|
Beste Lezers,
Als je op tijd gaat slapen ben je meestal ook vroeg wakker. Vijf uur was iets te vroeg, vanaf zessen kon het wel al. Het ontbijt is pas om acht uur, dus kan ik nog even iets vertellen over het klooster.
Er is voor het eerst sprake van een klooster in de 9e eeuw. Dit was dan op de plaats die nu Bourg-St-Pierre wordt genoemd. Saracenen hebben het rond 940 verwoest. Een goede honderd jaar later vond de aartsdiaken van Aosta het welletjes dat hij regelmatig beroofde reizigers zag. Daarop richtte hij een hospice in op de pas zelf.
Het toevluchtsoord droeg eerst de naam van Sint-Nicolaas. Later, rond 1125, staat in een document de naam van Sint-Bernardus vermeld. Waarom het klooster nu in Zwitserland ligt komt omdat het door St-Bernard onder de verantwoordelijkheid werd geplaatst van de bisschop van Sion.
De hond genoemd naar de oprichter van het hospice heb ik er niet gezien. Men vermeld pas de
St-Bernardhond in 1709. Het ras spruit voort uit de dieren die eerst als waakhonden naar boven werden gehaald. Vanwege hun goede reukzin werden ze later speciaal gekweekt om mensen in de sneeuw op te sporen. Of ze ook een vaatje rond hun nek droegen is waarschijnlijk aan de verbeelding toe te schrijven.
Twee schilderijen, daterend uit 1690, van ene Salvatore Rosa beelden dit soort honden af.
In de zomermaanden kan je de St-Bernard hond nog zien op de pas, meer als toeristische attractie. Een stichting gevestigd in Martigny (Barry? Opgericht in 2004) houd het ras in stand.
Een laatste redding door een St-Bernard hond heeft plaats gevonden in 1955.
Heden ten dage is het Hospice een goed draaiende onderneming te noemen. Ik heb een viertal paters geteld. Wel zijn er een veertigtal mede paters die verdeeld zijn over de verschillende parochies en het Hospice van Sion. Hun congregatie heet voluit: Les congrégation des Chanoines du Grand-Saint-Bernard.
Het zijn vooral de werknemers die de boel draaiende houden. Een dertigtal mensen verdienen er hun boterham, in de zomer maanden kan dit nog oplopen met een aantal vrijwilligers. De kok is nu een Italiaan die zes maanden elke dag zijn kunsten kan tonen (met hulp uiteraard). Daarna is zijn jaar goed zei hij.
Langs de Zwitserse kant is de baan bijna het jaar rond vrij van sneeuw. (Daarvoor moet er wel regelmatig geruimd worden, ook de sneeuw van de zijkant wordt verwijderd met een kraan. Daarna komt de ruimer die alles vermorzeld en naar beneden spuit.) Dat trekt dan weer veel toeristen aan. Ook verblijven meerdere mensen voor een tijdje in het klooster, je kan een kamer huren, alleen of voor een gezin of groep.
Er zijn twee grote gebouwen waarin vijfentwintig kamers zijn ondergebracht. De kamers voor pelgrims tellen wel acht bedden. Het sanitair is modern net zoals de rest van de inrichting van de gebouwen . Enkel de muren, met een dikte van een meter, kan men niet aanpassen.
Ook de crypte, waar de kapel voor de bezinning zich bevindt, is modern te noemen. De verlichting bestaat uit sterren met hier en daar een goed gerichte spot. Tijdens het bijwonen van de vespers werden na de gebeden en het evangelie de spotjes geminderd en kwamen het kruisbeeld en de pelgrim speciaal in beeld. Tijdens de bezinning heb ik meer dan een half uur niet bewogen. Enkel de mede pater, die de rituelen zoals het wierook aansteken uitvoerde, heeft ook niet bewogen.
Grtjs,
Hugo Pellegrino
Fotos: Goede morgen; De bel; Salon; Gang; Museum vol schatten; Schilderij met St-Bernard; Kapel met prachtig houtsnijwerk; Bezinningsruimte; De pelgrim.
|
