Halloween is de tijd waar iedere Amerikaan zich al een paar maanden op voorhand op voorbereid. Kinderen zoeken al een hele tijd naar dé meest geschikte outfit en ieder jaar moet het wat anders zijn. Dominique heeft mij sinds vorig jaar ook zo gek gekregen dat ik meedoe aan die hele Halloween-toestand. Toen waren we er alle 2 klaar voor, maar een ferme migraine heeft mij toe aan mijn bed gekluisterd gehouden. Dit jaar zal het NIET waar zijn ! Ik wil nu écht wel eens meedoen met die gekte. Vanaf een uur of 5 kunnen we de eerste kinderen verwachten. Wij zijn er helemaal klaar voor...laat ze maar komen...
En ja hoor, bijna punctueel 5pm komen ze aanbellen, zelfs een regenbui kan hen niet thuis houden.
Een Cowboy, de ene of de andere buitenaardse figuur, een prinses en Batman zijn samen op pad.
Er is er zelfs eentje die zijn gewone kleren aanheeft. Hij zeult een grote plastieken zak met zich mee en als ik hem naar zijn outfit vraag, antwoordt hij : "I'm suppose to be a banana, but my costume is soaking wet"...("ik zou eigenlijk een banaan moeten voorstellen, maar mijn kostum is doornat"). Hij heeft dan toch maar zijn "treat" gekregen, ik heb er compassie mee, die arme jongen. Daarna is onze buurjongen Christian aan de beurt. Hij heeft heel goed onthouden dat Niki vorig jaar Graaf Dracula was en nu is hij de mini versie daarvan want Dominique is dan niet alleen zijn gote vriend, hij is ook zijn grote voorbeeld.
Deze foto van Niki, mezelf, Alexander en Jessica (de Duitse broer en zus), is weeral de laatste van Halloween voor dit jaar ! Amaai, amaai...wat gaat de tijd toch vlug voorbij...
Met deze Halloween is de tijd van "zomer en uitstapjes maken" definitief voorbij voor dit jaar. De winter komt eraan en we hebben ons voorgenomen om te gaan leren skiën. Niki heeft daar vorig jaar wel al eens een poging voor ondernomen, maar voor mij zal het de eerste keer worden dat ik op die latten zal staan. Ik hoop dat ik niet al te zeer "op mijn gezicht" zal gaan, want ik weet dat Niki - tegen dat zoiets gebeurd - vast en zeker klaar zal staan om dát op foto vast te leggen. Maar ik beloof dat ik ook dát dan hier zal vertellen...
...is een dorp waar vroeger een Mormoonse man met zijn 7 vrouwen woonden. Nu zijn al die huisjes omgebouwd tot kleine winkeltjes. Met Halloween, maar ook voor andere gelegenheden, worden deze huisjes helemaal aangekleed volgens het seizoen. Dit is hét ideale moment om daar te gaan winkelen. Maar vannacht heeft het in de bergen gesneeuwd en nu is het serieus koud.
Als we in Gardner Village aankomen ligt er een behoorlijk sneeuwtapijtje, maar vermits we het ene winkeltje zullen binnengaan en het andere weer naar buiten, raakt ons die kou niet. Met dit gezelschap gaan we op eventuele koopjesjacht voor Halloween en Kerstmis : Christina, Lia, ikzelf, José, Christina, Inger-Lise, Sarah (met de kleine Clèmence in de buggie), Janet en Marianne (foto).
Als je de foto's bekijkt zou je denken dat we hartje winter zijn. Da's natuurlijk niet zo, we zijn nog maar eind oktober. Maar het is ook weer niet de eerste keer dit jaar dat het gesneeuwd heeft. Die winterse traktatie kregen we op het eind van de zomer (30 aug. !) al op ons dak.
Halloween is Heksentijd alom en hier is dat niet anders. Deze heks bijvoorbeeld, maakt wel een heel vreemd uitziend brouwsel waar ik echt niet van wil proeven.
Deze 2 heksen zijn dan weer heel sportief en spelen Baseball
In dit winkeltje kan je niet alleen heksenkleren kopen, maar ook "bezemvlieglessen" volgen
Van al dat winkelen, rondslenteren, kijken, keuren en beslissen hebben we honger gekregen. We begeven ons naar het restaurant (dat afgeladen vol zit) en slagen er wonderwel in om één grote tafel te bemachtgen.
En nadat we de innerlijke mens versterkt hebben en al onze "veroveringen" in de auto's geladen hebben gaat het terug naar huis. Met Kerstmis komen we terug voor nog meer "schattenjacht" !
