Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
Dat heb je als je graag naar de radio luistert. Zoals op zondagmorgen 10u, de Pré Historie. En beginnen met Fats gevolgd door den Elvis, het kan slechter zijn!
Alle stokjes op een hoop:
Beste Lezers,
Deze week te voet naar het Rode Kruis centrum in S/N gestapt om Plasma te geven. Waarom de bus nemen als het zo mooi weer is, lekker fris in de morgen, weinig verkeer. (Wel heb ik gezien dat de laatste twee weken het vracht- én personen verkeer op de E17 terug flink toeneemt.)
En het was een beetje een wandeling door memory lane. Vermits ik in mijn jeugd lid was van St-Paulus scouts te Sint-Niklaas vertrok ik elke zondag rond 13u30 met de fiets richting Passtraat. De weg die ik toen dikwijls fietste heb ik nu te voet afgelegd. En dan begin je in het geheugen te zoeken van waar stond wat, hoe is het veranderd.
In de Schoenstraat is een oude boerderij afgebroken (waar ik nog op de hooizolder heb gespeeld), in de plaats staat een villa. Het zwembad wordt nu aangelegd. Ter hoogte van de snelweg en watertoren was vroeger een spooroverweg, enkel voor voetgangers en landbouw voertuigen. Nu is de draad op een strategische plaats open gemaakt.
In de Passtraat, iets na de kleine Heimelinkstraat, stond een kapel alwaar ons lokaal gevestigd was. Als ik eraan denk hoe in die oude ruimte en het naastgelegen (krot) woninkske welpen, jong- en verkenners vergaderden, zou dat heden ten dage nog kunnen/mogen!
Even iets anders doen, asperges kuisen.
De lekkernij is ondertussen al verorberd, à la flamande.
In de Pas(straat) was ik gebleven.
Medio de jaren 60 herinner ik me nog een paaskamp. Dit vond plaats op Puytvoet en het materiaal werd door onszelf ter plaatse gebracht. En de patrouille leiders en hulp PLs moesten dat maar doen. Geautomatiseerd vervoer was nog niet aan de orde, de pierewiet was ons hulpmiddel. Met een tent, die nauwelijks met vier jonge gasten te tillen was, een goed gevulde patrouille koffer met potten en pannen, haringen, touwen, hamer en bijlen wasmiddel.. blinkmiddel.. werd de stootkar met veel jong geweld geduwd, getrokken en gesleurd van de Pas via de Raap, Grote en Kleine Breedstraat, Hertenstraat, Puytvoetstraat en vooral den Puytvoetwegel (zand) naar Puytvoet.
Daar het geheel te veel gewicht en volume had werden we verplicht om de tocht tweemaal te doen. De les die hierbij geleerd werd was dat je steeds drinken mee moet nemen. Doordat het een zeer warme verhuis dag was bleken de kelen na de eerste tocht bij terugkeer een flinke slok water te kunnen gebruiken. (nooit meer vergeten)
Eens alle materiaal ter plekke kon begonnen worden aan het opstellen van de tenten, het sjorren van de keuken en patrouillehoek. Ook hier deed de pierewiet zijn dienst om het sjorhout aan te brengen.
Het moet niet gezegd dat je savonds niet gewiegd moest worden en dat je geen last had van muggen tijdens de nacht.
Op zondag werd na het middag eten het kamp beëindigd en begonnen de werkzaamheden in omgekeerde richting.
Ik heb op G Maps eens gemeten naar de afstand van P naar P (Pas-Puytvoet of omgekeerd) en die bedraagt 3.7km. Of dat vandaag nog kan, jonge gasten (11-14 jaar) die met een stootkar door de stad trekken.
Na het aftappen van voldoende witte bloedcellen vervolgde ik mijn tocht. Eerst doorheen de stad langs de Priesteragewijk, die ik nog heb weten opbouwen (flarden). Een tante heeft nog in het Shell tankstation gewoond toen de grote baan nog doorheen de stad liep. Vele rustpunten en winkels zijn verdwenen, straten zijn er bijgekomen of eenrichting geworden, vele gebouwen zijn vernieuwd of verdwenen.
