29 mei 2010 ! Dé grote dag voor mijn nichtje Christy en haar vriend Peter want het is de dag waar ze al heel lang naar uitkijken...hun "Huwelijksdag". En dat komt goed uit voor ons, want nu kunnen we bij dit feest zijn. Bij een speciale gebeurtenis hoort een speciaal kaartje en deze is voor hen. PROFICIAT !
Christy is bij de ruitervereniging en daarom worden ze - met paard en koets - naar het gemeentehuis en de kerk gebracht. Wat is Christy een mooie bruid !!! En Peter natuurlijk een hele fiere bruidegom ! Eén van de bruidsmeisjes zal je zeker herkennen...het is mijn kleindochter Lien.
Natuurlijk hoort er ook een foto bij te zijn van het Kerkelijk gedeelte. Christy glunderd van kop tot teen...bekijk die jurk ook maar eens goed, 't is net een prinses. En Peter is een gelukkig man met zo'n mooie bruid.
Mijn nicht Jella en haar broer Dirk zorgen voor het muzikale gedeelte van de huwelijksmis.
Niksvermoedend komen Christy en Peter als man en vrouw de kerk buitengewandeld, maar daar staan familie en vrienden hen op te wachten. Er wordt er kwistig met rijst gegooid. Zie je hem vliegen ?
Een andere hobby van Christy zijn haar honden en die mogen vandaag al helemaal niet vergeten worden. Zij komen hun baasje graag feliciteren...da's eens iets anders dan een hondenshow !
Na een intiem diner met ouders en grootouders, zijn familie en vrienden uitgenodigd voor het avondfeest. Peter - die in een drumband speelt - moet er aan geloven en mag een demonstratie geven. Hij zal de eer van zijn familie hoog moeten houden, want het is zijn opa die deze drumband opgericht heeft.
Daarna is het tijd voor de eerste dans als man en vrouw...wat zien ze er gelukkig uit !
Maar als het klokje bijna 12 uur slaat dan...nee hoor, het verhaaltje is nog helemaal niet uit...want dan worden ma en pa naar de dansvloer geroepen. Zij zijn 30 mei precies 57 jaar getrouwd !
PROFICIAT ook voor hen !!! En dáár hoort natuurlijk een dansje met het bruidspaar bij.
Het is een fijn feest en een heel gezellig avond geworden. We hebben lekker gegeten en gedronken, maar voor we naar huis gaan wil ik toch persé eens een foto van mezelf met mijn 2 kids. Da's gemakkelijker gezegd dan gedaan want die 2 vonden het natuurlijk nodig om afwisselend gekke bekken te trekken. We hebben zeker 10 foto's opnieuw en opnieuw moeten nemen...nét zolang tot er eindelijk ééntje bijwas die kon dienen voor hier op mijn blog. Voilà...het uiteindelijke resultaat
En met deze laatste foto zet ik een punt achter deze huwelijksreportage. Ik hoop dat ze "nog lang en gelukkig zullen leven".
En toen kwam een varkentje met een lange snuit en die blies dit verhaaltje...uit !
Nu ik Leuven heb mogen verlaten ga ik een weekje bij mijn dochter Joni herstellen. Dit wordt een fijne periode ! Nu kan ik eens een ganse week genieten van hun aanwezigheid, want ik mis hen allemaal toch wel erg als ik in Utah ben hoor ! Het herstel verloopt allemaal prima, de pijn is onder controle en met de nodige rust komt alles weer in orde. Tijd om te genieten nu...
Op woensdag volgt Lien dansles en ik ga mee om te kijken. Net zoals volwassen dat doen bij de fitness, gaan ook deze kleintjes beginnen met opwarmingsoefeningen
en daarna wordt een dansje geoefend op muziek van Michael Jackson. Jongens wat hebben die kinderen een energie...om jaloers op te worden ! Ze blijven maar rondspringen en rondhuppelen...
Aan het eind van de les moet er wel nog een "officiële" groepsfoto genomen worden.