Deze morgen moet ik al om 04.30am opstaan, want er staat een vlucht gepland met een KC-135. Voor de leken onder jullie, dat is een Tanker vliegtuig met als opdracht "Refueling of Fighter Aircrafts" oftewel een tankvliegtuig die de gevechtsvliegtuigen bijtankt in volle vlucht. Dit wordt mijn tweede KC-135 vlucht, want ik mocht al eens in 1996 tijdens "Red Flag" meevliegen ;-) Omstreeks 6.00am worden we verwacht op SLC Airport aan de kant van de Air National Guard.
De Safety Briefing wordt gegeven door onze Load Master Brian, die aandachtig gevolgd wordt door de leden van European Participating Air Forces (EPAF).
Na ongeveer een uurtje vliegen, duiken onze klanten op die dorst hebben. Het zijn Tornado's van de German Airforce (Duitse luchtmacht) die gestationeerd zijn op Holloman AFB (New Mexico).
De eerste Tornado begeeft zich in positie
en de Boomer moet zich 100% concentreren
om aansluiting te maken met de tankaansluiting van het gevechtsvliegtuig. Dit vergt eveneens de uiterste concentratie van de piloot die zijn vliegtuig continue moet bijtrimmen.
Die tankbeurt duurt +/- 3 minuten en dan kan de volgende zich aanmelden. Er staan een tiental Tornado's te wachten om hun opdracht te volbrengen en 2,5 uur later is de missie volbracht en gaan we terug naar SLC. Ik slaag er nog nét op tijd in om ook eens een foto in de cockpit te maken.
Bedankt Col Blunck voor deze zeer gewaardeerde attentie voor de EPAF delegatie. Dit is zeker voor herhaling vatbaar, alhoewel een F-16 ritje ook best leuk is... ;-)
Duiveltje van dienst is Dominique ! Hij is een paar maanden geleden op het lumineuse idee gekomen om - op de Vliegbasis - een écht "Oktoberfest" te willen organiseren. Natuurlijk heeft hij niet veel overredingskracht nodig om de Duitse Paul te overtuigen dit spektakel samen te organiseren. Ze zetten er hun schouders onder en zo komen we aan dit verhaal...
Maar alsof het organiseren op zich nog niet genoeg is, wil Niki ook traditionele klederdracht voor die avond, t.t.z. voor hem en voor mij (ikke ocharme...ik moét natuurlijk ook altijd maar meedoen...)
De zaal is voor de gelegenheid helemaal opgesmukt met "Oktoberfest-attributen". Zo 100-tal mensen zijn komen opdagen en al bij al wordt het een hele geslaagde avond.
Gelukkig zijn er een aantal mensen die helemaal opgaan in die sfeer. Onderstaande foto zou net zo goed ergens in Duitsland of Oostenrijk op een Oktoberfest genomen kunnen zijn.
Een foto van Niki, die zichzelf weer maar eens moet opofferen om al dat bier helpen op te drinken, kán, zál en mág hier niet ontbreken. Meer uitleg moet er niet bij...deze foto zegt genoeg zeker ?
Nog een 2de compromiterende foto ? Jullie vragen maar...ik lever ze wel hoor...Niki alias Heino !
Daarna wordt er een spelletje gespeeld. De mannen nemen het tegen mekaar op om zolang mogelijk - en met gestrekte arm - hun bierglas omhoog te houden. Diegene die zijn arm laat zakken, moet het glas meteen leegdrinken. En wie wint dit spelletje denk je ? Een Belg natuurlijk !!!
Laat op de avond - als het bier is in de man, is de wijsheid in de kan (zo gaat het gezegde) - willen de mannen persé dat er ook een foto van hen gemaakt wordt. Zij weten op dat moment natuurlijk niet dat ik al deze bewijzen misschien ooit nog wel eens tegen hen kan en zal gebruiken. Van links naar rechts zie je Luis (Portugal), Michael (USA), François (Belgium), Pietro (Italy) en in het midden een zeer duistere figuur die zichzelf "Heino" noemt, maar hij vertikt het om een optreden te geven.
Dit Oktoberfest is een geweldig succes ! Bij het afscheid wordt er gevraagd of we - "please !! " - daar nu een jaarlijkse traditie willen van maken. Iets dat Dominique zich wel al voorgenomen had, maar op algemene aanvraag kunnen we dat nu toch niet meer weigeren hé.
