We hebben nog één dagje tegoed van de "grote vakantie" en eigenlijk zou het zonnetje moeten schijnen. Maar ik heb "haar" nog niet gezien ! Het is ook nog maar 8u en over een kwartiertje komt "ze" normaal gesproken over de bergen piepen. Tenminste...dat hopen we, want voor het ogeblik ziet het er niet naar uit dat dat gaat gebeuren. Wie al in Oostenrijk geweest is weet wel dat het weer in de bergen rap kan omslaan. Ik begin aan mijn gewone, dagelijkse bezigheden. Maar hoezeer ik ook bezig ben, ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er vandaag daarbuiten iets "niet helemaal in de haak" is met ons zonnetje ! Tegen 9 uur is het nog altijd donker, grijs en het ziet er regenachtig uit. Tot ik buitenkom en ik boven in de bergen...de EERSTE SNEEUW zie liggen !!! Ik loop hier in mijn T-shirtje en short en ik zie "sneeuw" ? Ik wrijf me de ogen uit (eigenlijk vraag ik me af of ik nog slaap ?), bekijk het nog eens allemaal en loop dan vlug naar binnen voor het fototoestel. Ik weet het wel, ik heb hier nogal verteld over de eerste sneeuw, hoe mooi het wel is, hoeveel er wel ligt, hoelang we wel sneeuw hebben enz. Maar dit loopt toch écht wel de spuigaten uit en daarom wil ik deze foto laten zien. Jullie zouden me anders toch NIET geloven...
Een uur later is de sneeuw verdwenen en lopen de temperaturen weer flink op tot +/- 25°C. We hebben de zomer terug te pakken ! Jieha !!!
Vandaag 17 augustus 2010 hebben we een hele lieve, fijne mededeling gekregen van mijn zoon Jo en zijn vriendin Antje. Maar het verhaal begon eigenlijk een beetje verwarrend en raar.
Jo belde me met de vraag of Niki ook al thuis was. "Neen", was mijn antwoord..."Niki is toch nog aan 't werk...dat weet je toch !". Beetje stil aan de andere kant van de telefoon. "Komen jullie dan misschien seffens nog even op skype zodra Niki terug is van het werk ?" Wat vreemd dacht ik bij mezelf, maar beloofde dat - zodra Niki thuis zou zijn - we hen effe zouden bellen via skype. Zo gezegd, zo gedaan en weerom bekroop me het gevoel dat er iets niet was zoals het zou moeten zijn (moederlijk instinct ?).
Na veel vijven en zessen en heel wat over en weer gepraat over koetjes en kalfjes vertelde Jo ons dat Antje heel veel werk gehad had aan het opmaken van een oude slaapkamer en dat ze ons dat graag wilden laten zien via een foto die hij doorgestuurd had via email. "Wil je eens kijken of je die al gehad hebt ?" klonk het. Ik heb onmiddellijk mijn emails nagekeken en uiteindelijk ging het over deze foto
Natuurlijk zijn we héél fier, blij en vooral héél trots met hun beslissing !!! Ik wil hen alle 2 nogmaals van harte proficiat wensen en voor zo'n gelegenheid kan ik niet anders dan hen een kaartje te sturen
Dat betekent wel dat we volgend jaar 2X naar België zullen "moeten" reizen. Op 2 juni 2011 doet onze kleindochter Lien haar 1ste Kommunie en daar willen we uiteraard bij zijn. En een half jaar later, als Jo en Antje DE grote stap zetten, kunnen ze ons - met nog geen 100 paarden - tegenhouden om daar niet van de partij te zijn. Jo & Antje...PROFICIAT met jullie beslissing ! We kijken uit naar het feest !
Dikke kus en dikke knuf van ons 2-tjes voor jullie 2-tjes ! Mama & Dominique
Een maandagavond is eigenlijk niet écht een avond om naar een concert te gaan, maar vanavond treden "The Scorpions" op en omdat het hun "Farewell tour" is willen we er toch graag bij zijn. Het wordt een openluchtspektakel en we hopen dat de weergoden ons beter gezind zullen zijn dan gisteren, want toen regende en waaide het zo hard dat onze "gazebo" bijna ging vliegen. Maar nu ziet het er goed uit !
Het concert wordt geopend door de groep "Jackyl" (wat een lawaai !!!)