Zondag 23/5 zijn Joni en Rob 13 jaar samen. Van harte proficiat Joni & Rob !! En omdat ik nu toch daar ben, hebben zij de gelegenheid om met z'n 2-tjes "hun dag" te vieren. Lien en ik profiteren daar natuurlijk ook van...wij gaan naar de Kermis in Hoeselt.
Terug thuis houdt Lien zich een tijdje bezig met het plukken van boterbloempjes. Terwijl ik een beetje zit te rusten, kom ik op het idee kom om daar een kransje van te maken. Wat is ze fier op haar "bloemenkrans" !!! En als een volleerd fotomodel gaat ze poseren...mooi hé !!!
Lien is niet alleen maar een "echt" meisje hoor...je zou je wel eens ferm kunnen vergissen. Ze heeft ook echte jongenskuren. Zo gaat ze bv. regelmatig met haar papa op de quad rijden. Als je dan haar gezichtje dan bekijkt, wéét je gewoon dat ze geniet. Tot zover het "meisje"...
Deze week is veel te vlug voorbij gegaan. Ik heb - in de mate van het mogelijke - genoten van mijn logement bij mijn dochter en haar man, maar vooral van de tijd die ik kon spenderen met mijn kleindochter...kostbare herinneringen die ik zal koesteren als ik weer in Utah ben.
En morgen...dan komt Niki aan in Zaventem en gaan we nog een weekje doorbrengen bij zijn ma. Maar er staat ook nog een feest op het programma...het huwelijk van Christy & Peter !
Eén van de redenen waarom ik al vanaf 9 mei in België ben is een - hopelijk laatste - operatie aan mijn rug. Toen we vorig jaar november in België waren, ben ik op controle in het ziekenhuis geweest. De Prof. wist mij te vertellen dat het hoog tijd werd om de laatste resten metaal en schroeven uit mijn rug te verwijderen. Wie het hele verhaal kent, weet dat dit nog een restant is van het ongeval dat Niki en ik hadden in juli 2001. Iedereen begrijpt wel dat ik niet zit te springen om dit "weer maar eens" te ondergaan zeker ? Maar het moet gebeuren...
Jo en Antje brengen mij op maandag 10 mei naar het - wat door Niki mijn "privé-buitenverblijf" genoemd wordt - Gasthuisberg ziekenhuis in Leuven. Ik krijg meteen een armbandje aan
Sinds 1999 ben ik hier al zóóó dikwijls geweest dat ik de weg naar de afdeling en naar mijn kamer al weet (zelfs met mijn ogen dicht zou ik die zo kunnen vinden...), maar het is de eerste keer dat ik mijn fototoestel meeneem. Ik wil van hier eigenlijk ook wel eens paar foto's hebben... Na de nodige papierwinkel ben ik er klaar voor en Jo mag (nu wél nog) een foto nemen
En dan is het D-Day ! Terwijl ik met een bang hartje in mijn bed lig te wachten tot de verpleging mij komt halen, komt plots de Prof. binnen. Hij is - door de jaren heen - niet alleen mijn dokter, maar ook mijn vriend geworden. Het is dus een prettig weerzien, alleen had ik het wél liever onder andere omstandigheden gehad...bv. ergens op een terrasje met een "zjetje kaffee" of iets sterkers...Vandaag is het íetsjes anders. Ik heb heel wat aan deze man (en nog zovelen anderen met hem !) te danken, vandaar deze foto van ons 2-tjes. Professor...bedankt voor alles !!!
Een paar dagen later begin ik me beetje beter te voelen. De pijn is ongeveer onder controle (tenminste als ik mijn pijnmedicatie op tijd inneem) en er mogen weer foto's gemaakt worden
Mijn kinderen wisselen mekaar af om mij gezelschap te komen houden. Maar ook mijn ouders zijn er samen met mijn broer en zijn vriendin geweest. Met het bezoek van mijn zussen en mijn nichtjes is de ganse familie in het ziekenhuis langsgekomen. De vele kaartjes die ik ontvangen heb, kwamen van héél ver. De Internationals in Utah hebben - op aangeven van Niki - de weg gevonden om via het internet kaartjes door te sturen en het doet me deugd te merken dat er zovele mensen aan me denken en me steunen...zelfs van op afstand ! Thanks to all of you !
