Bellum ita suscipiatur, ut nihil aliud nisi pax quaesita videatur - De oorlog moet zo opgenomen worden, dat niets anders tenzij de vrede schijnt gezocht te worden. Hugo Peregrinus
31-03-2016
20 jaar
Beste Lezers,
Het is 20 jaar geleden dat de straat volledig heeft opengelegen. Toen was het niet nodig om het gescheiden riolerings stelsel te leggen. Vanaf vandaag zijn de werken dan gestart om dit alsnog uit te voeren conform Vlarem II van 1 augustus 2008. Dit bepaald dat het regenwater dient afgekoppeld te worden van het afvalwater. Indien onmogelijk wegens, bijvoorbeeld woning gebouwd voor 1999, mag je als eigenaar nog wel je hemelwater lozen in het gescheiden rioleringsstelsel vanaf het moment dat dit is aangelegd. Uiteraard kunnen er nog andere regels zijn, opgesteld door gewestelijke stedebouwkundige verordeningen en andere referentiekaders en uitzonderingen.
Enkel het afvalwater mag nog naar het zuiveringsstation. Dit is dan ook dringend nodig om deze dure installaties op een aanvaardbaar rendement te laten draaien. Nu is het water te proper en dient men dure technieken en middelen in te zetten om de 'nodige beestjes' van eten te voorzien.
De werken voorzien in een aantal ongemakken. Mijn straat zal voor enkele maanden moeilijk bereikbaar zijn. Vuile schoenen en dito gang zullen mijn (ons) deel zijn. Grote verhuisplannen zullen duidelijk in overleg met de aannemer(s) dienen te gebeuren.
Voor mij zal het dan nog meevallen. Op 29 april vertrek ik op een voettocht naar Rome. Als ik dan zo medio juli terugkeer zal het ergste al achter de rug zijn. (Het is zeker niet zo gepland, het valt toevallig samen.)
grtjs
Pellegrino Hugo
Foto's: Verboden straat; Gevel nog in orde; Parkeren vanaf nu gratis; Bomen rooien;
Vorige vrijdag maakte ik me de bedenking : hoe is het mogelijk? Als ik een verkeerde scheet laat, niet tijdig betaal, kortom elke kleinigheid die niet honderd procent strookt met de regeltjes, dan ben ik de klos. Toch zijn de bobo's uitermate tevreden en gaan ze klinken als ze een kleine garnaal vangen, die nota bene vlak voor hun neus rondliep. Dat dergelijke sujetten dan ook nog een dure advocaat kunnen krijgen, die vooral hoog van de toren moet blazen, tja, dan ben ik teleurgesteld in onze maatschappij. Ook van het gerecht denk ik al lang het mijne. De ivoren toren, weet je wel. De glazen van de ramen van deze toren zijn al lang niet meer gekuist (besparing bij justitie - gewild of niet?). Het zicht op de wereld ver beneden is dan ook vertroubeld. Ik denk dat men van daarboven ook niet meer precies weet of het nu de zon is die rond de aarde draait of omgekeerd. In ieder geval, ook de politieke partijen en hun satelieten (zieken- en vakbonden) hebben hun steen(tje) zeker bijgedragen. Ik verwonder me nog steeds hoe, lang geleden, onze brave medeburgers die een andere taal spreken plots een eigen loket kregen. Ze werden zelfs ontvangen met alle egards op het bureel van de chef. Hier kwam je als gewone burger om minder goed nieuws te ontvangen. (geen uitkering meer)
Elke burger is gelijk heeft in België mijn inziens een toch ietwat andere betekenis. Sommigen zijn (zonder onderscheid van ras of geloof) iets gelijker dan anderen. En het begint ook in 't klein. Als je kijkt naar de openbare administraties en vast steld dat ook hier de ongelijkheid troef is, tja, wat wil je dan als gemeenschap. En om te eindigen, ook diegenen die de enige waarheid claimen, zijn niet minder schuldig.
Ik heb er enkele dagen mee rondgelopen maar het moest eraf. Niet iedereen en alles is verkeerd en slecht, gelukkig maar, de wereld zal nog wel eventjes verder draaien.
Ditmaal is de periode tussen twee berichtjes wel korter hé. Vlugger kan bijna niet.
Gisteren een toerke gemaakt doorheen een prachtig natuurgebied in de buurt van Bokrijk.
De heenreis nam 2u27 in beslag en de terugreis 2u35, voor de kostprijs van 29.50, kan wel tellen hé. En ik moet het zeggen, het uurschema werd gerespecteerd.
Ook had ik graag St-Patricks Day gevierd met een goede Guinness maar deze dag heeft dit ruimschoots vergoed.