De tweede groep van de avond is "Tesla". Het zijn al even grote lawaaimakers als "Jackyl", maar Niki heeft het enorm naar zijn zin. Hij gaat helemaal "uit de bol" als er dan ook nog eens gevraagd wordt aan het publiek om allemaal mee te doen aan een "wereld-record-poging luchtgitaar" spelen. Zoiets moet je Niki al helemaal geen 2 keer vragen (en anders heeft hij het de 1ste keer niet gehoord)
En dan is het eindelijk de beurt aan "The Scorpions". Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen. Ik hoop muziek ten gehoren te krijgen die "jeugdherinneringen" met zich mee zal brengen
En ook bij deze muziek, is Dominique weer helemaal zichzelf...
Helaas voor mij...ze houden zich de ganse avond aan het meer recente repertoire en ik blijf op mijn honger zitten behalve dan bij die ene overbekende ballade "Wind of Change". Ik had écht wel wat meer verwacht van een groep die toch al meer dan 30 jaar op een podium staat en die dan een "Farewell-tour" doet !
Binnenkort gaan we naar CCR in Wendover. Benieuwd of dat een beetje plezanter zal worden.
Zal ik jullie eens iets vertellen ? Ik verveel me hier absoluut niet hoor ! Buiten de gewone dingen zoals de "breakfast-afspraakjes" en het "wenskaarten maken" met de Internationale dames ben ik aan een volgende uitdaging begonnen...taarten bakken ! In Hasselt heb ik de "Koekjesfee" leren kennen en bij haar heb ik een boekje gekocht om héérlijke taarten zelf te maken. Dat wil ik wel eens uitproberen... Eerst bak je het biscuit en maak je een overheerlijke Meringue-boter. Die boter dient om - samen met de ananasstukjes - de taart te vullen en langs de buitenkant te besmeren.
Daarna komt er een suikerpasta over
Om de taart verder af te werken, heb ik de rest van de suikerpasta roze gekleurd. Uit die roze pasta maak ik kleine hartjes en een bloem (kwestie van die taart niet zomaar gewoon witjes te laten hé...)
En - al moet ik het zelf zeggen - ik ben écht wel fier op mijn allereerste, zelfgebakken taart ! Samen met Anja & Marcel (onze Nederlandse vrienden) hebben we de taart gekeurd, geproefd en zéér lekker bevonden (het zou natuurlijk ook kunnen dat iedereen dat zei om mij niet al te zeer te ontmoedigen hé). Bekijk hem maar eens...ik denk dat jullie zo "het water in de mond" krijgen bij het zien van de foto...
Na de taart heb ik me ook nog aan het bakken van een krentenbroodje gewaagd. Helaas, dat broodje was zóóóó lekker dat het al opgegeten was nog voor ik er een foto van kon maken...Foei Niki !!
En een paar dagen later heb ik - omdat we pruimen meegekregen hebben van Anja & Marcel - ook nog een poging ondernomen om een échte Belgische pruimentaart tevoorschijn te toveren. Hokus, pocus, pas...ook dit lukte me héél goed. Op het bureau bij Niki waren ze er in ieder geval blij mee.
Heb ik mijn beroep gemist ? Is dit iets waar ik alsnog een carrière van kan maken ? Of zit het gewoon in de familie (mijn nonk was een bakker) ? Ik heb er in ieder geval plezier in en zolang ik dat gevoel heb, kan ik vrienden wel eens verrassen met één van mijn taarten hé. Dus...als je zin krijgt in een stukje taart en een "zjetje caffee", dan zal je naar hier moeten komen (of je zal nog 4 jaar moeten wachten).
Op 25 juli 2010 schreef ik - vanuit San Fransisco - dit op mijn blog :
"Ik realiseer me dat we vorig jaar een afscheidsfeestje gehad hebben, net omdàt we naar Amerika verhuisden. Door al die drukte toen en omdat we in Werm bij Niki zijn ma logeerden en daar geen internet hadden, ben ik helemaal vergeten om iets over dat feestje te vertellen hier op mijn blog. In SF heb ik daar natuurlijk de tijd niet voor, maar ik beloof (op mijn kommuniezieltje !) dat ik - eens terug in Layton - alsnog een verhaal zal posten over die mooie, overgetelijke afscheidsdag."
Beloofd is beloofd dus hier volgt alsnog het verhaal waarmee ons hele Amerika-avontuur begon...