De kasseien van een stuk van de Hoogkamerstraat zijn gebleven. Het fietspad van toen lijkt me veel smaller. In de winter was ik dikwijls dankbaar met de weinige straat verlichting. Het zwakke schijnsel was dikwijls voldoende om het fietspad nog te kunnen zien liggen. Op de hoek van de Houten Schoen met de Eigenlostraat kwam het bijna tot een botsing met een andere fietser. Ik reed toen met mijn vaders oude fiets waarvan ik het stuur naar beneden had gezet, precies een oude koersfiets!
Grtjs en hou het gezond.
Fotos: MAAT (Masker Atelier August Wauterstraat Temse), verdwenen rustpunten, kasseien.
Dat heb je als je graag naar de radio luisterd. Zoals op zondagmorgen 10u, de Pré Historie. En beginnen met Fats gevolgd door den Elvis, het kan slechter zijn!
Alle stokjes op een hoop:
Beste Lezers,
Deze week te voet naar het Rode Kruis centrum in S/N gestapt om Plasma te geven. Waarom de bus nemen als het zo mooi weer is, lekker fris in de morgen, weinig verkeer. (Wel heb ik gezien dat de laatste twee weken het vracht- én personen verkeer op de E17 terug flink toeneemt.)
En het was een beetje een wandeling door memory lane. Vermits ik in mijn jeugd lid was van St-Paulus scouts te Sint-Niklaas vertrok ik elke zondag rond 13u30 met de fiets richting Passtraat. De weg die ik toen dikwijls fietste heb ik nu te voet afgelegd. En dan begin je in het geheugen te zoeken van waar stond wat, hoe is het veranderd.
In de Schoenstraat is een oude boerderij afgebroken, in de plaats staat een villa. Het zwembad wordt nu aangelegd. Ter hoogte van de snelweg en watertoren was vroeger een spoor overweg, enkel voor voetgangers en landbouw voertuigen. Nu is de draad op een strategische plaats open gemaakt. In de Passtraat stond een kapel alwaar ons lokaal gevestigd was. Als ik eraan denk hoe in oude ruimte en het naastgelegen (krot) woninkske welpen, jong- en verkenners vergaderden, zou dat heden ten dage nog kunnen/mogen!
Even iets anders doen, asperges kuisen.
De lekkernij is ondertussen al verorberd à la flamande.
Voor mij maakt deze crisis enkele zaken heel duidelijk: ons Belgisch samenlevingsmodel is onwerkbaar. Niet dat er iets mis is met onderhandelen om alzo tot een besluitvorming te komen. Alleen, wie heeft nog zeggenschap over wat? Hoeveel advies organen, overlegcomitées, management groepen, experten, task forces moeten overeenkomen met evenzovele nationale raden, interministeriële conferenties, ministerraden, superkernen, federaal coördinatiecomitee en al hun onder verdelingen.
En ineens smijten alle regeringen met geld alsof het niks is. Is dat omdat voor al die vergaderingen de excellenties een premie opstrijken? en alzo de 'gewone' burger ook iets toegeworpen krijgen.
In een land dat, zonder corona crisis al op zijn financieel tandvlees zit, is over de verdeling van die premies en tegemoet komingen zelfs totaal geen overleg!
Maar over dit alles lig ik niet meer wakker. Te veel nieuws, zowel goed als slecht, te veel raadgevingen, zowel goed als slecht: het maakt dat een mens totaal niet meer geloofd van wat wie dan ook nog komt te vertellen.
Tenzij die persoon uit het Kremlin komt.
"Ik denk dat hier een groot leiderschap uit spreekt", ja, dat komt uit de mond van de kleine Trump.
Er is inderdaad niet van te verschieten dat ook in ons landeke sommigen grootheidswaanzin krijgen. Zie overleg orgaan en adviesraad met experten.
