Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
29-10-2021
De zon schijnt altijd
Beste Lezers,
Deze week wil ik graag verwijzen naar het tijdschrift FLASH van het BCG. Jullie weten dat ik voor het Belgisch Centrum voor Geleidehonden regelmatig reclame maak.
Midden oktober was het zowel de 'Dag van het Zicht' als de 'Dag van de Witte Stok'. Naar aanleiding hiervan stond er een mooi interview met Miranda in Goed Gevoel magazine.
Ik geef het hier graag weer.
Miranda stond aan het begin van haar volwassen leven toen ze volledig blind werd.
Op haar achtste kreeg Miranda (45) het verschrikkelijke vonnis: haar zicht zou blijven afnemen tot ze helemaal niets meer zou kunnen zien. Het licht in haar ogen doofde voorgoed, maar haar levenslust werd sindsdien alleen maar groter.
Ik begrijp dat mensen medelijden hebben met blinden en slechtzienden, maar in mijn geval is dat echt nergens voor nodig. Integendeel zelfs, ik heb soms het gevoel dat ik gelukkiger ben dan veel andere mensen die wel kunnen zien. Dat heeft alles te maken met mijn positieve ingesteldheid. Het leven is wat je er zelf van maakt, en ik sta elke ochtend op met een glimlach. Uiteraard heb ik ook moeilijke periodes gekend. Vooral mijn puberteit was zwaar. Op het moment dat andere jonge meisjes de wereld gingen ontdekken, werd die van mij elke dag kleiner. Ik heb veel verdriet gehad toen mijn ouders me vertelden wat er mij te wachten stond, en zoals elke puber heb ik soms dingen tegen hen gezegd waar ik achteraf spijt van had. Maar ik kreeg dan ook een heel zware klap te verwerken. Het heeft lang geduurd voor de dokters de juiste diagnose aan mijn symptomen konden koppelen. Mijn ouders hadden gemerkt dat ik als peuter soms tegen dingen aanliep. Maar de oogarts kon op dat moment niks afwijkends vaststellen. Het was pas toen ik in de lagere school naar het medisch onderzoek moest dat er alarmbellen afgingen. Daar stelden ze vast dat ik niet voldoende groeide en dat ik aanleg had tot zwaarlijvigheid. Uiteindelijk begonnen de puzzelstukjes in elkaar te passen en kregen mijn ouders op mijn achtste te horen dat ik aan de erfelijke aandoening retinitis pigmentosaÿ lijd, een ziekte die effect heeft op je zicht, maar ook op het functioneren van je nieren en je groei. Er werd onmiddellijk een kuur met groeihormonen opgestart. Zo ben ik uiteindelijk toch nog 1 meter 57 geworden. Zonder die medicatie was dat slechts 1 meter 18 geweest. Dat ik door mijn ziekte iets zwaarder ben dan gemiddeld is natuurlijk niet fijn, maar dat valt in het niets in vergelijking met de oogproblemen die erdoor veroorzaakt worden. Bij mij worden de staafjes en kegeltjes die zich achter het netvlies bevinden niet vernieuwd, zoals dat bij andere mensen wel het geval is. Daardoor is mijn zicht blijven achteruitgaan, tot ik rond mijn twintigste helemaal niks meer zag. Eerst verdween mijn zicht in het midden, maar kon ik nog een klein beetje zien aan de zijkant. Maar langzaamaan is ook mijn zijzicht bijna volledig afgenomen. Momenteel kan ik alleen nog licht en donker van elkaar onderscheiden, al bestaat de kans dat ook dat nog zal verdwijnen.