Een paar maanden vóór ons vertrek - tijdens een bezoek van Jo & Antje - kwam het gesprek plots op ons afscheid en vroegen zij ons of wij eigenlijk van plan waren een "afscheidsfeestje" te organiseren. Tja...dat waren we eigenlijk wel van plan ja, maar waarom zij dat nu al moesten weten (we hadden immers nog tijd genoeg om dat bekend te maken) werd ons later pas duidelijk. We kregen in ieder geval wél al te horen dat zij ons niet zomaar wilden laten vertrekken en dat zij ook wel iets voor ons in petto hadden. Ze wilden - samen met onze hele familie - uit eten gaan. Dat zagen wij natuurlijk wel zitten maar we vertelden hen er bij dat wij een gezellige avond mét familie én vrienden wilden organiseren. Om het afscheid niet overdreven lang te rekken, zou er één volledige dag besteed worden aan ons vertrek.
Wat Niki, noch ikzelf wisten, was dat onze families blijkbaar al lang bezig was met "iets" te organiseren...Bewijzen daarvan zijn ons pas achteraf (letterlijk) "overhandigd".
Ze willen ons iets blijvends meegeven en Pa (als "Padre Familias") mag er als eerste aan beginnen
Jo, Joni en de hele familie volgt zijn voorbeeld
En dan is het DE Amerika-dag ! Omdat wij aan iedereen gevraagd hebben om zich op "onze" avond te verkleden in iets typisch Amerikaans, krijgen we van Jo & Antje te horen dat wij ons al moeten verkleden vanaf 's middags voor het familie-etentje. Voor ons geen probleem, we zijn toch al helemaal "in the mood" en doen gewoon wat er van ons verwacht wordt. Kijk maar...
We kunnen natuurlijk niet vertrekken zonder een foto met mijn zoon, dochter en kleindochter
én een foto van ons volledig gezinnetje (jongens, wat gaan we hen allemaal missen !!!)
Maar dan komt de aap uit de mouw en wordt ons duidelijk dat onze families al een hele tijd plannetjes aan het smeden geweest zijn want plots komen ze aandraven met cadeautjes en dit... Logisch dat het me allemaal een beetje teveel word (en ik had me nog zó voorgenomen had NIET te zullen huilen...)
De familie Gielen is wel aanwezig bij het etentje, maar kan helaas - straks bij het feestje - er niet bij zijn en daarom mag een foto met Dominique en zijn familie niet ontbreken. Vlnr. schoonbroer Fons, zus Lizzy-Ann, Niki zijn mama, Niki, ik, zus Christel en schoonbroer Luc.
Rond 20u kan het feestje dan eindelijk beginnen. Maar ook nu weer heeft de familie iets in petto. Als ik - later op de avond - Joni, Jo en de rest al zingend zie/hoor binnenkomen is het allemaal nog plezant
maar enkele minuten later zitten Niki en ik op een stoel en beginnen Joni & Jo aan een lied met zelfgemaakte teksten op de melodie van het Amerikaans Volkslied. Dominique vindt het allemaal geweldig, mij word het voor de 2de keer vandaag teveel...ik huil tranen met tuiten bij het aanhoren van de tekst.
En weer hebben ze een cadeautje bij. Dit keer een fotokader met een foto van IEDEREEN van de familie. Die zal in ons huis in Layton zijn speciale plekje krijgen zodat onze familie altijd héél kort bij ons is. Het is alleen een kwestie van die kader in Amerika te krijgen want onze container is natuurlijk al vertrokken. Hopelijk kan Niki dat via militair transport regelen, want in onze valies past die kader helemaal niet en als handbaggage kunnen we het niet meenemen !
Nu nog een foto van mijn familie (vlnr. Pa, zus Bettie, broer Fred, ik , zus Annita en Ma)
En om dit verhaal af te sluiten nog een foto van de hele bende verklede mensen...mijn familie...
Er zijn op dat feestje zovele vrienden en vriendinnen geweest, dat ik - om niemand te vergeten - hier geen andere foto's ga bijzetten. Ik heb zo'n 400-tal foto's en het zijn één voor één zéér dierbare herinneringen, maar ik wil het risico niet lopen dit verhaal eindeloos lang te maken zodat het jullie misschien gaat vervelen dus hou ik het liever zoals het verhaal nu is.
