Ik had voor onze kleindochter Lien ook een Valentijnkaartje gemaakt. Ik wil haar toch heel erg graag laten weten hoeveel wij wel van haar houden. Dit is het bewuste kaartje
Lien zou Lien niet zijn als ze daar niet een antwoord op heeft. Net zoals haar Oma Nana dat doet is ook zij aan het kaartjes-knutselen geraakt. Ikke natuurlijk hééééél fier daarover ! Ze maakte voor ons 2 kaartjes. Dit eerste voor haar Oma Nana (hartjes natuurlijk !), het andere (met de stoere strepen) voor haar Opa Niki.
Haar kaartjes werden voorzien van de nodige teksten, daarna gepost en dan was het afwachten tot wij zouden reageren dat we ze ontvangen hadden. Dat is vandaag gebeurd en nu wil ik er hier mee "stoefen".
Lieve Lien, héél erg bedankt voor je mooie kaartjes ! Oma Nana & Opa Niki zijn er geweldig blij mee. Als jullie in augustus hier zijn, heb ik met de dames afgesproken dat we - speciaal voor jou - een extra les gaan hebben zodat jij met ons allemaal kan mee knutselen. Wat zal dat leuk worden !!!
Lieve schat, wij houden héél erg veel van jou ! Oma Nana & Opa Niki
In mijn verhaal van 18/12/2010 heb ik jullie al verteld dat we met onze groep Internationals naar de Elks (soort herten) zijn gaan kijken. Dat die beesten iedere winter weer uit de bergen naar dit dal komen is een fenomeen dat Niki en ik ieder jaar eens willen zien. Omdat er ook ieder jaar "nieuwe" mensen toekomen organiseren wij telkens deze uitstap. In totaal zijn we met 15 personen (9 volwassenen en 6 kids). Onze slee wordt vandaag getrokken door 2 BELGISCHE boerenpaarden (zoals die van het "Palmbier")
Het is vandaag berenkoud en net als we vertrekken met de slee begint het te sneeuwen. Omdat er nog andere mensen bij op de slee moeten, krijg ik - samen met de Italiaanse Veronica en haar broer Raphael - de eer vooraan bij de menner plaats te nemen op de bok. De kids heel fier natuurlijk !
Jammer voor de nieuwkomers, maar er zijn dit keer weinig elks in het dal. Ongeveer 150 tot 200 stuks zijn geteld en dat terwijl er tegen eind februari normaal gesproken zo'n 700 stuks hier rondlopen.
Omdat ik nu eenmaal een "ere-plaats" toegewezen gekregen heb, kan ik van hieruit een perfecte foto maken. Je ziet meteen aan de gezichten hoe koud het wel is en je ziet ook hoe hard het sneeuwt.
Maar eens we heel dicht bij de elks zijn, is de kou en de sneeuw vergeten en iedereen genieten we van de aanblik van deze beesten. Groot en statig loopt deze mannelijke elk ons voorbij op zoek naar voedsel.
Een beetje verderop heeft hij gevonden wat hij zocht. Het vrouwtje heeft hij wandelen gestuurd. Hij wil immers "op zijn gemak" kunnen eten en duld geen "pottenkijkers". We zullen hem dan maar rustig bezig laten zeker ? 'k Zou het niet op mijn geweten willen hebben dat hij ons zou aanvallen met dat scherpe gewei...
En ook van deze uitstap wordt op de valreep nog vlug een foto gemaakt van de ganse groep. De Italiaanse familie Silke, Francesco en hun kids Raphael, Federica en Veronica, Dominique en ik, De Nederlander Mark, het Duitse gezinnetje Claudia, Matthias en kleine Anna-Sophie en de Grieken Matina, Athanasios en kids Christos en Dimitrios, ze zijn er allemaal bij geweest en vonden het de moeite waard.
In de loop van dit jaar zullen 12 families terug naar huis gaan. Dat betekend dat er ook weer nieuw mensen gaan toekomen. En dat houdt in dat we hier waarschijnlijk nog eens zullen terugkomen.
Mark...nog snel een woordje van dank aan jou want zoals je kan zien heb ik een paar van jou foto's gebruikt. Zonder die zou mijn verslagje nooit geworden zijn wat het nu is dus...hartstikke bedankt kerel !