Dus tegen tienen namen we de start aan Bokrijk Station. Langsheen het Provinciaal Domein trokken we de paadjes doorheen de bossen in. Fris en helder water stroomde door prachtig slingerende beekjes. Via de bossen passeerden we veen gebied, heide vlakten en vele vijvers. Aan de rand van zo'n vijver werd het middagmaal gebruikt, genietend van een lekker zonnetje en de zon in een glaasje. Een jonge dame was haar hond aan het trainen in het apporteren. Speciaal hierbij is dat de hond met twee stokken terug uit het water moest komen. Het beestje bleef naast de dame staan tot ook de tweede stok geworpen was.
Onze tocht leidde ons ook over (en terug) de E314. Het geluid van dergelijke snelweg is over de vlakte en door de kale bomen al van ver te horen. Toch is de pracht van de resterende natuur nog voldoende om doorheen het lawaai toch nog te kunnen genieten. Het dient ook vermeld dat het uitstekende, maar frisse weertje, veel hulp bood.
Langs het bezoekers centrum Hengelhoef (waar een Westmalle Trippelke goed smaakte) ging het rond en door de Halvijvers. De vissers hier aan de slag vingen vooral bot. Het water was volgens hen nog te koud. Waarschijnlijk kwamen de meesten hun nieuw aangekocht materiaal eens uittesten. Terug over de snelweg bereikten we de Teril van Winterslag. Halfweg deze berg is het uitzicht over de streek al fantastisch. En zeggen dat deze molshoop (148m hoog) bestaat uit het afval dat naar boven is gehaald. De kolen zelf zijn allang terug tot asse gekeerd. En dat dit niet allemaal in eigen land is verbrand bewijst ook hier weer de spoorlijn. Zoals de spoorweg in Ronse is deze lijn aangebracht om het zwarte goud zo vlug mogelijk in Antwerpen te krijgen. Genk is dan ook een eindstation.
Van hieruit konden we om 07u12 aan onze terugreis beginnen.
Het was weeral een prachtige wandeling die Jan had voorbereid. Het goede gezelschap bevorderd uiteraard de aangename uitstap.
Vandaag is het ietsje minder, keelpijn was gisteravond komen opzetten en met de nodige pillen en een goede nachtrust blijkt het ergste alweer geleden. Moet ook om morgen een volgend reisje te kunnen aanvatten. Amai, weeral een druk weekend.
gtjs
Hugo
Foto's: Helder en fris; Heide, Zand en bossen, Middagmaal; Lekker zonnetje uit de wind; Halvijvers; Vanop de Teril Winterslag - terils van Waterschei, Zwartberg en Houthalen?; Lift van C-Mine; Genk vanuit Winterslag.
Jaja, je leest het goed. Maandag heb ik onder mijn voeten gehad wegens te lang geen berichtje geplaatst. Maar het voorbije weekend ben ik druk bezig geweest, ook s'avonds. Een theatervoorstelling op vrijdag, muziek concertje op zaterdag en opera op zondag zijn de hoofd activiteiten. Terzijde is er dan nog een beetje de tuin, eens gaan fietsen en op zondag morgen kaarten. Dat je dan op maandag al eens rustig wil zitten moet kunnen hé. Agnes is deze week geplaagd geworden door ontstekingen, een flinke dosis anti biotica heeft ondertussen al soelaas gebracht. Nu zit ik er een beetje mee, stijve spieren, lichte hoofd- en keelpijn zijn mijn deel.
Het zal me toch niet tegenhouden om morgen een tochtje in de buurt van Bokrijk te maken. En zaterdag zijn we met Op Stoapel op jaarlijkse uitstap. De tocht voert ons naar Rotterdam voor een bezoek aan de Historische Werf Rotterdams Welvaren. In de namiddag is er keuze tussen de vestingswerken van Hellevoetsluis, de Bernisse (op Boelwerf gebouwd), de Jan Blanken uit 1802 en de Noordhinder.
We reizen met de bus, voor iedereen aangenaam en vooral veilig.
Bij het werken in de tuin viel het me op hoe ver de botten aan planten en bomen al staan. De lente is in aantocht. Nu nog de 'scherpe' wind van richting doen veranderen en binnen twee weken is alles groen.
grtjs
Hugo
Geniet van de kleurenpracht die al aanwezig is in den hof! Alleen de haag blijft traditie getrouw nog wat achter.
Gisteren ben ik op stap geweest naar Ronse/Renaix. De naam van de stad is goed geschreven, ook in het Frans. Vermits de Stad Ronse tweetalig is met voorrang aan het Nederlands, dienen de officiële benamingen eerst in het Nederlands geschreven en daarna in een kleiner lettertype in de taal van Molière.
Een lange intro om heel eenvoudig te kunnen schrijven dat "we" zijn gaan stappen in de Vlaamse Ardennen.
