Het is vandaag mijn verjaardag dus..."Hieperdepiep Hoera" voor mezelf ! Dominique is de eerste (natuurlijk, hoe kan het ook anders) om mij geluk te wensen met mijn verjaardag. Jo & Antje volgen meteen daarna want ze weten dat ik om 6am al opsta met Niki.
Als Niki vertrokken is naar het werk maak ik me klaar voor het "Ladies ontbijt" bij Mimi's. Daar word ik meteen in de bloemetjes gezet door de kinderen van de Portugese Filipa. Beatriz en Vasco hebben ieder een mooie bloem uitgekozen en zijn heel fier dat ze die nu mogen afgeven
We zijn vandaag met een groot gezelschap en één van de diensters wordt gebombardeerd als fotograaf van dienst. Zal ik het hele gezelschap effe voorstellen ? Ik begin links vooraan en eindig rechts vooraan : de Italiaanse Roberta, de Griekse Christina, de Duitse Karen, de Noorse Inger-Lise, daarnaast de Nederlandse Lia en verder de Portugese Filipa met haar 2 kinderen Vasco & Beatriz. Rechts naast Beatriz zitten de Nederlandse José en Anja, daarnaast de Duitse Christa, ikzelf, de Griekse Christina en de Duitse Manuela.
Joni & Lien hoor én zie ik 's middags via skype en onmiddellijk vraagt Lien of ik haar tekening al gekregen heb. Jammer, maar dat is nog niet het geval. Ik ben benieuwd wanneer die tekening in de bus zal vallen ! Namiddag heb ik alle Internationale Dames, maar ook Liz (mijn buurvrouw) en Lily (de huisbazin) thuis uitgenodigd voor een tas koffie, thee én champagne. En omdat bakken nog één van mijn nieuwe hobby is, heb ik mijn eigen verjaardagstaart gemaakt én wafels gebakken
en terwijl ik de taart aansnij begint het hele gezelschap "Happy Birthday to you" te zingen...Zowel de wafels als de taart gaan erin als "zoete koek" (of wat dacht je !). Belgisch gebak natuurlijk !
Nadat iedereen voorzien is van spijs en drank (eerst de hongerigen spijzen en de dorstigen laven, want dat is een werk van barmhartigheid !) is het "pakjestijd". De dames hebben allemaal samengelegd voor een kadootje. Ik krijg van hen 2 "bedeltjes" voor mijn Pandora-armband ! Thank you Ladies ! Op een dag als vandaag mis ik natuurlijk vooral mijn kinderen en mijn familie, maar de aandacht van al deze dames maakt dat gemis weer een beetje goed.
's Avonds mag ik kiezen waar we uit eten zullen gaan dus wordt het Japans...Tepanyaki ! Heerlijk ! Alleen al te zien hoe de kok het eten aan tafel klaarmaakt is een lust voor het oog.
Hij kan niet alleen goed koken, maar is ook nog een fotograaf op de koop toe. Want terwijl wij aan 't smullen zijn van zijn kookkunst, neemt hij het fototoestel en maakt hij van ons deze foto. Thank you "Chief Cookie" !
Zo komt mijn verjaardag tot zijn einde. Het is een dag vol verrassingen geweest, een dag waarin ik mijn kids & familie gemist heb, maar ook een dag waarin ik ondervonden heb dat ik hier één grote "nieuwe familie" heb !
Het weekend is begonnen en wij gaan naar "Arches National Park" (www.discovermoab.com/archesnationalpark.htm) in het zuiden van Utah. Na een ritje van ongeveer 5 uur bereikten we Moab. Die vrijdag hebben we niks meer gedaan want het was al avond en na een lekker etentje waren we volledig uitgeteld en zijn dan maar op tijd in ons bedje gekropen. Zaterdagmorgen zijn we om 9am al klaar met ons ontbijt en dan gaat het richting Arches. Zoals gewoonlijk moet er bij de ingang van het park natuurlijk ook een foto genomen worden. Voilà...daar staan we dan met z'n 3-tjes op een rij...vlnr. Stuart, ik (zei de gek) en Dominique
De rotsformaties worden alsmaar grilliger van vorm en iedere noemenswaardige rots heeft dan ook een specifieke naam. Deze formatie heet "Three Gossips" wat letterlijk vertaald "Drie Roddelaars" betekend.
