Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
16-04-2023
Nieuwe Kazerne
Beste Lezers,
In Primeur: de in gebruik name van de nieuwe brandweer kazerne van Kruibeke.
Na enkele jaren in een voorlopige hal te zijn ondergebracht is vandaag de nieuwe kazerne officieus in gebruik genomen.
De brandweer wagens verlieten één na één de voorlopige barak en na een toerke rond de kerk werden ze verwelkomd in hun nagelnieuwe onderkomen.
De laatste weken werd er door de vrijwillige brandweerlieden al heel wat werk verricht voor het overbrengen van het vele materieel en kledij. De officiële opening, met de nodige personaliteiten, is voorzien voor 10 juni e.k. De volgende dag, zondag 11 juni is het open deur. Noteer alvast deze datum in uw agenda, het zal de moeite waard zijn.
Vandaag was er ook, voor allen, het officiële afscheid van de polyvalente zaal. Niet alleen werd hier les gegeven aan oud en jong o.a. de jeugd brandweer, in deze zaal werd menig Barbara feest gehouden, overleg gepleegd, een kaartje gelegd, af en toe door gezakt maar vooral een korps gesmeed. En dat mag er nog steeds zijn. De goede sfeer en de bereidheid om elkaar te helpen is fenomenaal. (dat laatste woord hoor je regelmatig bij de koers verslaggeving door J DC) Maar dat woord is niet zomaar geschreven, dat is ook gemeend. Bijzonder hoe dit korps binnen de regio structuur zijn eigenheid behoud en vooral paraat blijft. Met vrijwilligers! Hoedje af!
Genoeg gestoeft.
De toekomst van deze gemeenschap is verzekerd, de jongste generatie is al aanwezig en zoals ik kan vaststellen zijn er weer jonge brandweer lieden op komst. Goe bezig,
Deze week zijn Agnes en mezelf een dagje lid geweest van het Festivel team.
Op donderdag waren we als vrijwilliger behulpzaam bij het begeleiden van de minder validen op FestiSpecials. Dit is een goed gevulde namiddag voor mensen met een beperking. Dat laatste kan van alles zijn.
Er waren duizend mensen ingeschreven en ze kwamen van einde en verre.
Er zijn weinig events voor deze mensen, vandaar de talrijke opkomst. Wat me vooral opviel was het enthousiasme van de deelnemers én de begeleiders. Want geloof me, het is een hele opgave om een aantal van die mensen in een busje te krijgen en ze kalm te houden. Eens uitgestapt, soms verdeeld over verschillende busjes en personenwagens, is het zaak om ze niet uit het oog te verliezen.
Het geduld en de enorme rust van de begeleiders is bijzonder. Hoe ze het veelvoud aan handelingen, om een rolstoel in en uit een bus krijgen, al die vele gordels en spanbanden checken en steeds opnieuw precies uitvoeren.
Ondertussen blijven ze goed gehumeurd hun kleine en grote kinderen de volle aandacht geven, ik zou bijna van liefde durven te spreken. Opvallend ook is dat de meerderheid van deze begeleiders vrouwen zijn.
Het festival zelf is gratis en de consumpties zijn aan sterk verlaagde prijzen.
Een begeleidster stelt het als volgt: Er mogen meer events zoals dit zijn. Alle aanwezigen kunnen hier zichzelf zijn, dat is prettig op zien.
De lach op het gezicht van de vele dansers, met of zonder rolstoel, is prachtig. En natuurlijk het live optreden is buitengewoon. Of je wel of niet van het genre houdt is absoluut van ondergeschikt belang. Het enthousiasme van de personen op de ruimte voor het podium is aanstekelijk.
Zowel de mij onbekende Yves Segers als de alom bekende Sam Gooris brachten schwung en ambiance, het kot was een kolkende bende. Hier en daar zat er nog eentje zichzelf te wezen, iedereen kan er genieten op zijn eigen manier.
Eentje zal ik niet vergeten.
