Dit blogje gaat over "Stampin' Up" want zo worden onze "kaarten-maak-avonden" hier in de USA genoemd. Je kan het een beetje vergelijken met een Tupperware demonstratie waar je allerhande dingen kan kopen. In tegenstelling met Tupperware, maken wij kaarten die we kunnen sturen bij verjaardagen, met Kerstmis, dank- en rouwkaartjes, zomaar-kaartjes enz. en Julie is degene die ons dat allemaal aanleert.
Omdat Joni en Lien er zijn gaat dit keer die "kaarten-maak-avond" bij ons thuis door. Het is een gezellige bende als we zo bij mekaar zitten hoor. De dames gaan met z'n allen "hun" kaart maken in de eetkamer...
...terwijl de kids een eigen plekje hebben in de keuken. Want ze voelen zich immers groot genoeg om niet steeds op hun vingers gekeken te worden én gecorrigeerd te worden door hun mama's. Ik ben bij hen gaan zitten om hen een beetje te begeleiden (én voor de foto's natuurlijk !), maar veel tijd om zelf mijn kaart te maken heb ik niet. Die kleine dametjes houden me goed bezig en giechelen wat af die avond !
Als ze niet meer weten hoe het verder moet, is er toch steeds "mama" die effe helpt. En als het kaartje dan helemaal "af" is, komen ze - met de nodige fierheid - hun werkjes laten bewonderen. Lien heeft een kaartje voor haar papa gemaakt en ik denk dat hij bijzonder fier zal zijn op zijn dochter !
De kaartjes zijn klaar en de kids vinden het welletjes geweest. Dus begeven ze zich naar de zithoek waar papier, kleurtjes en ander speelgoed klaarstaat voor hen. Het groepje meisjes is een mengelmoesje van nationaliteiten. Het zijn vlnr. een Amerikaanse (Ashlyn, dochter van Julie die voor een keertje ook mee mocht komen), Béa (dochter van de Portugese Filipa), Noa (dochter van de Nederlandse Katinka) en Lien, mijn kleindochter en dochter van Joni. Het gekke is dat de 2 linkse meisjes Engels praten en de 2 rechtse meisjes Nederlands...maar toch begrijpen die 4 mekaar.
Tegen 10pm zijn we klaar met ons project en kunnen we - net als bij Tupperware - de nodige stempels, kleuren inkt en eventuele attributen om de kaart te maken bestellen (als we dat willen uiteraard, maar niemand is daartoe verplicht). En zo zijn Joni & Lien zijn alweer een ervaring én herinnering rijker !
Voor ons laatste dagje van deze rondrit zijn we in het stadje Jackson dat in 2010 zo'n 9577 inwoners telde en dus qua populatie ongeveer te vergelijken is met Hoeselt. het stadje is gelegen in de Jackson Hole Valley en op onderstaande foto (gevonden op Wikipedia) zie je duidelijk dat het inderdaad in een vallei ligt
In het centrum van dit stadje is een klein park en wil je het park betreden, dan moet je sowieso op de 4 hoeken onder een boog doorlopen die gemaakt is van elk gewei...heel speciaal om te zien. En net omdat het zo speciaal is, hebben wij de ene of de andere voorbijganger gevraagd een foto te maken van ons 4-tjes.
Nog zo'n specialletje is deze wigwam in het midden van de stad vlak voor de deur van de ene of de andere eettent. Natuurlijk is het een publiekstrekker, maar het valt in ieder geval wél op als je dat ding ziet staan tussen hele rijen huizen, restaurants en cafeetjes. Zouden hier nog échte Indianen in wonen ?
Als we nog wat meer tijd hadden, zouden we gerust nog een beetje langer kunnen blijven, maar we hebben een rit van 244 mls (+/- 393km) en volgens ons "Tommeke" zo'n 4u en 45 min. voor de boeg. We houden het bij enkele foto's nemen en zetten ons op weg. Lien heeft het "Nookbook" (elektronisch boek) van Oma Nana ontdekt waar een aantal spelletjes opstaan, dus zij kan zich wel zoet houden voor een tijdje.
In het dorpje Afton - een onoogelijk klein dorpje met 1911 inwoners in 2010 - zien we een hele grote boog die helemaal opgebouwd is uit elk-gewei. Bij nader onderzoek blijkt dat dit de grootste "Elk horn arch" ter wereld is (volgens Wikipedia). In de boog zijn 3011 elk-geweien verwerkt en hij weegt een slordige 15 ton, heeft een spanwijdte van 23 meter en overbrugt de 4 rijvakken van de US Hwy 89 die door het dorp loopt.
Als je zo rondtrekt kom je onderweg heel wat gekke namen van dorpjes en/of steden tegen. Zo is er in New Jersey het stadje "Hoboken" en in Idaho is er een dorpje dat "Inkom" noemt. Intussen zijn we de grens van Wyoming naar Idaho gepasseerd en hier - op onze weg naar huis - rijden we door een dorpje dat "Paris" heet en dat nauwelijks een speldenkop groot is.
Bij iedere staat die je in- of uitrijdt staan er grote panelen met "Welcome to..." maar het is voor ons de eerste keer dat we ook eens een "grenssteen" te zien krijgen. Je ziet op de foto dat ik met één been in Idaho sta en met het andere al in Utah.
Iedereen van dit gezelschap (maar vooral Lien dan !) begint de lange tocht moe te worden en regelmatig krijgen we te horen "Zijn we er nog niet ? Hoelang nog ?". Tja...dat is één van de nadelen hé...de afstanden zijn enorm groot, Utah is gigantisch groot en dus moet je tijd hebben (en maken !). We komen voorbij "Bear Lake" dat het 2de grootste natuurlijke zoetwater meer is van Utah. Dit meer werd in 1819 ontdekt door Donald McKenzie die het "Black Bear Lake" noemde, dat later in Bear Lake veranderde. Het meer is naar schatting ongeveer 250.000 jaar oud en de specifieke eigenschappen van het water hebben geleid tot de evolutie van unieke soorten leven in dit meer. Om wille van zijn unieke turkoois-blauwe kleur wordt Bear Lake ook wel de "Caribbean of the Rockies" genoemd en is het zeer populair bij talloze watersport beoefenaars. Een zekere Joseph C. Rich beweerde ooit dat er in dit meer het "Bear Lake Monster" leefde. En alhoewel hij jaren later toegaf het hele verhaal verzonnen te hebben, blijven mensen er nog steeds in geloven. Sommigen beweren zelfs het monster gezien te hebben ! Ze hebben dus ook hier hun Monster van Lochness... De website die hier bijhoort is deze : http://en.wikipedia.org/wiki/Bear_Lake_(Idaho%E2%80%93Utah).
En dan zijn we eindelijk veilig en wel terug thuis in Layton. Nadat we de auto leeg gemaakt hebben, de valiezen leeg zijn en alles weer zijn eigen plekje heeft is het tijd voor het avondeten. Lien mag kiezen en die keuze is rap gemaakt. We halen een lekkere pizza die we zelf afbakken en installeren ons onder de gazebo. Zo kunnen we al babbelend nog een beetje nagenieten van onze trip én van onze kolibries !
Als we goed uitgeslapen zijn en ons ontbijtje achter de kiezen hebben zetten we onze uitstap verder. Vandaag doen we het zuidelijke deel van het park aan en vanavond slapen we in Jackson (WY). Dat wil zeggen dat we onze terugreis aanvatten want dit stadje ligt voorbij het Grand Teton National Park op weg naar huis.
Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Zoals ik in het vorige verhaal schreef, heeft Lien enorm goed haar best gedaan om zoveel mogelijke opdrachten op haar papier te voltooien. Gisterenavond had ze al 11 van de 17 dieren die ze moest proberen te zoeken in het park ook wel écht gezien én ze heeft ook enkele opdrachtjes vervult. Ze glunderd als ze héél fier haar papier overhandigd aan de Ranger. En dan komt het meest spannende moment van de dag...Lien mag de "eed" afleggen - en dat gebeurd in het Engels ! - en dan krijgt ze haar badge opgespeld door de Ranger van dienst...zie maar eens hoe fier ze is...(en wij natuurlijk ook) ! Vanaf nu heeft ze ook een titel want ze is nu officieel "Junior Ranger of Yellowstone National Park" !!
We rijden het park binnen - Lien nog steeds gewapend met haar papier want ze wil nog meer dieren zoeken - en meteen is het al raak. Hét symbool van Amerika is de "Bald Eagle" (Amerikaanse zeearend) en je moet écht wel veel geluk hebben om hem te zien, maar wij zijn "geluksvogels". Hij zit gewoon in en boom te wachten tot wij foto's maken. Meer tekst en uitleg over dit beestje : http://nl.wikipedia.org/wiki/Bald_Eagle
Als we voor de zoveelste keer voorbij een rivier rijden, wil Niki wel eens gaan kijken of er misschien vissen te bespeuren zijn en of hij misschien effe een hengeltje zou kunnen uitgooien. Helaas...noppes...niks...niente van vissen te bespeuren. Joni komt op dat moment op het lumineuze idee om effe te gaan "pootje baden". Het water voelt heerlijk aan en binnen de kortste keren staan we met z'n 3-tjes tot aan onze knieën erin. Héél eventjes maar draai ik mijn rug en Lien en Joni besluiten over te gaan tot een watergevecht. Met z'n 2-tjes nemen ze het op tegen Oma Nana en kliederen ze me kletsnat ! Dat kan ik niet zomaar ongestraft laten gebeuren en zonder me te bedenken geef ik hen een koekje van eigen deeg...
Als we weer verder rijden zien we een eind verderop 3 elks die staan te drinken in diezelfde de rivier. Nog maar goed dat ze ons niet gehoord hebben, anders zouden ze het zeker op een loopje gezet hebben ! Maar kijk eens naar onderstaande foto...in het hoge gras steken enkele Canadese ganzen hun kopje op.
En dan komen we bij een plek die zeker de moeite waard is om te stoppen. Op deze uitgestrekte vlakte bevinden zich een aantal warmwaterbronnen. Bij het begin van deze wandeling maken we op de brug een foto van Joni en Lien. Op de achtergrond zie je de dampen van de kokende bronnen al.
Vermits deze bronnen ontstaan onder het aardoppervlak en vermits we hier eigenlijk op een vulkaan aan 't wandelen zijn, kan je je voorstellen dat het hier stinkt naar zwavel (precies rotte eieren !), maar de bronnen zelf zijn zoooo mooi en glashelder
Via houten paadjes wordt je voorbij grote bronnen geleidt en één van die bronnen is de "Grand Prismatic". Deze prismatic meet 75 bij 90 meter, heeft een diepte van 49 meter en het water heeft een constante temperatuur van 85°C. De diep blauwe kleur heeft de prismatic te danken aan zijn extreme zuiverheid. De oranje-achtige kleur aan de rand van de bron komt door de bacteriën die daar leven. De mooiste foto's moet je vanuit de hoogte nemen. Maar vermits we niet zo heel veel tijd hebben, houden wij het op een wandeling tot aan de rand van die prismatic. Ik heb wel een website voor jullie, maar veel meer uitleg heb ik daar ook niet op gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Prismatic_Spring
De volgende niet-te-vergeten bezienswaardigheid is de "Old Faithful". Deze geiser spuit met de regelmaat van de klok iedere 90 minuten (met een mogelijke kleine afwijking van 15') om en bij de 32.000 liter kokend water 56 meter de hoogte in. Het is één van de grootste trekpleisters voor de duizende toeristen - nét zoals wij nu - die ieder jaar weer Yellowstone NP bevolken. De website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Old_Faithful
Op een verlaten plekje bij de oever van Yellowstone Lake maken we nog enkele foto's. Daarna gaat onze weg verder naar het zuiden en zonder dat we het goed en wel beseffen, hebben we Yellowstone verlaten...
