Het is lange tijd geleden dat we, ikzelf en Jan, nog op stap zijn geweest. De andere maten waren ofwel druk bezet ofwel met verlof naar zonniger oorden. Dat laatste kan eigenlijk niet meer worden geschreven want ook hier is het best zonnig te noemen. Voor sommigen wellicht te zonnig en vooral te droog.
De uitstap verliep van Bilzen tot Tongeren, een treinstapper en ook een deel van de streek GR Haspengouw. Wellicht liep het pad ook voor een groot deel samen met de pelgrimsweg naar Compostela. De Via Limburgica begint in Thorn in Nederland, komt in Maaseik Belgisch-Limburg binnen en loopt langs het Nationaal Park Hoge Kempen tot in Tongeren. Achter Tongeren gaat ze over in de Via Monastica, een andere pelgrimsroute.
We passeerden landcommanderij Alden Biesen, een van de meest invloedrijke hoofdkwartieren van de Ridders van de Duitse Orde. De site is omringd door historische tuinparken en unieke hoogstamboomgaarden. Een mooie omzoomde laan bracht ons tot aan de rentmeesterij, tijd voor een koffie.
Na de koffie verlieten we het domein en konden we onze eindbestemming, Tongeren, in de verte zien liggen. Geschatte afstand tussen de 8 à 9 kilometers, volgens de gps precies 8.2 km. Onze route liep niet precies recht door en dus liepen we verder onder een loden zon.
Waar die term lood precies vandaan komt heb ik opgezocht. Het heeft niks vandoen met plomb ofte lood. Wel slaat het op de term loodrecht. In de zomer kan de zon op de middag loodrecht boven ons staan. Vandaar. En laat het nu middag zijn geweest vooraleer we een een rustbankje vonden in de schaduw. Het boterhammetje smaakte er niet minder om, ook het frisse roseetje niet.
Verder zijn we van de alcoholische verleidingen afgebleven, ook aan het domein van Genoels-Elderen. Dit enige wijnkasteel van België ligt tussen Tongeren en Maastricht langs een oude Romeinse heirbaan. Niet per toeval, aangezien de Romeinen reeds wijngaarden hadden in deze streek.
Nadat we nog enkele olifanten en een potvis hadden gespot naderden we de stad der Eburonen. Alvorens het bord Tongeren te passeren liepen we onder de spoorweg door. In die tunnel staat er een prachtige graffiti waarop het leven van een geleidehond wordt uitgebeeld. Het BCG is namelijk ook in Tongeren gevestigd.
Na een korte stop bij Ambiorix togen we richting station. Vandaaruit liep het prima tot Hasselt. De aansluiting stond daar al te wachtin in de vorm van een dubbeldekker, die zou ons naar Antwerpen Berchem brengen. Zou.
Na het vertrekuur stond al een + 41 in het rood. En dat getal verhoogde regelmatig. Dus geen trein! En een aansluiting via Mechelen was een minuutje weg! Gelukkig konden we met een ander, minder modern qua frisse lucht, onze reis verder zetten. De Break MS80 snorde op sommige stroken tegen 135k/u over de sporen.
In Berchem was het weer van dat, de aansluiting naar Sint-Niklaas was just weg. En een drankje kon je enkel nog aan een automaat verkrijgen. Jan heeft met een muntstuk van 2 gegeven zodat deze arme jongen zijn dorst kon lessen. Afijn, het was nog licht toen ik thuis kwam.
Maar dat maakt de dagtocht er niet minder fijn om. Wel goed geslapen, dank zij de opgeslagen zonne-energie.
Grtjs
Hugo
