Wat mij altijd verteld geweest is over dit kleine maar oh, zo gezellige dorpje met zijn vele kleine winkeltjes is een heel ander verhaal dan hetgeen ik te lezen kreeg op de website van Gardner Village.
Er werd mij namelijk altijd verteld dat dit de plaats was waar een zeker Archibald Gardner leefde met zijn vele vrouwen (hij was immer polygamist) en hun vele kinderen. Ieder van die vrouwen had haar eigen huisje en na hun dood werden hun huisje omgevormd tot winkeltjes en de molen werd een restaurant. Wat ik vandaag las op de website van Gardner Village is een heel ander verhaal, maar dat en nog meer informatie kan je zelf eens gaan nalezen op : http://www.gardnervillage.com/our-history. Voor diegenen die dat liever niet doen, geef ik hier een beetje de uitleg over de geschiedenis van dit dorpje...
Archibald Gardner - de man naar wie dit dorpje genoemd is - werd in 1814 geboren in Kilsythe, Schotland maar immigreerde eerst naar Canada en daarna naar de USA waar hij toetrad tot de Church of Jesus Christ of Latter Day Saints (LDS) of anders gezegd...hij werd Mormoon. Hij was één van de stichters van Utah in 1847 toen de pioniers voet zette in de Salt Lake Valley. Gardner had in Canada veel ervaring opgedaan in het bouwen van molens. Hij bouwde hier in Utah zijn 1ste molen in de Cottonwood streek. In 1850 begon hij aan de bouw van een 2de molen aan de Westkant van de Jordan River. Op 21/12/1853 werd de molen/huis in gebruik genomen, maar in 1877 werd diezelfde molen afgebroken en vervangen door een grotere. De molen en zijn omgeving veranderden nog een aantal keren van eigenaars tot in 1979 een zeker Nancy Long het hele domein opkocht en er in mei 1980 een allereerste meubelzaak opende. Wat zij vooral wilde was de oude molen omvormen tot een restaurant en die droom werd in 1990 werkelijkheid met "Archibald's Restaurant". Sinds die tijd zochten en vonden Nancy Long, haar zoon Joe Long, Chris Christenson en anderen een aantal oude huisjes die aangekocht en overgebracht werden naar Gardner Village om alzo een dorpje te creeëren dat mits de nodige straten en pleintjes, een riviertje en een brugje helemaal tot zijn recht gekomen is.
Wij - de Internationals Dames - hebben er een jaarlijkse traditie van gemaakt om tijdens de periode van Halloween en/of Kerstmis een bezoekje te brengen aan Gardner Village. Maar toen de andere dames met Halloween voor de "Witch-party" (heksenfeestje) naar deze plek kwamen afzakken, hadden zowel de Noorse Inger-Lise als ik al iets anders op het programma staan en konden dus niet mee. Daarom hebben wij vandaag beslist er naar toe te gaan...fijn met z'n 2-tjes en we hebben alle tijd ! De Witches (heksen) zijn wel weg, maar dit dorpje wordt altijd wel versierd. Dit keer zijn het "gnomes" oftewel kabouters die hier de boel opvrolijken. In Noorwegen en Denemarken noemen die "gnomes" ook wel "Nisser", maar vergis je niet...het heeft een andere betekenis ! Kabouters zijn lieve wezentjes terwijl de "Nisser" eigenlijk deugenietjes zijn.
Op ieder hoek van de straatjes, aan elk huisje...overal vindt je de gnomes en telkens is er een ander decor voor gebouwd. Hier zitten ze bijvoorbeeld eerst "bij de kapper" (de dame op de voorgrond is Inger-Lise) en vervolgens bij het "Gingerbread-house" of "peperkoeken-huisje".
De muzikanten mogen natuurlijk ook niet ontbreken. Het lijkt precies een tafereel uit een stoet zoals ik mij die herinner van vroeger naar aanleiding van de "voetbal-kampioenen" in Hoeselt of een andere festiviteit zoals een "diamanten bruiloft"...dingen die vroeger door het hele dorp uitbundig gevierd werden.
Van al dat shoppen en al dat "de ene winkel in en de andere winkel uit" ben ik een beetje moe geworden, maar het is een heerlijke dag en zodra ik een bankje zie kan ik het niet laten...ik moet effe gaan zitten. Het valt Inger-Lise op dat ik nét onder de "mistletoe" (maretak) zit. En als je daar met je geliefde onder zit of staat wordt je verondersteld mekaar te kussen (dat brengt geluk). Helaas is Dominique er niet bij, dus er kan niet gekust worden...tenminste...ik hoop maar dat die "gnoom" daarboven niks in zijn hoofd haalt (hahaha...) !!!
