Dit wordt een heel raar verslag. Je houdt het misschien niet voor mogelijk (jullie denken immers dat wij hier niks anders doen dan de "feestbeestjes" uithangen...), maar de afgelopen 2 weken (sinds Valentijndag) is hier ECHT NIKS te doen geweest.
Het weekend van 20/21 februari zijn we - voor één keertje - nergens naar toe geweest, hebben we géén bezoek gehad en was er ook nérgens een etentje waar we naar toe moesten. Raar hé...
Dominique is braafjes (zoals dat hoort) alle dagen werken geweest. Gisteren (zaterdag 27/2) is hij nog eens een paar uurtjes vissen geweest. Niet zomaar ergens aan een vijvertje stilletjes zitten wachten tot het visje wil bijten...nee hoor ! Hij is gaan "Vliegvissen"...Maar dat is een verhaal waar ik niet al te veel van weet/ken, dat zal hij zelf wel vertellen, uiteraard vergezeld van het nodige bewijsmateriaal !
En ik ? Ik heb deze 2 weken gewoon mijn huishouden gedaan zoals ik dat al jááááren doe. Blijkbaar willen jullie dat ook wel eens horen/lezen...Ik heb de was en de strijk gedaan, bedden opgemaakt, de keuken en de badkamer gepoetst. Het stofzuigen en dweilen enz... laat ik aan Dominique over, dat is te zwaar voor mij. Ik heb ook nog stof afgenomen, ben winkelen geweest en heb gesport. Jaja...ik ben terug begonnen met zwemmen en volg 1 keer in de week Zumba !
Wat hebben we nog meer gedaan ? Wel...Dominique en ik volgen alle 2 gitaarles. Niki heeft een elektrische gitaar en ik een akoestische. Nu maken we "om ter harst" lawaai hier in huis, want we willen mekaar overtreffen...
We hebben deze week wél mooi afgesloten. Niki heeft sinds vrijdagavond opnieuw een moto ! En wat voor eentje ! Een Honda Goldwing van '86. Een oud beestje, maar nog in goeie staat. Hij heeft die moto overgenomen van onze Nederlandse vrienden Marcel & Anja. En vrijdagavond is hij - fier als een gieter - die moto gaan ophalen. Nu kunnen we EINDELIJK terug gaan rondtoeren !
Toen Niki die moto ging halen hadden we het erover dat de winter hier blijkbaar al bijna voorbij is (op de achtergrond zie je nog een beetje sneeuw) en dat Niki zóóóó erg uitkijkt naar de lente en de zomer om weer te kunnen moto-rijden. Marcel en Anja (en nog zovele andere Internationalen ) vertelden ons dat dit jaar wel héél uitzonderlijk weinig sneeuw gevallen is. Ze lieten ons een paar foto's laten zien van vorige winter. De 1ste foto werd genomen op 17/2/2010 en - ter vergelijking - de 2de op 17/2/2009. Voilà...nu weten we meteen wat er ons waarschijnlijk de volgende jaren te wachten staat...
Ik ben natuurlijk blij en gelukkig als een kind ! Ik was al tevreden met de sneeuw die we dit jaar gehad hebben, maar dit zit er fantastisch uit ! 't Was immers al veel meer dan dat we - de voorbije jaren - in België gehad hebben. Maar Niki is er niet gerust in... hij zal zijn snowblower nog heel veel nodig hebben, denk ik en dát ziet hij dan weer helemaal NIET zitten.
En zo hebben deze 2 laatste weken van februari toch nog gezorgd voor een "heugelijk einde". Morgen is het al 1 maart en je merkt dat de Lente écht wel in aantocht is !
Ik heb er deze morgen écht wel van opgekeken. Na het feestje van gisteren is Dominique tegen 11u al uit zijn bed en voelt zich prima. Gelukkig, want het is "Valentijn" vandaag en het zou toch zonde zijn als je die dag "ziek" in bed zou moeten doorbrengen. En dat alleen maar omwille van een Karnaval-feestje. Maar vandaag hangt de Lente (wat zeg ik...de Zomer !) al in de lucht. Wij installeren ons in het zonnetje op het terras achter ons huis. De sneeuw ligt nog op de bergen, maar in onze tuin is die bijna verdwenen.
Ik haal er even de thermometer bij om jullie te laten watertanden (...asjeblieft...26°C !)