Eenmalige make-up
Ik heb zo lang mogelijk les gevolgd in het reguliere onderwijs, maar toen ik veertien was ben ik overgestapt naar een gespecialiseerde school in Woluwe. Daar werd ik voorbereid op het moment dat ik niks meer zou kunnen
zien. Ik leerde er met een stok lopen, het openbaar vervoer nemen en zelfstandig zijn. Die witte stok is echter nooit iets voor mij geweest. Als jong meisje ben je nog heel erg bezig met wat anderen van je denken. Ik schaamde
mij voor mijn stok, dus zolang ik hem niet echt nodig had, verstopte ik hem in mijn rugzak. Ik vond het ook heel onhandig om op straat obstakels zoals fietsen en vuilnisbakken te moeten vermijden. Het ergert mij mateloos dat mensen er niet bij stilstaan dat de blindentegels op de stoep wel degelijk hun nut hebben, en dat ze zomaar hun elektrische steps in het midden van het voetpad parkeren. Zodra het kon heb ik dan ook een aanvraag ingediend voor een blindengeleidehond. Niet iedereen komt daarvoor in aanmerking omdat het verschrikkelijk duur is om die dieren op te leiden, maar gelukkig kon ik aantonen dat ik zelfstandig mijn plan kan trekken en was mijn oriëntatievermogen goed genoeg. Mijn hond Polly is mijn steun en toeverlaat. Met haar in de buurt voel ik mij overal veilig, zelfs ÿs avonds laat alleen op straat. Ondertussen trek ik me niets meer aan van wat mensen denken. Ik weet dat ze nog steeds naar mij staren, maar dat zie ik toch niet. Ook met mijn uiterlijk ben ik totaal niet bezig. Ik laat de kapster altijd zelf kiezen wat ze met mijn haar doet, zolang het maar praktisch is. Uit comfort draag ik nooit hoge hakken, en rokjes en kleedjes zijn ook niet aan mij besteed, tenzij ik naar een feestje moet. Als ik nieuwe kleren nodig heb, ga ik winkelen met mijn mama. Zij somt dan alles op wat er in de rekken hangt en omschrijft hoe het eruitziet. Ik kies kleren op basis van haar aanbevelingen. Het belangrijkste is dat ik mij er goed in voel. Ik heb mij in heel mijn leven één keer laten schminken, op de dag van mijn trouwfeest. Die make-up op mijn gezicht voelde heel onwennig. Ik deed het vooral omdat het zo hoort op je huwelijk, en omdat ik er mooi wilde uitzien voor de gasten op het feest. Maar waarom zou ik het nog eens doen? Mijn man Pieter houdt van mij zoals ik ben. Voor hem hoef ik me niet op te maken.
Blind getrouwd
Pieter is mijn rots in de branding. Hij is op mijn pad gekomen toen ik twintig was. Ik ben dus nooit bang geweest dat ik de liefde niet zou vinden. Die kwam er vanzelf toen we elkaar leerden kennen op een vakantie voor blinden en slechtzienden in de Zwitserse bergen. Pieters mama kreeg de kattenziekte (toxoplasmose) tijdens haar zwangerschap, waardoor hij enkel nog van heel dichtbij kan zien, maar hij kan wel nog kleuren onderscheiden. Tijdens de wandelingen op die vakantie in Zwitserland droeg ik altijd een rode pet. Hij gebruikte mijn pet als ijkpunt, en zo raakten we aan de praat. Onze liefde is heel puur omdat het uiterlijk bij ons geen enkele rol speelt. Wij zijn echt gevallen voor elkaars persoonlijkheid. Ik heb een vrij hevig karakter. Bij mij moet alles vooruitgaan, terwijl Pieter de kalmte zelve is. Hij heeft rust in mijn leven gebracht. We vullen elkaar perfect aan. De eerste drie jaar van onze relatie pendelden we tussen mijn woonplaats Temse en zijn huis in Kortrijk, maar in 1999 zijn we gaan samenwonen. Vier jaar later zijn we getrouwd. Nu wonen we samen in Temse, in de buurt van mijn ouders. Mijn mama is een grote hulp voor ons, maar we proberen ons zo veel mogelijk te behelpen met ons tweetjes. We hebben wel een poetsvrouw en een gezinshulp, die komt strijken en helpt met koken en boodschappen doen. Verder doen we alles zelf. Pieter en ik zijn op elkaar aangewezen, want we hebben vrij snel beslist om geen kinderen te krijgen. Natuurlijk is dat geen makkelijke keuze geweest. Toch heb ik niet het gevoel dat ik door mijn