Jo & Antje, dikke mercie voor het organiseren van die mooie, onvergetelijke dag ! Joni & Rob, maar ook de rest van de familie, van harte bedankt voor de cadeautjes, het "handtekeningen-schilderij", het fotokader, de fijne dag en avond ! En aan alle vrienden, bedankt dat jullie er allemaal bij waren op ons afscheidsfeestje. We hebben een valies boordevol mooie herinneringen die we nu meenemen naar Amerika en waar we nog vaak aan terug zullen denken. Het ga jullie allemaal héél goed tijdens onze afwezigheid.
Dikke kus en dikke knuffel voor jullie allen, Ingrid & Dominique
Eén maand na onze "afscheidsdag" hebben we België voor de eerstkomende 5 jaar, ingeruild voor het verre Amerika. Het échte afscheid is best wel moeilijk geweest. We hebben ons in een avontuur gestort waarvan we niet eens wisten wat er ons te wachten stond, maar waarvan we tot op heden nog helemaal géén spijt van hebben en we beseffen heel goed dat dit écht wel een zéér unieke gelegenheid is.
Nog een ritje naar Las Vegas, nog één overnachting en dan nog één dagreis en dan zijn we terug thuis. Als je zolang rondgezworven hebt op die ellenlange wegen dwars door de woestijn van Nevada, ben je toch wel blij dat het einde in zicht komt. We verlangen alle 2 naar ons eigen bed ! Maar we zijn er nog niet. Eerst moeten we nog via Las Vegas reizen en daar zullen we een nacht logeren in het Hardrock Hotel. 9:00am rijden we de "gate" van NAS Lemoore uit, ongeveer 400 miles (+/- 644 km) voor de boeg.
We weten dat er een aantal jaar geleden in België een hele heisa ontstaan is omdat er een windmolenpark zou opgezet worden voor de Belgische kust, maar uit het zicht van bewoners en toeristen. En wat vindt u van dit windmolenpark midden in de woestijn van Nevada ?
We naderen Las Vegas (kan je de stad al zien daar helemaal in de verte ?)
Amerika is zóóó gigantisch groot dat wij ons wel eens afgevraagd hebben hoe ze eigenlijk aan al die straatnamen komen. Maar blijkbaar raken ze ook hier uitgeput van al die namen. En als ze er dan écht géén meer weten, dan verzinnen ze gewoon ter plaatse wel iets. Zoals deze hier...probeer dat maar eens uit te spreken of uit te leggen dat je deze straat zoekt (haha !)
En zo valt er toch wel altijd iets te zien of iets te bespeuren als je door de States reist. Enfin...na 7 uur rijden en 390 miles (627,5 km) zijn we er. We nemen onze intrek in het Hardrock Hotel, frissen ons een beetje op en gaan een wandeling maken over de Strip. Maar omdat we honger hebben keren we al snel terug en gaan we in deze zaak een hapje gaan eten
Zoals ik een foto heb op de Walk of Fame in Hollywood (Barbra Streisand) wil hij ook wel een foto van één van zijn favoriete Hardrock-groepen. Geen AC/DC, maar Metallica dit keer
Binnen heeft hij een half uur nodig om al de decoraties, gitaren, foto's enz. te bekijken en dan kunnen we aan tafel. Voor meneer wordt een hamburger en voor mij Fajita's...hmmmm !!!
Vanuit het café gaat het daarna naar ons hotel. We hebben het getroffen met onze kamer en terwijl ik een paar foto's neem, laat Niki zich zijn Maragrita smaken
Onze kamer heeft uitzicht op de zwembaden van de aanpalende hotels. De hotels in de buurt worden verlicht door ontelbare lampen die van kleur veranderen...dit is Las Vegas by Night.
Een Starbucks-koffie, een croissant, een dik stuk cake en een fruitsapje is ons ontbijt. Vanaf morgen worden het weer gewonen, zelfgebakken boterhammetjes met charcuterie, gelei of een eitje. Ik wist niet dat je "gewone" dingen zo kan missen...We verlaten Las Vegas om 9:55am. Onderweg naar huis zien we iets dat lijkt op een bosbrand, hetgeen later ook bevestigd wordt in het nieuws.