Nog één van die taferelen is deze van meneer en mevrouw gnoom die een ritje met de arreslee maken.
En dan is het de hoogste tijd voor een kopje koffie en iets lekkers erbij. Daarvoor gaan we natuurlijk naar het restaurant dat zich in de molen situeerd. En ook daar is er een deco met gnomes gemaakt. Dit keer proberen die gnomes de kerstversiering op te hangen in de Kerstboom, maar natuurlijk gebeuren er ongelukjes...
En na onze weldoende koffie met taart is het tijd om naar huis terug te keren. Het is inmiddels 4pm en we moeten nog ongeveer een uurtje rijden. Hopelijk hebben onze mannen niet al te veel honger of misschien zijn ze al wel aan 't eten begonnen ? En anders is er natuurlijk ook nog altijd wel iets "af te halen"...
Het is vandaag niet alleen de verjaardag van mijn dochter, maar ook Thanksgiving EN - niet te vergeten - de grote start van de wedloop naar koopjes want het is ook de start van "Black Friday".
Maar eerst zijn we vanavond - samen met Heidi & Philippe (Belgium) en Michael & Marianne (Denmark) - bij de Noren Inger-Lise & Oystein uitgenodigd voor het Thanksgiving dinner. Dat Oystein heerlijk kan koken wisten we al, maar vandaag heeft hij zichzelf overtroffen ! Heerlijke hapjes van zelfgerookte vis, kalkoen met alles erop en eraan, een lekkere taart...kortom alle ingrediënten voor een zeer geslaagde, supergezellige avond ! Op foto 1 vlnr. Philippe, Oystein, Heidi, Marianne, Inger-Lise, Michael en ik. Op foto 2 zit Niki er ook bij.
Maar zoals ik al zei, begint vanavond ook het mega-evenement-van-het-jaar en dat is "Black Friday". Die Black Friday is eigenlijk een supersolden op de solden. In bepaalde winkels worden sommige artikelen zoooo erg afgeprijsd dat mensen het er écht voor over hebben om 's nachts in een lange rij te gaan aanschuiven om toch maar als eerste in de winkel te zijn en hun "schat" mee te kunnen nemen naar huis ! Normalerwijze zou je verwachten dat Black Friday ook op vrijdag begint, maar de laatste paar jaren beginnen winkels (oa. Walmart) steeds vroeger en vroeger hun deuren te openen en omdat het dinner tegen 11:30pm afgelopen is en wij nu écht wel eens héél curieus zijn, laten ook wij ons verleiden om daar ook eens een kijkje te gaan nemen.
Eens binnen, geloven we onze eigen ogen niet !!! Dit hou je toch ECHT NIET voor mogelijk ! Zoveel volk samen hebben we nooit eerder gezien...op gelijk welk ogenblik of tijdstip in het jaar ! Iedereen is zo beladen dat je alleen nog maar dozen en verpakking ziet en we kunnen als het ware "over de koppen lopen"... maar wij hebben helemaal geen zin om écht te winkelen of om tussen die drukte te blijven staan hoor !
We hadden via TV vernomen dat mensen zelfs camperen om als 1ste de winkel binnen te kunnen. Dát lijkt me al helemaal d'er over, maar via internet vond ik deze foto's van een paar dagen voor "Black Friday". Aan de "Best Buy" staan al een week op voorhand de tentjes opgesteld en blijft er altijd iemand aanwezig in die tentjes...kwestie van je plekje in de rij niet te verliezen. Je moet het er maar voor over hebben !!!
We willen gewoon wat foto's maken en een beetje de sfeer opsnuiven van deze super-gekte. We komen aan de Best Buy in Ogden en daar is het al even druk. Ellenlange rijen (want de winkel is nog niet open) staan er aan te schuiven en bij de deur - lekker ingeduffeld en voorzien van een deken - houden mensen zich oa. bezig met het lezen van een boek. Wat moet je anders doen om de tijd te verdrijven hé...
Bij deze laatste winkel hadden we gisteren al een foto gemaakt van de openingsuren. We dachten dat het misschien niet zoooo overdreven druk zou worden omdat de openingsuren een beetje gespreid waren, maar ook hier dezelfde overrompeling die we op andere plaatsen ook al zagen...POKKEDRUK !!!