...en rijden we zo "Grand Teton National Park" in de staat Wyoming binnen. De eerste van onderstaande foto's is uiteraard bij de ingang genomen, terwijl je op de volgende foto een goed zicht krijgt op de "Grand Teton". Deze naam heeft het te danken aan een Franse pelsjager die ze "tétons" (het frans voor "tepel") noemde. Het park - ten Zuiden van Yellowstone - behoort tot de Rocky Mountains en is 1255km² groot. Het heeft bijna 320km aan wandelpaden en is sinds 26 februari 1929 een Nationaal Park. Uiteraard heb ik ook hiervan een officiële website voor jullie gevonden : http://nl.wikipedia.org/wiki/Grand_Teton_National_Park
De uitgestrektheid van dit park is adembenemend mooi en de wolken die hier zijn komen opzetten, maken onze foto's alleen nog maar spectaculairder.
Een pelikaan - rustig dobberend op het water - is nog zo'n een beeld dat je niet zomaar te zien krijgt in België. Vandaar dat ik het toch wel de moeite vind om deze foto hierbij te zetten.
Terwijl Niki rijdt zitten Joni, Lien en ik - moe maar tevreden - nog na te genieten van dit avontuur. Plots maakt hij ons attend op een bizon die de straat oversteekt. Niet alleen Lien, maar wij allemaal, kunnen er maar niet genoeg van krijgen en natuurlijk gaat de auto aan de kant en blijven we zitten tot het "beestje" veilig en wel de andere kant bereikt heeft. Daar staat het hek van de wei open en - alsof het zijn alledaagse doen is - wandeld onze bizon netjes naar binnen...terwijl alle verkeer stilvalt...maar daar trekt deze bizon zich niks van aan. Dit is "zijn" domein en de toeristen moeten zich maar aan hem aanpassen hé !
De avond sluiten we af met een lekker etentje, maar wat hebben Lien en haar mama veel te vertellen van alles wat ze gezien en meegemaakt hebben. Het heeft een serieuse indruk nagelaten...bij alle 2 !
Jackson is een heel mooi, pitoresk stadje dat we morgen eens een beetje beter willen bekijken. Daarna gaan we naar huis en komt er een einde aan dit Yellowstone verhaal...maar gelukkig nog niet aan de vakantie !
Er zijn hier zoveel leuke dingen te doen en zoveel Nationale Parken te bezoeken dat het voor Niki en mezelf heel moeilijk is om te vertellen welk nu juist het mooiste is. Ieder park heeft zijn eigen charme en ieder plekje is mooi en uniek om te ontdekken. Daarom raden wij onze bezoekers dan ook altijd aan om eerst een kijkje te nemen op deze blog en aan de hand daarvan hun "verlanglijstje" op te stellen. Voor Joni is de keuze snel gemaakt. Zij wil graag Yellowstone en Las Vegas zien, ademen, voelen en ervaren. Dit gezegd zijnde beginnen we aan onze 4-daagse trip naar het land van beren, elanden, elk en oneindig-mooie natuur. Het wordt een tochtje van +/- 300 mls (+/- 483km) waar we ongeveer 5u zoet zullen mee zijn. Om jullie alvast een idee te geven wat dit park aan moois te bieden heeft geef ik alvast maar liefst 2 websites door. De 1ste is de officiële Engelstalige site, de 2de is een Nederlandstalige : http://www.nps.gov/yell/index.htm en/of http://nl.wikipedia.org/wiki/Yellowstone_National_Park Lien ziet het helemaal zitten maar gemakkelijkshalve heeft ze haar "zoethoudertje-voor-onderweg" toch maar meegenomen. Als ik haar zo geconcentreerd bezig zie met haar Nintendo, denk ik aan hoe wij vroeger met ma en pa op vakantie vertrokken. Met z'n 4-tjes op de achterbank een boekje lezen, slapen, zingen, spelletjes spelen en ruzie maken...Dag 1 zit er op als we bij het hotel aankomen en inchecken. Het bezoek aan het park is voor morgen gepland want we moeten eerst bij het Visitors Center langs voor de nodige uitleg om van Lien (hopelijk !) een "parkwachter" te maken.
Op dag 2 zijn we vroeg uit de veren. We hebben vandaag een aardig stukje park te verkennen en dus gaan we meteen na het ontbijt op pad. Onze dag begint bij het Vistors Center want Yellowstone heeft een speciaal programma voor de kids en dat willen we eens van dichtbij bestuderen. Zoals de échte toeristen moet er eerst een foto gemaakt worden bij de officiële plaat van het park. Voor Joni en Lien is dit de 1ste foto van hun allereerste National Park ooit. Niki en ik hebben dat al meer gedaan en telkens dachten (of zeiden) we dan : "kon hier nu maar eens iemand van onze familie bij staan !". Wel...dit keer kan dat nu eens sé !
Yellowstone is vooral bekend omwille van zijn warmwater bronnen en zijn talloze geizers. Maar die bronnen zijn zo heet dat je best niet aan het water gaat voelen. Je zou je wel eens serieus kunnen verbranden en dat zie je meteen als je onderstaande foto bekijkt. De foto daaronder geeft je een idee hoe helder, maar ook hoe diep deze bron wel is...je ziet de bodem niet eens.
"Als de nood het hoogst is is de redding nabij" wordt wel eens gezegd. Wel...hier was de nood hoog én de redding nabij, maar de geur was niet harden...en dat zie je duidelijk aan Joni haar gezicht (hahaha !).
Na de nodige sanitaire stop rijden we voorbij een weide landschap en in de verte zien we de eerste bizons ! We hebben geluk !!! Ze staan rustig te grazen en kijken al lang niet meer op of om als er mensen naderen. We parkeren de auto en wandelen een stukje hun richting op tot...er plots een wolf langs ons voorbij komt lopen ! Zomaar...gewoon tussen die vele mensen die nieuwsgierig dichterbij de bizons willen komen...loopt hij de andere richting op...alsof het allemaal héél gewoontjes is.
Lien heeft een nieuw speelgoedje ontdekt...de verrekijker. Ze vindt het geweldig om met dat ding rond te zeulen en alles in de verte te bestuderen. Zo ook de bizons aan de andere kant van het water. "Wow" en "amaai ség" en "heb je dat gezien ?" zijn haar favoriete uitspraken ! Ze kan haar geluk niet op en is behoorlijk onder de indruk van al hetgene ze hier ziet en meemaakt ! Ze krijgt er zin in om haar taak - ze moet op een groot blad aanduiden welke dieren ze ziet - waarheidsgetrouw af te werken !
Vermits we vandaag de noordelijke lus van het park maken, komen we voorbij het dorpje "Mammoth Hot Springs" en daar staan we in de file. Het duurt een tijdje voor we door hebben waarom we hier stilstaan. Kijk maar, dan zien jullie het ook ! Het kruispunt waar we moeten passeren is ingenomen door...een bizon !
En als we even later aan het ziekenhuis doorrijden, dan ligt er aan de voordeur van dat ziekenhuis, netjes in de schaduw, een elk. Joni en Lien zien dit als een ideaal achtergrondmotiefje voor deze foto. Jammer dat ze nu geen kerstmutsen bijhebben, anders kon deze foto dienen als Kerstkaartje !
Jullie vragen je misschien af wat er nu precies met onze bizon van daarnet gebeurd is ? Wel...we moeten door het dorpje rijden om onze weg verder te kunnen zetten en Lien is gebrand om die bizon ergens te kunnen bespeuren. "Hij loopt hier toch ergens...maar waar ?" vraagt ze zich af. Even later begint ze hard te roepen : "DAAR is hij...DAAR tegen de muur van dat huis, achter geparkeerde auto's !" Haar vreugde én de nodige opwinding is groot natuurlijk want ZIJ heeft hem wel gezien hé !!!
We vervolgen onze route. Net buiten het dorpje is er een plek die ieder van ons heel erg aan Turkije doet denken. Het zijn precies de kalkrotsen van "Pamukkale". Voor een keertje krijgen we Joni zover dat ze alleen op de foto gaat, terwijl Lien bij mij in de auto blijft zitten. Ons meisje begint moe te worden.
Bij de grote waterval maken we nog een halte voor een paar foto's, daarna gaat het richting restaurant en dan op naar het hotel voor een welverdiende nachtrust. Wel jammer dat we nog geen beer gezien hebben !
Wat zeg ik...nog geen beer gezien ??? We zijn dichtbij de uitgang van het park als we merken dat alle auto's plots gaan stilstaan. Meestal betekend het dan dat er iets te zien is. Jaja...we hebben weeral geluk want daar in de verte loopt inderdaad een beer.
Lien is er helemaal ondersteboven van, Joni vindt het allemaal al even geweldig en wij...wij zijn natuurlijk in de wolken dat wij dit allemaal met hen kunnen delen ! Morgen gaan we de zuidelijke lus doen en dan rijden we verder naar Jackson, Wyoming waar we nog één nachtje blijven om daarna terug naar huis te gaan.
Nu Lien hier is maak ik er gebruik van om haar één en ander te leren. We hebben met z'n 2-tjes bloemetjes gemaakt want ik heb nog één Cake Decoration Class en daarvoor moet ik een taart versieren. De bloemetjes die we maakten zullen daarvoor gebruikt worden en Lien gaat mee naar de les.
We hebben al 2 dagen aan deze bloemetjes gewerkt omdat ze zolang moeten drogen, maar vandaag hebben nog andere dingen op het programma staan en dus schieten we meteen na het ontbijt aan 't werk. Eerst gaan we de bloemetjes voor mijn taart verder afwerken. Daarna beginnen we aan de cupcakes die Lien vanavond in de les gaat versieren. Ik ga vandaag de Amerikaanse toer op en werk met een "fake" (namaak) taart. Dat komt omdat we morgen naar Yellowstone vertrekken. De taart kan niet mee en we hebben geen tijd om hem op te eten...vandaar een "fake" taart dus. De cupcakes van Lien daarentegen zijn voor onderweg.
Als een volleerd bakkersvrouwtje gaat Lien aan de slag (onder toeziend oog van ondergetekende !). Eerst moet alles goed gewogen en afgemeten worden en daarna kunnen de ingrediënten gemixt worden.
Als de cupcakes in de oven verdwenen zijn doet Lien precies zoals haar mama dat vroeger ook al deed. Ze is "haantje de voorste" om de kom met het kleine restantje van het deeg uit te likken...HHHMMMM...LEKKER !!! Je ziet wel aan haar gezichtje dat ze ervan geniet en dat het haar smaakt !
De cupcakes moeten nog een tijdje afkoelen en die tijd gebruiken we om even gaan te winkelen op de basis en meteen ook maar Opa Niki een bezoekje te brengen op zijn kantoor. Zo'n bezoek krijgen ze daar niet alle dagen en hij is best fier dat hij eens kan uitpakken met zijn stief- en kleindochter. Als blijvende herinnering voor op zijn bureau maken we onderstaande foto...wat is hij fier !
Na het avondeten begeven Lien en ik ons naar de les. Eerst leg ik haar uit hoe ze de boterroom op de cupcakes moet spuiten. Eens ze dat kan, mag ze alleen verder doen en de cupcakes versieren met haar bloempjes.