"We" dat zijn de mannen met wie ik vorige maand de Koninklijke Tocht van Laken tot Halle heb gelopen, Ronny, Marc, Jan en Michel en natuurlijk de Catsjoe, onze trouwe en zorgzame viervoeter. Maar alvorens te lopen wordt er een beetje gereisd met de trein nietwaar. En het dient gezegd, gisteren verliep op de heenreis alles op 'rails'. Op tijd vertrokken en de aansluitingen binnen redelijke tijd. Te Sint-Niklaas was de bende van vijf al compleet.
Even ter vergelijking: Afstand over Gent en Oudenaarde is ongeveer 76 km. Deze trip doe je met de auto in 1u, met de ochtend trein 2u15 en s'avonds duurt het 2u30. Het grote voordeel van de trein is de rust en het feit dat je wel al eens een trippelke kan drinken.
Ronse doet de laatste jaren grote inspanningen om het uitzicht van de stad frisser te maken. De grauwe industrie stad, met een textiel verleden, maakt stilaan plaats voor meer open ruimten en prachtige verkavelingen, zie maar in de buurt van de Veemarkt. Ook aan het station zijn er renoveringswerken aan de gang. Het gebouw zelf is afkomstig van Brugge. Dit zit zo: rond 1875 werd de Compagnie du chemin de fer Hainaut et Flanders opgericht met als doel steenkool via de Gentse haven te kunnen verschepen. Het bakstenen station van Ronse werd al vlug te klein. Hetzelfde probleem rees te Brugge. Om ontwerpkosten en materiaal te besparen (jaja) werd besloten het Brugse station steen per steen af te breken en per spoor te transporten en terug op te bouwen te Ronse. Alleen, een kleine vergissing, de voorgevel die in Brugge op de straat was gericht staat in Ronse naar de sporen gericht. Heel erg is dit niet omdat beide gevels er bijna identiek uitzien.
De spoorweg (lijn 86) loopt nog steeds tot Saint-Ghislain en Leuze. Nochtans is er geen doorgaand spoorverkeer, Ronse station fungeert als terminus. (communautair verhaaltje?)
De wandeling was prachtig, de streek wordt niet voor niks Vlaamse Ardennen genoemd. Door de gunstige regenval van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
Door het Muziekbos en op de Muziekberg passeerden we de Geuzentoren of Verrekijker en de Grafheuvel, een restant uit het Bronstijdperk. Van een andere, meer recente periode is de Ijsmolen hoeve. Hier konden we, uit de wind, onze picnic verorberen, bij de degustatie van een blond heksje, Quintine genaamd. Ze mocht er wel zijn, alsook de witte Ename.
De Catsjou eet s'morgens maar krijgt in de loop van de dag een extraatje. Als de Ronny zijn pakje opent is het niet alleen de hond die kan genieten van dit extraatje Een gebakken varkens oortje ruikt dan ook duidelijk naar...
De tocht bracht ons verder naar Maarkedal, en met een tussenstop, via prachtige wegen tot Ronse. Na nog een bezoekje aan de kerk en Crypte namen we om 19u12 de trein terug.
In België worden geesteszieken enkel te Geel (St-Dympna) en te Ronse (St-Hermes) in open instellingen verpleegd. St-Hermes wordt al honderden jaren op handen gedragen te Ronse en is dan ook de patroonheilige van de stad, zie ook de Crypte. Maar dezelfde St-Hermes geneest alleen mensen van buiten de stad "et laisse les Renaisais comme ils sont". Daarom kan je de Ronsenaars moeilijk de Zotten noemen, Hermes heeft de duivel al lang verdreven.
"Tot den noeste kier"
Hugo
Foto's: Frisjes om half acht; het oudste station van België en Europa?; pad of beek?; Muziekbos; glibberig; geen probleem, heeft 4 steunpoten; Maarkedal; de Belleman; Crypte van Hermes.
Het eerste nummer van Op Weg, het tijdschrift van Grote Routeplanner, wijdt een artikel aan het Schotse Schiereiland Knoydart. En als je daar over schrijft moet het bijna onvermijdelijk óók gaan over de meest afgelegen Britse pub. Enkele jaren terug ben ik met Raoul daarheen getrokken. Het plan was om enkele dagen doorheen het laatste stukje wildernes van Groot-Brittanië te trekken. En dat het in Schotland makkelijk vier seizoenen op een dag kan zijn ondervonden we al vlug.