ziekte veel heb moeten opgeven. Wij leven als koppel een heel rijk en gevuld leven en geven op een andere manier zin aan onze dagen. Daarvoor gaan we heel actief op zoek naar sociale activiteiten. We doen allebei vrijwilligerswerk in een woonzorgcentrum, waar Pieter helpt met de voorbereidingen in de refter en ik met de bewoners ga babbelen. Het gevoel iets te kunnen betekenen voor anderen geeft enorm veel voldoening. Daarnaast zijn we ook heel sportief en gaan we wekelijks wandelen, zwemmen en fietsen. Daarvoor kunnen we terecht in een instelling voor blinden en slechtzienden, waar we ook veel vrienden hebben. Aan sociaal contact hebben wij dus absoluut geen gebrek. Pieter is zelfs politiek geëngageerd hier in Temse. We vinden het ook belangrijk om om te gaan met mensen die wel kunnen zien, zodat onze wereld niet te klein wordt. Om die reden proberen we ook geregeld op vakantie te gaan naar Spanje. We zoeken dan een hotel dat dicht bij het strand ligt en waar Polly welkom is. Op de luchthaven en in het vliegtuig krijgen we assistentie, maar eens ter plaatse gedragen we ons net zoals de andere toeristen. Zo boeken we ook elke keer minstens één excursie. Op onze laatste vakantie zijn we bijvoorbeeld met een catamaran gaan varen om dolfijnen te spotten. Dat klinkt misschien raar voor een buitenstaander omdat wij die dolfijnen uiteraard niet kunnen zien, maar voor ons is het een manier om onze horizon te verbreden.
Eeuwig jonge ouders
Ik zou liegen als ik zei dat het altijd gemakkelijk is om blind te zijn en dat er geen dingen zijn die ik mis in mijn leven. Soms snak ik ernaar om net zoals andere mensen op mijn fiets te springen en te kunnen vertrekken zonder dat ik daarbij de hulp van iemand anders nodig heb. Ik had heel graag met een auto of een motor leren rijden, maar dat is nu eenmaal geen optie. Ik mis de vrijheid die andere mensen wel hebben. Ik ben heel trots en hou er niet van om betutteld te worden. Ook kleine dingen die voor andere mensen heel vanzelfsprekend zijn, zijn voor mij allesbehalve evident. Ergens binnenkomen waar ik niemand ken, is bijvoorbeeld een grote uitdaging. Ik vind het vervelend als mensen mij begroeten zonder zichzelf voor te stellen. Ze staan er niet bij stil dat ik niet weet wie zij zijn. Ik val anderen niet graag lastig met mijn beperking, maar soms heb ik nu eenmaal geen keuze. Twee jaar geleden ben ik in het station gestruikeld toen ik merkte dat ik op het verkeerde perron stond en me moest haasten om mijn trein te halen. Ik had mijn enkel gebroken en kon niet meer bewegen. Voorbijgangers hebben toen de ambulance gebeld. Na de drie maanden recuperatie heb ik het een tijdje moeilijk gehad om opnieuw alleen de trein te nemen. Gelukkig ben ik van nature geen angstig persoon, en hebben mijn ouders me altijd gestimuleerd om zelfstandig te zijn. Ik ben hen daar heel erg dankbaar voor, want ik merk om me heen dat veel blinden door hun omgeving overbeschermd worden. Ik had nooit gestaan waar ik nu sta als mijn ouders mij destijds als jong meisje niet hadden geleerd om mijn plan te trekken. Ik prijs me gelukkig dat ik de eerste jaren van mijn leven nog genoeg heb kunnen zien om me een beeld te vormen van de wereld om me heen. In tegenstelling tot veel lotgenoten weet ik wat kleuren zijn, en kan ik me perfect voorstellen hoe een auto en een boom eruitzien. Ik heb ook nog een heel duidelijk beeld van mijn ouders. Ik zal me hen steeds herinneren zoals ze eruitzagen toen ze jong waren. In mijn ogen worden ze nooit oud. Het is niet altijd makkelijk geweest om mijn ziekte te aanvaarden, maar ik leef van dag tot dag en ik trek me op aan de herinneringen die ik heb. Als de zon schijnt voel ik haar zachte, gele gloed en weet ik dat de wereld warm en fleurig is. Mijn fantasie helpt mij om het leven mooier te maken.
Bron Goed Gevoel 20210915 - Tekst door Ans Vroom Met dank aan vzw de Markgrave.
