|
Beste Lezers,
Zoals vanmorgen al gemeld kon ik niet voor acht uur gaan ontbijten. Zelfs om kwart na keek mevrouw nog even naar de klok. Voor de rest viel het ontbijt wel degelijk mee, voldoende brood en konfituur, een kan koffie en een kan melk. En als extra nog een zoete koek/taart. Voldoende om de middag te halen.
Of het zicht op de goede morgen foto de bergen van het Paradiso zijn weet ik niet, wellicht is de hoogste die je kan zien vanuit Aosto de Pere Laurant. Praktisch de ganse dag lagen alle omringende bergen onder een wolkendek, beneden in het dal scheen de zon en was het een goede 22°C.
Aosta is een stad rijk aan geschiedenis. Het amphitheater, de Augustus poort en de Romeinse brug zijn enkele blikvangers. Ik ben ook even binnen geweest in het regionaal museum dat is gewijd aan het erfgoed van de Romeinen. Heb er geleerd waarom de amphoren een punt hadden.
Het eerste wat me opviel toen ik de oude stad binnenkwam was de Fondation Barry, je weet nog wel die vereniging die het hondenras van de Grand Saint Bernard in stand houd.
Aosta is een autonome regio en provincie. De kleinste regio van het land en de enige die slechts uit één provincie bestaat. Door het dal loopt de rivier Dora Baltea. Zijn water en van al zijn zijrivieren stroomt naar de PO.
Eens door de poort van Augustus en de Romeinse brug over rustig naar omhoog. Een dame sprak me aan. Ze was zelf pelgrim geweest, naar Compostela en een tweede maal naar het einde van de wereld. Die tweede tocht kon ze nooit meer vergeten, Galicië had zijn naam eer aangedaan, het had dan ook tien dagen aan een stuk geregend. Na nog wat wetenswaardigheden en ervaringen te hebben uitgewisseld kon ik na een tiental minuten mijn tocht verder zetten. Toch altijd wel leuk om eens een praatje te kunnen maken.
In een klein winkeltje stond een man voor mij die petatten nodig had. Hij sprak in het Frans, dus ik sprak ook Frans tegen de winkeldame, want ik mocht voorgaan van de Parijse gentleman. Toen hij vernam dat ik van België kwam begon hij over Jacques Brel, de beste zanger ooit. Ik beaamde dat en zei dat hij in Gent geboren was (eigenlijk Schaarbeek). Ja antwoorde hij, tis een Vlaming. En toen begon hij te zingen van Marieke. Geestig toch!
Een Nederlands koppel dat langs de kant van de weg zat was vrijdag morgen de pas overgestoken en konden door de galerie, die gisteren volledig verdwenen was, en een beetje sneeuw Italië bereiken. Zo zie je hoe vlug het weer op dergelijke hoogte kan omslaan.
Enkele uurtjes later hoor ik een vreemd geschreeuw. Ik denk aan een soort papegaai die is gaan vliegen. Opnieuw hoor ik dit geluid, nu dichter bij me en blijf staan. Ik spreek tegen het beestje van kom laat je maar eens zien als ineens een kopje van een reeën jong boven de betonnen rand van een open waterleiding komt. Ik wil in actie schieten als ook de voorpoten op het droge geraken en uiteindelijk het dier op zijn zij rolt en recht komt. Ocharme het jonge beestje, het stond te trillen op zijn pootjes. Het vluchtte helemaal niet weg, het kon amper staan. Ik naderde voorzichtig en kon het waarlijk over zijn hoofd en lichaam wrijven. Toen ik het rustig naar de overkant dirigeerde kwam er een zeldzame auto aangereden. Ik deed teken om te vertragen. De dame achter het stuur stopte en zette haar motor af. Toen nam ze haar fleece en droogde het dier. Het rillen minderde wel niet maar traag ging het beestje naar de graskant. Hopelijk is het door de zonnewarmte gered geworden. Betonnen kanalen en beken, niks voor reeën!
Ik bleef dus maar stappen tot in Châtillon waar ik tegen zevenen mijn locatie voor deze nacht heb gevonden.
Ook terug gevonden zijn Gabriella en Giuseppe, zij verblijven bij de Franseskanen. Wel zijn we samen gaan eten, soort kaasfondue en daarna nog een salade. Een pint bier heeft ook gesmaakt, Belgisch Maes Pils!
Grtjs
Hugo Pellegrino
Fotos: Drugshonden? Volgens Amerikanen wel; Aoste ten tijde van Augustus; Het oude theater; Poort en brug in één lijn; Ex-pelgrim; Aoste al ver achter me; Gered door mijn stem; Naar rechts.
|
