't Is weer de tijd van Halloween (http://nl.wikipedia.org/wiki/Halloween) en wij (vooral dan Dominique !) maken ons klaar om al die "trick or treat"-ertjes een beetje "de duivel" aan te doen ! Gewapend met héél veel schminck en bijna gereed voor hét evenement van 't jaar, trekt hij naar boven om zich klaar te maken. Maar als hij terug beneden komt, schrik zelfs ík ervan hoe hij eruit ziet...wat een lelijkerd !!!
Nu kán en wíl ik natuurlijk niet achter blijven en dit is mijn vermomming...
Vooraleer de grote invasie begint - gemiddeld krijgen we 70 tot 80 kinderen over de vloer - stellen we de timer van het fototoestel in om er zeker van te zijn dat we tenminste ook één foto van ons tweetjes hebben. We moeten toch documenteren wat we hier zo allemaal doen ? Kijk...wij zijn er klaar voor. Jullie ook ???
Vanaf 5:30pm is het zover en beginnen de eersten toe te komen. Maar als Niki de deur opendoet - op de tonen van zware orgelmuziek van Bach - schrikken ze toch wel een beetje en gaan ze rap een stapje achteruit (eerlijk is eerlijk...ik zou precies hetzelfde doen als ik ergens aanbelde en zo'n griezelig individu de deur zou opendoen hoor !). Maar wat zien onze buurjongens en meisjes er allemaal mooi uit ! Het is dan ook maar één keer per jaar dat ze zich zo kunnen verkleden en uitleven. Een gans jaar kijken ze hier naar uit en al even lang gaan ze op zoek naar die "enige juiste" outfit. Ze mogen gezien worden hoor !
Soms zijn het vriendjes die samen op pad gaan, dan weer zijn het enkelingen die van deur tot deur gaan en "trick or treat" roepen. Hier en daar zijn er ook groepen van ouders met hun kinderen die aan deze gekte meedoen. Eén van die groepen zijn deze Internationals. Zij zijn komen afzakken naar hier omdat ze hoort hebben dat wij ons ook ieder jaar verkleden. Dat wilden ze wel eens met eigen ogen zien en voor de gelegenheid doen ze mee met hun kids. Dit stelletje gekke mensen zijn vlnr. Dominique, François, Filipa, ik en Clémence op de arm van mama Sarah. De kleintjes vóór ons zijn vlnr. Beatriz, Vasco en Eloïse.
Tegen 8pm zijn zo'n 80 kids de revue gepasseerd en hebben we ongeveer 160 snoepjes uitgedeeld. Gelukkig zijn alle snoeperijen de deur uit anders hadden wij dat allemaal verplicht moeten opeten...hahaha !
"Trick or treat" en veel "BOOH, BOOH, BOOH".... Ingrid
Wat deze titel precies betekend krijgen jullie nu te lezen. Vandaag bestaat mijn blog precies 1000 dagen !!! Reden genoeg om er een "feest-editie" van te maken. Duizend dagen bloggen, da's niet niks. Laat ik ook maar eens effe met wat cijfertjes goochelen : tijdens die 1000 dagen zijn er precies 20905 mensen een kijkje komen nemen. Helaas zijn er "maar" 111 reacties op gekomen en dát vinden we een beetje jammer...
Toen ik aan deze blog begon, heb ik me nooit kunnen voorstellen dat ik zoveel te vertellen zou hebben. Wat in het begin een aarzelend uitprobeersel was met een paar fotootjes, is intussen uitgegroeid tot een heel boek. En dat is ook precies mijn bedoeling. Ik wil van dit blog van jaar tot jaar een boek maken. Dat zou dan betekenen dat we na deze periode hier een verzameling van 5 boeken zullen hebben die ons hele avontuur duidelijk uit de doeken zullen doen...een mooi naslagwerk van "Ons Amerika Avontuur" !