Om precies 7:30pm, na precies 3021 miles of 4862 km, in precies 2 weken tijd, zetten we de motor van de auto stil in onze garage. Wat zijn we blij dat we terug thuis zijn, maar vooral dat we het allemaal zonder kleerscheuren overleefd hebben. Het was een mooie, maar zeer drukke en intensieve reis waarop we veel gedaan en gezien hebben maar we zullen het géén 2de keer overdoen. De volgende keer wordt het één weekje rondreizen en een weekje "op onze luie k**t" genieten van één of ander all-inn hotelletje zodat we toch nog een beetje van onze "vakantie" zullen kunnen genieten.
Maandag 2 augustus vertrekken we na de lunch terug noordelijk naar Seqouia National Park. Intussen hebben we al 1676 miles (2697 km) in onze auto doorgebracht en dat laat duidelijk zijn sporen na. Maar we zijn goed uitgerust, hebben een paar heerlijke dagen gehad en kunnen er weer tegen. We hebben wel ongeveer 300 miles (483 km) voor de boeg en zullen - volgens onze Tomtom - rond 9:30pm in de NAS (Naval Air Station) van Lemoore aankomen. Dat is een militaire basis waar we kunnen overnachten en het is precies 9:30pm als we de poort binnenrijden. Het is wel even akelig geweest want ons Tomtommeke stuurt ons dwars door open velden, over hobbelige wegen, in the middle of nowhere, waar het behoorlijk donker is. Straatverlichting is hier blijkbaar nog niet uitgevonden...
Na een heerlijk ontbijt (neen...dit keer géén wafels of cerials maar spek met eieren en toast !) zetten we ons reisje verder naar Seqouia. Benieuwd naar wat we gaan aantreffen stoppen we eerst bij het "Visitors Center" om een beetje inlichtingen te vragen. Kijk...zelfs jullie kunnen mee als je op deze link klikt www.visitsequoia.com/sequoia-national-park.aspx Wat een héérlijk park !!! Bij de ingang hoort natuurlijk een foto
Een beetje verder komen we voorbij deze tunnel. Vroeger kon je daar onderdoor rijden met je auto, maar nu mag het niet meer. Waarom niet, is niet duidelijk, dus lopen we een stukje om een foto te maken.
We hebben niet veel tijd, we moeten ons haasten om aan een bepaald punt te raken. Daar zijn ze bezig met wegenwerken en de weg naar boven, naar het park wordt enkel op het half uur opengesteld voor het opgaand verkeer. Op het half uur mag het verkeer terug naar beneden. En omdat we niet nog eens een half uur in de rij willen staan zorgen we ervoor dat we netjes op tijd ter plaatse zijn. De weg naar boven laat al een beetje zien van wat er ons te wachten staat. De bomen worden niet alleen groter, maar ook dikker. Vanaf de parking kunnen we via een "trail" of wandelweg naar de Sherman Tree.
De bomen zijn hier zóóó gigantisch groot dat ik er niet in slaag om één boom in zijn geheel op één foto te krijgen. Dit bos wordt niet voor niets "The Giant Trees Forest" genoemd. We komen in de buurt van de General Sherman Tree en kunnen op deze plaat alle nodig info vinden. Maar omdat ik op mijn blog alleen maar verkleinde foto's kan zetten (en de tekst daardoor niet duidelijk meer is), geef ik jullie enkele cijfers zodat je je een beetje een beeld kan vormen van de omvang van deze boom.
Qua volume is hij de grootste, levende boom ter wereld (de grootste qua lengte staat in Redwoods Forest). Deze boom is 275 feet (83,82 meter) hoog, heeft een volume van 52.500 cubic feet (1.486 kubieke meter) en weegt maar liefst 1.385 ton. Aan de basis (A op de foto) is hij 36.5 feet of 11 meter doorsnee. Het begin van zijn kruin (B op de foto) op 180 feet (bijna 55 meter hoogte) is 13.7 feet of 4.2 meter doorsnee. Zijn grootste tak (C op de foto), die in januari 2006 afbrak is 2 meter doorsnee. Aan de voet is hij 103 feet of 31 meter in omtrek en hij zou tussen 2300 en 2700 jaar oud zijn ! Asjeblieft !
Na onze wandeling en al die informatie, krijgen we hem eindelijk te zien...The General Sherman Tree. Dominique lijkt wel Klein Duimpje, naast die Mammoetboom (zoals hij ook wel genoemd word).
En mij zie je al bijna helemaal niet mee staan
Dit is niet de enigste gigant in dit bos hoor. Bekijk onderstaande foto's maar eens...