Het is treurig vast te stellen dat zelfs in deze tijden, dat mensen applaudiseren om 08u voor diegenen die werkelijk iets betekenen, de politiekers niks anders kunnen dan voortdoen wat ze best kunnen: eigen belang eerst (en zakken..) en overheidsgeld spenderen aan het onderuithalen van de tegenstander.
Echt leiderschap moet zichzelf niet in de verf zetten. Meer nog, als je moet zeggen dat je goed bezig bent, is het eigenlijk al verloren. (zo denk ik er samen met mevr Van Impe ook over)
Grtjs en hou het gezond.
Hugo Peregrinus
Foto:s.
- Link met voorbeeld van hoe een hydrant te beveiligen op een werf op de Zaat.
- Link met krantenartikel over hoe leerkrachten meehelpen aan de maatschappij
- Link naar een aantal moppen ontvangen via Whatsapp.
Nota:
- Bij die mensen die er echt iets toedoen reken ik ook onze politie diensten. Chapeau!
- Geen Dodentocht dit jaar, het zal moeilijk zijn om aan 30 deelnames te komen. Niet getreurd, het is altijd nog iets om naar te streven! en te blijven goan!
- 20 jaar is het geleden dat Robert Mosuse is gestorven. Destijds zijn aangrijpend laatste intervieuw gelezen in den Humo, nu nog tranen in de ogen bij een terugblik van zijn broer Ronny en Bart Peeters.
Wat het artikel van gisteren, aangaande Roger Casement, aangaat vermeld ik MI5 tussen haakjes.
Die benaming is in die periode wellicht nog niet correct. De spionage dienst bestond al lang. Vooral in het woelige Ierland, met zijn vele opstanden, krioelde het van de spionnen. Georganiseerde spionage, gestructureerd van uit London, neemt een aanvang in 1909.
Of Roger Casement al of niet homosexueel was doet eigenlijk niks terzake. Men wou hem absoluut ter dood brengen, ondanks wereldwijde protesten tegen zijn terechtstelling. Levenslang had ook gekund. Wellicht heeft men (SSB) zijn dagboek (Black Diaries) misbruikt en lichtjes gewijzigd of op zijn minst anders geïnterpreteerd zodat de publieke opinie 'nen vuile homo' (indertijd verboden bij wet!) liever dood dan levend wou.
Ik geef hieronder een kort (dankzij Wiki) overzicht van de Security Service
MI5.
Opgericht 1909 als Secret Service Bureau
De Security Service, beter bekend als MI5 (Military Intelligence, Section 5), is de veiligheidsdienst van het Verenigd Koninkrijk.
Het hoofdkantoor van MI5 bevindt zich in het Thames House in Millbank te Londen. Eerder was de dienst gevestigd in Gower Street (1976-1995), Leconfield House, Curzon Street (1945-1976) en Cromwell Road (193?-1937).
De dienst heeft als taak de Britse parlementaire democratie te beschermen, maar ook de Britse economische belangen veilig te stellen. Voorts is MI5 verantwoordelijk voor de bestrijding van zware criminaliteit, zoals militant separatisme, terrorisme en spionage, binnen de grenzen van het Verenigd Koninkrijk.
MI5 houdt zich dus voornamelijk met interne veiligheid bezig, terwijl MI6 voor de externe veiligheid is bedoeld.
Ierland is de enige uitzondering op de regel, omdat het de enige staat is die aan de grenzen van het moederland ligt.
In navolging van de Amerikaanse geheime dienst CIA en de FBI heeft ook MI5 een webformulier
geïntroduceerd dat het publiek kan gebruiken om tips door te geven wanneer men op de hoogte is van terroristische activiteiten. MI5 is eveneens bekend onder de naam BOX, omdat het officiële oorlogsadres postbus 500 was. Het huidige adres is PO Box 3255, Londen SW1P 1AE.