We hebben vorige week een voederplaats voor vogels gekocht. Die trekken zich er helemaal niks van aan dat Niki daar zit te kijken en dat ik er bij sta om foto's te nemen
Nadat we terug binnen zijn komen er nog meer vogeltjes. De ene al mooier dan de andere.
Er zijn een paar dagen in het jaar dat ik géén eten maak. Dat zijn de dagen dat ik mezelf ook eens wil laten verwennen. En dat zijn dagen als vandaag, Valentijndag, maar ook Moederdag en mijn verjaardag. En vanavond gaan we uit eten bij de Japanner. Lekker !!!
Het eten wordt - met veel poeha - voor je neus klaargemaakt door een kok die écht wel met zijn messen overweg kan. Het is al een festijn op zich, om die mannen bezig te zien
En ik kijk héél aandachtig toe...ik wil dat thuis immers ook eens een keertje uitproberen. Maar de kok merkt het en zegt..."don't try this at home !"...met een lachje tot achter zijn oren !
Uit uienringen nog even een "vulkaanuitbarsting" tevoorschijn getoverd en dan kunnen we eten
Als al het eten verdeeld is wil die kok ons natuurlijk nog een beetje imponeren met nog meer kunstjes. Iedereen aan tafel krijgt een hapje "toegeworpen" (letterlijk hé !). De kok gooit een stukje scampi of kip rechtstreeks in je mond (als je goed kan vangen natuurlijk hé Dominique...). Hilariteit alom !
En zo komt er een eind aan een hele mooie, fijne Valentijndag. De eerste dag waarop we écht gevoeld hebben dat de Lente en de Zomer niet ver meer af zijn. Hoera !!!
Echte Kölnsche Karnevalisten vindt je wellicht overal ter wereld en hier dus ook. Onze Duitse vrienden, die afkomstig zijn uit Keulen, organiseren ieder jaar een Karnaval-party. En dat er gefeest is én dat het plezant was zullen onderstaande foto's wel duidelijk maken. Ik hoef hier écht niet veel commentaar bij te geven, de foto's spreken voor zich. Zaterdag 13/2 was het zover en dit zijn de organisatoren : Paul & Manuela alias "Pepi & Koki"
Bij het binnenkomen wordt er van iedereen een foto gemaakt (om te kunnen vergelijken met láát op de avond !). Wie herkent die man met zijn witte pruik en bijhorende donkere zonnebril ? Het is niemand minder dan de Duitse charmezanger "Heino", in gezelschap van een "piraten-dame". Heino zal later op de avond nog een privé-optreden geven voor zijn ongeduldige fans !
Op zo'n feestje tref je volk van allerhande pluimage. Een Mexicaan in gezelschap van een Ridder en in het midden een Thaise Dracula...
Het spreekwoord zegt wel dat : "Waar de brouwer komt moet de bakker niet wezen", maar honger krijg je toch en iedereen had - zoals gewoonlijk op onze feestjes - iets te eten meegebracht. Kwestie van de innerlijke mens te sterken om al die drank te kunnen tollereren.
En ja...ik zit hier héél braafjes met mijn watertje aan tafel (alléén maar tijdens het eten hoor !).
En dan is het eindelijk tijd voor een gast-optreden van niemand minder dan...HEINO !!! Wat zijn de fans gelukkig dat ze zo kort in zijn buurt mogen/kunnen komen !
Het "Köln-Alaaf" weerklinkt de ganse avond door het hele huis en ook de Polonaise ontbreekt niet
Nog zo'n "sfeerbeeldje" van al héél laat op de avond...
En dan is het tijd om naar huis te gaan...het is intussen 02.00 uur geworden. Heino heeft het moeilijk, hij krijgt precies zijn jas niet aan. Hij zoekt en zoekt naar zijn mouw, maar dat ding wil helemaal niet meewerken. Bekijk Heino eens goed...zijn jas wil niet aan en er is niemand die hem kan/wil helpen, zijn oogjes verraden teveel wijn, bier en borreltjes (en dat allemaal onder mekaar gemengd) en zijn pruik hangt "op half zeven" en staat achterstevoren (wat een zicht !!!).