Een groepje stond nog aan de uitgang te wachten, enkele groepsleden moesten nog toekomen. En eentje, een beer van een vent, stond daar voor zich uit te staren. Met zijn handen voor zijn ogen zei hij dat hij het niet afkon. Tja, hij zou niet mee binnen gaan. De begeleidster verklaarde me dat het pas enkele weken geleden af was met zijn lief. En een ander meisje zag hem niet staan. En toeval, beide dames bleken daar aanwezig te zijn.
Ik zei de dame om maar naar binnen te gaan met de groep, ik zou Len wel in het oog houden.
10 minuutjes later stelde ik hem voor om toch in de voortent te gaan staan, dan zou hij droog zijn mocht het regenen. Weer enige tijd later vroeg ik hem of hij dorst had. En ja, heu, ja dat had hij eigenlijk wel. Tja, dan zou het toch best zijn om tenminste met mij tot aan den toog te gaan. Daarna zouden we terug buiten gaan.
Daar aangekomen kreeg ik hem zover om een rondje door de (grote), tent te lopen. En ook dat lukte alweer. Gelukkig vonden we iets later zijn begeleidster die hem dankbaar overnam.
Rond 10u30 waren we ter plaatse om nog een handje toe te steken. Vanaf 11u arriveerden de gasten, een helpende hand links en rechts en hier en daar begeleiden enzoverder, voor je het wist was het optreden al bezig. Tegen 16u30 verliet de Sam het terrein en waren de meeste mensen al op de terug weg.
Het was een fijne maar vermoeiende dag.
Hoedje af voor de begeleiders en hun entourage en een dikke pluim voor de organisatie van Festivel.
Zowel Yves als Sam gingen, langdurig, graag bij de Meet & Greet op de foto, ook hier een proficiat.
Nee, er is nog geen writers block opgetreden. Het is tijd wat er speelt en natuurlijk ook de goesting om tijd te nemen. In ieder geval, er zijn hulpmiddelen genoeg om dit block op te heffen. Op tinternet vind je meerdere remedies op het euvel op te heffen. Misschien heb ik het wel, dat block in de geest. Ik ben er toch al op zoek naar gegaan!
Nee, het zit hem vooral in het feit dat ik vorige week een artikeltje had voorbereid. Alleen zaten die dikke vingers in de weg en hebben die wellicht dubbel een toets ingedrukt waardoor de hele tekst alweer verdween. Dit is zeker zo erg als een platte tube krijgen in volle finale.
Maar ook dat gaat over. Ondertussen heb ik al twee wedstrijden verloren in het aan gang zijnde drieband tornooi. Niet dat ik slecht speel, nee, integendeel. Maar juist naast is er niet op hé. Afijn, ook hier weer is deelnemen tatata
Vorige week dinsdag had ik dus een artikeltje klaar over het vertrek van Mark C. Die is, te voet, onderweg naar Rome via de Via Francigena. Het kriebelde wel degelijk bij mij. Mark is ondertussen al ruim in Frankrijk aanbeland. Deze week zal hij nog om inlichtingen kunnen in de kathedraal van Reims.
Op maandag had ik genoeg inspiratie opgedaan door Mark te vergezellen op zijn eerste kilometers. Samen zijn we tot de Vredesbrug gestapt. En De Brug Van Willebroek was (toe) gesloten, in dit geval was de weg vrij. Na een koffietje op een terras namen we afscheid. Ik dacht om de trein terug te nemen maar het was zo mooi weer dat ik besloot om via Puurs terug te keren. Maar ook dat is niet gebeurd. Het ging eigenlijk heel goed en dus heb ik de volle afstand te voet afgelegd. Lang geleden dat ik nog eens meer dan dertig paaltjes heb afgemaald.
Bij het terugkomen van Willebroek ben ik langs Hingene via de Zijdeweg en de Vitsdam gepasseerd. Dan rond je het Groot Schoor. Dit kan niet meer betreden worden. Dit gebied van 23 ha wordt ontpolderd en terug gegeven aan de Schelde.