Niet alleen MI5 en MI6 waren actief. Er zijn nog meer zogenaamde MI-secties geweest, die gedurende verschillende decennia vanaf de Eerste Wereldoorlog actief waren maar nu zijn opgeheven. Deze zijn tegenwoordig veelal ondergebracht bij MI5 en MI6 of het GCHQ.
De volgende MI-secties zijn bekend:
MI1 (Directoraat van de Militaire Inlichtingendienst, waaronder het kraken van codes in de Eerste Wereldoorlog)
MI2 (inlichtingen afkomstig uit de Sovjet-Unie en Scandinavië)
MI3 (inlichtingen afkomstig uit Duitsland en Oost-Europa)
MI4 (luchtverkenning tijdens de Tweede Wereldoorlog, ook wel de map support unit genoemd)
MI6 (ook bekend als Secret Intelligence Service)
MI7 (militaire propaganda en censuurmaatregelen tijdens de Tweede Wereldoorlog)
MI8 (onderschepping en interpretatie van communicatie)
MI9 (geheime opdrachten en exfiltratie van geallieerde krijgsgevangenen uit bezet Duits gebied in de Tweede Wereldoorlog)
MI10 (wapens en technische analyse)
MI11 (Field Security Police)
MI12 (communismebestrijding)
MI14 (Duitse specialisten)
MI17 (secretariaat van de MI-afdelingen)
MI18 (debriefing van geallieerde krijgsgevangenen)
MI R (verantwoordelijk voor de oprichting van de geheime Home Guard Auxiliary Units). Later ging MI-R op in SOE.
Op dit moment worden de meeste inlichtingen verzameld door de Defence Intelligence Staff, een onderdeel van het Britse ministerie van Defensie met ondersteuning van de SIS (MI6) en GCHQ (Government Communications Headquarters), samen met de geallieerde inlichtingendiensten.
Lijst van hoofden van MI5
1909–1940: Vernon Kell
1940–1941: A.W.A. Harker
1941–1946: David Petrie
1946–1953: Percy Sillitoe
1953–1956: Dick White
1956–1965: Roger Hollis
1965–1972: Martin Furnival Jones
1972–1979: Michael Hanley
1979–1981: Howard Smith
1981–1985: John Jones
1985–1988: Anthony Duff
1988–1992: Patrick Walker
1992–1996: Stella Rimington
1996–2002: Stephen Lander
2002–21 april 2007: Eliza Manningham-Buller
sinds 21 april 2007: Jonathan Evans
Grtjs
Hugo Peregrinus
Foto: Het huidige MI5-gebouw in het Thames House in Londen
Twee artikels in de weekend krant (Het Nieuwsblad) trokken speciaal mijn aandacht.
De corornacrisis is er geen van, daarover is het laatste woord nog niet geschreven. De 'afrekening' hiervan zal pas veel later worden opgemaakt. Dat woord 'entre parenthèses' mag je in velerlei betekennisen interpreteren.
Deze (semi franse) zin slaat niet alleen om het financiële, onze houding in velerlei omstandigheden wel.
Een eerste artikel dat mijn bijzondere aandacht trok betrof de hoofdredactrice van voormelde krant. In de bijdrage vertelt ze haar verhaal. Een verhaal van hoe ze haar leven met kanker ervaren heeft, wat ze ervan geleerd heeft en hoe het is om terug te keren te midden van de coronacrisis.
Tijdens haar strijd tegen kanker schreef ze twaalf nieuwsbrieven om vrienden, collega's en supporters op de hoogte te houden. Al die brieven staan nu afgedrukt bij het verhaal. (met mooie tekeningen erbij)
Het is een mooi en aangrijpend relaas.
In deze tijden wil ik volgende zin van Mevrouw Van Impe wel herhalen:
"Het is niet gek dat er vaak strijdmetaforen gebruikt worden. Je voert een gevecht, je wint of verliest van kanker, je moet moedig zijn en sterk. De waarheid is dat ik niet gevochten heb. Dat hebben mijn dokters en verplegers gedaan."