De herfst wil maar niet volop doorbreken. De bladeren willen nog niet allemaal vallen en ondanks de korte depressie van vorige week liep de temperatuur weeral behoorlijk op. Koude nachten zijn er ook al eens, een verwittiging om wat kan vervriezen klaar te maken voor de koude en donkere weken. Want die zijn onafwendbaar. Zeker nu we volgend weekend de klok alweer een uurtje mogen vervroegen. (drie wordt twee uur)
Daarom worden de resterende zonnige momenten te baat genomen om buiten te zijn.
Voor woensdag ll. waren de voorspellingen niet rooskleuring. Maar goed, met wat regenkleding en goed humeur werd de voettocht om plasma te doneren aangevat. En wonder boven wonder, pas bij het betreden aan het stationsplein te Sint-Niklaas voelde ik enige druppeltjes. Blijkbaar had het dan op menig plaats wel een flinke plensbui gedaan. Zelf heb ik er daar niks van gemerkt, integendeel. Met de wind meestal in de rug, kwam in Vrasene de zon me zelfs begeleiden.
Het was alweer leuk om het boterhammeke op het terras voor de kerk te kunnen eten. En een Palm, geloof het of niet, kost er maar 2€.
Op de terugweg liep ik in Nieuwkerken vast op een hoop afbraak gruis. Blijkbaar is de wegel gewoon afgesloten tijdens de aanleg van het industrie terrein naast het MIWA park. Na het gebruikelijke geklauter, net niet in de beek schuiven en verspringen, geraakte ik toch in de Anthonis de Jonghestraat om dan verder via Heihoek toch de Jagersdreef te kunnen bereiken. Dat ik daarvoor een stukje privé terrein moest betreden vond ik niet erg, enkel zand en modder waren mijn deel.
De laatste veertien dagen wordt ik wel met de neus op de dood gedrukt. Zes mensen uit je nabije omgeving die wegvallen, zetten je op scherp. Niet in paniek, het einde is toch onvermijdelijk.
Je zou kunnen stellen dat in deze de herfst wel degelijk is ingezet. Het maakt, contradictorisch, wel dat je meer van de natuur kan genieten. De Schelde, de getijden, de polder, het beerhuisje, de zon, wind en de regen, het zal er langer zijn dan ikzelf.
Maar dat geeft niet. Ook de herfst is mooi.
Volgende maandag zit ik al aan elf, bij leven en welzijn.
Bingo, de eerste maal dat ik dit spel ga spelen. Zijn we al zover gevorderd?
Het lijkt me wel eens leuk, zeker nu de SPEF voor het eerst sinds lang samenkomt. Sport, Spel en Feest is de vriendenkring van de brandweervrienden uit Kruibeke. Tijdens de lock-down, bij nieuwjaar of pasen mochten we al een kaartje of zelfs een geschenkje ontvangen. Zo bleef het contact enigszins behouden. Maar vandaag is er BBQ en aansluitend een gezellig samenzijn.
De samenkomst met Op Stoapel via de filmavond, gepland eind deze maand komt te vervallen. Wegens technische problemen was het nipt om alles in orde te krijgen. Daarom beter geen voorstelling dan eentje die Op Stoapel in verlegenheid zou brengen. Er is al een ander tijdstip voorzien, eind Februari of begin maart. Nog een beetje wachten dus om die prachtige filmfragmenten en powerpoint te kunnen bewonderen.
Deze week enkele maquetten op AC De Zaat gaan herstellen samen met de Mack.
De Prins Laurant vaart weer recht, een schip zonder roer is geen zicht hé. En de Kemira Gas heeft weer alle deuren op dek gesloten.
Donderdag laatstleden er eindelijk nog eens op uitgetrokken met enkele stapmaten. In en om Berlaar had Jan een toerke uitgestippeld van zo een 22 kilometer, goed om de nieuwe stapschoenen in te lopen. Alhoewel ik bijna nooit last heb met nieuwe attributen van een heilige.
Ook Marc was van de partij, Michel was bezig tuinmeubelen in elkaar te knutselen en de Ronny trok er met zijne camper op uit. Hij wou ervan profiteren nu zijn eega voor enkele dagen met de vriendinnen op stap was.