Al jullie reacties - rechtstreeks in het "gastenboek", via "plaats een reactie" of via "email mij" - komen ook in die boeken. Dus...voor diegenen die dat tot nu toe misschien nog niet gedaan hebben...ik zou het héél erg appriciëren als jullie dat wél en liefst zoveel mogelijk zouden doen. Dan hebben wij een idee hoe jullie er over denken. Aan al diegenen die wél al eens een reactie schreven : "DANK JE WEL voor jullie positieve commentaren. Het is geweldig om ze te lezen en ze te hérlezen ! Maar blijf vooral zo verder doen..."
Ik ben destijds aan dit blog begonnen omdat ik families en vrienden de kans wilde geven een beetje mee te reizen en laten mee genieten van onze avonturen hier. Ik hoop dat ik daar een beetje in geslaagd ben.
Ik geef het toe...soms duurt het een beetje té lang vooraleer mijn volgende verhaal op het blog staat. Maar dat komt omdat het ook zo razend druk is. Ik heb het idee dat we hier soms tegen 200 per uur leven. Daarbij moet ik dan ook nog eens de juiste foto's uitzoeken en dat kan zeer tijdrovend zijn en is zeker niet altijd even makkelijk. Van sommige uitstappen moet ik maar liefst 600 tot 700 foto's doorworstelen !
We zijn - binnen 2 maanden - precies op de helft van ons 5-jarig verblijf in de States en komen nu al tot het besef dat we nog lang niet de helft gezien hebben van wat we allemaal willen zien. Er is hier dan ook zóvéél te zien en te doen ! Dat betekend natuurlijk ook dat er (hopelijk) nog vele verhalen zullen volgen en dat er nog ongeveer zo'n 1000 dagen bloggen bij zullen komen.
Een opsomming maken van wat we tot nog toe gedaan en gezien hebben is teveel werk om nu aan te beginnen. Daar zullen binnenkort mijn boeken moeten voor dienen. Om jullie de kans te geven nog meer te weten te komen van de plaatsen waar we waren of van de dingen die we gedaan hebben, heb ik geprobeerd om er telkens de nodige links naar de juiste websites bij te zetten. Het geeft jullie de kans om van achter je computerscherm of vanuit je zetel zelf een beetje op "speurtocht naar het onbekende" te gaan.
Als mensen naar hier op vakantie willen komen hebben we hen steevast eerst naar deze blog verwezen. Diegenen die dat al gedaan hebben, zijn er tevreden over geweest. Het heeft hen de kans gegeven om op voorhand precies te bepalen wát ze willen gezien en gedaan hebben. Want als je zover reist - en geloof me, het is een hele ondernemening, je mag die lange reis écht niet onderschatten - wil je toch ook écht wel die dingen gezien hebben die je het meest interesseren. Dan wil je helemaal geen tijd verliezen om eerst nog een planning te moeten maken.
Zo zie je maar...iedereen haalt hier zijn voordeel een beetje uit. Ik doe dit graag en kan ons verhaal tenminste érgens kwijt. Jullie komen hier graag lezen en mensen die reizen weten precies waar naar toe. Ik hoop dan ook dat ik dit nog lang kan blijven doen en dat jullie massaal blijven lezen.
Bedankt voor jullie interesse aan mijn blog ! Ingrid
Neen...ik bedoel niet dat we beren gezien hebben ! Het is de naam van het Utah ijshockey-team want wij gaan vandaag eens naar een wedstrijdje van de "Utah Grizzlies" tegen de "Alaska Aces" kijken en dat beloofd een speciale ervaring te worden als we de beelden van ijshockey wedstrijden op TV mogen geloven. Wist je dat ijshockey eigenlijk bij de "balsporten" behoort ? Ik wil me er niet aan wagen om jullie hier te gaan vervelen met veel technische uitleg en regelementen van het ijshockey, maar voor hen die het wél interesseerd heb ik deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/IJshockey
Bij aankomst in het stadion worden we verwelkomd door dit lievertje...hun mascot "Grizzbee".
In het stadion beginnen de 2 ploegen met de opwarming. Dit is hét moment om die grote, stoere, goed-ingepakte mannen eens een beetje dichterbij te "bewonderen". De keeper van de Grizzlies heeft blijkbaar gezien dat Niki met zijn fototoestel klaarstaat en komt effe "dag" zeggen
Na de opwarming gaan ze er dan eindelijk maar eens aan beginnen en de spanning zit er vanaf het allereerste moment goed in. We hebben een goed plekje want de meeste spannende momenten gebeuren blijkbaar aan deze goal. Eerst moet de "goalie" (keeper) al serieus-zijn-goal-beschermend uit de hoek komen.