Mijn les is intussen ook bezig en ik leer vandaag een nieuwe techniek. We leren hoe je met boterroom het effect kan creëren waardoor het lijkt alsof je taart in een mandje zit. Maar da's wel oefenen hé...
Als de les bijna ten einde loopt, wordt het hoog tijd om onze taarten af te werken. Lien heeft gedaan met haar cupcakes en is er natuurlijk "als de kippen bij" om mij te komen assisteren.
En al zeg ik het zelf...onze taart én onze cupcakes mogen best gezien worden ! De foto's van tijdens de les zijn allemaal gemaakt door de Deense Marianne. Zij kon zelf geen taart versieren omdat zij nog maar net een operatie aan haar schouder achter de rug had, maar ze wilde er wél bijzijn en foto's nemen.
Thanks Marianne for these very nice pictures you took from Lien and myself. Those will be an everlasting memorie for the both of us and that's all because of you, my friend !
Van het zo harde werken in de les wordt je natuurlijk een beetje moe en wat is er dan leuker om effe in de zetel te duikelen bij Opa Niki en te knuffelen maar vooral geknuffeld te worden !
De laatste paar uurtjes van deze dag spenderen we buiten onder de gazebo en loeren we of we de kolibries zien. Natuurlijk zijn ze er meteen. Lien wil wel eens proberen om hen te voederen maar eerst moet je héél geduldig gaan zitten wachten met het schoteltje in je handen (heel moeilijk voor een klein kind !).
En ja hoor...de eerste kolibrie zit al klaar in de boom. Na veel vijven en zessen beslist hij toch om eens een kijkje dichterbij te komen nemen. Lien wordt ruimschoots beloond voor het gepresteerde geduld. Ze is zo gefacineerd en zo erg onder de indruk van deze piepkleine vogeltjes dat ze nauwelijks durft bewegen of ademen. Hoera, hoera...gelukt...en Opa Niki zorgt voor het bewijs van dit onvergetelijke moment !
De dag is voorbij...we hebben weer vele mooie foto's en herinneringen, maar er komen ongetwijfeld nog héél veel foto's bij want morgen gaan we voor 4 dagen naar Yellowstone. Het volgende verhaal komt nadat we terug zijn...jullie zullen een beetje geduld moeten hebben !
Vandaag gaan we Joni en Lien een beetje laten kennis maken met de omgeving. Ik neem hen mee voor een tochtje door de bergen op zoek naar de mooiste plekjes dicht bij huis en natuurlijk gaan we eerst naar "ons" ski-oord dat amper een half uurtje rijden van ons vandaan ligt.
Op het pleintje bij Snowbasin staat een "Moose", die een heuse trekpleister is voor de vele toeristen. Want omdat je natuurlijk niet zomaar een foto kan maken bij een échte Moose, zorgen we ervoor dat we er tenminste ééntje hebben van Lien met deze op-ware-grote-metalen-uitvoering ervan !
Voorlopig hebben nog geen beer gezien, maar hopelijk zal daar verandering in komen als we naar Yellowstone gaan. Lien vindt het in ieder geval al spannend om met "Franzl" op de foto te gaan.
We zetten onze trip verder van Snowbasin naar Park City. Voor we de stad binnenrijden moet er sowieso effe halt gehouden worden voor een foto met de springschansen van de Olympische Winterspelen 2002 als decor.
Nét aan de rand van het centrum van Park City staan een aantal bomen netjes op een rij. Niks bijzonders uiteraard, ware het niet dat deze bomen - want het zijn er intussen een paar naast mekaar geworden - volhangen met schoenen. De juiste toedracht waarom er hier zoveel schoenen in de bomen hangen, is tot op de dag van vandaag een raadsel gebleven. Maar het internet is een welgekome bron van inlichtingen en ik heb het antwoord gevonden op mijn vraag. Het is een gekend fenomeen dat eigenlijk begon in 1970. Volgens het bijhorende artikel http://www.utah-travel-secrets.com/shoetreeparkcity.html waren het een aantal inwoners van Park City die in een dronken bui hun schoenen in de boom gooiden. Dat hele gebeuren is zijn eigen leventje gaan leiden met als gevolg dat er regelmatig schoenen bijkomen. De stad zorgt ervoor dat de boom blijft leven door er even regelmatig een aantal schoenen terug uit te halen. Het zijn niet alleen maar "gewone" schoenen, maar ook laarzen, ski-botten en pantoffels die in de boom (intussen meerdere bomen) belanden. En dan te bedenken dat de staat Utah zóóó erg tegen alcohol gekant is...
In de stad tref je nog een aantal overblijfselen van de Olympische Winterspelen 2002 aan. Bij één van die overblijfselen maken we onderstaande foto. Dit is precies waardoor deze stad zo bekend geworden is.
De ingang van deze "Peery's Egyptian Theatre" is een écht plaatje...het is een bioscoop zoals je die wel eens in films ziet. Veel volk kan er helaas niet in. Toch wordt hij nog regelmatig gebruikt voor tentoonstellingen, maar ook als filmzaal en al héél zeker voor het "Sundance Filmfestival" (de tegenhanger van het festival in Cannes).
In Park City kan je de ganse dag gratis gebruik maken van de "Trolley" en dat is een beetje een versmelting tussen een bus en een tram. je moet weten dat dit stadje op een berg ligt en dan is het toch wel makkelijk als je beneden in de winkelstraat de trolley kan nemen om je naar de hogergelegen winkels te begeven.
Van Park City gaat het terug huiswaarts via kronkelweggetjes hoger en hoger de bergen in. De uitzichten worden adembenemend mooi, maar iemand in de auto heeft het niet zo begrepen op deze bergwegeltjes...en dat was lang helemaal niet de oudste van het gezelschap...maar zéker ook niet de jongste !
Van "Echo-reservoir" is het nog een goed uurtje rijden voor we terug thuis zullen zijn. Maar ook hier hebben even halt gehouden voor een foto...en om het nu maar eens met de woorden van zowel Joni als ook van Lien te zeggen : "wat is het hier mooi !!!". Wij weten dat al lang, maar ik ben blij dat zij dit nu ook kunnen ervaren...
Ziezo, ons tripje zit erop. Niki is intussen ook thuis gekomen en Joni en Lien hebben héél wat te vertellen. Voor morgen staat er iets helemaal anders op het programma. Dán gaan we eerst bloemetjes maken voor op de taart, daarna gaan we cupcakes bakken en dan gaan we ook nog naar het kantoor van Opa Niki. En 's avonds moet ik naar de laatste Cake Decoration Class en Lien gaat mee.
Het wordt een drukke dag...we weten wat te doen ! Liefs, Ingrid
EINDELIJK...ze zijn er...Joni en Lien komen voor 2 weekjes op bezoek ! Wel jammer natuurlijk dat Rob er niet bij kan zijn, maar hij heeft het té druk met de opening van zijn nieuwe zaak. Ik kan mijn vreugde niet op als we hen bij de luchthaven gaan verwelkomen. Ik heb altijd wel die "handjes" bij als we iemand gaan afhalen, maar vandaag hebben de woorden "welcome in Utah" toch wel een heel speciale betekenis !
Omdat zij een lange reis achter de rug hebben en waarschijnlijk wel iets zullen willen eten, maar vooral omdat we hen wakker willen houden om zo vlug mogelijk geacclimatiseerd te zijn én omdat Lien dat héél graag lust nemen we hen meteen mee naar "Krispy Kreme" waar de ovenverse doughnuts zo van de band rollen.
Als we thuis komen worden de valiezen uitgepakt de kamers geïnstalleerd en gaan we terrassen want er valt héél veel te vertellen over België, de treinreis en de lange vlucht hier naar toe. Natúúrlijk heb ik het fototoestel bij de hand. Ze zullen er aan moeten wennen dat ik te pas én te onpas foto's zal maken, want voor die keer dat ze hier zijn wil ik zoveel mogelijk herinneringen op de gevoelige plaat vastleggen...ik zal het er weer een gans jaar mee moeten doen eens ze terug vertrokken zullen zijn en dat zullen ze geweten hebben !!! Eén van de eerste foto's die ik thuis maak is deze wel héél erg mooie van kleindochter Lien...
Ik merk wel dat ze het moeilijk krijgen met het uurverschil en na een tijdje duiken ze de zetel in. Maar ook nu probeer ik hen - tenminste nog even - wakker te houden met mijn van-alles-een-foto-nemen-gedrag. We slagen erin Lien bezig te houden tot +/- 7pm en dan kan ze naar bed. Joni houdt het een beetje langer vol, maar tegen 9pm is ook haar kaarske uit en houdt zij het voor bekeken.
De eerstvolgende 2 dagen hebben ze toch wel een beetje last van de jetlag en daarom houden we het een paar dagen vrij rustig. Maar vandaag is het "Pioneer Day" en dat is voor Utah een heel belangrijke dag in de geschiedenis. Het is de dag dat Brigham Young en een eerste groep Mormonen in Utah aankwamen op 24 juli 1847 en die dag wordt nog steeds uitvoerige herdacht (http://en.wikipedia.org/wiki/Pioneer_Day_(Utah). In Salt Lake City is er vandaag een grote Powwow. Dat is een samenkomst van de Native Americans (Indianen) en dat willen ook wij wel eens van heel dichtbij zien dus wordt dit de 1ste uitstap voor Joni en Lien. Via het internet pluizen we uit wat er allemaal zoal te doen is (http://www.nacip.com/) en meteen bij de ingang van Pioneer Park zien we dat het menens is...de vele Native Americans lopen er "als vanouds" bij. Lien en haar Opa Niki willen best wel eens een foto met deze Arapaho Indiaan...
Het is zover...de grote intrede gaat beginnen. De "Big Chief" (het grote opperhoofd) komt als eerste binnen, op de voet gevolgd door zijn "Squaw". Ik word er stil van...ik heb al zolang uitgekeken om eens échte Indianen te zien en nu waan ik me meteen in één of andere Western film.
Ook de dansers die het seffens - in een wedstrijd om de beste dans - tegen mekaar gaan opnemen komen binnen en als iedereen er is worden ook de toeschouwers aangemaand mee te komen dansen. Dat hoef je mij geen 2 keer te vragen (en anders heb ik het de 1ste keer niet gehoord !) natuurlijk...
Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en bij deze Indianen is dat niet anders. De aloude dansen worden generatie na generatie doorgegeven en zowel jong als oud doen er aan mee. Ze weten/kunnen ook niet anders...het is HUN geschiedenis en het zijn HUN waarden waar ze mee opgroeien die ze hier tonen.
De begeleidende muziek wordt gemaakt door stamleden op hun grote trommels of "tamtams". Met deze instrumenten gaf de ene stam vroeger - van op een afstand - hun boodschappen door naar een andere stam. Vandaar waarschijnlijk de gekende uitspraak "de tamtam heeft zijn boodschap rap doorgegeven".
De wedstrijden gaan beginnen en dus maken de eersten zich klaar. Het zijn kinderen die de eer krijgen deze wedstrijden te openen...ik hoop alleen dat het geen "regendans" is die we hier te zien gaan krijgen !
Daarna zijn de vrouwen aan de beurt die héél wat rustiger zijn dan dat jong geweld van zojuist !
Lien heeft al de ganse namiddag stilletjes zitten genieten op een paar meter van ons vandaan, maar nu vind ik het toch wel weer eens tijd gewordn om samen met haar op de foto te kunnen.
