Tempus Fugit

Gisteren tijdens de trip naar Châlons-en-Champagne zag ik dus voor mijn neus een schip het Canal latéral à la Marne opdraaien. Blijkbaar is mijn stapsnelheid ongeveer dezelfde als de vaarsnelheid van het schip. Enkele kilometers verder ben ik iets vlugger bij de sluis. Ik profiteer hiervan om een aantal fotos te nemen. Een goede dag en een praatje met de schipper is vlug gemaakt en au revoir volgt erop.

Hoe het komt weet ik niet maar weer kan ik het schip vlotjes bijhouden en bij de volgende sluis speelt zich hetzelfde scenario af. Nu neem ik wel meer fotos voor de sluis. Als het schip de sluis uitvaart ben ik al op weg en hoor de motor steeds zwakker en zwakker achter me. De erop volgende sluis neem ik een korte rustpauze. Als ik terug wil opstappen ligt de boot al binnen. Ik stap op de schipper af en vraag of ik mee mag varen tot de volgende sluis. Hij denkt even na en knikt van ja. Als de peniche hoog genoeg ligt spring ik aan boord en leg mijn rugzak op dek. De schipper meld me op te passen als we bruggen passeren. Als ik mijn hoed af doe en zeg dat mijn haar al weg is lacht hij. Bij het buitenvaren roept hij me mee naar achteren. Ik doe mijn schoenen en kousen uit, het dek voelt warm aan. Ik blijf in de deuropening staan, de cabine is niet van de grootste en ik wil zeker niet in de weg komen. Hij roept zijn vrouw voor koffie en we maken kennis. Thiry en Rosina kennen elkaar al lang, meer dan vijfentwintig jaar getrouwd. Ze hebben vijf dochters die zoals het vandaag past nog allemaal singel zijn. De oudste is vijfentwintig, de jongste 18. Een dochter studeert in Lyon voor advocat, een andere doet in- en verkoop van plezier jachten. De schipper zijn vader had het varen vaarwel gezegd toen hij 15 jaar oud was. Na zijn studies electriciteit heeft hij kennis gemaakt met Rosina, wiens vader ook schipper was. Zodoende nam hij de boot over tot ze een twaalftal jaren geleden besloten om het schip te verkopen. Dit deden ze voornamelijk om een vaste thuis te hebben voor de kinderen. Vorig jaar waren die kinderen dan allemaal groot genoeg en hebben ze besloten weer te gaan varen. De zelfstandigheid is natuurlijk ook een drijfveer, niet afhankelijk zijn van een baas is belangrijk. Het vervoer over water via de kanalen brengt nog redelijk op.

Aan boord is alles voorzien uiteraard. Ook voor de schipper zijn er veel hulpmiddelen. De gps duidt precies aan waar op het kanaal de boot is, waar de sluizen zijn (met nummer), de naam van de bruggen en omliggende dorpen. Tegenliggers worden tijdig aangegeven met naam zodat contact kan worden genomen tussen de beiden. Ook het navigeren en sturen verlopen automatisch. Met behulp van cameras ziet de computer als het ware vooruit en stuurt bij waar nodig. Ook het invaren van de sluizen gebeurd computer gestuurd. Enkel de vaarsnelheid regelt de schipper. Uiteraard kan hij op elk moment ingrijpen en manueel overnemen. De diepgang van het schip mag niet meer zijn dan 1,8m, daarom vaart hij (nu leeg) onder ballast achteraan. Zo kan hij onder de bruggen met de cabine. De bediening van de sluizen is geautomatiseerd, enkel nog voorrang aangeven is nodig. Aan de hand van de vaarsnelheid heb ik kunnen vaststellen dat mijn stapsnelheid ongeveer rond de 5 km/u ligt. Dat zal wellicht wel iets minderen als ik de heuvels en bergen nader, en dat is overmorgen. Grtjs,