Als het zo moet, dan hoeft het "soldenwinkelen" voor mij niet. Dat is me net een beetje téveel van het goeie. Dat we foto's gemaakt hebben, tot daar aan toe...we waren immers toch onderweg naar huis. Maar in het midden van de nacht, aan een winkel, uren in de rij gaan staan kou lijden, is écht niet aan ons besteedt !Ze mogen hun koopjes hebben hoor...wij kruipen ons bed in ! Niki houdt het liever op "Cyber Monday" ! Dat is op koopjesjacht gaan - naar een IPad 3 - via het internet. Dus...vanuit zijn luie zetel !
Hieperdehieperdehiephiep...HOERA want Joni is jarig vandaag !!! Lieve schat, van harte een hele dikke proficiat voor je verjaardag ! Helaas...het wordt weer een feestje zonder ons, maar dat wil zeker niet zeggen dat wij niet aan je denken. In gedachten vieren we uiteraard met jullie allemaal mee en strakjes zullen we hier het glas heffen op jou gezondheid. Ik weet wel zeker dat Rob en Lien jou vandaag extra zullen verwennen. Zoals gewoonlijk bij iedere verjaardag heb ik ook voor jou een kaartje gemaakt...
Speciaal vandaag Voor een heel bijzonder mens Speciaal voor jou onze allerbeste wens
Wees vrolijk en gelukkig gezellig en blij Van harte gefeliciteerd speciaal van Dominique en van mij
Naar jaarlijkse traditie organiseert het Duits F-4 bureel hun "Volkstrauertag" rond 11 november. Het is al voor de 4de keer op rij dat ik hieraan deelneem samen met mijn collega's van ons eigen Belgisch F-16 bureel, in weer en wind. Ik vernoem dit omdat we hier al gestaan hebben in de sneeuw, maar ook in gietende regen... Dit jaar echter mogen we niet klagen want het is +/- 8° C.
Deze "volkstrauertag" is een herdenking van hun gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog, die hier in Fort Douglas zaten als Krijgsgevangenen, en uitgemoord werden door een waanzinnige cipier.
De herdenking wordt in goede banen geleidt door Hauptman Drees - die teven bureelchef is - en ieder jaar een speech geeft om de genodigden te verwelkomen en te danken voor hun aanwezigheid.
Als de klaroenblazer "The Last Post" speelt, is dat telkens toch weer een "kippenvel-moment".
Na de herdenking wordt er een interview afgenomen van Hauptman Drees door het lokale TV station en uiteraard kijken we vanavond of we zelf niet beeld komen.
Een groepsfoto van alle aanwezige FLO's (Foreign Liaison Officers) mag uiteraard niet ontbreken. Vlnr. zien jullie mezelf & Eli (Belgium), een aalmoezenier van de US Army, Toru (Japan), Heidi (Belgium), Matthias & Marko (Germany), Rodrigo (Chile), Luis (Portugal) en de klaroenblazer van dienst.
Oorlogen en de gevolgen hiervan mogen we nooit vergeten en daarom is het opportuun om die geschiedenis te blijven herdenken, in de hoop dat deze zich nooit meer zal herhalen !
Persoonlijk hou ik toch meer van vrolijkere, plezante gelegenheden hoor ! Tot een volgend verhaal.
De winter is in 't land en dat zullen we geweten hebben ! Gisteren morgen zijn we wakker geworden onder een flinterdun laagje sneeuw en in de loop van de voormiddag kwam er ook nog wel wat bij (zoals je op de foto's kan zien) maar tegen 3pm was het meeste alweer weg en toen we vertrokken voor de karaoke was er niks dat erop wees dat we al héél erg gauw een serieus pak over ons heen zouden krijgen.
Maar toen we wegreden van het restaurant was het wel héél erg hard aan 't sneeuwen en we wisten toen al dat - als het zo zou blijven sneeuwen - we zouden wakker worden in een sneeuwlandschap ! Blij met die vooruitzichten, ben ik dan vandaag uit bed "gesprongen" en ja hoor...het was goed raak ! Onze vogelvoederbak is helemaal onder gesneeuwd en zowel de mussen als de "house-finchen" (een soort vinken) moeten hun uiterste best doen om nog wat graantjes te vinden. Het is dan ook een drukte en een gekwetter van jewelste !
