòr de Methania: Polar Alaska en Arctic Tokyo met een inhoud van 71.500 m³ in 1969 en 1970, Hassi RMel van 40.000 m³ in 1972, in 1975 de Geomitra van 76.000m³.
In 1975 waren er 18 LNG carriers in aanbouw of in bestelling. De markt was dus goed wat dit soort schepen betrof. Wel ging het hier dus over schepen met het Invar mebraan techniek, die onder licentie gebouwd werden. In datzelfde jaar hadden reeds 21 scheepswerven een overeenkomst met de firma Soframa.
Boelwerf was er dus een van.
Vanuit de directie was dit dus een goede stap naar de toekomst. Jammer genoeg is het niet gelukt voor Boelwerf en gelukkig wel voor de rederij Exmar.
De constructie van de scheepshuid moet met een dubbele wand zijn. De opstelling van de binnentank bestaat uit de primaire barrière (in contact met de vloeistof - samengedrukt natuurlijk gas op min 162°C) en een primaire isolatie (kist) en een secundaire barrière met een secundaire isolatie (in contact met de dubbele wand).
Een membraam (barrière) bestaat uit invar en is een 36% nikkel staal legering welke de eigenschap bezit bijna (zero) ongevoelig te zijn voor thermische uitzetting. Hieruit volgt dat het metaal vlak blijft over grote lengten en dus niet begint te frommelen. Ook behoud het zijn sterkte en taaiheid in cryogene omstandigheden. Ideaal dus voor het bekleden van de isolatie kisten. (het staal was gebreveteerd door Creusot-Loire Imphy Departement Steel Makers een Franse maatschappij, teloor gegaan, na vele fusies, in 1984)
De isolatie bestaat uit boxes, die de lading dragen en de krachten overbrengen naar de dubbele wand. De invar stroken voorkomen lading lekken.
Die kisten zijn gemaakt uit multiplex, binnen in versterkt door langs en dwars schotten. Ze worden gevuld met een isolerend poeder dat bestaat uit geëxpandeerd perliet. Dit perliet is met een silicone behandeling waterafstotend gemaakt. De afmetingen van deze kisten zijn heel precies 1 x 0.5 x 0.2 m. Deze afmetingen moeten juist zijn omdat de invar stroken ook precies de afmeting 0.5 m heeft (met tweemaal 0.20 m flens om te lassen) met een dikte van 7 mm. De lengte varieert volgens de grootte van de tanks.
De secundaire kisten worden bevestigd met behulp van bouten. De bevestigings materialen hebben minstens dezelfde kwaliteit als de huidplaten of zijn gemaakt uit cryogenic staal. Tenslotte komt de primaire laag die wordt vastgehouden met invar stroken en eveneens bekleed met het invar membraam
Destijds heeft men voor de multiplex kisten gekozen (gevuld met perliet en geperforeerd) omdat deze makkelijk inert of gasvrij zijn te maken. Bovendien kan men het gewicht en de sterkte van de boxes aanpassen aan de afmetingen van de LNG schepen (meer of minder tussenschotten) terwijl de buiten afmetingen dezelfde blijven.
De ruimten van de primaire en de secundaire ruimten werden dus inert gemaakt met stikstofgas onder een kleine overdruk, ongeveer 3 millibar.
Het gaat hier wel duidelijk over een kleine overdruk in de kisten en niet in de ruimen, daar heerst een normale barometrische druk.
Het inert maken heeft te maken met het opsporen van lekken. Sensoren zijn in de primaire én secundaire isolatie aangebracht. Elke verandering in samenstelling van het gas of drukverschil in de ruimte van de isolatie kisten wordt geregistreerd.
Nog even iets over de dubbele romp van de ruimen. Bij een eventuele lekkage (spillage) aan dek, bij het overpompen, kunnen de beschadigde dekplaten makkelijk worden vervangen zonder dat er aan het eigenlijk ruim (binnen tank) geraakt wordt.