Voor diegenen met gevoelige magen of die er niet tegen kunnen, wil ik effe vermelden nu NIET MEER verder te kijken. Voor de andere die wél geïnteresseerd zijn...volgende foto laat het materiaal zien dat de Prof uit mijn rug genomen heeft. Het is wel maar de helft van wat er ooit ingezeten heeft. De eerste helft werd al een 3-tal jaren geleden verwijderd...
Ziezo...en nu hoop ik écht dat met dit eerste, enigste en (hopelijk) laatste verhaal over Leuven, dit hele gebeuren eindelijk tot het verleden kan behoren. IK heb er in ieder geval GENOEG van !
En nu op naar prettigere, fijnere, leukere verhalen...
Dit keer geen "verrassingsfeestje" zoals de vorige keer toen we naar België gereisd zijn, maar wel een heel ander verhaal. Enerzijds moet ik (voor de zoveelste keer op rij) geopereerd worden aan mijn rug, anderzijds zijn we er dan ook voor het huwelijk van mijn nichtje Christy en haar vriend Peter. Maar laat ik maar beginnen bij het begin...
Op zaterdag 8 Mei vertrek ik (alleen) vanuit Salt Lake City via Atlanta naar België. Niki heeft het te druk en kan geen 3 weken verlof nemen. Hij komt pas 25 mei naar België.
Op 9 mei ben ik er. Mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje zijn er om mij te verwelkomen.
Daarna gaat het richting mijn dochter Joni, haar man Rob
en mijn kleindochter Lien
Als ik terug kom van het ziekenhuis in Leuven zal ik hier komen herstellen, maar...zover zijn we nog niet. Ik vind het wel fantastisch om net vandaag (Moederdag) hier in België toe te komen en meteen mijn kinderen te zien !!! Maar...het is niet alleen voor mij Moederdag hé...in Hoeselt zitten nog 2 mama's te wachten tot ik bij hen langs kom. Speciaal voor "Moederdag" dit kaartje
Amerika zou Amerika niet zijn als Moederdag daar niet op een wel zeer speciale manier gevierd zou worden. Net als in België zie je rond die periode, in ieder reclameblaadje, een advertentie staan voor deze gelegenheid, maar deze is toch wel heel vreemd...een winkel van geweren en revolvers die reclame maakt voor een veiligheidscursus speciaal voor Moederdag !!!
Zo zie je maar...vanaf vanaf 5-6 jaar mag je een cursus volgen om te leren hoe je moet omgaan met een geweer, vanaf 16 jaar mag je met de auto rijden en vanaf die leeftijd heeft ook bijna iedere jongere een jobke in één of andere eetgelegenheid. Maar als we een aperitief bestellen, een glaasje wijn of een biertje, dan mag iemand onder de 21 jaar dat NIET brengen...dat moet een oudere kelner doen. Ik heb het nogal gezegd...het is en het blijft een vreemd land !
Als ik bij Niki zijn ma aankom liggen er de gemeenteberichten. Niks bijzonders zou je denken, ware het niet dat dit een boekje is van vorig jaar met op de achterzijde "ons verhaal". Echt waar...we zijn "wereldberoemd" in Hoeselt ! En dat dank zij dit krantje... Ik had vorig jaar al vernomen dat vele mensen de naam van mijn blog wilden hebben. Dus had ik mijn "stoute schoenen" aangetrokken en een emailtje gestuurd naar de gemeente Hoeselt. Zowel naar Gaby Somers - die verantwoordelijk is voor de gemeenteberichten - maar ook naar onze Burgemeester Annette Stulens die een leeftijdsgenote en vriendin is van mij. Gaby is gaan rondneuzen op het blog en even later stond dit bericht in het Hoeselts Gazetje.
Annette...Gaby...bedankt voor het artikel ! Want nu kan iedereen die dat wil hier even komen lezen, ons avontuur blijven volgen én iets schrijven in ons "gastenboek". We hebben al een aantal reacties gehad, maar we blijven steeds weer uitkijken naar nieuwe !