Daarna volgt er een gevecht om de puck achter de goal
en even later wordt één van de rivaliserend spelers met zijn gezicht tegen het venster "gekwakt" ! Als dit een voorsmaakje zal zijn van de ganse avond, dan beloofd het hier serieus hard aan toe te zullen gaan.
En ja hoor...daar heb je de ambras...het gevecht wordt nu pas écht goed begonnen ! Aan de overkant vliegen de spelers mekaar in de haren ! Oeijejoeijejoei...'t is dus allemaal toch écht wel waar wat je op TV ziet ivm. dat vechten bij ijshockey ! En ik die dacht dat dát allemaal alleen maar "show" was...mis dus !
Het hele gebeuren aan de overkant verplaatst zich - met veel trek-, mep- en duwwerk - richting de goal. Even vrezen we dat we zometeen bloedneuzen gaan zien, maar dan zijn er de scheidsrechters (die mannetjes met hun zwart-wit gestreepte truitjes) die de boel komen redden en terug orde op zaken stellen. Als je het mij vraagt...ik zou hier niet graag scheidrechter zijn hoor ! Alle spelers zijn heel goed ingepakt zodat het risico op kwetsuren zo klein mogelijk gehouden wordt. Maar die scheidsrechters - die de ambras-kadeekes moeten komen bedaren - staan daar in hun T-shirtjes en zónder bescherming...
Het gaat zo de hele avond door en na een wedstrijd van 3 x 20 minuten hebben we eindelijk een winnaar ! De Utah Grizzlies winnen dit pleidooi met 3-2 op het scorebord. Wij blij natuurlijk want we willen toch niet dat onze eigen "thuisploeg" verliest voor die ene keer dat we komen kijken hé. Tevreden verlaten zij de piste in het gezelschap van Grizzbee en onder gejuich van hun supporters.
Jongens wat was dat spannend ! Dat was dus al één van die typische "Amerikaanse" sporten. Binnenkort willen we ook nog eens naar een American football-wedstrijd, rugby én een basketball game. Als iemand van jullie er nog meer weten, laat dan maar horen. Dan gaan we er naar toe en zal ik er een verslag over schrijven.
Vandaag wordt onze liefste schat, onze kleindochter Lien, al 7 jaar ! Amaai wat gaat dat vlug. Het lijkt of het pas gisteren was dat Joni me belde en ik een baby hoorde huilen op de achtergrond. Ons Lientje was geboren en dat was voor mij "een geschenk uit de hemel". Overgelukkig was ik toen het besef kwam dat ik eindelijk "Oma Nana" geworden was en tranen van geluk rolden over mijn wangen - de hele weg lang van thuis tot in het ziekenhuis - toen ik uiteindelijk kon kennis maken met haar...en da's alweer 7 jaar geleden...
Lieve Lientje, jou Oma Nana en Opa Niki willen jou - via dit kleine berichtje - van harte proficiat wensen met je verjaardag. Ik weet het wel, straks is er een feestje voor jou en daar kunnen wij jammer genoeg niet bij zijn. Maar in gedachten vieren we mee. Ik weet ook dat jij heel graag kaartjes krijgt en dat je binnen een paar jaar samen met mij kaartjes zal komen maken, maar deze maakte ik vandaag speciaal voor jou !!!
En mijn gedichtje gaat als volgt :
"Vanmorgen heel vroeg opgestaan, Vlug mijn kleren aangedaan. Hap, slok, mijn ontbijt naar binnen, Kon ik aan deze kaart beginnen. Nu nog 't adres en dan vliegensvlug, Naar de post en weer terug. Hebben wij toch aan jou gedacht, Of had je dat dan niet verwacht ?"
