Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
25-02-2019
Compo
Beste lezers,
Het is ook nooit goed. Nu is de lente te vroeg, en het regent niet genoeg. Waar moet dat naartoe?
Naar Geel bijvoorbeeld, op vrijdag het wekelijkse stapje in het Vlaamsche Land gezet. En Geel als uitvalsbasis mocht geen probleem zijn. We zijn er alle drie weg geraakt!
Tegen de middag stonden we, Jan, Ronny en mezelf aan het sas nummer 7 van het Bocholt-Herentals kanaal, nabij Tenaard. Het is één van de zeven Kempische Kanalen tussen de Maas en de Schelde. Omdat het bijna middag was, en er een bankje stond, besloten we om daar al te beginnen met ons aperitief.
Jan zei dat het een miskoop was maar het toastje met ganzenlever smaakte uiteindelijk wel. Uiteindelijk, want al jaren ben ik er geen liefhebber van. Niet zozeer omwille van de voedingsmethode van deze dieren, vooral omwille van de smaak. Maar nu moet ik toegeven dat het best meeviel. En dat glaasje erbij deed de rest.
Een zwaarbeladen fiets met daarop een prima uitgedoste fietser deed de Ronny uitroepen: en waar gaat de tocht naartoe. De eenzame fietser maakte een 180° bocht en stopte aan onze pic-nic plaats. Jan maakte al de opmerking, zwijgt gij, straks komt die al onze foie gras opeten. De brave man stond pas voor onze neus of diezelfde Jan bood hem al een toastje aan.
Compostela was het antwoord op de vraag waar hij naartoe fietste.
Een jonge Nederlander die pas was vertrokken en al meteen prijs had, een trio ervaren Compostela gangers.
Het gesprek vlotte vlug, de route was ongeveer dezelfde als de mijne vier jaar terug. Ook Bas wou Parijs niet aandoen en had de oversteek over de Gironde in Royan gepland om dan door Les Landes te trekken.
Waarheen hij elke dag zou fietsen lag min of meer vast, het slapen zou hij wel ter plaatse zien. En dat zou die vrijdag avond in Hemiksem zijn, bij de Ronny. Compogangers helpen elkaar. Alleen was het nog zaak om de werkende wederhelft op het thuisfront te overtuigen.
Daardoor mocht de Ronny wel niet te laat thuiskomen. Het station in St-Jozef Olen was maar een uurtje meer stappen, het wachten op de trein verliep onder de beste omstandigheden. Rond 15u zat onze gastheer al op de trein huiswaarts, Bas moest nog een drietal uurtjes fietsen.
Naar ik heb vernomen heeft het Bas zowel savonds als smorgens goed gesmaakt, om van de pic-nic te zwijgen. Na nog een stop in Geraardsbergen moet onze vriend nu al in Frankrijk zitten, ik schat al in de buurt van Beauvais. Goede reis aan Bas, zeker omdat die man na Compostela aan een wereldreis wil beginnen.
Voor de liefhebbers te volgen op:
- Facebook: bass cycle worldtrip
- www.basidsigna.com
- www.polarsteps.com/basIdsigna
Doordat onze trip enigszins anders is verlopen passeren we ook nog een staaltje knappe techniek, een Bailybrug (van de Mosselgoren).
Ik weet niet hoeveel er nog in België liggen, de meeste kan je terug vinden in de Kempen en Limburg, meestal over de kempische kanalen.
Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen.
Deze bruggen kwamen mee met de Engelse bevrijders.
De segmenten van de brug zijn ontworpen om zonder bijzonder gereedschap en zonder een hijskraan geplaatst te kunnen worden. De delen zijn licht genoeg om door een aantal mensen getild te worden. Ze zijn getekend met voldoende tolerantie zodat onderdelen, die in verschillende fabrieken gemaakt zijn, onderling uitwisselbaar zijn.
De brug wordt gebouwd op de plaats waar de brug moet komen, bijvoorbeeld vanaf de oever van een rivier. Zodra 3 secties van 3 meter lengte gereed zijn worden deze één sectielengte op rollers doorgeschoven waarna volgende secties eraan vastgemaakt worden. Dit proces wordt herhaald totdat de brug de overkant van de rivier bereikt heeft. De brug balanceert hierbij steeds op de rollers, waarbij het brugdeel wat nog op de oever ligt uiteraard altijd langer moet zijn dan het vrij uitstekende deel.
Voila, Maart is al in aantocht, Nidaros komt al dichterbij.
Grjts
Hugo
Fotos: Toastje; Is dit er wat over?; Picnicplaats; Bas op weg naar Compo; ; Eerder iets om savonds te bezoeken, Crossroad Olen; Bailey, cadeautje van de Engelsen?