Daar ik zeker rond 17u thuis moest zijn wegens biljart verplichtingen heb ik samen met Jan de auto genomen. Het was lang geleden dat ik nog in de morgen spits had vertoeft. Het moet gezegd en geschreven, door niet meer dagelijks deel te nemen aan het verkeer heb ik de indruk dat het er op die enkele jaren nog agressiever aan toe gaat. Wellicht heeft dit ook wel iets te maken met het ouder worden. En het is opvallend hoeveel er op de mobiele telefoons wordt gekeken, gebeld en waarschijnlijk ook al gewerkt. Een aanrijding even voor Puurs zorgde al voor een eerste bottleneck. Die vertragingen voor Mechelen zijn gekend, maar heel veel tijd verlies ja daar niet mee. Alleen soms ergernis omdat bepaalde personen op die tweevaksbaan weigeren om een links afslaand voertuig even voorrang te geven.
Nog geleerd vandaag:
Hollandsche Melkkoeien en Veerzen werden in Berlaar geïmporteerd. Blijkbaar met succes want de beenhouwerij is er nog steeds.
De Grote Nete kronkelt en slingert enorm maar brengt nog altijd voldoende zand naar de Schelde. Aan een brug worden vier maar per jaar metingen verricht. Aan de hand van die metingen op alle rivieren van het Scheldebekken wordt bepaald hoeveel zand er moeten worden gebaggerd op de Westerschelde.
Dat een volautomatische koeienstal de plaats inneemt van een kleine akker en voorzien is van vele ventilatoren. Of de stroom voor die toestellen geleverd word door zonnepanelen kon niet waargenomen worden.
En tot slot konden we vaststellen dat in Berlaar er nog geld is om de kerk volledig, binnen en buiten, te restaureren.
Het was best nog een aangename dag en mooie wandeling. In het voormalig station van Berlaar konden we nog genieten van een biertje alvorens aan het biljart seizoen te beginnen. (mijn eerste match in het vrijspel is winnend afgesloten)
De voorbije week ben ik op woensdag in de regen om nieuwe stapschoenen gegaan. Eens in Hamme in de Berghut aangekomen bleek mijn regenkledij niet meer zo tiptop in orde te zijn. Miezeren is nog geen probleem, de slagregen en de wind blijken de kledij ietwat doorlaatbaar te maken. Het viel nog mee, ik zou toch de bus terug nemen. Alleen, dat mondmasker was ik vergeten.
Er is nog geen tijd gevonden om die schoenen goed in te lopen maar de eerste kilometers voelden al goed aan. Hup naar volgende tocht, waarschijnlijk een plasma wandeling. Ineens de beuk erin.
De beuk erin (Bram Vermeulen) is ook gebeurd op het weekend in Zeeland ofte Land in Zee. Met de ouder vereniging De Nauwe Band zijn we op weekend geweest in Goes.
Op vrijdag was er, voor de vroege vogels, de gebruikelijke verkenning van de stad en zijn idyllisch haventje. Zaterdag stond een bezoek aan het mosselcentrum van de wereld op het programma. Na de middag volgde dan een boottocht met uitleg over de Oosterschelde en zijn verkaveld mosselveld.
Des avonds was er dan de bijna klassieke muziekquiz. En die stond in het teken van de Nederlandstalige muziek. En het moet gezegd, er zijn er nogal wat, Nederlandstalige muziek hits. En het moet ook gezegd, velen onder ons zijn nog goed bekend met die nummers, zeker aan het aantal decibels te horen bij enkele liedjes. De quizmaster was zo attent om de geluidsknop open te houden als de hele meute uit volle borst stond te kweeelen. De aanwezige Zeeuws Vlamingen van de keuken en bediening stonden met open mond te kijken naar die gewone Vlaamse ambiance'.
Op zondag stond een bezoek aan een bijzonder museum gepland. Het Watersnoodmuseum aan de -Weg van de Buitenlandse Pers 5-, te Ouwerkerk. Door gebrek aan tijd, zeker voor mij, staat een nieuw bezoekje op de bucketlist (om ook eens een hip modewoord te gebruiken).
De watersnoodramp van 1 februari 1953 zette grote delen Zuidwest Nederland onder water. Bijna 100 dijken braken, wat 1836 mensen het leven kostte, er kwam 200.000 hectare land onder water te staan, er verdronken duizenden dieren en vele huizen en gebouwen werden beschadigd of verwoest.
