|
Beste Lezers,
In het verleden heb ik al eens gewag gemaakt van deze dichter.
Francis Ledwidge (Slane, 19 augustus 1887 - Boezinge, 31 juli 1917) was een Iers nationalist en Engelstalig dichter. Als autodidact had hij het, in zijn dichtkunst, over de natuur en het Ierse landschap.
Ledwidge werd geboren in een arm gezin en werkte als boerenknecht, mijnwerker en stratenmaker. Alhoewel aangetrokken tot het Ierse zelfbewustzijn verkoos hij toch om dienst te nemen in het Engelse leger.
"I joined the British Army because she stood between Ireland and an enemy common to our civilization and I would not have her say that she defended us while we did nothing at home but pass resolutions."
Hij werd eerst uitgestuurd naar Turkije om daar uitgeput in de hospitalen van Saloniki en Caïro te belanden. Nadien kwam zijn eerste bundel Songs of the Fields uit, 1916 The Rising in Ireland.
"Coming from Southampton in the rain, looking on England's beautiful valleys all white with spring, I thought indeed its freedom was worth all the blood I have seen flow. No wonder England has so many ardent patriots. I would be one of them myself did I not presume to be an Irish patriot."
Eind 1916 werd Ledwidge naar het Vlaamse front gestuurd om er te werken als stratenmaker. De eerste dag van De Slag om Passendale kwam hij bij een beschieting in Boezinge op 31 juli 1917 om het leven.
The men were buried were they fell at Carrefour de Rose (Rose Crossroads) and reinterred later in nearby Artillery Wood Military Cemetery.
Lance Corporal Francis Edward Ledwidge is buried in plot 2, Row B, Grave 5.
Op de plaats van zijn overlijden kwam er in 1998 een monument. Onderaan staat het gedicht van hem, ‘Soliloquy’, dat hij kort voor zijn dood schreef. Daarbij staat de vertaling ‘Alleen’ door Benno Barnard.
Bij rondgang op het terrein van CWxRM november ll. zag ik het bord (zie foto) met vermelding van Francis Ledwidge: Poet of the Blackbird.
In het Nederlands staat er de tekst:
En de
merel
met zijn
zwart kostuum
van pluimen
zal altijd
voor hem
en
zijn
geliefde
blijven
zingen
Ernaast staat er volgende geschreven:
FRANCIS LEDWIDGE
POET OF THE BLACKBIRD
Na haar dood liet hij voor Ellie – zijn gedroomde vrouw –
in een gedicht een merel zingen, een halve eeuw later zongen
The Beatles ‘Blackbird singing in the dead of night’.
Trok de dichter uit zijn groen en gewond Ierland
naar de moordkuil van de oorlog omdat zijn liefde
niet werd beantwoord, vraag ik me af, sneuvelde hij
daarom symbolisch op de plek met de romantische naam
‘Carrefour des Roses’, met een kopje thee in de hand,
in een slijkpoel waar hij met zijn kameraden beschutting zocht?
Ik schrijf Francis tot leven en hoor hoe het Liverpool kwartet
‘You are waiting for this moment to arise’ zingt.
En laat Ledwidge opnieuw tegen de slechte werkomstandigheden
in een kopermijn een staking leiden, vechten in Galipoli en Servië,
zich vastklampen aan de reddingsboei die poëzie voor hem was.
‘Better in him than food and warmth'.
En de merel met zijn zwart kostuum van pluimen
zal altijd voor hem en zijn geliefde blijven zingen.
‘And lay my hands upon her eyes’.
Ik bleef staan lezen en schrok een beetje dat het ook precies vijftig jaar geleden is dat het White Album van The Beatles is uitgekomen, release date: 22 november 1968.
Nog steeds één van mijn grote favorieten en waarschijnlijk mijn meest gedraaide LP’s. (de CD versie doet het ook goed!)
Grtjs
Hugo
Foto's: Het bord op CWxRM en het gedichtenboek gekocht in Dublin.
Noot: Wie de tekst geschreven heeft op het bord kon ik niet meer achterhalen.
04-12-2018 om 17:17
geschreven door hugo 
|