Van harte PROFICIAT met je verjaardag Lieve Schat Oma Nana en Opa Niki
Vandaag hebben de vriendinnen beslist dat we met z'n allen naar Gardner Village gaan. Zoals ieder jaar met Halloween en Kerstmis is dit een dorpje dat volledig aangekleed wordt naargelang de tijd van 't jaar. En wie "Halloween" zegt, zegt natuurlijk ook "heksen". Bij het aanzicht van deze "dames" word ik één klap terug gekatapulteert naar zovele jaren geleden toen er in ons dorpje Hoeselt (in 't Kruis) nog de enige échte "Heksenfeesten" bestonden. Jongens...wat is dat al lang geleden, maar nog lang niet vergeten...
Eens in Gardner Village treffen we - net zoals toen in 't Kruis - allerhande taferelen aan. Deze 2 lieftallige dames maken één of ander "heksenbrouwseltje" en ik hoef écht niet te weten wat er in zit.
Op het dak van de grote schuur zien we een ander individu die als verkeersleider voor de vliegtuigen fungeert...maar dan zou biebieke niet graag in dat vlietuig zitten, want ik vertrouw ze nog voor geen haar !
Deze jongedame zal waarschijnlijk gedacht hebben dat er precies iets aan haar benen kriebelde. Gelukkig is dat dan alleen maar haar kat die achter een muis aanzit...het zal je maar gebeuren !
En dan moet ik natuurlijk plots naar het toilet. Da's gelukkig geen probleem, want toevallig staat er hier wel ééntje en hoef ik niet in de rij gaan aan te schuiven. Maar als ik de deur opentrek, bedenk ik mij en maak ik tóch maar rechtsomkeer hoor ! Tjongens wat STINKT het hier...!!!
Je kan hier ook een cursus "bezemvliegen" volgen. Maar blijkbaar is dat niet écht makkelijk en zeker niet zonder gevaar ! Vraag het anders haar maar eens. Alle heksen en bezems nog eens aan toe zeg !
We kopen nog gauw een pompoen om échte "heksenpompoensoep" van te maken en keren daarna, met al onze veroverde schatten, terug huiswaarts. Het was weer een supergezellig dagje "shoppen met the girls" !
"Voor herhaling vatbaar en eventueel wel iets om al onze Kerst-inkoopjes te gaan doen" is de commentaar die ik geef als Dominique me 's avonds vraagt hoe ons dagje geweest is. Maar ik vrees er een beetje voor of ik dan nog dat kleine plastieken kaartje mee zal krijgen...hahaha !
Het is weer zo'n dag waarop ik denk..."nu zou 'k willen dat ik, zó in één klap, in België kon zijn", want vandaag is mijn Pa jarig en hij wordt 83 jaar ! Zoals dat intussen de gewoonte geworden is, heb ik ook voor hem een kaartje gemaakt. We kunnen er jammer genoeg niet persoonlijk bij zijn en dus speciaal voor hem deze kleine boodschap vanuit Utah : "Pa, ook al zijn we er niet bij vandaag, in gedachten zijn we dat wel hoor ! We wensen jou van harte PROFICIAT en hopen dat je een hele fijne dag zal hebben. We hopen en bidden dat jij en Ma nog vele jaartjes samen gelukkig en vooral gezond mogen blijven. Die 3 dikke verjaardagzoenen kom ik je binnenkort persoonlijk geven maar voorlopig zal je het met dit kaartje moeten doen..."
Natuurlijk hoort bij een verjaardagskaartje ook een verjaardagswens en de mijne gaat als volgt :
Bij de vele lieve wensen die al op de kaarten staan Willen wij graag de onze voegen "Dat het je altijd GOED mag blijven gaan"
Gefeliciteert met je 83ste verjaardag Pa ! Dikke kus, dikke knuffel en een kruisje, Ingrid & Dominique
Ik heb het dit jaar hier op mijn blog nog helemaal niet over de herfst - of zoals de Amerikanen het noemen de "Indian Summer" - gehad. Volgens mijn bescheiden mening is dat toch wel de mooiste periode van 't jaar. De bladeren van de bomen veranderen van groen naar geel, oranje, rood, paars. Kortom, de enorme verscheidenheid aan kleurenpalet die we dan tezien krijgen is met geen pen te beschrijven. Kunstschilders zullen hun hartje nogal ophalen dezer dagen ! Dus...als toemaatje én omdat de herfst zich hier van haar mooiste kant laat zien doe ik er graag nog deze foto bij. Deze nam ik zojuist in onze tuin...bekijk die kleuren eens...net of onze boom in vuur staat !