Een beetje verderop staat "Balanced Rock". Deze rots ziet eruit alsof hij elk moment kan omvallen, vandaar dus ook zijn naam "de balancerende rots". Niki en ik worden door Stuart vereeuwigd op onderstaande foto,
maar om jullie een idee te geven van de omvang van deze "steen" moet je eigenlijk volgende foto eens goed bestuderen. Als je héél goed kijkt, zou je Dominique ergens moeten zien zitten... Bedenk wel dat al deze rotsen eigenlijk versteende zandduinen zijn. Het wordt er alleen maar spectaculairder door !
Eén van de vele foto's die overal in de boekjes staat - als je op zoek gaat naar info over Arches - is er eentje dat precies een masker voorsteld (althans...dat is wat ik er in zie...). Het zijn net 2 grote ogen die je aankijken. Hier worden dat "vensters" genoemd. De "North and South Windows"
Als je deze parken gaat bezoeken wordt er altijd op aangedrongen dat je zéker voldoende water bij moet hebben (+/- 1 gallon (+/- 4liter) per persoon/per dag). We zijn wel al eind september, maar het is hier nog altijd ongeveer 90°F (is 32°C). De auto wordt geparkeerd en we nemen de wandelweg tot aan de "windows". Het uitzicht daar boven is op z'n minst spectaculair te noemen. En zoals "brave toeristjes" proberen ook wij een beetje ongewone foto's te maken. Niki weet dat ik altijd wel "in" ben voor een grapje én vermits hij ook weet dat ik niet hou van geposeerde foto's wil hij persé dat ik deze foto hier bij zet
Onze wandeling duurt ongeveer een uur en dan gaan we verder naar de "Delicate Arche", een heel eind verderop. Deze rots is zowat hét kenteken van Utah en een afbeelding hiervan vindt je haast overal. Vermits Stuart erbij is en wij al een hele poos gewandeld hebben, besluiten we om de trip naar de Delicate Arche - die 3miles (+/-5km) lang is, maar wel 2 tot 3 uur in beslag neemt - niet te doen. Vanop een viewpoint (uitkijkplaats) - die ons door een ravijn scheidt van de Arche - hebben we toch een heel mooi zicht !
Voilà...dit park hebben we gezien. "Tick in the box" zoals Niki dat altijd zegt. Hij bedoeld daarmee dat we een X kunnen zetten bij de dingen die we willen zien/doen, zodra we het ook effectief gezien/gedaan hebben.
Het volgende National Park op ons verlanglijstje ligt hier vlak in de buurt dus gaan we vandaag ook daar nog naar toe. Het noemt "Canyonlands" ( www.utah.com/nationalparks/canyonlands.htm).
Dat we hier ook wel écht in Indianengebied zitten zie je zo. Deze beelden zouden uit een film met John Wayne kunnen komen. Het enigste dat er aan deze plaatjes mankeerd, zijn de Indianen die van boven op de rotsen de toeristen "bespioneren" en de "Tipi's" die eigenlijk aan de rand van het water zouden moeten staan. Of Cowboys en Indianen die met mekaar in de clinche gaan...ik zie het zo al voor me gebeuren...!
Deze rots heet (zéér toepasselijk) de "Wooden Shoe" (kortweg...klomp). Je herkent hem direkt !
En alsof ik nog niet genoeg foto's heb van rotsen en stenen en versteend zand doe ik er ook nog deze 2 bij. Gewoon maar omdat ik de beelden zo apart vind. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen en Stuart trouwens ook niet want hij volgt mijn voorbeeld. We nemen de ene foto na de andere terwijl Niki door het park rijdt. Ik zou ze allemaal willen laten zien, maar ik moet een keuze maken en dat is niet altijd zo gemakkelijk.
