Als ik zo 's avonds nog een beetje TV zit te kijken of achter mijn computer zit, denk ik dikwijls aan onze familie en vrienden daar in het verre België. En met de regelmaat van de klok gebeurd het ook wel eens dat ik aan de Heer vraag om iedereen veilig en gezond te houden. Maar als de telefoon 's avonds overgaat, neem ik die toch iedere keer op met een bang hartje...angst dat er iets gebeurd zou zijn. Toen Joni mij gisterenavond een sms-je stuurde sloeg de paniek dan ook meteen toe. Al snel had ik in de gaten dat het in België ongeveer 2u 's nachts moest zijn en dan is het al helemaal niet haar gewoonte om iets te sturen. Het enigste dat dat berichtje zei was "skype". Toen ik haar eindelijk te zien en te horen kreeg werd alles duidelijk...onze schoonzoon Rob is ziek en is daardoor in het ziekenhuis terecht gekomen. Wij kunnen hem helaas niet gaan bezoeken en dus is het minste dat ik kán doen, een "get-well-soon" kaartje maken en sturen.
Lieve Rob, we denken veel aan jou en zouden eigenlijk graag bij jou, Joni en Lien willen zijn, maar helaas, dat kan niet. We hopen dat je vlug weer beter zal zijn en dat dit kaartje je een beetje kan opmonteren.
Beloof ons dat je vanaf nu een beetje meer rust zal inbouwen in je dukke bestaan en dat je tijd maakt om van de leuke, fijne kant van het leven te genieten samen met Joni en Lien...zij hebben je héél hard nodig !
Het ga je goed, maar zorg op de eerste plaats goed voor jezelf ! Een bezorgde Mama en Niki...
Onze dag is nog niet voorbij, want na de Airshow hebben we nog iets totaal anders op het programma staan. Dé nationale sport bij uitstek hier in de States is het alombekende "American Football". Maar wist je ook dat er een "mini-uitvoering" van bestaat ? Het "arena football" zoals dat hier genoemd wordt is te vergelijken is met mini-voetbal in België, dat ook het kleinere broertje is van het eigenlijke buitenspel. Vanavond zijn we naar zo'n wedstrijd geweest en ik moet zeggen...het heeft wel wat ! En zoals bij elke gelegenheid, elke wedstrijd, elke manifestatie wordt ook deze geopend door het Nationale Volkslied en de chearleaders.
"Onze" ploeg zijn de Utah Blaze (http://www.utblaze.com) en spelen in bruin/oranje outfit. Ze staan er helemaal klaar voor en wachten enkel tot de scheidsrechter het signaal geeft om mekaar in de haren te vliegen. Wát ze allemaal roepen weet ik niet, maar het ziet me een ruwe sport uit...niks voor watjes !
Jeetje...d'er staan me daar een paar mannen tussen die ik écht niet zou willen tegen krijgen hoor. In het midden van onderstaande foto zie je er eentje die je gegarandeerd niet zomaar omver loopt.
Vraag me niet te veel over de spelregels want die ken ik niet. Ik weet alleen dat er 3 keer 35 min. gespeeld wordt met telkens een pauze van 15 min. Geïnteresseerden mogen voor mijn part al die regeltjes eens gaan nalezen op deze link : http://www.buzzle.com/articles/arena-football-rules.html Het enigste dat mij interesseerd in de pauze zijn de show's om de toeschouwers ook tijdens nu te "entertainen" en dat is één van de taken van hun mascot die de naam "Chief" kreeg. Er wordt ook steevast - bij ieder indoor sport - een spelletje gespeeld waarbij iemand een auto kan winnen (als je veel geluk hebt natuurlijk !). Spelleider van dit spel is niemand minder dan de alom-in-Utah-bekende "Big Bubba" en als je hem ziet weet je meteen waar zijn naam vandaan komt. Hij kon net zo goed gaan meespelen in de verdediging, dat kleine ventje...
Zowel Niki als ik proberen een beetje wegwijs te worden uit wat de spelregels zouden kunnen zijn...we zoeken, maar vinden geen enkel aankopingspunt want telkens als we denken te weten wat er gebeurd, heeft de scheidsrechter een totaal andere reactie die leid tot weer een ander resultaat. We beslissen dan maar ons daar niet verder mee bezig te houden en doen gewoon mee met de rest...daar gaan ze weer...