Dat is de afkorting voor Hill Officers Spouses Club (het clubje van de vrouwen van officieren op de basis). Deze dames zetten zich in om geld in te zamelen voor één of ander goede doel. Ze organiseren ook verschillende bezigheden voor vrouwen en kinderen van militairen die op zending zijn bv. in Afghanistan. Ze houden maandelijks een filmavond, hebben een "bunco"-avond (een typisch dobbelsteen-spelletje), hebben een leesclub, een quilt-maken-naai-clubje, wenskaarten maken enz. Met "Thanksgiving" steken ze - samen met de vrouwen en kinderen van overzeese militairen - ganse pakketten in mekaar én zorgen ze ervoor dat die pakketten bij de juiste bestemmelingen aankomen met vriendelijke groeten van het thuisfront !
Eéns per jaar - meestal halfweg september - nodigen deze vrouwen alle Internationals uit voor een gezellige namiddag met lekker eten in buffet vorm. Daar hoort natuurlijk een speech van voorzitster Nichole bij.
Dit gezellig samenzijn wordt georganiseerd om de "nieuwelingen" te verwelkomen. En dat doen ze met "huisbereide", typisch Amerikaanse gerechten van iedere Staat. Niki en ik hebben er honger van gekregen en we gaan eens kijken wat de pot schaft. Je begrijpt dat het aanschuiven geblazen is zeker ?
Steevast hoort er ook ieder jaar weer opnieuw een tombola bij. Bij binnenkomst krijgen we per gezin een lootje en de HOSC heeft ervoor gezorgd dat iedereen wel iets wint. Zodra je nummertje getrokken wordt mag je vooraan aan de tafel een kadootje gaan uitkiezen variërend van fotokadertjes, een fles wijn, kadobonnen en zo voort. Ook ik heb "KIEN" en ik kies voor een Japanse aroma therapie.
Het is intussen al ons 3de "HOSC Social" feestje, maar het is ook voor ons iedere keer weer een kans om al die nieuwe gezichten een beetje beter te leren kennen. Natuurlijk blijven de "ouwe-getrouwe" een beetje hangen want het is en het blijft gezellig om met al die Internationale vrienden wat bij te kletsen. We komen tot de conclusie dat wij 2-tjes zo stilaan bij de groep horen die het langst hier zijn...
Om er zeker van te zijn dat we genoeg herinneringen hebben aan onze tijd hier en omdat het toch wel een hele unieke ervaring is voor iedereen van de groep hoort er sowieso ook een groepsfoto bij. Maar als ik de foto's van vorige jaren vergelijk met deze, mis ik toch wel héél veel vertrouwde gezichten van in onze begin periode. Maar ik ben ook blij om al die nieuwe mensen met hun eigen gewoonten te leren kennen.
Ik weet het en jullie hebben gelijk...we rollen als het ware écht wel van het ene naar het andere. We zijn nog maar net terug van Washington en de feestjes beginnen alweer. Het is ons jaarlijkse "Oktoberfest" en Niki en de Duitser Paul zijn de oprichters. Het wordt een speciaal feestje want voor Paul wordt het zijn laatste "Oktoberfest" hier in Utah. Dus begin ik mijn verhaal vandaag maar eens met de organisators aan jullie voor te stellen. Vlnr. Paul, ik, Manuela en Dominique.
Paul heeft voor een speciale attractie gezorgt. Hij heeft voor de gelegenheid accordionist Rick weten te strikken. Rick woont dan wel in SLC, maar zijn ouders zijn échte Duitsers. Als we Paul mogen geloven zal deze brave, Duitse jongen de ganse avond voor de nodige ambiance zorgen.
En dat klopt ook wel. Zodra Rick de eerste tonen aanslaat, staan de mensen recht en begeven ze zich op de dansvloer. Philipine (87 jaar oud) en de vader van Rick proberen voorzichtig een paar danspasjes uit.