Onze laatste halte voor vandaag is "Newspaper Rock" oftewel de "gazettenrots". Op deze rots (in zandsteen) werden een groot aantal "petrogliefen" aangetroffen waarvan men de oorsprong niet écht kent. Even ter verduidelijking (Deze uitleg komt uit Wikipedia) :Petrogliefen zijn symbolen, figuren of andere afbeeldingen die in de rotsen gekrast, gekerft of gehakt zijn. Het woord "petroglief" is afkomstig van het Griekse woord PETROS (steen) en GLYPHEIN (kerven). De tekeningen zouden +/- 2000 jaar oud zijn. Ze werden gemaakt door mensen die toen in deze streek woonden (oa. Fremont, Anasazi, Navajo en Anglo culturen). Wat ze precies voorstellen is niet geweten. Native Americans (Indianen) noemden het "Tsé Hane" (Rock that tells a story = Rots die een verhaal verteld).
Na nog één nachtje in Monticello geslapen te hebben is het weer al tijd om terug naar huis te gaan. Het weekend is voorbij gevlogen, maar we hebben weer veel gedaan en gezien. Stuart heeft het enorm naar zijn zin gehad en is heel blij dat we hem meegenomen hebben om al deze mooie parken te bezoeken. Onderweg zie je de gekste dingen...Zo ook deze meneer die met zijn moto een tripje doet. Hij heeft blijkbaar niet genoeg aan zijn moto alleen, maar het ziet er naar uit dat hij ook nog wil gaan fietsen. De vraag is alleen maar : hoe neem je nu je fiets mee als je met de moto ergens naar toe gaat ? Zo dus...
En nog een hele opmerkelijke foto is deze van een soort "Iglo's". Wat het moet voorstellen of wie er in woont...weet ik het niet, maar het ziet er zeer futuristisch uit. Marsmannetjes misschien ???
Het is etenstijd als we terug in Layton aankomen. Stuart wil ons trakteren op een etentje om ons bedanken voor de gastvrijheid van de ganse week en zo'n voorstel gaan we natuurlijk niet afslaan hé !
Ziezo, het weekend is nu écht wel voorbij. Vanmorgen heb ik Stuart al om 8am op de luchthaven "gedropt". Hij is terug naar huis. We hebben ons goed geamuseerd en ik denk dat het hem ook wel aangestaan heeft.
Stuart...it was our pleasure to have you overhere and we hope that we gave you a nice time. You have all the pictures, but the nices memories are the ones in you hart ! We'll make arrangements so we can meet you next year in Washington. Untill then...stay well, stay healty and take care of yourself ! And now, I'm gone close this story with the words you always write in your emails...Friends 4-ever, 4-ever Friends !
We hebben bezoek gehad. En niet zomaar van de eerste de beste, maar van W.O.II. veteraan Stuart Brandow die in New Jersey woont. We hebben hem een paar jaar geleden leren kennen toen hij op bezoek was in België naar aanleiding van de herdenking van W.O.II. Stuart was tijdens die oorlog gestationeerd in Werm en komt nog regelmatig op bezoek daar. Na onze kennismaking ben ik via email in contact gebleven met hem en toen ik hem liet weten dat wij naar Utah verhuisden vertelde hij ons dat hij daar nog nooit geweest was. Dus hebben we hem uitgenodigd, maar dat Stuart 86 jaar is zou je eigenlijk toch niet zeggen hé...
Maandag 20 september, de eerste dag van zijn bezoek, hebben we Niki tegen 3pm opgehaald op het werk en zijn we het "Luchtvaartmuseum" van Hill Airforce Base gaan bezoeken (écht een kolfje naar hun hand !).
In dat museum staan zowel vliegtuigen van W.O.I en II alsook de F-16's. De 2 mannen hadden mekaar dan ook enorm veel te vertellen en ik...? Ik stond erbij en ik keek ernaar...maar ja, wat wil je hé, met 2 militairen...
Dag 2 (dinsdag 21/9) gaan Stuart en ik naar de "Kennecott Coppermines". Hierover heb ik in het verleden al wel meer verteld en ook al foto's getoond, maar onderstaande foto laat zien dat de ertsen die hier gewonnen worden oa. gebruikt werden voor de medailles van de Olympische Winterspelen 2002.
En om jullie nog eens héél duidelijk te laten zien hoe groot de kamions eigenlijk wel zijn, die hier dagdaagelijks rondrijden, deze foto. Bekijk vooral de verhouding tussen de man en zijn "kamionneke" !