Een tweede artikel gaat over het geslacht Van Saksen-Coburg. De ondertitel luid: Van rovende ridders tot jetsetprinsessen.
En dan blijft natuurlijk de vraag, hoe legitiem zijn zo'n koningshuizen nu eigenlijk?
Van de roofridder Diederik I vanWettin, vriend van Luther Johan Frederik I Van Saksen, de vorstenkweker Frans van Saksen-Coburg-Saalfeld, de grootvorstin in de vaas Juliana van Saksen-Coburg-Saalfeld, de totebel Louise van België, de amateur-conductuer Koning Ferdinand I van Bulgarije, de sjoemelprins in ballingschap Victor Emanuelvan Savoye, de koningin voor-een-maand Marie-José van België en we eindigen met de vrome kroonprins Boudewijn van België.
Die laatste was de toekomstige koning der Belgen, ook al was hij geen zoon van Leopold II. Het verhaal gaat als volgt: Leopold II verloor zijn zoon en bombardeerde daarom de oudste zoon van zijn broer Filips. Echter, deze Boudewijn overleed op 22 jarige leeftijd. De reden van zijn overleden luid officieel longontsteking, opgelopen toen hij bij het ziektebed van zijn zus Henriëtta bleef zitten en bidden voor haar genezing. Volgens kranten uit die tijd echter had de jonge prins een duel uitgevochten met een liefdesrivaal, met degen of pistool. Hij bloedde dood in het park bij kasteel Bovelingen in Limburg. (het ging om de vrouw van een graaf!)
De levensverhalen van alle hiervoor opgesomde personen zijn op zijn minst een beetje buiten het normale te situeren.
Dit kan zeker ook van II geschreven worden. Leopold II was de stichter, eigenaar en soeverein van de Onafhankelijke Congostaat, zijn privé-project. Dit werd hem toegezegd door de Koloniale Conferentie van Berlijn. Hij slaagt erin om, onder het mom van civilisatie, massa's mensen te onderdrukken, met behulp van malafide bedrijven en regeringen. Onderdrukken is een schromelijk understatement!
Voorbeeld:
Nadat de koningin in 1902 overleden was, kreeg Leopolds minnares Blanche Delacroix, barones de Vaughan (1883-1948), een vaste residentie in Laken, in de Villa Vanderborght en ook een in Oostende.
Blanche Delacroix schonk de oude vorst twee buitenechtelijke zoons:
Lucien Philippe Marie Antoine Durrieux (19061984)
Philippe Henri Marie François Durrieux (19071914)
Toen Blanche zwanger was van haar tweede zoon, liepen er geruchten, dat niet Leopold, maar haar vroegere minnaar Durrieux - waarmee ze na de dood van Leopold huwde - de vader was. Durrieux dook in die tijd ook te pas en te onpas op in Brussel. Haar tweede zoon werd geboren met atrofie aan de linkerhand; juist die handicap was voor Leopold het bewijs dat hij de vader is. Vijanden van de koning spotten dat het jongetje "een stompje heeft zoals de negers bij wie Leopold een hand heeft laten afhakken".
De koning was dolgelukkig en bedroefd tegelijk; na drie dochters en een voortijdig gestorven zoon had hij ineens twee zonen, maar deze waren uitgesloten van de Belgische troon. De koning bedacht ze met titres de courtoisie (zonder decreet of erkenning) van hertog van Tervuren en graaf van Ravenstein. Ze kregen samen met hun moeder een groot deel van de erfenis, in tegenstelling tot zijn dochters. Leopold trouwde vijf dagen voor zijn dood met Blanche in een religieuze ceremonie, die geen enkele validiteit had onder de Belgische wet. Na haar tweede huwelijk kregen de jongens de naam Durrieux.