Gisteren was het, net zoals vandaag, veel te warm voor de tijd van het jaar.
Is dat erg? Ja en neen. Ja, het is niet goed en neen, ik heb er van geprofiteerd.
Ik en Agnes zijn gisteren naar Knokke gereden. Een beetje minder of meer decadentie op één dag, moet kunnen. Wandelingetje in het Zwin en op het strand om wat zon energie op te doen.
Graag had ik het gehad over een pracht wedstrijd bij het biljarten. Helaas, ondanks dat mijn prestaties de hoogte in blijven gaan hebben we met het team verloren. Tja, als de tegenstander beter is dan moet je daar niks achter zoeken en naar de volgende wedstrijd toegaan met een winnaars mentaliteit. De titel zal wel voor volgend jaar zijn.
Het is iets met die balsporten.
Het dokters bezoek beperkte zich tot hoe groot zijde, hoeveel weegde en hoorde goe. Dus dat leverde geen probleem op.
Tussen mijn 14 en 17 jaar heb ik basket gespeeld bij Scheldejeugd, scholieren. Buiten trainen en spelen was gewoon, op verplaatsing gaan met zeven jonge jongens in één wagen kon nog.
Mijn kleine gestalte hielp niet echt om er iets van te bakken. Vooral mijn scorend vermogen was nogal laag en gaf de doorslag om er maar mee te stoppen. Ook het systeem van arbitrage lag me niet zo goed, lachen kon je al een fout opleveren, of soms vijf na elkaar.
Dus werd het handbal, bij Atilla Temse, een club die even later officieel van start ging. En ook deze sport werd op buiten pleinen beoefend.
Onze eerste wedstrijd was op Aalst. Op de koop toe kwam er een dichte mist opzetten, je zag het doel aan de overkant niet meer.
De wedstrijd begon wel uitstekend, voor de ajuinen wisten in welke richting ze precies moesten spelen was het al nul tegen één. En daarmee is, wat de uitslag van de wedstrijd betreft, alles gezegd. Het einde was zevenentwintig tegen drie. (27-3)
Een beetje uitleg.
We kenden weinig of niks van de spelregels noch van tactiek. En je mag gerust van me aannemen, die mensen hebben zich toen netjes gedragen. De arbiter heeft regelmatig, samen met de Aalsterse spelers, het spel stil gelegd om één en ander uit te leggen. En die uitslag mag gerust vleiend genoemd worden.
Bon, die eerste competitie helft verliezen we alle wedstrijden. Alleen wordt ons spel steeds beter en scoren we zelf regelmatig.
Die eerste match met drie goals is ons niet meer overkomen. Beter nog, in de tweede helft van de competitie krijgen we een jonge trainer. Die gast, student sportschool aan de unief, speelde zelf bij eerste klasser Lebbeke. Ons niveau ging met sprongen omhoog. Dat niveau was te merken aan manier van trainen, individueel en in groep, met als resultaat een betere ploeg. De tactiek kwam ook al om het hoekje kijken en dus keerde de situatie zich in ons voordeel. Ploegen die dachten een makkelijk hapje aan ons te hebben kwamen bedrogen uit. Veel matchen hebben we niet gewonnen maar vele ploegen waren tevreden om een partij tegen ons winnend af te sluiten.
Zo ook onze laatste match in Dendermonde. Zij moesten winnen en voor ons moest er niks. En dus begonnen we onze partij al fluitend en stonden we op een 'wip en een gij' rustig op voorsprong. En dan begint de arbitrage te werken hé. Een ploegske van niks dat de vloer aanveegt, dat ligt moeilijk. De fouten en straf tijden vliegen ons om de oren en in de tweede helft smelt de voorsprong als sneeuw voor de zon. Zelfs onze minzame trainer kreeg het op de heupen.
We verliezen met een doelpunt maar zijn toch uitermate tevreden met onze wedstrijd.
De reis huiswaarts werd een voettocht (ja, toen ook al) met een drietal andere moedigen. Ik mag niet zeggen dat we alle cafeetjes hebben aangedaan, maar wel veel. In Tielrode, de dag was al niet meer jong, worden we opgepikt door een bekend fuifbeest. Zodoende kwam ik nog op tijd thuis om me wat op te frissen en me serieus te houden voor het communie feest van onze jongste.
Het basket bekijken doe ik nog regelmatig (of is het meer af en toe). Condors Dames volg ik al enkele jaren, mijn nichtje speelt er, vandaar. En dat ploegje doet het ook goed. Dit jaar hebben ze eindelijk genoeg speelsters om regelmatig te kunnen vervangen. Bovendien zit er in die jonge lichting werkelijk heel goed basket talent. Je ziet die ploeg groeien bij elke wedstrijd. Die mix van ondervinding, doorzetting en jeugd geeft plezier aan spelers en supporters.