Woensdag 22 september maken Stuart en ik een rondrit door de bergen om te genieten van de "Indian Summer". Van thuis gaat het naar Snowbasin en daarna verder naar Echo Lake. Vervolgens gaan we naar Park City, East Canyon Lake en via Morgan terug naar huis. We mistreffen het...het regent de ganse dag en we maken praktisch geen foto's. Maar niet getreurd, er zijn nog veel andere dingen die ik jullie wil laten zien.
Donderdag 23 september schijnt het zonnetje weer volop en maar goed ook want vandaag gaan we naar Salt Lake City. En nee...Niki gaat wéér niet mee (iémand moet de centjes gaan verdienen hé !). Stuart en ik bezoeken "Temple Square", de "Mormon Temple", de "Library" (waar Stuart een aantal familieleden probeerd op te sporen via hun gigantische inventaris) en we gaan ook nog tot aan het "Capitol". We hebben helaas geen tijd om dit mooie gebouw ook écht te gaan bezoeken, dus krijgen jullie alleen maar een foto van de buitenkant. Maar ik beloof - op mijn kommuniezieltje (voor wat dat waard is !) - dat ik bij de eerstvolgende gelegenheid als wij het "Capitol" bezoeken, een uitgebreid verslag mét beeldmateriaal, op dit blog zal zetten.
Na SLC is het hoog tijd om Niki op te halen en naar "Antelope Island" te rijden. We bezoeken de "Farm" en meteen komen we oog in oog te staan met één van de vele bewoners van het eiland...een "Bull Snake".
Dat het hier mooi en rustig is hoef ik niet meer uit te leggen als je volgende foto bekijkt
We komen bij een plekje uit, waar het huis van de allereerste en meteen ook de enigste échte bewoners van het eiland gestaan heeft. Het was George Frary die hier in 1891 een huis bouwde en samen met zijn vrouw Alice en hun 7 kinderen, leefde. Amper 6 jaar later stierf Alice en zij werd hier op het eiland begraven. Het cementen vierkant met de dikke steen erop (op de voorgrond van de foto) is haar graf.
Nadat we hier ongeveer een 3-tal uurtjes rondgereden en rondgewandeld hebben is het tijd om huiswaarts te keren want ook hier is het "sluitingstijd". Eén van de hedendaagse bewoners doet ons uitgeleide
Morgen - vrijdag 24 september - vertrekken we naar Moab (Zuid Utah) voor het weekend. Daar gaan we "Arches National Park" & "Canyonlands" bezoeken en zondagavond zijn we terug thuis.
Voor diegenen die niet zouden weten wat deze titel betekent, even een verduidelijking. Ieder jaar in september heeft hier in Ogden, de "World Wide Review" plaats. Dat is dé grootste handelsbeurs betreffende F-16 in Amerika. Die WWR gaat gepaart met het nodige feestje. Ieder jaar weer is er een ander thema en worden wij verzocht ons te kleden volgens het thema. Vorig jaar was het thema "Chicago en de jaren 30" (Al Capone stijl), dit jaar was het "Internationale Casino's". Bij aankomst moeten we eerst op de foto (ze willen bewijzen verzamelen denk ik...hihi !). Eerst Niki en ik in mooi gezelschap
en daarna een foto van de rest van de aanwezige Belgische militairen
Wie "Casino's" zegt, weet meteen ook dat er gegokt wordt. Iedere aanwezige krijgt een aantal "chips" om te spelen op de roulette, de pokertafels en/of andere gokspelletjes. Da's niet aan mij besteed, ik hou het liever op de lekkere hapjes en drankjes die a volonté tentoon gesteld staan. Daar betrap ik Niki aan de drankbar. De ijssculptuur die je achter hem ziet staan, dient om de cocktails te koelen vooralleer ze in de glazen belanden om geserveerd te worden...écht wel een "poepsjieke" bediening hoor !
Bij de aanwezigen zijn ook de - inmiddels vrienden geworden - Belgische delegatie van SABCA, Daniël & Philippe. Het was ook met hen weer een aangenaam en blij weerzien !