We zijn uitgenodigd op het "30-jarig Huwelijksfeest" van José & Theo, onze Nederlandse vrienden. Zeg nu zelf...30 jaar getrouwd zijn is écht wel een reden om te feesten (alsof we dààr dan al een reden voor nodig zouden hebben...haha !). Het ganse Internationale gezelschap is uitgenodigd en Sarah en ik kwamen op het idee om allemaal samen te leggen zodat we één geschenk konden kopen. Zo gezegd, zo gedaan, en ik werd aangeduid om dat kado te kopen én te overhandigen (met de nodige speech) in naam van ons allen.
Voorwaarde om het kado ook écht te krijgen is wel dat ze het ook meteen moeten openmaken, maar ze kennen mij blijkbaar nog niet goed, want ik heb natuurlijk een "kleine verrassing" ingebouwd. Het ene papiertje na het andere wordt losgemaakt en het pak wordt alsmaar kleiner...
Na hééééél veel laagjes papier begint de keuken zo stilaan te veranderen in een opslagplaats voor oud papier. Er komt maar meer en meer bij, het lijkt alsof er geen einde aan komt...
Even wordt er getwijfeld of er ook wel écht iéts in dat grote pak zit...maar natuurlijk komt op het eind van al dat papier, het échte kado tevoorschijn. We hebben hen voor een overnachting gezorgd in een "poepsjiek" hotel in Salt Lake City (www.grandamerica.com). En omdat we met zovelen zijn, is er nog plaats voor een extra zakcentje. Geloof me...zo'n geschenk wil ik ook wel krijgen hoor !
Maar da's nog niet alles. Onze nieuwe Noorse vriendin Inger-Lise, heeft nog een extra, zelfgemaakt kado bij. Het zijn wollen handschoenen die toch wel op een hele aparte manier gemaakt zijn (tenminste...ik heb het nog nooit gezien). Voor ieder is er één handschoen en er is één handschoen voor hun beide, zodat ze hand in hand kunnen wandelen. Als dat nu niet romantisch is !!!
Natuurlijk hoort er op zo'n avond ook een foto te zijn van het hele gezelschap. Op deze manier hebben José en Theo een fijne herinnering aan ons allemaal want volgend jaar juli verhuizen zij - als één van de 11 koppels die ons gaan verlaten - terug naar hun "thuisland" Nederland.
José &Theo, nogmaals van harte een hele dikke proficiat met jullie 30-jarige huwelijksjubeleum ! Ik hoop dat jullie zullen genieten van "ons" kadootje. Als jullie volgend jaar teug in Nederland wonen, denk dan zo af en toe ook nog eens aan ons. Het ga jullie goed en keep in touch !!
Neen...ik bedoel niet de film van Alfred Hitchcock, maar wel de "birdshow" en de vogels hier in 't park. Voor een keertje eens géén reis- of feestverslag, maar een gewoon alledaags bezoekje aan de winkel waar we onze "birdfeeder" (vogelvoederbak) gehaald hebben. Daar is vandaag een presentatie van verschillende soorten vogels die je hier in het wild kan aantreffen. Deze eerste is een "Peregrine Falcon" (een valk).
Binnen is het een drukte van jewelste, want iedereen - en dan vooral de kinderen - staan te drummen om die beestjes eens van heel dichtbij te kunnen bewonderen. De "Great horned Owl" (Oehoe) is prachtig.
Of wat dacht je van deze "Goshawk" (of op z'n Vlaams gezegd...een havik).
Niet alleen in de winkel, ook bij ons thuis in onze birdfeeder, treffen we héél andere expemplaren aan als die die we in België kennen. Bijvoorbeeld de "Blue Jay". Een hele mooie blauwe vogel die duidelijk familie is van de ekster (trouwens die hebben we hier ook hoor...)
Nadat we van de birdshow terug komen gaan we een wandelingetje maken in het park. Dominique heeft voor zijn verjaardag een fototoestel gekregen en daar zat een "lespakketje" bij om hem wegwijs te maken wàt dat fototoestel eigenlijk allemaal wel kan. Hij wil nu een beetje oefenen want volgende week moet hij opnieuw naar de les en hij wordt verondersteld een aantal foto's mee te brengen. We zijn nogal verwonderd hoeveel verschillende soorten eenden, ganzen, zwanen, meeuwen en andere vogels we tezien krijgen. Deze witte zwaan is een "trompetzwaan". Als die begint te roepen is het daadwerkelijk precies of iemand op een trompet blaast...zo'n lawaai maakt dat beest ! De witte en de zwarte zwaan lijken precies een koppeltje. Ze blijven de ganse tijd héél dicht bij mekaar. Ik zou wel eens graag willen weten welke soort kleine zwaantjes daar van voortkomen...gestreepte...zoals een zebra (haha !) ?? En ik hoor mezelf in gedachte zingen "Witte zwanen, zwarte zwanen, wie gaat mee naar Engeland varen, Engeland is gesloten enz.