Zoals het goeie Amerikanen betreft (en ik reken ons tweetjes daar ook zo stilaan bij vermits we hier wonen), zijn we vanavond naar onze allereerste "Rodeo" geweest. We hebben via de basis vrijkaartjes gekregen en die kans laten we niet zomaar linksliggen. Vermits "The Airforce" hier voor iets tussenzit, wordt voor de aanvang van de rodeo, eerst even eer gebracht aan "The Armed Force". Ik dacht nog effe dat het mijn zoon Jo was die daar kwam binnenrijden met zijn tank, maar helaas...'t was jammer genoeg een ander tank-chauffeurke.
Zoals het in de "United States of America" bij iedere (en ik meen écht letterlijk bij IEDERE) kleine of grote gelegenheid aan toe gaat, begint deze rodeo ook met de Nationale hymne waarbij iedereen rechtstaat en al dan niet salueerd of de hand op de borst legt.
En dan gaan ze er eindelijk aan beginnen. De "cowboys" kruipen in die kleine hokjes op hun stier, binden één hand heel stevig vast en bereiden zichzelf mentaal helemaal voor op de wilde rit die hen te wachten staat. Intussen zijn anderen bezig met het dier zo erg te jennen dat hij er woest van wordt. En als dan eindelijk die deur opengaat, breekt de hel los. Het gaat er voor de cowboys om zolang mogelijk op de stier te blijven zitten want wie dit het langst volhoud, wint. Maar de stier gaat zo erg tekeer dat de "ruiter" er in de korste tijd vanaf gekieperd wordt. Eigen schuld, dikke bult...hij moet dat beest ook maar niet zo treiteren.
Dat deze sport enorm veel van het menselijk lichaam én de stier vergt is wel duidelijk. De mannen worden zo erg heen en weer geslingerd dat het heel moeilijk is om goeie foto's te maken. Kijk maar
In het midden van de arena staat een rode ton en in die ton zit een clown. Er zijn ook steeds minimum 2 Sheriff's in de arena. Zowel de Sheriff's, de ton als de clown dienen om een op-hol-geslagen stier af te leiden, maar zodra de stier nog maar in de richting van de ton kijkt, duikt de clown al weg...wat een watje !
Na het berijden van woeste stieren komen de échte cowboys aan de beurt. En met échte cowboys bedoel ik dan hen die met de lasso's tewerk gaan (je weet wel, zoals in de film...). De jonge stieren worden losgelaten, de cowboys zetten de achtervolging in, werpen hun lasso over de horens van de stieren, trekken de lasso's aan, springen van hun paarden en proberen zo snel mogelijk de 4 poten van het beest samen te binden.
Daarna komen de "wilde paarden" aan de beurt. Ttz. wat vroeger misschien wilden paarden waren zijn nu gewone paarden (alleen hengsten). Wát ze precies doen om de paarden en/of stieren zo wild te maken weet ik wel, maar kan ik hier moeilijk gaan uitleggen omdat ik anders te ver in detail zou moeten gaan en da's niks voor op dit blog. En de ruiters ? Die vliegen - nét zoals bij de stieren - één voor één van die arme beesten af.
En als allerlaatste "attractie" komen ook de kinderen aan de beurt. Ze moeten immers als van kleins af aan goed opgeleid worden om de échte cowboys te worden hé ?! Wat dacht je van een ritje op een schaap ? Ja hoor...ik meen het ! Die kleine kindertjes worden - ipv. op een stier te rijden zoals hun papa's - op schapen gezet en de arena ingestuurd tot groot jolijt van de toeschouwers. Het is inderdaad wel eens leuk om te zien, maar als je er begint over na te denken, is het plezante er rap vanaf.
Het was me het avondje wel en we zijn blij dat we dat ook al weer eens meegemaakt hebben, maar als dit geen kinder- en dieren mishandeling is, dan weet ik het ook niet meer. Ik denk dat ze blij mogen zijn dat GAIA hier niet bestaat ! 't Zou anders allemaal niet waar zijn vrees ik ! Maar het is één van de zovele Amerikaanse tradities en die moeten in ere gehouden worden zeker ? Alhoewel...ook koste wat het kost ?
...niet in Rio de Janeiro maar hier bij ons in (wat dat betreft toch wel zeer conservatieve) Utah. Claudia en Matthias - de "nieuwe" Duitse mensen die vorig jaar Paul & Manuela hebben vervangen - zijn door hun voorgangers zéér goed geïnformeerd wat het "Carnaval-feestje" betreft. Meteen houden zij de jarenlange traditie van carnaval vieren hoog en sturen deze uitnodiging rond (die we met z'n allen gretig aannemen !).
Meteen is duidelijk dat dit hele gebeuren "au serieus" moet worden genomen, want iedereen MOET verplicht verkleed zijn, anders kom je er NIET in ! Dit zijn gastvrouw en -heer, Claudia & Matthias.