Voor hen die de foto's van vorig jaar nog niet zouden gezien hebben, jullie kunnen altijd in het archief (links op deze pagina) op zoek gaan naar september 2009. Dit gezegd zijnde, sluit ik het verhaal van de WWR af. Ik ben benieuwd welk thema het volgend jaar zal zijn...
11 september is een hele speciale dag dit jaar ! En nét omdat die zo speciaal is, maak ik hier een apart verhaal van. Mijn zus Bettie trouwt vandaag met haar vriend Erwin. Omdat we er niet bij kunnen zijn stuur ik hen een kaartje en laten we een bloemetje bezorgen, zo zijn we er toch een beetje bij.
Bettie & Erwin...Proficiat met jullie huwelijk ! We wensen jullie van alles alléén maar het allerbeste !
Het leven gaat nu eenmaal niet altijd zoals we het zouden willen, anders waren we erbij geweest, maar we hebben intussen wel vernomen dat het een geslaagd feestje was en we kijken al uit naar de foto's. Eén van de foto's heb ik wél al ontvangen...die van het gelukkige bruidspaar !
We hopen dat het jullie verder héél goed moge gaan !
We hebben op een paar dagen tijd 2 keer bezoek gehad. Het eerste bezoek (7 tot 9 september) zijn Arno & Martine - onze Nederlandse vrienden - die een paar nachtjes komen logeren. Zij maken een rondreis door Amerika. Arno en Dominique kennen mekaar al een aantal jaren en zijn mekaar vorig jaar - hier op Hill Airforce Base - toevallig terug "tegen het lijf gelopen". Arno deed toen mee aan een oefening voor de Nederlandse Defensie. We gingen toen uit eten, babbelden gezellig bij en maakten de afspraak dat - als zij ooit een vakantie zouden doen in Utah - zij bij ons zouden komen logeren.
en daar hoort natuurlijk deze gebruikelijke foto van ons 4-tjes bij. Arno & Martine, het was reuze gezellig om jullie een paar dagen hier in huis te hebben. Volgende keer samen met Fred & José ?
Intussen hebben we van onze dorpsgenoten Malou & Guy een email gekregen dat ook zij een rondreis maken door Californië en Utah. Met hen spreken we af dat zij - op hun weg van Yellowstone naar Salt Lake City - hier effe "binnenspringen voor een zjétje caffee" en ja...zaterdag 11 september zijn ze er !
Ons avondje "Hoesels kalle" sluiten we af met een gezellig etentje. Wat fijn om - zover van huis - mensen uit je eigen dorp te kunnen verwelkomen. Malou, Guy, fijn dat jullie er waren !!
We zeggen en schrijven zondag 5 september 2010. Vandaag gaan we naar Wendover (Nevada) voor het concert van CCR (Creedence Clearwater Revisited). Jaja...ze hebben hun naam veranderd...moeten veranderen omdat de vroegere leadzanger John Fogerty er niet meer bij is en hij absoluut niet wil dat ze onder hun vroegere naam verder blijven touren. Maar een verhaal moet je altijd beginnen bij het begin en dus moet ik hier ook iets vertellen over onze "nieuwe" (2de handse) auto.
We zijn redelijk "veramerikaniseerd" en daar hoort dan ook de aangepaste auto bij. In België hebben we de mogelijkheid niet om met dit soort auto rond te rijden en daarom willen we dat hier in de States wel kunnen doen. We hebben ons daarom een Chevy Tahoe gekocht. Kwestie van ook eens groots te kunnen uitpakken en veilig en hooggezeten door het verkeer te navigeren. Ons "voitureke"...
We zijn gisteren "effekes" gaan rondsnuiten in een paar garages en bij de 2de was het al prijs. We kwamen tot een heel goeie deal en daarom wilden ze zelfs niet eens meer dat we met onze andere auto naar huis zouden rijden. Niki - héél blij en héél fier met zijn nieuwe speelgoedje - wil nu natuurlijk absoluut niet dat ik achter het stuur kruip om naar Wendover te rijden, dat zal hij nu wel zelf doen
Als we Wendover naderen krijgen we te maken met een "zoutstorm". Neen...ik heb het niet verkeerd geschreven ! Het is geen zandstorm maar een echte "zoutstorm". We doorkruisen de woestijn/zoutvlakte van Bonneville - die bekend is om zijn snelheidsrecordpogingen www.utah.com/playgrounds/bonneville_salt.htm - en plots zien we geen hand meer voor onze ogen.