De wilde Canadese ganzen zijn ook weer aan hun jaarlijkse trektocht begonnen en hebben dit park uitgekozen voor een korte halte. Met (letterlijk !) honderden tegelijkertijd strijken ze neer in het park en ze komen écht wel heel dichtbij. Ze weten immers dat de wandelaars, eten bij hebben.
Op onderstaande foto zie je de "Wood Duck" (oftewel de Carolina Eend). Het mannetje, met zijn aparte kleuren, valt meteen op. Het is een trekvogel en daarom zijn we héél content dat we hem te zien krijgen. Dank zij onze "topfotograaf" én dit verslagje, kunnen jullie hem nu ook bewonderen.
Ziezo, dit gezegd en getoond zijnde nemen we afscheid van het park en zijn bewoners. Het wordt hoog tijd dat we ons gaan omkleden want vanavond worden we verwacht op het feestje ter gelegenheid van het 30-jarig huwelijk van onze Nederlandse vrienden José en Theo.
Die 2 Belgische collega's van Niki zijn op dezelfde dag jarig. De ene (Rudi) wordt 40, de andere (François) 30 jaar. Maar omdat hun verjaardag 20 november valt en omdat ze samen iets willen organiseren, geven ze hun feestje al op 1 oktober. Dat doen ze "zogezegd" omdat het anders te koud wordt in de Log Cabin op de basis, maar eigenlijk is het omdat ze het weekend van hun verjaardag samen (inclusief Dominique) naar Las Vegas trekken. En zo rollen we van mijn verjaardag in een ander verjaardagsfeestje en dat op enkele dagen tijd...
Kadootjes zijn er voor alle twee, maar terwijl de ene alles tegelijkertijd in zijn handen wil houden, wil de andere de inhoud van zijn kadoo (échte Belgische Leffe !) met zijn tanden openmaken
Als iedereen voorzien is van drank, mogen de organisatoren (de "jarigen" dus !) van dit feest zelf achter de BBQ gaan staan. En zelfs al slaat het vuur erin, "opgeven" doen ze niet.
En Niki - hongerig als altijd - moeten ze natuurlijk geen 2 keer uitnodigen om gaan aan te schuiven bij een BBQ (en anders heeft hij die 1ste uitnodiging waarschijnlijk niet gehoord !). Zoals je kan zien heeft hij zijn bord goed volgeladen en hij is nog niet eens halfweg het buffet.
De kindertjes spelen binnen, de mannen hangen aan de toog of staan aan de BBQ en wij (de Dames) zitten gezellig - met het nodige wijntje erbij - de ganse avond buiten waar we ongestoord kunnen genieten van al dat lekkers én van een heerlijke nazomeravond (+/- 68°F=20°C).
We hebben - zoals gewoonlijk - weer véél te vertellen en praten en praten tot iemand van onze groep plots het magische woord "taart" hoort en dàt kunnen we toch écht niet aan onze neus laten passeren.
We zijn net op tijd binnen om het "meesterstuk" van Sarah te bewonderen. Zij heeft voor François een taart gemaakt in de vorm van een F-16 en dat is haar prima gelukt ! Proficiat Sarah !
Wist je trouwens dat hier in Amerika als je je 40ste verjaardag viert, je eigenlijk "Over the Hill" bent ? Je bent "over de top" en vanaf dan gaat het leven alleen maar bergaf...tenminste...zo denken de Amerikanen hé. Traditioneel wordt dan alles in het zwart versierd. Tot zelfs de taart toe ! Echt waar, je krijgt bij je 40ste een taart met zwarte slagroom ! Het ziet er niet uit, maar het smaakt wel lekker. Het nadeel daarvan is als je van die taart eet, je lippen, je tanden en je tong zwart kleuren en dat ziet er natuurlijk ook niet uit !!!
Maar wat als je er 50 wordt ? Of 60 of ouder ? Welke kleur zou je taart dan hebben ? Of krijg je dan een beschimmelde taart ? Ik moet er niet aan denken en eigelijk wil ik het ook helemaal niet weten...
Rudi & François bedankt voor het feestje (en gedraag jullie in Las Vegas hé !) ! Ingrid