Daarna zoekt Rick 10 vrijwilligers. Hij heeft een aantal koe-bellen meegenomen en wil daarmee een liedje ten gehore brengen. Alle 10 de slachtoffers krijgen zo'n bel in hun handen en als hij teken doet moeten ze bellen. De andere aanwezigen in de zaal houden zich al klaar om de oordopjes aan te doen, maar eens het startsein gegeven wordt, klinkt dit samenspel écht wel heel goed en al gauw weerklinkt de "Koekoekswals".
Ook de polonaise mankeert niet en iedereen - en dan meen ik ook écht iedereen - doet er aan mee.
Hoe later de avond wordt des te losser en uitbundiger worden de gasten. De ene shlager volgt de andere op tot plots "An die Nordsee Kuste" ingezet wordt. Niki en ik bekijken mekaar, duiken de dansvloer op en nodigen op onze beurt de anderen uit om komen mee te doen. Dít hadden zelfs de Duitsers nog nooit gezien of meegemaakt. We hadden nogal succes met onze "boot" én we hebben ze hier allemaal nog iets geleerd !
En dan was er nog die ene grote ster, waarvan niemand wist dat hij zou komen. Bloed zweet en tranen heeft het ons gekost om die man te overtuigen af te zakken naar HAFB voor het Oktoberfest...Heino ! Paul, die in Duitsland dirigent was en heel goed kan zingen, doet uiteraard voor deze laatste keer ook mee.
Het was weer een geweldige avond met heel veel plezier. Iedereen heeft ervan genoten dus doen we het waarschijnlijk volgend jaar nog maar eens over. Alleen zal Dominique voor versterking moeten zorgen nu Paul en Manuela terug naar Duitsland verhuizen. Maar dat zal niet zo'n groot probleem zijn denk ik.
¿ Cómo estás ? Con nosotros todos está bien. ¿ Y usted ? ¿ Estás bien ? Hoy es Miércoles, cinco de octubre, dos mil once y voy a aprender español. Pero hoy no es la clase ordinaria. Se trata de una fiesta de despedida nuestro maestra. Es su última clase, porque ella se va a Albuquerque, Nuevo México.
Voilà, het bewijs dat ik toch al wel iéts opgestoken heb van die spaanse les die ik op de basis volg. Ik geef effe de vertaling : Hoe gaat het met jullie ? Met ons is alles goed. En met jullie ? Alles in orde ? Vandaag is het woensdag 5 oktober 2011 en ik ga naar de spaanse les. Maar vandaag is het geen gewone les. Het is een afscheidsfeestje voor onze lerares. Het is haar laatste les want ze vertrekt naar Albuquerque, New Mexico.
Inderdaad...onze lerares Stephanie vertrekt naar New Mexico en dus is dit onze laatste les tot de basis een nieuwe leraar/lerares voor ons gevonden heeft. Omdat Stephanie er een afscheidsfeestje van wil maken, nemen we allemaal iets te eten mee en zij zorgt voor de frisdrank.
Lia (Nederland) heeft fruit mee : melón (meloen), uvas (druiven), piña (ananas) y fresas (en aardbeien). Je ziet haar op de foto (2de van links) een beetje nemen en uitleg geven.
Er is ook "sopa" en dat is noodle casserole (een koude macaronischotel) met "jambon" (hesp) en "queso" of Mexicaanse kaas. Ik heb het mezelf wel héél gemakkellijk gemaakt want ik heb "cupcakes" meegenomen en blijkt nu dat dat in het spaans precies hetzelfde genoemd wordt. Verder is er nog "salsa verde y tortillas" een pikante salsa - gemaakt met cilantro (citroenkruid), chiles (zéér pikante pepers) en tomatillos (mexicaanse aardkers) - met tortillachips. Dat die "tomatillos" geen tomaten zijn maar een bes (en dus fruit), kan je lezen bij Wikipedia : http://nl.wikipedia.org/wiki/Tomatillo. We eten met "cuchillo y tenedor" (met mes en vork) en drinken "agua sin gas" of "agua natural" (plat water) en "fanta" (zelfde als in't nederlands).
