Iedere ingang van ieder National Park of bezienswaardigheid moet zorgvuldig gedocumenteerd worden, zodat we "later" nog precies weten waar we wanneer geweest zijn (kwestie van het jullie allemaal in detail te kunnen navertellen hé !). En daarom houden we steevast de ene of de andere nietsvermoedende toerist tegen en vragen we hem/haar een "mooie" foto van ons te maken. En ja...soms valt zoiets simpel als een foto maken al tegen...soms hebben we foto's waar één van ons 2-tjes niet of maar half opstaat, maar deze is goed gelukt !



Het "visitorscenter" is altijd onze eerstvolgende halte. Hier krijgen we de nodige uitleg over wat er te zien en te doen is in het park, kopen we de nodige souvernier-magneetjes en metalen plaatjes voor op de wandelstok van Niki en voorzien we ons van vers, koel water (en geloof me...dat is een "must"). Voor de liefhebbers...hier is de website : http://nl.wikipedia.org/wiki/Glacier_National_Park_(Verenigde_Staten). In tegenstelling tot vele andere visitorscenters is deze van Glacier Park gelegen aan een heel mooi meer !



Na een tijdje genoten te hebben van dat meer met z'n ongelooflijk mooi zicht op de bergen, vatten we onze weg door het park aan. Dit park ligt - zoals je misschien al via bovenstaande link gelezen hebt - voor het grootste deel in N-Amerika, maar palmt ook een stukje Canadese grondgebied in. Wij blijven in de USA en meteen gaat het hoog de bergen in want het park heeft zijn naam uiteraard te danken aan de talrijke gletsjers die natuurlijk ook in de zomer rijkelijk voorzien zijn van "eeuwige sneeuw". Het bergmassief waar we door rijden en waarvan "onze" Wasatch Mountains de voorlopers zijn, heten de Rocky Mountains.





De Ranger in het visitorscenter vertelde ons dat de "sneeuwgeit" hét boegbeeld van dit park is en als we veel geluk zouden hebben, zouden we zeker en vast een aantal van deze geiten te zien kunnen krijgen, want vandaag waren ze écht wel zeer talrijk "gespot" door talloze toeristen. Maar we moeten uitkijken, want die beestjes kunnen zomaar voor de auto inlopen...wij zijn immers de indringers in hun territorium ! En ja...dáár in de verte tegen de bergwand zien we een eerste, bewegende, witte vlek...



Hoe korterbij we komen, hoe meer die geit(en) onze richting op komen lopen. Het lijkt erop dat ze zich van héél dichtbij willen laten zien en laten fotograferen ! Deze ene komt zelfs zo dichtbij dat ik mijn hand maar aan het raam van de auto hoef uit te steken en ik zou haar zo kunnen aanraken. Maar dat doe je uiteraard niet hé...het gaat hier om "wilde" dieren (of wat er voor zou moet doorgaan !). Deze beestjes zien er in ieder geval niet écht wild uit en zoals je op onderstaande foto's duidelijk kan zien, zijn ze de vele toeristen écht wel gewend. Iedereen staat stil, mensen komen uit de auto's en iedereen maakt de nodige foto's !





En verder en hoger de bergen in gaat onze rit. Zo hoog dat we bijna de toppen van de bergen bereikt hebben en waar we in hartje zomer effe in de sneeuw kunnen wandelen en foto's maken.



Deze muur is écht wel té hoog om helemaal te beklimmen. Ik wilde eigenlijk meten hoe hoog hij wel is, zodat jullie een idee zouden hebben, maar hoezeer ik ook probeer, ik slaag er niet in de bovenste rand aan te raken.



Net voor we het park uitrijden komen we voorbij Saint Mary Lake en het plekje "Rising Sun" is écht wel de moeite waard om te stoppen en te genieten van al dat moois op een wel zéér idiliysch plekje aarde



Van de West Glacier entrance is er slechts één route - de "Going-To-The-Sun-Road" - die je dwars door het park brengt en zoals je op vorige foto's zag is het een smalle tweerichtingsweg langs hoge bergwanden en steile ravijnen. Iedereen is verplicht netjes achter mekaar te rijden en zich via een slakkegangetje een weg te banen door deze bergketen tot je er helemaal dooruit gereden bent (zie onderstaande map).