Gelukkig hebben we een taxi besteld. Die heeft wel halverwege moeten stoppen (en dat was niet om naar de mooie sterrenhemel te kijken !) en zo heeft Heino - van héél dichtbij - kennis gemaakt met de stoep én de straat ergens in Layton (wat zullen die mensen in hun auto raar opgekeken hebben...). Tot de volgende keer,
Ik heb zo'n idee dat hier iets in de lucht hangt...Of zou het komen omdat wij hier in Utah (de staat van de Mormonen) wonen ? Ik weet het niet zeker, maar volgens mij heeft het er wél iets mee te maken. We hebben alweer een babytje bij ! Dit keer is het de Israëlische Galit die bevallen is van haar 4de dochter "Hili". Natuurlijk is er dan ook weer een baby-feestje. Maar omdat Galit en haar gezin uit Israël komen had zij dat feestje liever ná de geboorte. Het zou anders ongeluk brengen. Dus...zo gezegd, zo gedaan.
Dit is Hili (10 dagen)
Dat zij niet de enigste baby is hier, dat weten jullie al. Sinds wij hier wonen (7 maanden) is dit al de vierde baby op rij en het zijn allemaal meisjes Zo hadden we - in augustus '09 - als eerste de Belgische Victoria
Daarna kwam de Italiaanse Veronica (links, 7 weken) en de Belgische Clémence (3 weken)
En vooralleer hier commentaren komen van "pas dan zelf ook maar goed op want..." Neen hoor ! Dat gebeurd écht NIET bij ons. Wij zijn hier enkel en alleen maar "surrogaat-grootouders". Het voordeel daarvan is dat - als die kindjes lastig, huilerig of teveeleisend worden - dat wij altijd kunnen zeggen : "allez...vooruit...terug naar mama en papa" (haha) !
Dominique heeft het eerste half werkjaar achter de rug. Het is behoorlijk stresserend en inspannend geweest en dat, samen met de verhuis naar Amerika, maakt dat hij dringend aan ontspanning toe is. Hij heeft nog een paar dagen verlof maar in de winter maken we geen uitstapjes en dus moeten we iets anders verzinnen.
Na veel zoekwerk hebben we het eindelijk gevonden...een "sauna & massage" complex !
Er zijn hier wel genoeg mogelijkheden voor massages (Spa's), maar een sauna - zoals je dat in België wel in iedere stad of dorp vindt - blijkt hier niet te zijn. Vermits, zowel Dominique als ik, houden van een dagje zalig niksdoen en genieten, zijn we natuurlijk in de wolken met het gevonden resultaat. De foto's heb ik van het internet gehaald want omwille van "onze privé" worden er hier vandaag géén persoonlijke foto's bij geplaatst hé.
Het Japanse kuuroord "The Kura Door" (www.thekuradoor.com) , is gelegen in Salt Lake City. Vanaf het moment dat je binnen gaat, straalt dit gebouw één en al rust uit. Het lijkt wel of je zo Japan binnenstapt. Kleine Japanse lantaarntjes, Japanse schilderijen en natuurlijk traditionele Japanse meubels sieren het hele gebouw. Overal staat er thee en klink Japanse muziek. Je wordt op slag ondergedompeld in een andere wereld...
We hebben vandaag gekozen voor de "Ofuro Experience". Dat is een ganse dag ontspannen in de sauna, een héérlijk bad én een massage er bovenop. Eerst moeten er natuurlijk de nodige papieren ingevuld worden. Daarna krijgen we een paar slippers en na de nodige uitleg gaan we ons omkleden en kan het genieten beginnen.
Terwijl we in de sauna zitten komt een jongedame er ons attent op maken dat ons badje klaarstaat...een grote zinken badkuip met zorgvuldig uitgekozen badzout, drankjes en kaarsjes verwacht ons.
In die "privé badkamer" wordt er éérst verse thee gemaakt en dan worden we alleen gelaten. 50 minuten later herinnert een gong ons eraan dat de tijd in het bad bijna voorbij is...
Na de nodige rustpauze en het stoombad is het dan tijd voor onze massage. Ik hoef jullie niet te vertellen dat Dominique geopteerd heeft voor een masseuze zeker ? Jongens...wat kan zo'n massage deugd doen !!
Als we, een uurtje later, terug in de relax-ruimte zitten zijn we het er alletwee over eens...dit is écht wel voor herhaling vatbaar. En na nog eens terug in de sauna te zijn geweest, wordt het zo stillaan tijd om terug naar huis te gaan.
Jammer dat hier niet een restaurantje bij is, we hebben er alletwee honger van gekregen. Een échte Sushi-bar zou het geheel volledig gemaakt hebben.