Waarom dit allemaal? Wel, op het ogenblik ben ik een boek aan het lezen van Mario Vargas Llosa. Deze peruviaan ontving de Nobelprijs literatuur 2010, toevallig ook het jaar van de uitgave van "De Droom van de Ier".
Dit boek, "El Sueño del Celta", handeld over het leven van Roger Casement. En die man is niet alleen verbonden met Ierland maar ook met Engelend, WOI, de Ierse Vrijheidsstrijd maar bovenal met de strijd tegen slavernij en uitbuiting van volken.
Als je het leven van Leopold II overloopt, hoe hij Congo Vrijstaat in zijn bezit krijgt, kom je automatisch ook terecht bij de vreselijke methoden die gebruikt werden om rubber (en andere kostbaarheden) bijna gratis naar Engeland te versjacheren. Dit zwarte goud heeft de Saksen-Coburgs geen windeieren gelegd.
Roger David Casement, (Iers: Ruairí Mac Easmainn, Sandycove, 1 september 1864 Londen, 3 augustus 1916) was een Iers dichter, patriot, revolutionair en nationalist. Van beroep was hij Brits diplomaat. Hij is bekend geworden wegens zijn activiteiten tegen de misbruiken in het toenmalige koloniale systeem in Afrika en Peru. Casement werd ter dood veroordeeld voor landverraad, spionage en collaboratie met het Duitse Rijk en werd op 3 augustus 1916 opgehangen. Casement werd geboren in Dublin uit een protestantse familie. Zijn vader was kapitein Roger Casement van het Regiment der Light Dragoons. Zijn grootvader was een scheepsmagnaat uit Belfast, Hugh Casement. Zijn vader diende in Afghanistan in 1842. Zijn beide ouders stierven voordat Roger zijn tienerjaren bereikt had. Hij werd verder opgevoed door verwanten.
Casement werd voor het eerst naar Afrika gezonden in 1883 toen hij net 19 was. Hij werkte in de Kongo-vrijstaat voor verschillende commerciële bedrijven, alsook voor de Association Internationale Africaine van koning Leopold II. In Congo ontmoette hij Henry Morton Stanley en Joseph Conrad, die toen nog geen schrijver was, maar een zeeman. Met Stanley had hij discussies over de noodzaak van lijfstraffen. De Chicote, genoemd naar de 'uitvinder' de Belg Chicot van de Force Publique, was een zweep gemaakt van keiharde nijlpaardenhuid die diepe groeven achterliet. Bovenal was dit marteltuig zeer handig en licht om dragen, je voelde het bijna niet!
In 1892 verliet Casement Congo en werkte voor het Colonial Office in Nigeria. In 1895 werd hij consul te Lourenço Marques (nu Maputo).
In 1900 kwam hij opnieuw in Congo (Matadi) en richtte er de eerste Britse consulaire post op. Hij meldde de mishandelingen van de Congolezen en de catastrofale gevolgen van het Leopoldische systeem van dwangarbeid aan het Foreign Office. In 1903 nam het Britse Lagerhuis een resolutie aan over Congo, daartoe aangespoord door humanitaire activisten. Casement kreeg de opdracht een onderzoek in te stellen.
In 1904 was zijn Congo Report klaar. Het veroorzaakte een groot schandaal, ondanks pogingen van de Britse regering om het geheim te houden. Kort voor het beëindigen van zijn rapport ontmoette Casement Edmund Dene Morel die een campagne voerde in de Britse pers tegen de Congolese vrijstaat en de misbruiken ervan. Ze raakten goed bevriend en Casement stimuleerde Morel om de Congo Reform Association op te richten.
In 1905 werd hij geridderd, of om precies te zijn: toegelaten tot de Order of St Michael and St George voor zijn consulair werk en het aantonen van de wreedheden gepleegd door de Kongo-Vrijstaat in Congo. In 1911 werd hij geridderd voor zijn regeringsrapport over de uitroeiing van de Amazone-indianen van Putumayo in Peru.
Roger Casement schreef ook gedichten, die echter pas na zijn overlijden werden gepubliceerd.