Een verkleedpartijtje is voor Dominique en mezelf absoluut géén probleem. Vandaag is Niki "Mr. Spock" uit de TV-serie "Startrek" en ik vertolk vanavond het imago van een "schone" piratenvrouw.
Als het lied "An die Nordsee Kuste" weerklinkt, bekijkt iedereen ons met een blik van "gaan jullie er nu wel of niet nog aan beginnen ?". Ze herinneren zich nog héél goed dat we op ons Oktoberfest ook al bij dit lied meteen tegen de grond gingen en een nieuwe "rage" veroorzaakten...vandaag doen we dat natuurlijk weer !
Mannen zijn mannen en zullen dat ook altijd blijven. Ik bedoel hiermee dat "competitie" nooit ver weg is, zelfs niet op een feestje. In het drink-zo-snel-mogelijk-je-blikje-bier-uit-spelletje nemen ze het tegen mekaar op.
De hele bende samen op de foto krijgen is geen sinecure...geloof me. Maar tóch is het gelukt. En met bewijs van een gezellige avond groet ik jullie met "ALAAF...ALAAF... LAYTON...ALAAF !!!"
Valentijntjesdag...Lievekesdag ! Dat is ten huize van Dominique en Ingrid niet anders en dus moet dat uiteraard gevierd worden. Marianne (Denemarken) en ik hebben afgesproken dat we samen koekjes gaan bakken én een doosje zullen maken om die koekjes in te steken. Een paar dagen op voorhand beginnen we eraan want eerst moeten ze gebakken worden, daarna komt het glazuur erop en daarna moeten ze nog afgewerkt worden. Om het gemakkelijk te houden begin ik hier maar direkt met fase 3...de afwerking.
Ik heb nog niet zo veel ervaring met glazuurafwerking, maar het eindresultaat mag best gezien worden.
Ik had het recept - en het voorbeeld voor het doosje - gekregen van schoonzusje Christel. En natuurlijk moet dat dan ook wel eens uitgetest worden. En vermits we tóch iets nodig hebben om die koekjes in te steken, maken we het doosje er ook nog maar bij. 't Is écht wel mooi geworden...al zeg ik het zelf !
Ik ben benieuwd naar hun gezichten als Michael & Niki hun "Valentijn-kadootjes" krijgen. Omdat zowel Marianne als ik graag kaarten maken, doen we er ook nog deze bij. Ze mogen tevreden zijn, onze mannen !
De tekst op het Valentijn-kaartje heb ik er natuurlijk niet bijgezet hé. Die is alleen voor Niki bestemd. Jullie hoeven nu ook weer niet alles te weten en/of hier te lezen hé...haha !
...zijn 25 jaar getrouwd en wij zijn - zij het dit keer met een select groepje - uitgenodigd om deze speciale gebeurtenis met hen te vieren. Hier is het "zilveren" huwelijkspaar.
Kleindochter Danika heeft honger en heeft zich een plekje gezocht tussen de bierton en op de drankcooler. "Zo'n lekkere cupcake gaat er altijd wel in...vooral dan de frosting (de slagroom)" moet ze gedacht hebben...
Don wil zijn gezelschap graag een beetje bezig houden. En zoals bij onze jaarlijkse-21-juli-picknick heeft ook hij een spelletje bedacht. Hij heeft maar liefst 20 vragen bedacht die alles te maken hebben met het huwelijk en de verjaardagen daarvan. Meer specifiek heeft hij de tradities van verschillende landen opgezocht. Aan ons om te bepalen welke traditie in welk land thuis hoort (niet gemakkelijk hoor !).
Als je deze foto bekijkt zie je gewoon dat de spanning te snijden is...(hahaha !) want iedereen wil winnen.
Wij zijn nog maar net terug van een huwelijk en daarom zijn een aantal vragen voor mij nogal voor de hand liggend. En ere wie ere toekomt...IK win dit spelletje (bij de dames) ! Bij de heren is Theo de gelukkige. We krijgen beiden een ketting met een bekertje met daarop de vermelding "Bride" & "Groom".
De Italianen Francesco & Pietro hebben zich - samen met Niki - dicht bij de drankjes geïnstalleerd. Wat ze allemaal te vertellen hebben weet ik niet (en dat wil ik ook helemaal niet weten want het deugd meestal toch nergens voor !) maar het gaat er gezellig aan toe..."als de wijn is in de man, is de wijsheid in de kan" hé !