Gewapend met mijn fototoestel heb ik me in de zetel geïnstalleerd om alzo onze gevleugelde vriendjes gade te kunnen slaan. Wie weet komen er wel "onbekenden" langs...het is wachten geblazen. De eerste minderbekende "vreemdelingen" die ik tezien krijg is de "American Gold Finch" (familie van de kanarievogel ?).
De "Mourning Dove" is een hele kleine soort duif en vooral nu valt het me op met z'n hoevelen ze hier zijn. Ze zitten braafjes op het ijzerwerk van de gazebo en wachten geduldig tot de kleinere vogels genoeg hebben en weer wegvliegen. Die mussen en vinken maken er een zooitje van en de graantjes die op de grond vallen zijn het voer voor de duiven die toch niet met hun snavel in die voederbakken kunnen. Wat zit de natuur toch mooi in mekaar ! Maar kijk hen hier nu zitten...met 3 op een rij en misschien gaat de 4de er seffens ook nog bijzitten !
Ik weet dat velen onder jullie die sneeuw misschien maar niks vinden en als we de garagepoort open trekken is Niki precies van hetzelfde idee. De wetenschap dat hij mag beginnen snowblowen zegt hem helemaal niks en nog vóór hij gedaan heeft begint het al opnieuw te sneeuwen !
De 1ste foto is genomen aan de voordeur. Foto nr. 2 is het zicht in de tuin van de buurvrouw.
Voor diegene die nu nog altijd niet doorheeft hoeveel sneeuw we gehad hebben op één nachtje, doe ik er deze 2 nog bij...een foto van de tuinstoeltjes die onze buurvrouw vergeten heeft binnen te zetten en een foto van ons terras die duidelijk laat zien dat de sneeuwhoogte tot aan de gazebo rijkt (en dat is 25 cm).
Natuurlijk geef ik grif toe dat het niet gelachen is om bij negatieve temperaturen sneeuw te moeten gaan ruimen. Het is verschrikkelijk koud en de ijspegels hangen aan de rand van het dak.
Na een uurtje bezig te zijn geweest, is de inrit en het voetpad sneeuwvrij en bestrooit met smeltzout. Dat is verplicht want stel je voor dat iemand zou vallen omdat wij het nagelaten hebben de sneeuw te ruimen ! Dan wordt je wel meteen voor het gerecht gedaagd...met zoiets wordt er écht niet gelachen hoor !!! Mijn ventje heeft hard gewerkt en de koffie met zelfgemaakte wafels staan klaar. Op zo'n moment is het wél fijn om van binnenuit naar de ijspegels te kunnen kijken en wetende dat je niet meer naar buiten hoeft !
Vermits er momenteel veel sneeuw ligt én het morgen zondag is moeten we ons morgen met iets gaan bezig houden...maar wat ? Natuurlijk...dan gaan we...SKIEN !!!
Onze Aziatische vrienden gaan met de regelmaat van de klok allen samen uit eten en op zich is daar niks mee aan de hand, ware het niet dat zij dat doen in een restaurant dat in het weekend karaoke organiseerd. Maar omdat we al meerdere keren héél erg plezant-lijkende foto's daarvan gezien heb en omdat het zo'n fijne vrienden zijn, hebben we hen op de man af gevraagd waarom ze zo'n avondje niet eens organiseren voor de ganse Internationale groep. Dat voorstel vonden zij geweldig en vandaag "mogen" we er allemaal bij zijn. In het begin van de avond zijn het vooral de kids die de zang voor hun rekening nemen en ik moet eerlijk toegeven... als we zo met z'n allen "er opuit zijn" is het toch steeds weer een gezellige boel hoor !
Natuurlijk heeft ook altijd wel iemand zijn/haar fototoestel bij en worden die foto's achteraf met alle deelnemers uitgewisseld. Dominique trekt zich van dat hele zullen-we-nog-een-foto-maken al lang niks meer aan. Hij is intussen immers al lang gewend dat er foto's gemaakt worden en alhoewel Michael (Denemarken) nog even héél bedenkelijk kijkt (zo van moet dat nu ?), eten ze met z'n 2-tjes gewoon rustig verder...het smaakt blijkbaar ! Maar ook ik ontsnap niet aan de lens van fotografe Sonja (Duitsland).