In 1906 werd Casement als consul uitgezonden naar Para en promoveerde later tot consul-generaal in Rio de Janeiro. Ook in Brazilië was er veel mishandeling en uitbuiting van de plaatselijke bevolking. Hij nam deel als consulair vertegenwoordiger aan een commissie die de moorddadige rubberslavernij door de Britse Peruvian Amazon Company onderzocht. Deze keer was de misdadiger geen koning maar een zekere Julio Arana en zijn broer.
Hij richtte de Anti Slavery Society op en vocht verder tegen de slavernij. De indianenmoordenaars werden aangepakt in Peru, maar de belangrijkste doorbraak voor de Amazone-indianen was toch wel de ontwikkeling van de teelt van rubber in Maleisië.
In 1912 verliet Casement de koloniale dienst, en het jaar daarna werd hij lid van de Irish Volunteers. Hij werd goed bevriend met de leider van deze paramilitaire organisatie, Eoin MacNeill, en na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog voer hij via Amerika naar Duitsland om te trachten militaire en financiële steun te werven, maar ook probeerde hij zonder veel succes vrijwilligers te vinden in het krijgsgevangenenkamp van Limburg an der Lahn voor een gewapende opstand tegen de Engelse overheersing van Ierland.
Evenals de andere leden van de Irish Volunteers werd hij pas heel laat op de hoogte gebracht dat een opstand gepland werd tegen de Engelsen, de Paasopstand van 1916. De Duitsers, die sceptisch waren over Casement, stuurden een vrachtschip, de Libau vermomd als een Noors schip, de Aud Norge, naar Ierland. Het had 20.000 Duitse geweren en 10 machinegeweren aan boord, een fractie van wat Casement had gevraagd. Kort na het vertrek van de Libau verliet Casement Duitsland met een onderzeeër, die hem afzette op Banna Strand in County Kerry. Casement was ervan overtuigd dat de Paasopstand met zo weinig wapens als hij had meegekregen, tot mislukken gedoemd was, en wilde MacNeill ervan overtuigen de opstand uit te stellen.
De Britten hadden zijn communicatie met de Duitsers echter onderschept en Casement werd gevangen genomen bij het dorp Ardfert. De wapens hebben de opstandelingen nimmer bereikt, want de Libau werd door de Engelsen aangehouden, en om de geweren niet in hun handen te laten vallen, werd het schip door de Duitse kapitein tot zinken gebracht.
Het proces tegen Casement, wegens hoogverraad, sabotage en spionage, trok bijzonder veel publiciteit. Aan veel beroemde personen werd gevraagd zich voor Casement in te zetten. Onder degenen die hem steunden waren George Bernard Shaw en Arthur Conan Doyle, die een boek had geschreven over de Congo-kwestie, The Crime of the Congo. Ook figureert Casement onder de naam Sir John Roxton in Doyle's bekende boek The Lost World (1912).
Een belangrijke rol in de stemmingmakerij door de Engelsen tegen Casement, die mede door zijn werk in de koloniën als een grote held gold, speelde de openbaarmaking van The Black Diaries, geheime dagboeken van Casement waaruit bleek dat hij homoseksueel was en met veel jonge mannen seks had gehad op zijn reizen - dat was een misdaad in die dagen.
Er is veel over gestreden of de dagboeken mogelijk een vervalsing zijn (MI5). Ook tegenwoordig wordt er nog wel aan de echtheid getwijfeld.
Casement werd echter veroordeeld tot de doodstraf, en na een mislukt beroep tegen zijn doodvonnis werd hij opgehangen in Pentonville Prison in Londen door John Ellis, op de leeftijd van 51 jaar, en daar in ongebluste kalk begraven, zoals de gewoonte was. In 1965 werd zijn stoffelijk overschot echter alsnog naar Ierland gebracht en kreeg hij een staatsbegrafenis. Hij werd bijgezet op het ereveld op de begraafplaats van Glasnevin in Dublin, in aanwezigheid van president Éamon de Valera.