Wat je aan "beauties" in het publiek allemaal te zien krijgt hou je niet voor mogelijk. Wat vindt je van deze mevrouw met haar mooie pruik (?) muts (?)...ik noem het maar gewoon hoofddeksel ? Een supportster in hart en nieren ! Of nog zo'n ander mooi portretje is zeker en vast deze "dame" in pyama...zij heeft toch wel de hoofdvogel afgeschoten als je het mij vraagt hoor ! Maar ja...dit is natuurlijk ook "The Land of the Free" !
Het pleit is beslecht...de Utah Blaze hebben gewonnen van de Talons met een eindstand van 47 tegen 42.
Oké...dat hebben we ook weer meegemaakt. Maar nu wil ik echt wel meer over de spelregels weten. Zeker als we van plan zijn om naar een échte football wedstrijd te gaan kijken. Tegen dan wil ik precies weten wie wat aan het doen is en waarom (of waarom niet). Ik denk dat ik onze buren eens ga aanspreken...
Wel, wel...het is me wat ! Voor de allereerste keer sinds wij hier wonen organiseerd Hill AFB een Airshow en het ziet ernaar uit dat de hele bedoening "in 't water" zal vallen. Tot eergisteren hadden we mooi weer en vanaf morgen zou het ook weer terug beter worden, maar vandaag ziet het er naar uit dat de hemel op ons dak kan vallen...tjongens toch...zo'n grijze luchten hebben we al héél lang niet meer gezien. Maar Niki en ik laten ons NIET kennen...we gaan tóch gewoon naar de Airshow kijken hoor (al is het berekoud !) ! Een aantal foto's in dit verhaal kreeg ik van onze Belgische vriend Marc. We hadden hem en zijn gezin uitgenodigd en als dank bezorgde hij ons een aantal van zijn foto's...tja...voor wat hoort wat hé !
Ik zeg het je...de maneuvers die enkele piloten hier uithalen zijn soms angstaanjagend. Deze 2 dubbeldekkers scheren rakelings naast mekaar door (zo lijkt het toch, maar we weten wel dat er voldoende afstand is hoor !). Zie je hoe één van hen ondersteboven hangt ?
Dan is het de beurt aan de F-86 Sabre. Een raar vliegtuigje als je het mij vraagt. Het lijkt precies of iemand de neus eraf gesneden heeft. Maar een stukje vliegen kunnen ze wel !
En dan breekt er een onweer los dat zo erg is dat de hele show voor onbepaalde tijd wordt stilgelegd. Het regent, het donderd en bliksemd en we worden aangeraden in de grote vliegtuigloodsen te gaan schuilen want niemand weet precies wanneer de show hervat zal worden (en of dat al zal gebeuren...). Samen met de Nederlander Mark - die zijn ouders op bezoek heeft - maken we het ons gezellig.
Ongeveer een uur na aanvang van het onweer, houden Niki en ik het voor bekeken en gaan we terug naar huis. Laat de rest hier maar blijven zitten en kou lijden...wij hebben immers toch kaartjes voor morgen. Alleen hopen we natuurlijk dat het dan beter weer zal zijn.
En inderdaad...nu dat we terug richting HAFB rijden schijnt het zonnetje en ziet het er naar uit dat we toch nog een mooie dag zullen hebben (hopelijk want de donkere wolken zijn ook niet ver weg...). Samen met buurman Dane en zijn zoontje Christian gaan we eerst een beetje rondkuieren tussen al die tentoongestelde vliegtuigen en de vele kraampjes voor de hongerigen/dorstigen en de vele souvernierjagers. Dit "tuig" is de moeite om een foto bij te nemen. Het is de "Minuteman Missile"...en nu ga ik hier eens een beetje verworven kennis naar boven halen, want als je met een wapenspecialist getrouwd bent - eentje die zijn hele carrière aan vliegtuigen gewerkt heeft - dan wordt je als "vrouw van" verondersteld toch wel iéts te weten hé !
Wel nu...deze "Minuteman Missile" is één van de vele ICBM's (en dat is de afkorting voor Inter Continetal Ballistic Missile's die eventuele kernkoppen zouden kunnen bevatten) waarmee Amerika zich - tijdens de periode van de "koude oorlog" - veilig wilde stellen voor de vijand.