Na de kinderen en de vrouwen is het nu de beurt aan de mannen. Zij dansen of hun leven ervan afhangt...en ik vraag me af hoeveel tijd, geduld, verhalen en geschiedenis hier aan te pas gekomen is om zoiets te kunnen doorgeven aan de volgende generatie. Wat zijn we blij dat we hier vandaag naar toe gekomen zijn, want het is best wel indrukwekkend en mooi om te zien...zoiets maak je écht niet alle dagen mee !!!
En dan - nét zo plots als dat de dansen ophouden - is er iemand die even plots wel héél erg moe is geworden.
Lien wil naar huis want ze wil haar bed in en dat doen we dan ook maar. Bij de auto aangekomen kunnen we niet meteen naar huis vertrekken want de straat waar we geparkeerd staan is helemaal afgezet. Er is seffens nog vuurwerk om Pioneer Day in schoonheid afte sluiten en dus gaan we - net als al die andere mensen - in het midden van de straat zitten en wachten we tot ook dit voorbij is. Als die mensenzee zich daarna in beweging zet om allemaal tegelijkertijd te vertrekken, duurt het toch nog wel even voor terug thuis aankomen. Na meer dan een uur vleien we ons moe maar voldaan in onze bedjes neer en kunnen we verder dromen over vandaag.
Ik heb de indruk dat vandaag ALLES tegelijkertijd gebeurd. Ik heb net geschreven dat Thomas en Esmée vertrokken zijn en ik heb het ook al over de doop van Elodie gehad, maar ik ben nog niet uitgezongen voor vandaag, want voor de 3de keer op rij organiseren wij vandaag onze "Belgian Holiday Garden Party" oftewel ons "21 juli feestje". Dat feestje is inmiddels een traditie geworden en blijkbaar wil niemand dat missen want we hopen maar liefst 114 personen in onze tuin te kunnen verwelkomen vandaag ! Zoals gewoonlijk zorgen wij voor de drankjes en brengt ieder iets mee om te eten en te delen met de anderen...en da's maar goed ook want anders zou het hele feestje niet eens doorgaan...ik moet er niet aan denken om eten te moeten maken voor zoveel hongerige magen. Tegen half 5 zijn wij er helemaal klaar voor en komen de eerste bezoekers toe. En dat zijn de ganse groep Aziatische landen Thailand, Japan en Singapore. Vlnr. zie je Mun (Thailand), Toru (Japan) met zijn 3 zonen en daarachter zijn vrouw Mayumi. Daarnaast volgt Singapore met Jennifer en dochter Adeline, Mod (Thailand). Gastvrouw en -heer uit België sluiten het rijtje af...ik en Niki.
Eveneens een traditie geworden is het "officiële" openingslied van Béa (Portugal). Steevast zingt ze hetzelfde zéér toepasselijke liedje "going to the picnic" dat ze op school leerde en dat iedereen luidkeels meezingt.
Na het openingslied gaan onze gasten mekaar opzoeken voor een gezellige babbel, zoeken ze ergens een plekje in de schaduw en/of zitten ze - her en der verspreid over de tuin - gezellig samen.
Onder onze gazebo - waar al dat lekkers te vinden is - is het steeds een gezellige drukte. Er worden drukke gesprekken gevoerd en als er een gerecht bij is dat in de smaak valt, wil je natuurlijk graag dat receptje hebben hé...kwestie van het later in je thuisland nog eens kunnen na te maken en herinneringen op te halen.
Intussen hebben de kleinsten het enorm naar hun zin...want wat doe je als je zoveel kinderen over de vloer krijgt en het héél warm (104°F = 40°C !) weer is ? Wel dan zet je de sprinklers aan...met dit resultaat !
Maar té lang in dat water spelen, zorgt er ook wel voor dat je na afloop heel erg koud kan hebben. Bekijk ons nieuwe Nederlandse vriendje Finn maar eens. Hij lijkt wel een verzopen katje en wat heeft hij het koud...
En dan is het tijd voor de al-even-traditie-geworden spelletjes die we ieder jaar weer opnieuw verzinnen. Het eerste "afval-spelletje" is het zaklopen" en we hebben 3 ploegen die het tegen mekaar gaan opnemen. Het is vooral de Nederlander Stefan die absoluut NIET wil verliezen...zie hem maar eens gaan !
Voor het 2de spelletje moeten de 2 overgebleven ploegen het tegen mekaar opnemen. Ze moeten een balletje op een lepel dragen naar de overkant van het parcours. Daar moeten ze één van de 4 kledingstukken aantrekken, het balletje terug op de lepel leggen en terugkeren naar hun team. Bij hun ploeg aangekomen moet de 2de in rij het kledingsstuk aantrekken en aan zijn/haar opdracht beginnen. De laatste van het team moet dus maar liefst 4 stukken aandoen. Dit spel zorgt voor de nodige hilariteit natuurlijk ! Bekijk de Griekse Matina maar eens...gekleed met muts, duikbril, schort, ski-handschoenen én lepel met balletje !
De beste willen zijn, is blijkbaar iets dat bij de meeste mensen aangeboren is en dit super-trotse team wil hun overwinning héél graag op foto vastgelegd. Daarna moeten ze het tegen mekaar opnemen omdat we één grote overwinnaar willen kennen en dat doen we met een spelletje om ter langst "hoelahoepelen". Het is Teakwondo-leraar Troy die uiteindelijk met die eer gaat lopen want hij had het 20 seconden volgehouden !
We hebben vandaag een aantal mensen op ons feestje die op een speciale manier in ons leven gekomen zijn en die we een warm hart toedragen. Eén van deze mensen is de bijna 90-jarige Duitse Filipinne.
Op ons 21 juli feestje van vorig jaar hebben we afscheid genomen van een Pools gezin want hun tijd hier in Utah zat erop. Maar nu - amper één jaar later - zijn ze terug voor opnieuw 3 jaar en dus zijn ze er vandaag ook weer bij. Het zijn Radek, zijn vrouw Aleksandra en hun zoontje Maciek.
Bij een "Belgen-feestje" hoort natuurlijk ook een "Belgen-foto" en met onderstaande foto brei ik hier een eind aan dit verhaal. Ik noem ze één voor één voor jullie op vlnr. : Heidi & Philippe, daarnaast Eli & Marieke (met Merel op haar rug), op mijn schoot zit Maja, Monique & Marc met hun 3 kinderen Marine, Martin & Matthieu en het hele rijtje wordt afgesloten met Dominique.
Wat was het weer een gezellige boel en wat is het toch steeds weer fijn om al die vrienden terug te zien ! Het is een feestje waar we ieder jaar weer naar uitkijken, maar volgend jaar wordt meteen onze laatste picknick hier ! Het jaar daarna (2014) wonen we alweer terug in België en is dit Amerika-avontuur voorbij.
Maar zover is het nog niet en dus gaan we nog wat genieten van ons verblijf in Utah. Morgen zijn Joni & Lien er...JIEHA...wat kijken we daar naar uit !!! Eindelijk kunnen we hen "life" laten zien waar we wonen en hoe we leven en dat is iets waar ik al 3 jaar naar uitkijk. Dat wordt vast een héél lang verhaal...tot gauw !
Na het afscheid van Thomas & Esmée wordt het de hoogste tijd dat we ons gaan klaarmaken voor onze inmiddels-traditie-geworden-jaarlijkse-Belgian-Holiday-Garden-Party. Intussen is er in België een ander feestje aan de gang - waar wij helaas niet bij kunnen zijn - dat ik toch wel noemenswaardig vind. Vandaag wordt kleine Elodie gedoopt en is er een bijhorende babyborrel. Gelukkig bestaat er zoiets als deze computer en het internet en op deze manier kunnen wij Elodie, haar mama Christy en papa Peter, de oma's en de opa's, de peter én uiteraard de meter (mijn dochter Joni) allemaal in één keer proficiat wensen !
Ondanks het feit dat we zover weg wonen, ben ik tóch aan een aantal foto's geraakt die ik nu met jullie wil delen. Eerst en vooral is dit er eentje van Elodie met haar trotse mama en fiere papa...proficiat hoor !
Ook "Oma" (mijn zus Annita) wil met haar kleinkind op de foto en dus doe ik er die ook maar bij...van de andere oma en de 2 opa's heb ik helaas geen foto's en dus kan ik dan ook niet laten zien.
Ik heb er wél nog eentje die ik écht wel wil tonen en deze is van Elodie met haar meter Joni. Maar ook onze kleindochter Lien vindt zo'n baby wel leuk. Alleen jammer dat ze nog zo klein is en dat Lien nog zolang zal moeten wachten eer ze eindelijk met Elodie zal kunnen spelen...voorlopig is het nog precies een popje !
Toen Elodie geboren werd hebben wij een pakje opgestuurd voor haar. We hadden leuke kleertjes gekocht en er meteen ook maar een kaartje bijgestoken. Gelukkig is het allemaal goed en wel aangekomen.
Wát ik precies in het kaartje geschreven had, dat weet ik niet meer, maar aan het gezicht van Elodie te zien was het precies grappig...of is ze gewoon heel blij met zowel het kaartje als de kleertjes ?
Lieve Elodie, ouders, grootouders, peter en meter, wij wensen jullie heel veel geluk met Elodie. We zijn er zeker van dat ze jullie allemaal even hard nodig zal hebben...ieder op zijn/haar specifieke manier zodat zij kan opgroeien tot een lieve meid, wetende dat ze omringd is door mensen die van haar houden.
We kijken er naar uit om haar op skype te zien, maar nog meer om haar "life" te zien in België in 2013. Heel veel liefs van haar "Nana"
We krijgen een "blits-bezoekje" uit België. Thomas (zoon van een vriendin) en Esmée zijn op rondreis in dit gedeelte van de States en komen Nana & Niki even goeiedag zeggen. We vinden het natuurlijk geweldig leuk dat ze zich de moeite doen om "binnen te springen". Vermits het al een stuk in de namiddag is voor ze er zijn en omdat zij toch wel moe zijn - ze komen van Los Angeles en zijn al een aantal dagen onderweg - gaan we die 1ste dag niks meer ondernemen, maar houden het op gezellig bijbabbelen en een lekker dineetje.
Van veel "luierikken" is er echter geen sprake, want 's anderendaags zijn ze al vroeg uit de veren en het is Thomas die er - letterlijk - voor mag zorgen dat er "brood op tafel komt". Zo zie je maar...iedereen die hier komt logeren en denkt alleen maar vakantie te houden, is eraan voor de moeite. Ze mogen met z'n allen hun eigen steentje bijdragen. Iedereen is van harte welkom, maar 't is hier geen hotel hé !
Zodra Niki gedaan heeft met werken, vertrekken we want we willen deze jonge mensen toch één en ander laten zien van onze mooie omgeving en we hebben maar 2 daagjes.
Het eerst aan de beurt zijn de "Bingham Coppermines" (http://en.wikipedia.org/wiki/Bingham_Canyon_Mine). Dit giga-grote-door-mensenhanden-gemaakte gat is de diepste dagmijnbouw ter wereld. De mijnbouw begon in 1906 en ligt op een diepte van 1200m. Het is zelfs een zo groot gat dat het vanuit de ruimte te zien is.
Daarna is het de beurt aan Salt Lake City. We brengen een bezoekje aan hét heiligdom van de Mormonen en dat is "Temple Square" (http://www.visittemplesquare.com/). Deze "bezienswaardigheid" is één van de vele plekjes waar wij sowieso steevast onze bezoekers mee naartoe tronen.