Bij een afscheid hoort ook een afscheidsfoto dus doe ik er deze nog bij van ons "klasje" !
Stephanie, gracias por las lecciones. Le encharemos de menos, pero le deseamos todo lo mejor para el futuro. Stephanie, thank you for the lessons. We're gone miss you but we wish you all the best for the future. Stephanie, bedankt voor de lessen. We gaan je missen maar wensen je het allerbeste voor de toekomst.
Ingrid
PS : Namiddag wordt het alsmaar kouder en kouder en tegen de avond begint het te sneeuwen !!! Echt waar...in de bergen komt het eerste witte laagje voor deze winter tevoorschijn...kijk maar...
De zomer is helaas voorbij ! T-shirten, rokjes, open kleedjes maken stilaan plaats voor jassen, lange broeken, handschoenen, mutsen en sjaals. Van uitstapjes komt vanaf nu niet veel meer in huis en 't zal rap winter zijn... ! Maar...de skipassen zijn gekocht en we kijken uit naar het nieuwe ski seizoen !
Het is tijd geworden om afscheid te nemen van Kim en haar gezinnetje. Dat doen we uiteraard NIET zonder de nodige foto's. Papa Tim en zoon Donovan moeten gaan vertrekken want ze moeten een paar tuinen gaan onderhouden, dus zijn zij de eerste slachtoffers die mogen poseren.
daarna is het de beurt aan de achtergeblevenen Justin, Kim, ik en Dominique
My dear Giannone's...thank you so much for having us at your place, for my Birthday-cake and the little gift you got for me. We enjoyed our time with you all very much. Hopefully you guys will be able to come and visit us in Utah one day soon (for some skiing !?) ! Kim, Tim & boys...take good care of yourselfs and of eachother and Niki and Nana hope that soon all your big plans and wishes may come true ! If that's the case, you can be sure a visit to you is on our wishlist as of right now ! We love you guys !!
Na het ontbijt, de foto's, de knuffels en de kussen trekken we verder naar New Jersey. Daar gaan we onze vriend Stuart opzoeken. Hij is een oorlogsveteraan die tijdens W.O.II in Werm (Hoeselt) verbleef en waar hij nog steeds goeie contacten heeft. Het gebeurt nog regelmatig dat hij een bezoekje aan Werm brengt. Tijdens één van die bezoekjes hebben we hem leren kennen en zijn we in contact gebleven via email. Hij vond het geweldig toen we hem vertelden dat we naar Utah zouden verhuizen. Vorig jaar september is hij ons een weekje komen opzoeken en vandaag is het onze beurt. Ongeduldig staat hij ons op te wachten...
Een gezellig etentje en een gezellige babbel met een goeie vriend maakt dat de tijd vliegt en spoedig is ook hier het moment van afscheid gekomen. Jammer dat we niet langer kunnen blijven, maar we moeten nog naar Washington DC en dat is ongeveer 200 miles of 320 km. Dat is een ritje van +/- 4 uren. Morgen staat een bezoek aan DC op het programma en daarna nemen we het vliegtuig terug naar huis.
Om alle problemen met parkeren, parkeergelden en druk verkeer te voorkomen, nemen we de trein naar de hoofdstad. Da's lekker makkelijk en ontspannend. De eerste halte in "downtown DC" is het "Capitol"
Een 2de dit-moet-je-zeker-gezien-hebben-in-Washington is dit "Washington Momument". Deze obelisk of "Needle" - zoals dit momument in de volksmond genoemd wordt - werd opgericht voor de 1ste president van de Verenigde Staten George Washington en is de hoogste obelisk die ooit werd gebouwd. Met zijn gigantische hoogte van ruim 169 meter prijkt hij hoog boven de stad uit. Meer uitleg vindt je op : http://nl.wikipedia.org/wiki/Washington_Monument
We komen aan "the National Gallery of Art". Denkende dat hier de échte "Declaration of Independece " tentoongesteld is, lopen we even binnen. Helaas...ze is er niet (meer). Terug buiten trekt dit levensechte beeld mijn aandacht. Waarschijnlijk herkennen jullie deze figuur "de denker" wel...