Een héél ander soort "have-to-see" is deze C-5 Galaxy. Kijk eens hoe groot dat ding eigenlijk wel is. Ik moet op mijn tenen gaan staan om bij één van de motoren te raken. Dit vliegtuig (en ik begrijp nog steeds niet hoe ze dit ding de lucht in krijgen !) is zo immens groot dat er zelfs een C-130 in past als zijn vleugels eraf gedaan worden.
We komen om de Airshow te zien en dus wordt het de hoogste tijd dat we ons naar de "flightline" begeven want we hebben al één en ander gemist. Boven onze hoofden passeren de eerste vlietuigen al. Ik heb behoorlijk kunnen inzoemen vandaar dit resultaat. Een F-16 en een P-58 Mustang.
Even later wordt er "gespeeld" dat er een bombardement gebeurt. Het is een spectaculair zicht want het lijkt allemaal écht. Toch zeker als je onderstaande foto ziet...
Chauvinistisch als ze zijn (de Amerikanen) organiseren ze uiteraard geen Airshow zonder "hun" vlag ! Het zijn de parachutisten die de eer en het genoegen hebben om de vlag te "showen" op de tonen van hun volkslied...
Vooraleer de Thunderbirds aan hun show kunnen beginnen worden we eerst vergast op een tafereeltje waarbij de crewchiefs een op-voorhand-zéér-goed-ingestudeerd nummertje opvoeren. Alles loopt perfect gelijktijdig en iedere beweging is op mekaar afgestemd...kortom het ziet eruit als een "circusnummertje" van de bovenste plank !
Dan zijn ook de piloten er klaar voor, maar ook zij moeten een bepaald ritueel doorlopen voor ze in hun F-16's kunnen plaatsnemen en het luchtruim onveilig kunnen maken.
Nauwelijks een 10-tal minuten later laten zij zich van hun beste kantjes zien en dat is iets dat door de talrijke toeschouwers ernorm geappricieerd wordt. De Thunderbirds scheren nét boven onze hoofden...
...om een eindje verder als vuurwerk uit mekaar te spatten.
En weer even later komen zo aan ons voorbij in een formatie die mij toch wel héél erg gevaarlijk lijkt. En voor het geval jullie twijfelen, neen...deze foto is NIET getrukeerd...prachtig hé !
Nog één keertje komen ze "gedag" zeggen en dan worden de toestellen één voor één weer aan de grond gezet. We hebben van het hele spectakel enorm genoten en zijn nog meer blij dat het "droog" gebleven is vandaag, maar zoals je aan de foto's kan zien...een nieuw onweer was ook vandaag helemaal niet ver weg.
Moe, maar tevreden keren we terug naar huis. Of er zich nog eens opnieuw een Airshow zal voordoen zolang we hier nog zijn ? We weten het niet, maar indien niet, hebben we deze dan toch gezien. Et à Marc...merci ça nous a fait plaisir de voir tout la famille et un grand mercie pour les magnifique photo's...a la prochaine !
In de volgende cursus "cake-decoration" leren we hoe we "fondant" (een suikerlaag die het uitzicht heeft marsepein te zijn) over onze taart leggen en hoe je er allerhande figuren en bloemen uit kan maken. De bloemen op deze taart zijn door Biebieke hier eigenhandig gemaakt uit "gum-paste" en dat is ongeveer hetzelfde als de fondant. Deze gum-paste kan je heel dun uitrollen en nadien drogen de bloemen heel hard uit. Het is ook niet de bedoeling dat de bloemen opgegeten worden...ze dienen enkel en alleen als decoratie. Trouwens...die Amerikanen eten ook de fondant niet op hoor ! Dat zijn veel te veel calorieën volgens hen... En met enige fierheid kan ik jullie onderstaande resultaat tonen...
Ook Marianne - die samen met mij nog steeds de lessen volgt - heeft een taart gemaakt en ook die mag gezien worden. Als we zo verder doen, kunnen we misschien wel een taartenzaakje opstarten met z'n 2-tjes.