Eind maart 2012 is er - recht tegenover Temple Square - de gloednieuwe "City Creek Mall" geopend. Thomas en Esmée willen er graag eens gaan rondwandelen en eventueel een beetje shoppen, dus doen we dat maar.
Als laatste aan de beurt gaan we naar Antelope Island en dat doen we pas tegen de avond omdat we de zonsondergang niet willen missen. Maar eerst moeten we er natuurlijk wél voor zorgen dat we tenminste één mooie foto hebben waar we met z'n viertjes opstaan.
Bij het eiland aangekomen krijgen we meteen pronghorns te zien, maar deze is "zo mak als een lammetje" en blijft rustig staan om zich te laten fotograferen.
Een eindje verder staan er bizons rustig te grazen. Als je goed kijkt, zie je ook hoezeer het water van het Salt Lake wel opgedroogd is. Het is hier al sinds eind maart/begin april aan 't "zomeren" met gemiddelde temperaturen tussen 35°C en 40°C (en meer !). Wij vinden dat helemaal niet erg, maar soms zou het toch wel eens goed moeten regenen, want als het zo warm en droog blijft en als we niet snel regen krijgen kunnen we straks of morgen gewoon tot hier wandelen...dan is dit geen "eiland" meer...
Bij valavond komen de meeste dieren uit hun schuilplaats op zoek naar eten. Zij steken zich uiteraard ook weg voor die felle brandende zon want er staan hier nauwelijks bomen die voldoen schaduw zouden kunnen geven. Als we op weg zijn om de zonsondergang te zien, kruisen de hertjes onze weg. Wat een geluk dat Pa er niet bij is...die zou hier waarschijnlijk wel eens graag op jacht willen gaan...net als Niki trouwens !
Jullie denken waarschijnlijk dat het voor ons misschien een beetje "gewoontjes" begint te worden om al die beesten van zo dichtbij te zien, maar niks is minder waar...ook wij blijven gefasineerd door dit eiland en zijn bewoners...ook wij worden er nog steeds stil van als we ze op een paar meter afstand zien staan. En voor Thomas en Esmée is deze laatste foto toch wel een heel aparte, bijzondere herinnering...
Lieve Thomas en Esmée, het was bijzonder fijn om jullie op logement te hebben. Jammer genoeg was het slechts voor 2 nachtjes, want na de drukke dag van gisteren zijn jullie er vandaag weeral vandoor. We wensen jullie verder nog een heel aangenaam, fijn verblijf hier in de States. Wees voorzichtig op jullie tochten en heb een veilige vlucht terug naar België. Wie weet...misschien lukt het wel om nog eens terug te komen. Als dat zou zijn, weet dan wel dat jullie in ieder geval van harte welkom zijn ! Bedankt voor de bloemetjes...
Vandaag is mijn Ma jarig en zoals bij andere soortgelijke gebeurtenissen vinden we het ook nu weer super jammer dat wij er niet bij kunnen zijn om met z'n allen haar verjaardag te vieren. Het "goed zjétje kaffee" en een stukje taart zien we voor de zoveelste keer aan onze neuzen voorbij gaan (doeme toch !). We willen haar via deze weg laten weten dat we er in gedachten wél bij zijn en wensen haar het allerbeste toe ! Uiteraard hoort daar op zijn minst een kaartje bij en dat heeft mijn lief vrouwke geknutseld voor haar.
Liefste Make, via deze weg een dikke proficiat van ons uit Utah en we wensen je nog vele jaartjes toe. Halte dich munter in allerbesten gesundheit!
We zijn toegekomen aan onze laatste dag van deze uitstap en dus ook aan het laatste verhaal daarvan. Wel...'t is te zeggen...eigenlijk zou ik hier ook nog een verhaal kunnen/moeten maken over onze rit van gisteren, maar dat was één lange, saaie rit waar niet veel over te vertellen valt, behalve dan die paar pronghorns en hertjes die we gezien hebben en de ellenlange wegen waar precies geen eind aan komt. Voor de rest een hoop rotsen, wat bergen, gigantische vergezichten in "the middle of nowhere" en verder niks, nada, nothing, rien du tout ! En wat deze schuttingen in het midden van die uitgestrekte vlaktes en over de heuvels moet voorstellen weet ik tot op de dag van vandaag ook nog steeds niet...maar het wordt hoog tijd dat ik dat eens ga uitvissen !
We zijn gisteren de "grens" met Wyoming overgestoken en bij de intrede in een nieuwe staat, maken we ook altijd een foto van de officiële plaat die aan zo'n staten-overgang geplaatst is.
Zoals altijd ben ik diegene die tatterd en babbeld (en zingt !) als Niki aan het rijden is, maar als het mijn beurt is om te rijden en ik goed gezelschap héél erg op prijs stel, gebeurt iedere keer weer hetzelfde...Niki kan het niet laten en blijkbaar kan hij er zich ook niet tegen verzetten DUS moet ik toch wel een zéér goeie, betrouwbare chauffeur zijn (alhoewel mannen altijd beweren dat vrouwen geen kaart kunnen lezen en niet weten hoe ze moeten autorijden !) want nauwelijks enkele kilometers verder slaapt hij "als een roosje" ! Ik van mijn kant, kan het dan weer niet laten om dat tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen...
Van Sheridan naar Rock Springs - waar we gisteren overnachtten - was het 370mls (595,5km) en daar hebben we zo'n slordige 6u over gedaan. Tel daar nog de nodige stops bij en je komt algauw uit op een ritje van ongeveer 8u en da's een lange rit hoor ! Van Rock Springs via Flaming Gorge Dam en daarna via een grote omweg (omdat we die kant van Utah nog nooit gedaan hebben) is het nog 319mls oftewel 513km eer we terug thuis zullen zijn. We hebben een rit van 6u voor de boeg, maar Niki wil ook nog graag een paar uurtjes gaan vissen bij Flaming Gorge en dus zijn we vandaag al vroeg uit de veren. Na 72mls (116km) bereiken we de dam en het gote stuwmeer.
Zuidwaarts van deze dam en het stuwmeer bevindt zich de "Green River" en als ik Niki moet geloven, is dit hét paradijs voor de vliegvissers. Iedereen met een beetje kennis van zaken ivm vliegvissen komt afgezakt naar deze plek en zodra Niki dit plaatje ziet verdwijnt zijn ogenschijnlijke vermoeidheid als sneeuw voor de zon.
Het duurt dan ook niet lang meer of mijn "loze vissertje" bevindt zich in het midden van de Green River. Met zijn tegen-het-water-beschermende-"waders" (da's die speciale broek waar geen water doorkomt) aan, voorzien van een goeie zonnebeschermende crème, het petje en de zonnebril op, zijn vliegvishengel in de aanslag is hij zo blij als een kind met Sinterklaas...nu kan hij eindelijk helemaal zijn hartje ophalen !
Geen 2 minuten later en nog vóór ik de kans heb om het fototoestel weg te steken heeft hij beet en zo fier als een pauw toont hij zijn prooi naar de camera ! Hij heeft ook echt wel geluk hé. Volgens deze kenner ter zake heeft deze vangst NIKS met "geluk" te maken...hij kan gewoon héél goed vissen ! En ik moet het hem nageven...het is nog echt waar ook want ik sta erbij en kijk er naar...
Het is bloedheet en volgens mij véél te warm om hier zolang buiten rond te hangen en te wachten tot Niki er genoeg van zal hebben want hij heeft een nog idealer plekje gespot en begeeft zich er naar toe. Al snel krijgt hij gezelschap van een collega-vliegvisser en met z'n 2-tjes zijn zijn ze wel erg ver van mij vandaan.
Ik hou het nu helemaal voor bekeken en beslis dan maar om in de auto een boekje te gaan lezen en een beetje te rusten. Maar ín de auto is het zowaar nog warmer en als ik de motor aanzet om de airco te laten werken geeft de thermometer - die de buitentemperatuur aangeeft - maar liefst 110°F (43,3°C !!!) aan...'t zal wel zijn dat ik vind dat het "nogal warm" is... Ik ben nog helemaal niet klaar voor de winter, maar een paar dagen afkoeling zou zéér welgekomen zijn (en trouwens een beetje regen ook wel hoor !).
Een uurtje later heeft Dominique er ook genoeg van want de warmte speelt ook hem parten vandaag en hij weet natuurlijk ook wel dat we nog 246mls (396km) en 4,5u rijden voor de boeg hebben. Omstreeks half 2 namiddag beginnen we aan onze laatste rit en tegen 6pm zijn we terug thuis.
Om het verhaal helemaal rond te maken, ga ik hier voor een keertje eens met cijfertjes gooien. We zijn voor deze rondrit 6 volle dagen (+ een aantal uurtjes na Niki's werk bij 't vertrek) onderweg geweest en hebben ongeveer 2213mls (3561,5km) gemaakt ! Als je dat per dag uitrekend kom je op 369mls (594km) per dag. Een lange rit, ja da's waar, maar wat een geweldig mooi avontuur zijn we weeral rijker !!!
Ziezo, ons reisje van vandaag zal ons van Great Falls naar Sheridan (Wyoming) brengen en dat is +/- 402mls (647km) zuidwaarts en 6,5u voor de boeg, op terugweg naar Utah. Maar vóór we onze terugweg definitief aanvatten gaan we een kijkje nemen bij het "First People Buffalo Jump State Park". De naam van dit park betekend - letterlijk - "Indianen-van-de-eerste-mesa-woonplaats waar de bizons in de ravijn springen" en dit is de website : http://en.wikipedia.org/wiki/First_Peoples_Buffalo_Jump_State_Park
In het visitors center aangekomen wordt ons de naambepaling helemaal duidelijk gemaakt door één van de gidsen. Je moet je voorstellen dat er - zoals op onderstaande foto nog slechts één exemplaar te zien is - op deze grote vlakte, een dorp van allemaal Tipi's stond. De Native Americans (je mag ze niet langer "Indianen" noemen omdat dat té beledigend is) die hier woonden, leefden van de jacht op de bizons om aan eten te geraken. Telkens het vlees voor het ganse dorp op was, werd één van de jonge mannen door de ouderlingen uitgekozen om de bizons te gaan opjagen en ze zó boos te maken dat ze die jonge kerel achterna liepen. Bij de rand van de ravijn gekomen, sprong die man dan heel snel op een heel smal, lagergelegen platformpje en de bizons die hem volgden - en uiteraard niet meer konden stoppen - vielen letterlijk (+/- 10 tot 15m dieper) te pletter. Daar beneden stonden de andere stamleden dan te wachten om die bizons te slachten zodat de ganse gemeenschap weer eten had...en dat gebeurde allemaal hier...
Natuurlijk willen we ook wel eens een kijkje gaan nemen in zo'n hele échte tipi. Veel staat (of ligt) er echter niet in, want meubeltjes hadden ze natuurlijk niet...alleen maar het hoognodige dierenvelletje (om tenminste íets te hebben om op te liggen), een kampvuurtje in het midden van de tipi en natuurlijk al hun gereedschappen voor de jacht of om zich tegen andere, vijandelijke stammen te verdedigen.
Van dit State Park gaat het dan naar de échte "Great Falls" (grote watervallen) net buiten de stad die haar naam daaraan te danken heeft. Ik heb ook dit keer geen Nederlandstalige website gevonden, maar via deze link vindt je ook wel genoeg tekst en uitleg : http://en.wikipedia.org/wiki/Great_Falls,_Montana Verder hoef ik hier geen uitleg te geven want de foto's spreken voor zich...