Gelukkig duurt dit maar een paar minuten en ééns door de storm schijnt het zonnetje weer volop. Om jullie een idee te geven van de enorme uitgestrektheid van de Bonneville-vlakte - én om jullie te laten zien dat het zout hier letterlijk voor het oprapen ligt - even deze 2 foto's
Wat kan je nog meer verwachten in een woestijn ? Kunst !!! Of op z'n Amerikaans "Art in the Desert". Wie krijgt het nu in z'n hoofd om hier zomaar in het midden van de woestijn, kunst neer te zetten ???
Ik weet niet of ik jullie dit al verteld heb, maar naar het schijnt is het grote zoutmeer (The great Salt Lake) aan 't opdrogen. Er wordt zelfs gefluisterd dat dit meer binnen een aantal jaren helemaal verdwenen zal zijn en deze foto's zijn daar toch wel "stille getuigen" van
Wendover lig in de staat Nevada en deze vriendelijke meneer wijst ons de weg naar ons hotel
Tijd voor CCR nu !!! Dit is de affiche
Zoals ik al zei, is de zanger vervangen door deze meneer ("Bulldog" voor de vrienden)
Het was écht wel een concert van jewelste !!! Geen minuut heb ik op mijn stoel kunnen blijven zitten, tot groot jolijt van Dominique. Ik herkende ALLE liedjes en heb ze hardop meegekweeld (oa. "Bad Moon Rising", "Proud Mary", "Hey Tonight", "Down on the Corner", "Coton Fields" enz). Geloof me, dat bezorgde me herinneringen aan gebeurtenissen en vroegere vrienden...ze waren er allemaal bij !
Deze 2 Heren zijn de laatste 2 originele leden van CCR destijds...Doug "Cosmo" Clifford & Stu Cook
Wat een heerlijke muziek van lang vervlogen tijden. Nu zijn jullie wel jaloers hé !!!
1 september 2010. In België is het vandaag de eerste dag van het nieuwe schooljaar en dus ook voor Lien. Niet zomaar een nieuw schooljaar, maar de 1ste dag van het 1ste leerjaar. Ze wordt veel te vlug groot als je het mij vraagt ! Ze is niet langer een kleutertje meer, maar een "schoolplichtige leerling". Vanaf nu is het menens met de school. Gedaan met alleen maar spelen, er zal nu ook geleerd moeten worden. Ik wil haar nog even een beetje moed inspreken en vanmorgen, nét vóór ze naar school vertrekt, spreek ik haar even via skype. Wat is ze fier en wat kijkt ze er naar uit om terug naar school te kunnen gaan ! Ze heeft haar vriendjes ook al zo lang moeten missen. Ze heeft er alle vertrouwen in en ik hoop maar dat het zo ook blijft. Ik merk wel aan haar mama (mijn dochter Joni) dat die het blijkbaar moeilijker heeft dan Lien zelf. Bij een nieuwe mijlpaal in het leven hoort een kaartje en dat is gelukkig nét op tijd aangekomen.
Ik heb er nog een tekstje bij verzonnen die helemaal toepasselijk is voor de gelegenheid :
"1 september is voor jou een grote dag de eerste in een lange rij de kleuterklas heb je "vaarwel" gezegd het kleuter zijn is voorgoed voorbij. Nu zal je moeten stilzitten, dat is waar maar als je goed zal opletten is je huiswerk zo klaar. De tijd van alleen maar spelen is nu definitief voorbij nu moet je huiswerk maken & leren tja...het hoort er allemaal bij. Wij duimen voor jou, heb volle moed doe je best en alles komt goed.
Van Oma Nana & Opa Niki
Ze was blij met haar persoonlijk kaartje vanuit het verre Amerika en heeft me belooft dat ze goed haar best zal doen zodat ze binnenkort zelf eens een briefje kan terug schrijven. Ben benieuwd wanneer...