Ik ben begonnen aan deze cursussen omdat ik graag bak en omdat ik graag mooie dingen maak. Een combinatie van die 2 gegevens leidt tot mooie (en vooral lekkere) taarten. Misschien maak ik er ooit nog wel op bestelling voor diegenen die iets origineels willen, maar voorlopig is het puur en alleen een hobby. Toch hoop ik ooit in staat te kunnen zijn om een "taartje" als deze te maken...pas dan ben ik helemaal "geslaagd" !
Wie weet tot welke uitdaging deze hobby mij nog leiden zal... Ingrid
Alhoewel zo'n zonne-eclips een jaarlijks wederkerend fenomeen is, is en blijft het een zeldzaam iets om het in het écht mee te maken. En omdat zich dat vandaag gaat afspelen in Z-Utah - meer bepaald in Kanarraville, een onoogelijk klein dorpje waar niks te zien of te doen is, waar zelfs geen eet- of drinkgelegenheid én zelfs geen benzinestation is - reizen wij tot Cedar City, 13 mls (21km) van Kanarraville verwijderd. Die kleine afstand kan het grote verschil immers toch niet maken zeker ? Marianne van Denemarken gaat met ons mee. We vertrekken 's middags want we moeten 274mls (441km) rijden en daar hebben we 4,5u nodig. In dit klein observatorium zijn we (voorlopig) de enigen en krijgen er de hele uitleg van een aanwezige professor.
De verduistering begint vanaf 6:15pm, tegen 7:30pm is de verduistering totaal en tegen 8:30pm is het hele liedje uit. Meer uitleg over een zonsverduistering vindt je op http://nl.wikipedia.org/wiki/Zonsverduistering. En ja hoor...het is 6:15pm en we gaan eraan beginnen. Het eerste kleine hapje is al uit de zon en je ziet de maan steeds meer en meer terrein veroveren op de zon.
Ik ga jullie niet al te veel vervelen met mijn uitleg, maar laat jullie meegenieten van de foto's die Niki heeft kunnen maken door zijn speciale "zon-eclips-brilletje" voor de lens van het fototoestel te plaatsen. Hij maakt er een precisie-werkje van, maar eentje met een fantastisch resultaat ! De verduistering is bijna volledig...
Voor Marianne is het de eerste keer dat ze dit meemaakt. Nooit eerder heeft ze zo'n verduistering gezien en ze is maar wát blij dat ze meegekomen is, maar ook voor ons is en blijft het een bijzondere gebeurtenis.
Het verschil met die keer in België (11 augustus 1999) is dat het hier precies niet zo duister wordt als toen en ook de vogels blijven gewoon verder vliegen en kwetteren en dat was niet zo destijds in België. Toen had ik eerder het idee dat het einde van de wereld zich aankondigde. Het werd donker en alles was stil...muisstil ! Om precies 7:32pm zien we de fameuse "circle of fire" helemaal tot zijn recht komen...en weer verdwijnen !!
En zo schuift de maan langzaam maar zeker weer aan de zon voorbij...
Nadat de laatste foto een feit is begeven we ons naar het restaurant want we hebben helemaal vergeten dat er hier mensen met hongerige, knorrende magen rondlopen. Eens die innerlijke mens gevuld is wordt het de hoogste tijd om ons huiswaarts te begeven want we hebben nog een hele weg voor de boeg en de chauffeur van dienst moet morgen weeral vroeg uit de veren om te gaan werken. Niet getreurd Niki...als het nodig is en jij een beetje wil slapen zullen ik en/of Marianne het stuur wel overnemen hoor ! In ieder geval toch wel bedankt voor die mooie foto's die je gemaakt hebt voor mijn blog !
Het is zover...we moeten afscheid nemen van onze Belgische vrienden François, Sarah en de Kids die 3 jaar geleden - precies 3 weken voor ons - zijn toegekomen. We hebben hier een hele fijne tijd samen gehad en hun afscheid kan/mag niet zomaar, ongemerkt voorbij gaan...ze zullen het geweten hebben ! We vieren deze "farewell" in drie stappen. Het eerste feestje is een BBQ bij Heidi thuis. Deze foto wordt wellicht de laatste van dit voltallige Belgische gezelschap en natuurlijk toasten we op hun toekomst. Nog één keertje som ik ze allemaal voor jullie op vlnr. Philippe, Heidi, François met Clèmence, Sarah met Valentine. Natuurlijk komt Eloïse voor deze foto nog gauw eens bij mij op de schoot gekropen en Niki sluit de hele rij af.