We rijden via een "Scenic Byway 89" - dat zijn mooiere routes ipv autostrade - naar de stad Billings. In totaal is dat 273mls (439km) en waarvan onze "Tomtom" zegt dat we daar 4,5u over zullen gaan doen. Er zijn in deze streek dit jaar héél erg veel bosbranden geweest owv. de zeer extreem droge zomer die we tot nog toe kennen. En om jullie een idee te geven hoe erg het wel geweest is, heb ik een foto...deze mensen hebben écht wel héél veel geluk gehad ! Kijk maar eens hoe dicht het vuur bij hun hele hebben en houden geweest is...
Te midden tussen Billings en Sheridan bevindt zich "Little Bighorn Battlefield" waar General Custer en zijn troepen de Sioux Indianen te lijf gegaan zijn in een nooit eerder geziene bloedbad. Ik denk dan meteen aan de Cowboy- en Indianenfilms van oa. John Wayne, maar die taferelen hebben zich hier wel écht afgespeeld.
Zoals jullie wellicht weten werden de Indianen door de blanken verplicht om in reservaten te gaan leven. Maar in 1875 waren de Sioux en de Cheyenne Indianen de inmenging van die blanken - in hun gebruiken en rituelen, maar ook hun oneerbiedig gedrag op de "heilige gronden" - zooo erg moe dat ze in opstand kwamen. Ze organiseerden ze een samenkomst met "Sitting Bull", één van hun oorlogshelden. Op deze vergadering werd beslist dat al de Indianen als één grote groep zouden gaan vechten tegen die blanke voor "hun" land. Die oorlog werd beslecht op 25 en 26 juni 1876. Wil je er nog meer over weten of nog meer over lezen dan kan dat via deze website : http://www.eyewitnesstohistory.com/custer.htm Ik heb er ook nog eentje via wikipedia gevonden : http://en.wikipedia.org/wiki/Battle_of_the_Little_Bighorn Onderstaande foto's zijn de 2 "grote" heren die een crusiale rol gespeeld hebben in deze strijd : General Custer én Sitting Bull
Natuurlijk staat er ook een mega-grote gedenksteen voor General Custer (en de zijnen) en is "zijn" grafsteen duidelijk herkenbaar tussen al die andere witte steentjes...maar maak je geen illusie...dit zijn géén echte graven. Deze witte steentjes - die over het hele landschap verspreid liggen - zijn alleen maar een aanduiding wáár precies men al de lichamen van zoveel gesneuvelden teruggevonden heeft na de grote strijd.
Er zijn welliswaar ook heel veel Indianen gesneuveld, maar daar wordt blijkbaar hier niet zoveel aandacht aan besteedt. Om een onderscheid te maken tss. de gesneuvelde Blanken en Indianen werden van deze laatsten de grafsteentjes rood gekleurd. Wij - Niki en ik - hebben er maar een paar gevonden... vandaar dat ik er ook nog een andere foto bijdoe...nl. die van een voorname Cheyenne Indiaan, "Wooden Leg"
De Indianen hebben hun eigen gedenkplaats en -momument. Bij die momumenten verwacht je bloemen, maar dit volk heeft - zoals ik al vertelde - zijn eigen rituelen en gebruiken vandaar geen bloemen, maar een krans met een aantal "gebruiksvoorwerpen" voor de overledenen op de "Eeuwige Jachtvelden".
En zo komen we aan het eind van dit verhaal over "the Battle of the Little Bighorn". Bij de uitgang van het museum vond ik deze veelzeggende spreuk en probeer díe nu maar eens - in 't Indiaans - luidop na te lezen
Nu het avond wordt hier in Indianen-land, sluit ik dit hele verhaal af met een wel erg typisch beeld...een Tipi bij valavond...het ziet het er (nu althans) rustig uit...maar 't is hier ooit anders geweest...
We rijden nog +/- 1,5u (75mls = 120km) tot Sheridan (Wyoming) en dan is het - volgens mij - welletjes geweest voor vandaag...ik ben moe, heb honger en wil mijn bed in !
Iedere ingang van ieder National Park of bezienswaardigheid moet zorgvuldig gedocumenteerd worden, zodat we "later" nog precies weten waar we wanneer geweest zijn (kwestie van het jullie allemaal in detail te kunnen navertellen hé !). En daarom houden we steevast de ene of de andere nietsvermoedende toerist tegen en vragen we hem/haar een "mooie" foto van ons te maken. En ja...soms valt zoiets simpel als een foto maken al tegen...soms hebben we foto's waar één van ons 2-tjes niet of maar half opstaat, maar deze is goed gelukt !
Het "visitorscenter" is altijd onze eerstvolgende halte. Hier krijgen we de nodige uitleg over wat er te zien en te doen is in het park, kopen we de nodige souvernier-magneetjes en metalen plaatjes voor op de wandelstok van Niki en voorzien we ons van vers, koel water (en geloof me...dat is een "must"). Voor de liefhebbers...hier is de website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Glacier_National_Park_(Verenigde_Staten). In tegenstelling tot vele andere visitorscenters is deze van Glacier Park gelegen aan een heel mooi meer !
Na een tijdje genoten te hebben van dat meer met z'n ongelooflijk mooi zicht op de bergen, vatten we onze weg door het park aan. Dit park ligt - zoals je misschien al via bovenstaande link gelezen hebt - voor het grootste deel in N-Amerika, maar palmt ook een stukje Canadese grondgebied in. Wij blijven in de USA en meteen gaat het hoog de bergen in want het park heeft zijn naam uiteraard te danken aan de talrijke gletsjers die natuurlijk ook in de zomer rijkelijk voorzien zijn van "eeuwige sneeuw". Het bergmassief waar we door rijden en waarvan "onze" Wasatch Mountains de voorlopers zijn, heten de Rocky Mountains.
De Ranger in het visitorscenter vertelde ons dat de "sneeuwgeit" hét boegbeeld van dit park is en als we veel geluk zouden hebben, zouden we zeker en vast een aantal van deze geiten te zien kunnen krijgen, want vandaag waren ze écht wel zeer talrijk "gespot" door talloze toeristen. Maar we moeten uitkijken, want die beestjes kunnen zomaar voor de auto inlopen...wij zijn immers de indringers in hun territorium ! En ja...dáár in de verte tegen de bergwand zien we een eerste, bewegende, witte vlek...
Hoe korterbij we komen, hoe meer die geit(en) onze richting op komen lopen. Het lijkt erop dat ze zich van héél dichtbij willen laten zien en laten fotograferen ! Deze ene komt zelfs zo dichtbij dat ik mijn hand maar aan het raam van de auto hoef uit te steken en ik zou haar zo kunnen aanraken. Maar dat doe je uiteraard niet hé...het gaat hier om "wilde" dieren (of wat er voor zou moet doorgaan !). Deze beestjes zien er in ieder geval niet écht wild uit en zoals je op onderstaande foto's duidelijk kan zien, zijn ze de vele toeristen écht wel gewend. Iedereen staat stil, mensen komen uit de auto's en iedereen maakt de nodige foto's !
En verder en hoger de bergen in gaat onze rit. Zo hoog dat we bijna de toppen van de bergen bereikt hebben en waar we in hartje zomer effe in de sneeuw kunnen wandelen en foto's maken.
Deze muur is écht wel té hoog om helemaal te beklimmen. Ik wilde eigenlijk meten hoe hoog hij wel is, zodat jullie een idee zouden hebben, maar hoezeer ik ook probeer, ik slaag er niet in de bovenste rand aan te raken.
Net voor we het park uitrijden komen we voorbij Saint Mary Lake en het plekje "Rising Sun" is écht wel de moeite waard om te stoppen en te genieten van al dat moois op een wel zéér idiliysch plekje aarde
Van de West Glacier entrance is er slechts één route - de "Going-To-The-Sun-Road" - die je dwars door het park brengt en zoals je op vorige foto's zag is het een smalle tweerichtingsweg langs hoge bergwanden en steile ravijnen. Iedereen is verplicht netjes achter mekaar te rijden en zich via een slakkegangetje een weg te banen door deze bergketen tot je er helemaal dooruit gereden bent (zie onderstaande map).
Eenmaal de andere kant bereikt, is het "slechts" 23mls (36km) tot de grensovergang met Canada en dat willen we wel eens van dichtbij gezien hebben...We voelen ons een beetje "alleen op de wereld" want er is hier niks of niemand te zien in dit stukje "niemandsland"...niks behalve deze 2 eenzaten die mettertijd nu toch wel op mekaar uitgekeken moeten zijn, maar die in feite 2 Blackfoot Indianen voorstellen.
En dan zijn we er...Canada opent zijn deuren voor deze 2 "Belgskes"...
maar "Waterton" - de Canadese ingang van Glacier Park - is té ver om naar te toe rijden (+/- 50mls = 80km) want we moeten ook nog helemaal terug door Glacier Park ! Er is immers geen andere weg om in Kalispell (West Glacier Park waar ons hotel is) te geraken en het is intussen al 4pm...jammer !!
We houden halt aan het enigste (souvenier)winkeltje dat deze grensovergang rijk is, praten met één van de weinige mensen die er rondlopen en maken rechtsomkeer naar de USA. Als we terug binnenrijden, bekijkt de douane ons een beetje raar, maar na de nodige uitleg - dat we alleen maar een Canadese stempel in onze paspoorten willen hebben - wordt er eens hartelijk mee gelachen en mogen we onze weg verder zetten.
In plaats van meteen terug het park in te rijden nemen we een afslag naar "Many Glaciers", want ook hier is nog wel één en ander te zien. Je merkt wél aan onderstaande foto dat de zon het zo stilaan voor bekeken houdt en we voelen duidelijk dat het begint af te koelen.
We komen voor de 2de keer voorbij "Weeping Wall", maar nu bevindt deze muur zich wel precies aan mijn kant en bij deze "ik-rij-wel-een-beetje-langzaam-en-wordt-jij-dan-maar-lekker-nat-actie" die Dominique onderneemt, krijg ik écht wel kippevel. Niet zozeer voor dat beetje water, maar wel omdat hij zo nodig zo dicht bij die muur wil rijden...als hij nog een beetje dichter gaat rijden, kan ik seffens water scheppen !
De volgende dag verkennen we de zuid-kant van het park, maar we hebben 224mls (360,5km) voor de boeg en kunnen het ons niet permiteren om te "slenteren". Deze kant is minder spectaculair, maar er zijn genoeg mooie plekjes om halt te houden, te genieten en enkele foto's te maken zoals deze
Bij "Two Medecine Lake" houden we een serieus, lange pauze, want zowel Dominique als ik hebben er even genoeg van om opnieuw zolang in de auto te moeten gaan zitten. En zeg nu zelf...wat is er nu nog meer nodig om tot rust te komen dan te genieten van de stilte van de natuur aan de rand van een meer zoals dit ?
Wandelen is een hobby die we ook in België graag en veel deden en bij Two Medecine zijn er verschillende wandelpaden en we gebruiken deze gelegenheid om eens goed onze benen te strekken. We zijn nog maar net vertrokken als deze marmot alle mogelijk moeite doet om onze aandacht te trekken...wat er precies aan de hand was weten we nog steeds niet, maar ze was in ieder geval wel erg "fotogeniek" !