Op deze Schelde heb ik vrijdag ll. een boot tochtje gemaakt. Sloep-Rent had een klein receptie-ke georganiseerd om het vaar seizoen in te luiden. Met Op Stoapel waren we uitgenodigd, vandaar. Met enkele mensen mochten we op het water om één van zijn twee nieuwe aanwinsten uit te testen. We starten zonnig maar waren toch te laat om het korte traject, van de ponton over de gangway naar café De Zaatman, droog af te leggen.
Wel kon ik met het lage tij enkele fotos maken van de voeten van de kraan. Die staan er nog solide bij.
Met de stapmaten, Jan en Ronny, was er op donderdag een uitstap voorzien. Regen of niet, stappen zal er worden gedaan. Maar het bleef wel steeds leuk. En deze keer moest er niet worden ingekort.
Onderweg nog een Bailey brug tegen gekomen.
Een baileybrug is een brug die bestaat uit standaardsegmenten en als zodanig zeer snel opgebouwd kan worden. De basis van het ontwerp is een vakwerkbrug. Dit type brug is in eerste instantie ontworpen voor toepassing door genietroepen van het leger en kan maximaal 60 meter vrij overspannen en zware voertuigen dragen. Dit brugtype is nog steeds in gebruik voor militaire en civiele toepassingen en wordt wereldwijd beschouwd als een knap staaltje militaire techniek.
De brug is ontworpen door de Brit Donald Bailey, die als burger werkzaam was voor het Britse ministerie van Defensie. Hij bouwde modellen van bruggen als hobby. Nadat hij het model aan zijn superieuren toonde werd het ontwerp in 1943 in gebruik genomen in Italië. Hierna werd de productie drastisch opgevoerd in zowel Groot-Brittannië als de Verenigde Staten.
De segmenten van de brug zijn ontworpen om zonder bijzonder gereedschap en zonder een hijskraan geplaatst te kunnen worden. De segmenten zijn licht genoeg om door een aantal mensen getild te worden. De segmenten zijn ook ontworpen met voldoende tolerantie zodat onderdelen, die in verschillende fabrieken gemaakt zijn, onderling uitwisselbaar zijn.
De lengte en draagkracht van de brug kunnen variëren naar de wens van de gebruikers door het plaatsen van extra segmenten, zowel in de lengte als de breedte. Zo kunnen de zijpanelen versterkt worden door er extra panelen tegenaan te bevestigen. Het basiselement is het Bailey-paneel. Indien een grotere draagkracht vereist is kan een dubbele, of zelfs driedubbele brug worden geconstrueerd.
De basiselementen van de brug zijn ca. drie meter lang. Ze bestaan uit een of meerdere zijpanelen (hoofdliggers), stalen draagbalken (dwarsdragers), welke bijna zes meter lang zijn die bevestigd worden tussen de zijpanelen aan beide kanten met daarop stalen profielen in de lengterichting van de brug (langsliggers). Het dek van de brug wordt gemaakt van houten planken die op de langsliggers bevestigd worden.
De brug wordt gebouwd op de plaats waar de brug moet komen. Zodra drie secties van drie meter lengte gereed zijn worden deze een sectielengte op rollers doorgeschoven waarna volgende secties eraan vastgemaakt worden. Dit proces wordt herhaald totdat de brug de overkant van de rivier bereikt heeft. De brug balanceert hierbij steeds op de rollers, waarbij het brugdeel wat nog op de oever ligt uiteraard altijd langer moet zijn dan het vrij uitstekende deel. Om de doorbuiging van het vrije einde te compenseren wordt er een "neus"-constructie aan de brug bevestigd, welke omhoog gericht staat. Na het bereiken van de definitieve ligplaats wordt deze neus afgebroken en wordt het brugdek aangebracht.
In de Tweede Wereldoorlog werden alleen al in Italië ruim 3000 baileybruggen gebouwd met een totale lengte van 90 km. De langste brug, over de Sangro, had een lengte van 343 meter.
Een baileybrug uit de Tweede Wereldoorlog, in nog bijna originele staat, is de dubbele baileybrug in Mol over het Kempens Kanaal.
Voilà, met behulp van tinternet is dit artikeltje alsnog afgeraakt.