Er kan niet alleen maar gedronken worden hé...we hebben ook honger gekregen en dus is het aan onze mannen om hun "kookkunsten" tevoorschijn te halen bij de BBQ (da's wel super makkelijk !). Zie ze daar nu eens staan kijken en zich wellicht afvragen wie er zich gaat aan wagen om het vlees op de grill te leggen...en zoals je kan zien zijn een BBQ, mannen én hun pintje bier nooit ver bij mekaar uit de buurt.
Wij - de dames - daarentegen trekken ons van die hele heisa rond het grillen absoluut NIKS aan...dat ze hun plan trekken ermee ! Zolang we seffens maar geen aangebrand vlees moeten eten is alles goed. Wij hebben het immers véél te druk met bijbabbelen en plannen smeden voor als we mekaar terug zullen zien.
Een aantal dagen later volgt dan de officiële "farewell" op de basis. Daarop worden alle Foreign Liaison Officers - oftewel kortweg FLO's genoemd - uitgenodigd. Voor één keertje gaat deze farewell niet door in de grote vergaderzaal bij de bureau's, maar in de Log Cabin (het klein zaaltje waar we ook steevast het Oktoberfest organiseren). Alle FLO's houden er een korte speech en hebben één of ander afscheidskadootje mee voor de vertrekkers. Ook alle eega's mogen hierbij aanwezig zijn en dat doe ik dan ook iedere keer.
Als iedereen aanwezig is het aan Heidi (zij is immers de baas van...) om deze farewell in goede banen te leiden en ervoor te zorgen dat iedereen die dat wil zijn/haar zegje kan doen. En geloof me...het zijn allesbehalve saaie speeches hoor ! Allerhande anekdotes en verhalen van uitstapjes of feestjes komen hier naar boven.
En dan volgt de laatste officiële foto van de vertegenwoordigers van "The Belgian Office".
Ziezo...het "officiële" gedoe is achter de rug, de laatste spulletjes zitten op de container die helemaal gepakt én vertrokken is, de valiezen zijn gemaakt, maar natuurlijk moet er ook nog gegeten worden en vermits het hele "inpak-gedoe" zeer vermoeiend is hebben wij hen uitgenodigd voor een etentje bij ons thuis.
De allerlaatste dag zijn we - samen met andere vrienden - uitgenodigd bij François & Sarah voor het ontbijt. Zoals altijd zorgen zij voor de drankjes en brengen wij met z'n allen iets te eten mee. Sarah en de kids zullen deze namiddag het vliegtuig richting België nemen, François blijft nog tot 20 juli en zal dan opgevolgd worden door Eli die samen met zijn vrouw Marieke en hun 2 kids het huis van deze vertrekkers overnemen. Maar het lijkt hier vandaag meer op een feestje dan op een afscheid...gelukkig maar...
Deze knappe meneer naast mij is de Nederlander Mark. Hij is hier vorig jaar toegekomen als vervanging van Marcel en Anja en hij heeft het best naar zijn zin. Iedereen heeft graag met hem te doen, maar ik kan me voorstellen dat het soms niet makkelijk voor hem moet zijn als je - helemaal alleen - zover van huis zit.
De "we-are-moving-family" staat op punt om naar de luchthaven te vertrekken en dus is het voor ons allemaal de hoogste tijd om afscheid te nemen en naar huis te keren. We gaan ze missen hoor !
Sarah, François, Eloïse, Clèmence and Valentine...we are gonna miss you guys...bigtime !!! Thanks for being such good friends. For us it's not gonna be a real farewell...I'm happy that we can say : "see you soon in Belgium" !