Het Watersnoodmuseum is gevestigd in de enorme caissons die zijn gebruikt voor het sluiten van het laatste dijkgat bij Ouwerkerk. Het museum ligt in een bijzonder Krekengebied, dat gevormd is door de ramp.
'Het water blijft komen. Vechten tegen de vloed van morgen'
In de vierde caisson van het Watersnoodmuseum wordt in de tentoonstelling de ramp van 1953 als beginpunt genomen, om te kijken hoe watersnoden zich in het heden en de toekomst kunnen ontwikkelen. Dagelijks werken vele honderden mensen om ons land droog te houden. Maar hoe gaat het in andere landen?
In ons landje, en zeker Vlaanderen, wordt het water via hogedruk leidingen van lager gelegen woongebieden naar de rivieren of zuivering stations gepompt. Zijn er scenarios voorzien om bij algemene stroom uitval, na enkele dagen hevige regenval, te kunnen ingrijpen. Of zullen velen verzuipen om dan te verklaren dat het uitzonderlijk is.
Het is toch in-treurig dat het in België, en ook in Vlaanderen, niet lukt om over een nationaal thema een consensus te vinden voor de oprichting van een nationaal museum over één onderwerp. Ik denk dan aan een museum over de scheepvaart in (België) Vlaanderen. Altijd komt er ergens een ego bovendrijven die het blokkeert. Om over de politiek nog te zwijgen. Die smijten liever geld weg aan deel projectjes van een politiek vriendje.
Gelukkig is de procedure om de Boelwerfkraan te declasseren als erkend erfgoed gestart. Als er geen bezwaren meer komen, zou binnen enkele maanden de gemeente Temse zelf de nodige beslissingen kunnen nemen ter conservatie of meer. Hopen maar.
Zie link hierna: https://www.watererfgoed.be/droogdokkensite-antwerpen/
Vers van de pers, zonder het halfrond te verlaten, het proces Sander Dia.
Ik zou geen advocaat meer willen zijn als ik mijn verdediging zou moeten bouwen op het beschuldigen, of op zijn minst verdacht maken van spoedartsen. Ergo is dat, als er bakzeil wordt gehaald, men hamert op het feit dat de daders jonge mensen zijn die onwetend zijn. Jaja, een blikje visolie kan ik ook wel aan. En in mijn jeugd, zonder unief te hebben gevolgd, kon ik al zien wat nog wel kon of niet.
Maar hier gaat het over meerderjarigen, met al enkele jaren hogere studies achter de rug, die nog heel puberale of zelfs zwak begaafde impulsen vertonen. En dat zou dan de toekomst van onze samenleving moeten worden!
Waar gaat het naartoe? Vorige week was het Goes, deze week zal het iets minder ver worden: Thuis.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Noot:
1 - Over het voetbal valt niks meer te zeggen. Of toch: Professionele Bedriegers!
2 - Over noten: dit jaar zal de oogst dik tegenvallen. De meeste komen niet uit de bolster of zijn te nat en al verrot.
3 - Over Op Stoapel: Het archief wordt na de museum periode terug op orde gebracht en verder geïnventariseerd.
Waar gaat het naartoe? Die Russen zitten overal. Van het Pentagon tot in Brussel, voor die lui is het maar een mail. Het rode gevaar is realiteit geworden. Als het maar niet overslaat op die Rode Duivels. Dat die gasten gaan zeuren over terugbetaling van te veel betaalde RMZ. Om maar te zwijgen over de portret rechten en de video games. Of erger, gewoon belastingen betalen.
Maar ja, als zelfs de super schat rijke mensen voor zichzelf het recht op eisen om de staat, en dus de gemeenschap, te bedriegen, tja, waarom zouden simpele rijken het dan niet doen. En waarom zouden de parlementariërs dan 5% inleveren.
Voor beide groepen is de moraliteit zodanig laag dat bedriegen geen bedriegen meer is. Ik heb soms de indruk dat we terug gaan naar het feodale systeem. Sorry voor de rooien, de strijd van hun voorgangers heeft niet het beoogde resultaat opgeleverd. (met uitzondering voor hen die het zelf hebben gezocht en hun rijkdom hebben verbrand)
Gelukkig is daar nog zo nen toffe tiep. Gorbatsov lijkt er niks bij. Die zou nog zelfs geen pijplijn hebben kunnen aanleggen.