Zelfs tijdens het eten kunnen die Aziaten het niet laten om regelmatig de microfoon te nemen en een lied ten gehore te brengen. De variatie is groot want het ene Japanse lied lost het andere Thaise of Singaporese lied af. Zo nu en dan schakelen ze over naar Engelstalige liederen (oa. van "The Carpenters") die in de smaak vallen bij de Japanse Mayumi maar ook bij Marianne én ondergetekende. Op onderstaande foto doen Marianne en ik ons best om "Abba" te immiteren met "Dancing Queen", maar ook Sigal (Israel) zingt mee.
Dominique heeft intussen ook gedaan met eten en gooit zich helemaal "in de strijd" ! Op de tonen van CCR leeft hij helemaal op en dat is aan zijn gezicht te merken.
Béa (Portugal) komt vragen of ik samen met haar een lied wil zingen en dus doen we dat maar. Maar al heel gauw heb ik door dat ze eigenlijk alleen maar de microfoon wil hebben want nog geen halve minuut later staat ze vooraan in de zaak en zingt - samen met haar broertje Vasco - dat het een lieve lust is !
En dan komt Dominique plots op het lumineuse idee om - tussen de tafels door - te willen gaan dansen...ik vrees dat nu het hek helemaal van de dam zal zijn...
Na ongeveer 3u houden we het voor bekeken. Het is intussen heel hard gaan beginnen sneeuwen en op amper een half uurtje is er +/- 5 tot 6 cm gevallen....dat beloofd voor morgenvroeg !! En zo komt er een eind aan alweer een hele fijne avond, in goed gezelschap en met alweer mooie herinneringen !
Vandaag komt de Nederlandse Gothic- metal band "Epica" optreden in zaal "The Complex" in Salt Lake City. Uiteraard willen mijn nieuwe Nederlandse collega (en vriend) Stefan en ik dit even uitchecken! Openingsband is het Finse gezelschap "Insomnium" en deze heren zetten zware Death- Metal neer. Toch vermelden dat ze wel goed zijn hoor ! Ik kan er naar luisteren maar het mag niet te lang duren.
Dan is het de beurt aan de Pirate-metal band "Alestorm", maar die waren zo slecht dat ik er geen foto's en tekst aan wil verknoeien en dus was er niks anders dan wachten op "Epica"...uiteraard met oorstopjes in !
Tijdens de soundcheck - van de band waar we uiteindelijk voor kwamen - zagen we dat technicus Willem van Roekel één voor één de microfoons ging testen. Die goeie man dacht er natuurlijk niet verder bij na toen hij luidkeels in die dingen riep : "4,5,6,7...wie zal ik een kusje geven ?". Ik keek nog eens even naar Stefan en riep spontaan al even hard terug : "SIN-TER-KLAAS !" Ik kan je verzekeren dat hij héél verwonderd opkeek toen hij dat hoorde. Het enigste dat hij nog kon zeggen was : "now...jullie zijn precies ook ver van huis !" en daarmee was meteen het ijs gebroken.
Epica doet momenteel een USA toer en ze zijn nu in Utah om hun nieuwe CD "Requiem for the Indifferent" te promoten. We moeten echt toegeven dat we danig onder de indruk waren ! Zeker van Simone Simmons !
De gitaristen zijn Isaac Delahaye en Mark Jansen en deze heren spelen echt fantastisch. Knap hoor!
Het was een geslaagde avond en als ze terug naar SLC komen zijn we heel zeker weer van de partij !!!
Weken...nee, máánden aan een stuk zijn ze er mee bezig geweest. Overal waar je kwam, spraken mensen erover. Op iedere radiozender, op elk TV station en op elk uur van de dag (en eventueel ook 's nachts)...het was niks anders meer dan het gevecht - en dat soms bijna letterlijk - om President van de USA te worden. Die strijd ging enerzijds tussen huidig President Barack Obama en zijn rivaal, Mitt Romney. Waarom die strijd vooral hier in Utah héél erg in het nieuws was, hoef ik waarschijnlijk niet uit te leggen. Mitt Romney is immers een Mormoon en hier werd hij aanzien als de "Langverwachte Nieuwe Profeet" !
Hun respectievelijke "rechterhanden" zijn Joe Biden (voor de partij van President Obama) en Paul Ryan (partij Mitt Romney). Op deze foto zie je Ryan links en Biden rechts.