"In mei legt iedere vogel een ei" is een spreekwoord dat écht waar is...en zwaluwtjes zijn er overal. Tja...ook dat is écht waar. Maar dat zwaluwen zooo kloek zijn, wist ik niet. Deze periode van het jaar krioelt het hier van de zwaluwen. Je ziet ze écht overal en je moet nog voorzichtig zijn ook of ze vliegen je zo tegen het hoofd. Ik die dacht dat dat schuwe beestjes waren, ben er weer maar eens aan voor de moeite en dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden. Toen ik naar huis kwam van ons ontbijt met de dames deed ik al van op een afstand de garagepoort open. Nog vóór ik de inrit kon bereiken vlogen - zo vóór mijne neus - 2 zwaluwtjes de garage binnen. Ik dacht nog even "laat ik de auto nu maar buiten parkeren, want als ik binnenrij vliegen ze waarschijnlijk meteen weg" om vlak daarna bij mezelf de bedenking te maken "dan doen ze dat maar". Maar zelfs toen ik de auto in de garage reed en uitstapte, vlogen ze niet op...in tegendeel. Ze loerden eens effe rond en zullen wellicht aan mijn gezicht gezien hebben dat ik "een hele lieve" was...! Ik ben dan maar snel binnen gegaan om mijn fototoestel te nemen en wat foto's te maken want ik wil weten welke soort zwaluw dit is.
Het is duidelijk...dit zijn de enige échte "boerenzwaluwtjes" (http://www.zwaluwen.info/boerenzwaluw/) en ik denk zelfs te weten dat die in België - jammer genoeg - nauwelijks nog te zien zijn. Een goed half uurtje later - tja...ik heb nog steeds mijn fototoestel in de aanslag en maak de ene foto na de andere - zitten er 2 andere exemplaren op de dakgoot bij onze slaapkamer. Ze hebben mij in de gaten maar laten me gewoon mijn ding doen. Blijkbaar vinden ze van zichzelf dat ze fotogeniek zijn...
Als ik inzoem krijg ik duidelijk te zien dat het gaat om een moeder (of vader) met haar/zijn jong. Dat jonge vogeltje moet leren vliegen en eten zoeken. Je ziet héél duidelijk dat het om een jong vogeltje gaat...kijk maar naar deze foto en dan zie je nog de donspluimpjes wegsteken.
Wat heb ik weer geluk dat ik dit op foto heb kunnen vastleggen...mooi hé !
Vandaag vieren we "Moederdag" en dat kan - ook van op afstand - niet ongemerkt voorbij gaan. Traditie getrouw heb ik me dan maar aan het knutselen gezet en heb ik dit kaartje voor de Mama's gecreërd.
We hebben dit jaar voor een heel aangename verrassing gezorgd. Ik heb fotoblokken gemaakt...je weet wel...zo van die blokken die we als kind hadden en die je telkens op een ander figuur kon draaien. Om jullie een idee te geven wat je je bij die blokken moet voorstellen én omdat ik vergeten heb een foto van hún blokken te maken vóór we ze verstuurden, doe ik hier een foto bij van de blokken die ik voor ons gemaakt heb.
We stuurden hen dus een pakje waarbij we uitdrukkelijk vermelden dat ze het pas mogen openen als we mekaar via skype treffen. Een week later zien we Ma en Pa - een paar dagen later ook Niki zijn Ma - dan ook en de spanning is van hun gezichten af te lezen. Voor de Mama's (en voor Pa) heb ik die foto-blokken gemaakt met 6 verschillende foto's van hun 2-tjes door de jaren heen. En als ze eindelijk de doos openen zijn dit de eerste foto's die ze te zien krijgen...hun eigen huwelijksfoto's.
Mama's (en Pa)...we wensen jullie van harte proficiat met deze Moederdag. Geniet van "jullie" dagje en geniet van de fotoblokken. Je kan ze zo dikwijls keren als je wil, zodat je iedere keer weer een andere foto te zien krijgt. En ja hoor...we weten wel zeker dat we jullie hiermee een groot plezier gedaan hebben.
Hier had nu eigenlijk een héél verhaal moeten komen over mijn nichtje Christy, haar man Peter en hun eerstgeboren dochtertje Elodie. Maar het is nogal moeilijk om foto's vast te krijgen van deze nieuwe familie. En eigenlijk had ik ook graag mijn kaartje laten zien wat ik gemaakt heb voor deze gelegenheid...maar jammer maar helaas...ik heb er vergeten een foto van te maken !!! Dus heb ik Mama Christy en Oma (mijn zus) Annita gevraagd of ze me zo snel mogelijk wat foto's kunnen bezorgen...en ook mijn dochter Joni - die meter van Elodie zal worden - heb ik aangemaand om mij foto's te sturen. Met z'n allen hebben ze me beloofd om dat - na de babyborrel van 21 juli - te zullen doen...ik ben benieuwd !! Indien dat wél gebeurd komt er wellicht nog een verhaal over Elodie, maar intussen moeten jullie (en wij) het enkel met deze foto doen...
