Ons Amerika avontuur

Inhoud blog

	Mededeling!!
	Hyrum & A.I.S.P.
	Skiën & ijshockey
	NL-ers op bezoek
	MAC

E-mail mij

Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.

Archief per maand

	05-2014
	01-2014
	12-2013
	08-2013
	07-2013
	06-2013
	05-2013
	04-2013
	03-2013
	02-2013
	01-2013
	12-2012
	11-2012
	10-2012
	09-2012
	08-2012
	07-2012
	06-2012
	05-2012
	04-2012
	03-2012
	02-2012
	01-2012
	12-2011
	11-2011
	10-2011
	09-2011
	08-2011
	07-2011
	06-2011
	05-2011
	04-2011
	03-2011
	02-2011
	01-2011
	12-2010
	11-2010
	10-2010
	09-2010
	08-2010
	07-2010
	06-2010
	05-2010
	04-2010
	03-2010
	02-2010
	01-2010
	12-2009
	11-2009
	10-2009
	09-2009
	08-2009
	07-2009
	06-2009
	05-2009
	03-2009
	02-2009

Blog als favoriet !

Klik hier
om dit blog bij uw favorieten te plaatsen!

Zoeken in blog

Ons Amerika avontuur

Layton

24-07-2012

Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.

Ze zijn er !!!

EINDELIJK...ze zijn er...Joni en Lien komen voor 2 weekjes op bezoek ! Wel jammer natuurlijk dat Rob er niet bij kan zijn, maar hij heeft het té druk met de opening van zijn nieuwe zaak. Ik kan mijn vreugde niet op als we hen bij de luchthaven gaan verwelkomen. Ik heb altijd wel die "handjes" bij als we iemand gaan afhalen, maar vandaag hebben de woorden "welcome in Utah" toch wel een heel speciale betekenis !

Omdat zij een lange reis achter de rug hebben en waarschijnlijk wel iets zullen willen eten, maar vooral omdat we hen wakker willen houden om zo vlug mogelijk geacclimatiseerd te zijn én omdat Lien dat héél graag lust nemen we hen meteen mee naar "Krispy Kreme" waar de ovenverse doughnuts zo van de band rollen.

Als we thuis komen worden de valiezen uitgepakt de kamers geïnstalleerd en gaan we terrassen want er valt héél veel te vertellen over België, de treinreis en de lange vlucht hier naar toe. Natúúrlijk heb ik het fototoestel bij de hand. Ze zullen er aan moeten wennen dat ik te pas én te onpas foto's zal maken, want voor die keer dat ze hier zijn wil ik zoveel mogelijk herinneringen op de gevoelige plaat vastleggen...ik zal het er weer een gans jaar mee moeten doen eens ze terug vertrokken zullen zijn en dat zullen ze geweten hebben !!! Eén van de eerste foto's die ik thuis maak is deze wel héél erg mooie van kleindochter Lien...

Ik merk wel dat ze het moeilijk krijgen met het uurverschil en na een tijdje duiken ze de zetel in. Maar ook nu probeer ik hen - tenminste nog even - wakker te houden met mijn van-alles-een-foto-nemen-gedrag. We slagen erin Lien bezig te houden tot +/- 7pm en dan kan ze naar bed. Joni houdt het een beetje langer vol, maar tegen 9pm is ook haar kaarske uit en houdt zij het voor bekeken.

De eerstvolgende 2 dagen hebben ze toch wel een beetje last van de jetlag en daarom houden we het een paar dagen vrij rustig. Maar vandaag is het "Pioneer Day" en dat is voor Utah een heel belangrijke dag in de geschiedenis. Het is de dag dat Brigham Young en een eerste groep Mormonen in Utah aankwamen op 24 juli 1847 en die dag wordt nog steeds uitvoerige herdacht (http://en.wikipedia.org/wiki/Pioneer_Day_(Utah). In Salt Lake City is er vandaag een grote Powwow. Dat is een samenkomst van de Native Americans (Indianen) en dat willen ook wij wel eens van heel dichtbij zien dus wordt dit de 1ste uitstap voor Joni en Lien. Via het internet pluizen we uit wat er allemaal zoal te doen is (http://www.nacip.com/) en meteen bij de ingang van Pioneer Park zien we dat het menens is...de vele Native Americans lopen er "als vanouds" bij. Lien en haar Opa Niki willen best wel eens een foto met deze Arapaho Indiaan...

Het is zover...de grote intrede gaat beginnen. De "Big Chief" (het grote opperhoofd) komt als eerste binnen, op de voet gevolgd door zijn "Squaw". Ik word er stil van...ik heb al zolang uitgekeken om eens échte Indianen te zien en nu waan ik me meteen in één of andere Western film.

Ook de dansers die het seffens - in een wedstrijd om de beste dans - tegen mekaar gaan opnemen komen binnen en als iedereen er is worden ook de toeschouwers aangemaand mee te komen dansen. Dat hoef je mij geen 2 keer te vragen (en anders heb ik het de 1ste keer niet gehoord !) natuurlijk...

Tradities zijn er om in ere gehouden te worden en bij deze Indianen is dat niet anders. De aloude dansen worden generatie na generatie doorgegeven en zowel jong als oud doen er aan mee. Ze weten/kunnen ook niet anders...het is HUN geschiedenis en het zijn HUN waarden waar ze mee opgroeien die ze hier tonen.

De begeleidende muziek wordt gemaakt door stamleden op hun grote trommels of "tamtams". Met deze instrumenten gaf de ene stam vroeger - van op een afstand - hun boodschappen door naar een andere stam. Vandaar waarschijnlijk de gekende uitspraak "de tamtam heeft zijn boodschap rap doorgegeven".

De wedstrijden gaan beginnen en dus maken de eersten zich klaar. Het zijn kinderen die de eer krijgen deze wedstrijden te openen...ik hoop alleen dat het geen "regendans" is die we hier te zien gaan krijgen !

Daarna zijn de vrouwen aan de beurt die héél wat rustiger zijn dan dat jong geweld van zojuist !

Lien heeft al de ganse namiddag stilletjes zitten genieten op een paar meter van ons vandaan, maar nu vind ik het toch wel weer eens tijd gewordn om samen met haar op de foto te kunnen.

Na de kinderen en de vrouwen is het nu de beurt aan de mannen. Zij dansen of hun leven ervan afhangt...en ik vraag me af hoeveel tijd, geduld, verhalen en geschiedenis hier aan te pas gekomen is om zoiets te kunnen doorgeven aan de volgende generatie. Wat zijn we blij dat we hier vandaag naar toe gekomen zijn, want het is best wel indrukwekkend en mooi om te zien...zoiets maak je écht niet alle dagen mee !!!

En dan - nét zo plots als dat de dansen ophouden - is er iemand die even plots wel héél erg moe is geworden.

Lien wil naar huis want ze wil haar bed in en dat doen we dan ook maar. Bij de auto aangekomen kunnen we niet meteen naar huis vertrekken want de straat waar we geparkeerd staan is helemaal afgezet. Er is seffens nog vuurwerk om Pioneer Day in schoonheid afte sluiten en dus gaan we - net als al die andere mensen - in het midden van de straat zitten en wachten we tot ook dit voorbij is. Als die mensenzee zich daarna in beweging zet om allemaal tegelijkertijd te vertrekken, duurt het toch nog wel even voor terug thuis aankomen. Na meer dan een uur vleien we ons moe maar voldaan in onze bedjes neer en kunnen we verder dromen over vandaag.

Slaapwel, Ingrid

Geef hier uw reactie door