Die presidentsverkiezingen gingen steevast gepaard met ellenlange TV-debatten waarin beide kandidaten hun partij en hun standpunten probeerden duidelijk te maken om zoveel mogelijk stemmetjes te winnen. Maar soms leek het op een regelrechte oorlog...ze vlogen mekaar bijna leterlijk in de haren. En de "sportieve" handdruk na afloop was waarschijnlijk toch alleen maar voor het oog van de camera's, vrees ik !
Iedereen bemoeide zich met die verkiezingen...zelfs de Mormoonse Kerk. En dat ze daar zéér ver in gingen bewijst deze foto...die boodschap was écht wel klaar en duidelijk overgekomen !
En dan is DE grote dag aangebroken en gaan de Amerikanen naar de stembus ! Meer over die verkiezingen vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Amerikaanse_presidentsverkiezingen_2012. Anders dan in België én om een massale overrompeling te voorkomen, konden de Amerikanen al op voorhand gaan kiezen. Toch opteerden de meesten om te wachten tot vandaag.
Na veel vijven en zessen, na de debatten, de verkiezingsdruk en na spannende uren wachten op de resultaten, wordt dan eindelijk de uitslag bekend gemaakt en is het huidig President Barack Obama die als de grote overwinnaar de titel van "machtigste man ter wereld" terug mag opeisen.
Mitt Romney komt als eerste aan de beurt om zijn nederlaag aan zijn volgelingen - en de wereld - toe te geven en dat doet hij in gezelschap van zijn vrouw Ann en hun 5 zonen. Nu de strijd gestreden is en het volk beslist heeft, wenst Mitt Romney zijn rivaal natuurlijk heel veel geluk voor de komende 4 jaren.
Daarna mag Barack Obama het welverdiende applaus in ontvangst nemen en "zijn" volk toespreken. En zoals we dat gewend zijn, komen zijn vrouw Michelle en hun dochters hem op het podium vergezellen.
Normalerwijze zou op 20 januari 2013 dat het hele verkiezingsgedoe eindelijk zijn eind bereiken, maar omdat dat een zondag is, wordt de publieke ceremonie van de inauguratie (of de inzwering) van de nieuwe President naar maandag 21 januari verschoven. Net zoals in 2009 - toen Obama de allereerste niet-blanke President van Amerika werd - zullen ook nu weer heel wat mensen bij dit moment aanwezig zijn en zal Washington alles in het werk stellen om de toevloed van die mega-mensenzee in goede banen te leiden. Want dát er veel mensen aanwezig willen/zullen zijn...dat staat nu al "als een paal boven water" !
Hopelijk lukt het Obama nu wél om zijn eedaflegging in 1 keer op de juiste manier te doen, want destijds (2009) werden hem de woorden verkeerdelijk aangegeven.
En als het aan mij lag, zou ik die President ook wel eens écht "in levende lijve" willen gezien hebben ! Wie weet waar en wanneer dat het er misschien ooit nog wel eens van komt...maar als dát ooit gebeurd beloof ik dat er uiteraard een nieuw verslagje hier op mijn blog van volgt !
Dinsdag kregen we de Nederlanders Lia & Wouter over de vloer, want Wouter heeft een nieuwe baan bij het JSF- Programma in Washington DC en daarom wilden wij hun nog eens bij ons uitnodigen voor een lekker etentje. Omdat het superleuke mensen zijn en eveneens hele goeie vrienden, kregen ze van ons een mooie fotokader met herinneringen van onze tijd hier samen in Utah.
Ook de inmiddels-traditioneel-geworden-groepsfoto aan de open haard hoort er steevast bij ! Wouter had blijkbaar teveel gegeten dat hij er moest van gaan liggen.
En vandaag geven Lia & Wouter voor de Internationals een afscheidsfeestje bij hen thuis in Hooper. Het hele gebeuren speelt zich af in de tuin waar we kunnen genieten van een heerlijk nazomertje met een stralende zon en temperaturen van om en bij de 20°C (en dat op 3 november !). Van de Nederlandse office krijgen ze een grote foto kado met daarop de met sneeuw bedekte bergen en een zicht op Salt Lake City. Jammer dat deze foto niet zo duidelijk weergeeft hoe het landschap hier eruit ziet !
Na de nodige speech is het tijd om gezellig samen te zitten en herinneringen op te halen. Wouter is druk in gesprek met Dave maar het is mij niet ontgaan dat Ingrid intussen foto's maakt...