Een aantal voorwaarden dienden nog vervuld te worden in verband met de stress die optreed in de huidplaten en schotten bij het varen op zee. De gemiddelde stress ontstaan door de doorbuiging van het schip op zee mag niet meer zijn dan 8 kg/mm2 en er moet monitoring zijn van deze stress op de scheepshuid door middel van een computer. Voor andere schepen met dergelijke afmetingen mag de stress factor oplopen tot 14 à 15 kg/mm2.
Alhoewel voorzien voor het vervoer van gas tussen Algerije en Europa voldeed het schip, buiten de classificatie van Lloyds Register of Shipping, eveneens aan de eisen van de U.S. Coast Guard voor vreemde schepen in Amerikaanse havens.
De Methania heeft het behoorlijk lang uitgehouden. Dat start was een beetje aarzelend. De terminal in Zeebrugge was nog niet klaar, het schip heeft daarom een tijd in een Noorse fjord doorgebracht alvorens effectief te worden ingezet.
Dus vele jaren pendelde het schip tussen Algerije en België voor Distrigaz.
De branders van de slopers waren al voor de eerste keer ontstoken toen het schip werkloos afgemeerd lag in Groot-Brittanië tussen 2008 en 2011. Een plotse heropleving van de gasmarkt redde de Methania van de sloophamer. Sindsdien voer het af en toe nog voor charter opdrachten. Door zijn leeftijd en eerder kleine afmetingen was de weg richting uitgang definitief ingeslagen.
Op 18 augustus 2014 meerde het schip aan te Brest waar het roerloos bleef liggen. (Soms zag je op AIS Marine Traffic dat er een andere ligplaats was opgezocht, meestal in de Middelandse Zee. De laatst waargenomen ligging betrof de haven van Marseille.)
Was het schip nog beschikbaar voor charters? Was het schip te koop? Was de oude LNG tanker rijp voor de sloop? Dit soort schepen werd door de band niet ouder dan 30 jaar, de Methania was er reeds 36.
In 2014 waren 22 LNG carriers in bestelling of af te leveren voor einde van het jaar. Daarvan had ongeveer de helft al geen vracht in het vooruitzicht.
De Methania is ook voor mij persoonlijk een stukje geschiedenis. Een aantal nieuwe jobs zouden gecreëerd worden om de binnen tanks op te bouwen. Hiervoor kregen een aantal jonge medewerkers de kans om als brigadier te worden opgeleid. Na een jaar lang, wekelijks een halve dag, technische en pedagogische opleidingen te hebben bijgewoond, volgde een stage in Duinkerken. Twee weken lang kon je de mensen ter plaatse volgen en vragen stellen. Ikzelf was uitgekozen om de lassers van de secundaire isolatie te begeleiden. Na die veertien dagen in Frankrijk vond ik voor mezelf dat ik die job niet wou uitoefenen. Zoals aangehaald in de vele groepsgesprekken en privé gesprekken wou ik absoluut niks te maken hebben met lassen. Ik heb helemaal niks tegen lassen of nog minder tegen lassers, alleen ik heb het gevoel niet en het is niet mijn ding. Volgens de opleiding, door het externe bureau, was het helemaal niet nodig om het beroep of de stiel te kennen om leiding te geven. Het kwam er eigenlijk maar op aan om de mensen onder druk te zetten. Dus ik paste.
Dat er gevolgen zouden zijn, of ik er wel goed over had nagedacht, al deze waarschuwingen ten spijt, ik bedankte voor de job. Toen ben ik enkele maanden van hot naar heir gestuurd, allerlei minder leuke jobs gedaan om dan uiteindelijk in de onderhoud te belanden. Later heb ik het genoegen mogen hebben om een totaal andere klok te mogen horen luiden: het is een voorwaarde om enige stielkennis te hebben om goed leiding te kunnen geven!
Ik ben dus nooit nog in aanmerking gekomen om brigadier te worden. Het genoegen was geheel aan mijn kant.
Hugo
Fotos: De Jules Verne; LNG schip; Self supporting tanks; Doorsnede ruim; Bevestiging Boxes; Met laser af te schrijven en uitlijnen!; Invar spiegel ruim; 1977 Methania in de dok; Methania laatst gespot in Zeebrugge 16 januari 2013.