We hebben de auto NIET meegenomen omdat we dachten dat er enorm veel verkeer zou zijn in DC. Niks van ! De straten zijn verlaten en het lukt Niki zelfs in het midden van de straat een foto te nemen.
Net zoals die man met zijn verzameling plastiek in New York, proberen ook hier sommige mensen op een originele manier aan de kost te raken. Dit individu heeft waarschijnlijk geen geld voor eten, laat staan voor échte instrumenten en toch wil hij muziek maken. Dat doet hij dan maar op een geïmproviseerd drumstel, gemaakt uit opeengestapelde verfpotten en vuilbakken, maar...het klinkt goed !
De "Onafhankelijkheidsverklaring" ligt in het "Archives Museum" en vermits we er nu nét passeren lopen we ook even hier binnen. Hoewel...deze deur openkrijgen is zelfs voor Niki geen sinecure. Hij lijkt wel Klein Duimpje en zoals jullie weten is Niki niet echt een klein mannetje hé !
We hebben nu een aantal mooie plekjes van Washington gezien, maar kunnen toch niét gaan vertrekken voor we het "White House" (http://nl.wikipedia.org/wiki/Witte_Huis_(Washington_D.C.) gezien te hebben hé. Zoals je kan zien staan er een aantal zwarte auto's voor de deur. Helaas...de onze staat er niet bij. Stel je voor dat hij zou weten dat die 2 Belgen "in town" zijn. Dan had hij ons vast en zeker wel gevraagd om eens langs te komen. En ik had nog zo graag willen langsgaan voor "e goed zjétje kaffee én e stûkske vloi". Maar hebben jullie enig idee hoe groot dit Witte Huis wel is ? Ik wil er niet moeten schoonmaken hoor...Het heeft een opervlakte van 5111 m2. Er zijn daarbinnen 412 deuren, 35 badkamers, 6 verdiepingen (waarvan 2 ondergronds), 147 vensters, 132 kamers, 28 open haarden, 3 liften, 1 bowlingzaal, 1 filmzaal, 1 zwembad en 1 tennisveld. Groot genoeg dus om verstoppertje te spelen hé !
Aan de overkant van "The White House" ligt de obelisk waar ik het eerder in mijn verslag al over had. Maar van hier zie je die natuurlijk wel "in al zijn glorie". Daarom zet ik deze foto toch nog maar erbij.
Vermits Amerika niet over zo gek veel kastelen beschikt, is dit er nu wel eens eentje dat de moeite waard is om mee op de foto te mogen. Op terugweg naar de trein lopen we in het grote East Seaton Park - dat zich bevind tussen het "Capitol" en "Washington Momument" - voorbij dit mooie juweeltje. Het is het Smithsonian Institution Building gebouwd in 1847 http://en.wikipedia.org/wiki/Smithsonian_Institution_Building
In dit park waar je nooit alleen bent en waar het altijd kermis is, treffen we ook een heuse "paardenmolen", ene "poepejee" zoals dat zo mooi in 't écht Hoeselts klinkt !
In het station aangekomen heb ik er honger van gekregen. Het is nog een 10-tal minuutjes wachten en dus zet ik me er maar bij neer (zoals de échte ingeburgerde doorsnee Amerikaan) om een hapje te eten
En als we dan eindelijk de auto opgehaald hebben en richting de luchthaven rijden, missen we een afslag en moeten we een heel stuk omrijden. Dom natuurlijk, maar als we die afslag niet gemist hadden, had ik er nu deze foto niet kunnen bijzetten. Want toeval of niet...we passeren het Pentagon ! Ook daarvan vindt je meer tekst en uitleg via deze link : http://nl.wikipedia.org/wiki/Pentagon_(Verenigde_Staten Voilà sé...dat hebben we dan ook weeral gezien. Hier is de foto als bewijs
Na een vlucht van +/- 4,5 uur, zetten we omstreeks 8pm terug voet op Utah grondgebied en zijn we terug thuis. We zijn weer een aantal mooie ervaringen rijker. "Alweer een ferm verhaal voor mijn blog" zeg ik tegen Dominique als we een paar uurtjes later moe maar tevreden in ons eigen bedje liggen.