Ik vind het mooi om te bekijken, dat spel is niet te hard of gemeen en er zit geen opgefokt publiek op den tribuun.
Grtjs
Hugo
Fotos: Vanaf Knokke strand zie je enkel Zeebrugge en Het Zwin. Molens? Dit is het zicht naar Knokke!; De Vrouw en de Zee; Wie heeft er pijn in zijn rug?; De route naar Engeland.
Nota:- Vrouw en zee is standbeeld Tomorrow Man Made by the Sea van Catherine François.
- Rugpijn is standbeeld La mer, ce grand sculpteur van Jean-Michel Folon.
14 februari staat voor de deur, het is maar dat ge het weet! Iets extra mag, maar kan eigenlijk door het hele jaar.
Het biljarttornooi is, na twee verlies partijen, een andere weg ingeslagen. Vorige donderdag hadden de Juniors hun eerste overwinning beet. En wat voor een, gewonnen met duidelijke cijfers van een ‘op papier’ kampioenenploeg. De drie spelers van onze opponenten zijn namelijk allen kampioen gespeeld in het individueel kampioenschap 2018.
Ikzelf deed het ietske beter dan vorige keer. Het resultaat was echter wel dat mijn opvolger al dertien punten moest ophalen. Ik zoek nog steeds naar de goede vorm. Waarschijnlijk ben ik die ergens onderweg kwijt geraakt, maar waar?
Mijn ploeg genoten speelden beiden uitstekend, terwijl de tegenpartij onder druk kwamen te staan en de kluts kwijt raakten. Op bepaald moment staan we in de derde partij ongeveer vijftig punten voor, te danken aan onze derde man die een meer dan uitstekende wedstrijd speelde. Hij was dan ook in 16 beurten uit.
Als ik nu nog die vorm terug vindt kan het nog mooi worden. Nooit opgeven is de boodschap, zie maar naar Lokeren-Antwerp.
Voor een verslagje van onze wekelijkse wandeling met de stapmaten, zie http://janswandelblog.blogspot.com/ en je komt automatisch op Voetstappen in Vaderlandsche Bodem.
Deze week kan ik onmogelijk meewandelen en ik durf het eigenlijk niet te schrijven, wegens tijdsgebrek! Allee!
De laatste weken ben ik druk bezig op het internet, zoeken naar gegevens over maquetten die zijn opgesteld in AC De Zaat. Ook al heb ik hier een overzichtje van gemaakt vijf jaar terug, het blijft steeds een ontdekkingstocht. Hoe dieper je spit en graaft hoe verrassender data je soms nog tegenkomt. Het blijft belangrijk om deze gegevens steeds opnieuw te controleren, verschillende sites geven soms wel eens tegenstrijdige cijfers.
En het mag gezegd worden, die inventaris van het archief van de NV Boelwerf Vlaanderen en Rechtsvoorgangers (1871-2011) van Johan Dambruyne bevat een schat aan informatie die je goed op weg kan brengen. Dit geld ook voor de geactualiseerde lijst van alle bouwnummers, opgesteld door EvG, PB en Op Stoapel, binnenkort te verschijnen in boekvorm.
Zo heb ik alle artikels al enkele malen opnieuw bewerkt en aangepast. Maar het blijft een interessant werkje.
De bouwnummers lijst is een aanvulling op het boek dat de hele geschiedenis van de Boelwerf zal weergeven en dit jaar nog zal verschijnen.
Grtjs
Hugo
De foto’s in bijlage zijn weer zo’n ontdekking, een schilderij en een foto van de Hainaut in Antwerpen Zuid, een op AC De Zaat opgestelde maquette.
Februari is al begonnen, met fris ofte koud weer en sneeuw en vooral veel water. En dat is goed, onze water voorraad mag gerust aangevuld worden en het is meegenomen dat het in de koude, donkere maanden gebeurd.
Maar ik kijk toch al uit naar de langere dagen en de warmte van de zon.
Gisteren heb ik met de stapmaten een tochtje gemaakt van Belsele naar Lokeren, langsheen de Durme vallei. Vertrokken véél later dan gepland, en dat lag natuurlijk aan de spoorwegen. Afijn, een trein met vertraging waarop de conducteur zit voor de volgende trein en een ongeval op een ander spoor hebben er toe geleid dat ik als enige, komende van de lijn 54 Leuven-Mechelen-Sint-Niklaas, op de afgesproken tijd ter plaatse was.