Op onze terugweg naar de auto horen we plots een gekraak van jewelste en met een serieuze smak valt - nauwelijks één meter van mij vandaan - een dennenappel tegen de grond...en nog geen kleintje ! Dit vers-van-de-boom-gevallen exemplaar gaat natúúrlijk mee naar huis. Hij zal zeker niet misstaan in mijn kestversiering dit jaar en hopelijk overleeft hij het transport naar België binnen 4 jaar.
Nog een laatste bezoekje aan het museum en dan gaan we terug naar Lemoore. We zijn alweer een ervaring en een avontuur rijker. Jongens...wat hebben we al veel gezien en gedaan deze 2 weken !
Voor we bij Oceanside zijn, houden we nog even halt bij het mooie Laguna Beach
En aandachtige toeschouwers zullen achter mij - op die rots in de zee - zeker de meute pelikanen zien
Dan zijn we er eindelijk. Het meest zuidelijke punt van onze Californië-reis is bereikt ! We komen aan in Oceanside bij Pastor Z (oprichter van BFC of Bikers For Christ). Dit moment wil ik vastleggen op de gevoelige plaat want Niki en ZMan zijn maar al te blij om mekaar terug te zien. Het is een raar figuurtje, ik weet het, maar hij is een bovenstebeste kerel. Hij wordt Pastor genoemd omdat hij een eigen "Bikerchurch" heeft en omdat hij gaat preken over de Heer, maar hij staat vol met tatoeages, heeft lange haren, rijdt rond op een Harley en is het complete tegenovergestelde van wat je zou verwachten bij het woord "Pastor". Je zou je kunnen vergissen als je alleen maar zou oordelen over iemands uiterlijke...
Nadat we ons in onze kamer geïnstalleerd hebben - we blijven 2 nachten logeren bij onze vrienden - worden we 's avonds meegetroond naar de mooiste, idilische plekjes van Oceanside
en gaan we lekker uit eten, waarbij de mannen doen zich tegoed aan "Kingcrab" (zeer populair in de US !)
Na het diner komen de serveersters naar onze tafel. Ze hebben kronen bij en Pastor Z vraagt of hij even ons fototoestel kan lenen. Niki en ik begrijpen er niets van, maar dan worden die kronen op onze hoofden gezet, begint het hele gezelschap te zingen en maakt Z-Man een foto. Hij had de serveersters verteld dat wij morgen onze 7de huwelijksverjaardag vieren dat wilden ze wel eventjes - en plein public - "in de belangstelling" zetten. Wat fijn dat hij dat zo geregeld heeft !
Zondag 1 augustus gaan we samen met Pastor Z en Esther naar de Bikerchurch. Daar maken we kennis met de andere BFC-members van Oceanside en omstreken. Pastor Z heeft ons, zowel gisteren als vandaag, zijn Harley-trike geleend en het is genieten voor mij om na zo lange tijd weer moto te rijden.
Na de Bikerchurch gaan het in groep naar een mototreffen tvv het goede doel. Rare snuites kom je overal tegen, maar deze valt bijzonder goed op temidden van al die bikers...een échte Tiroler mét een harmonica en in volledige Tiroler-outfit (inclusief de lederhose) past helemaal niet in het aanwezige gezelschap !
Als het treffen ten einde is wordt alles opgeruimd, terug naar het lokaal gebracht en nemen we afscheid van een aantal vrienden. Helaas is al een gedeelte van de groep rechtstreeks naar huis gereden en moeten we ons tevreden stellen met een foto van dit gedeelte van de BFC-members
Met hen maken we nog een ritje lang de kustlijn om dan - bijna in Mexico - halt te houden voor het diner.
Lekker eten, gezellig zaakje, goeie vrienden en mooi weer zijn de perfecte ingrediënten voor een geslaagde dag. Maar aan alles komt een einde en we moeten ook van deze mensen afscheid nemen. Een laatste foto van de zonsondergang aan de kust van zuid Californië is het einde van ons verblijf hier.
Pastor Z, bedankt voor die 2 fijne dagen dat we bij jullie mochten logeren, we zullen het nooit vergeten. Pastor Z, thanks for those 2 wonderfull days that we could stay in you home, we'll never forget that !
Hopelijk zien we mekaar volgend jaar opnieuw, Bye for now and hope to see you again next year,