En dit gezellig mannen-onder-onsje deugd ook al niet...dat zie je zo aan de gezichten van François (België), Matthias (Duitsland), Luis (Portugal én met dochter Béatriz), Don (USA) en Niki.
Ik heb nog één foto die ik met jullie wil delen en dat is deze van Niki met zijn bazin Heidi...
Don & Stephanie, we wish you nothing but the best for the future. Thanks for the invitation and for being our friends ! We enjoyed it very much. We're gone miss you guys when we move back to Belgium, but it gives you the opportunity to come and visit us overthere sometime !
Vandaag zijn we "Line Dance" gaan doen. Je weet wel...al die netjes-ingestudeerde-danspasjes die je allemaal tegelijk doet en waarbij je allemaal netjes op een rij (of meerdere rijen) danst. En natuurlijk moet je voor die gelegenheid dé gepaste outfit aantrekken. Jeansbroek, geruit hemdje & bijpassende "cowboy-hoed"...het hoort er allemaal bij (voor sommigen onder ons toch...). Maar eerst een foto voor de les begint. Deze drie schoonheden op een rij zijn vlnr. Sonja (Duitsland), ik en Marianne (Denemarken).
Helaas is dansen niet voor iedereen weggelegd. Je hebt ook van die (vooral) mannen, die beweren dat ze 2 linker benen hebben en niet kunnen dansen. Iedere uitleg is goed genoeg om lekker te kunnen blijven zitten en een pintje te drinken. Michael (Denemarken) & Oystein (Noorwegen) hebben het precies wel héél erg druk.
In het begin is het soms toch wel een heel gedoe om al die pasjes in de juiste volgorde achter mekaar te krijgen. Maar eens je dat door hebt wordt het pas echt amusant. Deze drie dansende dames in het midden naast mekaar zijn Heidi (België), Nichole (USA) en José (Nederland).
En als we van kant gewisseld hebben zijn het Theo (Nederland) en ik die moeten laten zien dat we de pasjes onder de knie hebben.
Dominique daarentegen gaat helemaal op in het dansen. Ik was hem zelfs een moment helemaal kwijt ! Maar hem kennende hoef ik niet lang te zoeken. Waarschijnlijk staat hij ergens tussen vrouwelijk gezelschap te dansen alsof zijn leven ervan af hangt. Ja hoor...gevonden !!! Wat een "showbeest"...
In diezelfde "saloon" staat ook een elektronische stier. Theo en Pietro geven een demonstratie "Bull riding" want ze willen persé laten zien hoe dat nu eigenlijk moet. Helaas voor Theo is dit niet écht een kolfje naar zijn hand. Op deze foto zie je hem nog net op die stier vóór hij eraf donderd.
Ik verdenk Pietro (Italië) ervan dat hij stiekem ergens is gaan oefenen. Hij lijkt alsof hij dit wel meer gedaan heeft. Ik ben wel blij dat ik er in slaag deze mooie foto van hem te maken.
Een plezante avond is weer aan zijn einde gekomen. We spreken af dat we dit nog wel eens opnieuw gaan doen. En zo'n avondje dansen is natuurlijk ook nog goed voor de conditie én voor de groepsgeest !
Vandaag gaan we de sportieve toer op, want Hill AFB krijgt Amerika's grootste fitness goeroe - Tony Horton, uitvinder van P90X - over de vloer. Jullie willen natuurlijk allemaal meer weten wie of wat dat is dus hier is zijn website : http://tonyhortonsworld.com We moeten al héél erg vroeg uit de veren want de P90X training begint al om 6am, en om het goede voorbeeld te geven gaat Heidi uiteraard ook mee.
Na de opwarming volgen wat leningheidsoefeningen en Tony geeft het voorbeeld. Meteen kun je zien wie er hier Tae Kwon Do doet en wie niet (zonder al te veel te willen stoefen hé !).
Daarna volgt een "Total Body" pakket dat alle spiergroepen traint gedurende een uur. Hetgeen Tony verkondigd is dat je spieren goed getraind en gevormd worden door "Muscle Confusion" toe te passen waardoor je spieren steviger worden. Amai, is me dat afzien... en dat op nuchtere maag.
We rennen, doen afwisselend push-ups en dan weer sit-ups en springen ons de ziel uit het lijf
Na anderhalf uur is de P90X- sessie afgelopen, en afgepeigerd vraag ik aan Tony of hij mijn work-out DVD wil signeren. Uiteraard wil hij ook nog samen met mij op de foto en daar ben ik blij en fier mee.
Tot zover deze "doodgewone" ochtend uit mijn "doodgewone" werkleven, want nu is het werken geblazen.