In de sneeuw heb ik eerst nog een bezoekje afgelegd bij een vriend alvorens me naar het dorpsplein te begeven. Met de moderne communicatie middelen bleef ik op de hoogte van de vooruitgang van de anderen. Om een lang verhaal kort te maken, in De Zwaan in Belsele troffen we elkaar en het was al na elven eer we, Marc, Jan en Ronny and myself op pad konden geen.
Voor het relaas van de tocht verwijs ik graag naar Voetstappen in Vaderlandsche Bodem, de Jan is een heel goede schrijver en bovendien heb je daar meer foto’s.
Het interclub kampioenschap van Temse heeft zich ook alweer op gang getrokken. Voor onze club in mineur. We zijn niet alleen een vriend en voorzitter kwijt maar ook een goed biljarter. En beide ploegen, de Juniors en Seniors hebben hun eerste wedstrijd verloren. Dat van de juniors is met een korreltje te nemen, het is vooral om de ploegen van Onder Ons te kunnen onderscheiden.
En verder heb ik me vooral bezig gehouden met het opmaken en actualiseren van enkele artikeltjes voor Op Stoapel. Eens je begint te zoeken op het net blijf je bezig en steeds weer duikt er iets op dat je kunt gebruiken. Maar zoals met veel publicaties, het is steeds weer vergelijken en controleren op juistheid.
Buiten werkzaamheden zijn niet in trek de laatste weken en binnen is er niet te veel te doen, vandaar. Door al dat computer gedoe lees ik, buiten de krant, erg weinig. Daar zou dringend een beetje verandering in moeten komen, er liggen al een vijftal boeken klaar waarin enkele hoofdstukken zijn afgewerkt. En op den duur moet ik alle werken opnieuw beginnen, verloren tijd.
Maar ook de pelgrimstocht is nog niet vergeten. Ik heb zopas nog een boek besteld, als gids, van het Gudbrandsdalen pad. Met wat ik nu al heb gevonden over de tocht denk ik dat het wel zal los lopen met de bevoorrading en de slaap gelegenheid. Dat de onkosten iets hoger zullen liggen kan bijna niet anders in een land me zulke hoge levens standaard. Maar mijn kennismaking met een groot warenhuis vorige maand stelt me enigszins gerust. Uiteraard is het de factor geluk om dergelijke zaken te vinden op je weg. Ach, denk ik altijd, we zien wel wat er ons pad kruist. Een beetje avontuur mag nog altijd.
Het enige waarover ik nog een beetje pieker is de tent: mee nemen of niet.
De Ronny, die ook dit pad zal volgen, zweert echter bij het meenemen van gedroogd voedsel. Dat is een heel goed alternatief om de kosten te drukken. En hij neemt een angel mee, om een zalm te vangen. Bij zijn uitleg hoe hij die gaat klaarmaken komt het water je al in de mond. Veel succes R en smakelijk. Misschien treffen we elkaar wel in Trondheim.
En als laatste wil ik berichten over problemen in mijn kelder. Dertig jaar lang komt er geen druppel water binnen. Vorig jaar stond er plots een laagje water in de uiterste hoek. Net zo vlug als het water was gekomen trok het ook weer weg. Maar die hoeveelheid neemt steeds een beetje toe. Zeker de laatste weken, bij de vele regen (wat is dat lang geleden ook) is dat beetje niet meer zo weinig, de ganse keldervloer staat onder. En dus heb ik node al een dompelpompje geplaatst Regelmatig duik ik nu in de kelder om de toestand vast te stellen. Als het ‘regenseizoen’ ophoud zal ik proberen om die kelder nog eens waterdicht te krijgen. Het alternatief is, zoals vroeger, het puttekke terug open te maken en die pomp daarin te plaatsen.
Grtjs
Hugo
Foto’s: Temse Station; Belsele Station; De Durme met stromend water; Under the Bridge; Molsbroek, ook helaas!; Paardenworsten; In het zonnetje; Te vinden op het net, wat is groot?; The Suger-Free Daddies.
Nota: Gisteren avond een fantastische show gezien: Belpop Bonanza Quattro. Schouwburg De Roxy zat helemaal vol, de ambiance was goed en dat kwam uiteraard ook door het programma. Wat die twee gasten brengen is niet alleen leerrijk voor elke muziek liefhebber maar ook en vooral humoristisch. De twee uur durende vertoning was zo om.
Volgende week is er een laatste actie van ’t Schrijverke ten voordele van Make A Wish, een optreden van de Sugar-Free Daddies. Ben er zeker van dat dit ook alweer een voltreffer wordt.