En dus komt in dit boek van Vargas Llosa alles bijeen: mijn interesse in Ierland, de Paasopstand, WO I en Congo.
Gisteren in het radio programma van G De Pré, van het gelijknamige De Pré Historie, ging het over de jaren 63, 73, 83 en 93. Op 5 april 1993 ging Boelwerf Vlaanderen van start. (Inderdaad, al 27 jaar geleden)
En natuurlijk dienen dan intervieuws te worden gegeven door de hoofdactoren van het failliet en de heropstart van den Boel.
Dat de nationale sector in zwaar water was terecht gekomen wist iedereen, tenminste als je een beetje van de wereld economie op de hoogte was.
Maar blijkbaar waren er nog een aantal miljoenen te verdelen. De Gucht heeft er zijn carriére mee gemaakt, om dit aan te klagen wel te verstaan. (de overtreders kwamen er met heel lichte straffen vanaf!)
In ieder geval, volgens de aangespoelde vakbondsecretaris was 5 april 1993 het bewijs dat solidariteit geen ijdel woord was in Vlaanderen. En ik geef weer:
"Dat de vastberadenheid en het doorzettingsvermogen én het geloof in de toekomst van de scheepsbouw geen ijdele woorden zijn. Vandaag gaan er een 600 tal aan de slag, binnen hier en twee weken zijn dat er 1300."
Volgens diezelfde aangespoelde was dit het bewijs van "Waar een wil is is een weg!"
Tarara!
Ik werd door sommigen, ook leiding gevenden, met de nek bekeken omdat ik niet meer terug wou komen. Als zelfs een arbeiderke, want dat was ik in hun ogen, deze luchtbel kon doorprikken, waarom dan de heren politiekers niet? Want ja, niet alle vakbondssecretarissen of afgevaardigden waren pro de arbeider!
Na het tweede, definitieve, faillisement een jaartje later kwam ik diezelfde aangespoelde tegen op de werf. Hij stuurde me, op zeemanswijze zeg maar, weg opdat ik niet zou zien wat er allemaal werd verzameld om.......
Ik ben lid van Op Stoapel en vorig jaar bestond de erfgoed vereniging 10 jaar. Dat mocht en kon gevierd. Het faillisement 25 (27) jaar geleden ligt nog altijd zwaar.
In bijlage een volgende reeks foto's van venster ramen of andere gevel openingen waar een teken solidariteit hangt of staat voor alle diensten die in huidige moeilijke omstandigheden onze wereld draaiende houden.
Sterkte en kracht voor al deze personen toegewenst.
Volgens mij hebben die bobo's van allerlei, vooral voetbal, bonden geen vrienden. Dat hun bankrekeningen wel goed gespekt zullen zijn daar twijfel ik niet aan. Ook al zijn er al enkele van hun voetstuk getuimeld, de boetes zijn belachelijk, (Blatter 50.000 Zwitserse frank en Platini 80.000 francs CHF! peanuts).
En dat zijn dan diegenen die men heeft opgeofferd omdat men die beu was.
'Ubi amici, ibidem opes' zal wel niet voor die bobo's gelden.
Enfin, het is te zot voor woorden. Alsof voetballers geen mensen zijn. Die internationale organisaties, privaat dan nog wel, denken enkel aan centen. Supporters zijn dan ook maar vee. Centen afgeven, pinten drinken en vooral zwijgen.
Genoeg daarover, het is weerzinwekkend!
De Lente zet zich nu volop door met de stijgende temperaturen. Ik hoop alleen dat het niet zorgt voor een stijging van de temperatuur bij de mensen. Geniet van de natuur maar blijf waakzaam wat betreft de veiligheidsmaatregelen.
Morgen in alle vroegte zal ik een toerke maken en daarna genieten in de tuin. Nee, een BBQ is nog niet gepland, Mei is niet zo ver meer af.