Op deze 2 dagen, zijn we regelmatig oog in oog komen te staan met dit soort mooie, grote planten. Om er zeker van te zijn dat ik hier geen foute dingen neerpen, ben ik een beetje op het net gaan grasduinen en heb ik deze Engelstalige website gevonden : http://www.nps.gov/glac/naturescience/plants.htm
Na iets meer dan 2u pauze bij Two Medicine Lake wordt het de hoogste tijd om ons reisje te hervatten, want als we aan dit tempo blijven verder doen raken we nooit voor middernacht in "Great Falls".
We zullen er eens aan gaan beginnen...aan onze uitstap naar "Glacier National Park" in de staat Montana ! Zoals gewoonlijk vertrekken we ook nu, zodra Niki gedaan heeft met werken. Dat geeft mij de kans om overdag de auto klaar te maken voor de lange rit en de valies in te pakken...hopelijk vergeet ik niks ! Zonnebrillen, voldoende kleding (zowel voor warm als voor een beetje frisser weer want we trekken noordelijk én de bergen in !), de verrekijker, het fototoestel, de zonnecréme(s), toiletgerief, sandalen, stevige wandelschoenen, petten, rugzak, muggenspray, medicamenten, snoepjes, gsm (en de laders niet vergeten !), een hapje voor onderweg, berenspray (jawel, ook dat !) en water...héél veel water..."check, check, check en nog eens check"...we hebben alles ! Het wordt een lange rit van ongeveer 629mls (een kleine 1013km) en volgens mijn berekening (via mijn computer), hebben we +/- 10,5u nodig om op onze bestemming aan te komen. We moeten helemaal door de staat Idaho en we hebben er voor geopteerd om een overnachting te doen in "Idaho Falls". Voor de liefhebbers doe ik er effe een Engelstalige (er bestaat blijkbaar geen Vlaamstalige website van !) : http://en.wikipedia.org/wiki/Idaho_Falls,_Idaho. Dit dorp met zijn watervallen (vandaar de naam natuurlijk !) bevindt zich op zo'n 191mls (307km) van onze deur en dus hebben we een hele weg te gaan.
Omdat we nog een hele reis voor de boeg hebben, vertrekken we meteen na het ontbijt richting Montana. Natuurlijk is er onderweg één en ander te zien en daarvoor wordt er ook op geregelde tijden halt gehouden. Zo ook dit spookstadje "Garnet" (ook hiervan weer géén Vlaamstalige website gevonden, dus zullen jullie het met deze moeten doen : http://en.wikipedia.org/wiki/Garnet,_Montana). Niki is mijn "fotomodel" van dienst.
Dit stadje ligt in een vallei midden in het bos. Als er hier geen fatsoenlijke bewegwijzering bij stond, zou je er zo naast doorlopen...maar eens je het gevonden hebt, kan je je verbeelding de vrije loop laten
Zo moet het dus ongeveer uitgezien hebben ten tijde van de goudzoekers die hier hun geluk kwamen beproeven. Of ze veel gevonden hebben ? Wie zal het zeggen ? Misschien zijn ze er vandoor gegaan juist omdát ze niks vonden en zijn ze ergens anders gaan zoeken...misschien hebben ze wél wat gevonden en hebben ze intussen al hun rijkdommen belegd in bv. Las Vegas...wie weet...
In ieder geval voelt Niki zich hier blijkbaar meteen thuis want hij wil direkt aan 't werk schieten. Hij denkt waarschijnlijk dat nog nooit iemand voor hem dit klusje heeft willen klaren en hoopt erop dat in het midden van deze geweldige rots, misschien wel een een goudklomp zou kunnen tevoorschijn komen...yeah...right !
Het lijkt hier allemaal beetje op het openluchtmuseum van Bokrijk, maar dan met houten huisjes ipv. de kleine lemen huisjes. In één van de talrijke huisjes kunnen we eindelijk ook eens binnen een kijkje gaan nemen. Ooit heeft hier iemand zich waarschijnlijk de moeite gedaan om te behangen...het papier hangt - welliswaar in flarden, maar er hangt nog een beetje - in een kamertje dat zo groot is als een zakdoek en dat blijkbaar tegelijkertijd dienst gedaan heeft als keuken, zitkamer én eetkamer...alles in één geheel.
Als ik terug naar buiten ga, ben ik Niki ineens helemaal kwijt...waar zou hij toch kunnen zijn...? Als ik hem dan even later dit kleine huisje zie buitenkomen, zegt hij niks...hij gniffeld alleen maar een beetje...
Mijn nieuwsgierigheid is groot en ik besluit ook maar eens gaan te kijken wát er nu precies zo lachwekkend is in dat huisje...ik had natuurlijk beter moeten weten ! Terwijl ik daar binnenwandel, roept hij me na : "zie je het al gebeuren, zo met z'n drietjes netjes naast mekaar op de *** ?" En hij schatterd het uit !!! Zoals ik al zei...ik had beter moeten weten...niks zeggen, lachen en wachten...ik kén hem toch !
Een kleine wandeling brengt ons terug aan onze auto en we verlaten Garnet. Deze "goudmijn-spookstad" is de bestbewaarde spookstad van Montana. In 1898 woonden en werkten hier ongeveer 1000 mensen waarvan er in 1905 amper 150 overbleven...en ook zij zijn mettertijd helemaal verdwenen.
Onze nieuwe Belgische familie - de plaatsvervangers van Sarah, François & Kids - zijn vandaag toegekomen en we hebben er - sinds de komst van Heidi & Philippe vorig jaar - een traditie van gemaakt dit niet onopgemerkt voorbij te laten gaan. Dus zijn we met z'n allen hen gaan verwelkomen op de luchthaven. En daar hoort een welgemeende "van harte welkom in Utah" én de gepaste foto bij. Vlnr zie je Heidi, ik, Dominique, Eli met een slapende Maja op de arm, zijn vrouw Marieke met een al even slapende Merel op de arm, Philippe & François.
Ze leggen meteen van bij hun aankomst beslag op het huis waar François & Co woonden en dat is voor ons een vreemde gewaarwording, maar het maakt het ook gemakkelijk omdat we dit adres kennen en niet op een andere plaats moeten gaan zoeken naar onze nieuwe familie. De "welkomst-handjes" én de fles bubbels zullen (hopelijk) een aangename en blijvende herinnering zijn aan hun allereerste dag ooit hier in Utah.
Gezeten op het terras praten we nog wat na over hun afscheid in België, hun vlucht hier naar toe en de vele veranderingen die er vanaf morgen allemaal op hen af zal komen. Wat ze precies moeten gaan doen om in orde te zijn en de basis op te kunnen is iets waar de Belgische Office zich - samen met Eli - over zal ontfermen. De rondleiding voor Marieke - waar de winkels zijn, waar de dokter is, de hele uitleg over waar en wanneer de dames samenkomen en allerhande dagdagelijkse informatie - neem ik voor mijn rekening. Maar eerst is er tijd voor een hapje, een drankje en een gezellige babbel.
De kindjes zijn intussen wakker geworden en wennen langzaamaan aan dit nieuwe gezelschap en de omgeving. Wat een mooi gezinnetje is dit...en wat staan er hen nog vele avonturen te wachten.
Kleine Maja heeft nu wel lang genoeg stil gezeten en besluit een beetje te gaan spelen. Van François & Co kreeg ze een grote "bellenblazer" en dat blijkt een aangenaam ijsbrekertje te zijn ! Ze geniet met volle teugen en natuurlijk is er heel fier als ze er eindelijk in slaagt zelf een aantal bellen te blazen...
Eli, Marieke, Maja & Merel...welkom hier in Utah, in deze prachtige omgeving waar talloze avonturen op jullie liggen te wachten. Aan jullie om ze allemaal één voor één te gaan ontdekken. En wil je er meer over weten, dan kunnen we jullie altijd een beetje wegwijs maken. We hopen dat jullie snel zullen wennen en we zijn uiteraard blij jullie in onze grote Internationals-familie op te nemen. Weet dat je altijd op ons kan rekenen.
Vandaag is er de "Parade of Homes", een soort nieuwbouw-huizen-open-deur-dag. Al deze huizen zijn te koop en worden voor de gelegenheid volledig ingericht en aangekleed. Je zou haast denken dat hier al écht iemand woont, maar dat is niet zo...het is allemaal alleen maar voor de schijn en om te kunnen verkopen. Vermits wij een appartementje gekocht hebben, willen we ideetjes opdoen voor ons eigenste stekje. Het zijn vooral de badkamers en keukens die ons interesseren want onze meubeltjes gaan sowieso mee terug. Het ene huis is al groter (typisch Amerikaans) en beter gelegen (ook typisch Amerikaans) dan het andere en zeker dan dat van de buren...maar tussen ons gezegd en gezwegen...ik zou ze niet graag moeten onderhouden !
Interesseert het jullie om binnen mee te gaan rond loeren ? Kom maar mee dan...
De eerste halte is steevast de zitkamer, want die moet natuurlijk de nodige indruk wekken. TV kijken doen Amerikanen in een aparte kamer en de TV op zich moet liefst zo groot mogelijk zijn. Zo eentje wil ik ook wel voor in Bilzen...dan kan ik meteen vanuit de keuken TV kijken...daar heb ik mijn bril niet voor nodig !
We dwalen (soms VERdwalen) verder door deze giga-huizen en belanden in "mijn" domein...de keuken ! De fornuizen zijn veel groter dan in België, maar dat wisten we al want in ons huis hebben we ook zo'n mega-ding. Een kook-eiland - waar meteen ook een afwasbak in staat - is nog iets dat op mijn "verlanglijstje" staat.
Met de nodige precisie probeer ik Dominique uit te leggen welke toestellen ik precies waar zou willen hebben om mijn (ons) leventje zo aangenaam mogelijk te maken...en hij beaamt gewoon alles ! Ik zal hem toch nog wel eens aan deze namiddag herinneren zodra dat nodig is, denk ik !
Of wat dacht je van dit soort kook-eiland ? Maar dan wel met aan één kant een afwasbak en in plaats van een kastje beneden, wil ik er graag een afwasmachine. En nu ik toch aan 't kiezen ben, graag meteen ook maar deze snijplank erbij zodat het afval van de groentjes rechtstreeks in de vuilbak kan gekieperd worden.
Zoals ik eerder al vertelde, zijn we ook nieuwsgierig naar de inrichting van de badkamers. En deze foto geeft meteen al prijs hoe wij de onze misschien wel eens zouden gaan organiseren. We opteren wel voor een douche ipv. een bad. Dé man bij uitstek om de juist maat van de douche te nemen is Niki natuurlijk. Hij moet plaats genoeg hebben zowel in de lengte als in de breedte. Als hij ruimte genoeg heeft, dan pas ik er ook wel in.
Mega-grote huizen met mega-grote keukens en gemiddeld 4 tot 5 slaapkamers en 2 tot 3 badkamers zijn hier heel "gewoon". Als wij vertellen dat de meeste huizen in België slechts 1 badkamer hebben, worden wij bekeken alsof we uit een andere wereld komen. Onderstaande foto is er eentje van een "gasten-slaapkamer" in één van die super-grote huizen, maar het uitzicht in die slaapkamer is grandioos !
Voilà...we hebben het gehad met onze rondleiding door Utah's nieuwe huizen en kunnen nu rustig gaan bedenken hoe we ons appartementje wél of niét zullen gaan inrichten. We hopen dat jullie er ook iets aan gehad hebben ? Wie weet herken je ooit nog wel eens iets als je een keertje bij ons op bezoek komt.