Eenmaal de andere kant bereikt, is het "slechts" 23mls (36km) tot de grensovergang met Canada en dat willen we wel eens van dichtbij gezien hebben...We voelen ons een beetje "alleen op de wereld" want er is hier niks of niemand te zien in dit stukje "niemandsland"...niks behalve deze 2 eenzaten die mettertijd nu toch wel op mekaar uitgekeken moeten zijn, maar die in feite 2 Blackfoot Indianen voorstellen.



En dan zijn we er...Canada opent zijn deuren voor deze 2 "Belgskes"...



maar "Waterton" - de Canadese ingang van Glacier Park - is té ver om naar te toe rijden (+/- 50mls = 80km) want we moeten ook nog helemaal terug door Glacier Park ! Er is immers geen andere weg om in Kalispell (West Glacier Park waar ons hotel is) te geraken en het is intussen al 4pm...jammer !! 

We houden halt aan het enigste (souvenier)winkeltje dat deze grensovergang rijk is, praten met één van de weinige mensen die er rondlopen en maken rechtsomkeer naar de USA. Als we terug binnenrijden, bekijkt de douane ons een beetje raar, maar na de nodige uitleg - dat we alleen maar een Canadese stempel in onze paspoorten willen hebben - wordt er eens hartelijk mee gelachen en mogen we onze weg verder zetten.

In plaats van meteen terug het park in te rijden nemen we een afslag naar "Many Glaciers", want ook hier is nog wel één en ander te zien. Je merkt wél aan onderstaande foto dat de zon het zo stilaan voor bekeken houdt en we voelen duidelijk dat het begint af te koelen.



We komen voor de 2de keer voorbij "Weeping Wall", maar nu bevindt deze muur zich wel precies aan mijn kant en bij deze "ik-rij-wel-een-beetje-langzaam-en-wordt-jij-dan-maar-lekker-nat-actie" die Dominique onderneemt, krijg ik écht wel kippevel. Niet zozeer voor dat beetje water, maar wel omdat hij zo nodig zo dicht bij die muur wil rijden...als hij nog een beetje dichter gaat rijden, kan ik seffens water scheppen !



De volgende dag verkennen we de zuid-kant van het park, maar we hebben 224mls (360,5km) voor de boeg en kunnen het ons niet permiteren om te "slenteren". Deze kant is minder spectaculair, maar er zijn genoeg mooie plekjes om halt te houden, te genieten en enkele foto's te maken zoals deze





Bij "Two Medecine Lake" houden we een serieus, lange pauze, want zowel Dominique als ik hebben er even genoeg van om opnieuw zolang in de auto te moeten gaan zitten. En zeg nu zelf...wat is er nu nog meer nodig om tot rust te komen dan te genieten van de stilte van de natuur aan de rand van een meer zoals dit ?



Wandelen is een hobby die we ook in België graag en veel deden en bij Two Medecine zijn er verschillende wandelpaden en we gebruiken deze gelegenheid om eens goed onze benen te strekken. We zijn nog maar net vertrokken als deze marmot alle mogelijk moeite doet om onze aandacht te trekken...wat er precies aan de hand was weten we nog steeds niet, maar ze was in ieder geval wel erg "fotogeniek" !



Op deze 2 dagen, zijn we regelmatig oog in oog komen te staan met dit soort mooie, grote planten. Om er zeker van te zijn dat ik hier geen foute dingen neerpen, ben ik een beetje op het net gaan grasduinen en heb ik deze Engelstalige website gevonden : http://www.nps.gov/glac/naturescience/plants.htm



Na iets meer dan 2u pauze bij Two Medicine Lake wordt het de hoogste tijd om ons reisje te hervatten, want als we aan dit tempo blijven verder doen raken we nooit voor middernacht in "Great Falls".

Toedeloe en tot morgen,
Ingrid