Tijdens zo'n afscheid wil iedereen nog graag één laatste foto met de "vertrekkers". Zo ook de Duitse Karin (die al 45 jaar in Utah woont) en haar man Jimmy.
Zoals gewoonlijk zijn wij weer maar eens als laatste blijven hangen. Maar dat heeft ons de kans gegeven om nog op de valreep een partijtje "Pool" te spelen...iets dat Wouter duidelijk al meer gedaan heeft !
Ingrid heeft enorm veel ski ervaring via Wouter geleerd en ook nu geeft hij haar goede instructies. Goeie leerling als zij is, luisterd ze natuurlijk héél aandachtig...
Intussen vermaken Lia en ikzelf ons met een glaasje wijn en hmm...een watertje zoals je kan zien ! Of is dit misschien alleen maar voor de show ??? Wie zal het zeggen hé ?
Wouter heeft blijkbaar te goed les gegeven, want Ingrid wint meerdere spelletjes. Is dat "beginnersgeluk" ? Ik weet het niet zeker, maar ik ben er wél van onder de indruk hoor !!!
Lia & Wouter, dank je wel voor de vriendschap en de mooie herinneringen aan bijzonder goeie tijden samen. Het ga jullie bijzonder goed daar in DC. Beleef er een mooie tijd en we nu we weten dat jullie huis toch groot genoeg is, komen we vast en zeker eens een keertje op bezoek !
http://www.cirquedusoleil.com/nl/home.aspx#/nl/home/about/details/cirque-du-soleil-at-a-glance.aspx is een Canadese onderneming die in 1984 in Québec gestart werd. Inmiddels genieten zij wereldwijd erkenning dankzij een zeer hoogwaardig, kunstzinnig programma. Hun circus-achtig programma spreekt niet alleen tot de verbeelding, maar prikkelt ook de zintuigen en de emoties van de vele bezoekers. Bij de opstarting had Cirque du Soleil 73 werknemers en dat aantal is inmiddels uitgegroeid tot ongeveer 5000 medewerkers verspreidt over de hele wereld waarvan +/- 2000 op het hoofdkantoor in Montréal. In deze onderneming zijn zo'n 100 beroepen terug te vinden, er zijn 50 nationaliteiten vertegenwoordigd en er worden 25 verschillende talen gesproken. Sinds de oprichting hebben meer dan 100 miljoen mensen al één of andere show gezien. Ook wij zijn vandaag 2 van die gelukkigen die een kaartje konden bemachtigen voor de show "Quidam".
Onderstaande foto geeft een idee van de zaal ongeveer een half uur voor de show begint.
"Quidam" (een synoniem voor de ene of de andere, een zeker iemand, een zonderling individu) verteld het verhaal van de ontsnapping van jong meisje naar een wereld van verbeelding.
Tijdens haar "ontsnapping" komt zij oog in oog met verschillende merkwaardige personen die in deze show verpersoonlijkt worden door artiesten van de bovenste plank !
Wat (voor mij althans) het meest indruk maakt, is dit koppel "Hand-to-Hand". ON-GE-LOO-FE-LIJK wat die met hun lichaam kunnen...je wordt er helemaal stil van ! Bij deze 2 foto's hoeft helemaal geen uitleg...
Nog zo'n hoogstandje van acrobatie is zeker deze "Spanish Web"
Natuurlijk is er voor een meisje ook altijd plaats om "touwtje te springen" en te "spelen met jojo's"
Daarna komt weer het serieuzere acrobatie-werk aan de beurt
Een volgende jongedame mag haar evenwichtskunsten komen vertonen. Op een aantal metalen staven met houten platvormpjes erop beweegt ze zo sierlijk dat je zou denken dat het allemaal "peanuts" is...
Maar wat is een "circus" zonder zijn clowns ? Niks...precies ! Dat betekent echter niet dat ze hier zouden mankeren hé...neenee...hier is er eentje die danst dat het een lieve lust is !
Als alle artiesten op het podium verschijnen voor een laatste "act de presance" weten we dat deze show jammer genoeg al afgelopen is. Maar we hebben genoten van een heerlijk ontspannen avondje vol muziek en acrobatie ! Kortom, een avondje dat zéker een verhaal hier op mijn blog verdient !
En nu naar huis, want morgenvroeg ga ik samen met nog enkele dames naar het "Stamp Camp" waar we weer mooie kaarten gaan leren maken en namiddag is de "farewell-party" voor Lia & Wouter (NL).