Is ze geen schatje !!! Ik ben zooo fier voor de 3de keer "groottante" te zijn ! Ik zou haar eens in levende lijve willen zien en misschien lukt dat binnenkort wel eens op skype. Ik kan het haast niet geloven, maar wellicht komt ze ons volgend jaar tegemoet gelopen bij ons bezoek in België.
Lieve Christy & Peter, langs deze weg wensen Dominique en ik jullie van harte proficiat met de geboorte van Elodie. Lieve Elodie...van harte welkom in onze familie ! Jij hebt van deze 2 mensen een "gezinnetje" gemaakt !
Even traditioneel als vorig verslagje is ook deze Bowling BBQ aan het eind van het bowling-seizoen. En al even traditiegetrouw zijn het Dominique en de Duitser Marko die het BBQ-en voor hun rekening nemen...wat is dat toch met mannen en BBQ ?! Het zit hen precies ín hun lijf...
Het is vandaag niet zo warm, maar gelukkig hebben we ook geen regen (in tegenstelling tot vorig jaar !). Maar omdat het té fris is om buiten te eten, kruipt iedereen gezellig dicht bij mekaar in de Log Cabin.
Nadat we met z'n allen lekker gegeten hebben en voldoende voorzien zijn van de nodige drankjes, is het de beurt aan de voorzitter van de bowling league om zijn speech te houden. En vermits de Nederlander Mark het roer heeft overgenomen van Marcel, is het zijn beurt om in de schijnwerpers te gaan staan.
Na de hele blablabla van de voorzitter is het tijd voor de prijsuitreiking van het bowlingseizoen. Het is precies of er van "Hoger Hand" beslist werd dat de Italianen bijna alles zouden winnen omdat zij terug naar hun land verhuizen. Zij winnen 3 bekers in totaal. De eerste is omdat zij de 1ste plaats in het klassement bemachtigd hebben, de 2de beker winnen ze omdat Roberta als "Beste vrouwelijke speelster" uitgeroepen wordt en beker nummer 3 krijgt Silke voor de hoogste score "handicape game".
En wie o wie valt er hier vandaag nog in de prijzen...yes, yes, yes !!! De 4 Queens winnen voor de 2de keer op rij de 3de plaats en ik - als kapitein van het team - mag de beker in ontvangst gaan nemen.
Vanaf dit jaar hebben we ook een nieuwe categorie...die van "Gutter"-King of Queen. Het is een prijs voor hem of haar die erin geslaagd is zijn/haar bal het meest in de goot te krijgen. Winnaar van die beker voor dit jaar is niemand minder dan Albert Ow van Singapore ! En fier dat hij was om ook een beker te hebben !!!
Theo was ook een van de leden van het bestuur, maar hij is intussen alweer een tijdje terug in Nederland. Toch wordt er vandaag ook weer afscheid genomen van een ander bestuurslid en dat is niemand anders dan mijn eigenste ventje ! Daar hij al schatbewaarder is van het "Oktoberfest" en hij toch niet mee kan bowlen, houdt hij hier op met zijn taak als penningmeester. Zijn mede-bestuurders laten hem niet zomaar gaan. Zij hebben een kadootje voor hem bedacht en zetten hem even in de bloemetjes. Enfin...ze zetten hem even in de "balletjes" hé...hahaha !
En na 2 jaar zorgen dat het papier werk in orde is en dat de BBQ vlotjes verloopt is het nu ook tijd voor Niki om zich er maar eens bij neer te zetten, te eten en genieten van de rest van de avond ! Zijn gezelschap aan tafel is Eli en dat wordt de vervanger van François die binnenkort terug gaat verhuizen naar België.
Het einde van het bowling-seizoen is nu helemaal een feit. Vanaf oktober starten we opnieuw, maar dat is nog ver weg. Laat ons eerst maar eens gaan genieten van een (hopelijk) mooie zomer !