Een beetje doorweekt en een beetje gestoomd zijn we, moe maar voldaan, terug thuis gekomen. De batterijtjes zijn weer een beetje opgeladen. We hebben nog het ganse weekend om te herkomen en het beloven zonnige wandeldagen te worden.
Donderdag 29 januari 2009 om 10.07u...ik weet het nog héél precies. Hét moment dat Dominique mij vanuit Brussel belde met een héél belangrijke boodschap : "Wij verhuizen nog dit jaar naar Utah, Amerika" ! 3 Dagen later ben ik met deze blog begonnen en dat is - vandaag 1 februari - precies één jaar geleden.
Mijn blog is dus "jarig", vandaar de titel...Hieperdepiep Hoera !
Dat ons leven veranderd is, is eigenlijk nogal zachtjes uitgedrukt. Maar dat er zoveel zou veranderen en zoveel te regelen, te organiseren en te doen viel...kon ik toen nog niet weten. Dat werd me pas een paar maanden later helemaal duidelijk. Op een bepaald moment werd ons appartement opgesplitst in 5 afdelingen. Het ene deel was al hetgene dat mee moest naar Amerika, het tweede deel was voor Jo & Antje, een derde deel voor Joni, Rob en Lien. Er was nog een gedeelte dat moest bewaard worden en een gedeelte dat naar het stort moest. Dan pas merk je hoeveel spullen een mens eigenlijk wel heeft !
Op 18 & 19 juni werden al onze spullen ingepakt en ging ons hele hebben en houden op de container en richting Antwerpen. Eind juli - de 25ste om precies te zijn - zijn wij dan vertrokken vanop Zaventem. Het grote avontuur tegemoet, maar helemaal niet wetende wat er ons te wachten stond.
Ik moet hier geen verhaal verzinnen, jullie begrijpen ook wel dat een verhuis naar de andere kant van de wereld, niet zomaar zonder slag of stoot gebeurd.
Het ergste was het afscheid nemen. Joni en Jo hadden al wel hun eigen leventje, hun eigen gezinnetje, maar afscheid nemen van je kinderen en je kleinkind, dat valt écht niet mee. Ik mis ze hier verschrikkelijk hard. Ik zou hen heel graag "live" willen laten zien waar wij wonen en hoe het er hier écht uitziet. Ze kennen het immers - net als jullie allemaal die dit lezen - alleen maar van mijn commentaren en van de foto's die ik hier post. Ik denk dat zij het er nét zo moeilijk mee gehad hebben om afscheid te nemen als wij, maar ik hoop dat ze héél binnenkort toch wel eens van de gelegenheid gebruik zullen maken om naar hier te komen. Wij kijken er in ieder geval al naar uit om hen, al dit moois, te laten zien !
En dan zijn er natuurlijk ook nog onze ouders, zussen, broer, schoonzussen, schoonbroers, vrienden en vriendinnen. We missen hen allemaal maar vooral onze ouders. Hun gezondheid/ouderdom laat het helaas niet meer toe om zover naar hier te reizen, al zouden ze zich hier heel goed op hun gemak voelen. Vooral Pa heeft altijd al een voorliefde gehad voor de bergen en de natuur. Ik zou dit graag "in 't écht" met hem willen delen maar helaas...een reis van om en bij de 20 uur is geen lachertje en of je rechtstreeks vliegt of met een tussenlanding...het is en blijft een hele onderneming.
Het is precies voor mensen zoals Pa, Ma, Niki zijn Ma, mijn kinderen en de rest van de familie, dat ik deze blog begonnen ben. Maar ook voor de zovele andere mensen die we achtergelaten hebben. We merken dat vele mensen (tot nu toe 5640 !) regelmatig tóch wel eens komen lezen hier op het blog. Door deze blog kan iedereen nu een beetje meegenieten van al onze avonturen. En de vele foto's zijn bedoeld om het hele verhaal nog een beetje interessanter te maken. Ik denk dat ik daarin geslaagd ben...
Blijf vooral véél komen lezen, maar vergeet niet om ook iets in ons "gastenboek" te schrijven. Want jullie lezen onze verhalen wel graag, maar wij kijken vooral uit naar jullie commentaren !!! En zolang jullie blijven lezen en blijven commentaren schrijven, ga ik gewoon door met dit verhaal.