Met pijn in het hart moeten we helaas afscheid nemen van onze Italiaanse vrienden. En jullie zullen misschien zeggen "ja, maar...dat moeten jullie toch doen bij zovele mensen, dus wat is het verschil ?". Wel...deze vrienden zijn zowat "de laatsten der...neen, niet der Mohikanen maar van de Italianen". Hun bureau sluit deze zomer definitief zijn deuren en voor Italië houdt het hele F-16 programma op te bestaan. Er komen geen vervangers voor hen in de plaats en dus gaan wij de resterende tijd nuttig gebruiken voor het verstevigen van de vriendschapsbanden en hoe kan dat beter dan met een lekker Belgisch etentje ten huize van. De eersten aan de beurt zijn Francesco, Silke en hun kroost Raphael, Federica en Veronica
Daarna is het de beurt aan Pietro, Roberta en hun Kids Federica en Alessandro. Pietro & Niki zijn beste vriendjes die altijd wel ergens grapjes zitten uit halen. Daarom duurt het toch wel even voor we een geschikte foto gemaakt hebben want steeds moeten we opnieuw beginnen.
Dear friends, we wish you nothing but the best for the future ! One day, we will travel to your beautiful country Italy and pay you a visite. Untill then...stay well, stay healthy and stay in touch ! We'll miss having you guys around at our parties...Thanks for allways being our friends and giving us lots of laughters !
Voor de allereerste keer ooit organiseren Dominique en ik een garage-sale. Niet de onze, maar eentje voor de Nederlanders Theo & José die in maart onverwachts terug naar Nederland moesten verhuizen. We hebben bij onze Internationals een beetje "reklame" gemaakt, onze buren op de hoogte gebracht en via KSL - is de nieuwsdienst die een onderafdeling voor 2de hands verkoop heeft - een berichtje geplaatst voor de lokale bevolking. Het enige dat Niki de avond vóór de sale nog dient te doen is op verschillende plaatsen goed zichtbaar bordjes ophangen waar de mensen moeten wezen in de hoop genoeg "kopers" over de vloer te krijgen en dit hele gedoe toch wel een beetje geld in 't laadje brengen zou voor T & J.
We hadden overal aangekondigd dat we vanaf 8am zouden beginnen, maar om 7:30am stonden de eerste kopers al aan de deur. En dus ging de garage-poort een half uurtje eerder dan voorzien open. Niki had gisteren alles al netjes klaargezet dus wij zijn er klaar voor...en daar zijn de eersten al...
Ook onze buren komen een kijkje nemen (en een duitje in het zakje doen !). Buurman Ron gaat aan de haal met een tafel-grill en zijn vrouw Sheryl en zoontje Russel staan erbij en kijken er naar.
Een ander niet-Mormoons burenkoppel -Angie en haar man Shaun - weten de hand te leggen op kleine borrelglaasjes...Ze zijn hier allemaal even gek van alles dat enigzins "Europees" uitziet of is.
Na de invasie van buren komen nu ook stilaan de Internationals een bezoekje brengen. Eigenlijk gaat het er voor hen nog het meest om een kopje koffie te komen drinken en dat vinden wij natuurlijk geweldig gezellig ! De eerste aan de beurt zijn de Noren Inger-Lise en haar man Oystein. Hij had het wellicht niet verwacht, maar vrouwen zijn vrouwen en Inger-Lise vindt meteen een kleedje dat haar wel aanstaat.
Als 5 minuten later ook de Nederlanders Lia & Wouter een kijkje komen nemen (én koffie komen drinken) is het hek helemaal van de dam, want ook Lia vindt dat zelfde kleedje wel mooi en wil het graag hebben...als daar maar geen geruzie van komt...aijejaijejai... ! Uiteindelijk is het Lia die het pleit wint en het kleedje mee naar huis neemt samen met een aantal riemen. Héhé...gelukkig hebben die 2 dames het "in den minne" geregeld.
Ik weet dat in België (Europa) in het najaar van 2012een nieuwe reeks afleveringen van "Dallas" op TV gaan komen. Hier zijn we intussen ook al aan de 4de aflevering, maar ik verklap er lekker niks van ! We hebben wel al bezoek gehad van één van de hoofdrolspelers...niemand minder dan J.R.Ewing op onze garage-sale !
Aan het eind van de sale - het is intussen 12:30pm geworden en we stoppen om 1pm - kan ik niet anders dan nog gauw een foto te maken van dit mengelmoesje van "kopers". Vlnr. zien we Nederland (Wouter), België (Niki), Denemarken (onze buur Dane), Noorwegen (Oystein & Inger-Lise) en Nederland (Lia). En Biebieke hier mag/kan natuurlijk er niet bij op staan want wie zou anders de foto maken !?
Al bij al was het een geslaagde verkoop. We hebben ongeveer $200 bij mekaar gehaald en dat geld zal netjes overgemaakt worden aan Theo & José. Zij hebben weer een extraatje en wij...wel wij hebben de ervaring hoe zo'n garage-sale aangepakt dient te worden en zullen dat zeker in de toekomst nog nodig gaan hebben !
Yep...ze zijn er...onze Hoeseltse vrienden Gunter, Inge en Erwin (in dit verhaal gewoon "Mouche" genoemd) ! We hebben er lang naar uitgekeken, maar nu kunnen we hen eindelijk verwelkomen op de luchthaven van SLC. Als een heus "welkomstcommitée" (alias de lokale paparazzi) staan we hen op te wachten...
We hebben voor onze gasten een BBQ voorbereidt, want omdat ze net 3 drukke dagen in New York achter de rug hebben, denken wij dat ze toch niet veel zin meer zullen hebben om nu nog iets te gaan ondernemen.
De dagen daarna zullen ze er toch moeten aan geloven en tronen we hen mee naar de mooiste plekjes hier in de buurt. Als eerste gaan we uiteraard naar Antelope Island State Park. Dit mooie eiland ligt op amper 20km van onze deur, maar het is een plek die voor altijd op mijn netvlies gebrand zal zijn...dit ga ik écht wel missen als we eens terug in België wonen. Onderstaande foto is er eentje genomen vanaf het eiland waar je kijkt in de richting van "onze" stad Layton. Er is geen wind en het meer is zo stil en zo glad als een spiegel...
We gaan er met grootste verwachtingen naar toe omdat we heel graag een paar bizons zouden willen zien. En ja...we zien één enkel verdwaald exemplaar, maar wel eentje die ons van héél dichtbij komt beloeren...
...tenminste we dáchten er maar ééntje te zien te krijgen, maar als we een eindje verderop de volgende bocht nemen, komen we oog in oog te staan met een ganse kudde (zo'n 300 à 400 stuks) die nét besloten hebben de baan over te steken en die nieuwsgierige "Hoeselaren" te doen stoppen...wat een "sjoaspinnen" !!!
Tegen de avond worden we met z'n allen nog een beetje extra verwend want zowel de zon als het beetje wolken hebben samen besloten om ons gezelschap een fantastisch mooie zonsondergang kadoo te doen.
Na het diner bij onze meest favorite eet-tent maken we de balans op van alle indrukken die onze gasten op het eiland opgedaan hebben. Inge, Gunter en Mouche komen volmondig tot de conclusie dat ze inderdaad een ongelofelijke ervaring hebben opgedaan...iets dat ze nooit meer zullen vergeten ! Daar moet op geklonken worden met een pint(je), maar hebben jullie de petten als eens goed bekeken die Gunter en Mouche speciaal hebben laten maken op de basis ? Bekijk dan de 2de foto maar eens goed...zelfs hun namen staan er - in het Hoeselts - op geborduurd ! Zo kunnen ze zich nooit van pet vergissen...
's Anderendaags staat er een rondrit door de bergen en een bezoekje aan Park City op het programma. Van bij ons thuis gaat het naar Snowbasin (want we willen hen natuurlijk ons ski-oord tonen !) en daarna passeren we - via East Canyon Lake - "Devils Slide" (dé plek bij uitstek waar Niki graag gaat vliegvissen !)
Park City werd door de Olympische Winterspelen van 2002 op de wereldkaart geplaats en natuurlijk kan je hier niet zomaar voorbij rijden zonder een foto met de springschansen op de achtergrond...hét bewijs dat je wel degelijk hier geweest bent ! Voilà...onze 3 musketiers bij de springschansen...
Het stadje zelf is de moeite waard om een bezoekje aan te brengen. Je weet immers maar nooit of Robert Redford - die hier naar het schijnt woont - zomaar ineens je pad hier kruist of naast je staat in één of ander winkeltje. Misschien treffen we hem ook wel in dit cafeetje ? Want zoals échte "goede" Belgen gaan we natuurlijk ook nog een pintje (of iets anders voor de dames) drinken hé !
Als we daarna onze terugweg aanvatten besluiten we niet via de autostrade te gaan, maar een kleinere binnenweg te nemen. Op onze tocht zien we in een weiland plots grote vogels die noch Niki noch ikzelf hier ooit al gezien hebben. We houden halte om foto's te maken en er breekt een heuse discusie los over welk soort vogels dit nu eigenlijk is. Vanop een afstand lijken het een soort reigers te zijn. Mouche is er echter vast van overtuigd dat het hier gaat om één of andere soort kraanvogel. En inderdaad...Mouche heeft gelijk. Bij nader onderzoek blijkt het hier te gaan over de "Sandhill Crane" oftewel de "Canadese Kraanvogel". Speciaal voor Mouche doe ik er deze link bij : http://nl.wikipedia.org/wiki/Canadese_kraanvogel, maar het staat ieder van jullie natuurlijk ook vrij om daar een kijkje te gaan nemen.
De dag wordt afgelsoten met een dineetje in "The Prairie Schooner" een heel gezellig restaurantje waarvan hier een foto zodat je je een beetje kan voorstellen hoe het er daar binnen uitziet.
Op onze laatste avond samen maken we een paar "groepsfoto's". Op de achterste rij herken je vlnr. Niki, Gunter en Mouche. De 2 schoonheden op de voorgrond zijn niemand minder dan Inge en ikzelf.
Hoeselaren zullen het niet onder stoelen of banken steken dat ze altijd wel te vinden zijn om een feestje te bouwen (lees de boel een beetje op stelten te zetten !). Mouche heeft mijn gitaar al lang zien staan en kan zich vanavond niet meer bedwingen. Samen met Dominique maakt hij er een Karaoke-avond van. Ik weet het Mouche...ik had het je nog zo beloofd hiervan géén foto's te zullen publiceren, maar ik kan er écht niks aan doen...ik kan het niet laten, want ook dit is een herinnering die ik in mijn boek wil hebben !!!
Mouche...onthou één ding...alles kán en zál tegen je gebruikt worden want ook Inge en Gunter maken van de gelegenheid gebruik (misbruik) om dit tafereel op de gevoelige plaat vast te leggen. Zo zie je maar...'t is van je beste vrienden (bovenvermeld duo !) dat je het moet hebben hé !
Aan alle mooie liedjes komt vroeg of laat ergens wel een einde en het is aan mij om onze vrienden naar de luchthaven te brengen. Bij de check-in nog gauw een foto en daarna moeten we afscheid nemen.
Mouche, Gunter & Inge...dit "afscheid nemen" valt me zwaar. Het was enorm fijn jullie te kunnen ontvangen en jullie te kunnen laten kennismaken met ons leventje hier. We hopen dat jullie er net zoveel van genoten hebben als wij. Geniet van de vele foto's...ze zullen één voor één de nodige herinneringen met zich meebrengen. Bedankt voor jullie vriendschap en tot volgend jaar bij ons bezoek aan België !