De overzet van Mallaig naar Inverie, een piepklein dorpje met één rij witgekalkte huisjes, duurt een dik half uur. Tijd genoeg om zeeziek en doornat te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
Inverie is klein maar heeft wel een pub: The Old Forge. Toen wij er in 2009 toekwamen was het nog morgen, maar de pint of Guinness smaakte wel opperbest. Het zou dan ook de laatste zijn voor meerdere dagen. Onder een prachtige zon vatten we de vrij steile klim aan. Aan de andere kant van de 'Lodhar Bheinn', zouden we Barrisdale bereiken, 13 km verder. Niet eens halfweg nam de wind in hevigheid toe en viel de eerste stortbui. We zijn dan ook niet droog tot de top geraakt. Bij aankomst in de Bunkhouse liep het water door onze broekspijpen. Het is een frisse nacht geworden. s'Morgens deed het geen deugd om de niet al te droge kleding terug aan te trekken. De motregen ging al vlug over in flinke regen, gevolgd door een echte plensbui. De 11 km naar Kinloch Hourn liep over een smal, rotsachtig en soms begroeid pad. Het is inderdaad een natte dag geworden, zeker als een deel van de weg op de scheidslijn tussen water en rots loopt en het water van de berg stroomt. Op het eind van Kinloch Hourn staat een huisje met B&B. Jammer voor ons was dit nog niet geopend. De eigenaar had wel compassie met die twee verzopen gasten, we konden in een lege aanbouw(val) wel overnachten. Er stonden zelfs twee bedden onder het dak, wel diende je eerst de nodige spinnewebben te verwijderen. In bijlage zie je een foto waarop Raoul zijn schoenen droogt boven ons kookvuurtje.
Niettemin was het de volgende morgen weeral prachtig weer maar bitter koud. Het feestje was een paar uur later alweer over.... met bakken. De 33 km lange 'oprit' van Invergarry naar Kinloch Hourn kon niet in een dag afgehaspeld worden. Het gedacht om te kamperen op een vlak stukje, sompige ondergrond trok me eerlijk gezegd niet aan. Want ook in Inchlaggan, het 'dorpje met drie huizen' was de B&B niet open wegens ziekte. En zoals steeds in nood, de redding was nabij. Toen onder de vorm van de enige auto die voorbij kwam. De rit tot Invergarry was voor mij een kleine marteling. De camionette lag vol met werkspullen waartussen ik kon plaatsnemen. Een uur later arriveerden we in Fort Augustus. Het was dan ook met opluchting dat ik eindelijk kon uitstappen. Het voordurend schommelen, stoppen, optrekken en draaien deed geen deugd aan mijn rug en beenspieren. Na een verkwikkende douche en een stevige Schotse maaltijd was alles alweer vergeten. Tevens was al onze kledij de droogkas gepasseerd zodat we de volgende dag goed gemutst konden aanvangen. Driewerf helaas......
Later in Fort Williams hebben we nog een poging ondernomen om de Ben Nevis te beklimmen. Deze berg is met zijn 1344 m de hoogste van Engeland. Maar door de noordelijke ligging is het precies een Alpentop, met koude, ijzige wind, sneeuw en op het eind een groot stijgings percentage. Hiervoor was onze uitrusting niet geschikt. Op 1100 meter dan maar rechtsomkeer gemaakt, de stuifsneeuw maakte het zicht onmogelijk en de risico's om naast de route te belanden waren te groot. Na een vijftal uren was ik blij terug beneden te zijn. Wel heb ik een aantal prachtige foto's kunnen nemen.
Wat Rome betreft, het blijft moeilijk om een pelgrims paspoort, een stempelboekje te verkrijgen. Er is nog een vereniging in Zwitserland die soelaas zou kunnen bieden. Het lukt wel, desnoods via een Nederlandse vereniging!
grtjs
Hugo
Foto's: Bootje varen; The Old Forge, The most remote; Kinloch Hourn, de helse baai; Stroompje; Schoenen drogen; 4 seasons in 1 day; reeën; Ben Nevis; The Famous Grouse.
van de laatste weken waren de paadjes soms moeilijk begaanbaar, hier en daar leken het meer kleine beekjes. De modder kleefde flink aan de schoenen waardoor het moeilijk stappen was. En natuurlijk zorgde een glijpartij hier en daar dat niet alleen de schoenen besmeurd werden.
te worden op de achterpiek van een grote sloep, ook overzet genaamd. Het wegennet beperkt zich tot een strook van enkele honderden meters asfalt. De enkele Rangerovers die er rijden zijn zelfs niet ingeschreven, waarom ook. Er zijn dan ook geen file's te melden. 
Je kan Inverie ook bereiken over land, met de auto tot de Kinloch Hourn Farm. Daarna dien je over een pad nog een goeie 25 km te stappen. Lijkt een makkie, maar dat is het alleen als het weer het toelaat (wind en regen én de helling), dus meestal doe je dit in twee dagen. Als tussen stop is er Barrisdale, een Bunkhouse met primitieve voorzieningen als een kraantje met stromend water, een toilet en houten planken om op te slapen.