Om maar te zeggen, een gewoon persconferentietje van dien typ en de crisis over de gasvoorraden is opgelost.
Waar gaan we naartoe. Naar Goes zou ik zeggen. Maar meer daarover volgende week.
Grtjs
Hugo Peregrinus
Oja, de pandorapapers hebben nog iets onthult: Den typ heeft ook een buitenechtelijke dochter wiens moeder het van poetsvrouw tot zakenvrouw met een immens vastgoed imperium heeft euh ... geschopt.
Gisteren heb ik weg-om 10 van 12 gelopen. Lopen in de betekenis van wandelen. Het echte snel lopen zit er niet meer in. Snel wandelen ook niet. Er zijn van die dagen dat het minder goed loopt. Gisteren was zo een dag met het gevoel dat het niet vooruitgaat. Loom, inspanningen moeten doen om die ene voet voor die andere te zetten en al vlug het gevoel van vermoeidheid. Niet dat het iets nieuw is want na enkele kilometerkes gaat het over. Of toch meestal. Gisteren was het echter tot het eind sleuren en trekken. En doodmoe terug thuis. Of lag de oorzaak meer in het genieten van de dag ervoor. Auchentoshan is heel lekker.
Vermoedelijk speelt het feit mee dat ik andere schoenen heb gedragen. De vertrouwde Hanwag zijn op, de zool is al een keer vervangen. De Boslandtrail was het laatste wapenfeit van dit schoeisel. Door coronake kleven ze al een jaar langer aan mijn voeten. Volgende week ga ik naar de Berghut in Hamme en breng mee: Hanwag schoenmaat 42.
De ommegang rond Temse verliep in een ander weertype, de herfst is volop losgebarsten. Af en toe een beetje regen, veel wind en op de weg veel bladeren, zijn het resultaat.
Nog veel op de grond: de mondmaskers. Sinds het uitbreken van de Covic-19 pandemie is dit het nieuwe zwerfvuil. Hoewel!
Op onverwachte plaatsen duiken het laatste jaar de steps op. Eerst denk je dat het een vergeten exemplaar is. Het probleem duikt niet alleen in de dorpskern op, ook op den buiten zie je ze. Geleend en te ver gereden? De verhuur maatschappijen zullen er toch al vele missen, denk ik dan. En brengt dat nog op? In ieder geval is het weer een teken van onze afval maatschappij. Jammer.
Zeker jammer is dat, een industrietak waarin veel geld omgaat, alweer met de mantel der subsidies wordt gedekt. Hoe is en blijft het in godsnaam mogelijk dat werknemers meer belastingen betalen dan de groot verdieners in het voetbal en hun werkgevers. Net zoiets als de BTW op elektriciteit, die is evenveel als deze op kaviaar of champagne. Alsof deze laatste twee onontbeerlijk zijn om te overleven.
België is een ingewikkeld land op bestuurlijk vlak. Soms verdenk ik de politieke partijen ervan om dit graag zo te houden. Zo kan men alle problemen afschuiven op het systeem. Bram Vermeulen zaliger heeft er een liedje over geschreven.
Politiek
Als ik niet kijk
Heb ik het niet gezien
Heb ik het niet gezien
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik kijk niet
Als ik niet praat
Heb ik het niet gezegd
Heb ik het niet gezegd
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik praat niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Als ik niet lees
Weet ik het niet
Weet ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik lees niets
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Als ik niet luister
Hoor ik het niet
Hoor ik het niet
Wist ik er niets van
Kunnen ze mij niets maken
Dus ik luister niet
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Politiek, politiek
Ik ben er niet, ik ken ze niet
Politiek, politiek
Ik kijk niet en ik zeg niets
Ik praat niet en ik zeg niets
Ik luister niet en ik hoor niets
Goed weekend
Hugo Peregrinus
Nota: Het fietspad versmalt op de brug over de snelweg in de Hoogkamerstraat. Afblijven van de brug omdat het van een ander departement is? De Belgische logiaca?
